|
Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
Muziek. Muziek. En muziek.
|
 |
 Piano Magic: The troubled sleep of piano magic |
31 december 2008 is de datum waarop ik voor het laatst oudjaar vierde. Meer omdat dat het laatste jaar zonder kinderen betekende dan omdat ik een fervent tegenstander ben van het hysterische massafeestgewoel dat die avond elk jaar opnieuw oproept.
De avond verliep zoals oudjaar de vorige 10 jaar verlopen was. We gooiden dr. Oetkerpizza's in de oven, zochten een film op die we gezamenlijk konden bekijken en dronken vooral veel bier - het etiket 'feest' moet je toch ergens mee verdienen. De gastheer draaide plaatjes, nu ja, stopte cd's in een oude aftandse radio en liet die dan van voor tot achter afspelen, een zeldzaamheid in tijden van laptops met playlists en itunes.
'Dit zou wel eens iets voor jou kunnen zijn', zei hij toen hij voor Piano Magic koos. Een naam die klinkt als een compilatie van klassieke muziek van Chopin tot Mozart. Maar piano hoorde ik niet in opener 'Saint Marie'. Ik hoor de zanger bijna fluisterend zingen. Plotseling verandert de muziek. Gitaarspel dat herinneringen oproept aan The Durutti Column, daar waar de zang nu verdwenen is. En weer verandert de muziek. Een overstuurde beat stuurt het geheel in de war. The Durutti Column op lsd, zou ik later ergens lezen, en beter kan ik het niet uitdrukken.
Pas de dagen later kreeg ik de kans om 'The troubled sleep' echt te doorgronden. En een nieuwe liefde was geboren. Ik zou later het hele oeuvre van Piano Magic, het geesteskind van de Engelsman Glen Johnson, in huis halen. Van de geluidscollages uit 'Popular mechanics' over het op de shoegaze leest geschoeide 'Low birth weight' tot het moderne new wave epos 'Ovations'. Er gaan nog steeds geen twee dagen voorbij of een van de cd's haalt het tot in mijn cd-speler. Maar 'The troubled sleep' blijft mijn favoriet.
Misschien omdat het een perfecte doorsnede is van wat Piano Magic te bieden heeft. 'Help me warm this frozen heart' is niet meer dan gefluister op een ambient-achtige achtergrond. 'The end of a dark tired year' en vooral het geniaal nerveuze 'Speed the road, rush the lights' tonen Johnsons voorliefde voor Depeche Mode synthlijnen uit de betere new-wave van de jaren '80, bijna folk in 'The teacher's son' en de bloedmooie afsluiter 'Comets' en dreigend als in 'Luxembourg gardens', waar zangeres Angèle David-Guillou haar wanhoopskreten slaakt achter een alles vernietigende synth-drone. Zij moet overigens zo ongeveer het beste geheim uit de muziekwereld zijn. De zangeres heeft met Klima haar eigen groepje, maar als je haar warme, bloedmooie stem hoort kan je niet anders dan verliefd worden, beeld of niet. Het maakt de muziek van Piano Magic compleet.
Vrolijke muziek is het niet, en bij tijden - zoals in Luxembourg gardens - werkt het zelfs verstikkend. Maar telkens lost Piano Magic het op zijn eigen manier op. Luxembourg gardens laten volgen door Comets, een schattig liefdesliedje dat alle onheil uit het vorige nummer wegpoetst met het zinnetje 'I came to London to find myself, but in ten million people, where do you start?'
Of muziek tijdloos is kan je pas beoordelen na een jaar of twee. Met die deadline in het achterhoofd mag het officieel gemaakt worden: Piano Magic heeft met zijn 'troubled sleep' een van de 10 beste platen aller tijden gemaakt.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
| 
