Noors groepje, volstrekt onbekend, werkelijk belachelijke groepsnaam, steekt een epische dubbelcd in elkaar met een totale tijdsduur die de 80 minuten overschrijdt. Klinkt niet meteen erg veelbelovend. Toch maar eens luisteren misschien, want de referenties indie, pop, progrock, folk, elektronica zijn zowat de grootste gemene deler van mijn muzikale voorkeuren.
'We share the same breath' klinkt nogal anoniem. Progrock lijkt als omschrijving het beste te passen bij deze muziek.
'Leaving the harbour' klinkt met zijn klikjes en bliepjes al interessanter en ik besluit door te luisteren. Benieuwd wanneer hij begint te vervelen.
'In memory of Richard Wright' dan. De eerste twee minuten amper hoorbaar gezang begeleid door wat sferische synthklanken en pianogetokkel, en plots vergezelt een synhesizerloop de spaarzame instrumentatie. Ik draai de volumeknop luider, dit wordt bijzonder interessant. Richard Wright, gewezen toetsenist van Pink Floyd, zo leert wikipedia mij. Een link die duidelijk maakt welke richting Children of E.L.B. zal opgaan: wars van refreinen en klassieke instrumentatie zal het album zoveel mogelijk richtingen van het universum trachten te verkennen. Traag, snel, droevig, blij, aggressief, berustend: geen enkele emotie zal het volgende luisteruur gemeden worden.
Vaak gebeurt het niet dat je een cd leert kennen zonder veel verwachtingen, die zich nadien openbaart tot een meesterwerk. Soup heeft met Children of E.L.B. zo eentje gemaakt. 80 minuten, maar vervelen doet hij nooit. Daarvoor zorgen de Noren voor veel afwisseling. Soms niet meer dan een piano zoals in Northern patriarch, soms opzwepend alsof de groep achtervolgd wordt door een roedel gevaarlijke wolven, zoals in Utopia of zoals in Children of E.L.B. pt. 1&2, waar de geest van Nine Inch Nails zowaar in ronddwaalt.
Nooit lijkt een nummer op zijn voorganger, en altijd kruisen verschillende genres en verschillende instrumenten elkaar.
Het is progrock, maar veel overeenkomsten met Pink Floyd, Porcupine Tree of Phideaux zijn er niet. Misschien komen de landgenoten van Gazpacho nog het meest in de buurt. Maar daar waar Gazpacho in zijn meesterwerken Night en Tick Tock koos voor één consistente sfeer, verandert Children of E.L.B. van sfeer zoals een kameleon van kleur. En vreemd genoeg remt dat de eenvoud van het album hoegenaamd niet af.
Het blijft vreemd dat een groepje als dit in de marge moet blijven ploeteren, wellicht door het totaal ontbreken van een achterliggende marketingcampagne. We kunnen enkel hopen dat hen in Noorwegen wel de verdiende aandacht te beurt valt en dat ze dan zoiets als een Noors fenomeen mogen worden. Iets als het noorderlicht: heel weinig Belgen hebben het gezien, maar als je het gezien hebt weet je dat het bloedmooi kan zijn.
|
