|
Zaterdag 16 augustus: Pukkelpop gaat zijn derde dag in, voor mij wordt het de eerste dag.
Festivals zijn niet (meer) aan mij besteed. Het is me er veel te druk en je zal zien dat het net de dag dat ik er ben altijd een hittegolf is of de meest doorregende dag van de maand. Een veelbelovende affiche lokte mij uiteindelijk toch naar Kiewit.
De voortekenen waren gunstig: stralend maar toch niet te warm weer, geen ellendig Werchterachtig aanschuiven om de main stage of de marquee te bezoeken en een van mijn festivalpartners die zich misrekende bij de drankbonnetjesverkoop en opgezadeld zat met 40 bonnetjes voor 1 dag festival (ik en mijn andere partner Jeroen hadden er eerder ook al 12 gekocht).
The National (Marquee, 14u55)
 Een crème van een zanger, gecombineerd met het meesterwerk dat 'Boxer' heet: dat moest het eerste hoogtepunt van de dag worden. Zo gezegd, zo gedaan. Na de entree van de groepsleden, een hele blazerssectie inclusief, op de tonen van Bon Iver passeerden allle uitstekende rocksongs uit Boxer en Alligator (Slow show! Secret meeting! Abel! Fake empire!) de set. In tegenstelling tot het laatste album, waar de drums op de voorgrond gemixt werden, waren het op de weide echter de bassen die de eerste viool speelden waardoor het subtiele gitaarspel niet altijd even goed tot zijn recht kwam. Niettemin: knappe show!
Epica (The Shelter, 15u50)
Tja, dan beloof je een vriend hem tijdens Epica te vergezellen... Deze "symfonische gothic metal band" klinkt als Nightwish en dat is nooit een goede referentie. Ja, Simone kan zingen. Ja, de gitarist kan spelen. Ja, de songs steken goed in elkaar. Maar nee, deze muziek raakt mijn koude kleren niet.
 | Bloc Party (Main stage, 20u00)
Waar ik bij The National omringd werd door late twintigers en jonge dertigers, bevond ik mij plots temidden van joelende tieners. De leerkracht in mij dacht even gebiedend te bevelen om "niet te crowdsurfen", of om "vooral niet zo idioot te staan doen", maar uiteindelijk zat er niets anders op dan mij te laten meedrijven op de stuwende gitaarrock van 'The fast and the furious'. Alle bekende hits werden meegebruld (van Banquet, over Hunting for witches tot het nieuwere Flux) en een enkeling waagde zich aan een skydive avontuur. Kele Okereke amuseerde zich kostelijk en toonde zich fier over een geboortekaartje dat duidelijk maakte dat er ook in België een Kele geboren werd. 10 jaar geleden had ik dit een geniale show gevonden, nu was het gewoon goed.
Sigur Ros (Main stage, 22u00)
Een concertverslag van Sigur Ros zonder de woorden 'feeëriek', 'sprookjesachtig', 'desolate landschappen' en 'geiser' is tegenwoordig quasi onbestaande. Dat Jonsi zijn gitaar met een strijkstok bespeelt weet intussen ook wel iedereen. En ja, zelfs de muziek van de Ijslanders heeft geen geheimen meer, getuige de laatste cd.
Een Nederlands lesbisch koppel interpelleerde mij vooraf over het geheim van de muziek van Sigur Ros. 'Ze hebben geen klassieke songstructuren, de falsettostem van Jonsi is hoogst ontoegankelijk en de teksten zullen hoogst waarschijnlijk ook weinig mensen over de streep trekken'. Onder invloed van te veel 'Maes' (de 40 bonnetjes moesten op) bracht ik iets uit over de heruitvinding van de klassieke muziek, met de stem als unieke instrument, toen de eerste tonen van Glösöli mij redden uit de hachelijke situatie.
Misschien is hits een fout woord voor de nummers die Sigur Ros speelde, maar feit is dat ze uitpakten met hun meest toegankelijke nummers (Hoppipolla, Saeglopur, Vid spilum endalaust, Gobbledigook). En dat deden ze meesterlijk. Vooral kippenvel bij de beschieting van het publiek met snippers papier tijdens Gobbledigook, die het podium achter een wolk van 'sneeuw' verborg.
Maar het absolute hoogtepunt werd bewaard tot het bisnummer, het laatste nummer uit ( ). Nu kregen de meeste Sigur Ros nummers een orgastisch hoogtepunt mee (Glösöli, Festival, Hafsol) , de laatste 10 minuten van hun optreden kwam dicht in de buurt van de waanzin. Gesteund door een indrukwekkende lichtshow gierden de gitaren, violen, blazers, synthesizers en Jonsi's stem tegen elkaar op, het publiek compleet van hun sokken blazend. Een beleefde buiging van de groepsleden maakte een einde aan een indrukwekkend optreden met een grandioze bisronde, bestaande uit 1 song van 15 minuten.
Elbow (Marquee, 23u35)
'Muziek voor wie Coldplay te gemakkelijk vindt maar Radiohead te moeilijk', zo hoorde ik Elbow omschrijven. Maar een vergelijking met Radiohead en vooral Coldplay doet Elbow onrecht aan. De zanger - bijzonder goed bij stem - 2 violistes, 3 gitaristen die tijdens opener Starlings de trompet vastnamen deden heel hard hun best om Elbow onvergetelijk te maken.
Volgens Humo speelde Elbow een eigenwijze set omdat ze hun hits achterwege lieten. Ik wist niet eens dat Elbow ooit iets gemaakt heeft dat de naam 'hit' waardig is. Heel hun laatste cd, 'The seldom seen kid' is een juweeltje en ze putten dan ook uitgebreid uit dit meesterwerk.
Pukkelpop kon niet meer kapot. Er waren nog 4 drankbonnetjes in te wisselen.
|
