Crazy things are happening in here. 

Rare dagen. Deze week gaan 10 mensen op onstlag, waarvan 8 weggestuurd. Insane. 

Mijn hoofd tolt. Ik haat mijzelf. Voel mij scheinheilig, een tweekoppig monster. Maskers, anders, bij iedere persoon, maar toch overal hetzelfde. Afgelopen weken waren vreemd. Gedrag, dat niet door de beugel kan hier, vond plaats. Gisteren is het op een einde gekomen.

Vorige weken ging ik mee op in de roddels, het praten. Ik wist van alles iets, maar tegelijk toch weer niks. Iedereen weet hier iets, niets. Ook ik heb een aantal suggestieve opmerkingen gemaakt naar de verpleging toe die in het nadeel van de personen speelde. Ook ik was schuldig aan de achterklap. Ook ik wou alles weten. 

Vorige weken met vriendinnen van hier vooral negatieve dingen delen over die personen. Gisteren met een aantal van hen meegaan en hun verhaal horen. Niets rondvertellen wat ik meer weet, maar het knaagt. Mensen nemen mij in vertrouwen, maar ik ben niet te vertrouwen.Scheinheilig. Lief in het gezicht van iedereen. Een zwarte wolf in een braaf schapenvachtje. Bang dat mensen mij zien zoals ik mijzelf zie. Schijnheilig. Onbetrouwbaar. Schuldgevoelens vreten mij op.

Ik mis A., een vriendin die ik hier gemaakt had. Verbouwereerd. Gechoqueerd. Geschrokken. Stil. Onvoorstelbaar. Begrijpelijk. Insane. Nooit gedacht dat ook zij ging moeten vertrekken. Ik weet waarom, maar misschien ook niet. Vele mensen weten altijd waarom, maar toch ook niet. Eigen verhalen, doorverteld en verdraaid tot een nieuwe, onbetrouwbare, sappige waarheid.

Leeg. Eenzaamheid. Spanning op de afdeling. Rare sfeer. Vreemd om hier nu te zijn. Algemene schrik heerst om niet te mogen blijven. Verbijstering. Verpletterende stilte.

Bloed. Bloed is hetgene dat ik al dagen wil zien. Ik kan geen weg met mezelf, met de situatie. Ik besef dat ik moet communiceren, maar ik weet niet waarover. Waarom voel ik mij zo? Waarom is die drang zo groot? Ik lig in bed, zonder mij af van mijzelf, om niks fout te doen. Blank, geen gevoelens. Strak. Apathisch. Niks komt binnen, niks gaat buiten. Flatline. Onrust. 

Gestoord. Ik ben gestoord in mijn hoofd. Ik wil mijn armen opensnijden zoals ik ze nog nooit opengesneden heb. Pijn om dit neer te schrijven. Ik wil geen pijn voelen. Ik wil bloed zien. Wondes. Littekens. Kapot gaan.

Numb. Ik voel mij numb. Leeg. Alleen. Eenzaam. Niks. Ik voel niks. Ik denk veel, maar ik voel niks. Ik ga kapot vanbinnen, maar ik voel niks. Mijn lichaam wilt uiteen barsten, maar ik voel niks.

Verdoven, ik wil vluchten. Niemand meer zijn. Niets meer voelen. Niets meer denken. Niets meer moeten doen. Vermoeid, ik ben zo moe. Ik wil slapen, verdwijnen. Ik wil niet dood, ik wil niks. Niks zijn. Ik ben niks. 

Laat mij stilletjes aan verdwijnen, laat mijn hoofd leeglopen zoals de lucht in een ballon. Laat mij zweven, weg naar een andere dimensie. Laat mij in stukjes uiteenvallen, beetje voor beetje tot er niets meer overblijft. Laat mij vliegen door de lucht, op zoek naar vergetelheid. Laat mij gaan.

Iedereen vloog op het materiaal, maar ik wachtte af. Toen ik uiteindelijk tussen hen kon raken, was alle verf weg. Ik was zo kwaad op mijzelf. Alweer had ik te lang gewacht, alweer hadden anderen het beste genomen en had ik niks meer. Ik was verstijfd, kon wel wenen. Het besef dat dit in mijn dagelijkse leven ook herhaaldelijk gebeurt, deed pijn. Gelukkig was G. daar. Ze zei dat ze mij ging helpen en voor verf ging zorgen. De spanning zakte, maar de boosheid bleef.

We begonnen aan de oefening. Tranen stonden in mijn ogen. Ik zei tegen mijzelf dat ik het moest loslaten en mij moest concentreren op de oefening. G. begon te vertellen. We stelden ons voor dat we een zaadje waren, diep in de grond. Het zaadje groeide uit tot een mooie plant, waarbij we zelf het uiterlijk bepaalden. Ook de omgeving waarin de plant groeide, moesten we voor ogen halen.

Ik zag een groen, klein zaadje voor mij, verstopt in donkere, vochtige aarde. Mijn zaadje vocht zich een weg naar boven. Eenmaal boven werd het overspoeld met fel zonlicht en een heldere, blauwe hemel. De zon deed zo'n deugd. Mijn dunne, groene stengel en eerste kleine blaadjes kwamen tevoorschijn. Toen liep ik vast. Mijn plant stopte met groeien. Ik kon mij niet voorstellen dat er mooie bloemen uit konden groeien. Ik geloofde niet dat mijn plant zelfs ooit bloemen zou kunnen krijgen. 

Toen ik bezig was met de verf, maar geen bruin kon maken, crashte ik. G. kwam bij mij. De tranen bleven maar komen. Kwaad op mijzelf omdat ik te lang had gewacht, kwaad omdat ik geen verdomd bruin kon maken (hahaha, ik voelde mij zo belachelijk dat ik huilde om de kleur bruin). G. nam mij mee naar buiten. Ze begreep mij en stelde voor om verder te werken met pastelkrijt. Ik kreeg 2 grote, volle dozen, haha! Ik kwam weer tot rust. Mijn tekening was af. Na de sessie bedankte ik haar voor de hulp. Toen ze zei dat mijn werkje iets zeer duidelijk maakte en dat ik er iets mee moest doen om verder te kunnen, welden de tranen weer op.

Terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden, liep ik terug naar de afdeling. Mijn hoofd tolde, ik brak mijzelf op alle mogelijke manieren af. Op de afdeling vroeg ik om een crisisgesprek. 

De metafoor van mijn werkje werd mij pijnlijk duidelijk. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats. Dit was hetgene wat mij al weken saboteerde, dit was hetgene wat mij tegenhield. Er kwam licht in de enge diepte. Ik zag het. Mijn plantje was gestopt met groeien omdat ik niet geloofde dat het ook mooie bloemen kon hebben. Ik liep vast omdat ik absoluut niet geloofde dat ik in positieve zin kon veranderen. Mijn hoofd smolt samen met het monstertje.

Ik kan niet goed of mooi zijn. Ik blijf voor altijd de vreselijke ik mét Borderline. Het meisje dat niks positiefs verdient omdat ze zo'n slechte persoon is. Iemand die anderen alleen maar meer opzadelt met problemen. Iemand die het probleem zelf is en giftig is voor anderen. Raak mij niet aan, leer mij niet kennen, loop weg nu het nog kan. Ik ben giftig. Ik ben vreselijk. Begin er niet aan. Gedachten zoals deze vullen dagelijks mijn hoofd. Ze hebben mijn touwtjes in handen. Ik ben een marionet die bespeeld wordt door het monster in mij.

Het werd duidelijk. Zo lang ik niet geloofde dat ik kon veranderen, ging ik niet beter worden. Ging de therapie niet helpen. Kon ik hier niet blijven... Mijn beeld van de nabije toekomst stortte in elkaar. Het doet pijn. Het gaat nog veel pijn doen. Ik benbang. Bang voor wat gaat komen. Help mij, want ik kan het niet alleen...

Vrijdag en zaterdag waren 2 dagen vol vermijding. Zaterdagmiddag was de spanning te hoog. Gelukkig heb ik toen de constructieve beslissing gemaakt om te communiceren met mijn coach en te schrijven. De spanning zakte. Zaterdagavond was oké. Ik voelde extreme onzekerheid over mijzelf, mijn zijn, mijn uiterlijk, maar mede dankzij de hulp van mijn zus heb ik die de kop kunnen indrukken.

Zondag voelde redelijk. Het was een drukke dag met leuke plannen, maar ik voelde dat niets echt binnen kwam. Geen gevoelens, geen woorden, geen lichamelijke gewaarwordingen. Ik voelde niets anders dan spanning. Hoorde niks anders dan mijn hoofd die bleef draaien. Toen ik mijn kamer wilde opruimen, merkte ik op dat het eigenlijk echt niet zo oké was. Ik wou mij afreageren op spullen, dingen hard neerzetten of gooien en heel luid schreeuwen. Alles om de innerlijke spanning naar buiten te krijgen. Na een koude douche te nemen, als crisisvaardigheid, dacht ik dat het beter was. Tot ik in bed kroop. Ik kwam niet tot rust, bleef maar woelen, draaien en keren. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Maandag is mijn eerste, kleine crash gekomen. Opnieuw kwam er niks binnen. Opnieuw was ik extreem onrustig. Tijdens het eten heb ik gevraagd om naar de veilige Sensory te gaan. Ik kon niet meer. Ik had het gevoel alsof ik van binnen uit ging ontploffen. Kon niet meer stilliggen, bleef maar beven. Uiteindelijk vond ik de moed om te gaan communiceren met mijn coach. Ze zag duidelijk dat het niet ging. Mijn normaal gezien rustige zelve was nergens meer te bespeuren. We beslisten dat de lichamelijke spanning er uit moest.

Ik ben gaan wandelen. Ik liep bijna. Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Ik voelde mijn bloed stromen. Dankzij externe observatie ben ik tot rust gekomen. Ik voelde mij wegglijden naar de andere kant. De kant van extreme vermoeidheid, niks meer willen doen en gewoon liggen, staren en slapen. Leegte en apathie overspoelden mij. Ik wou dit niet. Ik moest en zou hier niet in meegaan. Ik probeerde het toe te laten en mijzelf voor te houden dat het oké was om mij zo te voelen, maar hield mijzelf voor om uit mijnvalkuilen te blijven. Ik had duidelijkheid nodig. Zelfkoestering. Het hielp. Ik voelde mij beter na de middag. 

Het was oké. Ik was oké. Ik kon weer verder.

Mindfulness, mantra's en KOV hebben mij geholpen de dagen door te komen, maar ik raak niet tot de diepte. De donkere diepte waar alles verborgen ligt. Een diepte waarvan de deur met miljoenen sloten op slot zit & waar ik maar af en toe een paar sleutels van vind, maar nooit genoeg om de deur volledig open te krijgen. Ik probeer los te laten, toe te laten, maar de deur blijft toe. 

Ik voel hoe hard mijn lichaam tegenwerkt als ik een emotie probeer toe te laten. Ik voel letterlijk een innerlijk gevecht, mijn lichaam dat vanbinnen barst, maar niet genoeg scheurt om alles er uit te laten. 

Werk ik mijzelf tegen? Slaat zelfsabotage genadeloos toe? Ik weet het niet, maar vermoed van wel. Het gevecht van mijzelf tegen mijzelf is daar het bewijs van. 

Het monstertje in mijzelf heeft vaak de touwtjes in handen. Mijn vaardig wezentje probeert ze over te nemen, maar verliest de strijd nog te vaak. Of komt mijn monstertje met zijn hoge lat hier naar boven? Ik weet het niet. Mijn gedachten vinden dat ik wel al vaardiger zou mogen zijn nu ik aan mijn laatste module begonnen ben. Mijn monstertje geeft mijn gedachten gelijk. Het vaardig wezentje twijfelt, maar weet zich geen raad. Ze weet het niet. Misschien zijn dit wel de gedachten van het monstertje. Misschien heeft het vaardig wezentje andere gedachten, maar klinkt haar stemmetje nog te zacht, te klein en te fijn. 

Het monstertje en vaardig wezentje helpen mij om de dingen vanop een afstand te bekijken. Ik wist dat ze er waren, maar heb ze nog nooit een naam gegeven. Tot nu, in dit schrijfsel. Misschien is dit wel iets dat ik kan vasthouden. Iets waardoor ik besef dat het vaardig wezentje wel aanwezig is en ik niet alleen maar door het monstertje geleefd word. Ik hoop te kunnen blijven zien dat ik niet het monstertje bén. 

Geen moetens, wel willens. Ik wil dat mijn vaardig wezentje mijn beste vriendin wordt. Twee handen op één buik. Wetende dat het monstertje niet volledig verdwenen is, maar we samen wel sterk genoeg zijn om hem af en toe knock out te slaan.