Vrijdag en zaterdag waren 2 dagen vol vermijding. Zaterdagmiddag was de spanning te hoog. Gelukkig heb ik toen de constructieve beslissing gemaakt om te communiceren met mijn coach en te schrijven. De spanning zakte. Zaterdagavond was oké. Ik voelde extreme onzekerheid over mijzelf, mijn zijn, mijn uiterlijk, maar mede dankzij de hulp van mijn zus heb ik die de kop kunnen indrukken.

Zondag voelde redelijk. Het was een drukke dag met leuke plannen, maar ik voelde dat niets echt binnen kwam. Geen gevoelens, geen woorden, geen lichamelijke gewaarwordingen. Ik voelde niets anders dan spanning. Hoorde niks anders dan mijn hoofd die bleef draaien. Toen ik mijn kamer wilde opruimen, merkte ik op dat het eigenlijk echt niet zo oké was. Ik wou mij afreageren op spullen, dingen hard neerzetten of gooien en heel luid schreeuwen. Alles om de innerlijke spanning naar buiten te krijgen. Na een koude douche te nemen, als crisisvaardigheid, dacht ik dat het beter was. Tot ik in bed kroop. Ik kwam niet tot rust, bleef maar woelen, draaien en keren. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Maandag is mijn eerste, kleine crash gekomen. Opnieuw kwam er niks binnen. Opnieuw was ik extreem onrustig. Tijdens het eten heb ik gevraagd om naar de veilige Sensory te gaan. Ik kon niet meer. Ik had het gevoel alsof ik van binnen uit ging ontploffen. Kon niet meer stilliggen, bleef maar beven. Uiteindelijk vond ik de moed om te gaan communiceren met mijn coach. Ze zag duidelijk dat het niet ging. Mijn normaal gezien rustige zelve was nergens meer te bespeuren. We beslisten dat de lichamelijke spanning er uit moest.

Ik ben gaan wandelen. Ik liep bijna. Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Ik voelde mijn bloed stromen. Dankzij externe observatie ben ik tot rust gekomen. Ik voelde mij wegglijden naar de andere kant. De kant van extreme vermoeidheid, niks meer willen doen en gewoon liggen, staren en slapen. Leegte en apathie overspoelden mij. Ik wou dit niet. Ik moest en zou hier niet in meegaan. Ik probeerde het toe te laten en mijzelf voor te houden dat het oké was om mij zo te voelen, maar hield mijzelf voor om uit mijnvalkuilen te blijven. Ik had duidelijkheid nodig. Zelfkoestering. Het hielp. Ik voelde mij beter na de middag. 

Het was oké. Ik was oké. Ik kon weer verder.