Iedereen vloog op het materiaal, maar ik wachtte af. Toen ik uiteindelijk tussen hen kon raken, was alle verf weg. Ik was zo kwaad op mijzelf. Alweer had ik te lang gewacht, alweer hadden anderen het beste genomen en had ik niks meer. Ik was verstijfd, kon wel wenen. Het besef dat dit in mijn dagelijkse leven ook herhaaldelijk gebeurt, deed pijn. Gelukkig was G. daar. Ze zei dat ze mij ging helpen en voor verf ging zorgen. De spanning zakte, maar de boosheid bleef.

We begonnen aan de oefening. Tranen stonden in mijn ogen. Ik zei tegen mijzelf dat ik het moest loslaten en mij moest concentreren op de oefening. G. begon te vertellen. We stelden ons voor dat we een zaadje waren, diep in de grond. Het zaadje groeide uit tot een mooie plant, waarbij we zelf het uiterlijk bepaalden. Ook de omgeving waarin de plant groeide, moesten we voor ogen halen.

Ik zag een groen, klein zaadje voor mij, verstopt in donkere, vochtige aarde. Mijn zaadje vocht zich een weg naar boven. Eenmaal boven werd het overspoeld met fel zonlicht en een heldere, blauwe hemel. De zon deed zo'n deugd. Mijn dunne, groene stengel en eerste kleine blaadjes kwamen tevoorschijn. Toen liep ik vast. Mijn plant stopte met groeien. Ik kon mij niet voorstellen dat er mooie bloemen uit konden groeien. Ik geloofde niet dat mijn plant zelfs ooit bloemen zou kunnen krijgen. 

Toen ik bezig was met de verf, maar geen bruin kon maken, crashte ik. G. kwam bij mij. De tranen bleven maar komen. Kwaad op mijzelf omdat ik te lang had gewacht, kwaad omdat ik geen verdomd bruin kon maken (hahaha, ik voelde mij zo belachelijk dat ik huilde om de kleur bruin). G. nam mij mee naar buiten. Ze begreep mij en stelde voor om verder te werken met pastelkrijt. Ik kreeg 2 grote, volle dozen, haha! Ik kwam weer tot rust. Mijn tekening was af. Na de sessie bedankte ik haar voor de hulp. Toen ze zei dat mijn werkje iets zeer duidelijk maakte en dat ik er iets mee moest doen om verder te kunnen, welden de tranen weer op.

Terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden, liep ik terug naar de afdeling. Mijn hoofd tolde, ik brak mijzelf op alle mogelijke manieren af. Op de afdeling vroeg ik om een crisisgesprek. 

De metafoor van mijn werkje werd mij pijnlijk duidelijk. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats. Dit was hetgene wat mij al weken saboteerde, dit was hetgene wat mij tegenhield. Er kwam licht in de enge diepte. Ik zag het. Mijn plantje was gestopt met groeien omdat ik niet geloofde dat het ook mooie bloemen kon hebben. Ik liep vast omdat ik absoluut niet geloofde dat ik in positieve zin kon veranderen. Mijn hoofd smolt samen met het monstertje.

Ik kan niet goed of mooi zijn. Ik blijf voor altijd de vreselijke ik mét Borderline. Het meisje dat niks positiefs verdient omdat ze zo'n slechte persoon is. Iemand die anderen alleen maar meer opzadelt met problemen. Iemand die het probleem zelf is en giftig is voor anderen. Raak mij niet aan, leer mij niet kennen, loop weg nu het nog kan. Ik ben giftig. Ik ben vreselijk. Begin er niet aan. Gedachten zoals deze vullen dagelijks mijn hoofd. Ze hebben mijn touwtjes in handen. Ik ben een marionet die bespeeld wordt door het monster in mij.

Het werd duidelijk. Zo lang ik niet geloofde dat ik kon veranderen, ging ik niet beter worden. Ging de therapie niet helpen. Kon ik hier niet blijven... Mijn beeld van de nabije toekomst stortte in elkaar. Het doet pijn. Het gaat nog veel pijn doen. Ik benbang. Bang voor wat gaat komen. Help mij, want ik kan het niet alleen...