Hi,

Hier ben ik weer met een heleboel nieuwe ervaringen die ik met jullie wil delen.

Ik zal beginnen met mijn uitstap vorige week zondag. Dan ben ik samen met Ellen naar het American Museum for Natural History geweest. Dit was echt één van de grootste museums dat ik ooit in mijn leven had gezien. In dit  museum heb je echt bijna een hele dag nodig om alles gezien te hebben. Je kon er echt vanalles bekijken: van apen tot dinosaurussen, van Afrikaanse tot Mexicaanse geschiedenis, alles over de ruimte en planeten, de menselijke evolutie, wel 4 museumshops, ... Echt wel de moeite om eens een bezoekje te brengen!
'S middags heb ik er ook voor de eerste keer pizza gegeten! En heerlijk dat dat was... mmmmmmmm.... dat had ik toch wel erg gemist hoor.
Maar hoe leuk het museum ook was, ik moet toch eerlijk toegeven dat ik blij was toen we eindelijk rond waren. Gewoon omdat ik echt kapot was. Het enige wat ik wilde doen was me neerleggen in mijn zetel en er niet meer uitkomen. Jammer genoeg moest ik dat nog even uitstellen aangezien we nog boodschappen moesten doen, en het ook mijn beurt was om te koken. Maar eenmaal de afwas gedaan was heb ik me in de zetel gegooid en ben er enkel nog uitgekomen om in mijn bed te kruipen. En ik denk dat het geen 5 minuten heeft geduurd vooraleer ik in slaap lag.

De afgelopen week was het ook ontzettend druk op het werk. Gewoon omdat er zo veel vergaderingen gepland waren. Ik denk dat ik wel elke dag een vergadering had ( en soms wel meerdere op één dag). Maar ja, dat komt er natuurlijk wel van als je in de drie programma's actief bent.

Ellen en ik zijn ook begonnen aan de voorbereidingen voor ons project (dat zal beginnen op 17 oktober). We hebben besloten om een project uit de grond te stampen rond gezondheid voor de second tot fifth graders. We willen dan verschillende sessies geven rond thema's die gerelateerd zijn aan gezondheid, waaronder EHBO, eten en koken, sport, hygiëne, ... Maar natuurlijk kruipt er wel wat tijd in om dit allemaal in mekaar te steken. Voorlopig hebben we al ons project voorgelegd aan de mensen bij Abraham House (en ze vinden het allemaal een goed idee, joepie ) en hebben we al een flyer gemaakt. Ook hebben we al enkele sessies op papier gezet, maar die moeten we nu wel nog verder uitwerken.
Morgen moeten we het project ook nog voorstellen aan de ouders. Dat zal ook nog een uitdaging worden. Zowel voor mij als voor Ellen. Voor mij vooral omdat ik niet echt graag in groep praat, en voor Ellen omdat ze het Spaanse gedeelte voor haar rekening zal nemen ( ik bewonder haar moed echt )

Woensdag moest ik ook voor de eerste keer de leiding nemen tijdens de nightsupervision. En ik moet zeggen dat het nog wel vrij goed is verlopen. Er waren soms wel enkele momenten waarvoor ik me tot Ellen moest wenden, maar dat ging dan altijd om kleine vraagjes. Ik heb dan ook voor de eerste keer Dominoes met hen gespeeld (echt wel razend populair bij hen), maar ik moet zeggen dat ik er maar wat voor spek en bonen bijzat. Ik snapte echt niets van wat er gebeurde en wat er gezegd werd. Ik ben er dan ook geen enkele keer in geslaagd om te winnen. Maar ja, er komen nog avonden genoeg  Nog genoeg oefenkansen! 
Donderdag ben ik ook voor de eerste keer met één van de residenten op stap gegaan. Nog een geluk moest ik niet echt al te ver gaan, want ik vrees dat het anders wel wat moeilijker had geweest om mijne weg te vinden. Nu moest ik alleen de hele tijd rechtdoor en op het einde naar rechts. Dus echt veel kon er niet misgaan . 
Ik was er wel wat zenuwachtig voor. Gewoon omdat ik de taak had gekregen om informatie te verzamelen over de organisatie. Maarik had dus echt wel schrik dat ik de helft zou vergeten te vragen. Maar uiteindelijk ben ik zenuwachtig geweest voor niets, want toen we onze bestemming hadden bereikt, bleek het daar gesloten en verlaten te zijn. Dus keerden we sneller dan verwacht terug richting Abraham House. Daar kreeg ik dan de taak om naar de organisatie te bellen. Maar dat bleek toch ook niet eenvoudig te worden. Aan de telefoon zeiden ze me dat ik naar verschillende mensen moest bellen, maar ik kreeg niemand van die mensen te pakken. Uiteindelijk heb ik na een kwartier proberen toch eindelijk iemand aan de lijn gekregen.  

Vrijdag hadden we zoals gewoonlijk onze vrije dag, en zijn we natuurlijk weer op stap gegaan. Deze keer stond het Vrijheidsbeeld en Ellis Island op het programma. Om de grootste drukte te vermijden hadden we besloten om vrij vroeg te gaan. Dat vond ik wel iets minder. Dan heeft ne mens eens ne vrije dag en dan moet hij er nog vroeger uit dan normaal... 8 uur das echt ni mijn ding hoor! Gelukkig valt dat niet elke keer voor en was de uitstap ook gewoon echt de moeite waard om zo vroeg uit ons bed te komen  
Ik moet wel zeggen dat ik verschoten ben van de grootte van het Vrijheidsbeeld. Als je er echt enkele meters vanaf staat, voel je je toch wel ontzettend klein hoor.
Wat ik wel wat minder vond aan het vrijheidsbeeld, waren de ellelange wachtrijen... Ik had precies het gevoel dat ik in een pretpark stond aan te schuiven voor een nieuwe attractie... En dan nog eens al die extra controles: door metaaldetectors gaan, tassen laten controleren, laten controleren op verboden chemische stoffen... Man man man... tis toch ook ni alles zenne
Op Ellis Island daarentegen had ik helemaal niets aan te merken. Dat was van de eerste tot de laatste minuut ontzettend interessant. Ellis Island deed vroeger dienst als grenspost voor aankomende nieuwe migranten. En ik moet zeggen dat het echt wel boeiend is om te zien hoe dat allemaal in zijn werk ging, hoe die mensen werden onthaald, behandeld, wat de procedures waren,... Ergens deed het me wat denken aan een concentratiekamp. Ik zou het zelf niet graag hebben meegemaakt.
Ik moet wel zeggen dat ik opnieuw blij was dat ik die dag thuis was. Eerst en vooral omdat ik weer stikkapot was, ik voelde mijn voeten gewoon niet meer... Maar zeker ook omdat het buiten zo ontzettend koud was... Man, echt ni te doen! Ik had 4 laagjes aan (t-shirt, blouse met lange mouwen, dunne trui en dikke trui) en ik had het op momenten nog koud... brrrr...

Ook zondag hebben we opnieuw onze stapschoenen aangetrokken om Manhatten onveilig te maken. 's Morgens hebben we een bezoekje gebracht aan het museum over de stad NY, waar we meer te weten zijn gekomen over hoe NY er vroeger uitzag, hoe het oude speelgoed en de interieurs eruit zagen en hoe NY is uitgegroeid tot het huidige NY. Dit museum vond ik persoonlijk iets minder boeiend.
Nadien zijn we richting Central Park gegaan. We hadden er echt wel een schitterende dag voor uitgekozen. Het was ontzettend warm... Wel meer dan 25°... gewoonweg zalig...En wat een verschil met vrijdag!!! Het weer is hier echt wel heel erg onvoorspelbaar. Voor we 's ochtends de deur uitgingen, had ik me voorbereid op hetzelfde weer als vrijdag, maar al heel snel heb ik enkele laagjes moeten kwijtspelen, tot ik uiteindelijk nog alleen een t-shirt overhield. 
Ik moet wel zeggen dat ik enorm heb genoten van onze wandeling in Central Park. Het is er echt zo mooi en rustig (meestal toch). Echt de ideale plaats om je te ontspannen!
Het enige nadeel is dat het er zo ontzettend groot is. En om daar je weg dan te vinden;... helemaal geen makkelijke opgave. En dat hebben we zondag echt wel bewezen . We waren namelijk op weg naar 'the great lawn' en we waren ervan overtuigd dat we echt goed zaten. Tot we plots na bijna een uur stappen, terug hetzelfde informatiehuisje zagen, waar we onze wandeling begonnen waren. We hebben dan maar wijselijk besloten om de bus te nemen tot één van de ingangen dichtbij 'the great lawn' . 
Nadien bleek het ons toch iets beter te lukken om onze weg te vinden. Zo hebben we zonder veel moeite het beeld van 'Alice in Wonderland' en 'Hans Christian Andersen', de fontein uit Friends, .. gevonden.
Na onze zeer ontspannende zoektocht doorheen Central Park, besloten we ook nog even te gaan shoppen. En ik moet zeggen dat ik toch weer een mooi koopje heb gedaan. Ik heb een mooie Levi's jeans gevonden voor 20 dollar (dus ongeveer een 14 euro). Das toch wel al de moeite he... dat kon ik gewoon niet aan mezelf laten voorbijgaan !

Zo dat was het weer voor de afgelopen dagen. Zoals jullie allemaal hebben gelezen was het dus weer ontzettend druk. En het zal er waarschijnlijk echt niet op beteren. Er blijven maar gewoon dingen bijkomen in onze agenda... Er zijn weer enkele vergaderingen die we moeten bijwonen, we moeten ons project verder uitwerken, én volgend weekend gaan we op bezoek bij Ellens vriendin, Sophie. We gaan een heel weekend bij haar op bezoek (we mogen bij haar tante het weekend doorbrengen). Ik zal dus weer behoorlijk wat te schrijven hebben.

Tot de volgende keer! 

05-10-2009 om 00:00 geschreven door Monia  

Hey'kes,

Ondertussen zijn we weer al een week verder. Man, wat vliegen de dagen hier voorbij. Ik heb me hier echt nog geen seconde verveeld. Er valt hier dan ook gewoon zo veel te beleven en er zijn zo veel nieuwe indrukken die ik moet verwerken... Echt gewoon de max!

Op het werk gaat het voorlopig nog altijd heel erg goed.
Zeker in het After School Program begin ik me goed op mijn gemak te voelen. Ik weet goed wat er van me verwacht wordt, ik begin de kinderen steeds beter te kennen en onze band wordt ook met de dag beter. En nu ik ook vrij goed mijn plaats begin te kennen, wordt het ook stilaan tijd om zelf wat meer initiatief te tonen en dus af en toe zelf eens een activiteitje aan te bieden. Maar dat is iets waar ik volgende week mee ga beginnen. 
Ook begin ik ondertussen vrij goed te weten wat er van mij verwacht wordt tijdens de 'nightsupervision'. De eerste keer dat ik nightsupervision had, was wel vrij onwennig en spannend. Gewoon omdat ik toch niet zo erg goed wist wat ik moest doen. Ellen had me wel al wat uitgelegd wat ons takenpakket inhield, maar het blijft toch altijd nog iets anders als je er ook zelf voorstaat. En zeker ook omdat ik het helemaal niet gewoon ben om met volwassenen te werken. Normaal gezien blijf ik altijd in mijn comfortzone, nl. de kinderen. Maar ja, ik ben naar NY gekomen om mijn grenzen te verleggen en ik denk dat dit wel een heel er goede manier is. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat het al bij al nog heel erg goed meevalt. Het aantal residenten valt heel goed mee (ze zijn maar met drie) en ze zijn allemaal heel erg vriendelijk. Natuurlijk heb ik de eerste twee keer vooral moeten observeren. Dus de echte uitdaging moet natuurlijk wel nog komen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het toch wel best spannend vind. Gewoon omdat ik als 21 jarige aan drie volwassen mannen moet zeggen dat ze hun klusjes moeten doen en ook ga moeten zeggen wanneer ze het niet goed hebben gedaan. Maar ja, zoals ik al zei, het zijn heel erg vriendelijke residenten, dus ik denk dat het wel zal loslopen. Volgende week woensdag zal ik het jullie weten te vertellen. Want dan is het eindelijk mijn beurt om de leiding te nemen. Ik ga er wel niet alleen voor staan, aangezien Ellen er ook zal zijn. Normaal gezien moet zij me wel enkel observeren en feedback geven, maar als er dan toch iets zou mislopen is ze er wel nog altijd om me te helpen. Dusja, echt veel zal er niet kunnen misgaan. Maar khou jullie zeker op de hoogte.
Vorige week zaterdag ben ik ook voor de eerste keer in contact gekomen met de gezinnen. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat het contact zich vooral beperkt heeft tot de kinderen (we hebben dan samen heel wat leuke spelletjes gespeeld). Het is voor mij namelijk heel erg moeilijk om met de ouders in contact te treden, aangezien de meesten onder hen bijna alleen Spaans spreken. En ja, aangezien mijn woordenschat zich enkel beperkt tot zaken als 'ola' en tellen tot twintig vrees ik dat de gespreksstof toch wel heel erg beperkt is. Maar ja, Ellen heeft wel haar Spaanse boeken mee en ze wil me wel graag helpen om mijn woordenschat wat uit te breiden. Al vrees ik wel dat het nog heel erg lang zal duren, wat voor mij lijkt dat toch maar allemaal Chinees hoor ! Gelukkig spreken de kinderen wel Engels. Anders had ik daar schoon gestaan...  
Die zaterdag ben ik ook voor de eerste keer naar de misviering geweest. En ik moet toegeven dat het eigenlijk nog heel erg goed meeviel, vooral omdat er vrij veel liedjes werden gezongen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik er amper iets van verstond, aangezien de helft in het Spaans was . 
Eén ding is me dus wel duidelijk geworden na zaterdag: Ik ga heel erg dringend mijn Spaans moeten bijschaven

Natuurlijk hebben we niet de klok rond gewerkt. Dat was ook niet de bedoeling van deze reis. De bedoeling was ook dat ik een deeltje van de wereld zou ontdekken. En ik moet zeggen dat we daar toch ook al heel erg goed mee bezig geweest zijn. We hebben toch wel al het één en het ander gaan bezoeken.

Vorige week vrijdag zijn we voor de eerste keer Manhatten gaan onveilig maken. En onze eerste uitstap bracht ons naar Times Square. En ik moet eerlijk toegeven dat het echt fantastisch was om daar te staan. Het overtrof echt al mijn verwachtingen. Het was echt beter dan ik ook had gedacht. Op TV zie je soms wel eens beelden ervan, maar als je er zelf echt staat is het nog iets helemaal anders. De energie die je voelt als je daar staat is echt onbeschrijfelijk! Je weet ook gewoon niet waar eerst te kijken. Over waar je kijkt is er wel iets dat je aandacht trekt: immense reclameborden, reusachtige gebouwen, entertainers, ... In één woord samengevat: OVERWELDIGEND!
Daar zijn we ook onze eerste winkels binnengegaan. Zo hebben we bijvoorbeeld een bezoekje gebracht aan een supergrote speelgoedwinkel, Toys r us. Deze winkel is dus echt wel gewoon een paradijs voor kinderen. Naast de immens grote dinosaurus, gebouwen gemaakt uit lego, Candyland, een levensgroot Barbiehuis (absoluut de droom van elk meisje)... staat er ook gewoon een echt reuzenrad in het midden van de winkel. Zo iets heb ik echt nog nooit gezien! Ik moet eerlijk toegeven dat ik me echt weel opnieuw een kind voelde terwijl ik in die winkel liep.
Maar ook de M&M shop overtrof echt mijn verwachtingen. Het was gewoon een winkel bestaande uit drie verdiepingen. en het stond gewoon vol M&M spullen. Je kon het echt zo gek niet bedenken of ze hadden het daar. Van tassen tot golfballen tot gitaren.... Ze hadden er echt alles. En dan zwijg ik nog over de tientallen soorten M&M's die je er kan kopen... Man man man, echt een winkel naar men hart
Na de middag hebben we dan ook even wat cultuur opgesnoven. Eerst zijn we de Bibliotheek binnengegaan. Ik moet zeggen dat het wel een vreemd zicht is hoor. De bib staat echt in het midden van de stad, tussen al die hoge en moderne gebouwen. Van contrast gesproken.... Zeker als je dan binnen in de bib staat, voel je het contrast nog meer. Ik moet wel zeggen dat het de mooiste bib is die ik ooit heb gezien. En zo immens groot.... Je voelt je daar toch wel echt klein als je daar loopt (maar ja, wat wil je als één van de leeszalen als groter is dan een voetbalveld). Het enige teleurstellende aan ons bezoek aan de bib, was de gids. Als ik één vierde van haar uitleg heb verstaan is het veel. Gewoon omdat ze echt zo stil praatte en ook voortdurend naar haar woorden moest zoeken, wat het echt moeilijk maakte om je te blijven concentreren. Maar ja, gelukkig had ik Ellen nog bij mij, die met plezier de rol van gids op haar nam .
Nadien zijn we ook nog even Sint Patricks Cathedral binnengegaan. Daar voelde ik me zelfs nog kleiner dan in de bib. Ik werd er zelfs even stil van (en ja, mensen die me kennen die weten dat dat voor mij heel erg uitzonderlijk is ). Maar het was gewoon zo mooi dat ik alleen maar kon genieten. Vooral de immense glasramen waren adembenemend! Het is echt wel een aanrader!

Normaal gezien gingen we de dag nadien naar Century 21 (een paradijs voor shoppers!), maar aangezien het die dag uitzonderlijk gesloten was, moesten we onze plannen wat wijzigen. We zijn dan maar eerst Brooklyn Bridge gaan bezoeken. Een plek waar ik voor de tweede keer weer sprakeloos was. Gewoon omdat de brug en het uitzicht (op Manhatten) gewoon adembenemend was. We zijn de brug ook volledig overgestoken en het duurde meer dan een halfuur vooraleer we de overkant bereikten. Vanop de brug heb ik ook een eerste glimp kunnen opvangen van het vrijheidsbeeld.
Daarna hebben we onze reis verdergezet naar Ground Zero (op zich was er daar niet echt iets te zien buiten omheiningen en kranen, maar doordat je de geschiedenis kent blijf je er toch wel even stilstaan om er in stilte naar te kijken) en China Town. In China Town zijn we op zoek gegaan naar een echt 'I LOVE NY' tshirt, maar ik vond niet echt wat ik wilde. Ik wou dolgraag een groen, maar dat vonden we tot mijn grote spijt niet... Ik vrees dat ik dus gewoon veel te moeilijk ben en ik zal mijn eisen helaas moeten verlagen...

De vrijdag daarop hebben we in de voormiddag de ferry genomen naar Staten Island. Vanop de ferry had je echt een oogverblindend uitzicht op Manhatten en kon je ook het Vrijheidsbeeld van heel erg dichtbij zien. Natuurlijk de ideale kans om vele foto'tjes te trekken !
En nadien zijn we gaan shoppen in Century 21. Man man man, wat een reusachtige winkel! Wel 4 verdiepingen. Daarin kan je dus echt wel met gemak verloren lopen. En neem het van mij aan, als je daar iemand moet zoeken, kan het echt wel lang duren ! We zijn daar wel meer dan drie uur binnengeweest! Maar die winkel was dan ook gewoon echt de moeite! Allemaal merkkledij aan zeer redelijke prijzen. Ik kon het me dan ook niet laten om twee broeken te kopen en een T-shirt.
Normaal gezien stonden er ook nog enkele andere zaken op de planning, maar aangezien onze shopnamiddag wat langer is uitgelopen dan gepland, hebben we plannen moeten uitstellen.
Maar ja, we zijn hier nog lang genoeg he

Zo... dit was het zo een beetje voor de afgelopen dagen. Ik denk dat ik hier nu maar ga stoppen, want ik veronderstel dat jullie me stilaan wel beu beginnen worden

See ya!

26-09-2009 om 17:53 geschreven door Monia  

Na een nogal vrij korte nacht (toch voor mij ), kon ik echt aan mijn NY avontuur beginnen. Het eerste wat we deden nadat we waren opgestaan, was gaan winkelen, aangezien onze maagjes toch wel wat begonnen te knorren. Ik moet wel zeggen dat het een heuse opgave was om heelhuids met onze zakken thuis te geraken. We leken wel muilezeltjes... Gelukkig hebben we ons ondertussen al een winkelkarretje aangeschaft.
Nadat we wat gesetteld waren, zijn we voor de eerste keer naar Abraham House gegaan. Daar gaf Ellen me een rondleiding en stelde me voor aan enkele van onze collega's. Ik moet wel zeggen dat mijn eerste indruk, onmiddelijk een goede is. Iedereen is daar echt ontzettend vriendelijk.
We kregen er ook direct te horen met welke groep we zouden werken. Tot mijn grote vreugde kreeg ik de kleuters toegewezen (de 4 tot 6 jarigen). Echt wel helemaal mijn ding he! Er zitten echt wel enkele schatjes tussen .
De eerste dag met de kindjes was wel wat hectisch. Maar ja, het is ook maar de tweede week dat ze naar het ASP komen (en de eerste keer dat ze huiswerk moesten maken), dus ook zij moeten er nog wat aan wennen.

Gelukkig ging het de tweede en derde dag al veel beter. De kinderen wisten al wat beter wat er van hen verwacht werd, en ook ik wist al wat beter wat te doen. Natuurlijk zal het wel nog even duren vooraleer ik mijn draai wat zal vinden, maar ik ben er zeker van dat dat goed zal komen. Ik heb wel van mijn collega Lisa (de juf waarmee ik werk) al te horen gekregen dat ik het goed deed. Ze heeft me zelfs al gezegd dat ik een bed bij haar zou krijgen en dat ze me zou willen betalen, zodat ik een heel jaar zou kunnen blijven !
Het gaat dus momenteel goed op het werk.
Vanavond heb ik voor de eerste keer nightsupervision. Ik moet zeggen dat dat me wel wat meer angst inboezemt. Aangezien het toch wel voor de eerste keer zal zijn dat ik met volwassen moet werken. Bovendien komt er ook nog eens bij dat sommigen van hen amper Engels praten (maar Spaans, en aangezien mijn Spaans is beperkt tot "ola", vrees ik dat de communicatie toch wel wat stroef zal lopen). Maar ja, ik ben hier gekomen voor de uitdaging, dusja

Echt heel erg veel andere dingen heb ik hier nog niet gedaan. Buiten dan serie'kes kijken op Ellen haar pc. En ook gelezen (jaja mensen, jullie lezen het goed, Monia is een boek beginnen lezen... Maar ja, als je elke dag rond 5u30 wakker wordt door die stomme jetlag, ¨moet je wel iets vinden om de tijd te doen passeren ).
Normaal gezien gaan we wel morgen voor de eerste keer naar Manhatten, zodat ik eens echt kan kennismaken met het o zo beroemde NY. Ik moet zeggen dat ik daar echt wel ontzettend naar uitkijk!

Zo, dit was het zo wat voor voor de eerste dagen. Maar geen paniek... ik zal er wel weer gauw een nieuw berichtje op plaatsen.

Groetjes

17-09-2009 om 16:38 geschreven door Monia  

Hey'kes,

Ondertussen is het al mijn vijfde dag hier in NY, dus jullie kunnen je wel al voorstellen dat er toch wel al een heleboel is gebeurd in die tijd.

Maar laat ons eerst beginnen bij het begin... Mijn allereerste vliegtuigreis. Ik moet toegeven dat ik het bij het vertrek toch wel heel erg spannend vond. Gewoon omdat ik nog nooit in mijn leven op een vliegtuig had gezeten. Ik moet wel zeggen dat ik het dan wel van de eerste keer direct goed heb aangepakt. Ik neem onmiddelijk een vlucht van bijna een halve dag! Maar ja, dat geeft me tijd om eraan te wennen zeker .
Maar voor ik aan mijn groot avontuur mocht beginnen, moest ik natuurlijk wel eerst nog afscheid nemen van mijn familie. Dat was natuurlijk minder leuk. De dag(en) ervoor, had ik ook al wat afscheid genomen, maar afscheid nemen went toch nooit. Het blijft altijd moeilijk.  Ergens was het wel best raar om afscheid te nemen. Gewoon omdat het ook nog niet echt doordrong dat ik voor 3 maand en half zou wegblijven. Het langste dat ik ooit ben weggeweest is 2 weken. Dus dat is toch wel een heel groot verschil. De heimwee zal wel veeeeeel groter zijn. Maar ja, het is best om daar nu nog niet te veel bij stil te staan...
De eerste keer door de Douane gaan was toch ook best spannend. Ik moest mijn juwelen en schoenen uitdoen en al mijn spullen in bakjes doen en dan zelf door de metaaldetector lopen. Het enige dat toen door mijn hoofd spookte was: "Hopelijk gaat dat stom alarm hier niet af!" En gelukkig werd ik van de eerste keer meteen goedgekeurd en kon ik dus mijn reis verderzetten. Na een tiental minuutjes wachten mochten we ons dan eindelijk inchecken, en konden we plaats nemen in het vliegtuig.
Het duurde natuurlijk wel eventjes vooraleer we opstegen. Iedereen moest zijn bagage nog wegsteken en plaatsnemen, het vliegtuig moest zich nog klaarzetten en we moesten de veiligheidsuitleg nog krijgen. Echt heel erg lang duurde dat niet, maar voor mij leek het toch wel uren te duren, gewoon omdat ik zo snel mogelijk de lucht in wou .
En ja, dan was het eindelijk zo ver: Het vliegtuig steeg op en weg waren we! In het begin gaf het wel wat een vreemd gevoel. Ik had net vlindertjes in mijn buik . Maar al gauw waren die verdwenen, en de vlindertjes maakten plaats voor een gevoel van verwondering terwijl ik uit het raampje keer (ik had dan ook meteen het geluk om aan het raampje te zitten). Het landschap was echt schitterend om vanuit de lucht te zien. Maar voor ik het wist waren we al zo hoog dat we al met ons hoofd tussen de wolken vlogen. Ik moet zeggen dat het best wel een grappig zicht was om het wolkentapijt onder je voeten te zien (het leek wel een omgekeerde wereld )
Ik moet wel zeggen dat onze eerste vlucht echt voorbij was gevlogen, want voor ik het wist stond ik al weer met men beide voetjes op de grond. En dan kon alles weer opnieuw beginnen: inchecken, door de Douane gaan, in het vliegtuig stappen .... en natuurlijk weer het opstijgen. Maar ik moet zeggen dat ik er de tweede keer amper iets van heb gemerkt. Maar misschien lag dit ook wel aan het feit dat ik druk in gesprek was met mijn reisgenootje, Ellen.
Ik had wel nooit gedacht dat de tijd op het vliegtuig zo snel voorbij zou gaan. Het leek echt wel geen 8 uur. Maar ja, we hadden dan ook voldoende zaken om ons te entertainen: filmpjes kijken, kruiswoordraadseltjes invullen, eten (en we werden echt wel verwend, want ze kwamen niet 1 keer, maar zelfs 2 keer!) en natuurlijk ook tetteren, tetteren en nog eens tetteren . Van slapen is er bij mij dan ook helemaal niets van in huis gekomen.
Toen ik mijn eerste stappen op Amerikaanse bodem zette, had ik het eigenlijk nog niet door dat ik me plots aan de heel andere kant van de Oceaan bevondt. Maar ja, dat zal nog wel doordringen binnen enkele dagen.
Aangezien het ondertussen toch wel al vrij laat was (aleja, rekeninghoudend met het uurverschil), kon ik niet wachten om 'naar huis' te gaan en in mijn bedje te kruipen. Jammer genoeg duurde het nog wel even voor ik dat kon doen .
De eerste vertraging liepen we al op bij de Douane. Bij het afgeven van mijn visum bleek er iets mis te zijn. Ik had absoluut geen idee wat er aan de hand was. Ik zag alleen dat de ambtenaar van de Douane vol verwondering naar mijn visum aan het kijken was en zonder iets te zeggen de hele tijd op zijn toetsenbord te tokkelen was. Opeens staat hij dan ook op zonder wat te zeggen en verdwijnt met mijn visum. Ondertussen was Ellen al door de Douane gestapt en vertelde me dat ook zij problemen had. Blijkbaar mochten we met ons visum maar drie maand blijven (stomme Amerikaanse ambassade! )... Toen voelde ik toch wel even paniek bij me opkomen. Na enkele minuten kwam de ambtenaar terug en stuurde me door naar een andere ambtenaar. Gelukkig was dit een heel erg vriendelijke man. Nadat we ons verhaal deden, besloot hij ons dan ook te helpen, en paste ons visum toch nog aan. Bij Ellen paste hij het wel aan met typ-ex. Nu lijkt het net alsof ze dat zelf heeft veranderd... Hopelijk komt ze daarmee later wel niet in problemen... maar ja dat zijn zorgen voor later.
Toen we eindelijk dachten dat alle vertragingen voorbij waren, zagen we plots buiten een ellelange file staan. Blijkbaar waren we niet de enigen mensen die een taxi nodig hadden. We hebben daar wel meer dan een uur moeten staan Man, man, man... het leek wel een eeuwigheid. Toen we dan eindelijk een taxi hadden, duurde het ook weer even voor we al onze koffers in de taxi kregen. Blijkbaar waren we wat zwaar geladen !
Na een dik half uur rijden hadden we dan eindelijk onze bestemming bereikt. Jammer genoeg hebben we gedurende deze rit vooral op de autosnelweg gereden, dus veel heb ik nog niet kunnen zien van NY. Maar ja, ik heb nog tijd genoeg .
Na een korte kennismaking met onze onderbuur (en ook één van onze collega's) konden we onze intrede doen in ons huisje voor de komende maanden. En ik moet zeggen dat het best wel een heel gezellig plekje is. We hebben elk onze eigen kamer, een leuk salonnetje (waaar ook wel Ellen haar bed staat), een klein keukentje en badkamer. Echt lang hebben we wel niet meer rondgelopen, aangezien we beiden echt doodmoe waren. Het duurde dan ook niet lang dat we naar dromenland gingen.

17-09-2009 om 15:43 geschreven door Monia  

Hoipipeloi!

Voor mijn vertrek naar Ny, vroeg iedereen me om hen op de hoogte te houden over mijn grote NY avontuur. Natuurlijk beloofde ik hen met plezier dat ik dat zou doen. Maar éénmaal in NY aangekomen, besefte ik dat het toch wel ontzettend veel tijd in beslag zou nemen, indien ik naar iedereen afzonderlijk geregeld wat mailtjes zou sturen. Gelukkig gaf mijn 'roommate' (Ellen) mij het geweldige idee om een blog op te starten, zodat ik iedereen tegelijkertijd kan laten weten wat ik hier allemaal uitspook in NY. 

Ik zal echt proberen om hier geregeld wat berichtjes te deponeren, zodat jullie nog weten dat ik leef !
Veel leesplezier toegewenst en tot heel binnenkort.

Groetjes,
Monia

17-09-2009 om 14:15 geschreven door Monia