Ondertussen is het al mijn vijfde dag hier in NY, dus jullie kunnen je wel al voorstellen dat er toch wel al een heleboel is gebeurd in die tijd.
Maar laat ons eerst beginnen bij het begin... Mijn allereerste vliegtuigreis. Ik moet toegeven dat ik het bij het vertrek toch wel heel erg spannend vond. Gewoon omdat ik nog nooit in mijn leven op een vliegtuig had gezeten. Ik moet wel zeggen dat ik het dan wel van de eerste keer direct goed heb aangepakt. Ik neem onmiddelijk een vlucht van bijna een halve dag! Maar ja, dat geeft me tijd om eraan te wennen zeker . Maar voor ik aan mijn groot avontuur mocht beginnen, moest ik natuurlijk wel eerst nog afscheid nemen van mijn familie. Dat was natuurlijk minder leuk. De dag(en) ervoor, had ik ook al wat afscheid genomen, maar afscheid nemen went toch nooit. Het blijft altijd moeilijk. Ergens was het wel best raar om afscheid te nemen. Gewoon omdat het ook nog niet echt doordrong dat ik voor 3 maand en half zou wegblijven. Het langste dat ik ooit ben weggeweest is 2 weken. Dus dat is toch wel een heel groot verschil. De heimwee zal wel veeeeeel groter zijn. Maar ja, het is best om daar nu nog niet te veel bij stil te staan... De eerste keer door de Douane gaan was toch ook best spannend. Ik moest mijn juwelen en schoenen uitdoen en al mijn spullen in bakjes doen en dan zelf door de metaaldetector lopen. Het enige dat toen door mijn hoofd spookte was: "Hopelijk gaat dat stom alarm hier niet af!" En gelukkig werd ik van de eerste keer meteen goedgekeurd en kon ik dus mijn reis verderzetten. Na een tiental minuutjes wachten mochten we ons dan eindelijk inchecken, en konden we plaats nemen in het vliegtuig. Het duurde natuurlijk wel eventjes vooraleer we opstegen. Iedereen moest zijn bagage nog wegsteken en plaatsnemen, het vliegtuig moest zich nog klaarzetten en we moesten de veiligheidsuitleg nog krijgen. Echt heel erg lang duurde dat niet, maar voor mij leek het toch wel uren te duren, gewoon omdat ik zo snel mogelijk de lucht in wou . En ja, dan was het eindelijk zo ver: Het vliegtuig steeg op en weg waren we! In het begin gaf het wel wat een vreemd gevoel. Ik had net vlindertjes in mijn buik . Maar al gauw waren die verdwenen, en de vlindertjes maakten plaats voor een gevoel van verwondering terwijl ik uit het raampje keer (ik had dan ook meteen het geluk om aan het raampje te zitten). Het landschap was echt schitterend om vanuit de lucht te zien. Maar voor ik het wist waren we al zo hoog dat we al met ons hoofd tussen de wolken vlogen. Ik moet zeggen dat het best wel een grappig zicht was om het wolkentapijt onder je voeten te zien (het leek wel een omgekeerde wereld ) Ik moet wel zeggen dat onze eerste vlucht echt voorbij was gevlogen, want voor ik het wist stond ik al weer met men beide voetjes op de grond. En dan kon alles weer opnieuw beginnen: inchecken, door de Douane gaan, in het vliegtuig stappen .... en natuurlijk weer het opstijgen. Maar ik moet zeggen dat ik er de tweede keer amper iets van heb gemerkt. Maar misschien lag dit ook wel aan het feit dat ik druk in gesprek was met mijn reisgenootje, Ellen. Ik had wel nooit gedacht dat de tijd op het vliegtuig zo snel voorbij zou gaan. Het leek echt wel geen 8 uur. Maar ja, we hadden dan ook voldoende zaken om ons te entertainen: filmpjes kijken, kruiswoordraadseltjes invullen, eten (en we werden echt wel verwend, want ze kwamen niet 1 keer, maar zelfs 2 keer!) en natuurlijk ook tetteren, tetteren en nog eens tetteren . Van slapen is er bij mij dan ook helemaal niets van in huis gekomen. Toen ik mijn eerste stappen op Amerikaanse bodem zette, had ik het eigenlijk nog niet door dat ik me plots aan de heel andere kant van de Oceaan bevondt. Maar ja, dat zal nog wel doordringen binnen enkele dagen. Aangezien het ondertussen toch wel al vrij laat was (aleja, rekeninghoudend met het uurverschil), kon ik niet wachten om 'naar huis' te gaan en in mijn bedje te kruipen. Jammer genoeg duurde het nog wel even voor ik dat kon doen . De eerste vertraging liepen we al op bij de Douane. Bij het afgeven van mijn visum bleek er iets mis te zijn. Ik had absoluut geen idee wat er aan de hand was. Ik zag alleen dat de ambtenaar van de Douane vol verwondering naar mijn visum aan het kijken was en zonder iets te zeggen de hele tijd op zijn toetsenbord te tokkelen was. Opeens staat hij dan ook op zonder wat te zeggen en verdwijnt met mijn visum. Ondertussen was Ellen al door de Douane gestapt en vertelde me dat ook zij problemen had. Blijkbaar mochten we met ons visum maar drie maand blijven (stomme Amerikaanse ambassade! )... Toen voelde ik toch wel even paniek bij me opkomen. Na enkele minuten kwam de ambtenaar terug en stuurde me door naar een andere ambtenaar. Gelukkig was dit een heel erg vriendelijke man. Nadat we ons verhaal deden, besloot hij ons dan ook te helpen, en paste ons visum toch nog aan. Bij Ellen paste hij het wel aan met typ-ex. Nu lijkt het net alsof ze dat zelf heeft veranderd... Hopelijk komt ze daarmee later wel niet in problemen... maar ja dat zijn zorgen voor later. Toen we eindelijk dachten dat alle vertragingen voorbij waren, zagen we plots buiten een ellelange file staan. Blijkbaar waren we niet de enigen mensen die een taxi nodig hadden. We hebben daar wel meer dan een uur moeten staan Man, man, man... het leek wel een eeuwigheid. Toen we dan eindelijk een taxi hadden, duurde het ook weer even voor we al onze koffers in de taxi kregen. Blijkbaar waren we wat zwaar geladen ! Na een dik half uur rijden hadden we dan eindelijk onze bestemming bereikt. Jammer genoeg hebben we gedurende deze rit vooral op de autosnelweg gereden, dus veel heb ik nog niet kunnen zien van NY. Maar ja, ik heb nog tijd genoeg . Na een korte kennismaking met onze onderbuur (en ook één van onze collega's) konden we onze intrede doen in ons huisje voor de komende maanden. En ik moet zeggen dat het best wel een heel gezellig plekje is. We hebben elk onze eigen kamer, een leuk salonnetje (waaar ook wel Ellen haar bed staat), een klein keukentje en badkamer. Echt lang hebben we wel niet meer rondgelopen, aangezien we beiden echt doodmoe waren. Het duurde dan ook niet lang dat we naar dromenland gingen.
Voor mijn vertrek naar Ny, vroeg iedereen me om hen op de hoogte te houden over mijn grote NY avontuur. Natuurlijk beloofde ik hen met plezier dat ik dat zou doen. Maar éénmaal in NY aangekomen, besefte ik dat het toch wel ontzettend veel tijd in beslag zou nemen, indien ik naar iedereen afzonderlijk geregeld wat mailtjes zou sturen. Gelukkig gaf mijn 'roommate' (Ellen) mij het geweldige idee om een blog op te starten, zodat ik iedereen tegelijkertijd kan laten weten wat ik hier allemaal uitspook in NY.
Ik zal echt proberen om hier geregeld wat berichtjes te deponeren, zodat jullie nog weten dat ik leef ! Veel leesplezier toegewenst en tot heel binnenkort.
New York - The Bronx
.
.
)
.
)... Toen voelde ik toch wel even paniek bij me opkomen. Na enkele minuten kwam de ambtenaar terug en stuurde me door naar een andere ambtenaar. Gelukkig was dit een heel erg vriendelijke man. Nadat we ons verhaal deden, besloot hij ons dan ook te helpen, en paste ons visum toch nog aan. Bij Ellen paste hij het wel aan met typ-ex. Nu lijkt het net alsof ze dat zelf heeft veranderd... Hopelijk komt ze daarmee later wel niet in problemen... maar ja dat zijn zorgen voor later.
Man, man, man... het leek wel een eeuwigheid. Toen we dan eindelijk een taxi hadden, duurde het ook weer even voor we al onze koffers in de taxi kregen. Blijkbaar waren we wat zwaar geladen 
!
.
