De Tour de France houdt in 2009 opnieuw halt in Barcelona. Dat maakte de burgemeester van de Catalaanse hoofdstad, Jordi Hereu, vandaag bekend. Het is ondertussen 44 jaar geleden dat Barcelona nog eens de Tour mocht ontvangen. In de stad zouden zowel een aankomst (op 8 juli) als een start (op 9 juli) gepland staan. De organisatie van de Tour de France bevestigde de datums echter nog niet. (belga/lpb)
Boonen pakt tweede zege in slaapverwekkende Vuelta-rit
Tom Boonen heeft zijn tweede ritzege te pakken in de Vuelta. De Quick.Step-renner was in de straten van Zamora de snelste in een massaspurt. Boonen haalde het voor de Italiaan Filippo Pozzato en de Duitser Heinrich Haussler. Alberto Contador blijft leider in de stand.
De zestiende Vuelta-etappe maakt kans op de prijs van 'meest slaapverwekkende evenement van 2008'. Vijftien (!) kilometer legde het peloton af in het eerste wedstrijduur. Een geoefend jogger had moeiteloos kunnen volgen. Het slakkengangetje van het eerste uur verbeterde er niet op toen de tv-camera's live begonnen te draaien. Zodat we bijna drie uur lang getuige waren van wandelende renners in een woestijnlandschap. Rosendo en Pedraza, de vluchters van het eerste uur, 'mochten' het tot de laatste tien kilometer uitzingen, daarna was het aan de spurters. Boonen werd uitstekend gegangmaakt door de Quick.Step-trein en maakte het vervolgens af. In tal van huiskamers schrokken mensen wakker. (lpb)
De Italiaan Mauro Facci (Quick.Step) heeft de GP Briek Schotte in Desselgem gewonnen. In een sprint met twee versloeg hij de Duitser Robert Retschke. De Nederlander Wim Botman werd afgescheiden derde. Iljo Keisse was beste Belg met een vierde plaats. Hij won de sprint van een tienkoppige achtervolgende groep.
Dertien leiders Al vrij vroeg in de wedstrijd vormde zich een leidersgroep van dertien renners. Het peloton talmde te lang en meteen was de juiste vlucht een feit. In volle finale kwamen er diverse uitvalspogingen, waaronder een actie van Iljo Keisse en Jurgen Van De Walle, maar deze hielden nooit lang stand. Tot de Italiaan Mauro Facci net voor het ingaan van de laatste ronde er met de Duitser Robert Retschke vandoor ging. Zij mochten ook sprinten voor de zege en dat verliep bijzonder spannend. De juryleden dienden diverse keren de fotofinish te bekijken om de winnaar aan te duiden.
Helper "Dit geeft me een zalig gevoel", aldus Facci. "Ik als afwerker, als winnaar, niet te geloven. Ik ben dat niet gewoon, want ik ben een helper in de ploeg, niet de man die de zeges moet binnenrijven. Het was wel spannend tot de allerlaatste centimeter, maar ik ben zeer blij met deze zege."
Keisse: "Zat meer in" Met een vierde plaats was Iljo Keisse de beste Belg in de GP Briek Schotte. "Er had misschien wel iets meer in gezeten", aldus de Oost-Vlaming. "Even ging ik met Jurgen Van De Walle in de aanval, maar na verloop van tijd werden wij weer gegrepen. Toen in volle finale Facci en Retschke aan de haal gingen, sprong ik naar hun wiel. Ik voelde dat er achter mij gereageerd werd en net op het punt dat ik de twee vluchters bijna te pakken had, zag ik enkele Quick.Step-hemden in mijn buurt. Ik wachtte dan wat, maar Facci ging direct door en ook Retschke talmde niet. Meteen was het over." (belga/lpb)
Vrijdag 100ste editie kampioenschap van Vlaanderen
Geschiedenis
Cours van velocipeden
door Patrick Cornillie
- over vliegende negers en de tijd van voor den eersten oorlog -
Brouwers willen hun bierdebiet zien stijgen en de beste manier om meer volk naar de cafés te lokken is met een nieuwe attractie op de proppen komen. Dergelijk managment was ene Palmer Schotte aan het begin van deze eeuw al duidelijk. De 26-jarige Schotte, die later - tussen 1921 en 1945 - burgemeester zou worden, was vanuit Ingelmunster overgewaaid om in Koolskamp de brouwersstiel van de familie voort te zetten. Hij werd in 1901 de eerste voorzitter van de pas opgestarte Veloclub De Vlinder. Daarvoor was er in Koolskamp al een paar keer sprake geweest van een velokoers. Wellicht vond de allereerste plaats in de Lichterveldestraat op 17 september 1890. Een jaar later werd de firma Blauw uit Lichtervelde aangesproken voor het drukken van zestig speciale affiches ter aankondiging van 'den cours van velocipeden op Koekekermiszondag.'
De fiets of vélocipède - in het West-Vlaamse dialect omgebogen tot velossepeerd of flossepeerd - was in die tijd nog een curiosum, een staaltje van hoogtechnologisch vernuft. Op 10.000 inwoners bezaten rond de eeuwwisseling amper 138 West-Vlamingen een fiets. Succes verzekerd dus bij de nieuwsgierige Koolskampenaars toen De Vlinder op zondag 8 september 1901 een velokoers organiseerde. De mensen kwamen massaal op het spektakel af en lesten, tot grote voldoening van de brouwer, hun dorst in zijn vele stamineetjes langs het parcours. Op 22 september van datzelfde jaar zorgde men meteen al voor een tweede koers. En ook de daaropvolgende jaren werd er in het dorp gekoerst, niet toevallig tijdens de kermisperiode.
De straatkoersen rond de ton (...van brouwer Schotte) waren dus in de eerste plaats bedoeld als attractie. Volgens Karel Van Wijnendaele werd er in die beginperiode trouwens zelden gesproken over categorieën of vergunningen. "Bijna alle wedstrijden droegen den onverstroobaren titel: voor alle coureurs!" Hoe dan ook, deze straatkoersen - 'Met gezellige véloleute!' - luidden de proloog in naar een grote, volwaardige wielerkoers. De fiets werd steeds populairder. In 1894 was koster Damman de eerste Koolskampenaar geweest die een fiets had aangekocht, tien jaar later werden er in het dorp al 72 fietsplaten geregistreerd. Camiel Haeck uit Maria-Aalter won zowel in 1905 als in 1906 de koers op kermiszondag. In 1907 was Roeselarenaar René Vandenberghe de beste. En het daaropvolgende jaar maakte men op zondag 30 mei de doortocht mee van 'een velokoers gereden rond België, het deel Oostende-Roubaix voor Belgische en Fransche coureurs. In Coolskamp bestond de kopgroep uit Platteau, Messelis, Garrigou, Blaise, Brocco, Petit-Breton, Dupon, Verstraeten, Wancour, Cornet en D'Halst'.
De triomfen van Van Hauwaert
Die grote plaatselijke wielerkoers, exclusief voorbehouden voor beroepsrenners, kwam er in 1908. Daarvoor werd een nieuw comité opgericht, al bleef De Vlinder wel verder voor logistieke steun zorgen. De wedstrijd vond niet langer op zondag plaats, wel op kermisdonderdag. Voor het eerst werd ook een officiële naam gebruikt: Kampioenschap der Vlaanders. Want het was menens dit keer. De afstand werd opgetrokken van vijftig naar honderd kilometer, verdeeld over twintig ronden. "Ook zullen de beste rijders van Belgien en van uit het Noorden van Frankrijk in deze velokoers meekampen en volk zal er voorzeker te Coolscamp niet ontbreken", zo stond het in de Gazette van Thielt van 12 september 1908.
"Ik woonde toen recht tegenover de kerk in café Cour de Commerce, die later Het Handelshuis werd", vertelde pionier Jules Verhoestraete in Het Volk van 27 december 1960. "In het organiserend comité zaten de broers Georges, Julien, Leon en Maurice De Vriese, Benoni David en brouwer Palmer Schotte. Wij waren toen een vrolijke groep compagnons die met steun van de gemeente en de herbergiers de hand aan de ploeg hebben geslagen. Ik moet u zeker over die heroïsche strijd niet vertellen, toen wij ganse weken, tussen het werk in de ast, besteedden aan het ophalen van premies, aan het platrollen der bijna onbereidbare wegen en aan het afbakenen van de wegwijzer. Wat hebben wij in die tijd ontelbare kappers gedronken op de goede afloop van onze organisatie."
Dat het Kampioenschap van Vlaanderen precies in die periode boven de doopvont werd gehouden en de organisatie serieuze proporties ging aannemen, is allesbehalve toevallig. Het was namelijk de tijd waarin de geestdrift die in ons land rond de wielertriomfen van Cyriel Van Hauwaert was ontstaan op zijn hoogtepunt was. Vóór 1907, hét scharnierjaar in de ontstaansgeschiedenis van het Belgische wielrennen, werden de velokoersen zelden beschouwd als sport als dusdanig. Een renner werd pas voor vol aanzien wanneer hij aan zijn trekken kwam in de Franse wedstrijden. Het was Cyriel Van Hauwaert die daar als eerste in slaagde. De Moorsledenaar werd in 1907 tweede in Parijs-Roubaix. Toen hij twee maanden daarna Bordeaux-Parijs won, voor Tourvedetten als Petit-Breton, Trousselier en Garrigou, werd hij in ons land als een nationale held beschouwd. Het inspireerde de marktzangers tot een lied dat begon met... "En Van Hauwaert reed per velo, diabolo, diabolo". Bovendien bewees de West-Vlaming dat een succesvol renner ook rijk kon worden. Zijn maandsalaris van 3.000 frank bij het Franse Alcyon sprak tot de verbeelding van de landarbeiders die na een dag hard labeur nauwelijks één frank verdienden.
Door de triomfen van Van Hauwaert, de Leeuw van Vlaanderen, ontstond in ons land een ware wielerkoorts. Van zodra ze zich een fiets konden veroorloven, werden vele jongens coureur. Het stalen ros zorgde ervoor dat volksmensen uit de fabriek of de boerderij raakten en meer aanzien kregen. De wielersport werd in België plots bijzonder populair, ook al omdat vanaf dan overal wedstrijden werden georganiseerd. In 1908 ontstond een heuse Ronde van België en schoot de klassieker Luik-Bastenaken-Luik, die sinds de eerste editie in 1894 een aantal jaren niet was verreden, voorgoed uit de startblokken. En in Koolskamp was er dus de eerste editie van het Kampioenschap van Vlaanderen.
Op de koppen lopen
"Geïnspireerd door de populariteit van die Leeuw van Vlaanderen wou men een koers waar de winnaar een echte leeuwentrui mocht aantrekken, terwijl het publiek de Vlaamse Leeuw zong", aldus Wilfried De Jonghe, jarenlang mede-organisator. "Het was een originele, zelfs revolutionaire gedachte voor die tijd, waarmee men de grote massa wou lokken. En in Koolskamp lukte dat. Ongetwijfeld kwam het idee van Georges De Vriese, schoonbroer van Jules Verhoestraete, die zo'n beetje bekend stond als een fantast."
Die De Vriese zat inderdaad niet om een stunt verlegen. Bij de tweede editie in 1909 fleurde hij het peloton op met een... kleurling. Voor het landelijke Koolskamp van toen een curiosum. "Hij komt, hij komt", zo luidde de barnumreclame die werd gevoerd en waarmee de organisatoren opnieuw ver voor waren op hun tijd. Spain, zo heette de renner, werd omschreven als den vliegenden neger, een hardrijder van formaat. Terwijl het wellicht om een marginale figuur ging die De Vriese ergens had opgescharreld in de buitenwijken van Rijsel. Want in Franse wielerencyclopedieën staat geen enkele Spain vermeld, laat staan op de erelijsten van de grote wedstrijden. Hoe dan ook, Spain was bij de start van het tweede Kampioenschap van Vlaanderen de meest opvallende figuur. Als proviand voor de wedstrijd had hij alle soorten fruit op een koord gestoken en die om zijn middel gebonden. Al in de eerste ronde deed den vliegende neger zijn bijnaam alle eer aan. Hij miste een bocht en dook pardoes de gracht in. Dat van die hardrijder bleek dus een grap, maar het aantal nieuwsgierigen was er. "'t Ging om een prachtig feest", vond de verslaggever van de Gazette van Thielt. "Een wedstrijd op ene welgelegene rijbaan en duizende vreemdelingen waren bij gelegenheid naar Coolscamp gekomen. De heeren De Vriese en de leden van het Inrichtend Komiteit halen er dan ook waarlijk ere van..."
Al even belangrijk voor Koolskamp was de komst van een andere fantast, Karel Van Wijnendaele. Niet alleen qua publieke belangstelling maar ook op sportief vlak waren de eerste edities van het Kampioenschap van Vlaanderen een succes geworden. Als vriend van Georges De Vriese en als medewerker van De Sportvriend, dat in Izegem door Aloïs Strubbe werd uitgegeven, had Van Wijnendaele al vlug voeling met deze wedstrijd. "In die zin is 1912 misschien wel het belangrijkste jaartal in de geschiedenis van onze wedstrijd", zegt Wilfried De Jonghe. "In Koolskamp lanceerde Van Wijnendaele toen zijn nieuw blad Sportwereld. Onze wedstrijd moest als promotionele kruiwagen dienen. Maar het omgekeerde was evenzeer van tel. Begrippen als public relations en media-aandacht moesten toen weliswaar nog worden uitgevonden, maar het was ongetwijfeld door de ruime jaarlijkse artikels in Sportwereld dat Koolskamp Koers alras uit zijn voegen barstte. Het werd een hoogdag waar je op de koppen kon lopen. Twintigduizend toeschouwers waren geen unicum. Bovendien was Van Wijnendaele voor Koolskamp ook een soort manager, een man die relaties had met de beste renners. Dankzij hem kreeg het Kampioenschap van Vlaanderen de grote kampioenen uit die tijd aan de start."
Jan Bakelants in de wolken na eindwinst in de Ronde van de Toekomst
Daags na zijn eindzege in de Ronde van de Toekomst beseft Jan Bakelants maar al te goed wat hij verwezenlijkte. 'Dit is een bijzonder mooie overwinning. Een prachtige afsluiter van mijn jeugdcarrière.'
De 22-jarige Olenaar had na ongeveer 1.380 kilometer, gespreid over een proloog en negen etappes, 36 seconden voorsprong op de Portugees Costa en 42 seconden op de Fransman Jeannesson.
Nochtans rekende Bakelants zich vooraf niet tot de favorieten voor de eindzege.
'Ik was een outsider', zegt hij. 'Top vijf moest kunnen. Mijn conditie zat ook in stijgende lijn, maar winnen, daar rekende ik niet op. De drie favorieten waren Costa, de Fransman Coppel en de Est Taaramae. Het is me dus goed gelukt hen af te houden.'
Zijn indrukwekkende raid in de vijfde etappe van Saint-Flour naar Carmaux vorige week woensdag vormde de basis voor zijn gele trui.
Bakelants reed 207 van de 212,5 kilometer in de aanval, waarvan bijna vifjtig in z'n eentje.
'Ik trok die dag bewust in de aanval', blikt hij terug. ''s Ochtends had ik mijn zinnen op de ritzege gezet. De vorige ritten hadden al getoond hoe moeilijk het was om de boel te organiseren in het peloton. Dat speelde in het voordeel van vroege vluchters.'
'Bovendien was het de langste etappe en ik heb een voorkeur voor het langere werk.'
De aanvalslust van de derdejaarsbelofte werd beloond met de ritzege, de leiderstrui en de bergtrui.
'Ik mikte vooral op de bolletjestrui, want die dag waren er heel veel punten te rapen. Over het geel maakte ik me niet al te veel illusies.'
'Ik stond meer dan drie minuten achter de Amerikaan Stetina. Maar toen ik aan m'n solo begon en steeds verder wegreed, wist ik dat de leiderstrui tot de mogelijkheden behoorde.'
'Ook de 21 kilometer lange tijdrit van de dag nadien was belangrijk. De favorieten konden nauwelijks tijd terugnemen. Ik was al verzekerd van het geel tot in de bergrit op zaterdag.'
De dag voor die beslissende etappe keerde Jan Bakelants' geluk echter: hij kwam ten val in de rit tussen Saint-Juéry en Revel.
'Daardoor voelde ik me zaterdag toch minder in de Pyreneeënrit. Toch finishte ik als tiende, een heel mooie prestatie als je rekening houdt met de omstandigheden en de sterke tegenstand.'
De eindzege van de Olenaar kwam dan ook niet meer in gevaar.
'En zeggen dat ik me vooral wou voorbereiden op het wereldkampioenschap in het Italiaanse Varese', besluit hij. 'Maar toen ik de gele trui eenmaal had, werd dat mijn enige prioriteit.'
'Deze eindwinst zal nog lang nazinderen. Nu heb ik alles bewezen bij de beloften. Bovendien ben ik veel sterker uit deze ronde gekomen. Het WK moet dus zeker lukken.'
ERPE-MERE - Niels Albert heeft de Steenbergcross in het Oost-Vlaamse Erpe-Mere gewonnen. De Palmans-Crasrenner haalde het afgescheiden van Klaas vantornout en Sven Vanthourenhout. Dieter Vanthourenhout werd vierde en Rob Peeters vijfde.
Niels Albert duldde slechts twee ronden gezelschap en trok er dan alleen vandoor. Achter Albert vormde zich een groepje met daarbij Erwin Vervecken, Bart Wellens, Bart Aernouts, Dieter Vanthourenhout, Klaas Vantornout, Sven Vantourenhout, de Tsjech Zdenek Stybar en het Nederlandse duo Gerben de Knegt met Richard Groenendaal.
Klaas Vantornout, vorige week winnaar van de openingscross te Dudzele, ging in zijn eentje op zoek naar de eenzame vluchter Niels Albert. Snel moest Vantornout inzien dat een tweede plaats het meest haalbare voor hem was. Voor de derde plaats werd achter hem fel strijd geleverd.
Niels Albert van zijn kant kwam niet meer in de problemen en behaalde zo, net als vorig jaar in Erpe-Mere zijn eerste zege van het seizoen. Klaas Vantornout werd afgescheiden tweede en Sven haalde het van zijn neef Dieter Vanthourenhout in de sprint voor de derde plaats. Bart Wellens, die duidelijk nog wedstrijdritme mist, finishte pas als achtste net na de Nederlander Richard Groenendaal en voor Erwin Vervecken.
Op heel gemakkelijke wijze heeft Niels Albert dus de Steenbergcross in Erpe-Mere gewonnen. Slechts twee ronden liet Albert zich omringen door andere renners en zette dan fors door.
'Ik sloeg snel een kloof. Toen het gat zowat een halve minuut bedroeg, ben ik beginnen temporiseren om me niet al te fel in te spannen. Ik hield de rest wel in het oog en zodra ze dichter kwamen, trok ik weer op. Ik verkeer in goede conditie en dat komt door de goede zomer die ik meemaakte', aldus Albert.
'Ik ga nu binnenkort de krachttraining aanvatten want die liet ik tot op heden achterwege. Of dit het jaar van Niels Albert wordt? Ik zal wel eens een dipje kennen. Ik ben alvast zeer tevreden met deze zege die ik hier behaalde. Bovendien is deze omloop niet echt mijn favoriet parcours, ook al won ik hier ook vorig jaar.'
Paralympics: Medaillewinnaar Boyen nu zevende op 1 km tijdrit
Jan Boyen, die maandag brons behaalde op de individuele achtervolging (LC2), is dinsdag in het baanwielrennen op de Paralympics in Peking 7e geworden op de 1 km tijdrit.
Boyen zette een tijd neer van 1:14.881. Het goud ging naar de Brit Jody Cundy, die met 1:05.466 meer dan drie seconden sneller reed dan zijn eigen oude wereldrecord. De Tsjech Jiri Jezek (1:11.182) werd tweede en de Chinees Yuanchao Zheng (1:11.198) derde.
Uitslag:
1 km tijdrit (LC2): 1. Jody Cundy (GBr) 1:05.466 (WR) 2. Jiri Jezek (Tsj) 1:11.182 3. Yuanchao Zheng (Chn) 1:11.198 4. Carol Eduard Novak (Roe) 1:12.739 5. Amador Granado (Spa) 1:12.760 6. Eric Bourgault (Can) 1:14.387 7. Jan Boyen (BEL) 1:14.881 8. Robert Alcaide (Spa) 1:16.062
Mountainbiker Patrick De Cridts is erin geslaagd in 24 uur tijd 175 keer de Paterberg te beklimmen, een van de gevreesde kasseihellingen die uit de Ronde van Vlaanderen.
Een prestatie om u tegen te zeggen, zeker als je weet dat Patrick aan diabetes lijdt. Hij wou met zijn stunt dan ook aantonen dat de ziekte actief sporten zeker niet in de weg hoeft te staan.
Patrick De Cridts zat in totaal 560 kilometer op de fiets. 'Om 8.30 zondagmorgen zat ik al aan mijn vooropgestelde aantal beklimmingen (128 red.)', reageerde de renner. 'Diabetes of niet, dit is een absolute wereldprestatie.'
Paterberg
De Paterberg werd 23 keer opgenomen in de Ronde van Vlaanderen (1986-2008). De kasseien dateren van 1985.
Sven Nys duikt dit seizoen het veld in voor Landbouwkrediet. De 32-jarige Brabander ruilde op 1 juni Rabobank voor de ploeg van Gerard Bulens. Sven Nys kroonde zich vorig seizoen tot de enige veldritkoning. Onoverwinnelijk lijkt hij, de kampioen uit het Brabantse Baal. Al was er die pijnlijke leemte van de regenboogtrui. Verder liet de Baalse Kannibaal slechts kruimels voor de tegenstand. Nys domineerde vorig seizoen van begin tot eind, en liet een reeks van 23 overwinningen optekenen. Een jaar eerder waren het er nog 30. Enkel Roland Liboton (32) deed ooit beter in één en hetzelfde seizoen. Maar zelfs Liboton lukte nooit een 8 op 8 in de Superprestige, zoals Nys in '06. In de UCI-stand degradeert Nys de tegenstand tot meelopers. De Balenaar lijkt op het toppunt van kracht en maturiteit gekomen. De vergelijkingen met Eric De Vlaeminck en Roland Liboton houden steeds meer steek. Qua overwinningen in de Superprestige stak Nys al in '05 legende Liboton voorbij. Enkel aan de 7 wereldtitels van zijn voormalige leermeester De Vlaeminck kan hij voorlopig niet tippen. Anderzijds toonde Nys zich de voorbije jaren ook een getalenteerd mountainbiker. Hij pakte vorig seizoen de Belgische titel, en was ook dit seizoen goed voor zilver. In augustus tracht hij in Peking zijn Olympische droom waar te maken.
Deze morgen ben ik gaan mountainbiken in Oedelem.Onder de stralende zon reed ik de 35km. Ik vond het een snel parcours en daar hou ik wel van. Af en toe zat er wel een zware (veel modder ) strook tussen.
Als je spreekt over Flandriens, spreek je over de begindagen van het wielrennen. Noeste boerenjongens klommen in het zadel om het op te nemen tegen beter uitgeruste en begeleide renners uit Frankrijk en Italië. Het archetype van de Flandrien wordt eigenlijk geboren na deze periode. Briek (Albéric) Schotte reed zijn eerste koers, een cafékoers met biertonnen, op vijftienjarige leeftijd. Het is het begin van een sportcarrière die alles bij elkaar een halve eeuw duurt en van "IJzeren Briek" een mythe maakt. Een volksjongen die met zijn gebeeldhouwde kop blijft 'stoempen', aanvallen en nooit 'afgeven', over kasseien en in guur weer, twee 'tubes' over zijn schouders. "De Laatste der Flandriens".
Zijn eerste zege is meteen ook zijn merkwaardigste. In 1939 staat Schotte aan de leiding van de Omloop van het Westen, een Franse etappewedstrijd. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt de wedstrijd stilgelegd. Omdat hij op dat moment aan de top van het klassement staat, wordt Schotte uitgeroepen tot winnaar. De oorlog bemoeilijkt zijn profcarrière, maar hij blijft koersen. In 1942 wint hij voor de eerste keer de Ronde van Vlaanderen. In totaal zal hij twintig keer aan 'zijn' Ronde deelnemen, een absoluut record. Hij wint een tweede keer in 1948. In hetzelfde jaar schalt zijn stem luid over de radio: "Moeder, moeder, hoort gij mij? Ik heb gewonnen en ben wereldkampioen!". Zijn volharding bezorgt hem in totaal 61 profzeges en één keer een tweede plaats in de Tour. Schotte blijft professioneel fietsen tot zijn veertigste. Daarna begint hij aan een even succesvolle loopbaan als ploegleider bij Flandria en Kas. Hij zegt zijn sport nooit vaarwel.
Sinds 1997 eert Kanegem zijn bekende inwoner met een standbeeld, pal op de route van de Ronde van Vlaanderen. In 2004, uitgerekend op de dag van de 88ste Ronde van Vlaanderen en uitgerekend op het moment dat het peloton vlakbij zijn standbeeld rijdt, blaast Briek blaast zijn laatste adem uit. Het kan haast niet symbolischer.
Ik krijg steeds kippevel als ik lees over Briek. Jullie ook?
Op 13 en 14 september zal Patrick De Cridts 128 keer de Paterberg beklimmen binnen de 24u. Met deze unieke recordpoging wil de diabetes sporter geld inzamelen voor zijn Febe Foundation.
Patrick De Cridts is diabeet sinds 1996. In 2007 stichtte hij de Febe Foundation, die de naam draagt van zijn dochter wijlen Febe De Cridts, die in 2002 128 uren voor haar leven heeft gevochten. Daarom heeft De Cridts een minimumdoel van 128 beklimmingen vooropgesteld om geld in te zamelen voor de Febe Foundation.
Op 13 september om 15u start de recordpoging. Binnen de 24u wil De Cridts op een plaatselijke ronde van 1,8 en 3,2 km minimum 128 keer de Paterberg op fietsen. Als diabetes sporter wil hij via deze prestatie ook bewijzen dat diabetes geen beperking is. Hij krijgt hierbij alvast de steun van coach Paul Herijgers en Johan Museeuw.
Lance Armstrong, zevenvoudig winnaar van de Ronde van Frankrijk, keert inderdaad terug in het wielerpeloton. Mark Higgins, de manager en woordvoerder van de 36-jarige Amerikaan, heeft dat dinsdag bevestigd. ,,De Tour is het doel, maar daarvoor is nog veel werk aan de winkel.''
,,We gaan niet proberen tweede te worden'', voegde Armstrongs advocaat Bill Stapleton er strijdlustig aan toe. Maandag wilde Higgings nog niet reageren op de geruchten over een rentree. De in 2005 gestopte renner zou onderdak kunnen vinden bij Astana.
Begin met de opbouw van een degelijke uithoudingsbasis. In deze fase leert het lichaam op een efficiënte manier energie te produceren. Daarvoor maakt het gebruik van het aëroob systeem. Onder andere door sneller te ademen en door een hogere hartslag, kan het lichaam meer zuurstof opnemen. Die zuurstof wordt in de spiercellen gebruikt om brandstof (nl. suikers en vetten) te verbranden en om te zetten in energie. Energie die nodig is om de spieren te laten samentrekken, om te lopen, fietsen, zwemmen of andere manieren van bewegen en sporten. Basisuithouding wordt opgebouwd door regelmatig te trainen. Twee tot drie trainingen per week zijn optimaal om een degelijke basis op te bouwen. Pas als de uithoudingsbasis is opgebouwd, kan sprake zijn van intensievere vormen van training.
Aantal trainingen per week: minstens 2x per week Intensiteit: laag - hartslagzone extensief duur - gevoel 2 - 4 Progressie: enkel progressie in volume (de duur opdrijven of de frequentie) Werkwijze: via cycli van 3 tot 4 weken Duur: afhankelijk van uitgangsniveau, maar minimaal 6 weken. Indien je echt vanaf nul start, mag deze fase meerdere maanden aangehouden worden
De hartslagzones (voor wie een laktaattest gedaan heeft) en de gevoelsintensiteit (alle anderen) worden uitgelegd in het specifiek trainingsadvies. Fase 2: opbouw naar conditiepiek
Vanuit de opgebouwde basisconditie wordt in meerdere perioden toegewerkt naar een vorm van "conditiepiek". Voor een competitief sporter betekent dit echt kunnen presteren op wedstrijdniveau en aan wedstrijdtempo. Voor een recreant, die gedurende lange tijd op hoog niveau wil sporten betekent dit een zo hoog mogelijk percentage van haar/zijn maxima zo lang mogelijk kunnen volhouden. Die progressie gebeurt geleidelijk. Alle intensievere vormen van duurtrainingen komen 1 voor 1 in de opeenvolgende perioden aan bod. Echt in het rood trainen is voor een recreant, die niet aan wedstrijden deelneemt, niet noodzakelijk en niet aan te raden.
Aantal trainingen per week: minstens 2x per week Intensiteit: matig intensief tot maximaal - hartslagzones intensief duur tot maximaal - gevoel 5 - 9 (zie specifiek dossier) Progressie: voorbereidingsperiode 2 en 3 voor recreant, voorbereidingsperiode 2, 3 en 4 voor competitief sporter Werkwijze: via cycli van 3 tot 4 weken Duur: 6 tot 9 weken per periode voor periode 2 en 3, 4 tot 6 weken voor periode 4
De hartslagzones, de gevoelsintensiteit en de voorbereidingsperiodes worden uitgelegd in het specifiek trainingsadvies.
Fase 3: periode van de conditiepiek of wedstrijdperiode
Tijdens de wedstrijdperiode of het moment van de conditiepiek, wordt de zorgvuldig opgebouwde conditie verzilverd. Het trainingsvolume wordt wat verminderd om fris te zijn voor de wedstrijden (of belangrijke ritten of joggings). Tussen die afspraken door, worden alle trainingsintensiteiten onderhouden. Voor een duursporter ligt het zwaarste accent van de training in elke periode uiteraard op duurtrainingen. Hoe meer wedstrijden op korte periode, hoe sneller de conditiepiek voorbij is. Wie heel diep in het rood kan gaan, neemt best ook voldoende hersteltijd tussen 2 wedstrijden of zware inspanningen.
Samenvattend: Een normale opbouw duurt zo'n 22 weken, nl.
6 weken fase 1 (opbouw van de uithoudingsfase) 16 weken fase 2 (opbouw naar een conditiepiek), waarvan 6 weken - voorbereidingsperiode 2 6 weken - voorbereidingsperiode 3 4 weken - voorbereidingsperiode 4
Korter kan, maar de conditie zal dan minder lang stabiel zijn. Ook langer kan, maar hou voorbereidingsperiode 2 en 3 elk niet langer dan 9 weken en voorbereidingsperiode 4 niet langer dan 6 weken aan.
Niemand van de inzittenden van de vier betrokken vliegtuigen, inclusief de kapers, overleefde de aanslagen. Van de 2.973 mensen die bij de aanslagen omkwamen, heeft men slechts 1.585 personen op basis van de gevonden menselijke resten kunnen identificeren. Van de in totaal 19.916 menselijke overblijfselen konden er 10.190 worden getraceerd. Het Pentagon gaf 240 vermisten op; inmiddels staat vast dat allen zijn omgekomen.
In de mountainbikesport worden verschillende disciplines onderscheiden. Voor elke discipline/gebruik is er een apart model mountainbike.
Cross Country (XC) Mountainbikes zijn bedoeld voor korte wedstrijden met weinig hoogteverschil. Snelheid is belangrijker dan comfort. De fietsen hebben een vering met korte veerweg (80-100mm) en zijn licht (bij voorkeur niet meer dan 9-10 kg). Dit is haalbaar door gebruik van lichtgewicht materialen zoals aluminium, titanium en carbon. De typische vering is een luchtvering. De geometrie is gericht op trap-efficiëntie. Het zadel komt daardoor vaak hoger uit dan het stuur. De stuurhoek valt vaak steiler dan 70°. Het gebruik van fullsuspension is nog niet ingeburgerd onder eliteracers, echter bij de lagere klasses begint het steeds vaker voor te komen. Dit omdat vering steeds minder effect heeft op het rendement.
Enduro/All Mountain Bedoeld voor langere wedstrijden (marathons) of om te toeren. De fietsen zijn meestal comfortabeler dan de XC fietsen. Minder gericht op wedstrijden en trap-efficiëntie, eerder op all-round inzetbaarheid. Daardoor gedragen deze fietsen zich minder zenuwachtig in afdalingen. Kenmerken: meer vering (120-160 mm), dikkere banden, schijfremmen en een rechtere fietshouding.
Freeride Bedoeld om overal te fietsen, maar bij voorkeur niet omhoog. Ze hebben een nog grotere veerweg dan de enduros (voor en achter) en zijn steviger geconstrueerd. Maar daarom ook zwaarder. Het zijn eigenlijk DE allrounders, in staat tot lange afstanden (toch niet zo snel en comfortabel als de XC) en ook op de gevaarlijke en moeilijke hellingen kan deze fiets gebruikt worden (toch niet zo snel en efficiënt als de downhill fiets). De meeste freerides lijken meer op de downhills, maar doordat ze meestal versnellingen vooraan hebben, zijn ze gewoonlijk makkelijker te trappen op de pedalen dan de downhill. Freerides variëren van 14 tot 18 kilo. Freeride fietsen zijn berekend op het doen van extreme dingen , zoals Road gaps en metershoge drops.
Downhill (DH) De wedstrijdvariant van de freerides: dit is een speciaal soort bike voor de meest gevaarlijke, steile afdalingen. Downhill wedstrijden zijn korte sprints op extreem geaccidenteerd terrein. De veerwegen van een downhillfiets zijn nog groter dan die van een freeridefiets (200-300mm voor en achter) en hebben nog een verschil ten opzichte van de freerider: alléén achterversnellingen, geen voorversnellingen. Er zit voor maar één beschermd tandblad met bashring (beveiliging tegen schade aan tandwiel) en/of een kettinggeleider. Verder niet teveel extra's, het liefst zo kaal mogelijk. Bandendruk is lager. De geometrie is gericht op een bijzondere wendbaarheid en contact met de ondergrond in extreme omstandigheden. De veersystemen zijn gericht op goede efficiëntie bij sprint, maar tegelijkertijd moet de vering ook bij extreme remmanoeuvres blijven werken. De stuurhoek is vlakker, vaak rond de 65°. Het gebogen stuur staat hoger dan het zadel, en korter bij de rijder. De meeste afdalingsfietsen wegen door hun stevige constructie rond de 20 - 22 kg, maar wedstrijdfietsen duiken vaak onder de 17kg. Deze fietsen worden soms als de Formule1 van het mountainbiken beschouwd, omdat heel veel technologische innovaties -vooral op vlak van verings- en schokdempingstechnieken, maar ook schijfremmen en geïntegreerde versnellingssystemen- voor deze fietsen ontwikkeld worden.
Binnen de Downhill discipline valt ook het Fourcross (4X). Bij deze discipline zijn er in tegenstelling tot Downhill steeds vier rijders tegelijk op een downhill parcours en wordt er in heats tegen elkaar gereden. De winnaar van iedere heat gaat door naar de volgende heat. Deze discipline lijkt sterk op BMX, alleen zijn de fietsen groter en robuuster en hebben ze een andere geometrie en gaat men bij Fourcross bergaf. Andere varianten zijn Dual (twee fietsers op de baan) en Sixcross (zes rijders op de baan). Deze laatste varianten zijn echter geen erkende disciplines bij de UCI
Een andere fietsdiscipline die een relatie heeft met mountainbiken betreft: Dirt Jumping and Street liggen ergens tussen de freerides en de trials. Het zijn heel erg sterke fietsen, met 660mm (26inch) wielen en meestal een voorvering, deze worden voornamelijk in de stad gebruikt bij drop-offs (sprongen van betonblokken of bushokjes bijvoorbeeld). Dirtjumping is het springen over heuvels van grond gemaakt vaak door de rijder zelf. Het moment dat de dirtjumper in de lucht hangt tussen de twee heuvels in zal hij proberen tricks te doen, wat kan variëren van een no footer (even met de voeten van de pedalen af) tot een backflip (een salto achterover met bike en al). Sommige street en dirtjump bikes zijn uitgerust met 24" wielen; een kleinere wielmaat zorgt voor meer wendbaarheid in de stad en meer ruimte voor tricks. Ook hebben ze soms helemaal geen vering (rigid), dit om gewicht te besparen of een beter resultaat tijdens het springen (bunnyhop); er is dan geen vering die eerst inveert voordat je van de grond komt.
(De fietssporten fietscross (BMX) en trial bestonden al voor de uitvinding van de mountainbike en worden hier niet behandeld )
Mountainbiking begon in de late jaren '60 en vroege jaren '70 van de 20e eeuw. In die tijd was er geen mountainbike. De eerste mountainbikes waren gebaseerd op de frames van Schwinn. De rijders gebruikten luchtbanden voor op het strand en voorzagen de fiets van versnellingen en een motorcross stuur. Ze daalden heel snel van de mountain fireroads. De sport is ontstaan in Californië .
Het was pas in de late jaren 70 en de vroege jaren 80 dat fietsproducenten startten met de productie van mountainbikes met gebruik van lichtgewichtmaterialen. Gary Fisher wordt gezien als de eerste producent van de mountainbike in 1979. De modellen waren eigenlijk gewone wegfietsen met een bredere frame en vork om bredere banden toe te laten. De sturen waren ook anders, ze waren recht en niet lichtjes gebogen zoals sturen op racefietsen. Ook waren sommige onderdelen rechtstreeks overgenomen van de BMX fiets. De eerste massaal geproduceerde mountainbike werd geproduceerd door Specialized en had 18 versnellingen.
Tot voor kort, hadden de mountainbikes een wegfietsstijl en afmetingen. Omdat het mountainbiken opkwam en er dus agressievere rijstijlen kwamen, kwamen er nieuwe modellen die sterker en beter waren en betere afmetingen hadden om agressiever te kunnen rijden zoals: over obstakels rijden en houten bruggen en ramps. Nu zijn de mountainbikers gekend om hun meer BMX stijl namelijk op en over alles springen. Nieuwere modellen hebben of 24 of 27 versnellingen, 3 bladen voor en 8 of 9 tandwielen achter.
De nieuwste mountainbikes hebben meestal de volle uitrusting. Vroeger hadden de mountainbikes een stijf (=ongeveerd) frame en geen voorvering. In het midden van de jaren '90 kregen mountainbikes voorveringen. Dit ontlastte de armen van de fietser. De eerste veringen waren 38-50mm lang (3/2 tot 2inch). De vroege veringen waren zwaar en bewogen op en neer terwijl de fietser trapte. Dit nam veel energie weg, vooral tijdens steile hellingen. Om dit te verhelpen werd vering ontworpen waarbij de hoeveelheid vering kan worden geregeld. Veel rijders schakelen de achtervering uit als ze hard fietsen of een steile helling beklimmen. De meeste veringen hebben 100mm (4 inches) veerlengte. De meer agressievere fietsen voor downhill en freeride hebben 200-230mm (8-9inch) veerlengte. Veel rijders prefereren toch een hardtail (= voor geveerd) frame.
Ik ben Pieter Beernaert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piebe.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is Onderwijzer (tweede leerjaar).
Ik ben geboren op 25/01/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral veel sporten (mountainbiken - koersen - zwemmen - ...) Filmke kijken, luisteren naar muziek .
Ik ben getrouwd met Lindsay! Samen hebben we een schat van een dochter.
Ons Emme
) strook tussen. 
