CSC-rijder Carlos Sastre heeft afgezegd voor het WK wielrennen op de weg. De Spaanse tourwinnaar gaf aan te vermoeid te zijn na het zware seizoen. "Carlos heeft veel gereden dit seizoen en dat zien we in de Vuelta", aldus bondscoach Francisco Antequera. "We hebben gesproken en samen besloten dat hij niet meegaat."
Antequera maakte vandaag zijn selectie bekend. Ondanks de afwezigheid van Sastre hebben de Spanjaarden met Alberto Contador, Oscar Freire en Alejandro Valverde nog genoeg troeven achter de hand. Ook Samuel Sanchez, winnaar van olympisch goud in Beijing, heeft aangetoond dat hij eendagswedstrijden kan winnen. Het WK wordt dit jaar verreden op 28 september in het Italiaanse Varese. (novum/odbs)
De volledige Spaanse selectie: Oscar Freire (Rabobank), Alejandro Valverde, Joaquim Rodriguez (Caisse d'Epargne), Alberto Contador, Benjamin Noval (Astana), Samuel Sanchez (Euskaltel), Juan Manuel Garate (Quick Step) en Ezequiel Mosquera (Xacobeo-Galicia).
Roel Paulissen (Hasselt, 27 april 1976) is een Belgisch mountainbiker. Hij heeft steeds in de schaduw gestaan van Filip Meirhaeghe maar sinds 2003 is hij doorgegroeid naar de wereldtop in deze discipline.
Carrière
Zijn kinder- en jeugdjaren bracht hij door in Zonhoven. Paulissen was 15 jaar toen hij startte met het rijden van wedstrijden in de Ardennen. Op 18-jarige leeftijd sloot hij zich aan bij de Belgische mountainbike-bond. In de zomer van 1994 werd hij eerder verrassend Belgisch kampioen bij de junioren.
In 1995 stapte hij over naar de beloften. In 1996 kon hij gaan rijden in de Nederlandse ploeg American Eagle waar hij goede leermeesters vond in de persoon van Bart Brentjens en Hendrik Djernis. Hij wist zich te plaatsen voor de Olympische Spelen van Atlanta. Dat jaar werd hij tevens Belgisch kampioen bij de beloften. In 1998 werd hij derde op het Wereldkampioenschap mountainbike voor beloften in het Canadese Mont-Sainte-Anne.
Vanaf 1999 werd hij eliterenner. In 2000 wist hij zich te plaatsen voor de Olympische Spelen van Sydney waar hij teleurstelde met een zeventiende plaats.
In 2001 werd hij profrenner in de schaduw van Filip Meirhaeghe. Hij stapte over naar de ploeg Rainer-Wurz in Zuid-Tirol (Italië) en ging vanaf dat moment ook ter plaatse in Antholz wonen. Vanaf 2003 drong hij door tot de wereldtop met een Wereldbekerzege en een derde plaats op het wereldkampioenschap in het Zwitserse Lugano.
In 2004 werd hij zowel op de Olympische Spelen van Athene als op het wereldkampioenschap vierde. Op het einde van het jaar won hij de finalewedstrijd van de wereldbeker. Dat jaar reed hij voor de ploeg Jong Vlaanderen 2016 die in 2005 omgevormd werd tot Bodysol - Win for Life - Jong Vlaanderen. In 2005 behaalde hij tweemaal een tweede plaats in een wereldbekerwedstrijd. Net voor de finale van de Wereldbeker brak hij een rib bij een val waardoor hij niet kon deelnemen.
In 2006 behaalde Paulissen brons op het Wereldkampioenschap mountainbike marathon en gaat hij rijden voor de ploeg Cannondale-Vredestein. In 2007 behaalde hij op het WK marathon te Verviers de zilveren medaille achter de Zwitser Christoph Sauser. In 2008 werd Paulissen wereldkampioen marathon na een controversiële overwinning op Sauser. Vlak voor de finish kwamen Sauser en Paulissen in de sprint gezamenlijk ten val. Sauser slaagde er in om als eerste over de finish te komen, maar Paulissen werd door de jury als winnaar aangewezen. De wedstrijdjury besliste dat Sauser onreglementair sprintte,en daardoor Paulissen ten val bracht.
Paulissen werd zesmaal Belgisch kampioen bij de eliterenners (1999, 2001, 2002, 2003, 2004 en 2008). In 2000 werd hij tweede, in 2006 werd hij derde en in 2005 moest hij afzeggen wegens een zware bronchitis. Ook in 2007 zegde hij af voor het Belgisch kampioenschap om zich goed te kunnen voorbereiden op het WK marathon van dat jaar. Paulissen werd dat jaar wel Belgisch kampioen marathon.
Ook in 2008 wist Paulissen zich te plaatsen voor de Olympische Spelen. Na een snelle start viel hij echter terug en eindigde op een teleurstellende 19de plaats.
Grote Prijs Roel Paulissen
Sinds 2002 wordt er jaarlijks op en rond de terril van de vroegere steenkoolmijn van Winterslag (Genk) een internationale mountainbikewedstrijd gehouden die naar hem vernoemd is. In 2003, 2004 en 2005 won Bart Brentjens de wedstrijd. Roel Paulissen won zijn eigen Grote Prijs in 2002, 2006 en 2007 en arriveerde in 2004 als tweede en in 2005 als derde
Belgen kunnen eind september in Varese concurrentie aangaan met Italië en Spanje
Bondscoach Carlo Bomans kon gisteren een sterke selectie presenteren voor het komende WK in Varese. Sterk? Het is lang geleden dat ons land nog zo'n machtig blok kon afvaardigen. In combinatie met een parcours op maat mogen de ambities niet getemperd worden. Alleen goud is goed genoeg.
Voor wie moeten we blozen, in de logische veronderstelling dat onze tenoren zich in topconditie presenteren tussen de Italiaanse meren van het noorden? BWB-directeur Jos Smets waarschuwde met gefronst voorhoofd voor overdreven optimisme en wees op de nijd van het regenboogparcours, met twee hellingen en een linke afdaling. En dat allemaal vijftien keer achter de kiezen te steken. 'Ik heb het uitgerekend: 65 kilometer bergop. Onderschat het niet.' Een terechte waarschuwing vanwege de bondsman, maar onderschat hij dan toch de kwaliteiten van deze selectie niet? Als we nu niet met de borst vooruit naar een wereldkampioenschap mogen, wanneer dan wel?
Vorig jaar hadden we niet eens Boonen en Nuyens, allebei gekwetst. Zelfs Devolder was in Stuttgart maar zo-en-zo. Vlak voordien was de nationale kampioen nog zwaar gevallen in de Vuelta, moest hij daar tot zijn grote frustratie alle klassementsambities begraven en voelde hij de vermoeidheid van een lange en zware campagne wegen als lood. In het vooruitzicht van Varese kriskrast Boonen tegenwoordig met pretoogjes door Spanje, rustte Stijn Devolder zich verse krachten bij mekaar en gaat het ook met sluipwesp Nuyens dag na dag de betere kant op. En dan hebben we nog niet eens Philippe Gilbert genoemd, of Greg Van Avermaet.
Vodden
Valse bescheidenheid hoeft dus niet. Een wereldkampioenschap kan altijd rare bokkensprongen serveren en de afloop is altíjd onzeker. Dat geldt echter voor iedereen. Ook voor de Italianen en de Spanjaarden, die we met veel plezier de favorietenrol gunnen. We kunnen er maar wel bij varen, als de zuiderlingen weer zo lief zijn om het stuur in handen te houden en de verantwoordelijkheid voor alles wat scheef dreigt te lopen op zich nemen.
Franco Ballerini kan gerust twee selecties in een azzurro truitje stoppen en moet er meer ontgoochelen dan selecteren. Zijn Spaanse collega komt evenmin iets tekort. Alejandro Valverde lijkt stilaan door zijn beste krachten heen en Samuel Sanchez viel in geen velden of wegen meer te bespeuren sedert zijn olympische titel van vorige maand in Peking. Desondanks heeft ook Paco Antequera nog wel genoeg in zijn hoge hoed om bol van ambitie naar Varese te komen.
De jongste zeven jaar namen Spanjaarden en Italianen samen liefst zes wereldtitels voor hun rekening. Alleen Tom Boonen wurmde er zich tussen. Drie jaar geleden in Madrid gebeurde dat. In het hol van de leeuw. Thuis scoren was altijd al een probleem. Ook voor de Italianen. Die mochten in de loop van de geschiedenis al tien keer een regenboogstrijd organiseren. Slechts één keer werd een van de eigen renners daar beter van. Vittorio Adorni, ondertussen toch weer veertig jaar geleden. De statistieken hebben het dus niet voor de Italianen. De Belgen evenmin. Nu het scheef zit tussen uittredend wereldkampioen Paolo Bettini en broodheer Patrick Lefevere, hoeft niemand nog schrik te hebben om in een penibele situatie terecht te komen en omwille van het nationaal belang te botsen met een ploeggenoot van alledag. Zelfs Van Goolen moet niet aarzelen om eventueel achter Sastre aan te gaan, want die wordt volgend seizoen toch Canadees.
Bomans kan het over twee weken probleemloos houden bij zijn gebruikelijke consignes. Altijd een deftig mannetje mee in een belangrijke vlucht, nooit in het defensief worden gedrongen, het initiatief aan de grote blokken laten en dan het kopje gebruiken in de finale. Op dat ogenblik hebben we in principe genoeg renners-voor-alle-terrein aan boord om die trui te pakken. Gilbert om in de slotronde mee te springen met Bettini en co, Boonen om ze uit het zog te sprinten als die vluchters worden gegrepen.
U merkt het, de puzzelstukken neigen in Varese allemaal vrolijk naar mekaar. Een doenbaar circuit, een selectie met klasse en toch nog underdog. Simpel, is het niet? Nu nog de praktijk.
Niko Eeckhout (Topsport Vlaanderen) heeft de GP Marcel Kint in het West-Vlaamse Zwevegem gewonnen. Hij haalde het in de sprint met een 9-koppige leidersgroep, voor Sven Nys en Geert Omloop.
Kopgroep snel gevormd Na goed 20 kilometer was de leidergroep al tot stand gekomen. Door een tempoversnelling, net voor halfkoers, van onder andere Jarno Van Mingeroet en Staf Scheirlinckx slonk de voorsprong van de negen leiders tot een halve minuut. Voorin zag men echter het gevaar in en werd het tempo eveneens de hoogte ingetrokken, waardoor niemand erin slaagde de leiders te remonteren.
Nys net niet In volle finale waren er bij de leiders enkele schuchtere uitvalspogingen, maar niemand kreeg een vrijgeleide. Sven Nys begon als eerste aan de laatste rechte lijn, maar werd net voor de eindmeet voorbijgestoken door Niko Eeckhout, die hiermee zijn tweede zege van het seizoen boekte.
Zege na val in Parijs-Brussel Eeckhout maakte na zijn val van zaterdag in Parijs-Brussel zijn wederoptreden in Zwevegem. En hoe. "Winnen is natuurlijk altijd leuk. Het is mijn tweede zege, na de Omloop van het Waasland", aldus de West-Vlaming. "Zaterdag moest ik voortijdig afstappen na een valpartij. Ik kwam toen met mijn vingers tussen mijn voorwiel te zitten. Ook mijn elleboog en schouder werden geraakt. Maar het gaat."
Niet meer welkom "Hoe het zit voor volgend seizoen? Ik ben niet meer welkom bij Topsport Vlaanderen. Dat staat vast. Ik heb aanbiedingen op zak, van buitenlandse teams. Ik ben 38 jaar, maar wil dat seizoen te veel toch niet rijden. Ik zie wel wat ik ga doen. Ik rijd nog in Desselgem, Koolskamp en wellicht de Franco-Belge. Misschien weet ik dan wel meer." Uitslag: 1. Niko Eeckhout 2. Sven Nys 3. Geert Omloop 4. Maxim Debusschere 5. Kim Borry 6. Christian Meier (Can) 7. hristophe Meschenmoser (Dui) 8. Kevin Neirynck op 0:06 9. Tom Vanbecelaere 0:15 10. Jens Debusschere 1:55 11. Gregory De Munster 1:57; 12. Ken Devaere; 13. Hamish Haynes (GBr); 14. Rieno Stofferis; 15. Wouter Van Mechelen; 16. Davy Commeyne; 17. Baptiste Planckaert; 18. Davy Delme; 19. Filip Meirhaeghe; 20. Jurgen Francois 2:00; 21. Thomas Chamon; 22. Peter Ronsse; 23. Benoit Joachim (Lux); 24. Cameron Jennings (Aus); 25. Sibrecht Pieters 2:04; 26. Jeffrey Wiersma (Ned) 2:08; 27. Matti Helminen (Fin) 2:14; 28. Ward Bogaert 2:23; 29. Sander Verhaeghe 3:15; 30. Jarno Van Mingeroet 3:45
Rik Verbrugghe (Cofidis) heeft vanmorgen op een persconferentie in Chaudfontaine bekendgemaakt dat hij een punt zet achter zijn wielercarrière. De laatste wedstrijd van de 34-jarige Verbrugghe wordt de Ronde van Lombardije, die op 18 oktober wordt gereden.
Verbrugghe, die begin augustus zijn sleutelbeen brak in de Clasica San Sebastian, is aan zijn dertiende profseizoen bezig. Van 1996 tot en met 2004 reed hij voor het Lotto-team. Daarna kwam hij een seizoen uit voor Quick.Step-Innergetic. Sinds 2006 rijdt hij in het truitje van het Franse Cofidis.
Verbrugghe behaalde in zijn carrière zestien zeges. Zijn hoogtepunt kende hij in 2001 met acht overwinningen, waaronder de Waalse Pijl, de proloog van de Ronde van Italië, een rit in de Ronde van Frankrijk en de eindzege in het Internationaal Wegcriterium. Hij droeg dat jaar ook vier dagen de leiderstrui in de Giro. Voorts staan onder meer nog twee ritzeges in de Giro (2002, 2006) en een Belgische tijdrittitel (2000) op zijn palmares. (belga/lpb)
De Tour de France houdt in 2009 opnieuw halt in Barcelona. Dat maakte de burgemeester van de Catalaanse hoofdstad, Jordi Hereu, vandaag bekend. Het is ondertussen 44 jaar geleden dat Barcelona nog eens de Tour mocht ontvangen. In de stad zouden zowel een aankomst (op 8 juli) als een start (op 9 juli) gepland staan. De organisatie van de Tour de France bevestigde de datums echter nog niet. (belga/lpb)
Boonen pakt tweede zege in slaapverwekkende Vuelta-rit
Tom Boonen heeft zijn tweede ritzege te pakken in de Vuelta. De Quick.Step-renner was in de straten van Zamora de snelste in een massaspurt. Boonen haalde het voor de Italiaan Filippo Pozzato en de Duitser Heinrich Haussler. Alberto Contador blijft leider in de stand.
De zestiende Vuelta-etappe maakt kans op de prijs van 'meest slaapverwekkende evenement van 2008'. Vijftien (!) kilometer legde het peloton af in het eerste wedstrijduur. Een geoefend jogger had moeiteloos kunnen volgen. Het slakkengangetje van het eerste uur verbeterde er niet op toen de tv-camera's live begonnen te draaien. Zodat we bijna drie uur lang getuige waren van wandelende renners in een woestijnlandschap. Rosendo en Pedraza, de vluchters van het eerste uur, 'mochten' het tot de laatste tien kilometer uitzingen, daarna was het aan de spurters. Boonen werd uitstekend gegangmaakt door de Quick.Step-trein en maakte het vervolgens af. In tal van huiskamers schrokken mensen wakker. (lpb)
De Italiaan Mauro Facci (Quick.Step) heeft de GP Briek Schotte in Desselgem gewonnen. In een sprint met twee versloeg hij de Duitser Robert Retschke. De Nederlander Wim Botman werd afgescheiden derde. Iljo Keisse was beste Belg met een vierde plaats. Hij won de sprint van een tienkoppige achtervolgende groep.
Dertien leiders Al vrij vroeg in de wedstrijd vormde zich een leidersgroep van dertien renners. Het peloton talmde te lang en meteen was de juiste vlucht een feit. In volle finale kwamen er diverse uitvalspogingen, waaronder een actie van Iljo Keisse en Jurgen Van De Walle, maar deze hielden nooit lang stand. Tot de Italiaan Mauro Facci net voor het ingaan van de laatste ronde er met de Duitser Robert Retschke vandoor ging. Zij mochten ook sprinten voor de zege en dat verliep bijzonder spannend. De juryleden dienden diverse keren de fotofinish te bekijken om de winnaar aan te duiden.
Helper "Dit geeft me een zalig gevoel", aldus Facci. "Ik als afwerker, als winnaar, niet te geloven. Ik ben dat niet gewoon, want ik ben een helper in de ploeg, niet de man die de zeges moet binnenrijven. Het was wel spannend tot de allerlaatste centimeter, maar ik ben zeer blij met deze zege."
Keisse: "Zat meer in" Met een vierde plaats was Iljo Keisse de beste Belg in de GP Briek Schotte. "Er had misschien wel iets meer in gezeten", aldus de Oost-Vlaming. "Even ging ik met Jurgen Van De Walle in de aanval, maar na verloop van tijd werden wij weer gegrepen. Toen in volle finale Facci en Retschke aan de haal gingen, sprong ik naar hun wiel. Ik voelde dat er achter mij gereageerd werd en net op het punt dat ik de twee vluchters bijna te pakken had, zag ik enkele Quick.Step-hemden in mijn buurt. Ik wachtte dan wat, maar Facci ging direct door en ook Retschke talmde niet. Meteen was het over." (belga/lpb)
Vrijdag 100ste editie kampioenschap van Vlaanderen
Geschiedenis
Cours van velocipeden
door Patrick Cornillie
- over vliegende negers en de tijd van voor den eersten oorlog -
Brouwers willen hun bierdebiet zien stijgen en de beste manier om meer volk naar de cafés te lokken is met een nieuwe attractie op de proppen komen. Dergelijk managment was ene Palmer Schotte aan het begin van deze eeuw al duidelijk. De 26-jarige Schotte, die later - tussen 1921 en 1945 - burgemeester zou worden, was vanuit Ingelmunster overgewaaid om in Koolskamp de brouwersstiel van de familie voort te zetten. Hij werd in 1901 de eerste voorzitter van de pas opgestarte Veloclub De Vlinder. Daarvoor was er in Koolskamp al een paar keer sprake geweest van een velokoers. Wellicht vond de allereerste plaats in de Lichterveldestraat op 17 september 1890. Een jaar later werd de firma Blauw uit Lichtervelde aangesproken voor het drukken van zestig speciale affiches ter aankondiging van 'den cours van velocipeden op Koekekermiszondag.'
De fiets of vélocipède - in het West-Vlaamse dialect omgebogen tot velossepeerd of flossepeerd - was in die tijd nog een curiosum, een staaltje van hoogtechnologisch vernuft. Op 10.000 inwoners bezaten rond de eeuwwisseling amper 138 West-Vlamingen een fiets. Succes verzekerd dus bij de nieuwsgierige Koolskampenaars toen De Vlinder op zondag 8 september 1901 een velokoers organiseerde. De mensen kwamen massaal op het spektakel af en lesten, tot grote voldoening van de brouwer, hun dorst in zijn vele stamineetjes langs het parcours. Op 22 september van datzelfde jaar zorgde men meteen al voor een tweede koers. En ook de daaropvolgende jaren werd er in het dorp gekoerst, niet toevallig tijdens de kermisperiode.
De straatkoersen rond de ton (...van brouwer Schotte) waren dus in de eerste plaats bedoeld als attractie. Volgens Karel Van Wijnendaele werd er in die beginperiode trouwens zelden gesproken over categorieën of vergunningen. "Bijna alle wedstrijden droegen den onverstroobaren titel: voor alle coureurs!" Hoe dan ook, deze straatkoersen - 'Met gezellige véloleute!' - luidden de proloog in naar een grote, volwaardige wielerkoers. De fiets werd steeds populairder. In 1894 was koster Damman de eerste Koolskampenaar geweest die een fiets had aangekocht, tien jaar later werden er in het dorp al 72 fietsplaten geregistreerd. Camiel Haeck uit Maria-Aalter won zowel in 1905 als in 1906 de koers op kermiszondag. In 1907 was Roeselarenaar René Vandenberghe de beste. En het daaropvolgende jaar maakte men op zondag 30 mei de doortocht mee van 'een velokoers gereden rond België, het deel Oostende-Roubaix voor Belgische en Fransche coureurs. In Coolskamp bestond de kopgroep uit Platteau, Messelis, Garrigou, Blaise, Brocco, Petit-Breton, Dupon, Verstraeten, Wancour, Cornet en D'Halst'.
De triomfen van Van Hauwaert
Die grote plaatselijke wielerkoers, exclusief voorbehouden voor beroepsrenners, kwam er in 1908. Daarvoor werd een nieuw comité opgericht, al bleef De Vlinder wel verder voor logistieke steun zorgen. De wedstrijd vond niet langer op zondag plaats, wel op kermisdonderdag. Voor het eerst werd ook een officiële naam gebruikt: Kampioenschap der Vlaanders. Want het was menens dit keer. De afstand werd opgetrokken van vijftig naar honderd kilometer, verdeeld over twintig ronden. "Ook zullen de beste rijders van Belgien en van uit het Noorden van Frankrijk in deze velokoers meekampen en volk zal er voorzeker te Coolscamp niet ontbreken", zo stond het in de Gazette van Thielt van 12 september 1908.
"Ik woonde toen recht tegenover de kerk in café Cour de Commerce, die later Het Handelshuis werd", vertelde pionier Jules Verhoestraete in Het Volk van 27 december 1960. "In het organiserend comité zaten de broers Georges, Julien, Leon en Maurice De Vriese, Benoni David en brouwer Palmer Schotte. Wij waren toen een vrolijke groep compagnons die met steun van de gemeente en de herbergiers de hand aan de ploeg hebben geslagen. Ik moet u zeker over die heroïsche strijd niet vertellen, toen wij ganse weken, tussen het werk in de ast, besteedden aan het ophalen van premies, aan het platrollen der bijna onbereidbare wegen en aan het afbakenen van de wegwijzer. Wat hebben wij in die tijd ontelbare kappers gedronken op de goede afloop van onze organisatie."
Dat het Kampioenschap van Vlaanderen precies in die periode boven de doopvont werd gehouden en de organisatie serieuze proporties ging aannemen, is allesbehalve toevallig. Het was namelijk de tijd waarin de geestdrift die in ons land rond de wielertriomfen van Cyriel Van Hauwaert was ontstaan op zijn hoogtepunt was. Vóór 1907, hét scharnierjaar in de ontstaansgeschiedenis van het Belgische wielrennen, werden de velokoersen zelden beschouwd als sport als dusdanig. Een renner werd pas voor vol aanzien wanneer hij aan zijn trekken kwam in de Franse wedstrijden. Het was Cyriel Van Hauwaert die daar als eerste in slaagde. De Moorsledenaar werd in 1907 tweede in Parijs-Roubaix. Toen hij twee maanden daarna Bordeaux-Parijs won, voor Tourvedetten als Petit-Breton, Trousselier en Garrigou, werd hij in ons land als een nationale held beschouwd. Het inspireerde de marktzangers tot een lied dat begon met... "En Van Hauwaert reed per velo, diabolo, diabolo". Bovendien bewees de West-Vlaming dat een succesvol renner ook rijk kon worden. Zijn maandsalaris van 3.000 frank bij het Franse Alcyon sprak tot de verbeelding van de landarbeiders die na een dag hard labeur nauwelijks één frank verdienden.
Door de triomfen van Van Hauwaert, de Leeuw van Vlaanderen, ontstond in ons land een ware wielerkoorts. Van zodra ze zich een fiets konden veroorloven, werden vele jongens coureur. Het stalen ros zorgde ervoor dat volksmensen uit de fabriek of de boerderij raakten en meer aanzien kregen. De wielersport werd in België plots bijzonder populair, ook al omdat vanaf dan overal wedstrijden werden georganiseerd. In 1908 ontstond een heuse Ronde van België en schoot de klassieker Luik-Bastenaken-Luik, die sinds de eerste editie in 1894 een aantal jaren niet was verreden, voorgoed uit de startblokken. En in Koolskamp was er dus de eerste editie van het Kampioenschap van Vlaanderen.
Op de koppen lopen
"Geïnspireerd door de populariteit van die Leeuw van Vlaanderen wou men een koers waar de winnaar een echte leeuwentrui mocht aantrekken, terwijl het publiek de Vlaamse Leeuw zong", aldus Wilfried De Jonghe, jarenlang mede-organisator. "Het was een originele, zelfs revolutionaire gedachte voor die tijd, waarmee men de grote massa wou lokken. En in Koolskamp lukte dat. Ongetwijfeld kwam het idee van Georges De Vriese, schoonbroer van Jules Verhoestraete, die zo'n beetje bekend stond als een fantast."
Die De Vriese zat inderdaad niet om een stunt verlegen. Bij de tweede editie in 1909 fleurde hij het peloton op met een... kleurling. Voor het landelijke Koolskamp van toen een curiosum. "Hij komt, hij komt", zo luidde de barnumreclame die werd gevoerd en waarmee de organisatoren opnieuw ver voor waren op hun tijd. Spain, zo heette de renner, werd omschreven als den vliegenden neger, een hardrijder van formaat. Terwijl het wellicht om een marginale figuur ging die De Vriese ergens had opgescharreld in de buitenwijken van Rijsel. Want in Franse wielerencyclopedieën staat geen enkele Spain vermeld, laat staan op de erelijsten van de grote wedstrijden. Hoe dan ook, Spain was bij de start van het tweede Kampioenschap van Vlaanderen de meest opvallende figuur. Als proviand voor de wedstrijd had hij alle soorten fruit op een koord gestoken en die om zijn middel gebonden. Al in de eerste ronde deed den vliegende neger zijn bijnaam alle eer aan. Hij miste een bocht en dook pardoes de gracht in. Dat van die hardrijder bleek dus een grap, maar het aantal nieuwsgierigen was er. "'t Ging om een prachtig feest", vond de verslaggever van de Gazette van Thielt. "Een wedstrijd op ene welgelegene rijbaan en duizende vreemdelingen waren bij gelegenheid naar Coolscamp gekomen. De heeren De Vriese en de leden van het Inrichtend Komiteit halen er dan ook waarlijk ere van..."
Al even belangrijk voor Koolskamp was de komst van een andere fantast, Karel Van Wijnendaele. Niet alleen qua publieke belangstelling maar ook op sportief vlak waren de eerste edities van het Kampioenschap van Vlaanderen een succes geworden. Als vriend van Georges De Vriese en als medewerker van De Sportvriend, dat in Izegem door Aloïs Strubbe werd uitgegeven, had Van Wijnendaele al vlug voeling met deze wedstrijd. "In die zin is 1912 misschien wel het belangrijkste jaartal in de geschiedenis van onze wedstrijd", zegt Wilfried De Jonghe. "In Koolskamp lanceerde Van Wijnendaele toen zijn nieuw blad Sportwereld. Onze wedstrijd moest als promotionele kruiwagen dienen. Maar het omgekeerde was evenzeer van tel. Begrippen als public relations en media-aandacht moesten toen weliswaar nog worden uitgevonden, maar het was ongetwijfeld door de ruime jaarlijkse artikels in Sportwereld dat Koolskamp Koers alras uit zijn voegen barstte. Het werd een hoogdag waar je op de koppen kon lopen. Twintigduizend toeschouwers waren geen unicum. Bovendien was Van Wijnendaele voor Koolskamp ook een soort manager, een man die relaties had met de beste renners. Dankzij hem kreeg het Kampioenschap van Vlaanderen de grote kampioenen uit die tijd aan de start."
Jan Bakelants in de wolken na eindwinst in de Ronde van de Toekomst
Daags na zijn eindzege in de Ronde van de Toekomst beseft Jan Bakelants maar al te goed wat hij verwezenlijkte. 'Dit is een bijzonder mooie overwinning. Een prachtige afsluiter van mijn jeugdcarrière.'
De 22-jarige Olenaar had na ongeveer 1.380 kilometer, gespreid over een proloog en negen etappes, 36 seconden voorsprong op de Portugees Costa en 42 seconden op de Fransman Jeannesson.
Nochtans rekende Bakelants zich vooraf niet tot de favorieten voor de eindzege.
'Ik was een outsider', zegt hij. 'Top vijf moest kunnen. Mijn conditie zat ook in stijgende lijn, maar winnen, daar rekende ik niet op. De drie favorieten waren Costa, de Fransman Coppel en de Est Taaramae. Het is me dus goed gelukt hen af te houden.'
Zijn indrukwekkende raid in de vijfde etappe van Saint-Flour naar Carmaux vorige week woensdag vormde de basis voor zijn gele trui.
Bakelants reed 207 van de 212,5 kilometer in de aanval, waarvan bijna vifjtig in z'n eentje.
'Ik trok die dag bewust in de aanval', blikt hij terug. ''s Ochtends had ik mijn zinnen op de ritzege gezet. De vorige ritten hadden al getoond hoe moeilijk het was om de boel te organiseren in het peloton. Dat speelde in het voordeel van vroege vluchters.'
'Bovendien was het de langste etappe en ik heb een voorkeur voor het langere werk.'
De aanvalslust van de derdejaarsbelofte werd beloond met de ritzege, de leiderstrui en de bergtrui.
'Ik mikte vooral op de bolletjestrui, want die dag waren er heel veel punten te rapen. Over het geel maakte ik me niet al te veel illusies.'
'Ik stond meer dan drie minuten achter de Amerikaan Stetina. Maar toen ik aan m'n solo begon en steeds verder wegreed, wist ik dat de leiderstrui tot de mogelijkheden behoorde.'
'Ook de 21 kilometer lange tijdrit van de dag nadien was belangrijk. De favorieten konden nauwelijks tijd terugnemen. Ik was al verzekerd van het geel tot in de bergrit op zaterdag.'
De dag voor die beslissende etappe keerde Jan Bakelants' geluk echter: hij kwam ten val in de rit tussen Saint-Juéry en Revel.
'Daardoor voelde ik me zaterdag toch minder in de Pyreneeënrit. Toch finishte ik als tiende, een heel mooie prestatie als je rekening houdt met de omstandigheden en de sterke tegenstand.'
De eindzege van de Olenaar kwam dan ook niet meer in gevaar.
'En zeggen dat ik me vooral wou voorbereiden op het wereldkampioenschap in het Italiaanse Varese', besluit hij. 'Maar toen ik de gele trui eenmaal had, werd dat mijn enige prioriteit.'
'Deze eindwinst zal nog lang nazinderen. Nu heb ik alles bewezen bij de beloften. Bovendien ben ik veel sterker uit deze ronde gekomen. Het WK moet dus zeker lukken.'
ERPE-MERE - Niels Albert heeft de Steenbergcross in het Oost-Vlaamse Erpe-Mere gewonnen. De Palmans-Crasrenner haalde het afgescheiden van Klaas vantornout en Sven Vanthourenhout. Dieter Vanthourenhout werd vierde en Rob Peeters vijfde.
Niels Albert duldde slechts twee ronden gezelschap en trok er dan alleen vandoor. Achter Albert vormde zich een groepje met daarbij Erwin Vervecken, Bart Wellens, Bart Aernouts, Dieter Vanthourenhout, Klaas Vantornout, Sven Vantourenhout, de Tsjech Zdenek Stybar en het Nederlandse duo Gerben de Knegt met Richard Groenendaal.
Klaas Vantornout, vorige week winnaar van de openingscross te Dudzele, ging in zijn eentje op zoek naar de eenzame vluchter Niels Albert. Snel moest Vantornout inzien dat een tweede plaats het meest haalbare voor hem was. Voor de derde plaats werd achter hem fel strijd geleverd.
Niels Albert van zijn kant kwam niet meer in de problemen en behaalde zo, net als vorig jaar in Erpe-Mere zijn eerste zege van het seizoen. Klaas Vantornout werd afgescheiden tweede en Sven haalde het van zijn neef Dieter Vanthourenhout in de sprint voor de derde plaats. Bart Wellens, die duidelijk nog wedstrijdritme mist, finishte pas als achtste net na de Nederlander Richard Groenendaal en voor Erwin Vervecken.
Op heel gemakkelijke wijze heeft Niels Albert dus de Steenbergcross in Erpe-Mere gewonnen. Slechts twee ronden liet Albert zich omringen door andere renners en zette dan fors door.
'Ik sloeg snel een kloof. Toen het gat zowat een halve minuut bedroeg, ben ik beginnen temporiseren om me niet al te fel in te spannen. Ik hield de rest wel in het oog en zodra ze dichter kwamen, trok ik weer op. Ik verkeer in goede conditie en dat komt door de goede zomer die ik meemaakte', aldus Albert.
'Ik ga nu binnenkort de krachttraining aanvatten want die liet ik tot op heden achterwege. Of dit het jaar van Niels Albert wordt? Ik zal wel eens een dipje kennen. Ik ben alvast zeer tevreden met deze zege die ik hier behaalde. Bovendien is deze omloop niet echt mijn favoriet parcours, ook al won ik hier ook vorig jaar.'
Paralympics: Medaillewinnaar Boyen nu zevende op 1 km tijdrit
Jan Boyen, die maandag brons behaalde op de individuele achtervolging (LC2), is dinsdag in het baanwielrennen op de Paralympics in Peking 7e geworden op de 1 km tijdrit.
Boyen zette een tijd neer van 1:14.881. Het goud ging naar de Brit Jody Cundy, die met 1:05.466 meer dan drie seconden sneller reed dan zijn eigen oude wereldrecord. De Tsjech Jiri Jezek (1:11.182) werd tweede en de Chinees Yuanchao Zheng (1:11.198) derde.
Uitslag:
1 km tijdrit (LC2): 1. Jody Cundy (GBr) 1:05.466 (WR) 2. Jiri Jezek (Tsj) 1:11.182 3. Yuanchao Zheng (Chn) 1:11.198 4. Carol Eduard Novak (Roe) 1:12.739 5. Amador Granado (Spa) 1:12.760 6. Eric Bourgault (Can) 1:14.387 7. Jan Boyen (BEL) 1:14.881 8. Robert Alcaide (Spa) 1:16.062
Mountainbiker Patrick De Cridts is erin geslaagd in 24 uur tijd 175 keer de Paterberg te beklimmen, een van de gevreesde kasseihellingen die uit de Ronde van Vlaanderen.
Een prestatie om u tegen te zeggen, zeker als je weet dat Patrick aan diabetes lijdt. Hij wou met zijn stunt dan ook aantonen dat de ziekte actief sporten zeker niet in de weg hoeft te staan.
Patrick De Cridts zat in totaal 560 kilometer op de fiets. 'Om 8.30 zondagmorgen zat ik al aan mijn vooropgestelde aantal beklimmingen (128 red.)', reageerde de renner. 'Diabetes of niet, dit is een absolute wereldprestatie.'
Paterberg
De Paterberg werd 23 keer opgenomen in de Ronde van Vlaanderen (1986-2008). De kasseien dateren van 1985.
Sven Nys duikt dit seizoen het veld in voor Landbouwkrediet. De 32-jarige Brabander ruilde op 1 juni Rabobank voor de ploeg van Gerard Bulens. Sven Nys kroonde zich vorig seizoen tot de enige veldritkoning. Onoverwinnelijk lijkt hij, de kampioen uit het Brabantse Baal. Al was er die pijnlijke leemte van de regenboogtrui. Verder liet de Baalse Kannibaal slechts kruimels voor de tegenstand. Nys domineerde vorig seizoen van begin tot eind, en liet een reeks van 23 overwinningen optekenen. Een jaar eerder waren het er nog 30. Enkel Roland Liboton (32) deed ooit beter in één en hetzelfde seizoen. Maar zelfs Liboton lukte nooit een 8 op 8 in de Superprestige, zoals Nys in '06. In de UCI-stand degradeert Nys de tegenstand tot meelopers. De Balenaar lijkt op het toppunt van kracht en maturiteit gekomen. De vergelijkingen met Eric De Vlaeminck en Roland Liboton houden steeds meer steek. Qua overwinningen in de Superprestige stak Nys al in '05 legende Liboton voorbij. Enkel aan de 7 wereldtitels van zijn voormalige leermeester De Vlaeminck kan hij voorlopig niet tippen. Anderzijds toonde Nys zich de voorbije jaren ook een getalenteerd mountainbiker. Hij pakte vorig seizoen de Belgische titel, en was ook dit seizoen goed voor zilver. In augustus tracht hij in Peking zijn Olympische droom waar te maken.
Deze morgen ben ik gaan mountainbiken in Oedelem.Onder de stralende zon reed ik de 35km. Ik vond het een snel parcours en daar hou ik wel van. Af en toe zat er wel een zware (veel modder ) strook tussen.
Als je spreekt over Flandriens, spreek je over de begindagen van het wielrennen. Noeste boerenjongens klommen in het zadel om het op te nemen tegen beter uitgeruste en begeleide renners uit Frankrijk en Italië. Het archetype van de Flandrien wordt eigenlijk geboren na deze periode. Briek (Albéric) Schotte reed zijn eerste koers, een cafékoers met biertonnen, op vijftienjarige leeftijd. Het is het begin van een sportcarrière die alles bij elkaar een halve eeuw duurt en van "IJzeren Briek" een mythe maakt. Een volksjongen die met zijn gebeeldhouwde kop blijft 'stoempen', aanvallen en nooit 'afgeven', over kasseien en in guur weer, twee 'tubes' over zijn schouders. "De Laatste der Flandriens".
Zijn eerste zege is meteen ook zijn merkwaardigste. In 1939 staat Schotte aan de leiding van de Omloop van het Westen, een Franse etappewedstrijd. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt de wedstrijd stilgelegd. Omdat hij op dat moment aan de top van het klassement staat, wordt Schotte uitgeroepen tot winnaar. De oorlog bemoeilijkt zijn profcarrière, maar hij blijft koersen. In 1942 wint hij voor de eerste keer de Ronde van Vlaanderen. In totaal zal hij twintig keer aan 'zijn' Ronde deelnemen, een absoluut record. Hij wint een tweede keer in 1948. In hetzelfde jaar schalt zijn stem luid over de radio: "Moeder, moeder, hoort gij mij? Ik heb gewonnen en ben wereldkampioen!". Zijn volharding bezorgt hem in totaal 61 profzeges en één keer een tweede plaats in de Tour. Schotte blijft professioneel fietsen tot zijn veertigste. Daarna begint hij aan een even succesvolle loopbaan als ploegleider bij Flandria en Kas. Hij zegt zijn sport nooit vaarwel.
Sinds 1997 eert Kanegem zijn bekende inwoner met een standbeeld, pal op de route van de Ronde van Vlaanderen. In 2004, uitgerekend op de dag van de 88ste Ronde van Vlaanderen en uitgerekend op het moment dat het peloton vlakbij zijn standbeeld rijdt, blaast Briek blaast zijn laatste adem uit. Het kan haast niet symbolischer.
Ik krijg steeds kippevel als ik lees over Briek. Jullie ook?
Op 13 en 14 september zal Patrick De Cridts 128 keer de Paterberg beklimmen binnen de 24u. Met deze unieke recordpoging wil de diabetes sporter geld inzamelen voor zijn Febe Foundation.
Patrick De Cridts is diabeet sinds 1996. In 2007 stichtte hij de Febe Foundation, die de naam draagt van zijn dochter wijlen Febe De Cridts, die in 2002 128 uren voor haar leven heeft gevochten. Daarom heeft De Cridts een minimumdoel van 128 beklimmingen vooropgesteld om geld in te zamelen voor de Febe Foundation.
Op 13 september om 15u start de recordpoging. Binnen de 24u wil De Cridts op een plaatselijke ronde van 1,8 en 3,2 km minimum 128 keer de Paterberg op fietsen. Als diabetes sporter wil hij via deze prestatie ook bewijzen dat diabetes geen beperking is. Hij krijgt hierbij alvast de steun van coach Paul Herijgers en Johan Museeuw.
Ik ben Pieter Beernaert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piebe.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is Onderwijzer (tweede leerjaar).
Ik ben geboren op 25/01/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral veel sporten (mountainbiken - koersen - zwemmen - ...) Filmke kijken, luisteren naar muziek .
Ik ben getrouwd met Lindsay! Samen hebben we een schat van een dochter.
Ons Emme
) strook tussen. 
