14 juli 1888. Uitgerekend op de Franse nationale feestdag, verwelkomt het Rumbeekse echtpaar Camil Fraye en Sidonie Sioen hun eerste zoon, Odiel. De kersverse ouders hadden het niet breed. Toen vader Camil in de fleur van zijn leven door reuma geteisterd werd, was Odiel de enige ‘man’ die geld in het laatje kon brengen. Na een dag in de klas begon voor de jonge Odiel vaak een tweede dagtaak.

Op zijn veertien won Fraye zijn eerste ‘stroatekoerse’ met een geleende fiets. De smakelijke hesp waar hij mee naar huis kwam kon Camil en Sidonie definitief overtuigen om Odiel zijn passie te gunnen: het gezin kocht een tweedehandsfiets voor 75 Belgische frank. De investering rendeerde: hespen, tubes en fietskaders stapelden zich op. Ook het geld was vlugger en makkelijker verdiend dan in de week.

November 1908, Fraeye wordt opgeroepen voor zijn dienstplicht. Hij kon gelukkig rekenen op sportieve oversten, en in het voorjaar van 1909 zette hij de stap naar de beroepsrenners. In zijn eerste deelname aan Parijs-Roubaix kwam hij als zesde over de meet. Hij werd naar eigen zeggen geklopt door gebrek aan ervaring. Datzelfde jaar nog werd Fraye tweede in het West-Vlaams kampioenschap in Koolskamp. In het dorp waanden de mensen hem gek toen hij een deelname aan de Tour beoogde. Maar Odiel deed liever ervaring op in de Alpen en Pyreneeën dan de godganse dag te marcheren. Zijn voortijdige debuut in de Ronde van Frankrijk eindigde al na twee ritten met een opgave.

Op sportief vlak begon 1910 uitstekend. Koereur-milicien Defraeye werd eerste in het Kampioenschap van Vlaanderen. Ook een financieel lichtpunt: de Franse fietsfabrikant Alcyon bood Odiel een contract aan. Fraye nam de kans aan met beide handen.

1911 begon met de openingsklassieker Parijs-Roubaix. Ondanks sterke wilskracht finishte Odiel slechts als veertiende. Het wilde maar niet lukken in het buitenland. Het Belgisch Kampioenschap bracht soelaas: Defraeye voerde een strak tempo op de Ardense hellingen en kon de overwinning in de wacht slepen.

Dan kwam het grote jaar 1912. Defraeye won de Belgische Tour met vier ritoverwinningen. 131 renners kwamen aan de start van de tiende Ronde van Frankrijk. Defraeye werd aangeduid als knecht van Gustave Garrigou. De eerste dag liep niet op wieltjes voor de Fransman, en Alcyon zette voor Defraeye het licht op groen. Hij maakte nog meer dan tien plaatsen goed en finishte veertiende. De dag erna liet Odiel zijn kopman achter en legde door ritwinst zijn handen op de eerste plaats, die hij nadien niet meer zou afstaan. Na 5.000 km aan een gemiddelde snelheid van 27,9 km/u. was, voor de éérste keer, een Belg erin geslaagd de Fransen op eigen bodem te kloppen.

In 1913 kon Defraeye nog Milaan-San Remo winnen. Door een val kwam hij met enkele weken trainingsachterstand aan de start van de Ronde van Frankrijk. Hij stond éérste in het klassement toen hij moest opgeven wegens ziekte. In de volgende jaren kwam er geen comeback voor Defraeye. In 1924 hing hij de fiets aan de haak.

De velodroom, gelegen in de Izegemsestraat 52, werd na de Eerste Wereldoorlog aangelegd door Odiel Defraeye, die in 1912 als eerste Belg de Ronde van Frankrijk won. De huidige betonnen wielerpiste verving in 1925 de aarden piste. Oud-wielrenner Albert Sercu nam in de jaren '60 het initiatief om de wielerbaan te herstellen. Samen met supporters van zijn zoon Patrick Sercu maakte hij de met onkruid bedekte piste weer berijdbaar.