Op  de Interbike Fietsbeurs  in Las Vegas werden Bob Allen, Patrice Drouin & Chantal Lachance, Pete Webber en The Laguna Rads voorgesteld als de 4  nieuwe genomineerden  voor de  Mountainbike Hall of Fame.

Patrice Drouin & Chantal Lachance zijn  lang geen onbekenden in het World Cup circuit. De 2 Canadezen zijn al 20 jaar de boegbeelden van het MTB gebeuren in Mont-Sainte-Anne. Hun organisatie  , Gestev Event Management, richtte met succes de World Cups en het WK 2010  in . Het Canadees  evenement staat bekend als één van de beste  uit het circuit.

Voormalig veldrijder Pete Webber  werd voorgedragen voor zijn 12 jaar lidmaatschap bij de International Mountain Bike Association (IMBA).  Met 20 jaar ervaring is de nu 41 jarige Amerikaan één van de meest invloedrijke personaliteiten in de MTB.

Sinds 1990 is Bob Allen  uit Montana op pad met de camera. Hij fotografeerde en filmde de  NORBA reeks in Noord Amerika  en diverse World Cups  in Europa en leverde een belangrijke bijdrag in de MTB sector.

Als vierde nieuwkomer  werd de 'Laguna Rads 'voorgesteld ; een groep van 80 enthousiastelingen die nauw betrokken zijn met het freeride gebeuren in Laguna Beach in Zuid Californie.

De genomineerden hebben al een procedure doorlopen en worden nu beoordeeld door een jury van  de pers en leden van de  Mountain Bike Hall of Fame.

In het verleden werden oa. Brian Lopes, Alison Sydor,Tinker Juarez, Dave Wiens, Hans Rey , Thomas Frischknecht en Paola Pezzo ( foto) opgenomen in de galerij der beroemdheden.

Voormalig wielrenner Udo Bölts was in de 2 de editie van de " Sebamed Bike Day" in Bad Salzig één van de 544 starters.
Dat de ex prof  ook na het beeindigen van zijn profcarreire nog in topvorm verkeerd, bewees hij met de zege op de halve marathon.
Bölts was beroepsrenner van 1989 tot 2003 en werd ploegleider bij Team Gerolsteiner, zijn laatste ploeg. In 2007 bekende hij korte tijd Epo gebruikt te hebben en nam ontslag bij Gerolsteiner.
Bölts  was driemaal Duits kampioen en won  in 1996 de  Clasica San Sebastian.

Zijn goede vriend Carsten Bresser heeft de inmiddels 45 jarige helper van Jan Ullrich en Bjarne Riis tot het mountainbiken aangezet .  Samen trokken ze  begin dit jaar naar  Zuid Afrika voor de Cape  Epic en eindigden op het hoogste schavotje in de masters categorie . Aan de zijde van Andreas Strobel ging hij met succes aan de slag in de Trans Alp.
En of hij de smaak te pakken heeft !!!

Afgelopen zondag werd de 4^de manche van de City Challenge gereden en deze keer in Gent.

MTBabe Fien  Lammertyn tekende weer present.. alsook de regen , spijtig genoeg!

MTBabe Fien: “Er stonden 5 vrouwen aan de start waaronder Nederlands kampioene Laura Turpijn en Katrien Thijs. Deze laatste manche was ook beslissend voor het eindklassement en als ik dit wou winnen, moest ik vóór Katrien eindigen..

Maar helaas liep het al wat fout bij de start, normaal start ik redelijk vlug maar deze keer niet, we werden wat opgehouden door de jongens voor ons. Normaal zet ik dan mn schouders breed maar nu was ik net iets te braaf en liet me wat opzij drummen. Net na de eerste bocht kwam de waterbak en besloten er een paar pootje te baden op een niet zo’n elegante manier.. Alle dames werden opgehouden door die valpartij maar ééntje niet: Katrien! Zij had haar start blijkbaar niet gemist en terwijl ik met mijn voetjes in het water stond, moest ik toekijken hoe Katrien ervandoor ging!

De eerstvolgende rondjes werd het een haasje over spel met Laura Turpijn.. tot Laura besloot dat speeltijd over was en weg was ze! Geen probleem, het was Katrien dat ik terug moest inhalen! De laatste 5 ronden besloot ik om mijn pink turbo knopje aan te zetten maar helaas, het parcours was niet bestand ertegen. In de camion nam ik net iets teveel risico en ging ik heel netjes onderuit: de MTBil geblutst en wat vel van de arm.
Opgeven staat niet in mijn woordenboek dus terug de fiets op.. Juist nog even het noorden zoeken, of was het het westen.
Mijn hoofd had blijkbaar ook een duwke gehad, gelukkig zonder veel erg dankzij mijn roze fluo helm!

Katrien inhalen zat er niet meer in, daarvoor was ik teveel tijd verloren en zo moest ik toekijken hoe Laura Turpijn  eerste werd en Katrien Thijs  2^{de ; e}n ik dan 3^de voor Alicia Franck en Lisa Goethals.

In het eindklassement gaat de overwinning dus naar Katrien Thijs  en ik eindigde als 2de . Katrien bewijst met deze overwinning dat ze goed in form zit voor het aankomend cyclocross seizoen (ze is dus cyclocrosster) en bij deze wens ik haar alle succes toe!

En vanaf nu gedaan met de korte wedstrijdjes en gaan we terug kilometerkes malen ter voorbereiding op de  Cape Epic!”aldus MTBabe Fien Lammertyn uit Aalter.

Mountainbikester Katarina Nash (Luna Pro Team) won voor de tweede keer op rij  de cyclocross in Las Vegas. Nash trok er in de tweede ronde alleen op uit en hield op het einde 12 sec over op Amy Dombroski (Crankbrothers) en Kelli Emmett (Giant).
Hevige regen maakte van de nornaal snelle omloop een zwaar parcours, waar heel wat kracht aan te pas kwam.
De Amerikaanse Georgia Gould opende sterk , maar enkele foutjes verwezen de Luna Pro bikester naar de vijfde plaats.

Onze landgenote Joyce Vanderbeken slaagde erin  om  in dit internationaal gezelschap een negende plaats uit de brand te slepen.

Dit is na enkele tweede plaatsen op Amerikaanse bodem opnieuw een mooi resultaat voor de dame uit Zwevegem.

"Ik ben  dus negende geworden in Las Vegas en ik ben hier opnieuw zeer tevreden mee. Het was een zeer lastige wedstrijd ,die lang gesloten bleef en waarin ik pas in de laatste ronde ben weggereden van mijn groepje. Nu snel naar het vliegveld, dit keer richting Washington DC, waar ik in Baltimore opnieuw op zoek ga naar kostbare UCI punten." aldus Vanderbeken.

Bij de heren ging de zege naar de Nederlander Lars Van der Haar (Rabobank). Christian Heule ( Cannondale ) werd tweede en eindigde voor onze landgenoot Rob Peeters (Telenet-Fidea).  Bart Aernouts werd  6de en  Bart Wellens, die 2 ronden aan de leiding reed werd 8 ste in Las Vegas.

top 10 dames

Zondag vond op het St–Pietersplein in Gent de laatste manche van de City Challenge plaats. Na Waregem mocht Alicia Franck nog eens een poging doen om zich te meten met de Dames Elite. Ze  kreeg het startnummer 13…

"  Het was een snel, kort parcours, met een lange rechte strook. Het leukste deel vond ik de trappen af, maar die werden er op het laatste moment eruit gehaald omdat ze te glad zouden liggen door de regen. De start verliep goed, maar na de eerste bocht ging het al mis. Door een valpartij werden we heel even opgehouden maar het viel best mee. Katrien Thijs was de enige dame die geen tijd verloor, maar ik wist eigenlijk niet dat ze al door was… Na een enkele rondes kon ik niet meer volgen met Laura Turpijn en Fien Lammertyn. Ik loste maar mocht zeker mijn tempo niet laten zakken als ik mijn 4e plek wou behouden.
Ondertussen was de motregen overgegaan in stortregen. Redelijk snel was ik al helemaal doorweekt, en na een tijdje werd het water van de waterbak zelfs warmer dan dat van de regen!
Ik kon mijn positie behouden en finishte als 4e.
Ik werd niet in het eindklassement opgenomen,  omdat maar 2 manches meereed (Waregem & Gent).
Ik wil graag iedereen van mijn familie bedanken omdat ze met zo veel kwamen supporteren, ik vond dat echt leuk! En proficiat aan teamie Brecht Thaens die het eindklassement won bij de junioren." aldus de 16 jarige  Nodrugs  Concept bikester uit Lochristi.  

Top-5 Dames:
1. Laura Turpijn
2. Katrien Thijs
3. Fien Lammertyn
4. Alicia Franck
5. Lisa Goethals

Door de  plotse stijging van de televisierechten, heeft Freecaster beslist om de World Cup DH , XC en 4X   volgend jaar  niet meer live  uit te zenden .
Volgens  Raymond Dulieu , hoofd van het Belgische bedrijf,  heeft de UCI   besloten  om de televisierechten en  de technische kosten  drievoudig te verhogen.
 " Dat is financieel onmogelijk. "  zegt Dulieu die reeds enkele jaren problemen heeft met de hoog oplopende kosten.
Om die kosten eningszins te dekken vroeg Freecaster enkel voor het WK een bijdrage ; de World Cups waren steeds  gratis te bekijken.
Slechts 4000 fans waren bereid om voor de live uitzending van  WK in Champery te betalen.
Tegenwoordig zijn de filmpjes immers gratis op Youtube te bekijken zijn, daar waar Freecaster voor een herhaling  eerst 4,99 € vroeg.

Vorig jaar registeerde Freecaster  in het totaal  2.800.000 views voor downhill en 4X, terwijl de XCO de  630.000 bereikte .
Nooit  kende een WK zoveel succes al dit jaar, daar zijn de prestaties van  vedetten als Aaron Gwinn , Danny Hart , Anneke Beerten en Tracy Moseley  niet vreemd aan.


 

Het  Nederlandse CUBE-Nutswerk MTB Team heeft met 6 man sterk de winst weten binnen te slepen tijdens de loodzware 24uurs race van Assen.

Direct vanaf de start reed het team  met Liwald Doornbos, Hans Becking, Micha de Vries, Sander Bouwens, Leon de Jong en gastrenner Vincent Bakker zich naar de leiding om deze niet meer af te staan. In het begin wisten de nummer 2 en 3 nog even aan te sluiten ,maar al gauw werd de voorsprong gestaag uitgebouwd.

Net voor middennacht wist het team een ronde te pakken op de nummer 2. Helaas werd kort daarna de wedstrijd voor ruim 2 uur stilgelegd vanwege het noodweer wat gepaard ging met harde regen en onweer. Tegen de klok van kwart over 2 werd de race weer vervolgd doormiddel van een herstart. Direct vanuit de start was het Micha  de Vries die direct weer de leiding pakte en liet daarmee zien dat het team naar Assen was gekomen om te winnen. Na een ronde wist het team zich weer los te maken van de nummer 2 en ging op jacht naar nog een ronde.

De volgende ochtend toen de regen was opgetrokken en zichtbaar was geworden hoe het parcours in het daglicht onder water stond werd er door de mannen nog flink gas gegeven om zo 2 uur voor de finish weer een ronde te pakken en direct door te rijden om op zeker te spelen. De laatste rondes waren dan ook erg bevrijdend voor iedereen doordat de laatste loodjes aardig begonnen te wegen.

Het Cube Nutswerk  team wist dan ook met volle overtuiging de winst naar zich toe te trekken onder luid gejuich en applaus van het publiek over de finish te rijden.

De Absa Cape Epic kondigt aan dat  nu ook de dames  behoorlijk wat UCI punten  kunnen scoren in de  Zuid Afrikaanse HC wedstrijd.
De Cape Epic is één van de twee  MTB meerdaagsen  ter wereld met het Hors Categorie status. 

Kevin Vermaak : " Die status is voorbehouden aan de grootste rondes ter wereld. De Ronde van Frankrijk, de Giro en de Spaanse Vuelta. Deze meerdaagsen hebben een lange geschiedenis en sommigen bestaan al meer dan 100 jaar.  Zij bepalen voor een groot stuk de wielersport . We zijn dus uiterst blij het label . De dames kunnen nu bij ons zoveel punten verzamelen als in de Sunshine Cup in Cyprus. Deze UCI punten kunnen bepalend zijn voor een Olympische selectie. Nu kunnen ook de Zuid Afrikaanse vrouwen  hier  het maximun aantal  punten verdienen. Daar waar ze vroeger naar het buitenland moesten , kunnen ze nu in eigen land strijden voor de punten." zegt  de organisator van de Cape Epic.
" Wij hebben ook het prijzengeld voor de dames verhoogd. Door het prijzengeld te verdriedubbelen, wordt de wedstijd meer aantrekkelijk . " zegt Vermaak.
Ook de heren zien hun prijzenpot verhoogd , waardoor het succes van de Cape Epic 2012 nog zal aandikken.

In een tijd van 7 u33min en 37 sec heeft Jef Dams  overtuigend de Big Ben Nevis Triathlon in Schotland gewonnen.
De 28 jarige Dams uit Geel zetten daarmee ons landje en het BIKE-INN C-BEAR Team met zijn uitzondelijke prestatie uitgebreid  in de kijker.

"Zaterdag om iets voor vijf sta ik op en de vriendelijke vrouw van de B&B heeft in de eetzaal een frigobox vol lekkers voor me klaar gezet. Ik steek me vol met cornflakes een tegen half zes vertrekken we naar wisselzone 2. Hier zullen we elke ronde met het fietsen passeren en zullen we vertrekken met lopen. Iedereen krijgt en stoel waarop hij alles kan klaarleggen. Ik maak mooie stapeltjes met een reep en een gelleke en een drinkbus. Voor elke ronde een nieuw stapeltje. Men loopgerief steek ik in een grote plastic zak onder men stoel zodat dit hopelijk straks nog droog is.

We wandelen nu rustig naar de zwemstart waar ik men fiets en fietskleding perfect op volgorde installeer. Nog nooit was ik zo goed georganiseerd en ik weet gewoon da dit me extra winst ga opleveren. Kwart voor zeven nog een half uur voor de start. Tot plots de organisatie zegt dat de start met een kwartier word vervroegd door het getijde. Oei dan moet ik rap zijn, ik wring me in men wetsuit en voor ik het weet lig ik te bevriezen in het 7°C warme zoute zeewater van loch Linnhe. Miljaar, das koud maar het is voor iedereen hetzelfde dus daar moet ge niet over zagen. Dit is echt het onderdeel waar ik het meest tegen opkeek maar eens de start gegeve is geniet ik met volle teugen. Het zwemmen gaat me voor de eerste keer in men leven eens goed af en wonderwel lig ik zelfs zo goed als in de kopgoep. Waar gaan we dat schrijven den Dams dieje bij de betere zwemmers is. Na de eerste ronde ka ik nog net de boei ronden alvorens de start van de halve triatlon word gegeven. Achter me hoor ik het schot en voel ik een wilde massa zwemmers achter me aan komen.Deze heren en dames doen hetzelfde traject maar dan slechts de helft van de kilometers. Zij zullen op het einde tot in de helft van Ben Nevis lopen en terug.

Na 34'23" kom ik rond vierde positie uit het water. Nu moet er nen hoop kleding aangetokken worden maar dit gaat perfect en als derde begin ik te fietsen. Wat verwarring in het begin als niemand echt weet hoe we nu juist moeten vertrekken maar al snel graken we op de juiste weg. Ik draai de kraan direct vol open want in dit onderdeel wil ik verschil maken. Ik kan door men gebrek aan parkoerkennis van het loopgedeelte alle extra seconden gebuiken. Al na een drietal kilometer lig ik in tweede stelling en blijf ik vol doorgaan in men jacht op nummer één. Nergens krijg ik die ook maar in het zicht dus besluit ik men tempo strak te houde maar toch net niet vol zodat ik straks nog over heb om te lopen. en voeten zijn nog steeds gevoelloos van het verschrikkelijk koude water en pas na lange tijd merk ik dat men schoenen zelfs nog niet vast zijn. Raar gevoel, precies dat ge geen voeten hebt.

De technische zone komt eraan en ik rij deze in één trek perfect naar beneden de heren organisatoren kijken wat vreemd op als ze iemand deze passage zien rijden. Blijkbaar is er niemand die dit nog gedaan heeft dit jaar. Het lag er door de aanhoudende regen echt wel spekglad bij. Daarna terug de gas open richting wisselzone waar men nieuw drinken en eten perfect ligt uitgestald. Wijselijk sla ik de bevoorradingen van de organisatie over want de vreemde dingen die daar liggen doen me redelijk kokhalzen. Sheppards pie, gehaktkoekjes, en volgens mij zelfs haggis liggen er op die tafel. 

Snel terug op pad voor ronde twee. Die is iets anders dan de aanloopronde en begint met een lange steile en soms technische klim. Mijn parkoer dus en de gas toch terug vol open maar wat ik ook doe ik krijg numer één niet in het zicht. Bij het einde van ronde twee word er me plots toegeroepen dat de koploper blijkbaar iemand is die de korte ben nevis triatlon doet en zo kom ik plots op kop van de race. Dit geeft me vetrouwen en ik probeer nu tussen de gedubbelde door nog sneller te rijden. de man met de crossmoto die voor me rijd verteld me dat hij de gedubbelde atleten gaat verwittigen op het downhillstuk zodat ik vrije doorgang heb. Das echt wel een luxe zalle. Ik weet nog niets van men voorsprong tot bij het ingaan van de vierde en laatste ronde. Hier krijg ik van de moto te horen dat ik 3 minuten voorlig. Damn das niet genoeg maar het is de laatste ronde en ik had op voorhand gezegd dat ik deze iets trager zou rijden om men benen de kans te geven wat te rusten alvorens we aan het loopje zouden beginnen. alfweg deze ronde is men voorsprong gezakt naar 2.5 minuut. Steeds geen paniek en ik doe rustig verder men eigen race.Achteraf blijkt dat deze info fout was en ik 15 minute voorsprong had na de fietsproef.

Eens in de wisselzone gaat men wissel wederom bijna vlekkeloos. Enige vertraging  die ik opliep was dat ik een Pro warm Craft truitje met lange mouwen van men vriendin had geleend. Iedereen die mijn vriendin kent weet dat dit een serieus smalle is waardoor ik amper in dat truitje geraak. Gelukkig mag er hier geholpen worden en met vereende krachten hijsen ze me toch in dit truitje. Mijn redding zal achteraf blijken dat ik voor dit extra warme truitje heb gekozen.

De benen voelen goed aan en ik loop richting het grootste vraagteken van de dag. Na een drietal kilometer op de asfalt doemt er plots een gigantische mastodont voor me op. "Nu is het tusen u en mij vriend" denkt ik bij mezelf en ik gooi me op het pad. het lopen gaat nog een klein stukje vlot maar het pad word zwaarder en zwaarder tot er van lopen geen sprake meer is. Zo snel als ik kan baan ik me een weg naar boven steeds goed uitkijkend op de grond en ook voor eventuele doorsteken. ik passeer enkele stukken die eventueel een doorsteek kunnen zijn maar besluit ze niet te nemen. Liever zekerder dan fout lopen. Na een tijd lopen staat er plots iemand van de organisatie aan de belangrijkste doorsteek van de dag. Ze wijst me perfect waar ik heen moet en al kruipende baan ik me een weg door dit woeste berglandschap. De wind en regen krijgen hier ook vrij spel en bijna waai ik van de berg af. Het is hoog tijd om men extra kleding aan te schieten. Ik had bij skinfit een geweldig windjaske gekocht en probeer dit uit men camelbag te vissen. Niet gemakkelijk want alles wat je loslaat ben je kwijt. Men zware camelbag leg ik op de grond en ik zet me met beide voeten hierop of die vliegt gewoon weg. Het aantrekken van men jas is echt een huzarenstukje. Balancerend op men camelbag en met één stuk van de jaske in men mond als extra zekerheid tegen het wegvliegen duurt het een eeuwigheid eer dit aan is  maar zonder had niet gegaan.

Ik bereik het half way point waar de plaatselijk bergclub ons staat op te wachten. Hier krijg je een buddy runner mee die ervoor zorgt dat je niet verloren loopt en veilig de top bereikt en even veilig kan afdalen. Na een dikke tien meter aan de zijde van men runner kan de onverlaat al niet meer volgen. Damn wat nu wachten en kostbare tijd verschijten of doorlopen en mss wel verkeerd lopen. Ik besluit voor het tweede te gaan en op goed geluk baan ik me een weg naar boven. De zware klim gaat me verder goed af en net voor mij zie ik twee klimmers een doorsteek nemen. Ik ga er snel achteraan en vraag ze of er nog doorsteken zijn. Nee, eens ik deze genomen heb is het de pad volgen naar de top. Al snel bereik ik het pad en probeer ik een merkpunt te onthouden waar ik bij de afdaling naar beneden ga duiken. Het weer is alweer slechter geworden en het begint echt verschrikkelijk koud te worden. Blijkbaar  heeft de organisatie beneden aan de finish zelfs getwijfeld om de top voor de deelnemers te laten zakken om alles veilig te houden. Maar na lange spannende tijd kregen ze benden toch het verlossende bericht dat er twee deelnemers (waaronder ik) de top bereikt hadden.

De afdaling kan beginnen, zeer goed oplettend voor men enkels duik ik met een rotvaart naar beneden. Ik mis men merkpunt waar ik zou moeten doorsteken en besluit dan maar op goed geluk naast het pad te gaan. Slechte keuze want de ondergrond zijn allemaal losse keien en met deze hellingsgraad schuif ik bij elke beweging meer dan zes meter naar beneden Woow dit komt niet goed en een paar keer lig ik dan ook plat tegen de bergwand speurend naar een oplossing. Naar boven gaat niet meer maar met een ferm dosis geluk haal ik toch heelhuids het pad. Wijselijk besluit ik geen doorsteken meer te zoeken en volg ik het pad. Hier verlies ik wel een dikke tien minuten mee maar hoor bij het half way point dat ik nog steeds in eerste positig lig. Je weet hier echt niets van posities want iedereen kan een andere weg genomen hebben. Vanaf hier ken ik de doorsteek nog wel en de afdaling verloopt verder vlot. Onderweg kom ik veel deelnemers tegen die aan hun lange lijdensweg zijn begonnen richting top en zelf bereik ik met zwaar vermoeide benen het einde.
Maar wat nu volgt is misschien nog zwaarder dan de klim naar de top. Drie kilometer over een glooiend asfaltweggetje naar de finish. Men benen ontploffen echt en ik geraak amper nog vooruit. de lange zware afdaling heeft men benen echt gekraakt. Ik moet mezelf dikwijls moed inspreken ,maar ik haal het toch.

Euforisch bereik ik als eerste in wat misschien wel de zwaarste offroadtriatlon ter wereld is na 7u33' de finish. Direct word er sjampieter over mij gespoten en ik val volledig kapot in het slijk. " I made it."

Door het  verkeerde pad te nemen  bij het afdalen verlies ik wel terrein op nummer twee die tot op 7 minuten van mij is geraakt. Mijn benen zijn kapot maar what the hell ; het feest kan beginnen.

's Avonds heb ik echt zin in een feestje maar de organisatie had geen toestemming om bier te verkopen. Ik spreek de hoofdorganisator Frazer hierover aan en voor we het weten ziten we samen in de auto richting supermarkt. Hij koopt  serieus wat bier, neemt de micro en roept dat er niets mag verkocht worden , maar wel gratis weggegeven mag worden  : dubbele feest dus.

Dit typeert ook echt de organisatie. Frazer zelf is een kruising tussen Wim de Doncker van sport-events en JPP van de Kraftman maar dan nog een pak geschifter . Maar hij slaagt er wel in om en pracht van een wedstrijd aan te bieden. Als er mensen zijn die zelf deze race eens willen doen mogen altijd contact met me opnemen.

De volgende dag is minder leuk, ik kan niet meer gaan. en da bedoel ik echt NIET meer. Ik slaag er zelfs niet in om gewoon recht te blijven staan. Maar de euforie is er nog steeds en ik blijf genieten van deze fantastische race." aldus de trotse winnaar.

Terwijl Pieter Flamend 5^de elite werd in de Grand Raid Godefroy te Boulllon op de  70km, en Eric Goris  Team Connections vertegenwoordigde tijdens de 7 daagse Duchenne Heroes , wist Frans Claes beslag te leggen op de 5 de plaats in de O-tour bike marathon.

In het Zwitserse Alpnach moeten de renners 3000hm overwinnen op 88km. Wereldkampioen mararhon Christoph Sauser  bleek op het einde net iets sterker dan Lukas Buchli. Connections-renner Frans Claes kon zich mooi plaatsen als 5^de.

Reactie Frans Claes.
" Het is nu voor het 3^de jaar op rij dat ik deelnam aan deze wedstrijd en elk jaar staan hier de beste Zwitsers aan de start en dat was dit jaar niet anders. Niemand minder dan wereldkampioen Christoph Sauser topte het deelnemersveld. Ik wist bij de start meteen wiens wiel ik niet uit het oog mocht verliezen….Het was echter de winnaar van vorig jaar, Lukas Büchli, die er al na 2km vandoor ging. Ik zat in Lukas wiel maar om tegen dat tempo nog 15km te klimmen dat zag ik (en mijn metgezellen) niet meteen zitten. We bleven zo met een man of 7 in de achtervolging. Nog eens 5km verder barstte de koers ook in onze groep volledig open en kozen Huber, Stoll en Sauser het hazenpad. Ik koos ervoor om nog niet (te) hard van stapel te lopen en nestelde me in het spoor van Roffler en Stefan (leider klassement Swiss Bike Master). We bleven er echter een goed tempo op nahouden en hielden zo het groepje met Sauser in het vizier. Ondertussen had Stefan de rol moeten lossen en sneden we met een achterstand van 4min het 2^e deel van het parcours aan. 

In de 2^de wedstrijdhelft is mijn compagnon op de steile hellingen iets beter en op één van deze moordende stukken moet ik een gaatje laten en rijdt hij meter voor meter weg.

Onderweg rijden we een lopende Thomas Stoll voorbij die door kettingbreuk uitgeteld werd en zo rijden we voor een 4^de en 5^de plaats. Het lukt me echter niet om opnieuw aansluiting te vinden bij Roffler en zo wordt ik vandaag dus 5^de.  Dit is het beste resultaat dat hier al behaalde en ik keer dan ook met een goed gevoel huiswaarts.

Frans rijdt voor het Belgisch kampioenschap te Eijsden nog enkele UCI-marathons ; La Forestiere,  de driedaagse Trans Zollernalb en  in de laatste rechte lijn nog te Ornans, ook hier hoopt hij mee te strijden voor een plaats op het podium.