De Absa Cape Epic kondigt aan dat  nu ook de dames  behoorlijk wat UCI punten  kunnen scoren in de  Zuid Afrikaanse HC wedstrijd.
De Cape Epic is één van de twee  MTB meerdaagsen  ter wereld met het Hors Categorie status. 

Kevin Vermaak : " Die status is voorbehouden aan de grootste rondes ter wereld. De Ronde van Frankrijk, de Giro en de Spaanse Vuelta. Deze meerdaagsen hebben een lange geschiedenis en sommigen bestaan al meer dan 100 jaar.  Zij bepalen voor een groot stuk de wielersport . We zijn dus uiterst blij het label . De dames kunnen nu bij ons zoveel punten verzamelen als in de Sunshine Cup in Cyprus. Deze UCI punten kunnen bepalend zijn voor een Olympische selectie. Nu kunnen ook de Zuid Afrikaanse vrouwen  hier  het maximun aantal  punten verdienen. Daar waar ze vroeger naar het buitenland moesten , kunnen ze nu in eigen land strijden voor de punten." zegt  de organisator van de Cape Epic.
" Wij hebben ook het prijzengeld voor de dames verhoogd. Door het prijzengeld te verdriedubbelen, wordt de wedstijd meer aantrekkelijk . " zegt Vermaak.
Ook de heren zien hun prijzenpot verhoogd , waardoor het succes van de Cape Epic 2012 nog zal aandikken.

In een tijd van 7 u33min en 37 sec heeft Jef Dams  overtuigend de Big Ben Nevis Triathlon in Schotland gewonnen.
De 28 jarige Dams uit Geel zetten daarmee ons landje en het BIKE-INN C-BEAR Team met zijn uitzondelijke prestatie uitgebreid  in de kijker.

"Zaterdag om iets voor vijf sta ik op en de vriendelijke vrouw van de B&B heeft in de eetzaal een frigobox vol lekkers voor me klaar gezet. Ik steek me vol met cornflakes een tegen half zes vertrekken we naar wisselzone 2. Hier zullen we elke ronde met het fietsen passeren en zullen we vertrekken met lopen. Iedereen krijgt en stoel waarop hij alles kan klaarleggen. Ik maak mooie stapeltjes met een reep en een gelleke en een drinkbus. Voor elke ronde een nieuw stapeltje. Men loopgerief steek ik in een grote plastic zak onder men stoel zodat dit hopelijk straks nog droog is.

We wandelen nu rustig naar de zwemstart waar ik men fiets en fietskleding perfect op volgorde installeer. Nog nooit was ik zo goed georganiseerd en ik weet gewoon da dit me extra winst ga opleveren. Kwart voor zeven nog een half uur voor de start. Tot plots de organisatie zegt dat de start met een kwartier word vervroegd door het getijde. Oei dan moet ik rap zijn, ik wring me in men wetsuit en voor ik het weet lig ik te bevriezen in het 7°C warme zoute zeewater van loch Linnhe. Miljaar, das koud maar het is voor iedereen hetzelfde dus daar moet ge niet over zagen. Dit is echt het onderdeel waar ik het meest tegen opkeek maar eens de start gegeve is geniet ik met volle teugen. Het zwemmen gaat me voor de eerste keer in men leven eens goed af en wonderwel lig ik zelfs zo goed als in de kopgoep. Waar gaan we dat schrijven den Dams dieje bij de betere zwemmers is. Na de eerste ronde ka ik nog net de boei ronden alvorens de start van de halve triatlon word gegeven. Achter me hoor ik het schot en voel ik een wilde massa zwemmers achter me aan komen.Deze heren en dames doen hetzelfde traject maar dan slechts de helft van de kilometers. Zij zullen op het einde tot in de helft van Ben Nevis lopen en terug.

Na 34'23" kom ik rond vierde positie uit het water. Nu moet er nen hoop kleding aangetokken worden maar dit gaat perfect en als derde begin ik te fietsen. Wat verwarring in het begin als niemand echt weet hoe we nu juist moeten vertrekken maar al snel graken we op de juiste weg. Ik draai de kraan direct vol open want in dit onderdeel wil ik verschil maken. Ik kan door men gebrek aan parkoerkennis van het loopgedeelte alle extra seconden gebuiken. Al na een drietal kilometer lig ik in tweede stelling en blijf ik vol doorgaan in men jacht op nummer één. Nergens krijg ik die ook maar in het zicht dus besluit ik men tempo strak te houde maar toch net niet vol zodat ik straks nog over heb om te lopen. en voeten zijn nog steeds gevoelloos van het verschrikkelijk koude water en pas na lange tijd merk ik dat men schoenen zelfs nog niet vast zijn. Raar gevoel, precies dat ge geen voeten hebt.

De technische zone komt eraan en ik rij deze in één trek perfect naar beneden de heren organisatoren kijken wat vreemd op als ze iemand deze passage zien rijden. Blijkbaar is er niemand die dit nog gedaan heeft dit jaar. Het lag er door de aanhoudende regen echt wel spekglad bij. Daarna terug de gas open richting wisselzone waar men nieuw drinken en eten perfect ligt uitgestald. Wijselijk sla ik de bevoorradingen van de organisatie over want de vreemde dingen die daar liggen doen me redelijk kokhalzen. Sheppards pie, gehaktkoekjes, en volgens mij zelfs haggis liggen er op die tafel. 

Snel terug op pad voor ronde twee. Die is iets anders dan de aanloopronde en begint met een lange steile en soms technische klim. Mijn parkoer dus en de gas toch terug vol open maar wat ik ook doe ik krijg numer één niet in het zicht. Bij het einde van ronde twee word er me plots toegeroepen dat de koploper blijkbaar iemand is die de korte ben nevis triatlon doet en zo kom ik plots op kop van de race. Dit geeft me vetrouwen en ik probeer nu tussen de gedubbelde door nog sneller te rijden. de man met de crossmoto die voor me rijd verteld me dat hij de gedubbelde atleten gaat verwittigen op het downhillstuk zodat ik vrije doorgang heb. Das echt wel een luxe zalle. Ik weet nog niets van men voorsprong tot bij het ingaan van de vierde en laatste ronde. Hier krijg ik van de moto te horen dat ik 3 minuten voorlig. Damn das niet genoeg maar het is de laatste ronde en ik had op voorhand gezegd dat ik deze iets trager zou rijden om men benen de kans te geven wat te rusten alvorens we aan het loopje zouden beginnen. alfweg deze ronde is men voorsprong gezakt naar 2.5 minuut. Steeds geen paniek en ik doe rustig verder men eigen race.Achteraf blijkt dat deze info fout was en ik 15 minute voorsprong had na de fietsproef.

Eens in de wisselzone gaat men wissel wederom bijna vlekkeloos. Enige vertraging  die ik opliep was dat ik een Pro warm Craft truitje met lange mouwen van men vriendin had geleend. Iedereen die mijn vriendin kent weet dat dit een serieus smalle is waardoor ik amper in dat truitje geraak. Gelukkig mag er hier geholpen worden en met vereende krachten hijsen ze me toch in dit truitje. Mijn redding zal achteraf blijken dat ik voor dit extra warme truitje heb gekozen.

De benen voelen goed aan en ik loop richting het grootste vraagteken van de dag. Na een drietal kilometer op de asfalt doemt er plots een gigantische mastodont voor me op. "Nu is het tusen u en mij vriend" denkt ik bij mezelf en ik gooi me op het pad. het lopen gaat nog een klein stukje vlot maar het pad word zwaarder en zwaarder tot er van lopen geen sprake meer is. Zo snel als ik kan baan ik me een weg naar boven steeds goed uitkijkend op de grond en ook voor eventuele doorsteken. ik passeer enkele stukken die eventueel een doorsteek kunnen zijn maar besluit ze niet te nemen. Liever zekerder dan fout lopen. Na een tijd lopen staat er plots iemand van de organisatie aan de belangrijkste doorsteek van de dag. Ze wijst me perfect waar ik heen moet en al kruipende baan ik me een weg door dit woeste berglandschap. De wind en regen krijgen hier ook vrij spel en bijna waai ik van de berg af. Het is hoog tijd om men extra kleding aan te schieten. Ik had bij skinfit een geweldig windjaske gekocht en probeer dit uit men camelbag te vissen. Niet gemakkelijk want alles wat je loslaat ben je kwijt. Men zware camelbag leg ik op de grond en ik zet me met beide voeten hierop of die vliegt gewoon weg. Het aantrekken van men jas is echt een huzarenstukje. Balancerend op men camelbag en met één stuk van de jaske in men mond als extra zekerheid tegen het wegvliegen duurt het een eeuwigheid eer dit aan is  maar zonder had niet gegaan.

Ik bereik het half way point waar de plaatselijk bergclub ons staat op te wachten. Hier krijg je een buddy runner mee die ervoor zorgt dat je niet verloren loopt en veilig de top bereikt en even veilig kan afdalen. Na een dikke tien meter aan de zijde van men runner kan de onverlaat al niet meer volgen. Damn wat nu wachten en kostbare tijd verschijten of doorlopen en mss wel verkeerd lopen. Ik besluit voor het tweede te gaan en op goed geluk baan ik me een weg naar boven. De zware klim gaat me verder goed af en net voor mij zie ik twee klimmers een doorsteek nemen. Ik ga er snel achteraan en vraag ze of er nog doorsteken zijn. Nee, eens ik deze genomen heb is het de pad volgen naar de top. Al snel bereik ik het pad en probeer ik een merkpunt te onthouden waar ik bij de afdaling naar beneden ga duiken. Het weer is alweer slechter geworden en het begint echt verschrikkelijk koud te worden. Blijkbaar  heeft de organisatie beneden aan de finish zelfs getwijfeld om de top voor de deelnemers te laten zakken om alles veilig te houden. Maar na lange spannende tijd kregen ze benden toch het verlossende bericht dat er twee deelnemers (waaronder ik) de top bereikt hadden.

De afdaling kan beginnen, zeer goed oplettend voor men enkels duik ik met een rotvaart naar beneden. Ik mis men merkpunt waar ik zou moeten doorsteken en besluit dan maar op goed geluk naast het pad te gaan. Slechte keuze want de ondergrond zijn allemaal losse keien en met deze hellingsgraad schuif ik bij elke beweging meer dan zes meter naar beneden Woow dit komt niet goed en een paar keer lig ik dan ook plat tegen de bergwand speurend naar een oplossing. Naar boven gaat niet meer maar met een ferm dosis geluk haal ik toch heelhuids het pad. Wijselijk besluit ik geen doorsteken meer te zoeken en volg ik het pad. Hier verlies ik wel een dikke tien minuten mee maar hoor bij het half way point dat ik nog steeds in eerste positig lig. Je weet hier echt niets van posities want iedereen kan een andere weg genomen hebben. Vanaf hier ken ik de doorsteek nog wel en de afdaling verloopt verder vlot. Onderweg kom ik veel deelnemers tegen die aan hun lange lijdensweg zijn begonnen richting top en zelf bereik ik met zwaar vermoeide benen het einde.
Maar wat nu volgt is misschien nog zwaarder dan de klim naar de top. Drie kilometer over een glooiend asfaltweggetje naar de finish. Men benen ontploffen echt en ik geraak amper nog vooruit. de lange zware afdaling heeft men benen echt gekraakt. Ik moet mezelf dikwijls moed inspreken ,maar ik haal het toch.

Euforisch bereik ik als eerste in wat misschien wel de zwaarste offroadtriatlon ter wereld is na 7u33' de finish. Direct word er sjampieter over mij gespoten en ik val volledig kapot in het slijk. " I made it."

Door het  verkeerde pad te nemen  bij het afdalen verlies ik wel terrein op nummer twee die tot op 7 minuten van mij is geraakt. Mijn benen zijn kapot maar what the hell ; het feest kan beginnen.

's Avonds heb ik echt zin in een feestje maar de organisatie had geen toestemming om bier te verkopen. Ik spreek de hoofdorganisator Frazer hierover aan en voor we het weten ziten we samen in de auto richting supermarkt. Hij koopt  serieus wat bier, neemt de micro en roept dat er niets mag verkocht worden , maar wel gratis weggegeven mag worden  : dubbele feest dus.

Dit typeert ook echt de organisatie. Frazer zelf is een kruising tussen Wim de Doncker van sport-events en JPP van de Kraftman maar dan nog een pak geschifter . Maar hij slaagt er wel in om en pracht van een wedstrijd aan te bieden. Als er mensen zijn die zelf deze race eens willen doen mogen altijd contact met me opnemen.

De volgende dag is minder leuk, ik kan niet meer gaan. en da bedoel ik echt NIET meer. Ik slaag er zelfs niet in om gewoon recht te blijven staan. Maar de euforie is er nog steeds en ik blijf genieten van deze fantastische race." aldus de trotse winnaar.

Terwijl Pieter Flamend 5^de elite werd in de Grand Raid Godefroy te Boulllon op de  70km, en Eric Goris  Team Connections vertegenwoordigde tijdens de 7 daagse Duchenne Heroes , wist Frans Claes beslag te leggen op de 5 de plaats in de O-tour bike marathon.

In het Zwitserse Alpnach moeten de renners 3000hm overwinnen op 88km. Wereldkampioen mararhon Christoph Sauser  bleek op het einde net iets sterker dan Lukas Buchli. Connections-renner Frans Claes kon zich mooi plaatsen als 5^de.

Reactie Frans Claes.
" Het is nu voor het 3^de jaar op rij dat ik deelnam aan deze wedstrijd en elk jaar staan hier de beste Zwitsers aan de start en dat was dit jaar niet anders. Niemand minder dan wereldkampioen Christoph Sauser topte het deelnemersveld. Ik wist bij de start meteen wiens wiel ik niet uit het oog mocht verliezen….Het was echter de winnaar van vorig jaar, Lukas Büchli, die er al na 2km vandoor ging. Ik zat in Lukas wiel maar om tegen dat tempo nog 15km te klimmen dat zag ik (en mijn metgezellen) niet meteen zitten. We bleven zo met een man of 7 in de achtervolging. Nog eens 5km verder barstte de koers ook in onze groep volledig open en kozen Huber, Stoll en Sauser het hazenpad. Ik koos ervoor om nog niet (te) hard van stapel te lopen en nestelde me in het spoor van Roffler en Stefan (leider klassement Swiss Bike Master). We bleven er echter een goed tempo op nahouden en hielden zo het groepje met Sauser in het vizier. Ondertussen had Stefan de rol moeten lossen en sneden we met een achterstand van 4min het 2^e deel van het parcours aan. 

In de 2^de wedstrijdhelft is mijn compagnon op de steile hellingen iets beter en op één van deze moordende stukken moet ik een gaatje laten en rijdt hij meter voor meter weg.

Onderweg rijden we een lopende Thomas Stoll voorbij die door kettingbreuk uitgeteld werd en zo rijden we voor een 4^de en 5^de plaats. Het lukt me echter niet om opnieuw aansluiting te vinden bij Roffler en zo wordt ik vandaag dus 5^de.  Dit is het beste resultaat dat hier al behaalde en ik keer dan ook met een goed gevoel huiswaarts.

Frans rijdt voor het Belgisch kampioenschap te Eijsden nog enkele UCI-marathons ; La Forestiere,  de driedaagse Trans Zollernalb en  in de laatste rechte lijn nog te Ornans, ook hier hoopt hij mee te strijden voor een plaats op het podium.

Bijlagen:
Daguitslag_TC_Ravels_blok_1.pdf (107.7 KB)   
Daguitslag_TC_Ravels_blok_2.pdf (113.4 KB)   

Op het snelle parcours in Moerzeke-Kastel werd de 11de manche van Kids Challenge gereden.
Bij de aspiranten 14 jaar bleef het een gesloten koers met 4 koplopers met Niels Derveaux, Cedric Luyckx, Andries Baert en Arnoud Beeckman, die elkaar geen duimbreed toegaven. Wanneer Niels in de 3de laatste ronde kon ontsnappen brak de koers open en waren Andries, Cedric en Arnoud op achtervolgen aangewezen. Niels Derveaux zijn voorsprong bleef echter groeien en haalde verdiend de overwinning binnen. Andries Baert werd mooi 2de na een laatste, sterke ronde, kort gevolgd door Cedric Luyckx, die een iets wat mindere dag kende.
Arnoud Beeckman moest tevreden zijn met de 4de plaats. Joren Alleman sloot de top 5 af.
 
Hier een mooie samenvatting van de wedstrijd der 14 jarigen :

http://www.youtube.com/user/TrialAndries?feature=mhee

uitslag  :

1 Niels Derveaux
2 Andries Baert
3 Cedric Luyckx
4 Arnoud Beeckman
5 Joren Alleman
6 Vincent Van De Perre
7 Stijn Siemons
8 David Lefèvere
9 Didi DeVries (1st meisje)
10 Sander Crijns
11 Jasper Knaeps
12 Dione Bouwmeester(2 de meisje)
13 Bjarne Bamelis
14 Grégory Grun
15 Silke Van Rillaer(3 de meisje)

bron  : BM

In het Nederlandse Heeswijk-Dinther werd de laatste wedstrijd om het KNWU regelmatigheidsklassement verreden.
Op het traditioneel snelle parcours wist Jurrien Pelsinger  uitstekend uit de voeten te komen.

Bij de nieuwelingen behaalde de  16 jarige biker van het MTB Crossride team  een prachtige overwinning. Pelsinger is het hele jaar al in goede doen,  helaas brak pech hem nog wel eens eens zuur op. 
Zondag  pakte de Drenthenaar zijn eerste overwinning voor het team en klopte Sjoerd Bax en Puck de Gier.