Naast alle positieve vibes wil ik toch ook de andere kant van het verhaal laten horen. Uiteraard wegen deze negatieve dingen lang niet op tegen alle goede moed en positiviteit, maar toch ...
Om te beginnen: Het gaat niet meer lang duren voordat ik mijn krukken door de venster gooi! ;-) Ik heb nooit op krukken gelopen dus die ervaring ontbreekt me. Ik heb ook totaal geen kracht in mijn armen dus je hoort het al, een flop ;-) Hiermee samenhangend: Ik kan dan wel op krukken rond, toch ben ik nog heel afhankelijk van andere, als ze thuis zijn of niet. Op mijn krukken verlies ik heel snel mijn evenwicht waardoor ik snel val. Als er dan niemand thuis is kan ook niemand me helpen. Vandaar dat ik nog alleen maar rondloop ermee als iemand thuis is.
Daarmee komen we aan het volgende probleem... Plassen. In het begin plaste ik op een bedpan omdat ik letterlijk niks kon met mijn been. Ook hier moest ik zien dat er iemand thuis was die de bedpan dan kon leegmaken want zelf kon ik dit niet. Nu, iets later, kan ik wel gewoon op het toilet gaan, maar ook opnieuw als er iemand thuis is want alleen op krukken loop ik niet.
Next: mijn steunkousen ... Ronduit verschrikkelijk! ;-) Ik moet die dingen dag en nacht aanhouden, ik slaap s nachts nooit met een broek of kousen, nu moet ik wel. Dat is dus verschrikkelijk warm en mijn hele benen jeuken er onder.
Als laatste, mijn blauwe buik. Ik krijg elke dag spuitjes tegen een trombose, omdat ik dus zoveel stil lig. Op zich doen die spuitjes geen pijn en kan ik er wel goed tegen. Maar mijn buik is dus een grote blauwe plek door dus die spuitjes. Hopen dat dit nog wegtrekt ...
Naast mijn klaaguurtje wil ik de laatste positieve punten van de afgelopen dagen nog even meedelen. Ik slaap sinds twee nachten terug in mijn eigen bed, niet meer in het ziekenhuisbed. Het bed staat er wel nog voor overdag maar s nachts slaap ik terug bij mijn vriend. Ennn... Ik kan terug op mijn zij slapen, WAT EEN ZALIGHEID! ;-) Ik ben geen rugslaper, de afgelopen drie weken moest ik wel.
Ook beginnen mijn hersenen terug veel meer prikkels door te geven. Je kent dat wel: voordat je een beweging wil doen ben je je daar heel even van bewust in je hoofd dat je net die beweging zou gaan doen. Awel, zo gaat het nu dus bij mij. Bijvoorbeeld: ik slaap soms in super gekke posities en heb al vaak de prikkel gehad om dat dus ook effectief te doen. Uiteraard werkt mijn lichaam tegen omdat ik die bewegingen nog niet kan, maar het feit dat die prikkels al in mijn hersenen zitten, is een positief teken!
Vanaf volgende week mag ik ook gaan sporten in de praktijk van de kinesist. Morgen komt de kinesist voor een laatste keer naar hier en vanaf volgende week ga ik naar daar. Spannend! Dan kom ik eens meer buiten! ;-) De verpleging komt vandaag ook mijn laatste spuitje zetten en dan ben ik van het verzorgende af. Dan kan de revalidatie echt beginnen. Vanaf dan ben ik ook niet meer verplicht thuis te blijven om op de verpleging te wachten. Vanaf nu kan ik dus weer overal naar toe, op het gemak, in de rolstoel of op de krukken ;-)
Zondag was het zo ver ... Mijn eerste keer stemmen. Niet dat dat zo spectaculair was, vermits ik me hier niet voor interesseer ;-) Wel opmerkelijk hoe deze hele dag is verlopen met mijn rolstoel. Het was super druk waar we moesten gaan stemmen dus had mama de auto geparkeerd iets verderop. We zijn dan te voet, ik in de rolstoel, naar het stembureau gegaan. Op zich een heel parcours, maar we zijn er geraakt!
Wel opmerkelijk hoe onvriendelijk mijn gemeente is voor rolstoelgebruikers ... Hier ben ik echt van verschrokken. Wij hebben echt manoeuvres moeten doen om een stoepje op te raken, het treinspoor over te gaan ... Soms zelfs echt gewoon gevaarlijk. In het stembureau zelf ook. Er was geen hokje voorzien voor mensen in een rolstoel. Ik kon op zich wel even rechtstaan als mijn mama me zou helpen met mn been op de grond te zetten, maar ja dit mocht natuurlijk niet. Mezelf helemaal groot gemaakt in de rolstoel om toch maar aan dat machine te raken, amai amai ... Wat een toestanden....
Nadien naar de Mc Donalds geweest, ik had hier zon zin in! Mama de auto geparkeerd en we hadden ons lekker buiten gezet. Ik had de afstand van de auto tot aan het terras ietsje kleiner ingeschat want heb dit volledig op krukken gedaan, ik was stikop ;-) maar goed, het heeft gesmaakt!
Vandaag is de kinesist dan opnieuw gekomen. Het gewoonlijke; beetje plooien en strekken. Ik had al ferm kracht in mijn bovenbenen. Dit deed natuurlijk nog wat pijn, maar ik was wel heel blij dat de kracht er al was. De kinesist zei zelfs dat ik misschien eind deze maand of over een kleine drie weken wel al zonder krukken aan het lopen ben. Ongelooflijk, maar zoveelste beter! Dit zou echt ongelooflijk fijn zijn!
Ik had in het weekend dan ook een dipje... In had het echt gehad met die krukken en dergelijke. Ik heb lang niet genoeg kracht in mijn armen, laat staan dat ik mezelf volledig verplaats met die krukken. Ik was echt down en kon wel wenen. Mama heeft toen gezegd kom, we gaan u douchen, zet u maar op uw poep en ik ga wel met een sproeier over u. Awel, dat heeft zo deugd gedaan! Dat das de eerste keer in de douche na een kleine 3 weken. Uiteraard heb ik me wel gewassen elke dag in mijn bed he ;-) Maar echt, die douche, hoe belachelijk ook, heeft echt mijn dag goed gemaakt en me weer een boost gegeven om er tegenaan te gaan.
De kinesist zei vandaag nog iedereen zou zo eens een operatie moeten ondergaan of eens niks meer kunnen, dan pas weten mensen hoe gelukkig ge kunt worden van de kleine belachelijke dingen Amen! En gelijk heeft ie!
