Het gaat momenteel heel goed met mijn knie. De laatste beurten bij de kinesist heb ik ondertussen ook al achter de rug. Dit is nog niet zo lang geleden wat wil zeggen dat ik echt een volledig jaar bijna wekelijks naar de kinesist ging. Ik mag nog altijd terug gaan als het nodig zou zijn, maar voorlopig gaat dus alles prima. 

Het gevoel van mijn huid rondom mijn knie begint stilletjes terug te komen. Eerst nog wat met pijnprikkels maar ook hier heb ik vertrouwen in dat dit snel allemaal oké gaat zijn. Bijvoorbeeld mijn benen scheren of in de trein met mijn knie tegen het tafeltje leunen, is nog moeilijk. Dit voelt vrij vreemd en niet prettig. 

Het is een zwaar jaar geweest, zeker in het begin. Ik heb terug moeten leren lopen, terug leren mijn voet afrollen telkens ik een stap zetten, terug leren autorijden en zwemmen, ... Naderhand ging natuurlijk alles weer snel zijn gewone gangetje, alsof het nooit anders was. Het was voornamelijk het durven in het begin. Eens ik over die grens heen was, lukte het prima. 

Ik kan nu stilletjes aan zeggen dat ik terug dingen doe zoals ervoor. Of zelf dingen die ik ervoor niet deed omwille van het risico op ontwrichting. Zwemmen bijvoorbeeld, hier was altijd wel een klein risico door de kracht van het water en de onnatuurlijke bewegingen die mijn knie maakte. 

Eens ik terug aan het werk was na vier maanden te hebben stilgezeten, is alles terug op gang gekomen. Alles voelt terug vrij normaal aan. In het begin voelde het niet aan als mijn been, nu gelukkig weer wel. Ik merk natuurlijk, zeker nu alles terug 'normaal' is, wel een verschil tussen links en rechts. De rechtse geopereerde is een stuk stabieler (hoera operatie geslaagd) dan de linkse. Ik voel dat rechts ook echt van stand is veranderd. 

Er zijn nog wel een aantal dingen die ik nog niet kan maar dit is niet persé nodig volgens mijn kinesist. Al snapt hij natuurlijk wel dat een jong iemand graag lenig wil zijn. Bijvoorbeeld op mijn knieën zitten gaat nog niet zo goed. Doordat mijn huid nog doof aanvoelt, voel ik niet dat mijn knie de grond raakt. Ik zie dat ze de grond raakt, maar doordat ik het niet voel maakt dat het moeilijker. Ook zijn mijn bilspieren nog niet sterk genoeg waardoor ik volledig wegzak naar de linkerkant omdat daar mijn spieren wel optimaal zijn. Een heel vreemd zicht ;-) 

Al bij al heb ik een mooie revalidatie gehad. Eentje die wel lang heeft geduurd, maar toch. Ik ben blij dat het achter de rug is omdat wekelijks naar de kinesist gaan ook wel veel tijd en moeite vraagt. Zeker toen ik terug aan het werk was. Langs de andere kant ga ik dit natuurlijk ook wel missen want het is toch een gewoonte die je een jaar lang hebt opgebouwd. 

Volgend jaar kan ik weer terug... Normaal gezien zou mijn linkse knie nu al mogen geopereerd worden, na een jaar. Maar dat zie ik zelf niet zitten, hier voel ik me nog niet klaar voor. Als ik lange afstanden wandel of mijn knie eens wat meer belast komt er nog al snel vocht in of wat kleine pijntjes. Vandaar ... Als ik nu op mijn rechtse knie volledig zou moeten steunen vrees ik dat ik nog wat ontstekingen ga krijgen door de te vele belasting. Vandaar dat ik de volgende operatie nog een jaartje ga uitstellen. Ook me mentaal voor te bereiden natuurlijk. Voordien wist ik niet wat de operatie inhield en was ik niet heel erg zenuwachtig. Nu weet ik helaas maar al te goed wat de operatie in houdt en net daarom dat ik het graag nog even uitstel ;-) Voor mezelf heb ik beslist om het volgend jaar rond dezelfde periode te laten doen (september/oktober). Qua weer en temperatuur was dit ideaal, niet te warm. Zo op krukken en met dikke steunkousen was het soms al heel warm in de herfst, laat staan de zomer. 

Maar, dat is dus nog een jaartje. Een jaar van mentale voorbereiding en genoeg rust en versterking van de al geopereerde knie!