Nee, geen gekwetste mondjes dus, alleen heeft het lekker gesmaakt. Ons Fleurtje is eer zelfs van onderuit gezakt! Alleen concentreren op eten, niet op rechtop zitten deze keer.
En Louis lepelt er ook al goed op los. Hij heeft het bijna beet dat je niet altijd gevoederd hoeft te worden, maar dat je dat ook wel zelf kan doen. In het begin van de week kon hij nog niet scheppen. Hij bracht de lepel wel zelf naar zijn mondje. Maar zelfs het scheppen begint nu ook te lukken. Nog even, Louis, en je kan helemaal alleen eten!
Wat is het hier toch stil vandaag. Onze grootste sloeber heeft vandaag oma-dag. We zullen je missen Viktor. We beginnen nu pas goed te beseffen dat we onze laatste maand samen zijn ingegaan. Jij waarschijnlijk nog niet! Profiteer nog maar goed van het kattenkwaad dat hier allemaal getolereerd wordt. Bij juffrouw Christa zal je weer de kleinste zijn. Goed dat je al flink je mannetje kan staan!
En met het mooie weer vandaag toch nog weer eens buiten gaan spelen. De fotos buiten lukken altijd veel beter dan binnen. Met al onze ramen, en een ongeoefende fotograaf, t is een hele klus om iets toonbaars te voorschijn te toveren.
Gisteren was zijn appelsien zuur, en hij eet dat niet graag en hij wil liever pudding en heel de reutemeteut.
Maar nee, Viktor, mama heeft sinaasappel meegegeven en jij moet dat eten . En dat is wel lekker. En je zal ook nog wel eens pudding krijgen!
Vandaag is het dus zo ver. Chocoladepudding dan nog. En niet zuur! Lekker! En bovendien krijgt Zennah haar druifjes niet op. En Viktor mag er 3 eten van haar. En... ze zijn niet zuur!
En op de foto onze kleine Victor met zijn bokshandschoenen aan. Onze vindingrijkheid tegen het duimzuigen wordt weer goed getest!
Fleur is een beetje moe aan het worden. En een beetje ongelukkig. Ze wil weer van alles proberen. Rechtstaan in het park wil niet zo goed lukken. Dan maar luidkeels om hulp wenen.
Maar als er dan zo een rij op hun potje komt zitten vlak voor je neus. Dan is er amusement verzekerd. Het maakt niet meer uit of ze nu zit of half staat of wat dan ook. Ze kijkt zich gek op al die kindjes die net hetzelfde doen.
Ons Fleurtje doet verwoede pogingen om het trapje op te kruipen. Het wil helaas niet lukken.
Dan maar wenen in de hoop dat iemand je kan helpen. Maar nee, zusje, we kunnenniet helpen. En onze leuze is nog steeds. Blijven proberen. Ooit zal het wel lukken. Alle kindjes kruipen dat trapje wel op.
Fleur kan diep ongelukkig zijn als er iets niet lukt. Voorlopig heeft ze geen boodschap aan een beetje aanmoediging om te blijven proberen. Als ze dan toch het trapje naar de keuken niet op kan verkiest ze toch maar weer tevreden te zijn en in de veranda te spelen.
Ondertussen is Viktor ook weer clown van de bende!
Hij heeft een elastiekje gevonden. Hij wil dus een staartje. Jammer dat de foto van het staartje een beetje mislukt is. Het stond hem wel goed. Alleen, gisteren thuis en rokje aan, hier een staartje en regelmatig met de chakoskes spelen. Als dat maar goed komt?!
Geen nood, het staartje was er even vlug weer uit. Hij had toch eens het gevoel gehad een staartje te hebben>. Met al die meisjes hier tegenwoordig, allemaal met speldjes of staartjes. Je zou wel van minder jaloers zijn!
Jits heeft zich helemaal alleen aan de grote tuintafel geplaceerd. En weet je wat ze roept: komen eten, komen eten. Leuk hé, als je zo eens de ganse groep kan samenroepen. Alleen, ze hebben nog maar net fruit gegeten en hebben dus nog niet echt honger. Ze zal het dan ook rap opgeven en maar weer gaan spelen! En verder doet ze het goed, onze Jits, al de ganse dag met hetzelfde broekje aan en zonder pamper.
...onder geen enkel beding. Je wil je popje in de buggy binden, op zich al geen gemakkelijke klus. En dan nog je bromfiets die je niet mag verlaten, want nu hij nog zo nieuw is zijn er altijd kapers op de kust. Dan kan je maar beter van op je bromfiets je popje vastzetten. Daarna zien we wel.
En onze Zennah heeft deze morgen de krant gelezen. Of liever er commentaar op gegeven.
Ze bekeer vooral de fotos. Er was eentje bij met een frituurpan. En gebakken pietjes. Mooi hé!
Maar de volgende bladzijde eentje met een donkerkleurige meneer. Niet mooi hé! Dat heeft ze niet van mij geleerd! Maar een hand van een halve pagina groot was ook niet mooi. t Waren eigenlijk vooral de pietjes die haar aanspraken.
Tante Lieve heeft via haar zus, oma van een kindje dat nu in het eerste leerjaar zit een bromfiets gekregen.
Dat is natuurlijk heel nieuw bij ons. Daar profiteren natuurlijk de grootste kindjes eerst van!
Stel je voor, van de fiets naar de bromfiets. Daar kan je ook leuk op rijden.
Laat nu nog een paar maandjes de voorkeur aan Viktor. De rest krijgt uitgebreid de kans als hij naar school is. Louis is weeral lachebekje omdat er een foto genomen wordt. t Maakt niet uit, op de nieuwe bromfiets of niet.
...Een foto te nemen. En dan heb je geluk dat er nog eentje niet afgehaald is. t Is natuurlijk ook vaak dezelfde die laat blijft. En bovendien altijd bereid even op de foto te staan. Maar ooit komt wel een dag dat er een lang verhaal te schrijven is van de andere. Bij voorbeeld als zij zelf de oudsten zullen zijn zullen ze ook wel het verhaal maken. Vrijdag is de volle bezetting van 7 kindjes tegenwoordig. Waar is de tijd dat de mamas vervroegd hun weekend inzetten?
En een foto nemen met alle 7 erop is niet gemakkelijk voor een amateurke als ik. Maar we blijven oefenen en hopen in de loop van dit jaar nog veel bij te leren ivm fotos nemen. En waarop we moeten letten enz. Alvast een prettig weekend .
PS het rode pulletje is terug naar de rechtmatige eigenaar. Alweer een zaak die opgelost is!
Als je zo tegen de avond een beetje moe wordt, zoek je wel niet meer naar nieuwe uitdagingen. Je zou dan best nog eens een paar maanden jonger willen zijn. Zo weer een kleine baby. Alleen maar om nog eens in de babysit te mogen liggen. Hij lag erin tegen dat ik het zag. Maar om er weer uit te geraken. Je zou je zowaar in alle bochten wringen om het toch maar nog even te laten duren!
En wat hem waarschijnlijk nog het meeste verwonderde is dat er geen opmerkingen kwamen. Je had die blik moeten zien!
Maar als er maar 2 kindjes meer zijn kijk je al eens iets door de vingers. We zullen er wel over waken dat dit niet te vaak gebeurt, want we verwachten nog babys in de babysit de komende jaren.
Als je dit stapeltje bordjes ziet staan zou je niet denken dat er een test en een verhaal aan verbonden is. Maar toch...
En, Viktor doorstond de test met de grootste onderscheiding voor de 2-koppige jury.
Een bordje van de onderste en eentje van de bovenste staan al op elkaar. En de lepeltjes liggen er in. En dan komt er nog eentje voor onderaan. Even nadenken, lepeltje eruit, en het eerste kleine stapeltje op het nieuwe bordje. Maar dan eentje van de bovenste soort. Met lepel en al er bovenop. Niet goed. Lepel eruit, leeg bordje naast het stapeltje en stapeltje erop. Niet goed Viktor; dit bordje moet bij de bovenste.
Stapel weer eraf, bovenste bordje in het nieuwe en dan beiden samen op het stapeltje.
Bravo voor Viktor, alle bordjes soort bij soort, een stapeltje dat stabiel staat en de lepeltjes er bovenop. Enig denkwerk, maar zeer knap gedaan! Als je het ons vraagt: geslaagd voor toelatingsproef ingenieur!
Van Hanne haar jas kan je een boek schrijven. Elke dag een nieuwe pagina.
Zoals vandaag dus. Ze wou zelf haar jas van de stoel nemen. Dat lukt natuurlijk niet goed. En dan probeert je er maar in te kruipen waar ze nog aan de stoel hangt. Wie weet lukt dat dan niet!
Soms krijgt ze zo een snokje midden in de dag. Ze wil niet persé naar huis of naar buiten. Ze wil dan alleen maar haar jas even aanhebben. En als niemand je begrijpt dan kruip je er zelf maar in. Of je probeert het toch tenminste. Waarschijnlijk was het dat wat niet goed lukte en ze was even aan het schreien. Viktor, onze nieuwe (maar helaas nog veel te kleine voor de functie) commandant gebood haar in de hoek te staan. En volgzaam als ze is, onze kleine meid, stond even later in de hoek. Natuurlijk nog meer verdriet dan ervoor. Gelukkig had ik gezien wat hier gaande was en werd ze gauw gered uit haar bearde omgeving. Viktor had even binnenpretjes tot de woorden vielen: pas maar op, kleine commandant, dat je niet zelf in de hoek moet staan.
Als de kindjes s morgens aankomen willen, ze meestal even op schoot. We hebben voor t moment veel knuffelbeertjes (en -berinnetjes)
En als het al een beetje laat wordt en de meesten al vertrokken zijn kan je er maar beter nog eens van profiteren. De dag zit erop en dan nog en beetje nagenieten. En bovendien hebben we een nieuwe fotograaf in opleiding. Reinhilde vertrekt vanaf volgende week weer naar Gent voor verdere studies. In het weekend zijn er helaas geen kindjes en moeten er geen fotos genomen worden. Vandaar dat Reinout vanaf nu mag beginnen oefenen. En ziehier het resultaat. Het mag gezien zijn, vind je niet?
Onze kleine Victor komt het hier al goed gewoon! Hij speelt dat het een lieve lust is. Daar bij kraait hij van plezier, zomaar in zijn eentje. Daarvan getuigt deze actiefoto. Maar in zijn babysit laat hij het zich ook welgevallen. Al die aandacht rondom hem. Das pas leuk! Natuurlijk moet je niet te dicht komen. Zennah kan er al van meespreken. Ze zat plots te wenen: pijn edaan, pijn edaan. Wat is er pijn gedaan?
Baby! Mijn haar!
Jaja, Zennah ook een kleine brave baby heeft al grabbelhandjes en pakt al waar hij aan kan, ook je haar. Uit de buurt blijven is dus de boodschap, of zeker je hoofd niet draaien zodat je haar veilig is!
Dank aan alle mamas die al een luisterend oor waren. De anderen hebben het verhaal nog te goed. Ik heb dus weeral eens bezoek gehad vandaag. En daarna rondgelopen als een kip zonder kop. Stel je voor in je eigen huis, een kip zonder kop!
Veel meer dan eten geven en panpers verversen is er niet gebeurd. k Ben al blij dat jullie al mijn inspanningen van elke dag weten te waarderen. Dank voor het vertrouwen en we doen wel verder, want we zijn ervan overtuigd dat het hier zo slecht nog niet is! Maar na de preek van vandaag zou je zo wel aan je eigen beginnen twijfelen. k Heb zelfs geen foto genomen vandaag. Dan maar weer eentje uit het archief. en morgen vliegen we er weer in!
t Was weer op zijn dinsdags. Dat houdt in dat er veel grote kindjes zijn. Met 6 eten ze zelfstandig op dinsdag.
Je zou zo denken dat we hier schoon leven hebben maar soms moeten we ook een beetje meer kuisen dan anders. Zo deze namiddag bij voorbeeld. Viktor wou een pannenkoek eten. En ik bestelde er ook eentje. Hij was heel fier en ging pannenkoeken bakken. Maar, was helaas te druk bezig. Een ongelukje is zo gebeurd. Zijn waterig pannenkoekje lag op de vloer. Wat nu gezongen, een kelner met een natte broek?
Al een geluk dat hij deze middag tot de orde geroepen was. Hij had nu van deugnieterij Hanne haar jeansbroekje aangetrokken. En zijn schoenen ook al aan. Dus duidelijk niet van plan om nog te veranderen. Al een geluk dat ik het door had, t zou niet altijd gebeuren met zoveel broekjes en evenveel paren schoentjes op ons bankje.
Hoe zou je dat dan uitleggen hé Hanne, dat Viktor in jouw broek geplast heeft?! Hier gebeuren wel eens rare dingen....
We hebben onze Viktor een beetje moeten intomen vandaag. We merken dat zo stilletjes aan tijd wordt dat hij naar school mag. Hij zou de kleintjes een beetje overhoop lopen. VandaarDat we hem wel eens moeten waarschuwen: wie wild speelt mag een beetje afkoelen in ons hoekje. Maar t is bij waarschuwingen gebleven, geen hoekje dus.
De hele kleintjes kunnen nog even inde box, maar we hebben een lopertje vanaf vandaag en dat is een beetje moeilijk om haar nog op te sluiten. Ze wandelt op haar gemakje het huis rond. En als ze het wandelen beu is kruipt ze ook nog een beetje, kwestie van een beetje afwisseling te hebben. Flink zo Lauren, je wereld is alweer een beetje ruimer geworden!
en voor Viktor: de rest van de week komt Lauren niet meer, zo kan je toch nog eens lekker je duvel ontbinden! Als t binnen de perken blijft natuurlijk.
moekemagda
