Ik lees en vertel het verder:　

De onafhankelijke en kritische freelancejournalist van Turkse origine Mehmet Koksal volgde de regionale verkiezingen van 7 juni in Brussel van heel nabij. En hij concludeert: "In Brussel werkt het communautarisme – stemmen voor de eigen etnische groep – prima." Tegelijk waarschuwt hij ook voor de gevaren. Zijn bevindingen resulteerden in een boek en, deze week, in een opiniestuk voor BDW. Naar aanleiding van de publicatie van zijn boek ‘Bruxelles 2009. L’autre campagne’. Daarin brengt de freelancejournalist van Turkse origine verslag uit over de verkiezingscampagne die “in de mainstreammedia niet aan bod komt”: “Ik richt de schijnwerpers op de allochtone gemeenschappen – de Turken, de Marokkanen, de Congolezen enzovoort – en beschrijf hoe de traditionele partijen daar zoveel mogelijk stemmen proberen binnen te rijven.”

Zoals ondertussen genoegzaam bekend is, was niet toevallig de Parti Socialiste - daarin gesteund door haar kleine Vlaamse zusterpartij - de drijvende kracht achter de invoering van de beruchte ‘Snel Belg’-wet en het vreemdelingenstemrecht. Met de massale inzet van allochtonen hoopte de linkerzijde immers haar afkalvende kiezersreservoir aan te vullen. Voor de Franstaligen kwam daar nog bij dat zij in de inzet van het allochtonenleger een middel zagen om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel verder terug te dringen.

Dat die rekening wel degelijk klopte, bleek voor het eerst in alle duidelijkheid bij de regionale verkiezingen van 2004, toen de Parti Socialiste in Brussel een historische monsterzege behaalde. Ook tijdens de voorbije stembusslag heeft de PS opnieuw voor het volle pond kunnen profiteren van de allochtone stembonus, zoals PS-kopstuk Philippe Moureaux eerder reeds toegaf.

Kandidaten met een wat onopvallend profiel, die eerder het algemeen belang verdedigen dan dat van een bepaalde groep, raken niet meer verkozen. Het beste voorbeeld daarvan is Rachid Madrane (PS), die tijdens de afgelopen legislatuur fraai parlementair werk leverde, maar die zich niet genoeg liet meeslepen in de communautaire trend.

Dergelijke profielen – hoewel gesteund door het partijapparaat – vallen niet langer in de smaak bij de kiezers uit de Brusselse volkswijken. Een tegenvoorbeeld om het succes van het communautaristische cliëntelisme te illustreren, is het geval van de afgevaardigden Emin Özkara en Mohammadi Chahid (ook allebei PS): van hen hebben we in de afgelopen vijf jaar niet veel gehoord, maar toch halen ze aanzienlijke scores dankzij een intensieve mobilisatie op lokaal niveau in Schaarbeek en Sint-Jans-Molenbeek. Ook voor Koksal is het zonneklaar dat de PS in Brussel haar verlies heeft weten te beperken dankzij de allochtone stem: “Het volstaat de voorkeurstemmen bij de PS te overlopen om je daarvan te vergewissen.” Om het verlies te beperken heeft de PS (opnieuw) maximaal ingezet op de allochtone kiezer. “Maar er is meer aan de hand”, zo gaat Koksal verder. Volgens de journalist zijn het immers precies die PS-kandidaten die veel beloven en een uitgesproken “etnische, op de eigen gemeenschap toegesneden campagne voeren” die succes hebben. Als voorbeeld noemt Koksal ene Emin Oskara: “Die heeft welgeteld één vraag gesteld gedurende zijn verblijf in het Brussels Parlement. Maar hij runde de voorbije vijf jaar wel een heel actief secretariaat voor sociaal dienstbetoon in Schaarbeek. Elke Turk die een probleem had met de gemeentelijke administratie, een bouwvergunning nodig had, zijn nieuwe schoondochter via gezinshereniging uit Turkije wou laten overkomen of op zoek was naar een baantje, kon bij hem terecht. Hij is wel herkozen.” Desgevraagd zegt Koksal dat de allochtone kiezers in de volkswijken van hun politici vragen naar “een lange arm, subsidies voor hun vzw’s…” “Ze willen zaken waarop ze eigenlijk geen recht hebben, wat een groot democratisch probleem opwerpt”, aldus nog Koksal. 　

De politieke partijen lijken dat verkiezingsmechanisme goed te snappen, want meer nog dan de programma's en de maatschappelijke projecten zijn het vooral de stemmen die tellen de ochtend na de stembusgang. Dat is ook de reden waarom de partijen niet langer aarzelen om kandidaten met een uitgesproken communautaristisch profiel binnen te halen. Die kunnen de partij een pak stemmen opleveren, los van de negationistische en homofobe uitspraken die zij zo nu en dan in een vreemde taal aan hun specifieke electoraat verkondigen.

Als we uitgaan van de hypothese dat het overgrote deel van het communautaire electoraat nauwelijks politiek bewust is, dan is het voor de partijen niet heel erg moeilijk om die kiezers voor zich te winnen met behulp van een uitermate op de spits gedreven cliëntelisme.

Joden en Chinezen
De band met de politiek ligt voor deze groep met een laag inkomen en een beperkt opleidingsniveau anders dan voor het electoraat uit de welgestelde buurten, dat meer intellectuele bagage heeft. Het kiezersvolk uit de volkswijken beschouwt een kandidaat meer als een facilitator om een welbepaalde en persoonlijke dienst (huisvesting, baan, vergunning, subsidie,...) los te krijgen, terwijl de welgestelde groep voornamelijk vanuit een ideologische basis handelt en rekening houdt met institutionele bijzonderheden (gewest, gemeenschap, federaal niveau). Het is dan ook niet overdreven om te stellen dat het succes van partijen als PS en CDH in Brussel vooral te danken is aan het cliën­telistische en communautaire electoraat.

De PS verzamelde het grootste deel van de (Arabische en Turkse) moslimstemmen, terwijl CDH zijn verankering in de Afrikaanse evangelische gemeenschap verstevigde. Ecolo en MR, die politiek zeer bewuste kiezers hebben, spelen niet al te veel in op het communautarisme, want daardoor zouden ze weleens een deel van hun kiezers kunnen kwijtspelen. MR gokte vooral op de stemmen van zionistische joden en de kleine Chinese gemeenschap. Ecolo voerde ook wel campagne bij het moslimelectoraat en het Poolse kiezersvolk, maar hun communautaristische campagne was minder grootschalig dan die van de andere partijen.

De PS mag dan wel de kampioen zijn, ook andere partijen laten sinds geruime tijd geen middel onverlet om hun profijt te doen met het etnisch stemgedrag van de ‘Nieuwe Belgen’. Tekenend terzake is de anekdote die Koksal vertelt over een campagnebijeenkomst van Fouad Ahidar, die door de Brusselse SP.A was uitgestuurd om allochtone zieltjes te ronselen. Op de bewuste avond, waar Yamilla Idrissi, Bert Anciaux, Pascal Smet en de hele Brusselse SP.A-top aanwezig was, werd volgens Koksal geen woord Nederlands gesproken: “Iedereen sprak Frans en een beetje Arabisch. Nu, ze moeten wel want anders begrijpt niemand in de zaal hen. Maar die hele verkiezingsavond ging over de bootreis van Ahidar naar de Gazastrook, en dat hij alles in het werk zou stellen om mensen zonder papieren te regulariseren.”

Religieuze gemeenschappen zijn doorgaans behoudend als het om waarden gaat. Zodra Ecolo blijkt open te staan voor het dragen van een hoofddoek, wat stemmen zou kunnen opleveren, staan prompt enkele CDH-kandidaten paraat om de kiezers eraan te herinneren dat Ecolo ook heel erg openstaat voor de rechten van homoseksuelen, een argument dat dan weer niet in goede aarde valt bij gemeenschappen met een sterke religie.

De Brusselse verkiezingscampagne van 2009 bleek bijzonder intens, met pamfletten, sms'jes, T-shirts, affiches, opgetuigde auto's en avondjes waar de drank rijkelijk vloeide. De kandidaten brachten hun boodschap aan de man in alle verschillende talen die in het Brusselse gewest worden gesproken, in het Arabisch, Turks, Chinees, Engels, Frans, Nederlands en Lingala. Die linguïstische diversiteit, ook op politiek vlak, is een te koesteren troef voor Brussel. Een beetje als Barack Obama, die zijn slogan ¡Sí, se puede! ("Yes, we can" in het Spaans) ook bij het Latino-electoraat van de VS deed aanslaan.

Wat wel aan de kaak moet worden gesteld, is in de eerste plaats het dubbele discours dat maar al te vaak in de verkiezingsboodschappen doorschemert. Het is voor Brussel geen goede zaak dat er homofobe, negationistische en racistische boodschappen worden gepropageerd in een taal die niet elke Brusselaar begrijpt. En het is ook niet altijd een goede zaak dat het partijapparaat de kandidaten die een dergelijk dubbel discours houden, onafgebroken blijft steunen.

Het ziet ernaar uit dat de jacht op communautaristische stemmen een mooie toekomst tegemoet gaat de komende jaren. Tegelijk is het niet helemaal uitgesloten dat we in Brussel een plaatselijke Pim Fortuyn zien verschijnen, die radicaal breekt met het traditionele politieke schaakbord door zich te keren tegen de uitwassen van het systeem.

Ik lees:
Retraite anticipée, vieillesse assurée !

"Le travail, c'est la santé, rien faire c'est la conserver" Henri Salvador nous l'avait déjà dit mais aujourd'hui ce sont les conclusions d'une vaste étude américaine ! Elle tend à démontrer que ceux qui prennent leur retraite plus tôt vivent .plus longtemps.

Une étude menée aux Etats-Unis en 2002, auprès des employés de grandes entreprises, a suivi le devenir de ceux-ci après leur retraite. Certains des résultats inattendus sont cependant éloquents : un travailleur qui a pris sa retraite à l'âge de 50 ans a une espérance de vie moyenne de 86 ans alors que s'il travaille jusqu'à 65 ans, elle est ramenée à 67 ans ! L'étude se base sur le paiement des retraites et avait pour but initial de vérifier la solidité financière des caisses de retraite.

Ainsi, chez Boeing, les employés partant à la retraite à l'âge de 65 ans reçoivent leur pension pendant une durée moyenne de 18 mois seulement. Alors que celui qui a cessé ses activités à 60 ans les perçoit encore durant quelques 6 ans.

D'un point de vue physiologique, des hypothèses d'explication sont avancées : les personnes plus âgées mettent leur organisme à rude épreuve plus longtemps pour rester à la hauteur de leurs tâches et stressent plus que leurs collègues plus jeunes, ce qui entraîne des problèmes de santé. Ces personnes développent alors des pathologies cardio-vasculaires, des dépressions et des cancers, menant à une plus forte probabilité de décéder rapidement.

Par contre, les employés qui ont arrêté vers 55 ans de travailler ont tendance à faire de vieux os et passent sans trop de problème le cap des 80 ans : meilleure santé, meilleure hygiène de vie, meilleure adaptabilité à la retraite en sont les causes possibles. Voilà pour ce qui concerne la santé physique : mieux vaut être jeune retraité.

Qu'en est-il dès lors de la santé financière de ces jeunes retraités ? Là aussi, les résultats de l'enquête sont roses : les personnes pré-retraitées, qui ont repris un job à temps partiel ou qui ont développé une petite activité parallèle connaissent une vieillesse d'encore meilleure qualité ! Ils y trouvent de la satisfaction, travaillent à leur rythme ( ou celui de leur corps vieillissant) et entretiennent leurs cellules cérébrales.

Conclusions:

exit la dépression du pré-retraité, il s'agit d'une merveilleuse opportunité de vivre plus longtemps, et de peut être entamer une nouvelle vie

Donnez le meilleur de vous-même entre 32 et 42 ans - période la plus productive- et arrangez-vous pour pouvoir lever le pied vers les 55 ans.

Le tout est maintenant de pouvoir assumer ces constatations. le gouvernement veut inciter les Belges à travailler plus longtemps pour pouvoir assumer le financement des retraites d'une population qui vieillit de plus en plus . à chacun ses priorités.