De cafébazen moeten correct zijn met de klanten die hun zaak bezoeken, in een zelfde ruimte aan de ene kant spaghetti, soep met brood of belegde broodjes serveren (omdat dit een goede bron van inkomsten is) en aan de andere kant van de ruimte, roken toelaten om ook die klanten toch maar niet te verliezen, gaat niet. Voor mij geen heksenjacht op de rokers, voor mij duidelijk aangeduide rokerscafés en daar niks van eten serveren. Dus beste cafébazen geef aan de roker wat de roker toekomt. Laat de niet rokers toe, om op een gezonde manier te kunnen genieten van hun frisse pint in een niet rokers-café. Dus voor mij geen café zonder bier, maar een café zonder rook.
Nog meer geallieerde troepen naar Afghanistan? Wat denken die Afghanen ginder ervan? Willen zij die buitenlandse troepen wel? Willen zij wel hun patriarchale maatschappij inruilen voor een meer democratische? Zijn we ginder niet bezig met burger en soldatenlevens op te offeren, omdat we daar mensen per se gelukkig willen maken tegen hun wil in? Che Guevara wou ook zonodig in andere landen, zijn maatschappijmodel al vechtend gaan invoeren. Maar het liep er heel slecht af met hem. De Amerikanen hebben indertijd de Vietnamezen ook niet kunnen overtuigen, t was voor hen toen ook geen einde om fier op te zijn.
Wat met de economische levensduur van oudere werknemers? Het centrum voor gelijkheid van kansen en voor racisme bestrijding heeft een checklist leeftijd op haar homepagina gezet, dit om discriminatie op basis van leeftijd in personeelsadvertenties te voorkomen. Dit is een erkenning van het bestaan van vooroordelen op basis van leeftijd in de bedrijfswereld, door dit feit zijn alle voorstellen om oudere werknemers langer aan het werk te houden of na een ontslag te reïntegreren op de arbeidsmarkt, laat staan de pensioenleeftijd te verhogen zinloos.
Discriminatie vanuit een geloofsovertuiging, kan dit straffeloos?
Abortus is een verschrikkelijk trauma voor de vrouw, evenals een vondelingenschuif of (voor wie het mocht vergeten zijn)de kelder van een Chirolokaal. Heilige Sint-Maarten daar in den hemel die op ons toekijkt , in naam van de door mannen in de steek gelaten radeloze vrouwen, stop die schijnheiligheid in de katholieke ziekenhuizen.
Recht en rechtvaardigheid, een wereld van verschil!
Recht en rechtvaardigheid, een wereld van verschil! Aurelius Augustinus schreef hier over in de vierde eeuw na onze jaartelling: Als met recht niet uiteindelijk rechtvaardigheid wordt bedoeld maar enkel het naleven van wetten en regels, dan is er geen fundamenteel onderscheid te duiden tussen de staat en een grote roversbende.
Jeugd terug in schooluniform? Mag er het rode boekje ook bij? De sterken en de handelenden gaan niet uit van het nut voor de ander of voor de samenleving, maar vanuit hun eigen gevoel van krachtontplooiing, hun eigen verhevenheid en suprematie.(F.W. Nietzsche) Normale mensen dragen graag de kleding die ze zelf leuk vinden en waarin ze zich goed voelen. Een uniform ontneemt hen een stuk van hun identiteit. Abnormale mensen voelen zich enkel goed als ze aan anderen hun wil kunnen opdringen met wetten, reglementen, regels, vereisten en uniformen.
Bim bam roept de muezzin van de moskee van Beringen.
What goes around, comes around of voor wat, hoort wat! Met de massale inzet van allochtonen hopen bepaalde politieke patijen hun afkalvende kiezersreservoir aan te vullen. Voor kandidaten die veel beloven en een uitgesproken etnische, op de eigen gemeenschap toegesneden campagne voeren is het niet moeilijk om die kiezers voor zich te winnen met behulp van een uitermate op de spits gedreven cliëntelisme. Dus mijne dames en heren politici, kom op met die luidsprekers. Of moet ik soms een luidspreker gebruiken? Belofte maakt schuld, of liggen jullie daar niet wakker van!?
Jan met de pet krijgt 1660 euro stank voor dank. Een ontslagpremie van 1660 voor arbeiders die ontslagen worden, O schande! Nog een geluk dat het geen vertrekpremies van 6 miljoen zijn, zoals bij de ex.ceo prutsers van Fortis.
17 december, de file-miserie, kwam er door een communicatiefout bij de strooidiensten. Communicatiefout is een mooi woord voor lelijk geblunder. Is er iets in ons landje dat niet lamgelegd word, door onze 6 communicatiefouten-regeringen en hun bevoegde agentschappen?
Als je bedrijven gaat ondersteunen die een product maken, waarvoor de markt verzadigd is, stel je de crisis alleen maar uit. Het ondersteunen van individuele autoconcerns, die allemaal hun eigen modellen ontwikkelen, is pure paniekpolitiek. De crisis in de internationale auto-industrie treft alle concerns en niemand is meer zeker van zijn of haar baan. Is er dan geen ander alternatief, in de plaats van bang af te wachten wie er bij deze reorganisatie wel of niet (maar bij de volgende misschien dan toch weer) uitvliegt? Zelfs China en Oost-Europa zullen er niet aan ontsnappen, trouwens aan wie gaan ze hun dumping autos blijven slijten? Daarom lijkt het zinniger om dringend een auto-industrie plan B uit te voeren, voor de ecologische herstructurering van ons hele transportsysteem, dat de werkgelegenheid in de hele sector garandeert.
Er schuilt een kunstenares in koningin Beatrix van d'hollanders, lees ik vandaag. Op een veiling bij Christie's heeft een tekening van de koningin maar liefst 8.125 euro opgeleverd. Het was een tekening, die ze maakte toen ze nog kind was. Amaai voor haar kindertekening 8.125 euro wegsmijten. Ge moet niet vragen wat ze zouden geven voor haar gebruikt wc papier? Die ondernemer en tevens Oranje-kunst verzamelaar die de tekening kocht, is waarschijnlijk ook één van die bazen die altijd klaagt dat zijn personeel teveel verdient.
Gesprek aan ontbijttafel: - :'k werd deze morgen dood wakker! Allee ne slechte droom, allee 'k was er feitelijk nog niet uit, allee weete nu nie wa'k wil zeggen? Nee? Gij zijt er precies ook nog nie bij? - : Ssst! Ik probeer stilletjes levend wakker te worden!
Brief van een moeder aan heure zeune in 't leger..
Gensche lolle
Brief van een moeder aan heure zeune in 't leger..
Beste zeune,
Ik schrijf eu dezen brief om eu te loate wete dak kik eu schrijve. Oas ge dienen brief oentvangt zeg da ghem gekrege eit. Mocht hem nie gekregen hen verwittig mij toens, zuuda k hem were kan versture. Ik schrijve nogal troage omda k wete dadde nie rap keunt leze. Overloast hee eu pa ieveranst geleze dan de mieste ongelukke op nog giene kilometer van eu huis gebeure en doarveure zijme wa vuder goan weune. t Zuust adres weetek nog nie want de veurig uurders hèn den huisnummero meegepakt. k Hè vandeweke een nieuwe veste veur eu gekocht en k zal teu opsture, moar nonkel tzif éé gezeid dan de knope te zwoar zijn en da t dus mier goa koste veur hem op te sture, daarom hè kik de knope der afgesneeje en ze in eu zakke gestoke. Van noenkel Isidoor die verleden jaar gestorven es hure kik uuk niets ne mier... t Goe nieuws es dat eu pa op zijn werk promose gemoakt hee. Hij hee neu 500 man oender hem aangezien dat hij t gès afrijdt op t kirkhof hier in de gebuurte. Eu zuster Zulia, ge weet wel, dedieje die mee eure man getrèwd es, es bevallen. Me weteme eigelijk nog nie of da t ne joengen of een meisken es, en dus wete wâ uuk nie of dadde neu tante of noenkel geworde zijt... Oas t een meisken es, zoe eu zuster heur noar mij noemen moar k vinde dâ toch oardig veur tegen mijn kleinkind mama te zegge. Passeerde weke hee eu broere Zuul zijn otodeure toegeslege binst dan zijn sleutels nog op het coentact zate, en dus est hij mee ten bus noar huis moete rijje veur zijn rezirvesleutels te goan hoale veur oens uit den auto te keune loate. Oas ge Magrietse zoe sien, doe heur toens de complemente. Oas ge ze nie siet moede niets nie zegge. Nu goa k sluite mee veel complemente.
Eu Matse,
P.S.: k Zoe eu nog wa geld opgestuurd hèn moar k hoa den envelop al toegeplakt.
So help me god! Of het parabel van de onbarmachtige Amerikaan
Ik lees:
In rijen van vele straatblokken lang stonden ze vorige week aan te schuiven voor het LA Forum, een sportstadion aan de zuidkant van Los Angeles waar Madonna nog heeft gezongen. Nochtans traden er geen sterren op. De arena was, voor acht dagen, veranderd in een gratis veldhospitaal. Het initiatief kwam van Remote Area Medical, een groep die zich tot nu toe richtte op afgelegen streken en derde wereldlanden. De vraag overstelpte de dokters. Ze konden niet iedereen helpen. Mensen die niet aan de beurt kwamen sliepen in hun autos in de hoop om de volgende dag binnen te geraken. Toen de dokters dinsdag hun veldhospitaal opbraken, hadden ze ruim 10.000 patienten geholpen. Onverzekerden en slecht-verzekerden. Hun aantal groeit vierklauwens. Een betere achtergrond voor het debat over de gezondheidszorg in de VS was haast niet denkbaar. Dat debat woedde hevig in de voorbije week maar wat de gemoederen verhitte was niet de noodkreet uit Los Angeles maar angst voor doodscommissies. Een van de charmes van het volgen van de Amerikaanse politiek is dat er met grote regelmaat dingen gebeuren waarbij je je ogen uitwrijft en je je afvraagt of dit wel echt is. Zoals nu met de doods commissie. Het verhaal begint met een conservatieve Republikein die een voorstel doet dat zonder oppositie in het wetsontwerp over gezondheidszorg-hervorming wordt geschoven. Het lijkt dan ook niet controversieel: verzekeraars moeten de tijd die dokters besteden om aan hun patienten uit te leggen wat hun opties zijn inzake end of life verzorging als werktijd vergoeden. Het verzet daartegen kwam niet uit het Congres. Sommigen zeggen dat het aangestookt werd door de verzekeringssector maar harde bewijzen zijn daar nog niet van geleverd. Feit is dat dit verzet zich als een lopend vuurtje verspreidde in dat deel van de Republikeinse basis dat zich, sedert Obama president werd, bedreigd, angstig en verweesd voelt. Obama benadrukt dat de kostenstijging van de gezondheidszorg in de VS onhoudbaar is en dat is ook zo. Het land geeft meer uit aan gezondheidszorg dan enig ander -bijna dubbel zoveel per capita als Nederland en Belgie- maar is beduidend ongezonder (slechts 37ste op de VN-ranglijst van gezondheidszorg). De link was snel gelegd: De president wil kosten uitsparen + hij wil dat dokters met hun patienten over end of life-opties spreken = euthanasie. De paranoia werd aangewakkerd door schaamteloze politieke hoeren zoals Sarah Palin en Newt Gingrich die bereid zijn om alles te zeggen om de lege Republikeinse troon te veroveren. Anderen volgden. Zo kregen we het potsierlijk spektakel te zien van Republikeinse Congresleden die protesteerden tegen een maatregel die ze zelf hadden voorgesteld, alleen maar vanwege de vrees dat die tot doodscommissies zou leiden die mindervaliden en bejaarden verzorging zouden ontzeggen en hen zo de dood zouden injagen.
Het gekke is dat die doodscommissies al bestaan. Ze worden niet bemand door dokters of ambtenaren maar door personeelvan de verzekeringsfirmas gespecialiseerd in het vinden van redenen om niet te betalen. En dat zijn er veel. Zo hoeft een firma niets te vergoeden als ze kan aantonen dat de patient de kwaal al had voor hij verzekerd was. Het Institute of Medicine schat dat er elk jaar meer dan 20.000 Amerikanen sterven omdat ze onverzekerd zijn of omdat hun verzekering weigert om voor hun behandeling te betalen.
De modale Amerikaan heeft dus alle belang bij dat de gezondheidszorghervorming er komt. Maar op veel van de meetings die Amerikaanse verkozenen traditioneel in augustus in hun kieskring houden, ging alle passie naar de doodscommissies. Er zijn al vele verklaringen voor dit merkwaardig fenomeen opgedist. De formidabele propagandastructuur van rechts Amerika, de medeplichtigheid van de media, Fox-News in het bijzonder, de goedgelovigheid van de Amerikanen (die tenslotte ook bereid waren om te slikken dat Saddam achter 9/11 zat en Amerika met massale vernietigingswapens bedreigde), de onrust die de economische crisis meebrengt, de crazy trait in de Amerikaanse politiek, het verlangen van sommige Republikeinen om Obama te destabiliseren met om het even welke middelen Beck en konsoorten zien in president Obama de wegbereider van die revolutie. Newsmax, een reactionaire website waarvan Beck een der prominentste medewerkers is, is een van de media waarin de anti-Obama-hetze hysterische proporties neemt. Onlangs was er een column te lezen waarin bijna openlijk gepleit werd voor een militaire staatsgreep tegen Obama ( lees hieronder)
From John L. Perry at Newsmax: There is a remote, although gaining, possibility Americas military will intervene as a last resort to resolve the Obama problem. Dont dismiss it as unrealistic, schrijft columnist John Perry. America isnt the Third World. If a military coup does occur here it will be civilized. That it has never happened doesnt mean it wont. America isn't the Third World. If a military coup does occur here it will be civilized. That it has never happened doesn't mean it wont. Describing what may be afoot is not to advocate it. So, view the following through military eyes: Did you get that? Perry doesn't advocate a military overthrow of the Obama administration, he's...just sayin'. Does anyone doubt that we'll see "military coup" signs at the next tea party? Mr. Perry believes he has the pulse of our military, but his assumptions go beyond the pale, straining the limits of credulity: Top military officers can see the Constitution they are sworn to defend being trampled as American institutions and enterprises are nationalized. They can see that Americans are increasingly alarmed that this nation, under President Barack Obama, may not even be recognizable as America by the 2012 election, in which he will surely seek continuation in office. They can see that the economy ravaged by deficits, taxes, unemployment, and impending inflation is financially reliant on foreign lender governments. Read on... There are so many flaws in this clown's logic, I don't know where to begin. What he's actually describing is George Bush's presidency, not Barack Obama's. If you can stand to click through to Perry's article, I would be most interested to hear your thoughts on his assumptions. As Jamie asked -- can you say treason?Also worth remembering: Rush Limbaugh actually promoted this idea a few months ago
Er staan natuurlijk machtige belangen op het spel bij de gezondheidszorg-hervorming. De verzekeringen en farmaceutische sectoren hebben er baat bij dat alles zoveel mogelijk blijft zoals het was. Maar ogenschijnlijk hebben ze er weinig aan om een storm op gang te brengen over de doodscommissies. Want aangezien de omstreden maatregel slechts een detail is in het volumineuze wetsontwerp, kan die makkelijk geschrapt worden zonder het geheel in gevaar te brengen. Wat levert de heisa dan op? In het Congres was er al een akkoord bereikt over 85% van de hervorming. De rest, waaronder de instelling van een publieke ziekteverzekering, staat nog in vraag. Maar de agressieve doodscommissies-campagne heeft twijfels gezaaid en Obama voelt zich in het defensief gedrongen. Hij is bereid om steeds meer water in zijn wijn te doen. In die mate dat er ter linkerzijde steeds meer wordt gevreesd dat een echte hervorming opnieuw zal afgesteld worden.
Réforme du système de santé américain
Mais avant que le président américain puisse promulguer la loi, le texte doit encore passer l'obstacle du Sénat. Peu après le vote, M. Obama s'est déclaré "absolument confiant" sur l'issue d'un prochain scrutin au Sénat et a dit espérer promulguer la loi "d'ici à la fin de l'année", afin d'éviter une périlleuse bataille en 2010, année des élections parlementaires de mi-mandat.
Mais l'horizon n'est pas aussi dégagé que le souhaiterait le président américain. "La bataille qu'ont dû mener les démocrates pour réunir une courte majorité [220 voix, alors que 218 étaient requises pour valider le projet] est une indication assez claire des difficultés qu'ils auront à amener le texte final sur le bureau du président", estime ainsi le New York Times.
La Chambre des représentants a offert une courte majorité à la réforme du système de santé du président américain Barack Obama, samedi 7 novembre. Au terme d'une journée-marathon de près de douze heures, 220 représentants ont dit "oui" à l'ambitieux projet de Barack Obama et 215 se sont prononcés contre (lire aussi : "Feu vert pour la réforme du système de santé américain").
Pour réussir à faire adopter le texte en toute sérénité, les démocrates ont besoin des voix de 60 des 100 sénateurs. Sur le papier, 58 sièges sont occupés par des démocrates, et deux par des indépendants qui votent généralement avec la majorité. Problème : un certain nombre de démocrates modérés rechignent à voter "oui", et l'un des deux indépendants, Joe Lieberman, a prévenu qu'il s'opposerait au texte en l'état.
Le chef des démocrates au Sénat, Harry Reid, s'est récemment plaint des clivages au sein de la majorité qui risquent de repousser à 2010 l'adoption de la réforme. Or, un vote en 2010, année des élections parlementaires de mi-mandat, pourrait encore compliquer la donne. Un tiers du Sénat et la totalité des sièges de la Chambre des représentants doivent être renouvelés, alors que dans certains Etat la population est hostile à la réforme.
En outre, les chefs démocrates se heurteront à l'opposition républicaine qui dénonce un plan d'un coût de 1 000 milliards de dollars, qui selon eux, ne fera pas baisser les coûts de la santé. Cette réforme "a encore une longue route devant elle avant d'atterrir sur le bureau du président, et je continuerai à me battre bec et ongles", a ainsi prévenu Kevin Brady, représentant républicain du Texas, rapporte le New York Times.
En outre, les chefs démocrates se heurteront à l'opposition républicaine qui dénonce un plan d'un coût de 1 000 milliards de dollars, qui selon eux, ne fera pas baisser les coûts de la santé. Cette réforme "a encore une longue route devant elle avant d'atterrir sur le bureau du président, et je continuerai à me battre bec et ongles", a ainsi prévenu Kevin Brady, représentant républicain du Texas, rapporte le New York Times.
LE PATRONAT "DÉÇU"
Les Républicains pourront compter sur le soutien des patrons américains, qui ont regretté dimanche le vote de la Chambre des représentants. "Nous sommes déçus" par ce vote en faveur d'un "projet de loi que nous ne pouvons pas soutenir", écrit le Business Roundtable dans un communiqué.
Le Washington Post résume quelques unes des questions sensibles qui devraient animer les débats : peut-on envisager une clause de désengagement de l'option publique pour les Etats ? faut-il exiger des patrons qu'ils fournissent une couverture santé à leurs employés ou y a-t-il une solution moins contraignante ? le nouveau système de santé se financera-t-il en taxant les plus riches ou les mutuelles les plus chères ?
Selon ses promoteurs, le projet voté à la Chambre permettrait à 36 millions d'Américains qui n'en ont pas de s'offrir une couverture santé. Au total, 96 % d'Américains seraient couverts dans le cadre du plan démocrate.
De jacht op de etnische stem in Brussel of campagnes die in de grote media niet aan bod komen.
De onafhankelijke en kritische freelancejournalist van Turkse origine Mehmet Koksal volgde de regionale verkiezingen van 7 juni in Brussel van heel nabij. En hij concludeert: "In Brussel werkt het communautarisme stemmen voor de eigen etnische groep prima." Tegelijk waarschuwt hij ook voor de gevaren. Zijn bevindingen resulteerden in een boek en, deze week, in een opiniestuk voor BDW. Naar aanleiding van de publicatie van zijn boek Bruxelles 2009. Lautre campagne. Daarin brengt de freelancejournalist van Turkse origine verslag uit over de verkiezingscampagne die in de mainstreammedia niet aan bod komt: Ik richt de schijnwerpers op de allochtone gemeenschappen de Turken, de Marokkanen, de Congolezen enzovoort en beschrijf hoe de traditionele partijen daar zoveel mogelijk stemmen proberen binnen te rijven.
Zoals ondertussen genoegzaam bekend is, was niet toevallig de Parti Socialiste - daarin gesteund door haar kleine Vlaamse zusterpartij - de drijvende kracht achter de invoering van de beruchte Snel Belg-wet en het vreemdelingenstemrecht. Met de massale inzet van allochtonen hoopte de linkerzijde immers haar afkalvende kiezersreservoir aan te vullen. Voor de Franstaligen kwam daar nog bij dat zij in de inzet van het allochtonenleger een middel zagen om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel verder terug te dringen.
Dat die rekening wel degelijk klopte, bleek voor het eerst in alle duidelijkheid bij de regionale verkiezingen van 2004, toen de Parti Socialiste in Brussel een historische monsterzege behaalde. Ook tijdens de voorbije stembusslag heeft de PS opnieuw voor het volle pond kunnen profiteren van de allochtone stembonus, zoals PS-kopstuk Philippe Moureaux eerder reeds toegaf.
Kandidaten met een wat onopvallend profiel, die eerder het algemeen belang verdedigen dan dat van een bepaalde groep, raken niet meer verkozen. Het beste voorbeeld daarvan is Rachid Madrane (PS), die tijdens de afgelopen legislatuur fraai parlementair werk leverde, maar die zich niet genoeg liet meeslepen in de communautaire trend.
Dergelijke profielen hoewel gesteund door het partijapparaat vallen niet langer in de smaak bij de kiezers uit de Brusselse volkswijken. Een tegenvoorbeeld om het succes van het communautaristische cliëntelisme te illustreren, is het geval van de afgevaardigden Emin Özkara en Mohammadi Chahid (ook allebei PS): van hen hebben we in de afgelopen vijf jaar niet veel gehoord, maar toch halen ze aanzienlijke scores dankzij een intensieve mobilisatie op lokaal niveau in Schaarbeek en Sint-Jans-Molenbeek. Ook voor Koksal is het zonneklaar dat de PS in Brussel haar verlies heeft weten te beperken dankzij de allochtone stem: Het volstaat de voorkeurstemmen bij de PS te overlopen om je daarvan te vergewissen. Om het verlies te beperken heeft de PS (opnieuw) maximaal ingezet op de allochtone kiezer. Maar er is meer aan de hand, zo gaat Koksal verder. Volgens de journalist zijn het immers precies die PS-kandidaten die veel beloven en een uitgesproken etnische, op de eigen gemeenschap toegesneden campagne voeren die succes hebben. Als voorbeeld noemt Koksal ene Emin Oskara: Die heeft welgeteld één vraag gesteld gedurende zijn verblijf in het Brussels Parlement. Maar hij runde de voorbije vijf jaar wel een heel actief secretariaat voor sociaal dienstbetoon in Schaarbeek. Elke Turk die een probleem had met de gemeentelijke administratie, een bouwvergunning nodig had, zijn nieuwe schoondochter via gezinshereniging uit Turkije wou laten overkomen of op zoek was naar een baantje, kon bij hem terecht. Hij is wel herkozen. Desgevraagd zegt Koksal dat de allochtone kiezers in de volkswijken van hun politici vragen naar een lange arm, subsidies voor hun vzws Ze willen zaken waarop ze eigenlijk geen recht hebben, wat een groot democratisch probleem opwerpt, aldus nog Koksal.
De politieke partijen lijken dat verkiezingsmechanisme goed te snappen, want meer nog dan de programma's en de maatschappelijke projecten zijn het vooral de stemmen die tellen de ochtend na de stembusgang. Dat is ook de reden waarom de partijen niet langer aarzelen om kandidaten met een uitgesproken communautaristisch profiel binnen te halen. Die kunnen de partij een pak stemmen opleveren, los van de negationistische en homofobe uitspraken die zij zo nu en dan in een vreemde taal aan hun specifieke electoraat verkondigen.
Als we uitgaan van de hypothese dat het overgrote deel van het communautaire electoraat nauwelijks politiek bewust is, dan is het voor de partijen niet heel erg moeilijk om die kiezers voor zich te winnen met behulp van een uitermate op de spits gedreven cliëntelisme.
Joden en Chinezen De band met de politiek ligt voor deze groep met een laag inkomen en een beperkt opleidingsniveau anders dan voor het electoraat uit de welgestelde buurten, dat meer intellectuele bagage heeft. Het kiezersvolk uit de volkswijken beschouwt een kandidaat meer als een facilitator om een welbepaalde en persoonlijke dienst (huisvesting, baan, vergunning, subsidie,...) los te krijgen, terwijl de welgestelde groep voornamelijk vanuit een ideologische basis handelt en rekening houdt met institutionele bijzonderheden (gewest, gemeenschap, federaal niveau). Het is dan ook niet overdreven om te stellen dat het succes van partijen als PS en CDH in Brussel vooral te danken is aan het cliëntelistische en communautaire electoraat.
De PS verzamelde het grootste deel van de (Arabische en Turkse) moslimstemmen, terwijl CDH zijn verankering in de Afrikaanse evangelische gemeenschap verstevigde. Ecolo en MR, die politiek zeer bewuste kiezers hebben, spelen niet al te veel in op het communautarisme, want daardoor zouden ze weleens een deel van hun kiezers kunnen kwijtspelen. MR gokte vooral op de stemmen van zionistische joden en de kleine Chinese gemeenschap. Ecolo voerde ook wel campagne bij het moslimelectoraat en het Poolse kiezersvolk, maar hun communautaristische campagne was minder grootschalig dan die van de andere partijen.
De PS mag dan wel de kampioen zijn, ook andere partijen laten sinds geruime tijd geen middel onverlet om hun profijt te doen met het etnisch stemgedrag van de Nieuwe Belgen. Tekenend terzake is de anekdote die Koksal vertelt over een campagnebijeenkomst van Fouad Ahidar, die door de Brusselse SP.A was uitgestuurd om allochtone zieltjes te ronselen. Op de bewuste avond, waar Yamilla Idrissi, Bert Anciaux, Pascal Smet en de hele Brusselse SP.A-top aanwezig was, werd volgens Koksal geen woord Nederlands gesproken: Iedereen sprak Frans en een beetje Arabisch. Nu, ze moeten wel want anders begrijpt niemand in de zaal hen. Maar die hele verkiezingsavond ging over de bootreis van Ahidar naar de Gazastrook, en dat hij alles in het werk zou stellen om mensen zonder papieren te regulariseren.
Religieuze gemeenschappen zijn doorgaans behoudend als het om waarden gaat. Zodra Ecolo blijkt open te staan voor het dragen van een hoofddoek, wat stemmen zou kunnen opleveren, staan prompt enkele CDH-kandidaten paraat om de kiezers eraan te herinneren dat Ecolo ook heel erg openstaat voor de rechten van homoseksuelen, een argument dat dan weer niet in goede aarde valt bij gemeenschappen met een sterke religie.
De Brusselse verkiezingscampagne van 2009 bleek bijzonder intens, met pamfletten, sms'jes, T-shirts, affiches, opgetuigde auto's en avondjes waar de drank rijkelijk vloeide. De kandidaten brachten hun boodschap aan de man in alle verschillende talen die in het Brusselse gewest worden gesproken, in het Arabisch, Turks, Chinees, Engels, Frans, Nederlands en Lingala. Die linguïstische diversiteit, ook op politiek vlak, is een te koesteren troef voor Brussel. Een beetje als Barack Obama, die zijn slogan ¡Sí, se puede! ("Yes, we can" in het Spaans) ook bij het Latino-electoraat van de VS deed aanslaan.
Wat wel aan de kaak moet worden gesteld, is in de eerste plaats het dubbele discours dat maar al te vaak in de verkiezingsboodschappen doorschemert. Het is voor Brussel geen goede zaak dat er homofobe, negationistische en racistische boodschappen worden gepropageerd in een taal die niet elke Brusselaar begrijpt. En het is ook niet altijd een goede zaak dat het partijapparaat de kandidaten die een dergelijk dubbel discours houden, onafgebroken blijft steunen.
Het ziet ernaar uit dat de jacht op communautaristische stemmen een mooie toekomst tegemoet gaat de komende jaren. Tegelijk is het niet helemaal uitgesloten dat we in Brussel een plaatselijke Pim Fortuyn zien verschijnen, die radicaal breekt met het traditionele politieke schaakbord door zich te keren tegen de uitwassen van het systeem.
Is langer werken goed voor uw gezondheid of voor die van de staatskas?
Ik lees: Retraite anticipée, vieillesse assurée !
"Le travail, c'est la santé, rien faire c'est la conserver" Henri Salvador nous l'avait déjà dit mais aujourd'hui ce sont les conclusions d'une vaste étude américaine ! Elle tend à démontrer que ceux qui prennent leur retraite plus tôt vivent .plus longtemps.
Une étude menée aux Etats-Unis en 2002, auprès des employés de grandes entreprises, a suivi le devenir de ceux-ci après leur retraite. Certains des résultats inattendus sont cependant éloquents : un travailleur qui a pris sa retraite à l'âge de 50 ans a une espérance de vie moyenne de 86 ans alors que s'il travaille jusqu'à 65 ans, elle est ramenée à 67 ans ! L'étude se base sur le paiement des retraites et avait pour but initial de vérifier la solidité financière des caisses de retraite.
Ainsi, chez Boeing, les employés partant à la retraite à l'âge de 65 ans reçoivent leur pension pendant une durée moyenne de 18 mois seulement. Alors que celui qui a cessé ses activités à 60 ans les perçoit encore durant quelques 6 ans.
D'un point de vue physiologique, des hypothèses d'explication sont avancées : les personnes plus âgées mettent leur organisme à rude épreuve plus longtemps pour rester à la hauteur de leurs tâches et stressent plus que leurs collègues plus jeunes, ce qui entraîne des problèmes de santé. Ces personnes développent alors des pathologies cardio-vasculaires, des dépressions et des cancers, menant à une plus forte probabilité de décéder rapidement.
Par contre, les employés qui ont arrêté vers 55 ans de travailler ont tendance à faire de vieux os et passent sans trop de problème le cap des 80 ans : meilleure santé, meilleure hygiène de vie, meilleure adaptabilité à la retraite en sont les causes possibles. Voilà pour ce qui concerne la santé physique : mieux vaut être jeune retraité.
Qu'en est-il dès lors de la santé financière de ces jeunes retraités ? Là aussi, les résultats de l'enquête sont roses : les personnes pré-retraitées, qui ont repris un job à temps partiel ou qui ont développé une petite activité parallèle connaissent une vieillesse d'encore meilleure qualité ! Ils y trouvent de la satisfaction, travaillent à leur rythme ( ou celui de leur corps vieillissant) et entretiennent leurs cellules cérébrales.
Conclusions:
exit la dépression du pré-retraité, il s'agit d'une merveilleuse opportunité de vivre plus longtemps, et de peut être entamer une nouvelle vie
Donnez le meilleur de vous-même entre 32 et 42 ans - période la plus productive- et arrangez-vous pour pouvoir lever le pied vers les 55 ans.
Le tout est maintenant de pouvoir assumer ces constatations. le gouvernement veut inciter les Belges à travailler plus longtemps pour pouvoir assumer le financement des retraites d'une population qui vieillit de plus en plus . à chacun ses priorités.
Optimum Strategies for Creativity and Longevity
By Sing Lin, Ph.D.林星雄博士
Member of National Council of
Chinese Institute of Engineers USA/Greater New York Chapter, and
Member of Board of Director of
NationalTaiwanUniversity Alumni Association Greater New York
March 2002
1. Most Creative Years in the Life
The Nobel Laureate, Dr. Leo Esaki, delivered the distinguished lecture entitled "Innovation and Evolution: Reflections on a Life in Research" in the University of Texas at Dallas in the afternoon of Feb. 23, 2002 during the 2002 US National Engineering Week. In this lecture, Dr. Esaki indicated that most of the great discoveries and innovations by the Nobel Laureates occurred at the average age of 32 even though the Nobel prizes were awarded 10 or 20 years afterwards. Furthermore, Dr. Esaki indicated that the peak creativity of most scientists occurred around the age range of 20 to 30 years. As one gets older, the experience increases but the creativity decreases steadily with the age.
It is, therefore, very important to stimulate, encourage and cultivate many young people to get interested in science and engineering at their young age and to provide the optimal R&D environment for these very powerful young scientists and engineers to unleash their very strong creativities during their most precious and creative years around the age of 32.
2. Longevity Vs. Retirement Age
The pension funds in many large corporations (e.g., Boeing, Lockheed Martin, AT&T, Lucent Technologies, etc.) have been Over Funded because many late retirees who keep-on working into their old age and retire late after the age of 65 tend to die within two years after their retirements. In other words, many of these late retirees do not live long enough to collect all their fair shares of pension money such that they leave a lot of extra-unused money in the pension funds resulting in the over-funded pension funds.
Dr. Ephrem (Siao Chung) Cheng provided the important results in the following Table 1 and the associated chart from an actuarial study of life span vs. age at retirement. The study was based on the number of pension checks sent to retirees of Boeing Aerospace.
Table 1 Actuarial Study of life span vs. age at retirement.
Age at
Retirement
Average Age
At Death
49.9
86
51.2
85.3
52.5
84.6
53.8
83.9
55.1
83.2
56.4
82.5
57.2
81.4
58.3
80
59.2
78.5
60.1
76.8
61
74.5
62.1
71.8
63.1
69.3
64.1
67.9
65.2
66.8
Table 1 and the chart indicate that for people retired at the age of 50, their average life span is 86; whereas for people retired at the age of 65, their average life span is only 66.8. An important conclusion from this study is that for every year one works beyond age 55, one loses 2 years of life span on average.
The Boeing experience is that employees retiring at age of 65 receive pension checks for only 18 months, on average, prior to death. Similarly, the Lockheed experience is that employees retiring at age of 65 receive pension checks for only 17 months, on average, prior to death. Dr. David T. Chai indicated that the Bell Labs experience is similar to those of Boeing and Lockheed based on the casual observation from the Newsletters of Bell Lab retirees. A retiree from Ford Motor told Dr. Paul Tien-Lin Ho that the experience from Ford Motor is also similar to those in Boeing and Lockheed.
The statistics shown in the Pre-Retirement Seminar in Telcordia (Bellcore) indicates that the average age that Telcordia (Bellcore) employees start retirement is 57. Therefore, people who retire at the age of 65 or older are minority as compared to the number of early retirees.
The hard-working late retirees probably put too much stress on their aging body-and-mind such that they are so stressed out to develop various serious health problems that forced them to quit and retire. With such long-term stress-induced serious health problems, they die within two years after they quit and retire.
On the other hand, people who take early retirements at the age of 55 tend to live long and well into their 80s and beyond. These earlier retirees probably are either wealthier or more able to plan and manage their various aspects of their life, health and career well such that they can afford to retire early and comfortably.
These early retirees are not really idling after their early retirements to get old. They still continue doing some work. But they do the work on the part-time basis at a more leisure pace so that they do not get too stressed out. Furthermore, they have the luxury to pick and chose the types of part-time work of real interest to them so that they can enjoy and love doing that fun work at a more leisure pace.
The late retirees are small in number, tend to die quickly after retirement and disappear from the population of old people beyond the age of 70. Late retirees, therefore, have very little weight on the statistical average life expectancy of the population of old people dominated by the early retirees.
Several years ago, a Japanese friend of mine told me that most Japanese people retire at the age of 60 or earlier. This may be one of the factors contributing to the long average life span of Japanese people.
3. Changing Trend of US Pension Plans
The traditional pension plans of many major US companies used to place a lot of value on the experience of long-term older employees by increasing the pension money rapidly and nonlinearly for long-term employees as their age + service year increases beyond the threshold of the rule of 75. Most long-term employees cross this critical threshold at about the age of 55. On the other hand, the early retirees incur very heavy penalty in pension and in other associated retiree benefits (e.g., employer paid medical insurance, employer paid life insurance, death benefits for family, etc.) when they retire before they meet the rule of 75.
However, in recent few years, many large US corporations are switching from their traditional retirement pension plans to the new portable Cash Balance Plans. The new portable cash balance plans are much more favorable to the younger employees but are very unfavorable to the long-term older employees. Some older long-term employees found that when their employers switched from the traditional pension plans to the cash balance plan, their pensions were reduced by 30% to 50%.
One of the implications of this trend towards the new cash balance plan is that the US corporations are now placing more value on the higher creativity and adaptability of younger employees and less value on the experience of the older employees. This is consistent with the accelerating pace of innovations and technology advances. The creative and dynamic younger employees are better positioned, than the older employees do, to keep up with the faster pace of technology advances.
4. Conclusion and Recommendations
The most precious, creative and innovative period in your life is the 10-year period around the age of 32. Plan your career path to use this precious 10-year period wisely and effectively to produce your greatest achievements in your life.
The pace of innovations and technology advances is getting faster and faster and is forcing everybody to compete fiercely at the Internet speed on the information super-highways. The highly productive and highly efficient workplace in USA is a pressure-cooker and a high-speed battleground for highly creative and dynamic young people to compete and to flourish.
However, when you get older, you should plan your career path and financial matter so that you can retire comfortably at the age of 55 or earlier to enjoy your long, happy and leisure retirement life into your golden age of 80s and beyond. In retirement, you can still enjoy some fun work of great interest to you and of great values to the society and the community, but at a part-time leisure pace on your own term.
On the other hand, if you are not able to get out of the pressure-cooker or the high-speed battleground at the age of 55 and have to keep on working very hard until the age of 65 or older before your retirement, then you probably will die within 18 months of retirement. By working very hard in the pressure cooker for 10 more years beyond the age of 55, you give up at least 20 years of your life span on average.
Ik lees: Milieuorganisaties, wetenschappers en politici bestoken ons voortdurend met dreigende rampen. Want bange burgers zijn brave burgers. Wat ooit kenmerkend was voor dictaturen, is inmiddels doodnormaal in de moderne democratie: het aanwakkeren en uitbuiten van angst. Vroeger probeerde een democratische overheid zijn burgers juist te bevrijden van angsten: angst voor ziekte, arbeidsongeschiktheid en werkloosheid. Angst was immers een slechte raadgever; ze kon leiden tot een vlucht in extremisme, tot revolutie. Zo vertelde de Amerikaanse president Roosevelt zijn landgenoten in 1933, tijdens het hoogtepunt van de Grote Depressie, dat ze 'niets te vrezen hadden behalve de vrees zelf'. Maar die bezorgdheid is verleden tijd. Vadertje Staat is een bullebak geworden; een onheilsprofeet die ons welbewust de stuipen op het lijf jaagt.
Het grootste gevaar, aldus, is een wereldwijde griepuitbarsting, een pandemie. Andere grote dreigingen zijn een oliecrisis, 'polarisatie en radicalisering', de landelijke uitval van het elektriciteitsnet en extreme hitte of droogte ten gevolge van klimaatverandering. Laten we bij de grootste ramp beginnen: de gevreesde grieppandemie. Een vertrouwd doemscenario. Aangewakkerd door uitbarstingen van griepachtige ziekten als de luchtweginfectie SARS en de vogelgriep, roepen vele deskundigen al jarenlang om het hardst dat we ons op het ergste moeten voorbereiden. En ze verwijzen daarbij uiteraard naar de grote grieppandemieën uit de geschiedenis. Wat ze niet vertellen, is dat er wat de griep betreft de laatste halve eeuw iets fundamenteel veranderd lijkt te zijn. Die pandemieën komen niet meer voor. Zon anderhalve eeuw lang had de wereld te maken met uitbarstingen van nieuwe griepvirussen, en dat pakweg om de tien jaar. De beruchtste grieppandemie was de Spaanse Griep van 1918/1919, die meer doden veroorzaakte dan de toen net afgelopen Eerste Wereldoorlog. Daarna was er een uitbarsting eind jaren twintig, eind jaren dertig, veertig, vijftig tot de laatste grieppandemie, de uitbarsting van de Hong-Konggriep in 1968. Sindsdien zijn er geen pandemieën meer geweest. Niemand weet waarom er al veertig jaar geen grote pandemieën meer optreden, maar de oorzaak moet ergens liggen in het brongebied waar die nieuwe virussen steeds maar weer vandaan kwamen: Centraal-Azië. De nieuwe griepvirussen waren genetische variaties (mutaties) van varkens- en rundergriepvirussen, en die mutaties ontstonden waarschijnlijk juist daar omdat mens en vee in die regio dicht bijeen leefden. Maar er lijkt meer aan de hand. De overstap naar de mens lijkt voor deze virussen een te grote stap. Deskundigen hebben een vermoeden waarom dat zo is: het virus is zo gebouwd dat het niet gedijt in de hogere luchtwegen; het nestelt zich liever diep in de longen. En om daar te komen, en om van daaruit andere mensen te infecteren, dat is nu eenmaal heel lastig. En het bedrijfsleven en de media zingen dapper mee. Het farmaceutisch GSK liet naar aanleiding van de Risocoanalyse weten dat de regering zo snel mogelijk grote voorraden van GSKs vogelgriepvaccin moet inslaan (ook al weet niemand of dat vaccin op het moment suprême werkelijk iets zal uithalen. Maar de vraag is dus of dat moment überhaupt ooit aanbreekt. De kans is groot dat verwoestende pandemieën definitief tot het verleden behoren. Politici die voorbereidingen treffen voor een komende pandemie zijn als generaals die zich voorbereiden op de vorige oorlog.
Wees bang! Wees erg bang! Zeker, De moderne burger wordt voortdurend, uit steeds weer andere richtingen, bang gemaakt. Hij krijgt voortdurend te horen dat de aarde ten onder dreigt te gaan aan zijn harteloosheid, spilzucht en luiheid of simpelweg het gegeven dat hij te veel is.
De Franse historicus François Walter verbaast zich in zijn boek Catastrophes over het feit dat we nu, ondanks alle moderne voorzieningen en zekerheden, nog net zo bang zijn als in de duistere middeleeuwen. Volgens Ulrich Beck, auteur van Weltrisikogesellschaft, is het juist de moderne, valse belofte van zekerheid die ons nu zo bang maakt. Anderen zijn ondertussen op zoek naar degenen die de moderne burger bang willen maken. In Scared to death wijzen de auteurs, Christopher Booker en Richard North, drie schuldigen aan: de wetenschap, de media en de politiek. Angst zaaien en versterken is doodnormaal geworden. Iedereen doet er aan mee. Bedrijven, de media, ideële organisaties en sinds kort ook overheidsinstanties: allemaal hebben ze ontdekt dat bang maken een effectieve manier is om aandacht te trekken, om de burger te bereiken en hem over te halen om de beurs te open te trekken of onaangename ingrepen te accepteren. Angst werkt. Het levert hogere omzetten, hogere kijkcijfers, meer geld in de collectebussen en uiteindelijk meer stemmen in het stemhokje.
Oorspronkelijk was het uitsluitend de reclame die ons bang probeerde te maken: bang voor slechte adem, voor zweetvoeten, voor het pensioengat, voor ziekte en de dood. De verlossing voor al deze kunstmatige angsten lag in de winkel op ons te wachten.
Die truc werd in de jaren zeventig overgenomen de milieuactiegroepen. Dit milieu-alarmisme zorgde voor een ongekende groei van de verschillende bewegingen en deed het uitstekend in de media. Maar ze veroorzaakte uiteindelijk een unieke vorm van chronische vermoeidheid: wie geen ramp te melden had, kreeg geen aandacht. Wetenschappers hadden dat al snel in de gaten, en hebben het rampdenken inmiddels volledig omarmt. Of het nu gaat om archeologische vondsten, om onderzoek naar diepzeestromingen of het tellen van zeldzame plantjes of vlinders: het heeft volgens hen allemaal te maken met klimaatverandering. Een bescheiden leugen die de kans op media-aandacht, maar ook op subsidiëring vanuit de overheid flink vergroot. Zonder die overdrijving lukt het niet meer.
Na de commercie, de milieubeweging en de wetenschap heeft nu dus ook de overheid de bangmakerij ontdekt. En met dezelfde doelstelling: toegang tot uw portemonnee. En de politiek speelt daar handig op in. Spookverhalen zijn uitstekende gelegenheden om oude wensen weer eens naar voren te halen. EU-buitenland coördinator Solana waarschuwde afgelopen maart voor 'miljoenen' extra vluchtelingen richting EU; reden waarom de lidstaten hun defensie-uitgaven maar eens flink moeten verhogen. Energiebesparing en een effectief milieubeleid zijn blijkbaar ondenkbaar zonder de dreiging van olietekorten en het broeikaseffect. De vergrijzing kan alleen omschreven worden in termen van een nationale ramp; overgewicht wordt een medische ramp; alle kinderen vormen sinds kort een potentiële ramp.
De reden waarom ook de politiek steeds vaker kiest voor bangmakerij, als ze de burger iets wil bijbrengen, zijn gedrag wil beïnvloeden, dan kan dat alleen nog maar door toediening van de sterkste prikkel: bang maken. Blijkbaar voldoet angst aan een diepe behoefte.
Maar angst slijt. En wanneer de ramp uitblijft en de angst wegebt, blijft alleen maar cynisme achter. Alleen een nog grotere dreiging kan de burger dan weer in het gareel krijgen. Een nog grotere dreiging, waarmee u opnieuw van alle kanten zult worden bestookt. Bang bent u, en bang moet u blijven, want de een zijn angst is de ander zijn brood.
Niet te lang zal hij leven, niet te lang zal hij leven in de gloria, in de gloria!
Ik lees:
In de VS zijn er nu ook beleggingsfondsen die de levensverzekering van oudere mensen afkopen. De verkoper incasseert onmiddellijk een deel van het geld dat de verzekeringsmaatschappij normaal pas bij overlijden zou uitbetalen. Dat geeft hem de cash op het ogenblik dat hij het echt nodig heeft. Het beleggingsfonds blijft de verzekeringspremies betalen, maar strijkt bij de dood van de verkoper het totale verzekerde bedrag op. Vaak worden dergelijke contracten gebundeld in een soort van obligatie, welke het koosnaampje 'death bonds' of 'doodsobligaties' meekregen en waarvan de return afhangt van de snelheid waarmee de verkopers van de levensverzekering de pijp aan Maarten geven. Magere Hein heeft dus wel echt zijn intrede gedaan op de financiële markten of om het te zeggen met een bekende spreuk " De een zijn dood de ander zijn brood"
Ik lees: "Mails leggen interne keuken SP.A bloot " Ondanks de kritiek die Gennez over zich heen kreeg, blijft de overgrote meerderheid van het partijbureau haar steunen. Prioritair voor het partijbureau is verder werken aan de toekomst, wel is dat de leden zich in de toekomst niet meer zullen aanspreken met "kameraad". Bij deze wordt de SP.A in de toekomst een partij die enkel nog van naam verschilt met onze andere partijen. Bij de VLD zijn de kopstukken met gouden handdruk verbannen naar Europa. Door gebrek aan 5 minuten politieke moed mogen ze zich bij de CD&V niet meer moeien met de 800 000 voorkeurstemmen van het binnenland, Yves mag zich nog enkel inlaten met de buitenlandse (vb.Absurdistan). Bij de MR staat de guilliotine al klaar voor de meerkoppige Didier, die daarmee teveel van pet kan wisselen.
Heb van horen zeggen dat de PS een zusterpartij op Sicilië heeft en dat madame non van de CDH haar huwelijk niet geldig is, want heeft ze wel "ja"gezegd? Oh ja dat ook nog! Het B.H.V. kieskringprobleem schijnt nu ook opgelost te zijn door de uitspraak "België is een belangrijke stad" van de nieuwe Amerikaanse ambassadeur voor België.
Dus tijd voor een nieuwe start! Voor een nieuwe start! Een nieuwe start! Nieuwe start! Start! Start! Start! Allee start dan toch! Shit de staatskas is plat.
