De jacht op de etnische stem in Brussel of campagnes die in de grote media niet aan bod komen.
De onafhankelijke en kritische freelancejournalist van Turkse origine Mehmet Koksal volgde de regionale verkiezingen van 7 juni in Brussel van heel nabij. En hij concludeert: "In Brussel werkt het communautarisme stemmen voor de eigen etnische groep prima." Tegelijk waarschuwt hij ook voor de gevaren. Zijn bevindingen resulteerden in een boek en, deze week, in een opiniestuk voor BDW. Naar aanleiding van de publicatie van zijn boek Bruxelles 2009. Lautre campagne. Daarin brengt de freelancejournalist van Turkse origine verslag uit over de verkiezingscampagne die in de mainstreammedia niet aan bod komt: Ik richt de schijnwerpers op de allochtone gemeenschappen de Turken, de Marokkanen, de Congolezen enzovoort en beschrijf hoe de traditionele partijen daar zoveel mogelijk stemmen proberen binnen te rijven.
Zoals ondertussen genoegzaam bekend is, was niet toevallig de Parti Socialiste - daarin gesteund door haar kleine Vlaamse zusterpartij - de drijvende kracht achter de invoering van de beruchte Snel Belg-wet en het vreemdelingenstemrecht. Met de massale inzet van allochtonen hoopte de linkerzijde immers haar afkalvende kiezersreservoir aan te vullen. Voor de Franstaligen kwam daar nog bij dat zij in de inzet van het allochtonenleger een middel zagen om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel verder terug te dringen.
Dat die rekening wel degelijk klopte, bleek voor het eerst in alle duidelijkheid bij de regionale verkiezingen van 2004, toen de Parti Socialiste in Brussel een historische monsterzege behaalde. Ook tijdens de voorbije stembusslag heeft de PS opnieuw voor het volle pond kunnen profiteren van de allochtone stembonus, zoals PS-kopstuk Philippe Moureaux eerder reeds toegaf.
Kandidaten met een wat onopvallend profiel, die eerder het algemeen belang verdedigen dan dat van een bepaalde groep, raken niet meer verkozen. Het beste voorbeeld daarvan is Rachid Madrane (PS), die tijdens de afgelopen legislatuur fraai parlementair werk leverde, maar die zich niet genoeg liet meeslepen in de communautaire trend.
Dergelijke profielen hoewel gesteund door het partijapparaat vallen niet langer in de smaak bij de kiezers uit de Brusselse volkswijken. Een tegenvoorbeeld om het succes van het communautaristische cliëntelisme te illustreren, is het geval van de afgevaardigden Emin Özkara en Mohammadi Chahid (ook allebei PS): van hen hebben we in de afgelopen vijf jaar niet veel gehoord, maar toch halen ze aanzienlijke scores dankzij een intensieve mobilisatie op lokaal niveau in Schaarbeek en Sint-Jans-Molenbeek. Ook voor Koksal is het zonneklaar dat de PS in Brussel haar verlies heeft weten te beperken dankzij de allochtone stem: Het volstaat de voorkeurstemmen bij de PS te overlopen om je daarvan te vergewissen. Om het verlies te beperken heeft de PS (opnieuw) maximaal ingezet op de allochtone kiezer. Maar er is meer aan de hand, zo gaat Koksal verder. Volgens de journalist zijn het immers precies die PS-kandidaten die veel beloven en een uitgesproken etnische, op de eigen gemeenschap toegesneden campagne voeren die succes hebben. Als voorbeeld noemt Koksal ene Emin Oskara: Die heeft welgeteld één vraag gesteld gedurende zijn verblijf in het Brussels Parlement. Maar hij runde de voorbije vijf jaar wel een heel actief secretariaat voor sociaal dienstbetoon in Schaarbeek. Elke Turk die een probleem had met de gemeentelijke administratie, een bouwvergunning nodig had, zijn nieuwe schoondochter via gezinshereniging uit Turkije wou laten overkomen of op zoek was naar een baantje, kon bij hem terecht. Hij is wel herkozen. Desgevraagd zegt Koksal dat de allochtone kiezers in de volkswijken van hun politici vragen naar een lange arm, subsidies voor hun vzws Ze willen zaken waarop ze eigenlijk geen recht hebben, wat een groot democratisch probleem opwerpt, aldus nog Koksal.
De politieke partijen lijken dat verkiezingsmechanisme goed te snappen, want meer nog dan de programma's en de maatschappelijke projecten zijn het vooral de stemmen die tellen de ochtend na de stembusgang. Dat is ook de reden waarom de partijen niet langer aarzelen om kandidaten met een uitgesproken communautaristisch profiel binnen te halen. Die kunnen de partij een pak stemmen opleveren, los van de negationistische en homofobe uitspraken die zij zo nu en dan in een vreemde taal aan hun specifieke electoraat verkondigen.
Als we uitgaan van de hypothese dat het overgrote deel van het communautaire electoraat nauwelijks politiek bewust is, dan is het voor de partijen niet heel erg moeilijk om die kiezers voor zich te winnen met behulp van een uitermate op de spits gedreven cliëntelisme.
Joden en Chinezen De band met de politiek ligt voor deze groep met een laag inkomen en een beperkt opleidingsniveau anders dan voor het electoraat uit de welgestelde buurten, dat meer intellectuele bagage heeft. Het kiezersvolk uit de volkswijken beschouwt een kandidaat meer als een facilitator om een welbepaalde en persoonlijke dienst (huisvesting, baan, vergunning, subsidie,...) los te krijgen, terwijl de welgestelde groep voornamelijk vanuit een ideologische basis handelt en rekening houdt met institutionele bijzonderheden (gewest, gemeenschap, federaal niveau). Het is dan ook niet overdreven om te stellen dat het succes van partijen als PS en CDH in Brussel vooral te danken is aan het cliëntelistische en communautaire electoraat.
De PS verzamelde het grootste deel van de (Arabische en Turkse) moslimstemmen, terwijl CDH zijn verankering in de Afrikaanse evangelische gemeenschap verstevigde. Ecolo en MR, die politiek zeer bewuste kiezers hebben, spelen niet al te veel in op het communautarisme, want daardoor zouden ze weleens een deel van hun kiezers kunnen kwijtspelen. MR gokte vooral op de stemmen van zionistische joden en de kleine Chinese gemeenschap. Ecolo voerde ook wel campagne bij het moslimelectoraat en het Poolse kiezersvolk, maar hun communautaristische campagne was minder grootschalig dan die van de andere partijen.
De PS mag dan wel de kampioen zijn, ook andere partijen laten sinds geruime tijd geen middel onverlet om hun profijt te doen met het etnisch stemgedrag van de Nieuwe Belgen. Tekenend terzake is de anekdote die Koksal vertelt over een campagnebijeenkomst van Fouad Ahidar, die door de Brusselse SP.A was uitgestuurd om allochtone zieltjes te ronselen. Op de bewuste avond, waar Yamilla Idrissi, Bert Anciaux, Pascal Smet en de hele Brusselse SP.A-top aanwezig was, werd volgens Koksal geen woord Nederlands gesproken: Iedereen sprak Frans en een beetje Arabisch. Nu, ze moeten wel want anders begrijpt niemand in de zaal hen. Maar die hele verkiezingsavond ging over de bootreis van Ahidar naar de Gazastrook, en dat hij alles in het werk zou stellen om mensen zonder papieren te regulariseren.
Religieuze gemeenschappen zijn doorgaans behoudend als het om waarden gaat. Zodra Ecolo blijkt open te staan voor het dragen van een hoofddoek, wat stemmen zou kunnen opleveren, staan prompt enkele CDH-kandidaten paraat om de kiezers eraan te herinneren dat Ecolo ook heel erg openstaat voor de rechten van homoseksuelen, een argument dat dan weer niet in goede aarde valt bij gemeenschappen met een sterke religie.
De Brusselse verkiezingscampagne van 2009 bleek bijzonder intens, met pamfletten, sms'jes, T-shirts, affiches, opgetuigde auto's en avondjes waar de drank rijkelijk vloeide. De kandidaten brachten hun boodschap aan de man in alle verschillende talen die in het Brusselse gewest worden gesproken, in het Arabisch, Turks, Chinees, Engels, Frans, Nederlands en Lingala. Die linguïstische diversiteit, ook op politiek vlak, is een te koesteren troef voor Brussel. Een beetje als Barack Obama, die zijn slogan ¡Sí, se puede! ("Yes, we can" in het Spaans) ook bij het Latino-electoraat van de VS deed aanslaan.
Wat wel aan de kaak moet worden gesteld, is in de eerste plaats het dubbele discours dat maar al te vaak in de verkiezingsboodschappen doorschemert. Het is voor Brussel geen goede zaak dat er homofobe, negationistische en racistische boodschappen worden gepropageerd in een taal die niet elke Brusselaar begrijpt. En het is ook niet altijd een goede zaak dat het partijapparaat de kandidaten die een dergelijk dubbel discours houden, onafgebroken blijft steunen.
Het ziet ernaar uit dat de jacht op communautaristische stemmen een mooie toekomst tegemoet gaat de komende jaren. Tegelijk is het niet helemaal uitgesloten dat we in Brussel een plaatselijke Pim Fortuyn zien verschijnen, die radicaal breekt met het traditionele politieke schaakbord door zich te keren tegen de uitwassen van het systeem.
Is langer werken goed voor uw gezondheid of voor die van de staatskas?
Ik lees: Retraite anticipée, vieillesse assurée !
"Le travail, c'est la santé, rien faire c'est la conserver" Henri Salvador nous l'avait déjà dit mais aujourd'hui ce sont les conclusions d'une vaste étude américaine ! Elle tend à démontrer que ceux qui prennent leur retraite plus tôt vivent .plus longtemps.
Une étude menée aux Etats-Unis en 2002, auprès des employés de grandes entreprises, a suivi le devenir de ceux-ci après leur retraite. Certains des résultats inattendus sont cependant éloquents : un travailleur qui a pris sa retraite à l'âge de 50 ans a une espérance de vie moyenne de 86 ans alors que s'il travaille jusqu'à 65 ans, elle est ramenée à 67 ans ! L'étude se base sur le paiement des retraites et avait pour but initial de vérifier la solidité financière des caisses de retraite.
Ainsi, chez Boeing, les employés partant à la retraite à l'âge de 65 ans reçoivent leur pension pendant une durée moyenne de 18 mois seulement. Alors que celui qui a cessé ses activités à 60 ans les perçoit encore durant quelques 6 ans.
D'un point de vue physiologique, des hypothèses d'explication sont avancées : les personnes plus âgées mettent leur organisme à rude épreuve plus longtemps pour rester à la hauteur de leurs tâches et stressent plus que leurs collègues plus jeunes, ce qui entraîne des problèmes de santé. Ces personnes développent alors des pathologies cardio-vasculaires, des dépressions et des cancers, menant à une plus forte probabilité de décéder rapidement.
Par contre, les employés qui ont arrêté vers 55 ans de travailler ont tendance à faire de vieux os et passent sans trop de problème le cap des 80 ans : meilleure santé, meilleure hygiène de vie, meilleure adaptabilité à la retraite en sont les causes possibles. Voilà pour ce qui concerne la santé physique : mieux vaut être jeune retraité.
Qu'en est-il dès lors de la santé financière de ces jeunes retraités ? Là aussi, les résultats de l'enquête sont roses : les personnes pré-retraitées, qui ont repris un job à temps partiel ou qui ont développé une petite activité parallèle connaissent une vieillesse d'encore meilleure qualité ! Ils y trouvent de la satisfaction, travaillent à leur rythme ( ou celui de leur corps vieillissant) et entretiennent leurs cellules cérébrales.
Conclusions:
exit la dépression du pré-retraité, il s'agit d'une merveilleuse opportunité de vivre plus longtemps, et de peut être entamer une nouvelle vie
Donnez le meilleur de vous-même entre 32 et 42 ans - période la plus productive- et arrangez-vous pour pouvoir lever le pied vers les 55 ans.
Le tout est maintenant de pouvoir assumer ces constatations. le gouvernement veut inciter les Belges à travailler plus longtemps pour pouvoir assumer le financement des retraites d'une population qui vieillit de plus en plus . à chacun ses priorités.
Optimum Strategies for Creativity and Longevity
By Sing Lin, Ph.D.林星雄博士
Member of National Council of
Chinese Institute of Engineers USA/Greater New York Chapter, and
Member of Board of Director of
NationalTaiwanUniversity Alumni Association Greater New York
March 2002
1. Most Creative Years in the Life
The Nobel Laureate, Dr. Leo Esaki, delivered the distinguished lecture entitled "Innovation and Evolution: Reflections on a Life in Research" in the University of Texas at Dallas in the afternoon of Feb. 23, 2002 during the 2002 US National Engineering Week. In this lecture, Dr. Esaki indicated that most of the great discoveries and innovations by the Nobel Laureates occurred at the average age of 32 even though the Nobel prizes were awarded 10 or 20 years afterwards. Furthermore, Dr. Esaki indicated that the peak creativity of most scientists occurred around the age range of 20 to 30 years. As one gets older, the experience increases but the creativity decreases steadily with the age.
It is, therefore, very important to stimulate, encourage and cultivate many young people to get interested in science and engineering at their young age and to provide the optimal R&D environment for these very powerful young scientists and engineers to unleash their very strong creativities during their most precious and creative years around the age of 32.
2. Longevity Vs. Retirement Age
The pension funds in many large corporations (e.g., Boeing, Lockheed Martin, AT&T, Lucent Technologies, etc.) have been Over Funded because many late retirees who keep-on working into their old age and retire late after the age of 65 tend to die within two years after their retirements. In other words, many of these late retirees do not live long enough to collect all their fair shares of pension money such that they leave a lot of extra-unused money in the pension funds resulting in the over-funded pension funds.
Dr. Ephrem (Siao Chung) Cheng provided the important results in the following Table 1 and the associated chart from an actuarial study of life span vs. age at retirement. The study was based on the number of pension checks sent to retirees of Boeing Aerospace.
Table 1 Actuarial Study of life span vs. age at retirement.
Age at
Retirement
Average Age
At Death
49.9
86
51.2
85.3
52.5
84.6
53.8
83.9
55.1
83.2
56.4
82.5
57.2
81.4
58.3
80
59.2
78.5
60.1
76.8
61
74.5
62.1
71.8
63.1
69.3
64.1
67.9
65.2
66.8
Table 1 and the chart indicate that for people retired at the age of 50, their average life span is 86; whereas for people retired at the age of 65, their average life span is only 66.8. An important conclusion from this study is that for every year one works beyond age 55, one loses 2 years of life span on average.
The Boeing experience is that employees retiring at age of 65 receive pension checks for only 18 months, on average, prior to death. Similarly, the Lockheed experience is that employees retiring at age of 65 receive pension checks for only 17 months, on average, prior to death. Dr. David T. Chai indicated that the Bell Labs experience is similar to those of Boeing and Lockheed based on the casual observation from the Newsletters of Bell Lab retirees. A retiree from Ford Motor told Dr. Paul Tien-Lin Ho that the experience from Ford Motor is also similar to those in Boeing and Lockheed.
The statistics shown in the Pre-Retirement Seminar in Telcordia (Bellcore) indicates that the average age that Telcordia (Bellcore) employees start retirement is 57. Therefore, people who retire at the age of 65 or older are minority as compared to the number of early retirees.
The hard-working late retirees probably put too much stress on their aging body-and-mind such that they are so stressed out to develop various serious health problems that forced them to quit and retire. With such long-term stress-induced serious health problems, they die within two years after they quit and retire.
On the other hand, people who take early retirements at the age of 55 tend to live long and well into their 80s and beyond. These earlier retirees probably are either wealthier or more able to plan and manage their various aspects of their life, health and career well such that they can afford to retire early and comfortably.
These early retirees are not really idling after their early retirements to get old. They still continue doing some work. But they do the work on the part-time basis at a more leisure pace so that they do not get too stressed out. Furthermore, they have the luxury to pick and chose the types of part-time work of real interest to them so that they can enjoy and love doing that fun work at a more leisure pace.
The late retirees are small in number, tend to die quickly after retirement and disappear from the population of old people beyond the age of 70. Late retirees, therefore, have very little weight on the statistical average life expectancy of the population of old people dominated by the early retirees.
Several years ago, a Japanese friend of mine told me that most Japanese people retire at the age of 60 or earlier. This may be one of the factors contributing to the long average life span of Japanese people.
3. Changing Trend of US Pension Plans
The traditional pension plans of many major US companies used to place a lot of value on the experience of long-term older employees by increasing the pension money rapidly and nonlinearly for long-term employees as their age + service year increases beyond the threshold of the rule of 75. Most long-term employees cross this critical threshold at about the age of 55. On the other hand, the early retirees incur very heavy penalty in pension and in other associated retiree benefits (e.g., employer paid medical insurance, employer paid life insurance, death benefits for family, etc.) when they retire before they meet the rule of 75.
However, in recent few years, many large US corporations are switching from their traditional retirement pension plans to the new portable Cash Balance Plans. The new portable cash balance plans are much more favorable to the younger employees but are very unfavorable to the long-term older employees. Some older long-term employees found that when their employers switched from the traditional pension plans to the cash balance plan, their pensions were reduced by 30% to 50%.
One of the implications of this trend towards the new cash balance plan is that the US corporations are now placing more value on the higher creativity and adaptability of younger employees and less value on the experience of the older employees. This is consistent with the accelerating pace of innovations and technology advances. The creative and dynamic younger employees are better positioned, than the older employees do, to keep up with the faster pace of technology advances.
4. Conclusion and Recommendations
The most precious, creative and innovative period in your life is the 10-year period around the age of 32. Plan your career path to use this precious 10-year period wisely and effectively to produce your greatest achievements in your life.
The pace of innovations and technology advances is getting faster and faster and is forcing everybody to compete fiercely at the Internet speed on the information super-highways. The highly productive and highly efficient workplace in USA is a pressure-cooker and a high-speed battleground for highly creative and dynamic young people to compete and to flourish.
However, when you get older, you should plan your career path and financial matter so that you can retire comfortably at the age of 55 or earlier to enjoy your long, happy and leisure retirement life into your golden age of 80s and beyond. In retirement, you can still enjoy some fun work of great interest to you and of great values to the society and the community, but at a part-time leisure pace on your own term.
On the other hand, if you are not able to get out of the pressure-cooker or the high-speed battleground at the age of 55 and have to keep on working very hard until the age of 65 or older before your retirement, then you probably will die within 18 months of retirement. By working very hard in the pressure cooker for 10 more years beyond the age of 55, you give up at least 20 years of your life span on average.
Ik lees: Milieuorganisaties, wetenschappers en politici bestoken ons voortdurend met dreigende rampen. Want bange burgers zijn brave burgers. Wat ooit kenmerkend was voor dictaturen, is inmiddels doodnormaal in de moderne democratie: het aanwakkeren en uitbuiten van angst. Vroeger probeerde een democratische overheid zijn burgers juist te bevrijden van angsten: angst voor ziekte, arbeidsongeschiktheid en werkloosheid. Angst was immers een slechte raadgever; ze kon leiden tot een vlucht in extremisme, tot revolutie. Zo vertelde de Amerikaanse president Roosevelt zijn landgenoten in 1933, tijdens het hoogtepunt van de Grote Depressie, dat ze 'niets te vrezen hadden behalve de vrees zelf'. Maar die bezorgdheid is verleden tijd. Vadertje Staat is een bullebak geworden; een onheilsprofeet die ons welbewust de stuipen op het lijf jaagt.
Het grootste gevaar, aldus, is een wereldwijde griepuitbarsting, een pandemie. Andere grote dreigingen zijn een oliecrisis, 'polarisatie en radicalisering', de landelijke uitval van het elektriciteitsnet en extreme hitte of droogte ten gevolge van klimaatverandering. Laten we bij de grootste ramp beginnen: de gevreesde grieppandemie. Een vertrouwd doemscenario. Aangewakkerd door uitbarstingen van griepachtige ziekten als de luchtweginfectie SARS en de vogelgriep, roepen vele deskundigen al jarenlang om het hardst dat we ons op het ergste moeten voorbereiden. En ze verwijzen daarbij uiteraard naar de grote grieppandemieën uit de geschiedenis. Wat ze niet vertellen, is dat er wat de griep betreft de laatste halve eeuw iets fundamenteel veranderd lijkt te zijn. Die pandemieën komen niet meer voor. Zon anderhalve eeuw lang had de wereld te maken met uitbarstingen van nieuwe griepvirussen, en dat pakweg om de tien jaar. De beruchtste grieppandemie was de Spaanse Griep van 1918/1919, die meer doden veroorzaakte dan de toen net afgelopen Eerste Wereldoorlog. Daarna was er een uitbarsting eind jaren twintig, eind jaren dertig, veertig, vijftig tot de laatste grieppandemie, de uitbarsting van de Hong-Konggriep in 1968. Sindsdien zijn er geen pandemieën meer geweest. Niemand weet waarom er al veertig jaar geen grote pandemieën meer optreden, maar de oorzaak moet ergens liggen in het brongebied waar die nieuwe virussen steeds maar weer vandaan kwamen: Centraal-Azië. De nieuwe griepvirussen waren genetische variaties (mutaties) van varkens- en rundergriepvirussen, en die mutaties ontstonden waarschijnlijk juist daar omdat mens en vee in die regio dicht bijeen leefden. Maar er lijkt meer aan de hand. De overstap naar de mens lijkt voor deze virussen een te grote stap. Deskundigen hebben een vermoeden waarom dat zo is: het virus is zo gebouwd dat het niet gedijt in de hogere luchtwegen; het nestelt zich liever diep in de longen. En om daar te komen, en om van daaruit andere mensen te infecteren, dat is nu eenmaal heel lastig. En het bedrijfsleven en de media zingen dapper mee. Het farmaceutisch GSK liet naar aanleiding van de Risocoanalyse weten dat de regering zo snel mogelijk grote voorraden van GSKs vogelgriepvaccin moet inslaan (ook al weet niemand of dat vaccin op het moment suprême werkelijk iets zal uithalen. Maar de vraag is dus of dat moment überhaupt ooit aanbreekt. De kans is groot dat verwoestende pandemieën definitief tot het verleden behoren. Politici die voorbereidingen treffen voor een komende pandemie zijn als generaals die zich voorbereiden op de vorige oorlog.
Wees bang! Wees erg bang! Zeker, De moderne burger wordt voortdurend, uit steeds weer andere richtingen, bang gemaakt. Hij krijgt voortdurend te horen dat de aarde ten onder dreigt te gaan aan zijn harteloosheid, spilzucht en luiheid of simpelweg het gegeven dat hij te veel is.
De Franse historicus François Walter verbaast zich in zijn boek Catastrophes over het feit dat we nu, ondanks alle moderne voorzieningen en zekerheden, nog net zo bang zijn als in de duistere middeleeuwen. Volgens Ulrich Beck, auteur van Weltrisikogesellschaft, is het juist de moderne, valse belofte van zekerheid die ons nu zo bang maakt. Anderen zijn ondertussen op zoek naar degenen die de moderne burger bang willen maken. In Scared to death wijzen de auteurs, Christopher Booker en Richard North, drie schuldigen aan: de wetenschap, de media en de politiek. Angst zaaien en versterken is doodnormaal geworden. Iedereen doet er aan mee. Bedrijven, de media, ideële organisaties en sinds kort ook overheidsinstanties: allemaal hebben ze ontdekt dat bang maken een effectieve manier is om aandacht te trekken, om de burger te bereiken en hem over te halen om de beurs te open te trekken of onaangename ingrepen te accepteren. Angst werkt. Het levert hogere omzetten, hogere kijkcijfers, meer geld in de collectebussen en uiteindelijk meer stemmen in het stemhokje.
Oorspronkelijk was het uitsluitend de reclame die ons bang probeerde te maken: bang voor slechte adem, voor zweetvoeten, voor het pensioengat, voor ziekte en de dood. De verlossing voor al deze kunstmatige angsten lag in de winkel op ons te wachten.
Die truc werd in de jaren zeventig overgenomen de milieuactiegroepen. Dit milieu-alarmisme zorgde voor een ongekende groei van de verschillende bewegingen en deed het uitstekend in de media. Maar ze veroorzaakte uiteindelijk een unieke vorm van chronische vermoeidheid: wie geen ramp te melden had, kreeg geen aandacht. Wetenschappers hadden dat al snel in de gaten, en hebben het rampdenken inmiddels volledig omarmt. Of het nu gaat om archeologische vondsten, om onderzoek naar diepzeestromingen of het tellen van zeldzame plantjes of vlinders: het heeft volgens hen allemaal te maken met klimaatverandering. Een bescheiden leugen die de kans op media-aandacht, maar ook op subsidiëring vanuit de overheid flink vergroot. Zonder die overdrijving lukt het niet meer.
Na de commercie, de milieubeweging en de wetenschap heeft nu dus ook de overheid de bangmakerij ontdekt. En met dezelfde doelstelling: toegang tot uw portemonnee. En de politiek speelt daar handig op in. Spookverhalen zijn uitstekende gelegenheden om oude wensen weer eens naar voren te halen. EU-buitenland coördinator Solana waarschuwde afgelopen maart voor 'miljoenen' extra vluchtelingen richting EU; reden waarom de lidstaten hun defensie-uitgaven maar eens flink moeten verhogen. Energiebesparing en een effectief milieubeleid zijn blijkbaar ondenkbaar zonder de dreiging van olietekorten en het broeikaseffect. De vergrijzing kan alleen omschreven worden in termen van een nationale ramp; overgewicht wordt een medische ramp; alle kinderen vormen sinds kort een potentiële ramp.
De reden waarom ook de politiek steeds vaker kiest voor bangmakerij, als ze de burger iets wil bijbrengen, zijn gedrag wil beïnvloeden, dan kan dat alleen nog maar door toediening van de sterkste prikkel: bang maken. Blijkbaar voldoet angst aan een diepe behoefte.
Maar angst slijt. En wanneer de ramp uitblijft en de angst wegebt, blijft alleen maar cynisme achter. Alleen een nog grotere dreiging kan de burger dan weer in het gareel krijgen. Een nog grotere dreiging, waarmee u opnieuw van alle kanten zult worden bestookt. Bang bent u, en bang moet u blijven, want de een zijn angst is de ander zijn brood.
Niet te lang zal hij leven, niet te lang zal hij leven in de gloria, in de gloria!
Ik lees:
In de VS zijn er nu ook beleggingsfondsen die de levensverzekering van oudere mensen afkopen. De verkoper incasseert onmiddellijk een deel van het geld dat de verzekeringsmaatschappij normaal pas bij overlijden zou uitbetalen. Dat geeft hem de cash op het ogenblik dat hij het echt nodig heeft. Het beleggingsfonds blijft de verzekeringspremies betalen, maar strijkt bij de dood van de verkoper het totale verzekerde bedrag op. Vaak worden dergelijke contracten gebundeld in een soort van obligatie, welke het koosnaampje 'death bonds' of 'doodsobligaties' meekregen en waarvan de return afhangt van de snelheid waarmee de verkopers van de levensverzekering de pijp aan Maarten geven. Magere Hein heeft dus wel echt zijn intrede gedaan op de financiële markten of om het te zeggen met een bekende spreuk " De een zijn dood de ander zijn brood"
Ik lees: "Mails leggen interne keuken SP.A bloot " Ondanks de kritiek die Gennez over zich heen kreeg, blijft de overgrote meerderheid van het partijbureau haar steunen. Prioritair voor het partijbureau is verder werken aan de toekomst, wel is dat de leden zich in de toekomst niet meer zullen aanspreken met "kameraad". Bij deze wordt de SP.A in de toekomst een partij die enkel nog van naam verschilt met onze andere partijen. Bij de VLD zijn de kopstukken met gouden handdruk verbannen naar Europa. Door gebrek aan 5 minuten politieke moed mogen ze zich bij de CD&V niet meer moeien met de 800 000 voorkeurstemmen van het binnenland, Yves mag zich nog enkel inlaten met de buitenlandse (vb.Absurdistan). Bij de MR staat de guilliotine al klaar voor de meerkoppige Didier, die daarmee teveel van pet kan wisselen.
Heb van horen zeggen dat de PS een zusterpartij op Sicilië heeft en dat madame non van de CDH haar huwelijk niet geldig is, want heeft ze wel "ja"gezegd? Oh ja dat ook nog! Het B.H.V. kieskringprobleem schijnt nu ook opgelost te zijn door de uitspraak "België is een belangrijke stad" van de nieuwe Amerikaanse ambassadeur voor België.
Dus tijd voor een nieuwe start! Voor een nieuwe start! Een nieuwe start! Nieuwe start! Start! Start! Start! Allee start dan toch! Shit de staatskas is plat.
Zouden er dan toch meer banen voor jongeren komen, door de ouderen langer aan het werk te houden?
Oktober 20/2009 Ik lees:"Grootste jobverlies in twintig jaar" Bijna 28.000 jobs gingen dit jaar in ons land verloren in de technologische industrie en de bouwnijverheid. Het verlies van banen in de Belgische technologische industrie in 2009 is veel groter dan verwacht. De sectorfederatie Agoria verwachtte dat er dit jaar 10.000 banen verloren zouden gaan maar het eerste halfjaar stond de teller reeds op 15.900. Agoria raamt het jobverlies voor 2009 nu op 25.000 banen. Mocht er geen tijdelijke werkloosheid zijn dan zou het jobverlies tot 45.000 stijgen.
Dat is het grootste banenverlies van de voorbije twintig jaar. Gelukkig was er tijdelijke werkloosheid voor bedienden, anders zou de toestand nog erger geweest zijn, zegt Paul Soete, de topman van Agoria. Sinds het begin van de crisis daalde de omzet in de technologische sector met 20 procent. Ook de rendabiliteit daalde zorgwekkend: Agoria spreekt van een gemiddelde winstmarge van amper 1 procent. Bijna vier op de tien bedrijven werken met verlies. Ruim zes op de tien bedrijven verwachten dat het dieptepunt nog niet is bereikt.
Zouden er dan toch meer banen voor jongeren komen, door de ouderen langer aan het werk te houden? Volgens welk mechanisme worden er jobs gecreëerd wanneer je mensen langer op de arbeidsmarkt houdt? De kwestie is: welk mechanisme is hier aan het werk? Waarom zouden er meer jobs voor jongeren ontstaan als je mensen langer aan het werk houdt? De redenering gaat als volgt: als we meer mensen op de arbeidsmarkt houden dan neemt de concurrentie tussen de werkzoekenden toe en dan komt er een neerwaartse druk op de arbeidsvoorwaarden (lees: dan dalen de lonen). Daarom roepen regering en patronaat in koor "Lage lonen zijn goed voor de concurrentiepositie van onze bedrijven en trekken investeerders aan, jullie moeten dus dringend langer werken. Anders krijgen we door de vergrijzing binnenkort een krapte op de arbeidsmarkt. En volgens de wetten van vraag en aanbod zou dat de loonkosten doen stijgen.
't Is maar dat men het weet, door de op pensioenstelling van de ouderen uit stellen, creëren ze nog een groter leger van rivaliserende werkzoekenden die druk uitoefenen op diegenen die nog een job hebben. Zo kunnen ze vooral de loonvorming en eisen van jong en oud bedwingen. Ze liggen echt niet wakker van onze grote werkloosheidcijfers, integendeel! Het komt hun winstcijfers goed uit.
Oktober 2009, ik lees:" In België is alles te koop, zelfs de regering, zo blijkt". In ruil voor een aalmoes wordt de machtspositie van GDF-Suez op de Belgische energiemarkt voor tien jaar gebetonneerd. De oudste kerncentrales blijven tien jaar langer open - met optie op verlenging - en leveren Electrabel dus tien jaar langer woekerwinsten op. In Le Soir hakt hoofdredactrice Beatrice Delvaux ongenadig in op de beslissing van minister Magnette : "een puur politieke beslissing, op de rand van het cynisme."
Kerncentrales langer open te houden? Het risico is zeer groot. Kerncentrales zijn geen koekjesfabrieken. Een brand of ontploffing kan voor een catastrofe zorgen. Bij een radio-actief lek in de centrale van Doel of Tihange wordt een gebied besmet dat groter is dan België. Het probleem is dat niemand kan zeggen wat de gevolgen zullen zijn als de kerncentrales langer open blijven. De Belgische kerncentrales zijn oorspronkelijk gebouwd om 30 jaar te functioneren. De oudste centrales hebben nu al een levensduur van 40 jaar, en Minister Magnette geeft Electrabel nu toelating om ze nog 10 jaar extra open te houden. Dat is een stap in het duister. Electrabel zal 800 miljoen euro investeren in het moderniseren van de kerninstallaties, maar de reactor zelf kan niet vernieuwd worden. Niemand weet wat de gevolgen zijn. De kerncentrales langer openhouden is hoedanook een risico. De winst voor Electrabel is gegarandeerd, maar het risico wordt volledig gedragen door de bevolking. Want áls er iets fout gaat, loopt het ook écht fout
Risico's
* Op 28 maart 1979 verliest een van de twee reactoren van de Three Mile Island kerncentrale in Harrisburg (VS) haar koelvloeistof. Dit veroorzaakt oververhitting en een gedeeltelijke meltdown van het uranium. Er komt radioactief water en gas vrij. Het ongeluk in Harrisburg in 1979 schudde de wereld voor het eerst wakker.
* In april 1986 barst een van de reactoren van de kerncentrale van Tsjernobyl open door oververhitting. De wind verspreidt radioactiviteit door heel Europa. Gevolg: tienduizenden doden en een geschatte economische schade van honderden miljarden euros. Na de kernramp blijft de Oekraïense kerncentrale doorwerken. Tot en met de sluiting van de laatste turbine in december 2000 zijn er ongelukken en storingen. 22 april 2003 - Het betonnen omhulsel, dat sinds de explosie in 1986 om de kerncentrale in Tsjernobyl de radioactiviteit binnen moet houden, staat op instorten. De steunen die het dak dragen kunnen omvallen, en er zitten veel gaten in de sarcofaag. Wanneer het in 1986 in de haast gebouwde betonnen schild verder beschadigd kan zich opnieuw radioactief materiaal in de omgeving verspreiden. Een oplossing voor dit moment is om een nieuw omhulsel om het oude schild heen te bouwen. Omdat het radioactieve materiaal in de ontplofte centrale nog honderdduizenden jaren gevaarlijk blijft, vormt zich in de loop van de tijd een soort matroesjka in Tsjernobyl, met de ene beschermende sarcofaag over de andere. De ramp met de centrale van Tsjernobyl maakte het definitief duidelijk: de krachten in een kerncentrale zijn ongekend. Talloze veiligheidssystemen kunnen het risico van ongelukken verkleinen, maar uitsluiten is onmogelijk.
Na de ramp in Tsjernobyl riep de nucleaire industrie dat dit een typisch Oost-Europees probleem was en dat dergelijke ongelukken in 'Westerse' centrales niet konden gebeuren. * Toch voltrok zich op 30 september 1999 een nieuwe ramp in Japan, een land met de nieuwste Westerse technologie. Bij de Tokai Mura-ramp werd er teveel splijtbaar uranium in een tank gebracht. Er kwam een kritikaliteitsreactie op gang en de straling die daarbij vrijkwam maakte evacuatie van de omgeving noodzakelijk. Ongelukken met kerncentrales kunnen ieder moment en overal gebeuren. Niemand kan splijtingsprocessen in de hand houden. Kleine ongelukken worden al gauw rampen. Met littekens die eeuwenlang achterblijven. Oude kerncentrales De kernindustrie is over haar piek heen, het lukt niet om de problemen van kernafval en veiligheid op te lossen. Nieuwe kerncentrales zijn onrendabel. Daarom rekt men de levensduur van oude centrales. In Oost-Europa staan veel gammele kernreactoren. In de Verenigde Staten worden oude centrales veel langer aan de gang gehouden. Ook in Nederland mag Borssele nu tot 2033 openblijven. Deze kerncentrale is dan 60 jaar oud. Niemand weet of kerncentrales dan nog veilig zijn. Daardoor neemt ook in het westen de kans op ongelukken met kerncentrales toe.
De Griekse historicus Thucydides schreef (ongeveer 2500 jaar geleden) de volgende uitspraak neer van de Atheense staatsman Pericles: "We noemen ons politiek systeem een democratie, omdat de kwesties er geregeld worden ten bate van de meerderheid van de mensen en niet in het belang van enkelen". Anno 2009, lezen we " In België is alles te koop, zelfs de regering" of de democratie na 2500 jaar terug naar af.
Er loopt een jongetje met een hond aan de lijn. De lijn is wel drie meter lang. Komt er een politieagent langs, die vraagt waarom die lijn zo lang is. De jongen zegt: "Die hond die stinkt zo." "Nogal wiedes," zegt de agent: "Die hond is loops." "O," zegt de jongen, "ken jij 'm dan niet dekken? Ik heb altijd al een politiehond willen hebben.
Ik ben hier weer met een lied over wat weet ge sebiet En 't klinkt goed zoals ge ziet Heel veel woorden zijn d'er niet Dinge dinge ding ...
Zie dat ding, dat is komiek Zowel bij d'ene als bij d'andere kliek Den ene gemene, den ander chic Ne framaçon of ne katholiek Dinge dinge ding ...
Den ene spreekt over zijn god En hij vindt al d'andere zot En hij slaat den boel kapot Als ge niet gelooft in zijn gebod Dinge dinge ding ...
En ge moet tons niet afkomen Mee een liedje of met een blomme Want 't zit rap op uwe verdomme En uw lied zal rap verstomme Dinge dinge ding ...
Ne koning dreef het een beetje ver Zijn naam was Dagobert 'k Zag hem komen al van ver Met ne hele serieuze flair Dinge dinge ding ...
Diene koning ging ne kier op stap Zonder een broek al aan zijn gat 'k Zegge wat vieze toeren zijn dat Z'n pietsje bloot hier in de stad Dinge dinge ding ...
Maar er was niemand die iets zei En iedereen knielde in een rij Want de baas die kwam voorbij En 't is toch de koning wat denkt egij Dinge dinge ding ...
'k Was weeral den dwaze guit Ja, 't schijnt de wereld die gaat vooruit Den baas die deelt toch de lakens uit De melk, de petatters en het fruit Dinge dinge ding ...
Jezus kwam en hij sprak zo fel Tegen al dat komediespel Maar ze hadden hem rap al bij zijn vel Want hij zei het veel te wel Dinge dinge ding ...
Ze hingen hem tons aan een kruis En iedereen ging gerust naar huis Wat doet ge anders met zo een luis Die overal boel maakt en gedruis Dinge dinge ding ...
't Is pertans al lang geleen En zegge dat we hier nog niet verder zijn 't Is gelijk in mijn refrein Altijd weer domme ding ding Dinge dinge ding ...
Stormloop op petitie tegen hogere taks op spaargeld. Ik lees, dus ik denk. Als ik mijn moeizaam gespaarde centjes vandaag naar de bank breng, wat krijg ik ervoor? En als ik morgen bij diezelfde bank centen moet lenen, wat betaal ik ervoor? Ik spaar dus ik tel, (1) 25% roerende voorheffing door de staat op (2)de aalmoes die ik van de bank krijg voor mijn spaarcenten, en (3) de hoge rente die ik betaal op de lening, eventjes op de vingers 1 maal bestolen door de bankvriendelijke regering en 2 maal bestolen door de klantvriendelijke bank. Wat heb ik op 5 oktober 2009 geleerd? Als de bank de passie preekt, kleine potter pas op je spaargeld.
De aap was uit de bananenboom gevallen en met een flinke klap op zijn achterhoofd terechtgekomen.
Met een schok drong het plotseling tot hem door, morgen word ik een mens.
Ineens werd hij zo trots dat hij tegen alle dieren rondom hem riep: Hallo !
Weten jullie het al ? Morgen word ik mens !
Dan kan ik denken, lachen, dan kan ik spelletjes verzinnen.
Ik word zó handig dat ik allerlei gereedschappen kan maken.
Geweldig ! Morgen word ik mens !
Toen kwam de ezel even langs om afscheid te nemen van de aap en zei: kijk me aan, aap, want ik weet zeker dat je een ezel zal zijn. Als mens zal je ezelachtiger zijn dan ik ben.
Ook de slang schoof voorbij en sprak: hoe listig, gemeen, giftig, en venijnig zal je zijn.
De kikker riep de aap springend toe: opgeblazen, zo zie ik je toekomstige menszijn, helemaal naar mijn beeld.
Zo ging het maar door: honds en kattig zou de mens zijn.
Spinnijdig op zijn medemensen zou hij worden.
Vaak zo koud als een vis zou hij zich gedragen: zich niets aantrekkend van de ander, geen zorg voor zijn naaste in nood.
Tot overmaat van ramp kwam als laatste de wolf voor de aap staan.
Dag mensaap. Ja, ik zie het wel zitten dat je een mens wordt. Maar wat zul je op mij lijken. Jij zult helemaal niet meewerken aan de grote droom van een zorgzame samenleving. Onverbondenheid, haat en tegenstelling zul je brengen in de wereld. Gewelddadig en vernietigend zal je je eigenbelang verdedigen. Ja, aap, als mens zal je voor je medemens een wolf zijn.
Toen viel de avond en het werd heel stil rondom de aap. De dieren lieten hem aan zijn lot over, want morgen zou hij niet meer bij hen horen.
De aap ging tegen de bananenboom zitten en begon diep na te denken over alles wat de dieren gezegd hadden; misschien moest hij er toch niet zo héél erg trots op zijn dat hij morgen mens werd.
Nu hoorde hij op diezelfde avond een Stem die fluisterde aan zijn gehoorbeen. De Stem sprak geruststellende woorden: relativeer toch wat al die dieren gezegd hadden. De aap schrok op, zag niets, maar hoorde die Stem steeds duidelijker herhalen: er moet en kan met de mens wat anders gebeuren. En de Stem ging verder: weet je, mijn beste aap, als je naar Mij luistert, ja, precies door nu en dan - in een moment van stilte en bezinning - naar Mijn stem te luisteren zal je iemand anders worden dan de dieren zegden.
Stem je af op Mij en je zult écht mens worden: een mens met zorg voor medemensen, bekommerd om een rechtvaardige en zorgzame samenleving.
Uitstervende fauna en flora, ozongat, klimaatopwarming, extreme droogte, smeltend poolijs, overstromingen, bosbranden, ontbossing, oprukkende woestijn, steden onder rode stofwolk, fijnstof, smog, zure regen gedumpt radioactief en giftig afval in zee. Ongeveer 65 miljoen jaar geleden stierven de dinosaurussen op de hele aarde plotseling uit, waarschijnlijk als gevolg van dramatische geologische en klimatologische veranderingen van hun omgeving waaraan ze zich niet konden aanpassen. En zal de leerling tovenaar zich aan de dramatische gevolgen van zijn door hebzucht gedreven toverkunsten kunnen aanpassen?
