|
Op zondagavond is de spanning te snijden want ik moet binnen in het ziekenhuis. Beter dat ik op zondag ga want op maandagochtend kan het een drukte van jewelste worden. Het verkeer naar Aalst verloopt niet altijd vlotjes 's morgens.
Wanneer we op de kamer komen overvalt me een aanval van claustrofobie. Een piepkleine kamer met daarin twee bedden en een heleboel mensen die opbezoek kwamen bij een dame waarmee ik de kamer zal delen. Ik moet terug buiten.
We praatten wat met de verpleging maar er is op dit moment geen andere kamer vrij. Een grotere kamer betekent een kamer met zes personen... Peter en ik gaan dan naar de cafetaria in de hoop dat ik weer rustig kan worden. Een koffieke en een koekske en wat bij praten....
Tegen dat we terug in de kamer komen, is er al de helft van 't bezoek weg en is de kamer dus iets "vrijer". Ik pak dan maar alles uit, hoewel het zou kunnen dat het allemaal terug snel ingepakt zou worden. Morgen word ik geopereerd en waarschijnlijk kom ik dan op een andere kamer terecht.
Wanneer het bezoek naar huis is en de eerste bloedstalen afgenomen zijn, praten mijn kamergenoot nog eventjes maar besluiten al snel dat het beter is om te gaan slapen. Morgen wordt voor beide een zware dag.
Ik zou als eerste aan de beurt komen maar het is al snel middag en nog steeds lig ik op de kamer
. Met grote honger. Tussendoor probeer ik wat te slapen om de tijd vooruit te laten gaan. En eindelijk is het zover: ik mag mee!
Maar blijkt dat er een dringende operatie is tussengekomen, dus zal nog even moeten wachten. Alles wordt wel al in orde gemaakt voor de operatie. Ik zal nog tot na vijf uur moeten wachten vooraleer ik naar de operatiezaal gebracht wordt. Peter is dan al op de hoogte gebracht dat ze nog moeten starten.
En dan gaat het licht uit, en plots terug aan, in een andere ruimte, een andere kamer
. Met een groot verband aan mijn hoofd,een pijn
en ik kan zien! De specialist staat aan mijn bed en geeft een korte uitleg dat hij mooi alles heeft kunnen weghalen en dat de operatie goed gelukt is. Als alles goed gaat deze nacht mag ik morgenvroeg naar een gewone kamer. Morgenvroeg zal echter langer duren dan gehoopt want ik krijg opnieuw een paniekaanval. Nu ten gevolge van de machine die mijn ademhaling registreert. Telkens ik bijna in slaap val gaat het alarmsignaal af. Mijn ademhaling gaat zo traag of valt soms stil
. Ik heb slaapapnoe. Ik word er zot van! Ik ben bang om te rustig te worden; bang dat ik niet meer wakker ga worden. Ik kan dat moeilijk uitleggen aan de verpleging die graag zou hebben dat ik slaap maar wat moet ik nu doen? Bovendien krijg ik enorme pijn aan mijn linkerschouder en mijn linkeroor. Waarschijnlijk hebben ze iets bijgedaan in de baxter want uiteindelijk lukt het me toch om in slaap te vallen.
Eén dag worden er twee, twee worden er drie en de vierde dag ben ik het zo beu op intensieve zorgen dat ik de ombudsdienst bel. Enkele uren later mag ik eindelijk naar een gewone kamer! Een gewone kamer is nog voorzichtig uitgedrukt. Deze kamer is groter dan onze woonkamer en voor t ogenblik lig ik helemaal alleen want mijn kamergenoot ligt ergens op een operatietafel.
Als ik wou zou ik zelfs rechtstreeks naar huis mogen gaan want ik herstel wondersnel! Maar ik verkies nog even in het ziekenhuis te blijven. Ik weet dat een aantal mensen al aan Peter vroegen wanneer ik op een gewone kamer mocht, en dus bezoek mag ontvangen. Ik ben heel blij met dat bezoek dat ik die niet thuis moet ontvangen. Bezoek krijgen is toch vermoeiend en af en toe een pijnstiller blijkt dan toch nodig te zijn. Heel veel mensen komen langs, mensen van wie ik het niet verwachtte, familie, vrienden, kennissen
noem maar op. E de telefoon staat niet stil. Telkens hetzelfde verhaal: ik voel me goed, heb geen hoofdpijn (meer), ben wel snel moe maar dat is van de verdoving
. mijn kamergenote valt mee en blijkt een collega te zijn van mijn aangetrouwde neef Didier.
Op vijf september mag ik naar huis; onze huwelijksverjaardag. Peter heeft gezorgd dat er een ziekenhuisbedje werd geleverd. Staat nu in de woonkamer en is héél handig want zo kan ik mij eender wanneer rustig houden. Ik voel dat ik toch veel slaap nodig heb. Als de kids de deur uit zijn s morgens, leg ik me gewoon terug neer en slaap. Regelmatig maakt de telefoon me wakker maar ik heb geen enkele moeite om terug in te slapen. Dag per dag komt er verbetering en probeer ik hier en daar wat te doen in huis. Ondertussen wachten we de resultaten af
06-09-2007, 00:00 geschreven door rita en co 
|
