Op zondagavond is de spanning te snijden want ik moet binnen in het ziekenhuis. Beter dat ik op zondag ga want op maandagochtend kan het een drukte van jewelste worden. Het verkeer naar Aalst verloopt niet altijd vlotjes 's morgens.
Wanneer we op de kamer komen overvalt me een aanval van claustrofobie. Een piepkleine kamer met daarin twee bedden en een heleboel mensen die opbezoek kwamen bij een dame waarmee ik de kamer zal delen. Ik moet terug buiten.

We praatten wat met de verpleging maar er is op dit moment geen andere kamer vrij. Een grotere kamer betekent een kamer met zes personen... Peter en ik gaan dan naar de cafetaria in de hoop dat ik weer rustig kan worden. Een koffieke en een koekske en wat bij praten....
Tegen dat we terug in de kamer komen, is er al de helft van 't bezoek weg en is de kamer dus iets "vrijer". Ik pak dan maar alles uit, hoewel het zou kunnen dat het allemaal terug snel ingepakt zou worden. Morgen word ik geopereerd en waarschijnlijk kom ik dan op een andere kamer terecht.

Wanneer het bezoek naar huis is en de eerste bloedstalen afgenomen zijn, praten mijn kamergenoot nog eventjes maar besluiten al snel dat het beter is om te gaan slapen. Morgen wordt voor beide een zware dag.

Ik zou als eerste aan de beurt komen maar het is al snel middag en nog steeds lig ik op de kamer…. Met grote honger. Tussendoor probeer ik wat te slapen om de tijd vooruit te laten gaan. En eindelijk is het zover: ik mag mee!

Maar blijkt dat er een dringende operatie is tussengekomen, dus zal nog “even” moeten wachten. Alles wordt wel al in orde gemaakt voor de operatie. Ik zal nog tot na vijf uur moeten wachten vooraleer ik naar de operatiezaal gebracht wordt. Peter is dan al op de hoogte gebracht dat ze nog moeten starten.

En dan gaat het licht uit, en plots terug aan, in een andere ruimte, een andere kamer …. Met een groot verband aan mijn hoofd,een pijn…en ik kan zien! De specialist staat aan mijn bed en geeft een korte uitleg dat hij mooi alles heeft kunnen weghalen en dat de operatie goed gelukt is. Als alles goed gaat deze nacht mag ik morgenvroeg naar een gewone kamer. Morgenvroeg zal echter langer duren dan gehoopt want ik krijg opnieuw een paniekaanval. Nu ten gevolge van de machine die mijn ademhaling registreert. Telkens ik bijna in slaap val gaat het alarmsignaal af. Mijn ademhaling gaat zo traag of valt soms stil…. Ik heb slaapapnoe. Ik word er zot van! Ik ben bang om te rustig te worden; bang dat ik niet meer wakker ga worden. Ik kan dat moeilijk uitleggen aan de verpleging die graag zou hebben dat ik slaap maar wat moet ik nu doen? Bovendien krijg ik enorme pijn aan mijn linkerschouder en mijn linkeroor. Waarschijnlijk hebben ze iets bijgedaan in de baxter want uiteindelijk lukt het me toch om in slaap te vallen.

Eén dag worden er twee, twee worden er drie en de vierde dag ben ik het zo beu op intensieve zorgen dat ik de ombudsdienst bel. Enkele uren later mag ik eindelijk naar een gewone kamer! Een gewone kamer is nog voorzichtig uitgedrukt. Deze kamer is groter dan onze woonkamer en voor ’t ogenblik lig ik helemaal alleen want mijn kamergenoot ligt ergens op een operatietafel.

  Als ik wou zou ik zelfs rechtstreeks naar huis mogen gaan want ik herstel wondersnel! Maar ik verkies nog even in het ziekenhuis te blijven. Ik weet dat een aantal mensen al aan Peter vroegen wanneer ik op een gewone kamer mocht, en dus bezoek mag ontvangen. Ik ben heel blij met dat bezoek dat ik die niet thuis moet ontvangen. Bezoek krijgen is toch vermoeiend en af en toe een pijnstiller blijkt dan toch nodig te zijn. Heel veel mensen komen langs, mensen van wie ik het niet verwachtte, familie, vrienden, kennissen … noem maar op. E de telefoon staat niet stil. Telkens hetzelfde verhaal: ik voel me goed, heb geen hoofdpijn (meer), ben wel snel moe maar dat is van de verdoving …. mijn kamergenote valt mee en blijkt een collega te zijn van mijn aangetrouwde neef Didier.

Op vijf september mag ik naar huis; onze huwelijksverjaardag. Peter heeft gezorgd dat er een ziekenhuisbedje werd geleverd. Staat nu in de woonkamer en is héél handig want zo kan ik mij eender wanneer rustig houden. Ik voel dat ik toch veel slaap nodig heb. Als de kids de deur uit zijn ’s morgens, leg ik me gewoon terug neer en slaap. Regelmatig maakt de telefoon me wakker maar ik heb geen enkele moeite om terug in te slapen. Dag per dag komt er verbetering en  probeer ik hier en daar wat te doen in huis. Ondertussen wachten we de resultaten af…

06-09-2007, 00:00 geschreven door rita en co  

30-08-2007, 00:00 geschreven door rita en co  

Een boek? Is wel andere koek hé. Ik hoor de heer Speleman al morren "toch gij niet ..." (sorry beste leerkracht, ik had je wel graag hoor).
En waarom juist mijn verhaal? Er zijn zoveel mensen die in dezelfde situatie zitten ... die ook moedig zijn, die ook positief denken.... Misschien kan ik inderdaad mensen helpen door te beschrijven hoe ik me voel, hoe ik met de ziekte omga. Voor mezelf is de manier waarop ik reageer zo gewoon dat het mij bijna ongewoon lijkt om hierover te schrijven. Iedereen, of heel wat mensen, appreciëren mijn manier van schrijven, van verwoorden en vinden er steun in... daarom noteer ik alles. Ik wil ook geen dagboek bij houden, maar af en toe een mail, noem het een hoofdstuk en misschien, wie weet, ooit ...

Ikzelf heb nood om over alles te praten, om over mezelf te praten, over mijn ziekte. Ik wil me niet verstoppen achter mijn ziekte. Ik wil er anderzijds ook niet mee te koop lopen. Ik vind het niet leuk dat mensen aan mij zien dat ik ziek ben. Als ik met mijn bandana in het koopcentrum rondloop en de blikken op mijn zie dan denk ik "inderdaad ik heb kanker, maar ik loop hier rond en ben niet ziek...".
Men hoeft niet te zien dat ik ziek ben, het enkel weten en vinden dat 'ik er al bij al toch nog goed uitzie"...is voor mij méér dan voldoende.

Op vakantie juli augustus van het jaar 2007 ondervond ik een probleem aan mijn zicht. We zaten op ons terras en de lichtreclame van de apotheker rechtover de deur deed raar. Ik zag " acia" terwijl ik goed wist dat er even daarvoor de blauwe letters "farmacia" stonden. Echt gerust was ik er niet in, zeker niet toen het ook van dichtbij niet meer lukte om een woord in én keer te zien, laat staan lezen.

's Avonds in bed nam ik mijn boek zoals elke avond en in plaats van mijn lenzen nam ik mijn bril. Het lezen ging beter maar toch niet zoals het moest zijn. Het leek of de woorden aan het begin van een lijn telkens met vertraging kwamen.

's Anderendaags dacht ik dat ik de oplossing gevonden had: misschien heb ik mijn lenzen verwisseld. Dus nam ik nieuwe en keek duidelijk naar de L en R om deze keer geen vergissing mogelijk te maken. Het lezen of het zien vernaderde niet, maar overdag ondervond ik er weinig hinder van.
We gingen 's avond naar Introd, een dorpje even verderop om een pizza te gaan eten. De menu kaart kwam in het Italiaans, "or do you prefer in English?". Als volleerd Italiaans sprekende toerist was ik fier alles te kunnen begrijpen en te vertalen voor de andere gezinsleden. Maar het ging niet zo vlot als ik hoopte... de eerste letters van elk woord stonden er nooit onmiddellijk. Ik moest telkens zoeken met mijn ogen om een woord volledig in beeld te krijgen.
Bij het eten van mijn pizza stak ik een paar keer verkeerd, ik zag de punt van mijn vork niet. Ik ondervond rare dingen langs die linkerkant en sprak uit wat ik vreesde: "ik heb toch geen hersentumor zeker, of misschien een hersenbloeding? Of een bloedklonter?...

De dagen gingen voorbij met meer en mindere momenten van ergernis maar de ongerustheid bleef.
Toen we enkele dagen later naar huis reden, bleek het voor mij heel moeilijk om duidelijk te zien op de weg. Vooral 's nachts was het bijna onmogelijk.

Maar thuis kwam de oplossing: ik had nl onlangs nieuwe lenzen besteld en wat bleek: de sterkte was anders dan wat ik nodig had. Dus gingen we naar de winkel.

En inderdaad ik had lenzen gekregen met de sterkte van een voorlaatste controle. “Toch maar even checken” zei een alerte verkoopster, “want eigenlijk zou je door deze kleine afwijking niet zoveel hinder mogen onder vinden.” De vragen die toen kwamen, hielpen eigenlijk niet in het geruster worden; integendeel. Of ik andere medicijnen nam? Of mijn bloeddruk in orde was? Of …

Dus ging ik naar de huisarts en vandaar naar de oogarts, met alle gekende gevolgen van dien. Op maandag werd ik geopereerd van een hersentumor.

22-08-2007, 00:00 geschreven door rita en co