|
Een boek? Is wel andere koek hé. Ik hoor de heer Speleman al morren "toch gij niet ..." (sorry beste leerkracht, ik had je wel graag hoor).
En waarom juist mijn verhaal? Er zijn zoveel mensen die in dezelfde situatie zitten ... die ook moedig zijn, die ook positief denken.... Misschien kan ik inderdaad mensen helpen door te beschrijven hoe ik me voel, hoe ik met de ziekte omga. Voor mezelf is de manier waarop ik reageer zo gewoon dat het mij bijna ongewoon lijkt om hierover te schrijven. Iedereen, of heel wat mensen, appreciëren mijn manier van schrijven, van verwoorden en vinden er steun in... daarom noteer ik alles. Ik wil ook geen dagboek bij houden, maar af en toe een mail, noem het een hoofdstuk en misschien, wie weet, ooit ...
Ikzelf heb nood om over alles te praten, om over mezelf te praten, over mijn ziekte. Ik wil me niet verstoppen achter mijn ziekte. Ik wil er anderzijds ook niet mee te koop lopen. Ik vind het niet leuk dat mensen aan mij zien dat ik ziek ben. Als ik met mijn bandana in het koopcentrum rondloop en de blikken op mijn zie dan denk ik "inderdaad ik heb kanker, maar ik loop hier rond en ben niet ziek...".
Men hoeft niet te zien dat ik ziek ben, het enkel weten en vinden dat 'ik er al bij al toch nog goed uitzie"...is voor mij méér dan voldoende.
Op vakantie juli augustus van het jaar 2007 ondervond ik een probleem aan mijn zicht. We zaten op ons terras en de lichtreclame van de apotheker rechtover de deur deed raar. Ik zag " acia" terwijl ik goed wist dat er even daarvoor de blauwe letters "farmacia" stonden. Echt gerust was ik er niet in, zeker niet toen het ook van dichtbij niet meer lukte om een woord in én keer te zien, laat staan lezen.
's Avonds in bed nam ik mijn boek zoals elke avond en in plaats van mijn lenzen nam ik mijn bril. Het lezen ging beter maar toch niet zoals het moest zijn. Het leek of de woorden aan het begin van een lijn telkens met vertraging kwamen.
's Anderendaags dacht ik dat ik de oplossing gevonden had: misschien heb ik mijn lenzen verwisseld. Dus nam ik nieuwe en keek duidelijk naar de L en R om deze keer geen vergissing mogelijk te maken. Het lezen of het zien vernaderde niet, maar overdag ondervond ik er weinig hinder van.
We gingen 's avond naar Introd, een dorpje even verderop om een pizza te gaan eten. De menu kaart kwam in het Italiaans, "or do you prefer in English?". Als volleerd Italiaans sprekende toerist was ik fier alles te kunnen begrijpen en te vertalen voor de andere gezinsleden. Maar het ging niet zo vlot als ik hoopte... de eerste letters van elk woord stonden er nooit onmiddellijk. Ik moest telkens zoeken met mijn ogen om een woord volledig in beeld te krijgen.
Bij het eten van mijn pizza stak ik een paar keer verkeerd, ik zag de punt van mijn vork niet. Ik ondervond rare dingen langs die linkerkant en sprak uit wat ik vreesde: "ik heb toch geen hersentumor zeker, of misschien een hersenbloeding? Of een bloedklonter?...
De dagen gingen voorbij met meer en mindere momenten van ergernis maar de ongerustheid bleef.
Toen we enkele dagen later naar huis reden, bleek het voor mij heel moeilijk om duidelijk te zien op de weg. Vooral 's nachts was het bijna onmogelijk.
Maar thuis kwam de oplossing: ik had nl onlangs nieuwe lenzen besteld en wat bleek: de sterkte was anders dan wat ik nodig had. Dus gingen we naar de winkel.
En inderdaad ik had lenzen gekregen met de sterkte van een voorlaatste controle. Toch maar even checken zei een alerte verkoopster, want eigenlijk zou je door deze kleine afwijking niet zoveel hinder mogen onder vinden. De vragen die toen kwamen, hielpen eigenlijk niet in het geruster worden; integendeel. Of ik andere medicijnen nam? Of mijn bloeddruk in orde was? Of
Dus ging ik naar de huisarts en vandaar naar de oogarts, met alle gekende gevolgen van dien. Op maandag werd ik geopereerd van een hersentumor.
22-08-2007, 00:00 geschreven door rita en co 
|
