Gelukkig heb ik vorige week genoeg rust genomen, genoeg genoten van vriendschap en menselijkheid, voldoende positieve energie ontvangen zodat ik nu min of meer bestand ben tegen de onverwachtse aanvallen op 't werk.

Terug op 't werk berd ik namelijk bij de baas geroepen. Ik zou vorige week opgenomen zijn in ziekenhuis maar toen ze me daar probeerden te bereiken, bleek ik niet ingeschreven te zijn.  Ik had hier inderdaad gezegd dat ik zou opgenomen worden, maar van ziekenhuis had ik niet gesproken, ook niet van verzorgingshuis...gewoon opgenomen om geen details te hoeven geven….
Maar op woensdag was het mijn verjaardag en blijkt dat ze hier een bloemetje zouden laten afgeven. Om het juiste kamernummer te bekomen, belden ze naar ziekenhuis in Antwerpen maar ik zat natuurlijk niet in quarantaine. Niemand die mijn echtgenoot belde, niemand die naar ons thuis belde, niemand die naar mijn gsm (van het werk nota bene) heeft gebeld...tot iemand op het lumineuze idee kwam dat ik misschien met ziekenzorg mee was als begeleidster ! ? “want vorig jaar deze tijd heeft ze dat toch ook gedaan” (kankerloos toen wel te verstaan…

De baas zou daarop naar mutualiteiten gebeld hebben maar wegens de wet op de privacy hebben ze daar niet gezegd of / waar ik juist was opgenomen. Nu vroeg hij (baas) me op de man a of ik mee was als begeleidster of niet, met indien ja sanctie tot gevolg: onmiddellijk ontslag! Of ik doktersbewijs kon voorleggen? ...
Blijkt eveneens dat één van mijn collega's, die ik eigenlijk wel vertrouwde en waarmee ik stilaan een band opbouwde, ook naar Zandhoven gebeld heeft en daar te horen kreeg dat ik mee was als begeleider (iets anders dan medewerker) ...zonder te vragen of het wel over dezelfde persoon ging : er zijn wel drie rita laureyzen actief in ziekenzorg ... en mijn collega heeft me niet aan de lijn gevraagd... soit ik kan enkel bewijzen dat ik er niet was als medewerkster door een papier te vragen aan de huisarts. Ik heb al gezien dat mijn dokter zich boos kan maken, maar nu was ze razend… “of die personen in Puurs wel weet hadden van het feit dat ik vecht tegen leven en dood? Of ik hen meer plezier zou doen met in bed te liggen?” Ze schreef dan een brief naar de baas en probeerde hierbij niet te grof te zijn.  Zelf reed ik diezelfde week nog naar Zandhoven om een bewijs dat ik er niet was als vrijwilligster ….
Eigenlijk kan ik er niet zo goed over praten omdat dit mij enorm pijn doet. Iedereen die me kent weet dat ik sterk ben, maar als ze me op deze manier aanpakken ben ik héél gevoelig, heel kwetsbaar. Dat ongeloof en vooral dat wantrouwen achter mijn rug, doet zo'n pijn. Dagen heb ik hiervan wakker gelegen. Mijn huisarts wou zelfs persoonlijk met mijn baas speken indien ik ja had gezegd. Ik probeer echter om het allemaal te relativeren maar het is echt niet simpel

Zelfs nu al een paar weken later, voel ik nog steeds de spanning hangen en zou ik liefst zo snel mogelijk ander werk vinden. Dat is natuurlijk niet echt verstandig als ge een vaste job hebt, maar echt plezier kan ik hier niet meer beleven. Ik ondervind ook dat heel wat werk naar collega's gaat en dat ik aanzien word als een "tijdelijk" aanwezige...Het is een feit dat ik vaak afwezig moet zijn, maar al bij al probeer ik de tijd die ik hier zit nuttig in te vullen. Blijkbaar hebben ze het hier in Puurs moeilijk met die mentaliteit en zouden ze liever hebben dat ik definitief weg ben. Eén van de pijnlijke uitspraken die ik te horen kreeg en ik citeer " ik zal pas echt gelukkig zijn als ge d'er niet meer zijt"...

Me niet laten doen? Neen, inderdaad dat zit niet in mijn karakter maar als je moet ondervinden dat je vecht tegen een blok dan is er bijna geen beginnen aan. De actie van nummer één wordt gesteund door nummer twee en een derde volgt al snel... als je iets verkeerd wil interpreteren, dan zie je het inderdaad op die manier...

01-05-2008, 00:00 geschreven door rita en co