Met enige trots kan ik vermelden dat ik helemaal alleen gereisd ben van Cairo naar Luxor. Dat ligt toch meer dan 700 km van Cairo. Nu ja alleen,.. niet echt maar wel alleen als Europese vrouw in een bus vol met Egyptenaren en ook nog drie Japanners. Het was niet verstandig op voorhand te weten dat de gevaarlijke tocht die normaal door de woestijn zou gaan, om veiligheidsredenen werd omgevormd tot een veiligere route langs de badstad Hourghada. Ook om veiligheidsmaatregelen mochten er maar vier toeristen per bus zitten wat er dus toe leidde dat ik met die drie Japanners langs mij zat die amper Engels konden. De trip zou 11 uur in beslag nemen en om 8 uur in de ochtend kwam ik dan terug aan bij mijn vriendjes die ik achterna was gereisd.  We logeerden die nacht in het Happy land hotel. Een klein, goedkoop maar mooi verzorgd charmant hotelletje. Het stelde niet veel voor maar het was ideaal voor wat wij nodig hadden. Ik had geluk want kon nog net met hun uitgebreid ontbijten. Onmiddellijk daarna vertrokken we voor een lange dag op bezoek naar alle bezienswaardigheden in Luxor. We kropen samen met een Frans gezin in een microbusje en hokten naar de eerste bestemming. De koningsvallei met de graven van Ramses IX, Ramses IV en Ramses III werden aan ons inspecterend oog onderworpen. Daarna gingen we naar de tempel van Hatchepsut. Door de lokale bevolking wordt deze tempel ook wel “hot-chicken-soup” genoemd kwestie van zo’n moeilijke naam niet te kunnen uitspreken. Als je die laatste ook vergeet dan is er nog “hot-cheap-suit”. Maar dat was uiteindelijk niet waar het om draaide. Deze tempel is echt wel machtig! Ze is opgericht voor een koningin die de naam draagt van de naar haar vernoemde tempel. Hij is helemaal uit de achterliggende rots uitgehouwen en is indrukwekkend groot! Een hele lange trap leidde tot de tempel in de hoogte. Indrukwekkende beelden bewaken de ingang en zijn ook gebouwd naar haar evenbeeld.  Vervolgens hebben we ook nog de tempel van Habu bezocht en éénder welke tempel we ook bezochten, overal waren de hiërogliefen nog zeer goed bewaard. Zelfs de kleuren waren nog quasi intact. Het was zelfs op zo’n manier dat wij ons afvroegen of ze ons eigenlijk niet voor de gek aan het houden waren. In ieder geval hebben we er van genoten en zijn we na een kleine rustpauze in het hotel begonnen aan de afsluiting van de avond. Ons plan was eerst ergens lekker te gaan eten en vervolgens naar de lichtshow te gaan voor de tempel van Karnak. Dat plan werd dan ook zoals uitgestippeld uitgevoerd. We ontdekten een heerlijk authentiek Egyptisch restaurantje dat Sofra heet. Een echte aanrader voor iedereen die Luxor ooit wil bezoeken. We werden er geleid naar een klein binnenkoertje dat blijkbaar ook overdekt kan worden met doeken moest het ooit  (lees : dit is onmogelijk) regenen. We hebben er echt van genoten en in een gekke bui twijfelden we zelfs of we hier morgen niet gewoon opnieuw naartoe zouden gaan.  Snel namen we een microbus: de naam zegt het zelf een kleine camionette waar net negen man in past. De zijdeur blijft tijdens het rijden openstaan en mensen roepen hun bestemming. Als die overeenkomt met die van het busje springen ze er in en sjeest het minivervoer tegen een hels tempo verder. Iemand van de lokale bevolking betaalt hier één vierde van een pond voor. Maar aangezien er één europees uitziende in het gezelschap was van drie Marokkaanse vrienden moesten wij 1 en een half pond voor 4 betalen. Probeer dit bedrag eens redelijk door vier te delen? Onmogelijk. Er worden dus zelf maar prijzen verzonnen voor buitenlanders. Toegekomen aan de tempel van Karnak in de nacht zochten we onze weg naar de ticketverkoop. In onze gouden gids ‘ Lonely Planet’ stond: een ticket voor de lichtshow van de tempel van Karnak kost 45 pond. Vol goed vertrouwen gingen wij dus naar de kassa en zagen daar tot onze grote verbazing dat de prijzen 100 pond waren. Maar dat was voor niet studenten. Dit probleem zou dus makkelijk uit te klaren zijn als wij onze studentenkaart toonden. Toch bleek een kaart van ons instituut in Cairo onvoldoende. De vereiste was een Internationale studentenkaart die aan ons natuurlijk ontbrak. Ons gezelschap wilde dan ook graag even de directeur spreken. Hij gaf uiteindelijk toe en zei dat ook onze studentkaart aanvaard zou worden. Maar de prijzen van de studenten waren nog 75 pond ! Dit bedrag is voor simpele studentjes toch wel erg aan de hoge kant voor een voorstelling van een uurtje. We gingen dan ook zielig op een stoepje zitten om te kijken wat we anders konden plannen die avond. Tot op een zeker moment de directeur, die ons duidelijk wel mocht, ons kwam aanspreken. “Hé die Marokkanen en die Belg ! Waarom zitten jullie hier nog? Is er iets mis?” Wij haalden voor de verandering ons beste Arabisch boven en begonnen een trieste voorstelling: “ Ach meneer, wij zijn arme studenten die in het centrum van Cairo moeten wonen! Nogwel in één van de duurste wijken van heel de stad ! Weet u hoeveel tomaten kosten voor ons daar? Hier is de prijs voor een kilo tomaten maar één vierde van de prijs in Cairo. Wij kunnen dit allemaal niet betalen. Het is heel spijtig want we hadden graag deze show gezien.” De man begon te lachen omdat we er zo een grappig verhaal rond afstaken. Even werd het stil en toen zei hij: “ Ok goed, jullie kopen nu twee tickets van 100 pond en gaan dan binnen.” Waarop wij snuggere studenten vroegen: Maar meneer wij zijn met vier. Hoe geraken wij dan binnen?” Geen probleem, aldus de directeur die persoonlijk met ons meeliep naar de toegang en zei tegen zijn personeel dat ze ons moesten doorlaten. We waren de man eeuwig dankbaar en hebben er nog hard om zitten lachen. Later, na de voorstelling heeft hij zelfs met ons moeten poseren op een foto voor onze eeuwige dankbaarheid. Later die avond hebben we ook Naomi en haar vriend Michaël ontmoet op een aangenaam terrasje. Het was een leuke afsluiter van mijn eerste avond in een stad, van van de voor mij ondertussen vertrouwde grootstad.

Na een nachtrust die sinds twee maanden niet meer gekend was, namelijk één van volledige stilte in de straten en een stevig ontbijt, besloten we een ferry te nemen naar de Oostbank van Luxor. We wilden eens iets anders proberen. We hadden in onze “handleiding voor toeristen” gelezen dat er een bed en breakfast lag aan de rand van de Nijl die uitgebaad werd door een koppel waarvan de vrouw een Nederlandse was. Het gevalletje heette Senmut en wekte een beetje onze achterdocht toen we door een stoffig straatje moesten dat het punt van verharding nog nooit had bereikt. We vonden dan toch uiteindelijk het stulpje waar we heen wilden en gingen binnen. Er stonden twee jonge mannen in de gang naar ons te kijken. Ze leidden ons mee in iets wat leek op een open leefruimte. Er stond een tv aan langs een boekenrek en ietsje verder stond een pc met overal tegen de muren één grote zetel. We moesten plaatsnemen en wachten op de “verantwoordelijke”. Die werd duidelijk (lees: het is half 1 ’s middags) uit zijn bed gehaald. Hij kwam met een half slaapdronken hoofd naar ons toe om zich voor te stellen. Ayman was zijn naam en er was een tikkeltje arrogantie te bespeuren. Aangezien wij nog altijd van de veronderstelling uit gingen dat er normaal sprake moest zijn van een koppel dat de zaak uitbaatte klopte ons plaatje nog niet meteen. Maar in de boekenkast vond ik wel Nederlandstalige boeken dus er moest toch iets van kloppen. Ondertussen bleek dat het koppel uit elkaar was en dat de vrouw terug verhuisd was naar Nederland. De eigenaar zelf zat op dat moment en Cairo en zijn neefje lette op het huis. De kamers zagen er wel ruim en proper uit en we hadden elk een eigen slaapkamer. We konden dus niet klagen en gingen uiteindelijk op het voorstel in. We zijn die dag nog in de vlakke zon de graven van de Nobelen gaan bezoeken. Het werd een hele zoektocht want ze lagen wijdverspreid over een hele heuvel/berg. Daar kwamen we toevallig nog collega’s tegen van het instituut in Cairo! Sara, Liesbeth, Thomas en Wannes zaten er op een bankje in de schaduw te wachten tot ze het volgende graf konden bezoeken. Later werden we door Ayman opgehaald in zijn sjieke bak en cruisden we met de muziek van R&B muziek van Akon op de achtergrond door de kleinere rondomliggende dorpjes. Ik was blij dat hij ons hier mee naartoe nam want deze hadden we anders nooit kunnen zien zo helemaal verborgen tussen het groen en de palmbomen. Die avond namen we een feluka (een zeilbootje) om over de Nijl bij zonsondergang naar het Banana-island te gaan. Het was een zeer knappe trip alleen jammer dat we de hele tijd terug aan de kant strookten met onze drijver en dat één van de twee jongens dan tot zijn knieën in het water moest om ons bootje terug verder te duwen. Op den duur werd de actie zelfs verschoven naar vorige-eeuwse praktijken. De jongen liep langs de kant met een koord om de boot voort te trekken. Toen waren we het beu en vroegen dan toch maar of niemand ons zou kunnen komen halen met een motorbootje, wat ook gebeurde. Helaas hebben we van het bananeneiland niet veel gezien. Er werd inkom gevraagd die helemaal niet legaal was. We geraakten, zoals het ondertussen onze gewoonte was, in discussie met de eigenaar en hij bande ons van het eiland. Wat een avontuur! Maar ondanks dat was het toch een geslaagde avond! We eindigden zelfs terug op het terras langs ons tijdelijk verblijf. Er stond een groot scherm opgesteld vlak langs de Nijl waar de wedstrijd Milan tegen Barcelona werd vertoond. Bootjes met lichtjes verdwenen achter het scherm en nieuwe kwamen langs, terwijl wij genoten van een verfrissende Cola.

De volgende ochtend namen we de luxueuze trein voor een vier uur durende rit richting Aswan. Helaas is Aswan ons minder goed bevallen ondanks het prachtige decor van heuvels, de Nijl en veel cruiseboten die vanaf hier vertrekken voor een cruise langs de Nijl. Bij aankomst stootten we al op verschillende hinderlagen. We wilden al onmiddellijk een ticket voor onze trein kopen om onze terugkomst te kunnen garanderen. Aan het loket vertelden ze ons dat er geen enkele trein meer beschikbaar was behalve die van half 5 de volgende ochtend. Dat was natuurlijk onmogelijk want we waren pas tegen twee uur die middag aangekomen en hadden dan amper de kans gehad om iets te kunnen bezichtigen. Teleurgesteld gingen we dan maar iets eten, in de hoop later die dag een busticket te kopen. Het restaurantje wat het dichtste bij ons lag was de Biti pizza. Ik hoop dat jullie die naam onthouden en nooit meer vergeten. We zijn er namelijk aan een tafeltje gaan zitten en er werden ons drie Engelse menu’s aangeboden en voor onze “Egyptisch ogende” vriendin een Arabische menu. Tot onze grote verbazing waren de prijzen van Arabische menu (die wij tot de verbazing van de ober dus wel konden lezen) de helft van de prijs dan die van de Engelse menu! Natuurlijk moesten we van onze oren maken! Zoiets konden we toch niet laten gebeuren. We maakten blijkbaar zo een ophef dat we de Canadezen aan de tafel langs ons er ook bij betrokken. We vertelden hun dat zij waarschijnlijk dus ook de dubbele prijs gingen moeten betalen. De ober was natuurlijk enorm beledigd en vroeg hun of zij de Arabische menu konden lezen. Als dit niet het geval was hadden ze dan ook geen recht op korting! We zijn dan uit pure furie samen met onze nieuwe vrienden het afgetrapt op zoek naar betere oorden. We belandden uiteindelijk in een visrestaurantje waar ze dezelfde techniek kenden maar we eisten dan ook de Arabische menu met de Arabische prijzen. De Canadezen hebben we, met de hulp van de Engelse menu ook maar de Arabische prijs late betalen. Uiteindelijk was het nog leuk om nieuwe mensen te ontmoetten! Noem het een geluk bij een ongeluk. Daarna zijn we eerst met een taxi naar het busstation gereden om daar te horen te krijgen dat als we morgen met de bus wilden gaan, we morgen maar terug moesten komen om bustickets te kopen. Er zou zeker plaats zijn. De administratie en de garanties in Egypte zijn niet bepaald te vertrouwen maar we hadden niet bepaald een keuze dus weeral vertrokken we met lege handen. Na een kleine zoektocht eindigden we wel een in een zeer aangenaam hotel. Nu ja zeer aangenaam.. de kamers waren proper net zoals de lakens, ook de badkamer was proper maar nu niet bepaald aangenaam om in te douchen. Maar het dakterras maakte alles helemaal goed. Op het vijfde verdiep lag er een klein zwembadje maar met wat voor een uitzicht! Je zag er de Nijl met op de achtergrond een berg waarachter de zon langzaam onderging! Het zicht was fenomenaal en het merendeel van ons verblijf in Aswan hebben we daar dan ook vertoefd.

De dag erop zijn we aan de praat geraakt met de oude mannetjes die het hotelletje uitbaten. Zij vertelden ons dat er altijd nog tickets zijn voor de treinen en dat we niet zomaar mochten opgeven. Ook omdat het offerfeest is binnenkort worden er extra treinen ingelast om zo alle mensen die naar de hoofdstad willen te kunnen vervoeren. Op hun aanraden zijn we de volgende ochtend teruggegaan naar het station in de vroege ochtend op vrijdag. Dan zou er weinig volk zijn want iedereen zou gaan bidden en dan zouden we snel aan tickets geraken. Die snel hadden ze beter achterwegen gelaten. We stonden dus aan het station om negen uur samen met vele andere geduldige wachtenden. Het werd half tien. We zagen de eerste man van het personeel die achter het loket ging zitten en in het ijle staarde. Tot hij plots wegging. Om tien uur dan zijn er drie mannen achter het loket komen staan die dan na tien minuten treuzelen toch maar begonnen met hun werkzaamheden. De geduldige wachtenden waren ondertussen een duwende en opdringerige massa geworden. Na zeer veel gedoe geraakten we uiteindelijk aan een veeel te duur geschreven vodje, dat moest gelden als ons ticket van de trein. Toen we naar de uurvermelding keek stond er dat we de trein hadden om half 8!  Dat er dus geen enkel treinticket meer was, was een pure leugen, maar als het administratief personeel geen zin meer heeft om te werken, dan heeft het geen zin en zullen ze je vertellen dat je niet meer kan vertrekken. Lichtelijk geïrriteerd maar tegelijk ook opgelucht zijn we dan terug naar het hotel gegaan. Daar namen we de taxi naar de Aswandam. We hadden er al zo veel over geleerd, dat we moeilijk niet konden gaan kijken naar deze humane constructie! Een taxichauffeur nam ons er mee naartoe en bleef gedurende ons bezoek bij ons. Ineens kwam hij vragen of wij niet een mexicaanse vrouw met ons wouden meenemen. Zij was met een tourbus op stap en ze hadden haar daar achtergelaten. Ze sprak de taal niet en haar Engels was ook al met veel moeite. Al haar gegevens lagen natuurlijk net in die bus en ze wist geen kant meer op. Gelukkig herinnerde ze zich wel nog dat ze die avond op een cruise zou stappen en hoe haar hotel heette waar ze in Cairo had overnacht. Na veel gezoek op internet en getelefoneer heeft onze reddende engel (en hopelijk reisleidster in spé) Sihem de vrouw terug kunnen brengen naar haar eindbestemming. Die avond doken wij de trein op voor een 14 uur durende nachtrit tot de hoofdstad. Gelukkig was deze trein even luxueus als die naar Aswan. Het papieren vodje telde blijkbaar wel degelijk als een officieel ticket. Over veiligheid viel niet te klagen in de bus. Er werd tot drie keer toe gevraagd wat onze nationaliteit was en dit werd telkens genoteerd door de toeristenpolitie. Toch leidde ons groepje van vier voor enige verwarring. Ik leek namelijk als enige een echte Europese. Als we dan zeiden dat we met vier Belgen waren moesten de notities iedere keer opnieuw weer aangepast en zorgden we telkens weer voor verwarring.  Van het moment dat duidelijk was dat er toeristen aan boord zaten werden er ook politieagenten in onze wagon geplaatst waarvan we er zelfs één zagen die duidelijk een geweer op zak had. We installeerden ons in de super ruime zetels, die zelfs eerste klas in België niet kent en legden de zetels zo dat het bijna bedden werden. Voor we het wisten waren we veertien uur verder en zaten we terug in ons vertrouwde ‘stadje’ Cairo. Eind goed al goed, en zoals jullie merken, was het een reis om veel over te vertellen.

09-11-2010 om 09:39 geschreven door Marie Jeanne Cleeren