Met twee op zoek naar de geschiedenis van de Citadel
Vandaag zijn Samira en ik met twee op pad gegaan richting één van de meest prachtige gebouwen die ik al in heel Cairo gezien heb. De taxi voerde ons via bruggen die hoog tussen de appartementsblokken door de stad gebouwd zijn. We reden dus ongeveer op een hoogte van het 6e verdiep verder via Khan el-Khalilie naar ons grote doel: De Citadel van Salah ad-Din. Ze stond al van ver te pronken op een heuvel en rijst de hoogte in met zijn twee minaretten. Dit gebouw istrouwens bijna overal, kijkend naar de horizon, herkenbaar omdat het zo prachtig en groot is. Voor vandaag voelden we ons weer volop toeristen tussen de grote hordes die aangevoerd werden in toeristenbussen. Vrouwen kregen een gelabba (een lang Arabisch kleed dat het lichaam volledig bedekt en een kap heeft om je haren te bedekken) aangeboden indien ze niet volledig bedekt waren maar gelukkig waren wij al voorzien van de nodige bedeksels en sjaals. We traden binnen op een machtig mooi plein met uitzicht op het gebouw met de vele koepels op het dak. Aan de andere zijde van het plein keek je uit op de prachtige, helaas wel met smog bedekte, skyline van Cairo. Als je heel goed keek in de zeer verre mist zijn zelfs de piramides van Gizeh zichtbaar. Eens binnengetreden in het koepelgebouw is naar boven kijken een hele opdracht. Eerst wordt je bedolven onder een gloed van licht afkomstig van de kleine lampjes die in mooie lusters hangen van helemaal boven het gebouw tot bijna boven de grond. Vervolgens als je dan door de lichtjes heenkijkt zie je geweldige schilderingen op de koepel. Na ons bezoek aan de citadel zijn we dan nog even afgezakt naar khan al-khalilie voor een aardbeiensapje en nog eventjes rondsnuisteren in de suqs.Helaas riep de plicht ons en lag het huiswerk op ons te wachten. Toch tevreden maar een beetje met tegenzin gingen we weer appartementwaarts...
Het wordt tijd om eens terug te blikken op de afgelopen maand. We hebben al genoten, gezien, beleefd, ervaren en ontsteld gestaan. Maar wat het gevoel ook was, leerrijk was het zeker! Ik had dan ook het idee dat ik eens de typische Egyptische dingen moest neerschrijven. Om te beginnen als je een echte Egyptenaar bent of je woont hier al een tijd, dan loop je niet op het voetpad. Een voetpad hier is namelijk veel te hoog, ongeveer zon 40 centimeter die bij iedere oprit onderbroken wordt door een diepteval van diezelfde 40 centimeter. Vaak kan je bij die diepteval ook niet gewoon oversteken want dan staat er een auto op die oprit waar je onmogelijk langs kan. Het is dus makkelijker, efficiënter maar niet minder gevaarlijk om op de weg te lopen. De gevaarlijkheid van op de weg lopen in Cairo is wel een stuk minder erg als in België. Autos hebben hier namelijk een soort van verwittigingssysteem met hun claxons als ze passeren. Eigenlijk hebben de claxongeluiden hier zeer uiteenlopende functies. We zijn er in ieder geval al achter gekomen dat als ze het vrolijke getoeter zouden verbieden dat dan het hele vervoersysteem zou vastlopen, al meer als het nu doet.Ook staan alle autos hier overal dubbel tot drie of vierdubbel geparkeerd en bumper tegen bumper. Dit is een beetje zoals in Italië maar dan zonder dat iemand een handrem afzet met als gevolg dat bijna iedere auto wel ergens een schram of ettelijke verfverwijderingen heeft. Hoe autos soms nog uit een parkeerplaats geraken blijft voor ons het onopgeloste mysterie. Je ziet veel autos waar een doek over wordt gedrapeerd om te voorkomen dat er veel stof op valt, tevergeefs natuurlijk want ondertussen is ook die doek al doordrongen van stoffigheid. De straat oversteken is ook iedere keer een nieuw survivalavontuur. Indien je niet de specifieke gebaren kent van heb respect/wacht een beetje of stop dan lijkt oversteken in het begin vrij onmogelijk tenzij je geluk hebt en alles, zoals gewoonlijk dichtstaat. Security-mannetjes duiken hier in de wijk op als paddenstoelen, zittend op een stoeltje aan een poort. De meesten verdoen hun tijd met een heerlijk dutje onder de schaduw van een boom. Wakker blijven als je de godganse dag op een stoeltje moet zitten met een gebruikelijk theetje en waarschijnlijk een krant in een verdoken hoekje, is dan ook vermoeiend. Of hun geweren die ze bij zich dragen en waar ze vaak aan hangen echt bijdragen tot het gevoel van veiligheid is maar helemaal de vraag.
De Egyptenaren zelf zijn over het algemeen heel vriendelijk. Vaak, door de straten kuierend, hoor je : welkom in Egypte! Of Van waar zijn jullie? In een poging om een sociale conversatie aan te gaan. Toch moeten we in bepaalde wijken wel opletten op onze klederdracht. Conservatief gekleed gaan wordt vaak echt wel op prijs gesteld. Als je aan iemand de weg vraagt zal hij je zelfs achterna lopen als hij, na je een tijdje in de gaten te houden, ziet dat je verkeerd gelopen bent. Mensen willen je hier duidelijk graag helpen en een vraag weigeren is dan ook nogal onbeleefd. Ookal kunnen ze je niet helpen, ze zullen hun uiterste best doen om je vraag tot een goed einde te brengen. Ook de taal een beetje beheersen helpt bij onderhandelingen. Een toerist is en blijft namelijk iemand die geld heeft want anders kom je niet van zo ver naar hun land. De juiste prijzen kennen, zeker van een taxi, is bijna een must. Indien je niet zeker bent neem je best een witte taxi want die hebben een meter opstaan waarbij je moeilijk een foute prijs kan betalen. Het openbaar vervoer is trouwens voor Europeanen wel zeer goedkoop. Een metro neem je al voor 1 pond (14 eurocent) en de taxi kost binnen Cairo naar een ver punt meestal niet meer dan 30 pond ( ongeveer 4,5 euro)voor de hele groep die in de taxi zit. Ze doen ook totaal niet moeilijk als je je met zes personen in één taxi wurmt. Veel dingen in Cairo zijn goedkoper dan de Europese standaard, zo kan je zonder enig voorschrift alle soorten antibiotica krijgen. Of dat een goed idee is, is iets anders maar voor de meesten onder ons , die wel al last hebben gehad van de befaamde toeristenziekte kan het maar een voordeel zijn.
Antibiotica en andere medicijnen zijn ook beduidend goedkoper dan in België maar soms vraagt de juiste medicatie ook een kleine speurtocht langs de verschillende apotheekzaken die hier op iedere hoek te vinden zijn alsof ze één of ander gewoon winkeltje of café zijn.
Cafeetjes zijn op ieder hoekje, steegje van de straat te vinden. Oude mannetjes zitten er van s morgens tot s avonds met een thee en een echte shisha (waterpijp) de voorbijgangers te bestuderen. Ook vind je op iedere hoek van de straat wel een klein kioskje om gekoeld water te kopen voornog geen (28 eurocent) en als die er niet zijn dan komt er meestal wel ergens een oude geverfde, rammelende kar voorbij geduwd door een nog veel oudere man die sapjes verkoopt. Helaas heb je het in onze wijk niet echt zo, maar je vindt vaak verse bakkers die brood etaleren, gemaakt van allerlei soorten zaadjes en vullingen van dadels of suikerachtige pastas.In wijken waar weinig toeristen komen wordt je gegarandeerd gevolgd door op zijn minst één kind en met een beetje geluk door een hele meute. Blijkbaar wekken die blanke rare vogels veel aandacht
. Zo dit was een beetje een beschrijving van het Cairogevoel dat we ondertussen al een maand ondergaan. Zoals ik zei : puur genieten, zien, beleven, ervaren en ontsteld staan.Iets om in je geheugen te griffen en te beseffen dat niet heel de wereld is zoals in dat kleine België waar wij wonen en om ieder klein detail ten volle te appreciëren.
Vandaag hebben we een zeer interessante, hoewel door de hitte vrij vermoeiende, excursie gemaakt door islamitisch Cairo. Onze dag begon met een uitleg van alle bouwkundige of bouwkunstige fases waarin Cairo heeft verkeerd ten tijde van de opeenvolgende veroveringen. Zo kent iedere heerschappij zijn eigen architecturale kenmerken en ook zijn eigen uitbouw aan de nu zo immense wereldstad vol cultureel erfgoed en ontelbare bezienswaardigheden. Rond elf uur vertrokken we vervolgens met een busje volgeladen met studenten richting het oergedeelte van Cairo: islamitisch Cairo! Natuurlijk vroeg dit van de meisjes weer aangepaste kleding (lees conservatiever dus helemaal bedekt en liefst uitgerust met één of andere sjaal of doek om over je hoofd te gooien bij ieder moskeebezoek) wat resulteerde in voor ons vrij onbekende oververhittingtoestanden waarbij een sjaal over je hoofd de situatie niet bepaald beter maakt. Onze lokale gids, Peter, loodste onsvia bab az-zuwela, één van de grote toegangspoorten van dit deel van de stad.Door de smalle steegjes werden we dan gebracht naar verschillende moskeeën van uiteenlopende dynastieën, islamitische madrasas (Koranscholen)en via de suqs naar de laatste moskee met klaarblijkelijk Indische invloeden. Als we deze uitstap geen cultuurbad konden noemen weet ik het ook niet meer. Mijn Belgische bezoekers mogen zich hier aan mijn eerste gidsentour verwachten. Want terugkeren naar hier met hen moet ik zeker! Bij onze terugrit zijn we ook langs de muren van de dodenstad gereden. Het wekte alvast mijn nieuwsgierigheid en zal zeker en vast een bezoekje waard zijn! Binnenkort inshallah (als God het wil)
Email van Peter Verkinderen. Woensdag kregen we een uitnodiging van de Belgische ambassade. We werden verwacht in La Botega voor een feestelijk gebeuren waarop alle Belgen die in Cairo verblijven, zijn uitgenodigd. Drank en voedsel vloeide rijkelijk over de toog. La Botega is op zich een zeer chique zaak maar is lichtelijk verdoken. Dat is waarschijnlijk te verklaren door het feit dat dit restaurant aan alcohol niets tekort schoot, wat nogal haram is (niet toegelaten onder de moslims). Nadat wij een tijdje geprofiteerd hadden van de Belgische gastvrijheid en tot grote schaamte ook het Belgische belastingsgeld, vertrokken we naar andere oorden. We hadden vernomen dat er in het Azharpark een optreden was voor jongeren! Na ons terug te hebben omgekleed in meer conservatievere kledij, die daar meer gepast was, trokken we met de taxi naar het groen op de heuvel. Helaas waren we aan de late kant voor het optreden maar het stukje dat we nog konden meepikken was zeker de moeite waard! De lichtjes van het azharpark zo op die heuvel en het verdere uitzicht over de rest van de stad vol verlichting was op zijn minst indrukwekkend te noemen. Aangezien we nog niet voldaan waren van onze avonduitstap wilden we nog graag naar de After Eight club gaan. Jammer genoeg moest daarvoor gereserveerd worden. Hetzelfde kregen we te horen bij de Aubergine. Uiteindelijk hebben we ons er bij neergelegd en zijn we toch maar naar huis gegaan, ervan overtuigd dat we een andere keer wel zouden slagen in onze poging.
De stad der steden en de drukte der druktes kan na verloop van tijd zwaar beginnen wegen. De ladies besloten dan ook dat het vandaag tijd was voor een kleine maar o zo broodnodige escapade, noem het maar pure verwennerij. Realiteit moest even plaats ruimen voor het decadente toerisme waar de gemiddelde Europeaan zo nu en dan eens naar hunkert. Bij 39 graden konden we maar één ding bedenken en dat was : verkoeling. Het enige waar wij alleen naar smachtten was koud vocht.. in de vorm van een glas was dat helaas niet meer voldoende. We gingen dus op zoek naar een zwembad. Als we onze voeten er al maar in konden zetten waren we al meer als tevreden. Onze ervaren residente Elise heeft ons dan attent gemaakt op hotel Atlas in Muhandissin, een wijk die enkel aan de overkant van de Nijl ligt ten opzichte van Zamalek waar wij verbleven. Voor ons leek een taxi nemen dus niet echt een probleem aangezien het nu geen gigantische afstanden waren. Blijkbaar denken de lokale autobestuurders er heel anders over. Cairo ligt namelijk volledig plat tegen de middag, nu ja de hele dag. Na een kwartier zesendertig taxi te moeten laten passeren die ons niet wilden meenemen waren we gelukkig toen we weer met vier op weg konden. Aangekomen bij het hotel zijn we rechtstreeks met de lift tot op het dak gekomen, waar een aangenaam zwembad ons toelachtte. We moesten 50 pond (7 euro) inkom betalen waarvan we voor 40 pond mochten eten en drinken wat we wilden. Bovendien konden we meer dan alleen onze voeten maar ook wijzelf helemaal in het bad en er was zelfs nog mogelijkheid om baantjes te zwemmen ook!! Het doet wel vreemd aan hoor, zo zwemmen tussen de hoge appartementsgebouwen rondom je en zicht op een sportveld waar kinderen aan het voetballen waren. Toch was dit exact het gene dat wij nodig hadden om eventjes tot rust te komen. De Europese neigingen waren niet te onderdrukken. Om de dag compleet te maken zijn de meisjes van het veertiende verdiep met local Elise gaan eten in Orangette. De naam zegt het zelf al:Oranje overal waar je maar kan kijken. Het eten was overheerlijk en voor alle dames uiteindelijk veel te veel voor een veel lager prijsje dan we in België zouden betalen voor zon diner. Op de koop toe kregen we de overschot ook nog mee naar huis. Dat wordt dubbel (na)genieten. Morgen wordt het weer tijd om de Europese neigingen te onderdrukken, back to reality and the big city. Cairo rust namelijk nooit.
Het wordt na bijna een maand hard zwoegen in de leslokalen, wel eens tijd dat ik jullie een korte maar bondige rondleiding geef. Het instituut is gelegen in een zeer rustige, althans dat dachten we voor de school recht tegenover ons begon, straat. Hij ligt in een zijstraat van één van DE grootste straten van heel Zamalek en waarschijnlijk wel bekend over heel Cairo, namelijk de 26 juli straat. Ze zijn momenteel het hele gebouw aan het renoveren van top tot teen. De teen is al gedaan. We zitten dus met zijn allen in de kelderverdieping in verschillende moderne klaslokalen. Het midden verdiep is nog steeds één bouwwerf, dit moet terug de onthaalbalie worden en ook de bibliotheek. Helaas kunnen we daar dus niet gaan studeren. Dat moet dus op ons kot gebeuren. Het bovenste verdiep zijn de bureaus van alle leerkrachten en administratief personeel. We kunnen bij aankomst altijd een koud glaasje water drinken en er staat ook thee en koffie voor de liefhebbers. Onze lessen gebeuren zowel in het Nederlands, Arabisch, Egyptisch als Engels. Soms gebeurt het ook dat er informatie wordt gegeven tijdens een bezoek in het Frans, een echt taalbad als het ware. Het is en blijft een unieke en leerzame ervaring. Iets om nooit te vergeten.
Wat moet je zeker doen als je naar Cairo komt? Het zou zeer beschamend zijn om te moeten toegeven dat ik de piramides niet gezien had. Vanaf nu kan ik met een gerust hart zeggen dat ik ze gezien heb! Ik kan het dus van het lijstje schrappen van dingen waar ik het meest nieuwsgierig naar was en het aller liefste wou bezoeken. We vertrokken weer met zeven richting Gizeh om half negen in de ochtend. Als echte toeristen hadden we de taxi kunnen nemen tot the place to be, maar aangezien wij ondertussen inwoners van Cairo zijn, zijn we dus de echte ! We hebben de taxi genomen tot in Opera. Daar doken we de metro in tot Umm al-Misriyien en vandaar reden we verder met de taxi richting de piramides. Deze trip was zelfs nog budgetvriendelijker omdat iedereen hier een metro kan nemen waarheen hij/zij maar wil voor slechts 1 pond. (Dat komt neer op zo'n 0,14 Euro) Onze taxi bracht ons naar de achterkant van de piramides en meteen naar iemand die ons zou meenemen op paarden door de woestijn. Let wel op dat je je niet laat bedriegen. Een redelijke prijs voor anderhalf uur met een paard rijden + toegangsticket kost normaal samen rond de 90 pond. Geef dus niet toe als ze met woekerbedragen van 210 pond naar je hoofd slingeren. Met zn allen galoppeerden we een beetje later te paard door de enige echte woestijn rondom Cairo. Ik had gevreesd dat de temperaturen ondragelijk gingen zijn en dat we terplekken zouden wegsmelten maar onze arme paardjes hielden ons hoger en zorgden dat we voldoende wind kregen. Over de heuvels zag je in de verte kamelen rijden en mensen met paarden draafden met opwaaiend zand. Onze gids bracht ons naar een punt, iets verder van de piramides dat ons een magnifiek overzicht gaf over de 9 piramides, klein en groot, die daar zo prachtig en doordacht symmetrisch bij elkaar liggen. Dat het indrukwekkend ging zijn wist ik wel maar van zodra wij door de woestijn werden geleid voelden we ons echt in een gigantische filmset van "Laurence of Arabia. De mastodonte aandachtsmagneten hielden onze ogen aan hen gekluisterd. Het is zeer bizar te beseffen dat mensen zoiets gigantisch, mathematisch en super uitgedacht al konden bouwen zonder de werktuigen van de dag van vandaag.Ondertussen zagen we een horizon van woestijnheuvels en piramides . Een prachtig zicht. We besloten, dat als we toch daar waren, dat we toch op zijn minst aan de voet van de piramides moesten geraken. Van opdie hoogte hadden we het meest indrukwekkende beeld over een heel stuk van Cairo met vlak ervoor een heel stuk van de woestijn. Uitgeput, zeer tevreden van de prachtige uitstap maar vooral vuil kwamen we terug in de vroege namiddag. Een uitstap om U tegen te zeggen. Ik moet zeker terug.
We krijgen visite en ontdekkingstocht in Khan al-Khalilie
Na een verblijf van amper twee weken hier is het gevoel van setteling bijna compleet. En in die tweede week kregen we zelfs al bericht van de eerste Belgen die op bezoek kwamen. Het waren Yassine en Elise die op flitsbezoek kwamen. Yassine kwam hier langs op zijn doortocht door vier Arabische landen in 20 dagen. En Elise gaan we hopelijk nog wel meer zien, want zij wil hier graag enkele jaartjes blijven. Onze gemeenschappelijke vriend, Hossam, voegde zich aan het gezelschap toe en samen trokken we naar een lokaal Indisch restaurantje hier op Zamalek. Het was er zeer aangenaam vertoeven en het gezelschap, dat een mengeling van Arabisch, Berbers, Egyptisch, Engels en Nederlands sprak heeft samen veel hilarische momenten beleefd.
De avond erop besloten Leila,Faysal, Samira, Sihem en ik dat het eens tijd werd om het echte Cairo te verkennen en down-town te gaan.Met zijn vijf hebben we ons zelf in een taxi geknepen en als een sardienenblik op wieltjes zijn we dan naar Khan al-Khalilie gereden. Dit is een klein deelstadje van Cairo met super knap verlichte monumenten, met vele souks alleen helaas een beetje afgestemd op toeristen. Op een terrasje langs de moskee waar Husayn begraven ligt, ontdekten we het allerbeste aardbeiensapje ooit. Daarna struinden we verder door de vele straten vol met kleine winkeltjes. Na veel onderhandelen in het Egyptisch, keerden we allen tevreden, voldaan en sommigen met veel souveniers (T)HUISwaarts.
Yom al-Guma3a : Je kan het vertalen als vrijdag. Maar letterlijk vertaald is dit De dag van de samenkomst. Welke dag kan er dan nog beter zijn dan deze om een echt moskeebezoek te doen en een gebed met preek bij te wonen. Hierbij hoort natuurlijk de gepaste kledij. Je kan je voorstellen dat zon meisjesrichting als arabistiek zich hier helemaal in heeft uitgeleefd. Onze specialiste, Samira, heeft ons dan ook aardig ingewijd in het leven met een hidjaab (hoofddoek). Dus zedig gehuld in verschillende lagen die voldoende bedekken en met een hoofddoek die moest passen bij de desbetreffende outfit vertrokken we per taxi richting de Sultan Hassan Moskee. We hadden feitelijk meer bekijks met hoofddoek dan zonder hoofddoek. Dit valt misschien meer te verklaren door het feit dat er ineens zoveel Westerse vrouwen als bekeerlingen rondliepen. We hebben dus het vrijdaggebed mogen bijwonen en daarna volgde er een kleine uitleg van de Imam. Vervolgens besloten de studenten van Leuven nog een kleine escapade te maken naar het Azharpark. Omdat de preek ergens tegen de middag gedaan was moesten we eerst nog een klein hapje eten. Dit werd dan de lokale specialiteit Koshari die je op iedere hoek van de straat kan verkrijgen voorongeveer 5 pond. Ik kan mij voorstellen dat mensen zich afvragen wat dat juist is. Wel het is een soort van mix van zowel pasta, rijst, linzen, kikkererwten en kleine stukjes gedroogde uien meestal wordt het geserveerd met een tomatensaus. Vanaf daar ging het verder door de kleine straatjes die ons in de sfeer brachten van 1001 nacht richting het Azharpark. We werden overal gevolgd door de lokale kindjes want je kan je voorstellen dat als je een binnenweg neemt, waar weinig toeristen komen, dat we wel een wandelende attractie waren. Gelukkig zijn alle mensen heel vriendelijk en hielpen ze ons snel de juiste weg op. Het Azharpark is zeer drukbezocht ook door de Egyptenaren omdat het op een hoge berg ligt met een schitterend uitzicht over de Caireense horizon en er waait een frisser briesje op deze toppen. Tot ons groot geluk was er toevallig een concert aan het spelen op het moment dat we naar huis wilden gaan. We hebben nog even kunnen meegenieten van het Arabische ritme en humorgevoel. Kortom weer een dag om in ons lijstje te zetten om nooit meer te vergeten.
Na een periode van anderehalve week hier in deze wereldstad te zitten, is me wel al duidelijk dat Cairo nooit slaapt. Natuurlijk valt zoiets te verwachten als je weet dat in één stad het dubbele van de gehele bevolking van België woont. (Voor degenen die dit aantal niet kennen. Cairo telt 20 miljoen inwoners.) Dag in dag uit hoor je hier het getoeter van auto's, brommertjes en alles waar maar een claxon op te installeren valt. We zijn er al achter gekomen dat, moesten ze dit getoetter verbieden, het hele systeem van vervoer lichtelijk in elkaar zou storten en dat dit een grote chaos zou kunnen veroorzaken. Bovenop dit geluid hoor je zo nu en dan de mu'azzin van de moskee zijn op roep tot het gebed doen. Vergeet dan niet dat Cairo ontelbaar veel moskees telt voor de 90% moslims. De moskees liggen tamelijk dicht bij elkaar en dus het hoorbereik van verschillende moskees is niet te vermijden. Als je bij nacht langs de Nijl wandelt zie je zeer veel koppeltjes die langs het water gelegenheid zoeken om elkaar te ontmoeten en om samen romantisch te staren naar de lichtgevende bootjes die ronddobberen op de Nijl met harde Arabische muziek.
Eindelijk is het grote vertrek gekomen. Ik heb er lang naar uitgekeken maar toch ook lichtelijk voor gevreesd. De schrik zat er toch wel in met al het onbekende en maakte zich bij het vertrek meester van mij. Onverwachts verscheen daar een extra afscheids-comité in de luchthaven. In Cairo aangekomen na een vertraging omwille van stakingen in Frankrijk, werden we aangenaam onthaald door een vriendelijke Christen die zo vriendelijk was om ons met vier koffers en vier personen te proppen en te vervoeren in een vrij bescheiden auto. We kwamen vervolgens aan in een hoe zal ik het onbevreesd noemen- nachtmerriehotel. De kakkerlakken liepen over de vloer, overal vocht en schimmel op de muren, de vloeren lagen nog vol met de haren van de vorige hotelgasten en laten we maar zwijgen over de hygiëne in de badkamer.
De grote zoektocht en het resultaat dat er mag wezen!!
De ochtend erop wachttenwe vol verwachting op Hossam die ons beloofd had samen met ons op zoek te gaan naar een appartement. ENOF hij dat gedaan heeft. In een voormiddag alleen al hadden we 7 appartementen bekeken. Uiteindelijk bij het negende werd de knoop doorgehakt. We hebben wel de nodige spanning ondervonden van het regelen van het contract maar uiteindelijk is alles in orde gekomen. Het kostte ons 6 mannen en 2 vrouwen om het contract helemaal geldig af te handelen. We beschikken nu over een appartement met 3 slaapkamers waar telkens twee personen kunnen slapen en twee badkamers. Onze living is, zoals je hier kan zien, heel ruim en heeft een aparte eethoek. Aan één van de kamers is ook een balkon en als je naar buiten kijkt heb je zicht op de Nijl en de horizon van Cairo.Het appartement ligt op de 14e verdieping en onderin is er een waar winkelcentrum en internetcafees waar kan een mens nog meer van dromen? Er zijn nog medestudenten die hier een appartement hebben gevonden. De security onderaan aan de inkom zijn zeer vriendelijk. We zijn al bij hun thee moeten gaan drinken ookal hebben we vriendelijk bedankt voor de thee, werd er gezellig met hun gekeuveld in het Arabisch. Geloof het of niet maar het was volledig verstaanbaar en meteen werden we gerustgesteld dat er in Zamalek, de wijk waar wij nu wonen, zeer verdraagzaam is voor buitenlanders. Ze hebben beloofd ons te beschermen, vriendelijke jongens toch die Egyptenaren.
Om jullie een idee te geven waarvan ik al stilaan droom post ik hier een paar momentopnames. Hopelijk kan ik ook wat van deze sfeer snuiven.Droom even mee..
Welkom! Leuk dat jullie even langskomen op mijn blog. Omdat ik nog mijn weg moet zoeken in een wirwar van het internetgebeuren dat een blog noemt, zal het waarschijnlijk als een vrij primitieve blog gaan ogen. Ik zal mijn best doen om regelmatig eens foto's te posten en noemenswaardige avonturen neer te schrijven. Alvast bedankt dat jullie even tijd willen maken om hier rond te struinen. Tot snel voor het begin van het avontuur!
Hier komt nu iets extra's bij: Moest iemand van jullie de extreme nood hebben om mij een brief te sturen of iets dergelijks dan kan dat naar het hieronder volgende adres.
