De stad der steden en de drukte der druktes kan na verloop van tijd zwaar beginnen wegen. De ladies besloten dan ook dat het vandaag tijd was voor een kleine maar o zo broodnodige escapade, noem het maar pure verwennerij. Realiteit moest even plaats ruimen voor het decadente toerisme waar de gemiddelde Europeaan zo nu en dan eens naar hunkert. Bij 39 graden konden we maar één ding bedenken en dat was : verkoeling. Het enige waar wij alleen naar smachtten was koud vocht.. in de vorm van een glas was dat helaas niet meer voldoende. We gingen dus op zoek naar een zwembad. Als we onze voeten er al maar in konden zetten waren we al meer als tevreden. Onze ervaren residente Elise heeft ons dan attent gemaakt op hotel Atlas in Muhandissin, een wijk die enkel aan de overkant van de Nijl ligt ten opzichte van Zamalek waar wij verbleven. Voor ons leek een taxi nemen dus niet echt een probleem aangezien het nu geen gigantische afstanden waren. Blijkbaar denken de lokale autobestuurders er heel anders over. Cairo ligt namelijk volledig plat tegen de middag, nu ja de hele dag. Na een kwartier zesendertig taxi te moeten laten passeren die ons niet wilden meenemen waren we gelukkig toen we weer met vier op weg konden. Aangekomen bij het hotel zijn we rechtstreeks met de lift tot op het dak gekomen, waar een aangenaam zwembad ons toelachtte. We moesten 50 pond (7 euro) inkom betalen waarvan we voor 40 pond mochten eten en drinken wat we wilden. Bovendien konden we meer dan alleen onze voeten maar ook wijzelf helemaal in het bad en er was zelfs nog mogelijkheid om baantjes te zwemmen ook!! Het doet wel vreemd aan hoor, zo zwemmen tussen de hoge appartementsgebouwen rondom je en zicht op een sportveld waar kinderen aan het voetballen waren. Toch was dit exact het gene dat wij nodig hadden om eventjes tot rust te komen. De Europese neigingen waren niet te onderdrukken. Om de dag compleet te maken zijn de meisjes van het veertiende verdiep met local Elise gaan eten in Orangette. De naam zegt het zelf al:Oranje overal waar je maar kan kijken. Het eten was overheerlijk en voor alle dames uiteindelijk veel te veel voor een veel lager prijsje dan we in België zouden betalen voor zon diner. Op de koop toe kregen we de overschot ook nog mee naar huis. Dat wordt dubbel (na)genieten. Morgen wordt het weer tijd om de Europese neigingen te onderdrukken, back to reality and the big city. Cairo rust namelijk nooit.
Het wordt na bijna een maand hard zwoegen in de leslokalen, wel eens tijd dat ik jullie een korte maar bondige rondleiding geef. Het instituut is gelegen in een zeer rustige, althans dat dachten we voor de school recht tegenover ons begon, straat. Hij ligt in een zijstraat van één van DE grootste straten van heel Zamalek en waarschijnlijk wel bekend over heel Cairo, namelijk de 26 juli straat. Ze zijn momenteel het hele gebouw aan het renoveren van top tot teen. De teen is al gedaan. We zitten dus met zijn allen in de kelderverdieping in verschillende moderne klaslokalen. Het midden verdiep is nog steeds één bouwwerf, dit moet terug de onthaalbalie worden en ook de bibliotheek. Helaas kunnen we daar dus niet gaan studeren. Dat moet dus op ons kot gebeuren. Het bovenste verdiep zijn de bureaus van alle leerkrachten en administratief personeel. We kunnen bij aankomst altijd een koud glaasje water drinken en er staat ook thee en koffie voor de liefhebbers. Onze lessen gebeuren zowel in het Nederlands, Arabisch, Egyptisch als Engels. Soms gebeurt het ook dat er informatie wordt gegeven tijdens een bezoek in het Frans, een echt taalbad als het ware. Het is en blijft een unieke en leerzame ervaring. Iets om nooit te vergeten.
Wat moet je zeker doen als je naar Cairo komt? Het zou zeer beschamend zijn om te moeten toegeven dat ik de piramides niet gezien had. Vanaf nu kan ik met een gerust hart zeggen dat ik ze gezien heb! Ik kan het dus van het lijstje schrappen van dingen waar ik het meest nieuwsgierig naar was en het aller liefste wou bezoeken. We vertrokken weer met zeven richting Gizeh om half negen in de ochtend. Als echte toeristen hadden we de taxi kunnen nemen tot the place to be, maar aangezien wij ondertussen inwoners van Cairo zijn, zijn we dus de echte ! We hebben de taxi genomen tot in Opera. Daar doken we de metro in tot Umm al-Misriyien en vandaar reden we verder met de taxi richting de piramides. Deze trip was zelfs nog budgetvriendelijker omdat iedereen hier een metro kan nemen waarheen hij/zij maar wil voor slechts 1 pond. (Dat komt neer op zo'n 0,14 Euro) Onze taxi bracht ons naar de achterkant van de piramides en meteen naar iemand die ons zou meenemen op paarden door de woestijn. Let wel op dat je je niet laat bedriegen. Een redelijke prijs voor anderhalf uur met een paard rijden + toegangsticket kost normaal samen rond de 90 pond. Geef dus niet toe als ze met woekerbedragen van 210 pond naar je hoofd slingeren. Met zn allen galoppeerden we een beetje later te paard door de enige echte woestijn rondom Cairo. Ik had gevreesd dat de temperaturen ondragelijk gingen zijn en dat we terplekken zouden wegsmelten maar onze arme paardjes hielden ons hoger en zorgden dat we voldoende wind kregen. Over de heuvels zag je in de verte kamelen rijden en mensen met paarden draafden met opwaaiend zand. Onze gids bracht ons naar een punt, iets verder van de piramides dat ons een magnifiek overzicht gaf over de 9 piramides, klein en groot, die daar zo prachtig en doordacht symmetrisch bij elkaar liggen. Dat het indrukwekkend ging zijn wist ik wel maar van zodra wij door de woestijn werden geleid voelden we ons echt in een gigantische filmset van "Laurence of Arabia. De mastodonte aandachtsmagneten hielden onze ogen aan hen gekluisterd. Het is zeer bizar te beseffen dat mensen zoiets gigantisch, mathematisch en super uitgedacht al konden bouwen zonder de werktuigen van de dag van vandaag.Ondertussen zagen we een horizon van woestijnheuvels en piramides . Een prachtig zicht. We besloten, dat als we toch daar waren, dat we toch op zijn minst aan de voet van de piramides moesten geraken. Van opdie hoogte hadden we het meest indrukwekkende beeld over een heel stuk van Cairo met vlak ervoor een heel stuk van de woestijn. Uitgeput, zeer tevreden van de prachtige uitstap maar vooral vuil kwamen we terug in de vroege namiddag. Een uitstap om U tegen te zeggen. Ik moet zeker terug.
We krijgen visite en ontdekkingstocht in Khan al-Khalilie
Na een verblijf van amper twee weken hier is het gevoel van setteling bijna compleet. En in die tweede week kregen we zelfs al bericht van de eerste Belgen die op bezoek kwamen. Het waren Yassine en Elise die op flitsbezoek kwamen. Yassine kwam hier langs op zijn doortocht door vier Arabische landen in 20 dagen. En Elise gaan we hopelijk nog wel meer zien, want zij wil hier graag enkele jaartjes blijven. Onze gemeenschappelijke vriend, Hossam, voegde zich aan het gezelschap toe en samen trokken we naar een lokaal Indisch restaurantje hier op Zamalek. Het was er zeer aangenaam vertoeven en het gezelschap, dat een mengeling van Arabisch, Berbers, Egyptisch, Engels en Nederlands sprak heeft samen veel hilarische momenten beleefd.
De avond erop besloten Leila,Faysal, Samira, Sihem en ik dat het eens tijd werd om het echte Cairo te verkennen en down-town te gaan.Met zijn vijf hebben we ons zelf in een taxi geknepen en als een sardienenblik op wieltjes zijn we dan naar Khan al-Khalilie gereden. Dit is een klein deelstadje van Cairo met super knap verlichte monumenten, met vele souks alleen helaas een beetje afgestemd op toeristen. Op een terrasje langs de moskee waar Husayn begraven ligt, ontdekten we het allerbeste aardbeiensapje ooit. Daarna struinden we verder door de vele straten vol met kleine winkeltjes. Na veel onderhandelen in het Egyptisch, keerden we allen tevreden, voldaan en sommigen met veel souveniers (T)HUISwaarts.
Yom al-Guma3a : Je kan het vertalen als vrijdag. Maar letterlijk vertaald is dit De dag van de samenkomst. Welke dag kan er dan nog beter zijn dan deze om een echt moskeebezoek te doen en een gebed met preek bij te wonen. Hierbij hoort natuurlijk de gepaste kledij. Je kan je voorstellen dat zon meisjesrichting als arabistiek zich hier helemaal in heeft uitgeleefd. Onze specialiste, Samira, heeft ons dan ook aardig ingewijd in het leven met een hidjaab (hoofddoek). Dus zedig gehuld in verschillende lagen die voldoende bedekken en met een hoofddoek die moest passen bij de desbetreffende outfit vertrokken we per taxi richting de Sultan Hassan Moskee. We hadden feitelijk meer bekijks met hoofddoek dan zonder hoofddoek. Dit valt misschien meer te verklaren door het feit dat er ineens zoveel Westerse vrouwen als bekeerlingen rondliepen. We hebben dus het vrijdaggebed mogen bijwonen en daarna volgde er een kleine uitleg van de Imam. Vervolgens besloten de studenten van Leuven nog een kleine escapade te maken naar het Azharpark. Omdat de preek ergens tegen de middag gedaan was moesten we eerst nog een klein hapje eten. Dit werd dan de lokale specialiteit Koshari die je op iedere hoek van de straat kan verkrijgen voorongeveer 5 pond. Ik kan mij voorstellen dat mensen zich afvragen wat dat juist is. Wel het is een soort van mix van zowel pasta, rijst, linzen, kikkererwten en kleine stukjes gedroogde uien meestal wordt het geserveerd met een tomatensaus. Vanaf daar ging het verder door de kleine straatjes die ons in de sfeer brachten van 1001 nacht richting het Azharpark. We werden overal gevolgd door de lokale kindjes want je kan je voorstellen dat als je een binnenweg neemt, waar weinig toeristen komen, dat we wel een wandelende attractie waren. Gelukkig zijn alle mensen heel vriendelijk en hielpen ze ons snel de juiste weg op. Het Azharpark is zeer drukbezocht ook door de Egyptenaren omdat het op een hoge berg ligt met een schitterend uitzicht over de Caireense horizon en er waait een frisser briesje op deze toppen. Tot ons groot geluk was er toevallig een concert aan het spelen op het moment dat we naar huis wilden gaan. We hebben nog even kunnen meegenieten van het Arabische ritme en humorgevoel. Kortom weer een dag om in ons lijstje te zetten om nooit meer te vergeten.
Na een periode van anderehalve week hier in deze wereldstad te zitten, is me wel al duidelijk dat Cairo nooit slaapt. Natuurlijk valt zoiets te verwachten als je weet dat in één stad het dubbele van de gehele bevolking van België woont. (Voor degenen die dit aantal niet kennen. Cairo telt 20 miljoen inwoners.) Dag in dag uit hoor je hier het getoeter van auto's, brommertjes en alles waar maar een claxon op te installeren valt. We zijn er al achter gekomen dat, moesten ze dit getoetter verbieden, het hele systeem van vervoer lichtelijk in elkaar zou storten en dat dit een grote chaos zou kunnen veroorzaken. Bovenop dit geluid hoor je zo nu en dan de mu'azzin van de moskee zijn op roep tot het gebed doen. Vergeet dan niet dat Cairo ontelbaar veel moskees telt voor de 90% moslims. De moskees liggen tamelijk dicht bij elkaar en dus het hoorbereik van verschillende moskees is niet te vermijden. Als je bij nacht langs de Nijl wandelt zie je zeer veel koppeltjes die langs het water gelegenheid zoeken om elkaar te ontmoeten en om samen romantisch te staren naar de lichtgevende bootjes die ronddobberen op de Nijl met harde Arabische muziek.
Eindelijk is het grote vertrek gekomen. Ik heb er lang naar uitgekeken maar toch ook lichtelijk voor gevreesd. De schrik zat er toch wel in met al het onbekende en maakte zich bij het vertrek meester van mij. Onverwachts verscheen daar een extra afscheids-comité in de luchthaven. In Cairo aangekomen na een vertraging omwille van stakingen in Frankrijk, werden we aangenaam onthaald door een vriendelijke Christen die zo vriendelijk was om ons met vier koffers en vier personen te proppen en te vervoeren in een vrij bescheiden auto. We kwamen vervolgens aan in een hoe zal ik het onbevreesd noemen- nachtmerriehotel. De kakkerlakken liepen over de vloer, overal vocht en schimmel op de muren, de vloeren lagen nog vol met de haren van de vorige hotelgasten en laten we maar zwijgen over de hygiëne in de badkamer.
De grote zoektocht en het resultaat dat er mag wezen!!
De ochtend erop wachttenwe vol verwachting op Hossam die ons beloofd had samen met ons op zoek te gaan naar een appartement. ENOF hij dat gedaan heeft. In een voormiddag alleen al hadden we 7 appartementen bekeken. Uiteindelijk bij het negende werd de knoop doorgehakt. We hebben wel de nodige spanning ondervonden van het regelen van het contract maar uiteindelijk is alles in orde gekomen. Het kostte ons 6 mannen en 2 vrouwen om het contract helemaal geldig af te handelen. We beschikken nu over een appartement met 3 slaapkamers waar telkens twee personen kunnen slapen en twee badkamers. Onze living is, zoals je hier kan zien, heel ruim en heeft een aparte eethoek. Aan één van de kamers is ook een balkon en als je naar buiten kijkt heb je zicht op de Nijl en de horizon van Cairo.Het appartement ligt op de 14e verdieping en onderin is er een waar winkelcentrum en internetcafees waar kan een mens nog meer van dromen? Er zijn nog medestudenten die hier een appartement hebben gevonden. De security onderaan aan de inkom zijn zeer vriendelijk. We zijn al bij hun thee moeten gaan drinken ookal hebben we vriendelijk bedankt voor de thee, werd er gezellig met hun gekeuveld in het Arabisch. Geloof het of niet maar het was volledig verstaanbaar en meteen werden we gerustgesteld dat er in Zamalek, de wijk waar wij nu wonen, zeer verdraagzaam is voor buitenlanders. Ze hebben beloofd ons te beschermen, vriendelijke jongens toch die Egyptenaren.
