door Myriam, Kris, Torre & Leander Een volledig reisverslag met onze ervaringen en praktische tips kan je opvragen bij Wegwijzer vzw (www.wegwijzer.be).
08-03-2006
In onze auberge / gite détape komen we twee Belgen tegen (niet de muziekgroep) die geland zijn in Agadir en hier vanuit de auberge Ondiraitlesud een trektocht van een week beginnen met ezel en echte gids. De uitbater (fransman) tracht ecologisch toerisme en heropleving van het economische leven in de vallei te stimuleren, in het salon hangt een oude affiche Gardarem lo Larzac, film debat grenette. Tijdens onze terugtocht zouden we nog langs de Cévenne en Larzac rijden.>
Kris
tel 00.212.(0)48.78.94.74 en vraag naar Georges Roy
Hier kan je overnachten in kamers, tenten of buiten kamperen (zoals wij), lekker eten (en zelfs wijn kopen), douche en toilet gebruiken en zelfs een wasmachine (de enige die we onderweg zijn tegengekomen). Een echte aanrader
Amtoudi
We hebben ons een paar dagen teruggetrokken in de vallei van Amtoudi. Hier leek de tijd echt stil te staan. Naast en smaakvol ingerichte auberge (uitgebaat door een Fransman) konden we ons kampement opslaan en gebruik maken van water, toilet, douche en ontbijt (en zelfs en wasmachine, joepie). Het lijkt wel of we een tijdje afgesloten waren van de bewoonde wereld. Ik zal ons verblijf in het kort proberen samen te vatten (misschien dat Kris er later nog meer over schrijft): palmbomen, watervalletjes, klauterwerk, berggeitjes en ezels (zelfs een waterslang), lekker ontbijten, kampvuur en tajine, maar vooral veeeeeeeeeeeeeeeel kinderen, rondom ons, overal en bijna altijd: Radischa, Aischa .... Altijd bereid om mee te spelen, je rond te gidsen en met ogen zo groot kijken naar wat wij zo allemaal uitsteken. In het begin heel leuk maar na een tijdje echt vermoeiend. Ik ben er de laatste dag bijna zot van geworden. Privacy was hier onze grootste luxe...
07-03-2006
Verborgen schoonheid
Het verbodene en verborgene strijden om de hand van vrouw en schoonheid, hier gesluierd, in dit tijdeloze land.
Mijn hart klopt trager dan voorheen, van zoveel stilte wordt het zwaar. Te zien hoe tijd en tijdeloosheid elkaar ontmoeten in dit betoverende land.
Wanneer de tijd klopt aan je deur, geef hem dan een kopje muntthee en geniet samen, in stil gemijmer van dit eeuwenoud verhaal.
06-03-2006
Akka
Via een niet al te beste baan slingeren we ons door een droge rotsachtige bergrug. Constant moet ik de temperatuurwijzer van de wagen in het oog houden want deze domineert de rit. We komen in een dal waar ooit een reusachtige rivier moet hebben gestroomt. Na enkele uren komen we in Fig-Foum (of zo iets). Het vliegveld bestaat uit een steenvlakte (zoals al de rest) en een tent. We vragen de weg. Jawel het is nog altijd rechtdoor (er is ook geen andere baan). Een nieuwe eenvaksbaan is meer dan genoeg aangezien tegenliggers een rariteit zijn. Opgelet overstekende kamelen. Scherpe rotskammen door het zand. Een woestijnvosje steekt de baan over. 40 graden in de wagen. Mijn handen verbranden op het stuur. Kloven in de zandvlakte. Een kleine zandstorm in de vallei onder ons. Luchtspiegelingen aan de horizont. Geen twijfel mogelijk hier begint de Sahara.
Kris
04-03-2006
Terug verder
Na een dikke week ons te hebben overgegeven aan de vallei van de Draa zijn we bekomen van de spanning van de laatste maand. Morgen trekken we weer verder. Onder de Anti Atlas door gaan we via Tata en Akka (echt waar) richting de Atlantische kust. 50Km voor Bouzarkane gaan we nog eens de bergen in naar het kleine dorpje Id-Aissa, in de vallei van de Amtoudi.
Binnen een week gaan we waarschijnlijk door richting de Westelijke Sahara en binnen een dag of tien is het mogelijk dat we in Laayoune neerstrijken. Met een beetje geluk zullen we daar de broer van Myriam ontmoeten die in het nabije Fuerte Ventura woont. Torre huppelt al ongeduldig op en neer en wil met nonkel Pieter gaan vissen (zo, dat weet hij dan al). Ondertussen hebben we al gebeld met Pieter en dit gaat waazrschijnlijk niet door. De ticketten zijn van zondag op zondag en dit past niet voor Pieter. Jammer,misschien dat het later nog lukt. We zien wel.
Vermoedelijk zullen we nu enige tijd geen toegang meer hebben tot het wereldwijde web, tot later dan Kris
03-03-2006
Ezelstocht
Gisteren zijn we met de ezel en zijn begeleider naar de plaatselijke watervallen gestapt (ongeveer 15 km verder). Het begon goed maar al zeer snel bleek onze gids niet zo bedreven in het 'gidsen'. Hij probeerde moedig een ezelsbaantje uit maar al gauw waren we van het paadje afgeweken en vonden niet meer de juiste weg terug. Daarenboven gaf de ezel blijk van echte ezelsmanieren en wilde die geen stap meer vooruit omdat de weg te steil omlaag ging. In feite gingen wij sneller vooruit en we zijn dan maar verder door gegaan waar we dan op onze ezel hebben gewacht. Het stappen zelf was prachtig, de kleur van de bergen zo afwisselend en ik waande mij even terug op de voettocht in Arizona. Al laat in de namiddag zijn we dan uiteindelijk bij de watervalletjes aangekomen. Het was een ezelstocht met middagmaal en onze gids begon dan op z'n duizendste gemakske een tajine klaar te maken. Wij zagen ze ondertussen vliegen want zo'n tajine, dat staat hier laaaang op het vuur. Hebben we zelf al ondervonden.... Gelukkig kwamen daar nog twee verdwaalde toeristen aangewaaid die ons dan terug hebben meegenomen met de auto. Wij begonnen al te vresen voor onze terugtocht, zeker met de kindjes mee. We hadden gehoopt de ezel en gids veilig en wel naar huis te kunnen brengen, maar dit is niet gelukt. De gids zelf wilde nog even de watervallen bezichtigen en heeft er ongewild een frisse duik bijgenomen (de stenen zijn daar erg slipperig zoals we hebben mogen zien...) Ik denk dat hij daar dan maar is blijven overnachten.... Zelf waren we mooi op tijd in ons 'huis' terug en genoten na van dit Marrokaans avontuur. Myriam
02-03-2006
Foto Souks Adgz 4
Zware onderhandelingen op de markt.
Foto Souks Adgz 3
Leander probeert hier de zonnestralen op te eten onder het afdakje van de theetent. Ook Torre is gevangen door het lichtspel.
Foto Souks Adgz 2
Foto Souks Adgz 1
Terug een fotoreeks van Torre. De Souks is de wekelijks markt, een soort grootwarenhuis voor de streek. Hier de Smid aan het werk en een uit fietonderdelen opgebouwde ventilator + ventilatorman.
01-03-2006
Hamman M
Na vele aarzelingen ben ik gisterenavond dan ook maar eens naar de Hamman afgezakt. Gelukkig was Leander met mij mee als ervaringsdeskundige. Toen we de Hamman binnenstapten stonden twee jonge taaigespierde Berbermannen klaar voor massage. Na een tijdje vanachter onze emmertjes warm water de zaak te hebben gadegeslagen was het aan onze beurt. Zij die reeds onder handen waren genomen bleken zelfs nog een beetje te leven. Eerst kreeg Leander een zachte behandeling. Vervolgens werd ik op de warme vloer gedrukt terwijl men met een washandje zonder zeep het vel van mijn lijf schrobte. Daarna kwam de massage die meer weg had van een serie moordende worstelgrepen. Elk botje en werveltje werd uit elkaar gereten. Bij wonder kon ik achteraf mijn armen en benen nog bewegen. Fris en blij liepen we snel de Hamman uit en slenterden via de donkere straatjes met gezellig geroesemoes terug naar onze wagen.
Kris
Op de foto het half open vuur met watertank er bovenop. De rookgassen gaan onder de vloer van de hamman door.
28-02-2006
Foto Ksar 3
Foto Ksar 2
Foto Ksar 1
Deze Fotoreeks is gemaakt door Torre voor de kindjes van zijn klas, Robbin uit onze straat, de kindjes van Ann, Leander zijn onthaalmoeder, en alle andere vriendjes.
Vanuit de Ksar van Tamnougalt, de vesting van de vroegere hoofdstad van Mezguita-stam, werd de toegang to de handerlsroute bewaakt.
Tamnougald
Momenteel is onze kamionet in de garage. Ze zijn de achterkant wat aan het oplappen en plaatsen een nieuwe bumper. Op zich al een hele belevenis. Een garage in Marokko is gewoon één kleine open ruimte met daarin wat gereedschap. Hebben daar dan tussen de 'rommel' een munttheetje gedronken terwijl de geiten langs achter passeren. Hebben vandaag dan een uitstapje gedaan zonder kamionet en dat deed echt eens deugd. We zijn met de taxi naar Tamnougald gereden en hebben daar een verlaten kasbah bezocht waar je kon ronddwalen in de donkere steegjes. Uiteindelijk bleek hij toch nog half bewoond. Bizarre toestand. Naast de verlaten huizen en ruines vind je dan een deftig restaurant met logeerkamers, prachtig ingericht met een schitterend terras en schitterend uitzicht op de palmtuinen. Marokko leeft echt op heel verschillende snelheden. Voor een paar dirhams krijg je dan een rondleiding van jonge kindjes die je de verborgen plekjes tonen en met Leander rondzeulen...
We zijn dan teruggekeerd per ezel (allé, Torre en Leander) en gedeeltelijk per taxi en het begon hier zowaar wat te regenen. Goed om de boel hier wat op te frissen want het is redelijk stofferig door de wind. Ze noemen dat hier 'les épices du Sahara'. Je mag het niet aan je hart laten komen.... Straks gaan we onze kamionet ophalen en terug naar de kamping waar Rocky (de hond van Kamping in Torre's vriend) ons opwacht. groetjes, Myriam (Meriam, c'est un nom arabique)
27-02-2006
Oasetuin
Deze morgen zijn we uitgenodigd bij een boer om zijn ommuurde veldjes te bewonderen. Echte authentieke gastvrijheid en fierheid. Om thee te zetten moest hij eerst zijn eencilinderige dieselpomp in gang draaien. Dit duurde zo ongeveer 20 minuten. Op de kenplaat stond 59 kW, 850 RPM maar geen bouwjaar. Het beeste was minstens 60 jaar oud. De waterputten zijn hier 30 meter diep schat ik. Eenmaal de pomp aan het werk spuit het zuiverste water als vloeibaar zilver in een bassin. Vervolgens stroomt het water via kanaaltjes en dijkjes van het ene veldje naar het andere. Leander en Torre doen zich te goed aan waterplezier. Boven de veldjes strekken zich fruitbomen uit en daarboven zijn de palmbomen. Zitplaatsen en gangen worden overdekt door druivelaars zodat geen enkel bruikbaar hoekje van de vruchtbare vallei verloren gaat. Naast de putten komt het water hier van de regen, ongeveer 48 uur per jaar, en van de rivier de Draa, 1 week per jaar.
Gelukkig dat we een glimp van dit bijzondere leven hebben mogen opvangen gaan we naar huis, de camionet, terug.
Kris
Hammam F
Het loopt niet elke dag van een leien dakje. Vandaag heb ik zelf een mindere dag. Alles lijkt wat moeilijker te gaan en het is niet altijd evident om met de kindjes de nodige innerlijke rust te vinden. Dan maar wat achter de computer gaan zitten (daar voelen we ons toch terug op vertrouwd terrein...) Gisteren heb ik wel een schitterende ervaring gehad, hetzij ietwat bevreemdend. Ben met Leander naar de plaatselijke hammam (ergens achter de kaming in een bouwvalllig gebouwtje) geweest. Zomaar naar binnen gelopen in een vrij impulsief moment. Het tafereel daarbinnen bracht me toch wat van mijn stuk. Het was zondagnamiddag en de hammam zat boemvol met (Marokkaanse) vrouwen en kinderen. En ik daartussen, gelukkig was Leander mee. Zo waren we toch met twee vreemde eenden in de bijt. Na een groezelig kamertje en dan nog een kamertje kwamen we in het donkere hart van de hammam waar iedereen op de warme grond zat elkaar te wassen, de kinderen werden op de benen grondig geschrobd. Er was nog net een plaatsje voor ons. Ik wist helemaal niet hoe het eraan toe ging. Niemand die echt goed Frans sprak. Kwestie van aan een emmer te geraken en dan nog aan warm water. Daarvoor moest je blijkbaar met een steentje op de muur kloppen en dan kwam er uit een geultje warm water gelopen waar iedereen dan op afsprong en ik amper de kans kreeg... Enfin, water gekregen en dan maar wassen, maar ik had nog geen teiltje om te gieten en ook geen washandje mee, ook geen matje om op te zitten, alleen shampoo en dat is niet de normale procedure. Na wat zitten, Leander was leuk aan het spelen met het water, wat luttele woordjes Frans gewisseld dan terug naar buiten, onder het alziend oog van alle vrouwen. Ze waren best vriendelijk hoor, maar op zo'n moment voel je je toch echt een vreemdeling. Het was echt niet de hammam zoals ik die ken van in België of op toeristische plaatsen in Turkije, maar dit was wel 'echt' en zo zijn we alweer een ervaring rijker. De volgende keer zal ik in elk geval beter voorbereid zijn. Myriam
26-02-2006
Foto palmtuin en kasba
De eerste ochtend in de vallei vallen we van de ene verbazing in de anderen. De ene palmtuin na de andere ontdekken we gretig. Mooie veltjes met daarboven dadelpalmen en witbloeiende amandelbomen. Een vernuftigt systeem van waterkanaaltjes bevloeit de tarwe, bonen en ezelklaver. Als het paradijs ooit bestaan heeft moet het hier niet ver vandaan zijn geweest.
Kris
24-02-2006
Agds
In de late namiddag bereiken we Agdz waar we op de stofferige markt neerploffen in een plastieken tuinzetel en bekomen bij een glaasje thee van de bergrit en de duizenden indrukken. De kinderen springen in het rond na zo lang in de wagen te hebben gezeten. Er is vanalles te zien, ezels, bussen, opgetutterde kamions, winkeltjes, marktjes, zelf enkele zielige konijntjes in een doos. We zakken af naar Camping Kasbah de la Palmeraie aan de buitenkant van het dorp aan de voet van een eeuwenoude lemen kasba. We parkeren de wagen onder een dadelpalm met zicht op de oasetuintjes en lemen ommuringen. Als de nacht valt verorberen snelklaargemaakte spagettikrulletjes terwijl krekels muziek in onze oren fluisteren en een fabelachtige sterrenkoepel zich boven ons uitspant.
Na een erg woellige reis eindelijk het gevoel van aankomen ... een droom wordt werkelijkheid!
Kris
Camping Kasbah de la Palmeraie (www.casbah-caidali.net) ligt op 3 km van het centrum van Agdz (er is nog een kleinere kamping iets dichter). De locatie is schitterend temidden van de palmbomen en vlakbij de oasetuinen. Je kan er ook overnachten in een echte Riad en tevens de restauratiewerken volgen die in de kasba plaatsvinden. Ook gelegenheid tot hammam met al dan niet massage. Wij verbleven er 9 dagen, dat zegt genoeg .
22-02-2006
Taddert
Vanuit Marrakech lachen de met sneeuw bedekte bergen ons toe. Het lijkt wel pure verbeelding, de witte Atlastoppen boven de wuivende palmbomen. Na nogeens aan onze dieseltank te hebben gewerkt gaven we toe aan de aantrekkingskracht van de bergen. Na een dik uur rijden bevinden we ons reeds in een koud en winderig voorgebergte. Nog eens enkele uren later bereiken we vlak voor de duisternis de sneeuwgrens in een klein dorpje Taddert (1870m). Daar parkeren we onze auto tussen de lemen huisjes en lopen over modderbaantjes naar de hoofdweg waar we in één van de kleine eettentjes een Tagin verslaan. Het verschil met Marrakech is enorm, de leefomstandigheden in deze bergen lijken erg hard en primair. De volgende ochtend zetten we de tocht verder. Al slingerend en rokend tuffen we de bergen op. Op Col de Tizi-n-Tichka (2260m) stappen we uit de wagen en worden door een ijzige wind bijna naar beneden geblazen. In een klein winkeltje kopen we een mooie houdkleurige minerale steen (de patron kwam eerst een asperintje vragen...). Na de muntthee te hebben opgeslurp doen we nog eens een controle van de motor en zetten vervolgens de afdaling in. Na 2km rijden we in de stralende zon. We doorkruisen lieflijke valleien met bloeiende amandelbomen en Tibetachtige lemen huisjes en oude forten. Als we enkele uren later de Hoge Atlas verlaten komen we in de buurt van Ouarzazate in een zandstorm terecht. Even slikken, zullen we de komende weken in een zandwolk moeten doorbrengen, vraagteken (dit staat hier niet op het Arabische toesenbord). Gelukkig stopt de zandstorm bij de volgende bergketen. Nog eens 1600m klimmen en we zien in de verte als een schim de palmbomen van de vallei van de Dra.
Via een niet al te beste baan slingeren we ons door een droge rotsachtige bergrug. Constant moet ik de temperatuurwijzer van de wagen in het oog houden want deze domineert de rit. We komen in een dal waar ooit een reusachtige rivier moet hebben gestroomt. Na enkele uren komen we in Fig-Foum (of zo iets). Het vliegveld bestaat uit een steenvlakte (zoals al de rest) en een tent. We vragen de weg. Jawel het is nog altijd rechtdoor (er is ook geen andere baan). Een nieuwe eenvaksbaan is meer dan genoeg aangezien tegenliggers een rariteit zijn. Opgelet overstekende kamelen. Scherpe rotskammen door het zand. Een woestijnvosje steekt de baan over. 40 graden in de wagen. Mijn handen verbranden op het stuur. Kloven in de zandvlakte. Een kleine zandstorm in de vallei onder ons. Luchtspiegelingen aan de horizont.
Het loopt niet elke dag van een leien dakje. Vandaag heb ik zelf een mindere dag. Alles lijkt wat moeilijker te gaan en het is niet altijd evident om met de kindjes de nodige innerlijke rust te vinden. Dan maar wat achter de computer gaan zitten (daar voelen we ons toch terug op vertrouwd terrein...)
