door Myriam, Kris, Torre & Leander Een volledig reisverslag met onze ervaringen en praktische tips kan je opvragen bij Wegwijzer vzw (www.wegwijzer.be).
17-03-2006
Dagorde stranddagje
8u flesje maken voor Leander 8u30 pootje baden in de zee 9u Cornflakes ontbijt 10u begin werkzaamheden mega strandkasteel 11u eerste schuimkoppen wagen zich in de buurt 11u30 enkel Ocenaangolfjes vegen de eerste verdedigingslinies plat 12u30 een groot deel van de grachten, ommuringen en kantelen zijn glad geveegd, maar de toren en de vlag heeft stand gehouden 13u we eten coecoes sla en zelfgebakken brood 14u middag dut 15u water halen 16u vis kuisen 16u30 vuur maken 17u vis roosteren 17u30 vis roosteren 18u vis roosteren 18u30 vis opeten 19u avondwandeling en babbel met onze buren (enkel surfers die ook op het strand kamperen) 20u slaaprocedure kindjes 21u boekje lezen 22u slaapprocedure 2
16-03-2006
Dakhla
Vreemd om hier naar onze website te gaan en te weten dat 500km in de omtrek geen noemenswaardige stad te vinden is. Dakhla (niet te verwarren met Ladak) is gelegen op een schiereland dat via een reusachtig strand is verbonden met het vasteland. Het klimaat is dan ook goed te vergelijken met de Canarische eilanden. In tegenstelling tot wat men zou denken zijn de paar steden in de Westelijke Sahara relatief modern en doen meer denken aan zuid Europa dan aan Marokko. Buiten de stad is wel telkens een netjes ommuurde vreselijke sloppenwijk te vinden. De gammele daken zijn bedekt met roeste schotelantennes, alsof deze mensen hier via de ruimte aan hun bestaan willen ontsnappen. Heeft dit allemaal te maken met het Spaans protectoraat tot begin 1970 of met een kolonisatie aanpak van Marokko, we weten het niet. In ieder geval slaan we weer ons kampement op om uit te rusten, te wassen, inkopen te doen en te genieten van de suppergolven.
Kris
12-03-2006
Tan tan plage
En zo zijn we nu aanbeland bij de grote machtige oceaan. Hier geen poeslief zeetje maar een grote woeste kustlijn vol met golven...Onder het rijden zijn we even gestopt in Guelmine, maar het was daar zo heet en ze lieten ons niet met rust, zodat we maar meteen doorgereden zijn naar de kust. Tot op twintig meter voor de kust was het heel warm maar aan de zee zelf was het bewolkt. De laatste weken waren hier behoorlijk slecht aan de kust en de Marokanen spreken ook van een strenge en lange winter (als dat jullie een troost kan zijn). Overdag wordt het vrij warm maar 's avonds begint het te waaien en wordt het wat bewolkt. Warm en koud tegelijk dus... Om echt stabiel weer te hebben moeten we doorrijden tot in Dakhla, helemaal het zuiden van de Westelijke Sahara op de grens met Mauritanië. De kinderen zijn wel weg van de zee. Leander vooral van het zand en Torre van het water. Hij gaat erin, bijna met kleren en al als we hem niet een beetje temperen. En gisteren hebben we visjes geroosterd. De vis wordt hier letterlijk in je schoot geworpen. Ze komen de vis hier gewoon in je taloor leggen, vis eten zult ge... of ge nu wilt of niet. Myriam
10-03-2006
Waterslang
Torre en Leander worden geïnitieerd in Zen en de Kunst van het rivierdammen bouwen, het moet niet elke dag motoronderhoud zijn. Bovenaan in de canyon van de Amtoudi zijn prachtige door het water uitgesleten rotsen en rivierkommen, ideale ploeterbadjes. Tijdens een expeditie met als doel vissen te vangen (met een knutselhengel) zien Torre en ik zelfs een waterslag van een halve meter die tijdens onze picknick nieuwsgierig zijn oogjes boven water steekt. Als ervaren slagenbezweerder (zie Marrakech) blijft Torre kalm en de slang gaat er weer vandoor.
Kris
09-03-2006
berggeitjes: verhaaltje van Torre
Dit is een verhaaltje van Torre voor de kindjes van zijn klas en zijn vriendjes overal. Hiet speelt zich af een tijd geleden en de vallei van de Amtoudi in Marokko.
Het verhaal van de berggeitjes. Elke avond zagen we een kudde geiten afdalen van de steile berg naast onze kamionet. Net voor het donker werd kwamen ze naar beneden. En elke morgen gingen ze terug naar boven. Ze gingen daar grazen samen met enkele geietenhoeders (dit zijn jongens of meisjes die ondertussen voor de geiten zorgen). Ik (Torre dus) werd heel nieuwsgierig naar de geiten en waar ze naar toe gingen. Op een namiddag ben ik samen met mijn mama naar boven gekommen. Eerst moesten we via een smal richeltje (bergpaadje) naar boven. Dan kwamen we aan een andere berg. Daar helemaal in de hoogte, op de top, stond een verlaten agadir. Een agadir is een oude graanschuur. Hier bewaarden de mensen vroeger het graan wanneer er oorlog was. Zo hadden ze steeds eten. Deze agadir was eigelijk een ruïne met kapotte muren. Het laatste stuk moesten we echt klauteren. Mama wilde eerst niet meer verder maar ik wilde echt naar de top. Boven hadden we een prachtige uitzicht op de hele vallei. De huisjes waren nog piepklein. Terug naar beneden moesten we effe zoeken om het paadjes terug te vinden. Mama werde even bang maar ik niet hoor. Ik vond het reuzeleuk. Diezelfde avond wanneer de geiten terug naar beneden kwamen zijn we eventjes meegelopen . De kleine geitjes dragen de geitenhoeders op hun rug in een draagdoek. De allerkleinste geitjes blijven thuis achter en wachten ongeduldig op hun mama geit om te kunnen drinken. Ik mocht zo'n kleintje vasthouden. Zo zacht en lief... vele groetjes van Torre
En ja, ik wil ook nog even zeggen dat ik zelf al twee vissen heb gevangen met mijn vislijn. Leuk hoor.
08-03-2006
In onze auberge / gite détape komen we twee Belgen tegen (niet de muziekgroep) die geland zijn in Agadir en hier vanuit de auberge Ondiraitlesud een trektocht van een week beginnen met ezel en echte gids. De uitbater (fransman) tracht ecologisch toerisme en heropleving van het economische leven in de vallei te stimuleren, in het salon hangt een oude affiche Gardarem lo Larzac, film debat grenette. Tijdens onze terugtocht zouden we nog langs de Cévenne en Larzac rijden.>
Kris
tel 00.212.(0)48.78.94.74 en vraag naar Georges Roy
Hier kan je overnachten in kamers, tenten of buiten kamperen (zoals wij), lekker eten (en zelfs wijn kopen), douche en toilet gebruiken en zelfs een wasmachine (de enige die we onderweg zijn tegengekomen). Een echte aanrader
Amtoudi
We hebben ons een paar dagen teruggetrokken in de vallei van Amtoudi. Hier leek de tijd echt stil te staan. Naast en smaakvol ingerichte auberge (uitgebaat door een Fransman) konden we ons kampement opslaan en gebruik maken van water, toilet, douche en ontbijt (en zelfs en wasmachine, joepie). Het lijkt wel of we een tijdje afgesloten waren van de bewoonde wereld. Ik zal ons verblijf in het kort proberen samen te vatten (misschien dat Kris er later nog meer over schrijft): palmbomen, watervalletjes, klauterwerk, berggeitjes en ezels (zelfs een waterslang), lekker ontbijten, kampvuur en tajine, maar vooral veeeeeeeeeeeeeeeel kinderen, rondom ons, overal en bijna altijd: Radischa, Aischa .... Altijd bereid om mee te spelen, je rond te gidsen en met ogen zo groot kijken naar wat wij zo allemaal uitsteken. In het begin heel leuk maar na een tijdje echt vermoeiend. Ik ben er de laatste dag bijna zot van geworden. Privacy was hier onze grootste luxe...
07-03-2006
Verborgen schoonheid
Het verbodene en verborgene strijden om de hand van vrouw en schoonheid, hier gesluierd, in dit tijdeloze land.
Mijn hart klopt trager dan voorheen, van zoveel stilte wordt het zwaar. Te zien hoe tijd en tijdeloosheid elkaar ontmoeten in dit betoverende land.
Wanneer de tijd klopt aan je deur, geef hem dan een kopje muntthee en geniet samen, in stil gemijmer van dit eeuwenoud verhaal.
06-03-2006
Akka
Via een niet al te beste baan slingeren we ons door een droge rotsachtige bergrug. Constant moet ik de temperatuurwijzer van de wagen in het oog houden want deze domineert de rit. We komen in een dal waar ooit een reusachtige rivier moet hebben gestroomt. Na enkele uren komen we in Fig-Foum (of zo iets). Het vliegveld bestaat uit een steenvlakte (zoals al de rest) en een tent. We vragen de weg. Jawel het is nog altijd rechtdoor (er is ook geen andere baan). Een nieuwe eenvaksbaan is meer dan genoeg aangezien tegenliggers een rariteit zijn. Opgelet overstekende kamelen. Scherpe rotskammen door het zand. Een woestijnvosje steekt de baan over. 40 graden in de wagen. Mijn handen verbranden op het stuur. Kloven in de zandvlakte. Een kleine zandstorm in de vallei onder ons. Luchtspiegelingen aan de horizont. Geen twijfel mogelijk hier begint de Sahara.
Kris
04-03-2006
Terug verder
Na een dikke week ons te hebben overgegeven aan de vallei van de Draa zijn we bekomen van de spanning van de laatste maand. Morgen trekken we weer verder. Onder de Anti Atlas door gaan we via Tata en Akka (echt waar) richting de Atlantische kust. 50Km voor Bouzarkane gaan we nog eens de bergen in naar het kleine dorpje Id-Aissa, in de vallei van de Amtoudi.
Binnen een week gaan we waarschijnlijk door richting de Westelijke Sahara en binnen een dag of tien is het mogelijk dat we in Laayoune neerstrijken. Met een beetje geluk zullen we daar de broer van Myriam ontmoeten die in het nabije Fuerte Ventura woont. Torre huppelt al ongeduldig op en neer en wil met nonkel Pieter gaan vissen (zo, dat weet hij dan al). Ondertussen hebben we al gebeld met Pieter en dit gaat waazrschijnlijk niet door. De ticketten zijn van zondag op zondag en dit past niet voor Pieter. Jammer,misschien dat het later nog lukt. We zien wel.
Vermoedelijk zullen we nu enige tijd geen toegang meer hebben tot het wereldwijde web, tot later dan Kris
03-03-2006
Ezelstocht
Gisteren zijn we met de ezel en zijn begeleider naar de plaatselijke watervallen gestapt (ongeveer 15 km verder). Het begon goed maar al zeer snel bleek onze gids niet zo bedreven in het 'gidsen'. Hij probeerde moedig een ezelsbaantje uit maar al gauw waren we van het paadje afgeweken en vonden niet meer de juiste weg terug. Daarenboven gaf de ezel blijk van echte ezelsmanieren en wilde die geen stap meer vooruit omdat de weg te steil omlaag ging. In feite gingen wij sneller vooruit en we zijn dan maar verder door gegaan waar we dan op onze ezel hebben gewacht. Het stappen zelf was prachtig, de kleur van de bergen zo afwisselend en ik waande mij even terug op de voettocht in Arizona. Al laat in de namiddag zijn we dan uiteindelijk bij de watervalletjes aangekomen. Het was een ezelstocht met middagmaal en onze gids begon dan op z'n duizendste gemakske een tajine klaar te maken. Wij zagen ze ondertussen vliegen want zo'n tajine, dat staat hier laaaang op het vuur. Hebben we zelf al ondervonden.... Gelukkig kwamen daar nog twee verdwaalde toeristen aangewaaid die ons dan terug hebben meegenomen met de auto. Wij begonnen al te vresen voor onze terugtocht, zeker met de kindjes mee. We hadden gehoopt de ezel en gids veilig en wel naar huis te kunnen brengen, maar dit is niet gelukt. De gids zelf wilde nog even de watervallen bezichtigen en heeft er ongewild een frisse duik bijgenomen (de stenen zijn daar erg slipperig zoals we hebben mogen zien...) Ik denk dat hij daar dan maar is blijven overnachten.... Zelf waren we mooi op tijd in ons 'huis' terug en genoten na van dit Marrokaans avontuur. Myriam
02-03-2006
Foto Souks Adgz 4
Zware onderhandelingen op de markt.
Foto Souks Adgz 3
Leander probeert hier de zonnestralen op te eten onder het afdakje van de theetent. Ook Torre is gevangen door het lichtspel.
Foto Souks Adgz 2
Foto Souks Adgz 1
Terug een fotoreeks van Torre. De Souks is de wekelijks markt, een soort grootwarenhuis voor de streek. Hier de Smid aan het werk en een uit fietonderdelen opgebouwde ventilator + ventilatorman.
01-03-2006
Hamman M
Na vele aarzelingen ben ik gisterenavond dan ook maar eens naar de Hamman afgezakt. Gelukkig was Leander met mij mee als ervaringsdeskundige. Toen we de Hamman binnenstapten stonden twee jonge taaigespierde Berbermannen klaar voor massage. Na een tijdje vanachter onze emmertjes warm water de zaak te hebben gadegeslagen was het aan onze beurt. Zij die reeds onder handen waren genomen bleken zelfs nog een beetje te leven. Eerst kreeg Leander een zachte behandeling. Vervolgens werd ik op de warme vloer gedrukt terwijl men met een washandje zonder zeep het vel van mijn lijf schrobte. Daarna kwam de massage die meer weg had van een serie moordende worstelgrepen. Elk botje en werveltje werd uit elkaar gereten. Bij wonder kon ik achteraf mijn armen en benen nog bewegen. Fris en blij liepen we snel de Hamman uit en slenterden via de donkere straatjes met gezellig geroesemoes terug naar onze wagen.
Kris
Op de foto het half open vuur met watertank er bovenop. De rookgassen gaan onder de vloer van de hamman door.
28-02-2006
Foto Ksar 3
Foto Ksar 2
Foto Ksar 1
Deze Fotoreeks is gemaakt door Torre voor de kindjes van zijn klas, Robbin uit onze straat, de kindjes van Ann, Leander zijn onthaalmoeder, en alle andere vriendjes.
Vanuit de Ksar van Tamnougalt, de vesting van de vroegere hoofdstad van Mezguita-stam, werd de toegang to de handerlsroute bewaakt.
Tamnougald
Momenteel is onze kamionet in de garage. Ze zijn de achterkant wat aan het oplappen en plaatsen een nieuwe bumper. Op zich al een hele belevenis. Een garage in Marokko is gewoon één kleine open ruimte met daarin wat gereedschap. Hebben daar dan tussen de 'rommel' een munttheetje gedronken terwijl de geiten langs achter passeren. Hebben vandaag dan een uitstapje gedaan zonder kamionet en dat deed echt eens deugd. We zijn met de taxi naar Tamnougald gereden en hebben daar een verlaten kasbah bezocht waar je kon ronddwalen in de donkere steegjes. Uiteindelijk bleek hij toch nog half bewoond. Bizarre toestand. Naast de verlaten huizen en ruines vind je dan een deftig restaurant met logeerkamers, prachtig ingericht met een schitterend terras en schitterend uitzicht op de palmtuinen. Marokko leeft echt op heel verschillende snelheden. Voor een paar dirhams krijg je dan een rondleiding van jonge kindjes die je de verborgen plekjes tonen en met Leander rondzeulen...
We zijn dan teruggekeerd per ezel (allé, Torre en Leander) en gedeeltelijk per taxi en het begon hier zowaar wat te regenen. Goed om de boel hier wat op te frissen want het is redelijk stofferig door de wind. Ze noemen dat hier 'les épices du Sahara'. Je mag het niet aan je hart laten komen.... Straks gaan we onze kamionet ophalen en terug naar de kamping waar Rocky (de hond van Kamping in Torre's vriend) ons opwacht. groetjes, Myriam (Meriam, c'est un nom arabique)
En zo zijn we nu aanbeland bij de grote machtige oceaan. Hier geen poeslief zeetje maar een grote woeste kustlijn vol met golven...Onder het rijden zijn we even gestopt in Guelmine, maar het was daar zo heet en ze lieten ons niet met rust, zodat we maar meteen doorgereden zijn naar de kust. Tot op twintig meter voor de kust was het heel warm maar aan de zee zelf was het bewolkt. De laatste weken waren hier behoorlijk slecht aan de kust en de Marokanen spreken ook van een strenge en lange winter (als dat jullie een troost kan zijn). Overdag wordt het vrij warm maar 's avonds begint het te waaien en wordt het wat bewolkt. Warm en koud tegelijk dus... Om echt stabiel weer te hebben moeten we doorrijden tot in Dakhla, helemaal het zuiden van de Westelijke Sahara op de grens met Mauritanië.
Dit is een verhaaltje van Torre voor de kindjes van zijn klas en zijn vriendjes overal. Hiet speelt zich af een tijd geleden en de vallei van de Amtoudi in Marokko.
Via een niet al te beste baan slingeren we ons door een droge rotsachtige bergrug. Constant moet ik de temperatuurwijzer van de wagen in het oog houden want deze domineert de rit. We komen in een dal waar ooit een reusachtige rivier moet hebben gestroomt. Na enkele uren komen we in Fig-Foum (of zo iets). Het vliegveld bestaat uit een steenvlakte (zoals al de rest) en een tent. We vragen de weg. Jawel het is nog altijd rechtdoor (er is ook geen andere baan). Een nieuwe eenvaksbaan is meer dan genoeg aangezien tegenliggers een rariteit zijn. Opgelet overstekende kamelen. Scherpe rotskammen door het zand. Een woestijnvosje steekt de baan over. 40 graden in de wagen. Mijn handen verbranden op het stuur. Kloven in de zandvlakte. Een kleine zandstorm in de vallei onder ons. Luchtspiegelingen aan de horizont.
