door Myriam, Kris, Torre & Leander Een volledig reisverslag met onze ervaringen en praktische tips kan je opvragen bij Wegwijzer vzw (www.wegwijzer.be).
26-03-2006
Foto Vissersstrand 7
verse vis in overvloed
Foto vissersstrand 6
Foto vissersstrand 5
Foto vissersstrand 4
Foto vissersstrand 3
Foto vissersstrand 2
Foto Vissersstrand Nouackchott
Een van de bezienswaardigheden van Nouackchott is de traditionele vissershaven. We kijken onze ogen uit als we ter plaatse alleen een groot strand aantreffen, weliswaar vol boten, mensen en vis. Nikske pier of aanlegsteiger.... De langwerpige houten vissersboten varen gewoon af en aan door de branding (spectaculair gezien de reusachtige golven), de vis wordt op strand verkocht of een beetje verder gekuist en aan stukken gehakt in de kleine vismijn. We kopen een kilo inktvis die we in onze auberge klaarmaken en smakelijk opeten.
25-03-2006
Foto Torre nomadentent3
slapen is het beste wat je hier overdag kunt doen
Foto Torre nomadentent
maar eerst de handen wassen
Foto Torre nomadentent2
thee zetten in Mauritanië
Nouakchott is bloedheet, gelukkig zijn er vandaag enkele wolkjes. We douchen hier s'morgens om wakker te worden, 's middags om het zweet en stof af te spoelen en 's avonds om verfrist te kunnen gaan slapen. Overdag kan je hier alleen een siesta doen of in een heerlijk koel internetcafé gaan zitten. Bij deze.... Nouakchott is een multiculturele stad. Ze ligt op de grens van de Magreb en het zwarte Afrika. Je ziet er ook al veel Senegalezen, Togolezen enz.. Peul, Bambara; Mauri's ... ik kan ze eigenlijk niet uit elkaar houden maar kan alleen maar vol bewondering kijken naar deze kleurrijke mensen. Vrouwen met sluier, zwarte vrouwen zonder sluier en al wat meer bloot. Ik zou ze dolgraag fotograferen maar durf niet goed. We zitten hier in een leuke auberge vol met Afrika-reizigers. Voor het eerst ontmoeten we een koppel met twee kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd. Aangezien we tot nu toe vrij veel alleen gereisd hebben is het terug aanpassen om in een grote groep terecht te komen. 's Avonds is er muziek en geroezemoes tot in de late uurtjes. Een hele aanpassing voor kipjes zoals wij die vroeg op stok gingen. Daarbij was het nog steeds heet in de kamionet en zaten er ook muggen. Vanavond zullen we best een muskietennet hangen. We zijn er gisteren gelukkig in geslaagd om onze travelcheques te wisselen want geld afhalen is er hier dus niet bij en we zaten ondertussen wat krap bij kas. De onderhandelingen (op de zwarte markt want de banken waren al gesloten, op vrijdag begint het weekend reeds) waren op zich een heel avontuur. Torre en Leander vonden het hele gedoe maar niks. Waarschijnlijk keren we morgen stillaan terug en zoeken terug de rust op van de woestijn. Terug naar het koelere Marokko....
Auberge Menata (van Olivia) in Avenue Générale de Gaulle: goedkoop en gezellig, mogelijkheid tot slapen in nomadententen, kamers of in je wagen. Je kan er zelf koken in de keuken of meeeten met de dagschotel. En je ontmoet er Afrika-reizigers van alle niveaus.
23-03-2006
Centre de pêche
Centre de pêche: veruit de leukste plaats om te kamperen. Voor 3000 ouguiyas (9 euro, ja de prijzen liggen hier heel wat duurder dan in Marokko) konden we gebruik maken van het sanitair van één van de kamers. Picobello in orde. Warm water moet je wel aanvragen dat warmen ze dan op boven het vuur. Slapen deden we in onze kamionet. Je kan hier ook lekkere vis eten, vis vangen en met een bootje naar het nabijgelegen verlaten maar ongeloofelijk mooi strand varen. Alleen om er te geraken heb je een goeie wegbeschrijving nodig (en een dosis geluk): met je rug naar het luchthavengebouw baan rechts volgen gedurende 5km. Aan rond punt rechtsaf tussen twee heuveltjes rijden, na 30 m links meevolgen, na 50 m aan een electriciteitscabientje naar rechts de piste op (begin is zeer onduidelijk). Piste volgen gedurende 5km langs een ongeloofelijk mooi woestijnlandschap. 4x4 niet noodzakelijk, alleen niet altijd duidelijk hoe te rijden maar je komt er wel. Succes!!!
Nouadhibou
Aankomen in Nouadhibou is een beetje aankomen in het echte zwarte Afrika. Dit zie je aan de mensen, de kledij, het landschap, de nog grotere chaos en de nog grotere hitte. Het landschap rond Nouadhibou is ongeloofelijk mooi. Stukjes zandduinen afgewisseld met lange zandstranden waarop pelikanen, flamingo's en ooievaars flaneren. Hier begint het in feite het grote natuurreservaat Le banc d' Arquin. Maar de stad is chaos en we vinden niet onmiddellijk onze plek. Zomaar tijdens de middag beginnen rondrijden op zoek naar geld (want hier kan je geen geld afhalen met een bankaart, daar hadden we wel op gerekend) eten en een fijne plek om te kamperen is een beetje teveel van het goede... Uiteindelijk vinden we een prima kampeerplaats in Le Centre de peche. Een beetje afgelegen van de rest maar prima om te bekomen van de eerste Afrika-shock. Hier vangen we onze eerste vissen. Ook dit is een schok. Owee er hangt een vis aan mijn vislijn, wat nu? (op vraag van Torre hadden we in Dakhla een vislijntje gekocht, tot nu toe zonder succes). Zes visjes hebben we gevangen, ook tot grote vreugde van Leander die helemaal weg is van de vislijn en met de dooie vissen rondzeult als zijn het speelgoedauto's. Na enkele dagen en wat rust beslissen we om toch nog door te rijden naar Nouackchott (nog een goeie 500km verder en onze verste bestemming). Voor wie niet meer kan volgen, hier zitten we op nog een boogscheut van Senegal, dit zegt genoeg denk ik. Ik droom al van volgende reizen naar Senegal, Mali ... Wat ik het Afrika gevoel noem is zo'n beetje als verliefd worden en tegelijk toch heel hard willen weglopen.... wordt vervolgd, Myriam
22-03-2006
Mauritanie
Mauritanie is anders. Voorbij de Marokkaanse grensposten is vijf km niemandsland waar er, naar zeggen, nog oude landmijnen zitten buiten de pistes. 2km in niemandsland zijn we de weg kwijt. Achter een duin komt bij toverslag een gids te voorschijn, voor 10euro brengt hij je snel tot bij de eerste grenspost, enkele soldaten op zeesletsen en een houten barrak. Of we toevallig geen cadeau's hebben meegebracht voor hen, nee toevallig niet. We mogen door naar de Gendarmerie, 100meter verder. Leander gaat met zijn Theepot lopen maar we krijgen zonder problemen onze visa. Nog honderd meter ver, deze keer in een kartonnen barrak zit de Douane, een ijzeren tafel en mat voor op te slapen. Gelukkig zitten er kleine poesjes onder de tafel en moeten bijna de kinderen achterlaten. Beduist rijden we Mauritanie binnen, meer dan een miljoen vierkantekilometer woestijn en 2,7 miljoen mensen. We komen aan een prachtige baai en parkeren ons bij twee andere kampeerwagens. Torre vangt een zandgekko, het kan niet meer stuk.
Kris
17-03-2006
Dagorde stranddagje
8u flesje maken voor Leander 8u30 pootje baden in de zee 9u Cornflakes ontbijt 10u begin werkzaamheden mega strandkasteel 11u eerste schuimkoppen wagen zich in de buurt 11u30 enkel Ocenaangolfjes vegen de eerste verdedigingslinies plat 12u30 een groot deel van de grachten, ommuringen en kantelen zijn glad geveegd, maar de toren en de vlag heeft stand gehouden 13u we eten coecoes sla en zelfgebakken brood 14u middag dut 15u water halen 16u vis kuisen 16u30 vuur maken 17u vis roosteren 17u30 vis roosteren 18u vis roosteren 18u30 vis opeten 19u avondwandeling en babbel met onze buren (enkel surfers die ook op het strand kamperen) 20u slaaprocedure kindjes 21u boekje lezen 22u slaapprocedure 2
16-03-2006
Dakhla
Vreemd om hier naar onze website te gaan en te weten dat 500km in de omtrek geen noemenswaardige stad te vinden is. Dakhla (niet te verwarren met Ladak) is gelegen op een schiereland dat via een reusachtig strand is verbonden met het vasteland. Het klimaat is dan ook goed te vergelijken met de Canarische eilanden. In tegenstelling tot wat men zou denken zijn de paar steden in de Westelijke Sahara relatief modern en doen meer denken aan zuid Europa dan aan Marokko. Buiten de stad is wel telkens een netjes ommuurde vreselijke sloppenwijk te vinden. De gammele daken zijn bedekt met roeste schotelantennes, alsof deze mensen hier via de ruimte aan hun bestaan willen ontsnappen. Heeft dit allemaal te maken met het Spaans protectoraat tot begin 1970 of met een kolonisatie aanpak van Marokko, we weten het niet. In ieder geval slaan we weer ons kampement op om uit te rusten, te wassen, inkopen te doen en te genieten van de suppergolven.
Kris
12-03-2006
Tan tan plage
En zo zijn we nu aanbeland bij de grote machtige oceaan. Hier geen poeslief zeetje maar een grote woeste kustlijn vol met golven...Onder het rijden zijn we even gestopt in Guelmine, maar het was daar zo heet en ze lieten ons niet met rust, zodat we maar meteen doorgereden zijn naar de kust. Tot op twintig meter voor de kust was het heel warm maar aan de zee zelf was het bewolkt. De laatste weken waren hier behoorlijk slecht aan de kust en de Marokanen spreken ook van een strenge en lange winter (als dat jullie een troost kan zijn). Overdag wordt het vrij warm maar 's avonds begint het te waaien en wordt het wat bewolkt. Warm en koud tegelijk dus... Om echt stabiel weer te hebben moeten we doorrijden tot in Dakhla, helemaal het zuiden van de Westelijke Sahara op de grens met Mauritanië. De kinderen zijn wel weg van de zee. Leander vooral van het zand en Torre van het water. Hij gaat erin, bijna met kleren en al als we hem niet een beetje temperen. En gisteren hebben we visjes geroosterd. De vis wordt hier letterlijk in je schoot geworpen. Ze komen de vis hier gewoon in je taloor leggen, vis eten zult ge... of ge nu wilt of niet. Myriam
10-03-2006
Waterslang
Torre en Leander worden geïnitieerd in Zen en de Kunst van het rivierdammen bouwen, het moet niet elke dag motoronderhoud zijn. Bovenaan in de canyon van de Amtoudi zijn prachtige door het water uitgesleten rotsen en rivierkommen, ideale ploeterbadjes. Tijdens een expeditie met als doel vissen te vangen (met een knutselhengel) zien Torre en ik zelfs een waterslag van een halve meter die tijdens onze picknick nieuwsgierig zijn oogjes boven water steekt. Als ervaren slagenbezweerder (zie Marrakech) blijft Torre kalm en de slang gaat er weer vandoor.
Kris
09-03-2006
berggeitjes: verhaaltje van Torre
Dit is een verhaaltje van Torre voor de kindjes van zijn klas en zijn vriendjes overal. Hiet speelt zich af een tijd geleden en de vallei van de Amtoudi in Marokko.
Het verhaal van de berggeitjes. Elke avond zagen we een kudde geiten afdalen van de steile berg naast onze kamionet. Net voor het donker werd kwamen ze naar beneden. En elke morgen gingen ze terug naar boven. Ze gingen daar grazen samen met enkele geietenhoeders (dit zijn jongens of meisjes die ondertussen voor de geiten zorgen). Ik (Torre dus) werd heel nieuwsgierig naar de geiten en waar ze naar toe gingen. Op een namiddag ben ik samen met mijn mama naar boven gekommen. Eerst moesten we via een smal richeltje (bergpaadje) naar boven. Dan kwamen we aan een andere berg. Daar helemaal in de hoogte, op de top, stond een verlaten agadir. Een agadir is een oude graanschuur. Hier bewaarden de mensen vroeger het graan wanneer er oorlog was. Zo hadden ze steeds eten. Deze agadir was eigelijk een ruïne met kapotte muren. Het laatste stuk moesten we echt klauteren. Mama wilde eerst niet meer verder maar ik wilde echt naar de top. Boven hadden we een prachtige uitzicht op de hele vallei. De huisjes waren nog piepklein. Terug naar beneden moesten we effe zoeken om het paadjes terug te vinden. Mama werde even bang maar ik niet hoor. Ik vond het reuzeleuk. Diezelfde avond wanneer de geiten terug naar beneden kwamen zijn we eventjes meegelopen . De kleine geitjes dragen de geitenhoeders op hun rug in een draagdoek. De allerkleinste geitjes blijven thuis achter en wachten ongeduldig op hun mama geit om te kunnen drinken. Ik mocht zo'n kleintje vasthouden. Zo zacht en lief... vele groetjes van Torre
En ja, ik wil ook nog even zeggen dat ik zelf al twee vissen heb gevangen met mijn vislijn. Leuk hoor.
08-03-2006
In onze auberge / gite détape komen we twee Belgen tegen (niet de muziekgroep) die geland zijn in Agadir en hier vanuit de auberge Ondiraitlesud een trektocht van een week beginnen met ezel en echte gids. De uitbater (fransman) tracht ecologisch toerisme en heropleving van het economische leven in de vallei te stimuleren, in het salon hangt een oude affiche Gardarem lo Larzac, film debat grenette. Tijdens onze terugtocht zouden we nog langs de Cévenne en Larzac rijden.>
Kris
tel 00.212.(0)48.78.94.74 en vraag naar Georges Roy
Hier kan je overnachten in kamers, tenten of buiten kamperen (zoals wij), lekker eten (en zelfs wijn kopen), douche en toilet gebruiken en zelfs een wasmachine (de enige die we onderweg zijn tegengekomen). Een echte aanrader
En zo zijn we nu aanbeland bij de grote machtige oceaan. Hier geen poeslief zeetje maar een grote woeste kustlijn vol met golven...Onder het rijden zijn we even gestopt in Guelmine, maar het was daar zo heet en ze lieten ons niet met rust, zodat we maar meteen doorgereden zijn naar de kust. Tot op twintig meter voor de kust was het heel warm maar aan de zee zelf was het bewolkt. De laatste weken waren hier behoorlijk slecht aan de kust en de Marokanen spreken ook van een strenge en lange winter (als dat jullie een troost kan zijn). Overdag wordt het vrij warm maar 's avonds begint het te waaien en wordt het wat bewolkt. Warm en koud tegelijk dus... Om echt stabiel weer te hebben moeten we doorrijden tot in Dakhla, helemaal het zuiden van de Westelijke Sahara op de grens met Mauritanië.
Dit is een verhaaltje van Torre voor de kindjes van zijn klas en zijn vriendjes overal. Hiet speelt zich af een tijd geleden en de vallei van de Amtoudi in Marokko.
