Ik heb altijd veel dromen gehad. Twee daarvan waren bunjee-jumping en parachutespringen. Bunjee-jumpen was bijna gelukt toen ik met Valerie, een aantal jaar geleden op vakantie was in Italie, maar de attractie was net gesloten. Pech, volgende keer beter.
De andere droom, parachutespringen, is onlangs uitgekomen.
Ik wou het liever niet alleen doen, maar Eva en Julie zagen dat niet zitten toen ze op bezoek waren. Mijn mama zag ik dat ook niet direct doen, dus besliste ik om er gewoon voor te gaan en man man man... spijt heb ik niet gehad.
Ze drijven de spanning heel erg op voor de sprong. Eerst krijg je alles uitgelegd. Er wordt verteld hoe je moet springen, wanneer je moet springen, hoe je je hoofd en benen moet houden als je eens aan het vallen bent... en tijdens dit alles lopen ze heel de tijd met een camera rond en vragen ze Todo bien??. Heel rustgevend.
Daarna worden we helemaal ingepakt. Eerst een zwemvest (want je weet nooit of de wind andere plannen heeft) en dan het harnas. ... nog eens oefenen en dan op de helicopter wachten. Ik dacht dit gaat vlot. Haha, ik was vergeten dat we op Cuba waren dus die helicopter liet nog een klein uurtje op zich wachten. Stel je voor helemaal ingepakt bij +30 °C: zweten!!!! De helicopter kwam aan, een Russische M-18... heel indrukwekkend maar net zo zeer angstaanjagend.
Instappen!!!!!!!!!!!! ...en wachten en zweten (was dit van de warmte of van de stress???)
De helicopter steeg op en maakte zoveel lawaai dat je niet meer tegen elkaar kon praten. We vlogen 2 keer over Varadero en we kregen een fantastisch mooi uitzicht op het hele schiereiland, dat nog mooier vanuit de lucht bleek dan vanop de grond. Ik moest als eerste springen, gelukkig werd ik vastgemaakt aan een professionele parachutist en moest ik eigenlijk heel weinig doen. OUT IN OUT !!! .... en weg waren we! Eerst over kop en dan aan 220 km/u 1500m naar beneden. Het was net als in de films, je weet wel als iemand heel snel valt dat hun wangen wapperen ... haha dat was een heel vreemd gevoel en wat een uitzicht! Na ik weet niet hoeveel seconden was het tijd om de parachute te openen. Verschrikkelijk. Eerst een ongelofelijke schok en dan het besef dat je geen adem niet meer hebt. Mijn ribben en dus ook mijn longen werden samengeperst door het harnas wat plots heel strak wordt getrokken. Het was net alsof mijn hoofd ging ontploffen. Paniek!!!!!!!!!!!
Gelukkig hangt er dus nog iemand achter mij en die verloste mij meteen door het harnas een beetje los te maken. Zuurstof! Mijn hoofd voelde weer normaal aan. Oei, ik besefte dan pas dat ik aan het zweven was. Mijn maag vond dat blijkbaar niet zo tof. Ai, misselijk. Ondertussen hingen we boven de Atlantische Oceaan en de stranden van Varadero. Ik had van het uitzicht moeten genieten, ik deed mijn best maar de misselijkheid nam de overhand. Ik zag het zand dichterbij komen. Benen omhoog, recht vooruit!!!! En.... touchdown! Pfffffffffffffffffffffffff ... de maag kalmeerde, maar het was net alsof ik nog steeds in de lucht hing.
Dit was tot nu toe de meest onvergetelijke ervaring van mijn nog korte leven, man man man... Ik doe het waarschijnlijk nooit meer maar ik heb er absoluut geen spijt van.
Als je ooit de kans krijgt om dit te doen, niet twijfelen!
Juanes deed het al een keer op de grens van Columbia en Venezuela en besliste dat het dit jaar de beurt was aan Cuba. Hij organiseerde een gratis concert op de Plaza de la Revolucion in Havana op 20 september 2009, Concierto Paz sin Fronteras. Zestien artisten kwamen optreden en 600 000 toeschouwers werden verwacht. Dit konden we toch niet missen?!
Vanessa, Els en ikzelf hadden allemaal nog een extra vrije dag staan dus werd het tijd om daar gebruik van te maken. Het was natuurlijk handig dat onze officiele vrije dag op maandag valt.
Een weekendje Havana met deze historische gebeurtenis, perfect!!
Op zondagmorgen vertrokken we met de bus richting Havana. Om 12u30 stonden we midden op de Plaza de la Revolucion klaar voor het eerste optreden. Het plein werd steeds drukker naarmate de minuten verstreken. Het concert was gepland te beginnen om 14u. Inderdaad, op het heetste moment van de dag. Iedereen was goed voorzien van water, paraplu en waaier, maar dat kon de warmte toch niet dragelijker maken. We smolten letterlijk weg, al na 10 min.
De eerste paar artiesten komen en gaan en om 14u30 houden we het voor gezien, we hadden water en schaduw nodig. Gelukkig hoorden we de muziek tot ver van de Plaza. Ik moet heel eerlijk zijn, de meeste zangers/groepen kende ik niet, behalve dan de heel bekende zoals Los Van Van, Orishas en Juanez.
Vanessa en Els vonden een ideaal plekje op een trap waar we opt gemak naar alle mensen konden kijken, van de muziek konden meegenieten en rustig van ons frisdrankje konden sippen. Duizenden mensen gingen weg en kwamen toe, de meesten in het wit gekleed om het doel van het concert te benadrukken. Vrede!
Toen Juanez eindelijk zou beginnen om 17u gingen we terug naar de Plaza de la Revolucion. We dansten, zongen maar waren vooral onder de indruk van de massa. Achteraf hoorden we dat we daar met iets meer dan een miljoen mensen stonden, het was bijna niet te vatten.
Moe maar voldaan brachten we nog een nacht en dag door in Havana voor we weer aan de volgende werkweek in Varadero begonnen.
Juanes deed het al een keer op de grens van Columbia en Venezuela en besliste dat het dit jaar de beurt was aan Cuba. Hij organiseerde een gratis concert op de Plaza de la Revolucion in Havana op 20 september 2009, Concierto Paz sin Fronteras. Zestien artisten kwamen optreden en 600 000 toeschouwers werden verwacht. Dit konden we toch niet missen?!
Vanessa, Els en ikzelf hadden allemaal nog een extra vrije dag staan dus werd het tijd om daar gebruik van te maken. Het was natuurlijk handig dat onze officiele vrije dag op maandag valt.
Een weekendje Havana met deze historische gebeurtenis, perfect!!
Op zondagmorgen vertrokken we met de bus richting Havana. Om 12u30 stonden we midden op de Plaza de la Revolucion klaar voor het eerste optreden. Het plein werd steeds drukker naarmate de minuten verstreken. Het concert was gepland te beginnen om 14u. Inderdaad, op het heetste moment van de dag. Iedereen was goed voorzien van water, paraplu en waaier, maar dat kon de warmte toch niet dragelijker maken. We smolten letterlijk weg, al na 10 min.
De eerste paar artiesten komen en gaan en om 14u30 houden we het voor gezien, we hadden water en schaduw nodig. Gelukkig hoorden we de muziek tot ver van de Plaza. Ik moet heel eerlijk zijn, de meeste zangers/groepen kende ik niet, behalve dan de heel bekende zoals Los Van Van, Orishas en Juanez.
Vanessa en Els vonden een ideaal plekje op een trap waar we opt gemak naar alle mensen konden kijken, van de muziek konden meegenieten en rustig van ons frisdrankje konden sippen. Duizenden mensen gingen weg en kwamen toe, de meesten in het wit gekleed om het doel van het concert te benadrukken. Vrede!
Toen Juanez eindelijk zou beginnen om 17u gingen we terug naar de Plaza de la Revolucion. We dansten, zongen maar waren vooral onder de indruk van de massa. Achteraf hoorden we dat we daar met iets meer dan een miljoen mensen stonden, het was bijna niet te vatten.
Moe maar voldaan brachten we nog een nacht en dag door in Havana voor we weer aan de volgende werkweek in Varadero begonnen.
