Je zult het misschien niet geloven maar de laatste fase van mijn nieuwste avontuur ging in toen ik in het hotel werd opgehaald en naar buiten begeleidt door twee Cubaanse politieagenten.
Het begon allemaal op dinsdagavond. Met mijn collega, Elien, gingen we iets eten bij de Italiaan, en het was heel gezellig. Na het eten dronken we nog een slaapmutsje bij Bar62, ik een mojito (is toch echt een lekker drankje) en Elien een cubata. Ik was fit en zag een avondje aan de toog wel zitten. Elien voelde zich echter niet helemaal in topvorm dus gingen naar huis. Nadat ik de scooter had geparkeerd en richting de ingang van het hotel liep, kwam ik een animator van het hotel tegen. Hij stelde voor om nog naar Mediterraneo te gaan. Als ik verstandig was geweest was ik in mijn bed gekropen, maar het was dinsdagavond, had niets te doen op woensdag en mijn benen kriebelden (tijd om nog eens te dansen). Dankzij de animator moest ik geen entree betalen maar eens binnen raakte ik hem uit het oog. Geen probleem mensen genoeg en de muziek was goed... Pintje halen en dansen dan maar. Ik ben hier in Varadero verantwoordelijk voor de Franse SOS-telefoon. Dat wil zeggen dat je steeds 24/24 bereikbaar moet zijn. Als ik in een plaats ben waar de muziek luid staat dan controleer ik de telefoon regelmatig... maar plots bleek dat mijn telefoon niet meer in mijn tasje zat. Paniek!!!!!!!!!!!!
Ik ben meteen beginnen zoeken, de laatste plaatsen waar ik was geweest en ik heb de hele vloer van de discotheek afgezocht. Niet te vinden. Ik heb het nummer proberen te bellen maar hij was al uitgeschakeld. Het was pas een half uur later dat ik besefte dat ook mijn portefeuille weg was, maw mijn identiteitskaart, mijn geld, mijn visa-kaart (waarom dat ik die bijhad, weet ik niet) en mijn werkvergunning (had hem nog maar 2 dagen). Verloren, gestolen?! Ik durf het niet met zekerheid zeggen.
Ik ben uiteindelijk rond 3u volledig uitgeput van het zoeken en paniekeren in mijn bed gekropen. Neen ik ben niet meteen naar de politie gegaan. Op woensdagmorgen (vrije dag) begon het allemaal, mijn avontuur. Eerste stop: om 9u, het kantoor. De chef moest ingelicht worden want de sos-telefoon was verdwenen en dat is een groot probleem. Tweede stop: politiekantoor in Varadero. Een kleine kamer met een bureau, twee stoelen, een computer en een telefoon. Ik vertel mooi wat er gebeurd is en hij belt iemand. Onmiddellijk heb ik alles nog eens mogen herhalen. Hij vraagt mij vriendelijk om even te wachten. Volgende mededeling: je moet naar het politiekantoor in Santa Marta, ze wachten daar op jou! Dus ik vertrek, even stoppen op kantoor om de weg te vragen, richting Santa Marta. Ik heb vijf keer de weg moeten vragen en dat kleine dorpje want iedereen zei: hier links en daarna weer links. Na drie rondjes ben ik uiteindelijk door een heel lief oud vrouwtje in de goeie richting gestuurd. Ik dacht dat ze mij daar verwachtten, maar neen hoor. Ik mocht dus nog eens het hele verhaal doen en opnieuw werd mij gevraag om te wachten. Ik wordt uiteindelijk ergens naar een bureau'tje gebracht bij, wat even later bleek, de 'chief of police'. Opnieuw moest ik mijn verhaal doen. Ik moest het volledig in het spaans vertellen en werd dan nog eens constant onderbroken door meneer de 'chief'. Na het hele gesprek bleek zijn grootste zorg het feit dat ik alleen aan het dansen was. Tien minuten heeft hij erover doorgedramd. Met wie was heb je gedanst? Met niemand, alleen. Heb je alleen gedanst? Wie danst er nu alleen? Dat kan toch niet? Met wie was je aan het dansen? Ik zeg opnieuw: alleen, in Europa is dat normaal want Europese mannen dansen niet. Het gesprek ging verder, maar de eerste agent die binnenkwam werd ervan op de hoogte gesteld dat ik alleen aan het dansen was. Achteraf gezien was het eigenlijk wel hilarisch, alleen op het moment zelf was ik niet in de stemming. Ik wou ervan af zijn en van mijn vrije dag genieten. Uiteindelijk werd ik naar een ander kantoor gebracht en mocht ik het verhaal nog eens opnieuw vertellen voor de schriftelijke verklaring. Dit duurde nog eens een uur ofzo... Nadat de verklaring getekend was mocht ik vertrekken, maar er werd mij vriendelijk meegedeeld om in het hotel op hen te wachten. We zouden dan samen naar de discotheek gaan. Ze zouden me rond 15u komen halen en ik moest tot die tijd mooi aan de lobby zitten wachten. Uiteindelijk heb ik ze kunnen overtuigen om me op mijn kamer te laten wachten, dan kon ik tenminste een boek lezen of tv kijken. Het was 12u toen ik het politiekantoor mocht verlaten. Toen de politie me kwam ophalen werd ik door iedereen, maar echt iedereen bekeken. Het was net alsof ze de grootste crimineel zagen langslopen. Opnieuw, achteraf gezien was het wel grappig. Samen met de politie gingen we dus bij de discotheek kijken. Er was niemand maar we werden door onderhoudspersoneel langs achter binnengelaten. Er was natuurlijk niets te zien. De politie beloofde mij dat ze 's avonds terug zouden gaan, als de manager er was, en ik kon beschikken. Tegen de tijd dat ik terug thuis was, was mijn vrije dag zo goed als voorbij en was ik doodmoe met gevolg dat ik meteen in slaap viel.
Nu kan ik alleen maar wachten en hopen dat ze op z'n minst mijn papieren terugvinden. Ondertussen was er een nieuwe sim-kaart gehaald voor de sos-telefoon en was de advocaat van onze agent bezig met de nieuwe aanvraag voor mijn werkvergunning, dat me nog eens 40cuc zal kosten (= 40euro).
Ik moet zeggen, ze hebben me niet zomaar afgewimpeld met een papiertje met de aangifte maar ze waren en zijn er echt mee bezig. Ik denk dat iedere agent, aanwezig vandaag, over mijn situatie wist en iets deed om te helpen. Ze waren heel vriendelijk en geduldig, want mijn Spaans is natuurlijk niet goed genoeg om alle details uit te leggen en alles te begrijpen van wat ze zeggen. Het heeft mij bijvoorbeeld een uur (bij wijze van spreken) geduurd voordat ik kon uitleggen dat ik mijn portefeuille ook kwijt was. Dat ding waarin je je geld, identiteitspapieren en bankkaart steekt, haha.
...zover mijn eerste kennismaking met de Cubaanse politie.
05-03-2009 om 00:00
geschreven door Marlies 
Categorie:Onverwachte avonturen
|
