19-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

17-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

16-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Weduwe pleit in gevangenis tegen vrijlating van moordenaar

AALST/LEUVEN - Isabelle Ramon, de weduwe van de vermoorde agent Patrick Lanckman uit Aalst, stond gisteren na veertien jaar voor het eerst oog in oog met dader Guy Oste (54). De vrouw probeerde in Leuven Centraal de Commissie Voorwaardelijke Invrijheidsstelling te overtuigen om de dubbele moordenaar nog niet vrij te laten.

De zitting van de Commissie Voorwaardelijke Invrijheidsstelling in Leuven Centraal was voor de weduwe van de vermoorde agent Patrick Lanckman (31) een nachtmerrie. Isabelle Ramon kon al dagen niet slapen en zou niet kunnen leven met de gedachte dat de moordenaar van haar man nu al vrij zou komen nadat hij in 1994 door het Hof van Assisen werd veroordeeld tot levenslang.

Oste kreeg die straf omdat hij op 6 november 1992 twee politieagenten uit Aalst om het leven bracht aan supermarkt Colruyt. Weduwe Isabelle is strijdlustig, maar anderzijds ook aangeslagen: ,,Ik heb absoluut geen goed gevoel bij de eerste confrontatie met Oste. Hij zat daar als een koele kikker. De confrontatie was niet goed voor mijn gemoedsrust, maar gelukkig heb ik mijn zeg mogen doen voor de commissie. Toch komt het allemaal hard aan en is de eerste ontmoeting in veertien jaar maar moeilijk te verteren. Ik hoop dat de commissie tot het besluit komt om de moordenaar van mijn man nog niet vrij te laten.''

De beslissing valt binnen twee weken. De weduwe van agent Patrick Lanckman wijst op de brutaliteit van de zware feiten. ,,Mijn man zat in de wagen en probeerde nog zijn wapen boven te halen. Tevergeefs. Op het ogenblik van de moord was ik zeven maanden zwanger van mijn zoon Nick, ondertussen veertien jaar. De moordenaar heeft nooit spijt betoond.'' (bmk)

Uit Het Nieuwsblad

15-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Een ontroerend verhaal met een sterke boodschap.

Op de laatste dagen vóór Kerstmis, haastte ik me nog naar de stad om cadeaus te kopen waar ik nog niet in geslaagd was om eerder te kopen.
Terwijl ik aan het kijken was op speelgoedafdeling, merkte ik een kleine jongen op van ongeveer 5 jaar. Hij hield een pop tegen zijn borst gedrukt en streelde het haar van de pop en keek zo droevig.
Ik was benieuwd voor wie deze pop bedoeld was.

Dan draaide de kleine jongen zich om en vroeg aan de oude vrouw naast hem:
"Oma, weet u zeker dat ik niet genoeg geld heb?"
De oude dame antwoordde: "Ik weet dat je niet genoeg geld hebt om deze pop te kopen, mijn beste kind."

Dan vroeg zij hem om hier 5 minuten te blijven terwijl zij gauw even rond ging kijken.
De kleine jongen hield de pop nog in zijn hand. Tot slot liep ik naar hem toe en ik vroeg hem aan wie hij de pop wilde geven. Het is de pop die mijn zus zo graag wilde hebben voor Kerstmis.  Zij was zo zeker dat de Kerstman hem zou geven.'

Ik antwoordde hem dat de Kerstman hem misschien wel zou brengen.
Maar hij antwoordde droevig: "de Kerstman kan hem niet aan haar geven waar zij nu is. Ik moet de pop aan mijn moeder geven zodat zij hem aan haar kan geven wanneer zij daarheen gaat." Zijn ogen waren zo droevig terwijl hij dit zei. 'Mijn zus is naar God gegaan en papa zegt dat mama Ook spoedig naar God zal gaan. dus ik dacht dan kan zij de pop aan mijn zus geven. "
Dan toonde hij me een zeer aardige foto van hem waar hij aan het lachen was.
Hij zei: "ik wil ook dat ze deze foto meeneemt zodat ze mij niet vergeet."

Ontdaan van dit verhaal keek ik snel in mijn portemonnee en gaf de jongen wat geld. Gaf hem wat extra geld omdat hij eigenlijk ook nog een witte roos bij haar wilde leggen.

Toen ik thuis kwam herinnerde ik een lokaal krantenartikel 2 dagen geleden, wat melding maakte over Een dronken chauffeur in een vrachtwagen die een auto raakte waar een jonge vrouw en een klein meisje in zaten. Het kleine meisje stierf gelijk, en de moeder werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht en was in coma.
Was dit de familie van de kleine jongen?

Twee dagen na deze ontmoeting met de kleine jongen, las ik in de krant dat de jonge dame was overleden. Ik kon het niet laten en ging een bos witte rozen kopen en ging naar het mortuarium waar het lichaam van de jonge vrouw was opgebaard.
Zij lag daar, in haar doodskist, hield een mooie witte roos vast. Ook lag er een foto van de kleine jongen en de pop op haar borst.

De liefde die deze kleine jongen voor zijn moeder had en voor zijn zus is toch heel duidelijk. In een fractie van een seconde, had een dronken chauffeur dit alles van hem afgenomen.

Nu heb je 2 keuzes:

 1) Verzend dit bericht naar iedereen die je kent.

 2) Of delete het en doe alsof zoiets je nooit raakt.

Als je dit bericht verzendt, help je misschien mee om dronken chauffeurs er van te weerhouden toch te gaan rijden.

Het feit dat je dit nu leest maakt duidelijk wat mijn keuze is geweest!

Dit verhaal werd me per mail doorgestuurd. Ook hier werden twee levens ontnomen door een derde, misschien niet echt gewild, maar het is toch maar gebeurd.
Marina

14-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

13-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Afscheid

Elk afscheid doet ons stilstaan
bij de dingen waar we zo zelden bij stilstaan.
Zoals:
bij wat tesamen brengt
en niet te scheiden is
bij het begrip "Moeder, Vader"
dat meer herbergt

dan wij kunnen achterhelen
bij de volheid van een leven
en de leegte die het achterlaat
bij alle onbestemde vragen
waarop niemand het antwoord kent.

Elk afscheid doet ons stilstaan
om te herinneren wat we zo licht vergeten.
Zoals:
de gratie van wat in het leven
zomaar gegeven wordt
het onberekende van trouw
en vriendschap
de zegenende kracht
van tederheid
en welke kwetsbaarheid
ons toegemeten wordt in het dierbare.

Elk afscheid doet ons stilstaan
om te zien wat ons aan deze aarde bindt.
Zoals:
het liefste dat we moeten leren loslaten
het onzichtbare
dat ons dieper met elkaar verbindt
de vreugde van het samenhoren
en de pijn van gescheiden zijn
of het gevoel van leegte en gemis
dat doet verlangen naar eeuwigheid.

Kris Gelaude

13-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Afscheid nemen
betekent achterblijven
omringd door stilte en gemis.
Verdriet dat nergens
onderkomen vindt.
En teder aanraken
van dingen
die onontvreemdbaar zijn:
dat woord, die plek
en de herinneringen
vol warmte en innigheid,
zoals de dagelijkse jas
die op een stoel bleef hangen
en nu herbergt wat niet meer is.
De kamer wordt een schrijn
van pijn en hunker
naar oneindigheid.
Want alle armen
zijn te kort
om voor altijd
het liefste te omarmen.

Kris Gelaude

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Geef me een teken

hoeveel kilometer zou het zijn
of in lichtjaren misschien
dat ik jou voor heel even
weer eens zou kunnen zien

kun jij mij zien als ik lach
en soms heel stiekem huil
dat ik mijn gebroken hart
achter een muur verschuil

gewoon omdat ik niet wil weten
wat liefde ook alweer is
liefde draait zich toch weer om
in verscheurend gemis

stuur me eens een teken
dat ik weer verder moet gaan
dat ik deze moeilijke tijd
nu eindelijk heb doorstaan

ik weet niet wat het teken is
misschien heb ik ‘m allang gehad
maar kon hem niet herkennen
en komt het verder op mijn pad

hoeveel kilometer zou het zijn
of in lichtjaren misschien
dat ik jou nog een keer zou voelen
en verder mag nadien

11-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

'n Beetje
Sterven doe je niet ineens

maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,

't is vreemd, maar die vergeet je
Het is je dikwijls zelf ontgaan,

je zegt: "Ik ben wat moe"
Maar op een keer dan ben je,
aan je laatste beetje toe.

(Toon Hermans)

10-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

In Oostende, in een sociale woning Stormvogelstraat 19,
werd tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag het lijk van Sharon Chaffart (31) gevonden.
De vrouw was verticaal de keel overgesneden, een ongewone techniek.
Naast haar zaten in shock haar kinderen van 4 en 12 jaar.
De beruchte Michel Annot (35), haar echtgenoot, was met penitentiair verlof voor de feestdagen.
Er zouden de zogeheten relatieproblemen zijn geweest.

Annot was in 1994 tot 5 jaar veroordeeld voor een serie gewelddadige overvallen.
In 1998, toen hij vervroegd vrij kwam, pleegde hij in bendeverband opnieuw overvallen aan de kust en in Brugge.
Tijdens zijn vrije vrijperiode leerde hij Sharon Chaffart kennen.
Ze had zelf een dochter. In mei 1999 werd Annot aangehouden als bendelid.
Hij werd daarvoor in 2000 tot 10 jaar prison veroordeeld. 
Annot trok na de dodende feiten zelf naar de politie en bekende alles wat men wilde.
Het koppel was op 9 november 1999 in het Brugse prison getrouwd.
In de Brugse gevangenis stond hij gekend als gewelddadig.
In november 2002 ging hij een bewaker met een braadpan telijf.
Toch bleef justitie mild voor hem.
De man stond sinds mei 2005 onder een regime van halve vrijheid.
Overdag mocht hij werken.
's Avonds moest hij zich aanbieden in het prison maar tijdens de weekends en feestdagen mocht hij naar huis.

Gust Verwerft

Wéér zo een typisch voorbeeld dat vrouwe justitia blijft kijken met haar blinddoek om.
Marina

09-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

KINDEREN EN ROUW.

Een geliefde persoon verliezen is ook voor kinderen en jongeren een heel ingrijpende ervaring.
Kinderen rouwen ook vaak "anders" dan volwassenen.
Kinderen hebben het nodig om 1000 keer 1000 keer te horen over het verlies en de dood. Door deze herhaling leren en ontwikkelen ze zich.
Vaak vinden kinderen het fijn om iets te doen: Tekeningen meegeven in de kist, een knuffel neerzetten op een lege stoel.
Ze vinden het prettig om iets concreets te doen. Dit heeft mede te maken met het feit dat ze nog weinig woorden hebben om uiting te geven aan hun gevoelens.

Zo komt het vaak voor dat kinderen ineens heel erg verdrietig zijn en vijf minuten later weer vrolijk gaan spelen.
Het lijkt erop alsof het kind zijn/haar verdriet helemaal vergeten is.
De reden daarvoor is dat het voor kinderen niet mogelijk is om de pijn helemaal toe te laten. Ze kunnen alleen in kleine stukjes met het verdriet omgaan.
Onbewust zoeken ze een soort evenwicht tussen hun rouwgevoelens en hun ontwikkeling als kind.
Ze hebben een enorme drang om te groeien en overleven.

Het is belangrijk om kinderen ( en ook volwassenen!!) te vertellen dat rouw nooit helemaal overgaat.
Het blijft een litteken. Je vergeet het litteken, maar ineens krijg je er weer even last van.
Een voorbeeld: Je gaat trouwen, en ineens voel je in alle heftigheid weer het gemis van je moeder.
Dat is niet raar. Rouwen hoort bij het leven, het zou raar zijn als we geen verdriet en pijn hebben na het verlies van een dierbare. Zelfs na jaren kan dit verdriet weer even aangeraakt worden.
Immers rouwen is de achterkant van de liefde.

HOI PAPPA IN DE HEMEL

Lieve pappa, kun je mij nog zien?
kijk, dit is mijn verjaardagstaart
en nu ben ik tien!

Ik zou je wel een puntje willen sturen,
even om een hoekje willen gluren...
Vier jij nu ook een beetje feest,
of is alles daar van geest?

Als ik in bed lig zal ik aan je denken,
raden wat je mij wilt schenken...
een stukje van de hemel of zoiets?
of kun je zorgen voor een nieuwe fiets?

Ik zal heel goed naar je luisteren
kun je nog een beetje fluisteren?
Als ik het heel stil maak in mijn oren
kan ik je misschien van binnen horen...

Uit: "Het leven duurt een leven lang, Annet Wijers en Petra Penning.
Geschreven voor kinderen door Jan Vijn

08-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Zonder jou is de zomer
geen zomer meer.
De zon die heeft haar glans verloren,
de gloed en warmte zijn er nog,
maar wordt door mij niet meer vernomen.

De eerste herfst die komt er aan,
het blad zal vallen
zonder jou dit keer.
Zoals elke seconde de tijd verslaat,
vallen de bladeren een voor een
tot het laatste blad valt
en het seizoen zal verder gaan,

en in de lente zal diezelfde boom
in volle bloei en pracht weer staan!

Johan Aikema 

07-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

1976—1998

Benny lieve zoon.

Véél te vroeg ben je van ons heen moeten gaan. Op een manier die we nooit zullen of kunnen verstaan. Je werd vermoord, koelbloedig en onomwonden, heel brutaal, door onmenselijke wezens, die de naam mens niet waardig zijn.

We hopen dat ze boeten en bloeden voor jou en onze pijn. Heel veel hadden we verwacht van ‘t leven, het heeft niet mogen zijn.

Ook al was het bij ons niet altijd rozengeur en maneschijn. Er vielen al wel eens woorden, ruzie of verdriet. We waren net zoals iedereen een hele gewone familie. Het was ook allemaal snel weer vergeten en vergeven. Want we hielden van elkaar en van ‘t leven.

Elke keer je langs kwam, vol temperament, heel levenslustig, met die lieve lach op je gelaat, dat maakte ons gelukkig. Al snel leerde je op eigen benen staan. Je had een goede job. Je handen hebben trots en hard gewerkt. Je was een prima kok.

We weten dat je hart met héél veel liefde voor ons heeft geklopt.

Al wordt de pijn door de tijd wat dragelijker. In ons hart blijf je bij ons, alle nachten, alle dagen. Ook die hele scherpe kantjes worden iets lichter. We zullen je voor altijd blijven missen.

Toch geloven we dat je ergens heel gelukkig bent. Op een plaats waar je echte rust en vrede kent. Niemand van ons hier op aarde weet waar die plaats is.

Maar ga ernaar toe mijn jongen. Ga naar dat heldere licht. We voelen dat je goed bent terecht gekomen. Dat ze je daar, aan de overkant, met veel liefde hebben opgenomen .

Weet je Benny, het zijn die kleine dingen die ik het ergste mis.

Ze staan als met een scherpe pen in ons geheugen gegrift. Maar jongen, we blijven innig en diep van je houden.

Want we zijn voor altijd en eeuwig jou ouders.

Je ma en pa

Johan en Annie

06-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

                                                                                               04-01-2007

Ter nagedachtenis aan kim en ken .

Hier staan we allen samen om even tijd te maken,en steun te geven  aan de familie en vrienden  van Kim en Ken .
Ja vandaag was het  13 jaar geleden dat Tinny en nog anderen familie leden die doodse onver dragelijke pijn moest doorstaan,dat haar 2 kinderen van 8 en 12 jaar niet huiswaarts meer keerde.
Bij mijn zoon heb ik toen gezegd het is net of ze voor de tweede maal de navelstreng  door sneden ,zo een helse pijn gaat er door je heen en je voelt als moeder dan net als bij de geboorte het scheiden van je kind, maar toen gaf het kind een geschreeuw om te leven,nu gaf het bij jezelf een geschreeuw en gevoel dat er iets zwaar mis is op die moment .
Je kent je kind toch zelf zo goed .Pijn is niet te meten wees daar maar zeker van .

Mensen die het zelfde hebben meegemaakt en mensen met het hart op de juiste plaats  hebben en weten maar al tegoed dat deze pijn nooit over gaat.
Zij verstaan wel die verdomde pijn ,die grote leegte die niet opvulbaar is .
De vorige keer noemde ik jullie daar boven ook al engelen,dat zal ook  zo zijn want wie of wat dan ook daar boven zou zo één of twee lieve kinderen niet als engeltjes toe laten .
Wat daar boven ook mag zijn ik hoop en zo hou je het als ouder ook vol dat het goed is aan de overkant en dat het contact ergens blijft en dat is in je hart .
Voor ken is het niet zo simpel om er over te praten of te schrijven want echte bewijzen hebben we van hem nog niet .
Aan de éne kant heb je kans dat je nog ergens vertroeft ,aan de andere kant kunnen we het ergste ver wachten dat je daar bent waar Kim gevonden is. Maar nog steeds niet terecht bent op ons aardse leven .
Toch wil ik via deze brief nog eens extra vragen en hopen ken geef een teken waar je ook bent ,ben je niet meer in leven geef dan aub ook een teken .want niets is zo pijnlijk als het niet weten wat er gebeurd is met je kind .het is moeilijker te verdragen dan het aanvaarden van de dood maar dan kan je het een beetje plaatsen……

Aan de dader zou ik zeggen of nee liever roepen na al die jaren laat je tong los hoe kan je er in Gods naam mee leven hoe kan je nog in de spiegel kijken iedere dag weer en weten wat je gedaan hebt .doe het aub je bent toch ook een mens van vlees en bloed .

Kim meisje lief jij bent daar boven  hopelijk in een mooiere en andere wereld dan wij .Kan jij geen hint geven naar beneden toe waar Ken zou zijn .zodat hij dan rustig bij je  mag komen zodat jullie terug verenigt zijn en je mama en papa broers en familie eindelijk ook een plaatje geven kan aan die grote broer van je die je toen niet beschermen kon .maar het zeker heeft geprobeerd.daarom heeft hij ook recht op een plaatje .
Aan de maatschappij en vooral justitie blijf ik spreken doe jullie ogen open je hebt ze toch gekregen om er iets mee te doen .
Zie niet alleen wat er voor je ligt of gebeurd , maar kijk ernaast  er tussen  er omheen dan vind je vast veel meer .stel je eigen niet te snel tevreden van dit is weer opgelost of geklasseerd want jij voelt niet wat wij voelen voor jullie is het je job een nr van een dossier .het is de laatste weken nog eens bewezen dat een dader kan hervallen ,dat er nog meer moorden gebeuren het is al bijna een dagelijks spel zelfs een man van 92 gaat door het lint.zegt jullie dit niets komaan zeg doe het nou het is een hulp kreet ,open je ogen  een moordenaar is een moordenaar en verdient dan zijn verdiende straf zoals wij ouder die ook geduldig moeten dragen .levenslang is geen zware opgave en je hebt je leven nog en binnen die poorten kan je je dan nog bewijzen .maar ons kind kan niet verder het is dood door iemand als jij. moordenaar zei of hij kan zich helaas niet meer bewijzen .

En laat die spiegels van het gerecht maar vuil maar steek het geld dat die twee maanden ruiten kost, in extra mensen of in speciale opdrachten die het zoeken van de dader nog kunnen vergemakkelijken of de vermisten nog sneller kunnen vinden .zodat er minder moorden gebeuren .want de ruiten worden toch steeds vuil .

MAAR STEEDS WEER EEN NIEUWE MOORD SNIJDT BIJ ONS OUDERS REEDS ALS SLACHTOFFER STEEDS WEER ALS EEN BOM IN ONS HART ;

                          MAMA  VAN ROBBY, VERWIMP LIEVE

05-01-2007 om 18:11 geschreven door Marina  

Moederhart

Mijn moederhart huilt,
Sinds ik jou, mijn kind ben verloren.
Mijn moederhart huilt,
Want jij bent uit mij geboren.

Mijn moederhart schreeuwt,
Van heimwee, eenzaamheid en verdriet.
Mijn moederhart schreeuwt,
Niemand meer die mijn tranen ziet.

Mijn moederhart is gebroken,
Vanaf de dag dat jij mij bent ontnomen.
Mijn moederhart is gebroken,
Nu ik besef, dat jij nooit meer bij mij zal komen.

Mijn moederhart zal nooit meer helen,
Wanneer ik denk aan je humor, je lach en leuke praatjes.
Mijn moederhart zal nooit meer helen,
Want wij waren/zijn elkanders zielemaatjes.

Auteur: Mama.Margida

www.dodenziinnietstil.nl

05-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Kim en Ken: reeds 13 jaar geleden

ANTWERPEN - Aan het Asiadok worden donderdagavond Kim en Ken Heyrman herdacht. Broer en zus verdwenen op 4 januari 1994 op 8-jarige en 12-jarige leeftijd in de omgeving van het Antwerpse Schijnpoort. Donderdagavond verlieten ze exact dertien jaar geleden het ouderlijke huis in de Kerkstraat om te gaan logeren bij een vriendje in Merksem, maar daar kwamen ze nooit aan.
 
Donderdag verzamelen familie en vrienden om 18u30 aan het gedenkteken voor de twee aan het Asiadok, de plaats waar Kim ruim een maand na haar verdwijning in het water, misbruikt en met messteken vermoord, werd terug gevonden. Van haar broertje Ken ontbreekt tot op de dag van vandaag nog elk spoor, net als van de ontvoerder en moordenaar van Kim. 
     
Tinny Mast, de moeder van de kinderen, wil de herdenking aan de droevige verjaardag jaarlijks levendig houden. Ze vreest dat Ken anders nooit teruggevonden zal worden en het verdwijningsdossier onopgelost zal blijven.

Gust Verwerft

04-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

Wat is de taak van een herstelconsulent nu precies?

De opdracht van een herstelconsulent bestaat erin

«de gevangenis te begeleiden in het veranderingsproces naar een herstelgerichte cultuur ».

Hiertoe neemt hij initiatieven op een structureel niveau en dit gericht op zowel de gedetineerden en personeel als slachtoffers en externe diensten.

Als hoofdtaken onderscheiden we:

sensibiliseren van penitentiaire kaders voor een herstelgerichte detentie,

uitbouwen van overlegstructuren tussen diensten van de gevangenis en externe diensten om directe en/of indirecte communicatieprocessen tussen dader en slachtoffer mogelijk te maken,

ontwikkelen van overlegstructuren tussen diverse diensten binnen de gevangenis,

sensibiliseren van gedetineerden voor de slachtofferproblematiek en voor herstelgerichte detentie,

het informeren van slachtoffers en samenleving inzake strafuitvoering en herstel gerichte detentie.

Het herstelgericht werken in een detentiesituatie, betekent dat van de gedetineerde wordt verwacht dat hij inspanningen levert op het gebied van herstel. Dit betekent dat hij van bij aanvang van zijn detentie zijn verantwoordelijkheid opneemt naar het slachtoffer, zichzelf en zijn omgeving alsook de samenleving en dit via concrete initiatieven. Hiertoe kan hij gebruik maken van het herstelgericht aanbod dat in de gevangenis aanwezig is.

Daarnaast houdt herstelgerichte detentie in dat slachtoffers geïnformeerd worden, een antwoord krijgen op hun vragen en nauwer betrokken worden bij de strafuitvoering.

De samenleving krijgt eveneens en actieve rol toebedeelt en dient dit herstel mogelijk te maken.

Het herstel gericht aanbod dat de herstelconsulent organiseert, omvat herstelgerichte activiteiten en herstelgerichte acties. Dit aanbod kan verschillend zijn naargelang de specificiteit van de gevangenis.

A. Herstelgerichte activiteiten:
Hieronder verstaan we initiatieven die gedetineerden kunnen voorbereiden in het zetten van effectieve stappen naar herstel tav slachtoffer, zichzelf en zijn omgeving en de samenleving. Ondermeer:

- Informatiesessies.

Gedetineerden worden gesensibiliseerd en geïnformeerd omtrent schuldbemiddeling, herstel bemiddeling, thema's zoals burgerlijke partij, slachtofferschap, e.a.

- Vorming rond slachtoffers.'

Het opzet van dit initiatief bestaat erin de gedetineerden te laten stilstaan bij zichzelf, hun misdrijf en de gevolgen voor het slachtoffer. Voor de gedetineerde kan het volgen van een opleiding rond slachtoffers een herstelvoorbereidende activiteit zijn die door een beter inzicht een stimulans vormt tot effectief herstel.

- Gespreksgroepen:

Hierbij wordt via het werken in groep de kans geboden om bij diverse thema's ( straffen, verantwoordelijkheid, herstel, ... ) die zich tijdens de detentie aandienen stil te staan.

. Herstelgerichte acties:
Deze acties zijn concreet gericht op het effectief herstellen van de schade. Ondermeer:

- Betaling burgerlijke partij:

Tijdens de detentie moet van meet af aan structureel kansen gecreëerd te worden om de schade aan de slachtoffers financieel te vergoeden. Gedetineerden dienen hierbij actief aangesproken te worden op hun verantwoordelijkheid.

- Aanbod dader-slachtoffercommunicatie: Rechtstreekse of onrechtstreekse
communicatie tussen gedetineerden en slachtoffer wordt mogelijk gemaakt. Dergelijke stappen komen tegemoet aan de reële nood van een aantal slachtoffers/daders in de afhandeling van de gevolgen van het misdrijf.

- Herstel ten aanzien van de samenleving: Ook de samenleving ondervindt nadelige gevolgen van criminaliteit. Herstelgerichte detentie wil ook ten aanzien van de samenleving zoeken naar aangepaste vormen van herstel. (bv. vrijwilligerswerk)

Verdere informatie kan men vragen bij de dienst slachtofferhulp of op de website: http://just.fgov.be/

04-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

JONGE DOOD

Plots was hij eeuwen oud,

een vader in de kracht der jaren.

Zijn blik: een visoog na de vangst;

een stomme lekke mond van hout

en in zijn keel de krekel van de angst.

Hem restte slechts het trieste staren

in een trechter zonder eind,

de ogen droog want uitgeschreid:

geen lichtpunt te ontwaren,

vereenzaamd en verweesd.

Ooit was hij nochtans lichtfontein geweest,

toen hij in het gedrang en het gedruis

zijn zeven levens blijmoedig had gesjeesd

en in de hof van heden had gehuisd,

de dagen plukkend als gezegend fruit,

de zonnestralen aaigraag op zijn huid.

Zijn jaren waren onbezorgd geweest;

zijn vrouw te lief om waar te zijn;

zijn kinderen een onverdiend festijn,

de lasten nooit gevreesd,

de lusten steeds opnieuw gefeest.

Van alle mensen van vlees en bloed

was hij de gelukkigste man die

hij ooit bij leven had ontmoet.

Maar vragen stellen had hij nooit gedaan

onder de bast van het bestaan,

over de zin van zijn en schijn

en het onontcijferbaar geheim

van leven en van dood gaan

en van liefde en van lijden

en het onvermijdelijke scheiden.

Hij had er geen behoeft aan;

het leven was vanzelfsprekend;

het lot had hem nooit getekend

en dat hij gelukzalig was gezegend

was nooit tot hem doorgedrongen.

Tot op de dag dat hem zijn dochtertje ontviel

en een cirkelzaag haar tanden zette in zijn ziel.

Haar jonge lichaam,

eens ontoelaatbaar mooi,

was thans gebroken en geschonden;

een ik-persoon tot een kil voorwerp ontbonden

subject was tot object geworden,

verwond en tot geronnen bloed verworden,

haar tedere huid hardvochtig,

bruut ten prooi van verval,

de bleekheid van de dood.

zijn ogen voos, al zijn seizoenen koud,

zo plots, meedogenloos en zonder voorbehoud.

Met zijn afgrondelijk leed was hij helemaal alleen

en stierf hij wel duizendmaal.

Hij keek naar de hemel en de hoge lucht

en de vogels en hun onbezorgde vlucht.

Hij keek bevragend naar de wolken

door zijn tranen heen en het kolken

van zijn onredelijke razernij.

Hij ging voor goede raad bij vrienden

en ‘s avonds maakte hij ontroostbaar slagzij.

Want antwoorden had hij veel te veel gekregen, maar om de juiste vraag zat hij steeds meer verlegen.

Mijn wekelijks gedicht wordt meestal in ‘het laatste nieuws’ gepubliceerd op de pagina van de overlijdensberichten. Mijn blik dwaalt dan onwillekeurig over al die papieren grafstenen, stomme getuigen van veel menselijk leed en schrijnend verdriet. Het overlijden van een geliefd persoon is altijd een verscheurend gebeuren. De dood blijkt te absurd om waar te zijn. Vooral dramatisch is het sterven van jonge mensen die nog alles of veel van het leven mochten verwachten en die voor hun nabestaanden onvervangbaar waren. Ouders die een kind verliezen, zijn verwond voor het leven en ongeneeslijk ziek van een herinnering waarmee zij blijven leven en zullen sterven.

minister van Staat Mark Eyskens.

03-01-2007 om 00:00 geschreven door Marina  

02-01-2007 om 17:54 geschreven door Marina