Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
BRUSSEL - Het voordeel van in een gevangenis te zitten, is dat men kost en inwoon krijgt, kosteloos. Plus medische verzorging, kledij en noem maar op. Helaas, de prisons zitten overvol. Al jaren en de vooruitzichten zijn slecht. Immers de andere landen willen niet zo maar hun landgenoten opvangen om hen daar hun straf te laten uitzitten. Een gevangene kost geld, soms veel geld.
Ook in België is een gevangene duur. Om de prisons wat minder overvol te maken, promoot madame Onkelinx-Uyttendaele als minister van Justitie het systeem van de gedeeltelijke vrijheid met de elektronische enkelband.
Okee, die mensen mogen dus thuis hun straf uitzitten. Maar meteen valt dan ook het systeem van kost en inwoon weg. En wie betaalt er dan? Het OCMW.
De Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) vraagt dat de federale regering ook zou opdraaien voor de financiële steun van die gedetineerden.
De OCMW's willen dat ze vergoed worden als een gedetineerde bij hen aanklopt voor steun. Het kan gaan om gevangenen onder elektronisch toezicht, of in halve vrijheid, die per week enkele dagen thuiszitten.
Wat nu? Madame Onkelinx heeft gemeld dat ze bereid is te luisteren. Ja, luisteren kost niets.
Er gebeuren zoveel dingen in deze wereld die niet moeten gebeuren, er sterven zoveel mensen die niet moeten sterven, al dit zinloos geweld zorgt enkel voor pijn en verdriet. Waarom ? Dat is nog altijd de vraag bij de meeste mensen die iemand verliezen door zinloos geweld.
Iedere dag gebeuren er dingen waarbij wij beter eens stil zouden staan, in plaats van gewoon verder te lopen en te denken het gebeurt toch ni bij mij, want voor je het weet ben jij het die een vriend, vriendin, je man, je vrouw, een kennis verliest en dan pas ga je er bij stilstaan dat dit niets is om niet bij stil te staan.
De vele mensen die in zo een situatie komen, zoeken steun en begrip, zij moeten hun gevoelens kwijt en de reacties van de mensen hierop kunnen soms helpen in de zware strijd die deze mensen door moeten.
Loop niet zomaar voorbij al die dingen die gebeuren, maar sta even stil, denk even na en vertel wat je denkt, toon je gevoelens, het kan jezelf en andere mensen misschien helpen,
Brief aan de eerste minister en aan de Gazet van Antwerpen
Geachte heer,
Ik wil U met dit schrijven laten weten hoe ik me voel nadat U naar de ouders van Joe had geschreven dat dit TOP PRIORITEIT is. Alle politiediensten moesten ingezet worden om de daders zo vlug mogelijk te vinden. Maakt het verschil voor U of het een jongen uit Brussel of één uit Antwerpen is ? Moet het gerecht niet voor ELKE Belg met alle mogelijke middelen proberen de daders van een moord op te pakken. U bent, hoop ik, toch geen minister voor de mensen van Brussel, maar wel voor al de mensen van België ? Als U maar een beetje kunt beseffen hoe ik mij als mama van een vermoorde jongen voel !
Wij kregen 2,5 jaar geleden nergens gehoor.
Het was een zinloze moord, juist voor Kerstmis, zonder reden, zomaar. We hebben alle moeite gedaan om onze mars te kunnen laten doorgaan. De T.V. zenders vonden de feiten niet ernstig genoeg om ze uit te zenden.
Ik wilde duidelijk maken dat het niet kan dat een minderjarige illegaal niet internationaal kan geseind en opgespoord worden. Dat zij beschermd worden, ook al is het een moordenaar. Niemand luisterde naar mijn noodkreet. Ik heb gesmeekt om de foto van de dader in de krant te laten verschijnen. Mijn zoon zijn collega mocht pas na 4 maanden de politie fotos bekijken en na 14 maanden werden de fotos pas gepubliceerd.
Ik vraag me als mama echt af waar het verschil ligt ? De daders zijn nog altijd niet gevat. Waar zitten ze ondertussen ?
Kunt U een klein beetje begrijpen hoe ik, onze familie en al onze Glenn zijn vrienden, zich voelen ? Die moordenaar heeft alles afgepakt wat ik als weduwe nog had. Mijn enig kind ! En een papa van een kindje dat nog moest geboren worden. Onze Glennzijn vrouwtje was amper 5 weken zwanger. Hun eerste kindje !
Ik vraag me al 2,5 jaar af waarom ! Waarom moest dit gebeuren, en nu komt daarboven op nog de vraag : Waarom is het zoeken naar een moordenaar van zinloos geweld niet voor iedereen TOP PRIORITEIT.
Ik probeer met vallen en opstaan dit alles te verwerken en door dit gebeuren met Joe zit ik weer even diep als 2,5 jaar geleden.
Ik ben ook mee handtekeningen aan t verzamelen om de wet Lejeune af te schaffen. Ik ben één van de ouders van vzw. Ouders van een vermoord kind. Onze kinderen krijgen ook geen tweede kans. We zijn ze kwijt voor de rest van ons leven. Als papa van kinderen hoop ik dat je hier eens heel diep over nadenkt.
Groeten. Wwe. Wijnants-Dierckx.
Deze brief werd gisteren naar de eerste minister gestuurd en naar de Gazet van Antwepen. Gabby verwoord eigenlijk hoe de ouders zich voelen van wie de dader nog altijd vrij rondloopt. Ik vind het zéér moedig van Gabby dat ze dit gedaan heeft.
In zijn derde boek over de processen voor het Hof van Assisen heeft gerechtsjournalist Gust Verwerft (1944) het over Familiedrama's waarin een vader of een zoon of een afwezen minnaar een volledig gezin uitmoordt en daarna probeert straffeloos te blijven. Een groot verschil met daders die daarna zelfmoord plegen. Het gaat om aangrijpende processen over gruwelijke feiten, hier in België. Waarmee opnieuw wordt aangetoond dat de mens tot alles in staat is en dat zo'n drama's ons allemaal kan overkomen. Het gebeurt altijd onverwacht en niemand had ooit gedacht dat het zou kunnen voorvallen en toch is het gebeurd.
Het boek leest als een thriller en het laat je niet meer los.
Zo zijn er de drie verminkte lijken van jonge mensen in café 't Vraagteken in Geraardsbergen, het uitgemoorde gezin met twee kindjes in Merksem, het bloedblad dat Bruno Claes aanrichtte in Budingen, de drie moorden in het dorpswinkeltje in Moorsel, drie dochters en moeder afgeslacht en verkracht in Bas Oha, de vader die zijn vrouw en drie dochtertjes wurgt in Lint, de tienerzoon uit Elverdinge die zijn vijf huisgenoten doodschiet, het drama in Scheldewindeke waar een vader, een moeder en een zus worden doodgeschoten na een slecht rapport.
Er staat véél meer in dit boek.
We lezen alle details over het onderzoek en het proces en wat er daarna gebeurde met de daders en de nabestaanden van de slachtoffers.
Een boek dat veel onthult, neutraal geschreven door een reporter die er zélf bij was en een meelevend en meeslepend relaas brengt.
Moeder van vermoord kind moest naast moordenaar gaan zitten:
Hoe kunnen ouders de moord op hun kind ooit verwerken of een plaats geven als ze weten dat de dader al na een derde van de straf kan vrijkomen en dat ze op momenten van in vrijheidstelling op verhoor moeten komen en naast de dader moeten zitten om een verklaring af te leggen? Dat vraagt de vzw Ouders van een Vermoord Kind zich af. Tegelijk willen ze een betere begeleiding van de moordenaars als ze in de gevangenis zitten want ze beseffen dat de daders ooit weer vrij komen.
De vzw Ouders van een Vermoord Kind voelt zich gepasseerd. Lang vóór de moord op Joe Van Holsbeeck hadden wij op 21 mei ook al een Stille Mars gepland, zegt voorzitster Marina Maes. Wij hadden daarvoor toestemming gevraagd aan het stadsbestuur van Brussel maar kregen nooit antwoord. Wij vroegen aan de NMBS vermindering op een treinticket maar dat werd ons geweigerd. Als wij iets vroegen, bleek dat onmogelijk. En dan zie je opeens dat anderen zoiets in enkele dagen tijd geregeld krijgen. Dat is pijnlijk, hé? In onze vereniging voelen veel ouders zich gepasseerd. Moet je kind eerst vermoord worden door een illegaal voordat je aandacht krijgt?
Een zware straf voor de moordenaars van Joe? Zijn ouders mogen het volgens mij vergeten.
Wij voelen ons ook verraden door de politici, gaat Marina verder. Nu belooft men plots een strengere aanpak van de daders. Maar in het verleden zagen wij hoe moordenaars er met lichte straffen vanaf kwamen. En zolang de wet Lejeune bestaat, kunnen daders al na een derde van de straf vrijkomen.
Een zware straf voor de moordenaars van Joe? Zijn ouders mogen het volgens mij vergeten, getuigt Annie Deketele uit het West-Vlaamse Kaster. Hoewel, zij hebben de politieke wereld achter hen. Wij hebben geen stille mars gekregen toen Talitha op een gruwelijke manier werd vermoord door een 16-jarige buurjongen. Toen op tv werd getoond hoe de koning een bloemenkroon voor Joe neerlegde, vroeg mijn oudste dochter Yasmina waar de krans was die de koning op het graf van onze Talitha had gelegd.''
Voor iemand die een moord of een doodslag pleegt moeten de effectieve gevangenisstraffen gelden'. Aan het woord is Marcel De Smedt uit Beveren. In 95 werd zijn dochter Carola gedood door haar echtgenoot. Met een honkbalknuppel werd de vrouw 3 keer op haar hoofd geslagen. Voor het Gentse hof van assisen kreeg de dader 18 jaar cel voor doodslag, na 7 jaar is hij voorwaardelijk vrij. 'Ik ben daar ziek van', legt Ingrid De Smedt uit, de moeder van Carola. 'De dader kan nu een nieuw gezin stichten terwijl onze familie verscheurd is. En ook al zijn alle voorwaarden nageleefd, hij woont nauwelijks op een paar kilometer van ons huis. Ik kan hem dus tegen het lijf lopen, ik moet dan ook pillen slikken om dat aan te kunnen. Had hij zijn volledige straf uitgezeten had ik Carola's dood een plaats kunnen geven.'
Ik moest naast de moordenaar van mijn kind zitten en uitleggen waarom hij niet vrij mag komen. Heel intimiderend.
Het huidige strafsysteem zit zo in elkaar, verduidelijkt voorzitster Marina verder: na één derde kan een gedetineerde vrijkomen. Als nabestaande word je dan uitgenodigd om naar de commissie van voorwaardelijke invrijheidstelling te komen.
Naast jou zit de dader (de moordenaar van je kind). Men verwacht dan dat jij je verhaal doet en zegt waarom hij zeker niet mag vrijkomen. Gezien de moordenaar vlak naast je zit, kan hij duidelijk horen wat je zegt.
Vervolgens word je verplicht de kamer te verlaten en is het de beurt aan de dader om uit te leggen waarom hij wel vrij moet komen. Het oneerlijke is dat je als slachtoffer hier niet mag horen wat er precies geargumenteerd wordt. Je krijgt achteraf van de commissie gewoon een berichtje of de aanvraag al dan niet verworpen is geweest. Tijdens de ganse gevangenschap kan het zijn dat ouders van een vermoord kind zo twee tot drie keer geconfronteerd worden met de moordenaar. Zij ervaren dit dan ook als heel intimideren en onmenselijk.
Daarom eisen wij effectieve straffen. We weten precies wanneer ze de gevangenis binnengaan maar we weten dan ook wanneer ze vrij gelaten zullen worden. Het is beter voor de verwerking. Je kunt er meer naartoe leven en je er makkelijker bij neerleggen. Plus opteren wij ook voor een betere begeleiding tijdens de opsluiting. want we weten allemaal dat ze opnieuw buitenkomen. Iemand die een moord doet is een monster, met een betere begeleiding kunnen ze een ander mens worden. Enfin dat hopen we toch.
'Ik kan de nabestaanden voor een stuk begrijpen' zegt advocaat Walter Van Steenbrugge, een man met 20 jaar balie-ervaring. 'Toch is het zo dat we vandaag de dag een heel goeie wet hebben op de voorwaardelijke invrijheidsstelling. Een verstrenging is wat mij betreft niet nodig'. Een dader kan dus in principe na 1/3 van de uitgezeten straf een verzoek voor voorwaardelijke invrijheidsstelling indienen bij de commissie. 'Als mensen snel roepen 'opsluiten!' dan is dat deels uit onwetendheid. Als daders in de gevangenis blijven zonder hoop, dan pas worden het echte tijdbommen als hun lange straf ten einde is'.
Mars van de Hoop.
Wil je ook duidelijk maken dat 20 jaar opsluiting = 20 jaar effectieve opsluiting. Wil je dat procedures voor slachtoffers menselijker worden? Stap dan mee op in De Mars van de Hoop op 21 mei vanaf 13.30 uur. Vertrek aan het Centraal Station in Brussel.
Meer info:
vzw Ouders van een Vermoord Kind tel. 050 51 40 08
Mama vermoorde Talitha (9) zag jonge dader al na drie jaar vrijkomen
Mama vermoorde Talitha (9) zag jonge dader al na drie jaar vrijkomen ,,Een zware straf voor Joe's doders? Zijn ouders mogen het vergeten''
KASTER/KERKHOVE - ,,Ik begrijp maar al te goed dat de vader van Joe Van Holsbeeck vraagt de daders voor lange tijd in de gevangenis te stoppen. Ik wou precies hetzelfde voor de minderjarige moordenaar van mijn dochtertje Talitha. Maar het heeft niet mogen baten. Na drie jaar in een instelling loopt hij weer vrij rond. Ik heb hem zelfs al zien voorbijrijden. Dat hij zijn straf heeft ontlopen, zal mij mijn hele leven kwaad blijven maken.''
Een zware straf voor de moordenaars van Joe? Zijn ouders mogen het volgens mij vergeten. Hoewel, zij hebben de politieke wereld achter hen. Wij hebben geen stille mars gekregen toen Talitha op een gruwelijke manier werd vermoord door een 16-jarige buurjongen.''
Annie Deketele uit het West-Vlaamse Kaster heeft met meer dan gewone belangstelling de ontwikkelingen in de zaak Joe Van Holsbeeck gevolgd. ,,Ik zat te huilen voor het scherm. Toen ik de videobeelden van die twee wegrennende daders bekeek, zag ik geen Noord-Afrikanen of ander buitenlanders maar de moordenaar van mijn eigen dochter. Ik heb nog overwogen om die mensen op te bellen en naar de begrafenis te gaan. Maar toen op tv werd getoond hoe de koning een bloemenkroon voor Joe neerlegde, vroeg mijn oudste dochter Yasmina (19) waar de krans was die de koning op het graf van onze Talitha had gelegd.''
Gruwelijk
Het is woensdagnamiddag. Annies 9-jarige dochtertje Nikita zit te tokkelen op het computerklavier maar haar vingers vallen stil als mama vertelt over haar grote zus Talitha, die nu 17 zou zijn. Talitha had precies haar leeftijd toen ze uit het leven werd weggerukt, ook op een woensdagnamiddag.
Annie De Ketele: ,,De laatste schooldag van het jaar. Bloedheet was het. Talitha was echt dol op de vrachtwagen van mijn man Chris maar ze kon niet meerijden omdat ze dat weekend bij haar biologische vader moest gaan. Dus ging ze maar fietsen. Ze kocht nog een ijsje, kwam met het wisselgeld naar huis en vertrok weer op haar fietsje. Voorgoed.''
Diezelfde avond werd het lichaam van het meisje gevonden in een hok aan de woning van een 16-jarige buurjongen met wie ze wel eens speelde.
Annie: ,,In de pers heeft nooit gestaan hoe beestachtig de moord is gepleegd. Talitha fietste een eindje mee met de buurjongen, moest plassen en ging naar het toilet in de woning van de moeder van de dader. Terwijl ze op het toilet zat, kreeg hij naar eigen zeggen 'een woedeaanval'. Hij haalde een hamer en sloeg haar met de punt op het hoofd. Toen hij het bloed wou opkuisen, probeerde Talitha weg te kruipen. Hij sloeg haar, wurgde haar en stak zeven, acht keer met een mes. Waarom hij door het dolle heen was? Talitha zou enkele dagen voordien een middelvinger naar hem hebben opgestoken. ( Bitter ) Daar moeten we het mee doen. Nooit hebben we een verklaring, een brief of excuses gekregen van hem of zijn moeder.''
,,Waarom toch?''
De jeugdrechter in Kortrijk zag in de dader een agressieve, sociaal gevaarlijke knaap die de daad bij volle besef en met voorbedachtheid had gepleegd. Daarom gaf de rechter hem uit handen. Maar een assisenproces zou er nooit komen. De verdediging ging in beroep. Het jeugdhof in Gent vernietigde het vonnis en stuurde de dader tot zijn achttiende naar een gesloten instelling. Dat verblijf werd verlengd tot zijn eenentwintigste verjaardag. In 2003 kwam hij vrij.
Annie: ,,Sinds een tijdje woont hij met zijn moeder weer in de streek. Ik heb hem al eens in de auto zien voorbijrijden. Ik ben niet bang voor een confrontatie maar ik weet niet hoe ik zou reageren. Misschien zou ik wel verstijven. Eigenlijk zou ik hem willen vragen waarom hij het gedaan heeft.''
,,Ik rook haar geur''
Zeven jaar later heeft Annie het drama nog altijd niet verwerkt. ,,Ik ben moeten verhuizen uit Kerkhove. Ik sloot me op en kon de vertrouwde gezichten in de buurt niet meer zien. In huis hoorde ik Talitha de slaapkamerdeur openen. Ik rook zelfs haar geur in huis. En ik had angstdromen.''
Toen Annie in die periode beviel van haar vierde kind, Nathan, weigerde ze de boreling na de bevalling vast te pakken. ,,Het was een jongetje, terwijl ik een meisje wou om Talitha te vervangen. Maar die gevoelens heb ik gelukkig niet meer.''
Haar grootste hulp was een vrouwelijke rijkswachter, Roos. ,,Ik kan haar altijd bellen. Dan huil ik vijf minuten aan de telefoon en dan is het over.''
Pas sinds kort heeft Annie voor het eerst het zeven mappen dikke dossier durven openslaan. De foto's heeft ze nog niet gezien. Dat kan ze nog niet aan.
,,Wet is onmenselijk absurd'' Verbijstering over vrijlating Annick De Gucht die 4-jarig zoontje doodde
Zelzate - ,,Ze heeft mijn zoontje vermoord. Hoe kan het gerecht haar dan vrijlaten alsof er niets gebeurd is?'' Jean-Pierre Van De Kerckhove kon zijn tranen en woede zaterdagmiddag nauwelijks nog de baas: nog geen maand nadat zijn ex Annick De Gucht hun zoontje in bad verdronken heeft, is ze al voorlopig vrij. Niet omdat ze onschuldig is, maar omdat de onderzoeksrechter een onnozel foutje gemaakt heeft. ,,Dat krijg je met de kleine lettertjes van de wet. Als je een minuut te laat beslist, zwaait de gevangenisdeur zomaar open'', zegt gerechtspsychiater Roger Deberdt bitter.
Op het Europaplein in Zelzate - maar ook elders - begrijpen ze er niets meer van. ,,Wat kan je daar op zeggen? Dit is Belgisch zeker?'', zegt overbuur Willy Van Hecke. Op dinsdag 4 april stond hij samen met de rest van de buurt toe te kijken hoe uit het sociaal appartement van Annick De Gucht het dode lichaampje van haar vierjarig zoontje Cian werd weggehaald. De vrouw had het kind in bad verdronken uit wraak omdat haar ex definitief wilde scheiden.
Toen de man telefonisch vernam wat er gebeurd was, beukte hij nog de deur in, maar hij kwam te laat. Zijn ex-vrouw, die intussen haar polsen had overgesneden, kon wel nog gered worden. Een paar dagen eerder - nadat ze haar ex met een mes had aangevallen - vond een psychiater het niet nodig om de zwaar depressieve vrouw te colloqueren. ,,Ze vormt geen gevaar, noch voor zichzelf, noch voor haar omgeving'', luidde zijn diagnose.
Verontwaardiging alom, maar toch ging iedereen er noodgedwongen van uit dat de vrouw - zoals de meeste toerekeningsvatbare beschuldigden - minstens tot aan haar assisenproces in de gevangenis zou blijven. Maar ook die logische gedachtegang bleek vrijdagmiddag grondig fout, want de kamer van inbeschuldigingstelling (KI) liet de vrouw zomaar naar huis gaan.
Wat was er gebeurd? Een interpretatiefoutje van de onderzoeksrechter, blijkt nu. De magistraat was na de moord verplicht om het aanhoudingsbevel van de vrouw binnen de 48 uur te bevestigen. Maar omdat ze onder narcose lag en omdat hij haar niet kon ondervragen, liet hij die termijn pas ingaan op het ogenblik dat ze ontwaakte. De KI floot hem echter terug: 48 uur is 48 uur, wakker of niet , en de vrouw werd zonder voorwaarden in vrijheid gesteld.
,,Vrijdagnamiddag stond ze hier plots in de hal. Ik schrok me een ongeluk. Ze kwam waarschijnlijk enkele spullen ophalen'', zegt Marina De Smedt, die in hetzelfde appartementsblok woont. Net als de rest van Zelzate kan ze er niet bij dat de vrouw nu al vrij rondloopt.
Geen gevaar
,,We staan machteloos. Er is geen beroep mogelijk. Tot aan haar proces beschikken we over geen enkel middel om haar aan te houden'', zegt parketwoordvoerster Nicole De Rouck. ,,Ook een gedwongen psychiatrische opname is uitgesloten. Terwijl de vrouw de afgelopen weken in Brugge in de gevangenis zat, hebben we de procedure gestart om haar te interneren, maar de gerechtspsychiater oordeelde - net zoals zijn eerste collega - dat ze geen onmiddellijk gevaar vormt.''
,,Ik begrijp goed dat het publiek verontwaardigd reageert. Deze situatie druist volledig in tegen ons gevoel en onze overtuiging, maar we moeten er ons bij neerleggen. Alles hangt nu af van wat de omgeving van de vrouw doet. Als zij vinden dat er geen opname of geen behandeling nodig is, dan gebeurt er niets. Mevrouw De Gucht is momenteel een vrije vrouw, niemand kan haar tot iets dwingen.''
,,Dat een stomme procedurefout zulke verschrikkelijke gevolgen kan hebben, dat kan je toch niet geloven?'', zegt vader Jean-Pierre Van de Kerckhove. ,,Dat verandert toch niets aan wat ze gedaan heeft? Ofwel is ze ziek en dan hoort ze in een instelling, ofwel is ze gezond en dan moet ze in de gevangenis. Dit gaat mijn verstand te boven. Zo'n klap in mijn gezicht...''
De buren op het Europaplein leven mee met de man. ,,Ik versta het gerecht niet meer. Het is zo stom. In wie kan je nu enig vertrouwen hebben'', zegt Katrien Kerscher. ,,Ik heb vooral te doen met Jean-Pierre. Hij was zo goed voor zijn zoontje. Dat kind aanbad hem. Het was altijd papa hier en papa daar. Zijn vrouw was er beter zelf in gebleven. Dat vindt iedereen hier.''
Race tegen tijd
Roger Deberdt, een van de meest ervaren gerechtspsychiaters in het land, zucht eens diep als hij verneemt via welke gerechtelijke kronkel Annick De Gucht is vrijgekomen. ,,Dat krijg je wanneer je sommige tijdslimieten tot in het absurde en tot in het onmenselijke toepast. Zulke zaken zijn altijd een race tegen de tijd. Als je dan op een advocaat botst die niet kijkt naar de inhoud maar naar de komma's, heb je het zitten.''
,,Ik erger mij daar al langer aan, maar er is gewoon niets aan te doen. Sommige advocaten hebben als enige bedoeling hun cliënt vrij te krijgen. Of dat nu goed is voor die cliënt of de maatschappij, dat speelt geen enkele rol meer. Een advocaat die zijn cliënt vrij krijgt - ook al is dat tegen elke rechtvaardigheidsgevoel in - is een goeie, zo werkt dat. Het resultaat is heilig.''
,,Ik kan alleen maar hopen dat diezelfde advocaat nu zo verstandig is om de vrouw psychisch te laten begeleiden, want het gerecht kan zich niet meer met haar bemoeien. Ze hebben de gevangenisdeur opengezet en ze moet nu maar zelf haar plan trekken. Weet je wat men moet doen? Nog veel kleine lettertjes en termijnen in de wet schrijven. Dan kan men straks iedereen vrijlaten.''
Al enkele dagen wil ik mijn frustratie kwijt... ik ben kwaad op mezelf, op alles wat in me omgaat! Tot ik gisteren een spotje zag op tv dat ging over de moord in Brussel. Plotseling is héél België geschokt door dit "Zinloze geweld". Was er ook maar iemand geschokt bij de dood van alle andere vermoorde kinderen ?? Hun dood was evenzeer een "Zinloos geweld"... maar niemand liet zich horen. In stilte is hun sterven vergeten. Ook zij waren een zoon,dochter ,broer of zus van iemand..ook hun leven had betekenis. Het geeft me het wrange gevoel dat alle andere vermoorde kinderen geen waarde gehad hebben als mens! Deze zinloze moord had niet mogen gebeuren..net als de moord op onze kinderen! Vele ouders zullen voelen wat ik voel.. zullen zivh evenzeer in de steek gelaten voelen.. maar ik moest het echt even kwijt !
Francine,mama van Melissa
Alle ouders leven mee met de ouders en familie van Joe. Maar ... Francine heeft gelijk. Ik kreeg verscheidene telefoons van ouders van en vermoord kind, ook van broers, zussen en grootouders. Ze vinden het spijtig dat er nu wel andacht besteed wordt aan een moord. Het liet bij veel mensen een wrange smaak na. - Waarom kregen wij geen kaartje? - Moet je eerst vermoord worden door een vreemdeling, vooraleer de politie zijn werk doet? - Waarom kon het koningshuis aan ons hun medeleven niet tonen? - De regering, waar bleven zij met hun medeleven? En zo kreeg ik nog verschillende opmerkingen. Een spijtige zaak.
Depressie Wat? Depressie is een aandoening waarbij de persoon in kwestie zich gedurende langere tijd 'down' of 'neerslachtig' voelt. Deze toestand beinvloedt dan ook zijn dagelijkse bezigheden. Deze aandoening komt steeds vaker voor. Deze term wordt ook vaak ten onrechte gegeven.
Wie? Iedereen kan een depressie krijgen. Zo is er nu sinds een aantal jaren ook steeds meer sprake van 'tienerdepressies'. Maar de meeste gevallen van depressie komen vooral voor bij mensen van begin de twintig of midden de veertig. Het zijn vooral vrouwen die te kampen krijgen met een depressie.
Soorten? Er zijn verschillende soorten depressies. Men klasseert ze naargelang de situatie waarin men verkeert op het moment van. de depressie. Enkele voorbeelden zijn: * Prenatale depressie * Postnatale of postpartum depressie * Winterdepressie * Manisch-depressief
Symptomen? Signalen? Klachten? Ieder depressief persoon voelt zijn of haar depressie aan op een andere manier. Men voelt zich gedurende een langere tijd: * Neerslachtig of 'down' * Moe * Futloos * Verveelt zich gemakkelijk * Triestig, verdrietig * Hulpeloos * Wanhopig * Prikkelbaar * Schuldig * Rusteloos
Daarbij kan ook horen: * Maagpijn of hoofdpijn * Veranderd slaappatroon * Zelfmoordgedachten * Veranderd voedingspatroon * Problemen met concentratie, nadenken,...
Oorzaken? Risicofactoren? * Depressie kan een familiale aandoening zijn * Mensen die te kampen hebben met een ziekte of aandoening * Mensen die pessimistisch(er) zijn, die moeite hebben met positief denken * Als men in een stressvolle situatie verkeert
Onderzoek? Soms spreekt men ten onrechte van een depressie. Dit gaat dan over mensen die zich gedurende een korte tijd wat down of neerslachtig voelen. In dat geval kan men niet spreken van een depressie. Om te weten of u aan een depressie lijdt of u gewoon neerslachtig bent, kunt u een depressiechecklist invullen. Die kan u al wat meer info geven over uw gemoedstoestand: * Ik voel me constant verdrietig * Ik voel me constant uitgeput * Ik voel me hulpeloos * Ik voel me waardeloos * Ik voel me schuldig * Ik voel me geprikkeld (of men zegt dat ik geprikkeld ben) * Ik voel alles als 'uitzichtloos' aan. * Ik heb geen honger meer of ik heb constant honger * Ik heb geen zin meer om iets te doen * Ik heb geen interesse meer om iets te doen * Ik kan me niet meer concentreren * Ik heb het gevoel dat ik geen baas meer ben over mijn gedachten * Ik denk soms aan zelfmoord * Ik vind dat het leven geen zin meer heeft * Ik voel me onrustig en gespannen
Als u veel van bovenstaande factoren herkent bij uzelf, is het raadzaam om uw huisarts te contacteren. Hij kan uw vermoeden bevestigen of weerleggen. Behandeling? Men kan een depressie op verschillende manieren behandelen. Dit kan in combinatie zijn van verschillende behandelingswijzen samen.
* Antidepressiva
· --> Zijn medicijnen die de stemming, eetlust, concentratie en het slaappatroon veranderen
* Psychotherapie
· --> Kan nuttig zijn in het ondersteunen van de patiënten· en voor de patiënt om zijn gedachten te ordenen· Men kan tijdens de psychotherapie de oorzaken van de depressie verwerken
Mijn blogje heeft een paar dagen stil gelegen. Reden: Ik voelde me en beetje depri. Nochthans was er geen echte reden toe. Ik werd plots overvallen door allerlei verwarde gevoelens. Ik heb er genoeg van. Genoeg van die telkens terugkerende pijn. Een pijn die ondanks de jaren nooit voorbij gaat. Ik heb er genoeg van om hier verder te moeten mee leven. Ik wil terug leven zoals vroeger. Zonder die pijn. Maar ... ik weet dat het niet kan. Die pijn zal er altijd zijn. Ik zou willen huilen maar ik kan niet. Ik heb er genoeg van om dagelijks te moeten beseffen dat mijn dochter Karoline vermoord is. Ik kan er niet omheen. Ik kan het niet vergeten. Ik moet verder leven me die gedachte:"mijn kind is vermoord" Ik kan niet verder gaan met mijn leven alsof er niets is gebeurd. Ik wil weg van alles en iedereen.Terzelfdertijd wil ik ze om me heen. Ik wil dat ze me begrijpen. Ik zou willen slapen, maar zelfs dat lukt me al een tijdje niet meer. Ik wil ... Ik denk ... Ik voel ... eigenlijk weet ik het niet meer. Zelfs na al die tijd is het leven nog altijd niet gemakkelijk voor mij.
Stil kan een mens worden om het verdriet van een ander. Stil bij het zien van andermans verdriet. Stil kun je worden van je eigen verdriet. Stil van verdriet - je merkt het soms zelf niet, je bent stiller geworden; Het kan een ander zijn die het opmerkt: "Wat ben je stil." Stil van verdriet ben je, omdat jij je naar binnen wilt keren, of je dat nu zelf in de gaten hebt of niet. Misschien merk je het zelf niet eens op, maar heb je minder zin om op alle buitenprikkels in te gaan. Je reageert lauwer op alles wat er zich om je heen afspeelt. Stil worden van verdriet is beschouwend worden, nadenken over wat je raakt en waarom het je raakt. Stil worden van verdriet kan ook een tijd van rijpen zijn. Toegeven van je verlangen naar stilte, kan tijd scheppen om door te groeien, doorgroeien naar een volgende stap, een stap in het omgaan met wat je is overkomen.
Troost is een naar woord zei iemand. Je wordt ermee vermoord, zei iemand. Er is troost die vrijmaakt, die een mens moed en nieuwe kracht geeft. Er is ook troost die doodmaakt, die een mens alleen zet, in de kou laat staan. Het woord troost lijkt even besmet, net als het woord medelijden. Troost en medelijden hebben en bijklank gekregen: Je bent zielig. Die klank doet zeer. Want niemand wil zielig zijn. Velen vinden troosten moeilijk. Ze denken vaak dat ze veel moeten doen om te troosten. Veel praten, de ander erover heen tillen. Maar echte troost is heel eenvoudig. Enkel een hand. Enkel een gebaar. Een enkel woord misschien. Iemand bij wie je je zelf kunt zijn. Iemand bij wie je blijft. Iemand die er voor jou wil zijn en je neemt zoals je bent.
Verstrenging. "We werken al aan een verstrenging van de wet-Lejeune", klinkt het op het kabinet-Onkelinx. De daders zullen pas een invrijheidsstelling kunnen aanvragen na dat ze drie vierde van hun straf hebben uitgezeten, in plaats van één derde nu. De wet agschaffen willen we niet; we willen de gedetineerden hoop geven, wat hen moet motiveren om hun leven te beteren". De wetswijziging wordt binnenkort al behandeld in het parlement. Onkelinx hoopt dat de wet nog dit jaar van kracht kan gaan.
Blijkbaar begint men naar ons te luisteren. Nog niet echt hetgeen we willen. Maar ... als die wet van kracht gaat dan is dat al een serieuse verbetering.
Maar ... in de kamercommisie justitie werd er tevens ( voor de petitie ) een wetsontwerp besproken, dat vrijlatingen een stuk zou vergemakkelijken. De bedoeling is dat de huidige vrijlatingscommisies zouden vervangen worden door de strafuitvoeringsrechtbanken, maar met veel minder bevoegdheden dan de commisies. Zo zou het een recht zijn om na één derde van de straf vrijgelaten te worden. Levenslang zou 16 jaar worden. Op een paar uitzonderingen na natuurlijk.
Waarom is het enige wat mijn dichtgeschroeide strot met pijn verlaat.
Waarom is het enige woord dat als een bot scheermesje mijn stembanden verlaat,
mijn stembanden- ze schuren huilend als roestige tramrails, die vreemde stadsmuziek.
Mijn strottenhoofd is als slecht schuurpapier.
Alles doet zeer, lijf en ziel.
Vloeken is papagaaienwerk, haalt naar beneden, kwetst ook weer.
Ik wil me niet verlagen, maar wie kan het verdragen: de moord op een kind, de moord op een zoon, de moord op een broer die anderen wilde beschermen, zelf ongewapend was.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
