Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
08-04-2006
Kabinet Onkelinx wordt wakker.
Verstrenging. "We werken al aan een verstrenging van de wet-Lejeune", klinkt het op het kabinet-Onkelinx. De daders zullen pas een invrijheidsstelling kunnen aanvragen na dat ze drie vierde van hun straf hebben uitgezeten, in plaats van één derde nu. De wet agschaffen willen we niet; we willen de gedetineerden hoop geven, wat hen moet motiveren om hun leven te beteren". De wetswijziging wordt binnenkort al behandeld in het parlement. Onkelinx hoopt dat de wet nog dit jaar van kracht kan gaan.
Blijkbaar begint men naar ons te luisteren. Nog niet echt hetgeen we willen. Maar ... als die wet van kracht gaat dan is dat al een serieuse verbetering.
Maar ... in de kamercommisie justitie werd er tevens ( voor de petitie ) een wetsontwerp besproken, dat vrijlatingen een stuk zou vergemakkelijken. De bedoeling is dat de huidige vrijlatingscommisies zouden vervangen worden door de strafuitvoeringsrechtbanken, maar met veel minder bevoegdheden dan de commisies. Zo zou het een recht zijn om na één derde van de straf vrijgelaten te worden. Levenslang zou 16 jaar worden. Op een paar uitzonderingen na natuurlijk.
Waarom is het enige wat mijn dichtgeschroeide strot met pijn verlaat.
Waarom is het enige woord dat als een bot scheermesje mijn stembanden verlaat,
mijn stembanden- ze schuren huilend als roestige tramrails, die vreemde stadsmuziek.
Mijn strottenhoofd is als slecht schuurpapier.
Alles doet zeer, lijf en ziel.
Vloeken is papagaaienwerk, haalt naar beneden, kwetst ook weer.
Ik wil me niet verlagen, maar wie kan het verdragen: de moord op een kind, de moord op een zoon, de moord op een broer die anderen wilde beschermen, zelf ongewapend was.
Hoeveel pijn moet er nog zijn? Hoeveel pijn moet iemand voelen? Zodat onze maatschappij eens eindelijk gaat begrijpen, dat moord van een kind niet te dragen is, niet door de ene, niet door de andere. Ieder ouder heeft zoveel vreselijke pijn als zijn kind wordt vermoord. Om welke reden ook, het is niet fair.
Er is geen één enkele reden om het lef te hebben om iemand te vermoorden. Is de moordenaar gestoord of ontoerekeningsvatbaar of seniel of gewoon jaloers???? Neen niemand heeft het recht van iemand zijn leven af te nemen, jong of oud. Het word tijd dat we vechten voor de realtiteit, voor de waarde van onze kinderen hun leven. Want onze kinderen zijn de toekomst. Maar dienen niet afgeslacht te worden. Want die het niet meemaken, begrijpen onze woede moeilijk. Maar wat als ieder kind zou vermoord worden, dan was er geen toekomst meer. Laat onze woede en pijn een begin van een nieuwe tijd zijn, dat de daders ook als daders veroordeeld worden en geen paar jaar verlof krijgen achter tralies, tot dat ze dan in aanmerking komen, tussen haakjes, door hun goed gedrag, om terug in onze maatschappij te worden gestampt, zodat zij een nieuw leven kunnen herbeginnen.
Maar dat wij dagelijks, maandelijks, jarlijks of tot het einde van onze dagen met die enorme pijn moeten leren leven. En nooit of nooit ons kind nog kunnen koesteren, liefhebben of vast houden. Wat is fair zijn in ons leven???
Ik heb het geleerd. Ik leer het nog dagelijks. Niet te tonen, hoe ik van binnen ween. Dagelijks leer ik nog die pijn te verbijten.
Ik heb geleerd te leven zoals een clown. Lachend, maar van binnen .... dat ziet niemand. Het is beter zo.
Ik heb geleerd vriendelijk te zijn. Maar vanbinnen woekert er een orkaan van stijdlustige gevoelens.
Ik heb geleerd niet te tonen hoe ik me voel. Daar heeft een ander geen booschap aan.
Maar wat ik niet geleerd heb, nog niet is een plaats te vinden voor mezelf. Een plaats waar ik eens echt uithuilen kan. Een plaats, waar iemand mij opwacht en zegt: kom in mijn armen, gebruik mijn schouder. Hier ben je thuis. Huil nu maar eens uit.
Zal het ooit wennen jouw stem niet meer te horen? Zoveel hadden we elkaar nog te vertellen, zoveel wou ik nog vragen. Het antwoord heet nu stilte.
Zal het ooit wennen jouw gezelschap te missen? Zo leeg die plaats aan tafel. Zozeer mis ik die gulle lach.
Zal het ooit wennen jouw warmte niet meer te voelen? Zo gerusstellend, jouw levensadem. Zoveel wou ik nog van je houden. Nu is er alleen nog die kilte.
Zal het ooit wennen jouw naam niet meer te noemen? Zo teder als een kreet zo wou ik je nog roepen. Jouw naam klinkt nog als een echo.
Het zal wel wennen, zeggen de mensen, de tijd heelt, zeggen zij goedbedoelend. Maar ik wil niet vergeten, ik wil het niet gewoon worden. Jij was onvergetelijk, buitengewoon. Jan-Frans Lindemans
Doorheen de jaren zijn er verschillende theorieën ontwikkeld rondom rouw. Men leest dat rouwen uit vijf stadia bestaat. Dit is het model van Kübler-Ross, dat lang ( en nog steeds ) als standaardmodel werd gezien. De meeste andere theorieën zijn hierop gebaseerd of bouwen erop verder. In het oude standaardmodel wordt uitgegaan van vijf stadia: 1. ontkenning en isolering 2. woede 3. marchanderen 4. depressie 5. aanvaarding In deze theorie wordt de nadruk gelegd op het voorkomen van negatief gedrag: verdriet, woede, angst, ... Verder wordt ervan uitgegaan dat elk rouwproces een eindpunt kent, dat iedereen tot aanvaarding komt.
Sinds de jaren negentig is er rond het thema 'rouw' redelijk wat wetenschappelijk onderzoek gedaan en is men tot een meer genuanceerd beeld gekomen, met een hoop nieuwe inzichten.
Zo wordt rouwen nu gezien als iets zeer persoonlijk en voor iedereen verschillend. Het is dus onmogelijk om over vaste opeenvolgende stappen te spreken want elke mens rouwt op zijn manier.
Ook kan men geen tijd plakken op de duur van een rouwproces. Rouw hoeft nooit over te gaan, er moet geen eindpunt zijn.
Ondanks het feit dat rouwen iets persoonlijk is, hebben rouwende mensen nood aan anderen om mee in interactie te treden. ook dit staat lijnrecht tegenover de oude visie waarbij er vanuit gegaan werd dat rouwen iets was dat mensen alleen moesten doen.
We vragen ons soms af: Ben ik nog normaal? Ik doe en voel zo'n rare dingen. Maar onder een 'normaal' rouwproces verstaan we een zeer breed scala van emoties, gedragingen, denken, lichamelijke reacties en spirituele reacties. Mogelijke gevoelens zijn: angst, verwarring, schuldegevoelens, spijt, gevoelens van depressie, neersmachtigheid, opluchting, boosheid, woede, verdriet, ... Naast een heleboel mogelijke gevoelens zoals schrikreacties, zich terugtrekken, opstandigheid, risicovol gedrag, agressief gedrag en oncontroleerbare huilbuien, ... Daarnaast kunnen er ook problemen in het denken en leren voorkomen zoals concentratieproblemen, vergeetachtigheid, verwarring, zelfverwijten, ... Ook deze horen bij een normaal rouwproces. ook lichamelijke reacties zoals: slaap- en eetproblemen, rillingen, verlies van energie, psychosomatische klachten, ... kunnen normale uitingen van rouw zijn. Sommigen komen ook tijdelijk in een geloofscrissis, of zoeken naar de betekenis en zin van alles en gaan twijfelen aan het belang van alles.
Natuurlijk hebben we niet allemaal al deze kenmerken. Maar het is goed om te weten dat dit allemaal kan passen in een normaal rouwproces.
Uit "missing you" Lien Maes Vanessa Wouters Katrien Maerevoet
Wees stil, want woorden gaan verloren in de orkaan die mij nu overspoelt. Ik weet dat je het goed bedoelt maar soms kan ik die woorden niet meer horen.
Geef me je schouder om op te huilen en luister naar mijn eindeloos verhaal. Vertaal mijn tranen in onuitgesproken taal geef me je armen om in weg te schuilen.
Wanneer je mij met warmte blijft omringen dan zal de wereld niet zo koud meer zijn en zal ik - ondanks alle pijn - toch op een dag weer vogels horen zingen.
Wat neem ik mee op reis? Kleren, schoenen, proviand, een gsm, een creditcard en wat al nog van dure spullen. Maar op 't eerste zicht ook heel nutteloze dingen een foto van de kinderen een pluk haar van hem of haar een nooit gedragen pet of hemd of gewoonweg de herinnering de woorden voor een veel te vroeg gestopt verhaal.
Ik draai in bogen om 't hart van 't labyrint op zoek naar licht de warmte van een kort moment de ontmoeting met een reisgezel. Ik bekijk heel even wat ik heb meegebracht en vind allicht het woord dat past in mijn verhaal.
Precies dat is van tel de rest mag ik gerut vergeten de reis kan verder gaan. Telkens als het nodig is loop ik weer die weg naar 't licht.
Na elke tocht stel ik dan vast. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Als ik je verdriet kon verzachten, dan deed ik dat; Als ik voor even je pijn kon wegnemen, dan deed ik dat. Als ik kon zeggen: "hier is een reden voor" dan deed ik dat.
Het leven kan soms een vreemde wending nemen, onverwacht en onomkeerbaar. Ik wens je alle kracht en moed om dit te aanvaarden.
Niemand zegt bijna nog je naam. Ook ik spreek zelden over jou. Des te meer ben je in mijn gedachten. Maar toch . . . Toch wil ik over je praten.
Zo nuen dan. Maar wie zal naar me luisteren? Mijn vrienden van nu, hebben je niet gekend. Ze weten niet dat je er niet meer bent.
Je bent mijn stil geheim van verdriet. Maar soms wil ik over je praten. Maar ik kan het niet. Men zou me niet begrijpen. Men zou zeggen, het is al zo lang geleden, Ben je daar nu nog mee bezig?
Soms ligt je naam op mijn lippen. Maar ik slik het weer in, men zou het niet begrijpen, dat ik over je wil praten. Daarom zwijg ik en fluister je naam in stilte.
Mijn moederhart huilt. Sinds ik jou mijn kind ben verloren. Mijn moederhart huilt. Want jij bent uit mij geboren.
Mijn moederhart schreeuwt. Van heimwee, eenzaamheid en verdriet. Mijn moederhart schreeuwt. Niemand meer die mijn tranen ziet.
Mijn moederhart is gebroken. Vanaf de dag dat jij me bent ontnomen. Mijn moederhart is gebroken. Nu ik besef dat jij nooit meer bij mij zal komen.
Mijn moederhart zal nooit meer helen. Als ik denk aan je humor, je lach en leuke praatjes. Mijn moederhart zal nooit meer helen. Want wij waren / zijn elkanders zielemaatjes.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
