Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
09-01-2007
Hij was met penitentiair verlof
In Oostende, in een sociale woning Stormvogelstraat 19, werd tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag het lijk van Sharon Chaffart (31) gevonden. De vrouw was verticaal de keel overgesneden, een ongewone techniek. Naast haar zaten in shock haar kinderen van 4 en 12 jaar. De beruchte Michel Annot (35), haar echtgenoot, was met penitentiair verlof voor de feestdagen. Er zouden de zogeheten relatieproblemen zijn geweest.
Annot was in 1994 tot 5 jaar veroordeeld voor een serie gewelddadige overvallen. In 1998, toen hij vervroegd vrij kwam, pleegde hij in bendeverband opnieuw overvallen aan de kust en in Brugge. Tijdens zijn vrije vrijperiode leerde hij Sharon Chaffart kennen. Ze had zelf een dochter. In mei 1999 werd Annot aangehouden als bendelid. Hij werd daarvoor in 2000 tot 10 jaar prison veroordeeld. Annot trok na de dodende feiten zelf naar de politie en bekende alles wat men wilde. Het koppel was op 9 november 1999 in het Brugse prison getrouwd. In de Brugse gevangenis stond hij gekend als gewelddadig. In november 2002 ging hij een bewaker met een braadpan telijf. Toch bleef justitie mild voor hem. De man stond sinds mei 2005 onder een regime van halve vrijheid. Overdag mocht hij werken. 's Avonds moest hij zich aanbieden in het prison maar tijdens de weekends en feestdagen mocht hij naar huis.
Gust Verwerft
Wéér zo een typisch voorbeeld dat vrouwe justitia blijft kijken met haar blinddoek om. Marina
Een geliefde persoon verliezen is ook voor kinderen en jongeren een heel ingrijpende ervaring. Kinderen rouwen ook vaak "anders" dan volwassenen. Kinderen hebben het nodig om 1000 keer 1000 keer te horen over het verlies en de dood. Door deze herhaling leren en ontwikkelen ze zich. Vaak vinden kinderen het fijn om iets te doen: Tekeningen meegeven in de kist, een knuffel neerzetten op een lege stoel. Ze vinden het prettig om iets concreets te doen. Dit heeft mede te maken met het feit dat ze nog weinig woorden hebben om uiting te geven aan hun gevoelens.
Zo komt het vaak voor dat kinderen ineens heel erg verdrietig zijn en vijf minuten later weer vrolijk gaan spelen. Het lijkt erop alsof het kind zijn/haar verdriet helemaal vergeten is. De reden daarvoor is dat het voor kinderen niet mogelijk is om de pijn helemaal toe te laten. Ze kunnen alleen in kleine stukjes met het verdriet omgaan. Onbewust zoeken ze een soort evenwicht tussen hun rouwgevoelens en hun ontwikkeling als kind. Ze hebben een enorme drang om te groeien en overleven.
Het is belangrijk om kinderen ( en ook volwassenen!!) te vertellen dat rouw nooit helemaal overgaat. Het blijft een litteken. Je vergeet het litteken, maar ineens krijg je er weer even last van. Een voorbeeld: Je gaat trouwen, en ineens voel je in alle heftigheid weer het gemis van je moeder. Dat is niet raar. Rouwen hoort bij het leven, het zou raar zijn als we geen verdriet en pijn hebben na het verlies van een dierbare. Zelfs na jaren kan dit verdriet weer even aangeraakt worden. Immers rouwen is de achterkant van de liefde.
HOI PAPPA IN DE HEMEL
Lieve pappa, kun je mij nog zien? kijk, dit is mijn verjaardagstaart en nu ben ik tien!
Ik zou je wel een puntje willen sturen, even om een hoekje willen gluren... Vier jij nu ook een beetje feest, of is alles daar van geest?
Als ik in bed lig zal ik aan je denken, raden wat je mij wilt schenken... een stukje van de hemel of zoiets? of kun je zorgen voor een nieuwe fiets?
Ik zal heel goed naar je luisteren kun je nog een beetje fluisteren? Als ik het heel stil maak in mijn oren kan ik je misschien van binnen horen...
Uit: "Het leven duurt een leven lang, Annet Wijers en Petra Penning. Geschreven voor kinderen door Jan Vijn
Zonder jou is de zomer geen zomer meer. De zon die heeft haar glans verloren, de gloed en warmte zijn er nog, maar wordt door mij niet meer vernomen.
De eerste herfst die komt er aan, het blad zal vallen zonder jou dit keer. Zoals elke seconde de tijd verslaat, vallen de bladeren een voor een tot het laatste blad valt en het seizoen zal verder gaan,
en in de lente zal diezelfde boom in volle bloei en pracht weer staan!
Véél te vroeg ben je van ons heen moeten gaan. Op een manier die we nooit zullen of kunnen verstaan. Je werd vermoord, koelbloedig en onomwonden, heel brutaal, door onmenselijke wezens, die de naam mens niet waardig zijn.
We hopen dat ze boeten en bloeden voor jou en onze pijn. Heel veel hadden we verwacht van t leven, het heeft niet mogen zijn.
Ook al was het bij ons niet altijd rozengeur en maneschijn. Er vielen al wel eens woorden, ruzie of verdriet. We waren net zoals iedereen een hele gewone familie. Het was ook allemaal snel weer vergeten en vergeven. Want we hielden van elkaar en van t leven.
Elke keer je langs kwam, vol temperament, heel levenslustig, met die lieve lach op je gelaat, dat maakte ons gelukkig. Al snel leerde je op eigen benen staan. Je had een goede job. Je handen hebben trots en hard gewerkt. Je was een prima kok.
We weten dat je hart met héél veel liefde voor ons heeft geklopt.
Al wordt de pijn door de tijd wat dragelijker. In ons hart blijf je bij ons, alle nachten, alle dagen. Ook die hele scherpe kantjes worden iets lichter. We zullen je voor altijd blijven missen.
Toch geloven we dat je ergens heel gelukkig bent. Op een plaats waar je echte rust en vrede kent. Niemand van ons hier op aarde weet waar die plaats is.
Maar ga ernaar toe mijn jongen. Ga naar dat heldere licht. We voelen dat je goed bent terecht gekomen. Dat ze je daar, aan de overkant, met veel liefde hebben opgenomen .
Weet je Benny, het zijn die kleine dingen die ik het ergste mis.
Ze staan als met een scherpe pen in ons geheugen gegrift. Maar jongen, we blijven innig en diep van je houden.
Hier staan we allen samen om even tijd te maken,en steun te gevenaan de familie en vriendenvan Kim en Ken . Ja vandaag was het13 jaar geleden dat Tinny en nog anderen familie leden die doodse onver dragelijke pijn moest doorstaan,dat haar 2 kinderen van 8 en 12 jaar niet huiswaarts meer keerde. Bij mijn zoon heb ik toen gezegd het is net of ze voor de tweede maal de navelstrengdoor sneden ,zo een helse pijn gaat er door je heen en je voelt als moeder dan net als bij de geboorte het scheiden van je kind, maar toen gaf het kind een geschreeuw om te leven,nu gaf het bij jezelf een geschreeuw en gevoel dat er iets zwaar mis is op die moment . Je kent je kind toch zelf zo goed .Pijn is niet te meten wees daar maar zeker van .
Mensen die het zelfde hebben meegemaakt en mensen met het hart op de juiste plaatshebben en weten maar al tegoed dat deze pijn nooit over gaat. Zij verstaan wel die verdomde pijn ,die grote leegte die niet opvulbaar is . De vorige keer noemde ik jullie daar boven ook al engelen,dat zal ookzo zijn want wie of wat dan ook daar boven zou zo één of twee lieve kinderen niet als engeltjes toe laten . Wat daar boven ook mag zijn ik hoop en zo hou je het als ouder ook vol dat het goed is aan de overkant en dat het contact ergens blijft en dat is in je hart . Voor ken is het niet zo simpel om er over te praten of te schrijven want echte bewijzen hebben wevan hem nog niet . Aan de éne kant heb je kans dat je nog ergens vertroeft ,aan de andere kant kunnen we het ergste ver wachten dat je daar bent waar Kim gevonden is. Maar nog steeds niet terecht bent op ons aardse leven . Toch wil ik via deze brief nog eens extra vragen en hopen ken geef een teken waar je ook bent ,ben je niet meer in leven geef dan aub ook een teken .want niets is zo pijnlijk als het niet weten wat er gebeurd is met je kind .het is moeilijker te verdragen dan het aanvaarden van de dood maar dan kan je het een beetje plaatsen
Aan de dader zou ik zeggen of nee liever roepen na al die jaren laat je tong los hoe kan je er in Gods naam mee leven hoe kan je nog in de spiegel kijken iedere dag weer en weten wat je gedaan hebt .doe het aub je bent toch ook een mens van vlees en bloed .
Kim meisje lief jij bent daar bovenhopelijk in een mooiere en andere wereld dan wij .Kan jij geen hint geven naar beneden toe waar Ken zou zijn .zodat hij dan rustig bij jemag komen zodat jullie terug verenigt zijn en je mama en papa broers en familie eindelijk ook een plaatje geven kan aan die grote broer van je die je toen niet beschermen kon .maar het zeker heeft geprobeerd.daarom heeft hij ook recht op een plaatje . Aan de maatschappij en vooral justitie blijf ik spreken doe jullie ogen open je hebt ze toch gekregen om er iets mee te doen . Zie niet alleen wat er voor je ligt of gebeurd , maar kijk ernaaster tussener omheen dan vind je vast veel meer .stel je eigen niet te snel tevreden van dit is weer opgelost of geklasseerd want jij voelt niet wat wij voelen voor jullie is het je job een nr van een dossier .het is de laatste weken nog eens bewezen dat een dader kan hervallen ,dat er nog meer moorden gebeuren het is al bijna een dagelijks spel zelfs een man van 92 gaat door het lint.zegt jullie dit niets komaan zeg doe het nou het is een hulp kreet ,open je ogeneen moordenaar is een moordenaar en verdient dan zijn verdiende straf zoals wij ouder die ook geduldig moeten dragen .levenslang is geen zware opgave en je hebt je leven nog en binnen die poorten kan je je dan nog bewijzen .maar ons kind kan niet verder het is dood door iemand als jij. moordenaar zei of hij kan zich helaas niet meer bewijzen .
En laat die spiegels van het gerecht maar vuil maar steek het geld dat die twee maanden ruiten kost, in extra mensen of in speciale opdrachten die het zoeken van de dader nog kunnen vergemakkelijken of de vermisten nog sneller kunnen vinden .zodat er minder moorden gebeuren .want de ruiten worden toch steeds vuil .
MAAR STEEDS WEER EEN NIEUWE MOORD SNIJDT BIJ ONS OUDERS REEDS ALS SLACHTOFFER STEEDS WEER ALS EEN BOM IN ONS HART ;
Mijn moederhart huilt, Sinds ik jou, mijn kind ben verloren. Mijn moederhart huilt, Want jij bent uit mij geboren.
Mijn moederhart schreeuwt, Van heimwee, eenzaamheid en verdriet. Mijn moederhart schreeuwt, Niemand meer die mijn tranen ziet.
Mijn moederhart is gebroken, Vanaf de dag dat jij mij bent ontnomen. Mijn moederhart is gebroken, Nu ik besef, dat jij nooit meer bij mij zal komen.
Mijn moederhart zal nooit meer helen, Wanneer ik denk aan je humor, je lach en leuke praatjes. Mijn moederhart zal nooit meer helen, Want wij waren/zijn elkanders zielemaatjes.
ANTWERPEN - Aan het Asiadok worden donderdagavond Kim en Ken Heyrman herdacht. Broer en zus verdwenen op 4 januari 1994 op 8-jarige en 12-jarige leeftijd in de omgeving van het Antwerpse Schijnpoort. Donderdagavond verlieten ze exact dertien jaar geleden het ouderlijke huis in de Kerkstraat om te gaan logeren bij een vriendje in Merksem, maar daar kwamen ze nooit aan.
Donderdag verzamelen familie en vrienden om 18u30 aan het gedenkteken voor de twee aan het Asiadok, de plaats waar Kim ruim een maand na haar verdwijning in het water, misbruikt en met messteken vermoord, werd terug gevonden. Van haar broertje Ken ontbreekt tot op de dag van vandaag nog elk spoor, net als van de ontvoerder en moordenaar van Kim.
Tinny Mast, de moeder van de kinderen, wil de herdenking aan de droevige verjaardag jaarlijks levendig houden. Ze vreest dat Ken anders nooit teruggevonden zal worden en het verdwijningsdossier onopgelost zal blijven.
Wat is de taak van een herstelconsulent nu precies?
De opdracht van een herstelconsulent bestaat erin
«de gevangenis te begeleiden in het veranderingsproces naar een herstelgerichte cultuur ».
Hiertoe neemt hij initiatieven op een structureel niveau en dit gericht op zowel de gedetineerden en personeel als slachtoffers en externe diensten.
Als hoofdtaken onderscheiden we:
sensibiliseren van penitentiaire kaders voor een herstelgerichte detentie,
uitbouwen van overlegstructuren tussen diensten van de gevangenis en externe diensten om directe en/of indirecte communicatieprocessen tussen dader en slachtoffer mogelijk te maken,
ontwikkelen van overlegstructuren tussen diverse diensten binnen de gevangenis,
sensibiliseren van gedetineerden voor de slachtofferproblematiek en voor herstelgerichte detentie,
het informeren van slachtoffers en samenleving inzake strafuitvoering en herstel gerichte detentie.
Het herstelgericht werken in een detentiesituatie, betekent dat van de gedetineerde wordt verwacht dat hij inspanningen levert op het gebied van herstel. Dit betekent dat hij van bij aanvang van zijn detentie zijn verantwoordelijkheid opneemt naar het slachtoffer, zichzelf en zijn omgeving alsook de samenleving en dit via concrete initiatieven. Hiertoe kan hij gebruik maken van het herstelgericht aanbod dat in de gevangenis aanwezig is.
Daarnaast houdt herstelgerichte detentie in dat slachtoffers geïnformeerd worden, een antwoord krijgen op hun vragen en nauwer betrokken worden bij de strafuitvoering.
De samenleving krijgt eveneens en actieve rol toebedeelt en dient dit herstel mogelijk te maken.
Het herstel gericht aanbod dat de herstelconsulent organiseert, omvat herstelgerichte activiteiten en herstelgerichte acties. Dit aanbod kan verschillend zijn naargelang de specificiteit van de gevangenis.
A. Herstelgerichte activiteiten: Hieronder verstaan we initiatieven die gedetineerden kunnen voorbereiden in het zetten van effectieve stappen naar herstel tav slachtoffer, zichzelf en zijn omgeving en de samenleving. Ondermeer:
- Informatiesessies.
Gedetineerden worden gesensibiliseerd en geïnformeerd omtrent schuldbemiddeling, herstel bemiddeling, thema's zoals burgerlijke partij, slachtofferschap, e.a.
- Vorming rond slachtoffers.'
Het opzet van dit initiatief bestaat erin de gedetineerden te laten stilstaan bij zichzelf, hun misdrijf en de gevolgen voor het slachtoffer. Voor de gedetineerde kan het volgen van een opleiding rond slachtoffers een herstelvoorbereidende activiteit zijn die door een beter inzicht een stimulans vormt tot effectief herstel.
- Gespreksgroepen:
Hierbij wordt via het werken in groep de kans geboden om bij diverse thema's ( straffen, verantwoordelijkheid, herstel, ... ) die zich tijdens de detentie aandienen stil te staan.
. Herstelgerichte acties: Deze acties zijn concreet gericht op het effectief herstellen van de schade. Ondermeer:
- Betaling burgerlijke partij:
Tijdens de detentie moet van meet af aan structureel kansen gecreëerd te worden om de schade aan de slachtoffers financieel te vergoeden. Gedetineerden dienen hierbij actief aangesproken te worden op hun verantwoordelijkheid.
- Aanbod dader-slachtoffercommunicatie: Rechtstreekse of onrechtstreekse communicatie tussen gedetineerden en slachtoffer wordt mogelijk gemaakt. Dergelijke stappen komen tegemoet aan de reële nood van een aantal slachtoffers/daders in de afhandeling van de gevolgen van het misdrijf.
- Herstel ten aanzien van de samenleving: Ook de samenleving ondervindt nadelige gevolgen van criminaliteit. Herstelgerichte detentie wil ook ten aanzien van de samenleving zoeken naar aangepaste vormen van herstel. (bv. vrijwilligerswerk)
Verdere informatie kan men vragen bij de dienst slachtofferhulp of op de website: http://just.fgov.be/
Met zijn afgrondelijk leed was hij helemaal alleen
en stierf hij wel duizendmaal.
Hij keek naar de hemel en de hoge lucht
en de vogels en hun onbezorgde vlucht.
Hij keek bevragend naar de wolken
door zijn tranen heen en het kolken
van zijn onredelijke razernij.
Hij ging voor goede raad bij vrienden
en s avonds maakte hij ontroostbaar slagzij.
Want antwoorden had hij veel te veel gekregen, maar om de juiste vraag zat hij steeds meer verlegen.
Mijn wekelijks gedicht wordt meestal in het laatste nieuws gepubliceerd op de pagina van de overlijdensberichten. Mijn blik dwaalt dan onwillekeurig over al die papieren grafstenen, stomme getuigen van veel menselijk leed en schrijnend verdriet. Het overlijden van een geliefd persoon is altijd een verscheurend gebeuren. De dood blijkt te absurd om waar te zijn. Vooral dramatisch is het sterven van jonge mensen die nog alles of veel van het leven mochten verwachten en die voor hun nabestaanden onvervangbaar waren. Ouders die een kind verliezen, zijn verwond voor het leven en ongeneeslijk ziek van een herinnering waarmee zij blijven leven en zullen sterven.
Een leven gaat niet altijd over rozen Het is niet altijd manenschijn! Soms loopt het anders, Totaal niet verwacht Dan is het goed te weten dat je nooit echt alleen bent.
Woorden zijn er niet, wanneer ze het meest nodig zijn. Het is moeilijk de juiste woorden te kiezen; Eenmaal je ze hebt gevonden, Kunnen ze krachtig en helend zijn.
Soms is het zoeken naar de juiste woorden. Men zegt dat het een gave is Ik geloof eerder: Dat woorden recht uit het hart, meer zeggen dan wat dan ook. Oprecht gemeende woorden komen uit het hart. Het is echt niet nodig om de gepaste woorden te zoeken.
Mensen wensen ons allemaal veel geluk toe voor het komende jaar. Ook ik wil jullie dit wensen. Wel wil ik er nog het een en ander aan toe voegen.
Véél steun en gemeende vriendschap wens ik jullie toe. Vandaag is het voor velen een moeilijke dag, er is iemand tekort. We proberen net zoals iedereen vrolijk te zijn, maar .... diep van binnen voelt het toch helemaal anders. Daarom lieve mensen, ik hoop oprecht dat jullie een luisterend oor zullen vinden. Want als men naar je luistert, verzacht het een beetje de pijn. Een warme vriendschappelijke knuffel voor iedereen.
Voor veel mensen in rouw is de decembermaand een moeilijke maand. In winkels en in de media worden de feestdagen breed uitgemeten. Voor mensen die rouwen om het verlies van een dierbare wordt het gemis nog meer voelbaar rond deze dagen.
Sommigen hebben de neiging om de feestdagen dan maar te negeren. Gewoon doen alsof ze er niet zijn. Vaak omdat je er zo tegen op kan zien en niet weet hoe je deze dagen door moet komen. Misschien zijn anderen uitgenodigd bij familie of vrienden. Maar worden er dan mee geconfronteerd dat er niets wordt gezegd over het verlies en gemis. Omdat de familie denkt dat het beter is om je niet aan het gemis te herinneren.
Dat maakt eenzaam.
Mijn advies is om toch ( even) bewust aandacht te besteden aan je gemis. Juist gedurende deze dagen. Een vorm te zoeken om "iets te doen" met je verdriet.
Een idee kan zijn om bij het kerstontbijt een kaars aan te steken en stil te staan bij het leven van de dierbare. Of om dat ene speciale muziekstuk met aandacht te gaan beluisteren. Kijk maar welke vorm voor jou goed voelt. Mijn ervaring is dat nabestaanden het als goed ervaren om ook bij deze dagen bewust stil te hebben gestaan bij het gemis. Door er woorden of een vorm voor te zoeken creeer je voor jezelf ruimte en maak je het bespreekbaar.
Dagelijks denk ik aan jou Je leeft verder in mijn dromen Je bent toch zo dicht bij Dichter kan eigenlijk niet Maar . Ik zie je niet echt Ik kan je geen knuffel geven
De eindejaarsfeesten zijn nabij Iedereen viert feest Maar ik . Heel diep in mij Huil ik om jou Maar niemand ziet het De tranen zitten diep weggestopt in mij
Je kookte graag Je wist altijd wel iets speciaals te versieren Maar nu kan het niet meer Je bent er niet meer Alleen in mijn dromen en gedachten Leef je verder
Lieve meid ik mis je zo Vooral op die speciale dagen Feestdagen voor iedereen Met cadeautjes en beste wensen Zonder jou is niets meer hetzelfde Zelfs na jaren wordt het gemis nog erger
Je kunt niet zonder anderen. Als je soms denkt aan de pijnen het leed die jouw vrienden je deden, die gisteren nog zegden alles voor je te doen, of je denkt aan de woorden van haat die je nog dient te vergeten, dan heb je geen zin verder te doen. En dan krijg je terug de lust om in je schulp te kruipen, om alleen te gaan leven en je voeten te vegen aan de rest. En dan zweer je voortaan voor niemand je wil nog te buigen,je maakt je eigen wereld, je eigen nest. Maar denk niet, ik ga mijn eigen gang, denk niet ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder anderen.
Maar als je op straat even rondloopt enje kijkt naar al die koude gezichten, waarop je ziet wat de een voor de ander overheeft, of je luistert naar de wereld met haar moord en oorlogsberichten, dan vraag jeje af waarom je nu leeft. En dan krijg je de lust om je eigen eiland te kopen, weg van de mensen en weg van hun harteloos gedoe, om naar eigen maat je eigen pad te lopen, weg van je vrienden, want je bent het moe. Maar denk niet ik ga mijn eigen gang, denk niet ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder anderen.
Maar dan zie je misschien toevallig een paar fijne dingen, twee mensen die elkaar zomaar een pleziertje doen of gewoon twee anderen die gewoon proberen elkaar te beminnen dan krijg je lust om terug uit je hokje te kruipen, omdat je alleen geen haat maar ook geen vriendschap verkrijgt. En dan zweer je voortaan voor iedereen je wil te gaan buigen om de mensen te geven wat je van hen niet krijgt. Maar denk niet ik ga mijn gang, denk niet ik ga het veranderen,want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder anderen.
Regelmatig krijg ik mails met de vraag om verder te werken aan deze blog. De laatste maanden had ik het nogal hectisch druk met zoeken naar een nieuwe woning, pus de verhuis. Normaal gezien zal alles vanaf november stilletjesaan zijn gewone gangetje weer gaan. Dus beste mensen nog een klein beetje geduld. Met vriendelijke groeten, Marina
Twee maanden geleden schreef ik een aangetekende brief naar Mevrouw De Rouck, parketmagistrate te Gent, ivm het X1-dossier. Omdat ik tot op heden geen enkele reactie ontving, wil ik mijn brief publiek maken. Hieronder kan je de tekst lezen van de brief. Indien iemand onder de lezers me -je weet nooit !!- een accuraat antwoord kan geven op de vragen die ik stel, dan is dat bijzonder welkom
Ronse, dinsdag 28 maart 2006
Aan Mevrouw Eerste Substituut De Rouck, Parket, Gerechtsgebouw, Koophandelsplein, 23, 9000 Gent
Groene Dreef 29, 9830 St.Martens-Latem
Geachte Mevrouw De Rouck,
In de loop van dit jaar zal het tien jaar geleden zijn dat Regina Louf, alias X1, begon met getuigen in de rand van wat men is gaan noemen de zaak Dutroux. Het betrof een zogenaamd nevendossier.
In 2008 zal het tien jaar zijn dat in de audio-visuele media en in de geschreven pers uitgebreid aandacht werd geschonken aan het getuigenis van X1, en dat de X1-piste publiekelijk door verschillende parketwoordvoerders (van de parketten van Gent, Antwerpen, en Brussel) na uitgebreid onderzoek als afgesloten werd verklaard.
In 1998 ben ik me vanuit persoonlijke interesse beginnen verdiepen in het X1-verhaal; analyseerde en bestudeerde alles wat ik kon vinden wat erover gepubliceerd was en/of te raadplegen was. Ik had in de loop van de voorbije jaren met talrijke personen daaromtrent contact, bezocht een aantal locaties, bestudeerde gegevens uit het Belgisch Staatsblad, verzamelde allerlei internetinformatie enz...
Ik heb onlangs het idee opgevat om over mijn bevindingen, belevenissen en opzoekingen ivm de X1-piste misschien wel een boek te schrijven. Als mijn persoonlijke en familiale levensomstandigheden het toelaten zou ik met een manuscript van dat boek willen klaar zijn in de loop van 2008. Het is voor mezelf momenteel nog niet echt duidelijk of het boek de vorm van fictie, non-fictie, of faction zou/zal worden. Hoedanook, vind ik het bijzonder nuttig en relevant dat ik over zo waarheidsgetrouw mogelijke informatie beschik; in die optiek wil ik dan ook een aantal inlichtingen die ik vernam checken bij de instanties die kennis van zaken zouden moeten hebben omtrent die zaken.
Aan u zou ik graag om duidelijkheid willen vragen i.v.m.. volgende informatie, waarvan ik denk melding te zullen maken in mijn manuscript
Ik vermeld het onder de vorm van een zeer voorlopige formulering.
"Tijdens het onderzoek van de X1-piste werden beroepsagendas van haar pooier in beslag genomen bij een huiszoeking; die hadden betrekking op de periode 1979-1997 (ooit werd dit vermeld in een artikel in De Morgen). In het kader van een verhoor te Gent meende X1 dat ze van die agendaboekjes had zien liggen in een kantoor van de politie te Gent."
Mijn vragen aan u in dit verband, luiden: Is het juist dat de politie van Gent op bepaald ogenblik agendaboekjes van haar pooier, of copyen ervan in bezit heeft gehad? Gedurende welke periode had het parket/politie van Gent die gegevens ter beschikking?
"Uit goedingelichte bron -zo zegt men dat dan- vernam ik dat door het parket van Gent geen enkele onderzoeksdaad werd uitgevoerd op basis van de gegevens die door Tony genoteerd werden in de beroepsagendas die ter inzage lagen bij de bevoegde politionele/justitiële dienst te Gent. Er zou in het Gentse onderzoeksdossier althans geen enkel PV zitten waaruit blijkt dat het onderzoek gebruik heeft gemaakt van die agendagegevens, en/of waaruit blijkt dat die gegevens getoetst werden aan elementen die X1 aanbracht tijdens verhoren, in faxen en schriftjes enz..."
Mijn vragen in bovenstaand verband: Is het juist dat in het Gentse gerechtelijk onderzoeksdossier mbt de X1-piste er geen enkel PV te vinden is waaruit blijkt dat die beroepsagendas van Tony aangewend werden voor onderzoek, analyse, en/of voor specifiek uit te voeren of uitgevoerde onderzoeksdaden? Zeer bondig samengevat: is het juist te stellen dat het er in Gentse luik van het onderzoek van de X1-piste geen onderzoek heeft plaatsgehad van die beroepsagendas van Tony?
"Ik kan alleen maar vermoedens uiten over het waarom van het niet analyseren, checken, en toetsen van Tony's agendagegevens. Zo zou het kunnen zijn - maar dit is tot op heden alleen een veronderstelling- dat het Gentse parket/justitie op basis van zijn eigen onderzoek en dat van de andere parketten tot de conclusie was gekomen dat teveel elementen uit het X1getuigenis onmogelijk, onbetrouwbaar of niet verifieerbaar bleken te zijn, zodat besloten werd om die agendagegevens niet nader te onderzoeken , te analyseren en er onderzoeksdaden omtrent uit te voeren."
Mijn vraag aan u: Wat is de reële oorzaak, aanleiding, reden, verklaring, voor het feit dat het Gentse onderzoek geen gebruik heeft gemaakt van die beroepsagendagegevens?
Mevrouw De Rouck, ik zou het bijzonder op prijs stellen mocht u me in een schrijven op de vermelde vragen willen en kunnen antwoorden; dat creëert dan automatisch ook een onbetwistbare basis om latere eventuele discussies of problemen te vermijden.
Misschien is het een haalbaar voorstel voor u als ik die antwoorden van u kan ontvangen bij een persoonlijk onderhoud met u. Het kan best dat dit onmogelijk is; indien dat niet kan, dan hoop ik u alsnog bereid te vinden mijn brief te beantwoorden; zij het met een algemene reacte op de vragen in mijn brief , of met concrete antwoorden op de specifieke vragen.Uiteraard zou ik liefst het laatste zien gebeuren; dat zou blijk geven van goodwill en transparantie. Gelieve misschien ook te vermelden welke voorwaarden u verbindt aan de wijze waarop ik de door u aangebrachte informatie mag gebruiken, aanhalen, eventueel citeren. Dat alles kan alleen maar duidelijkheid scheppen over mijn (ver)houding tot uw dienst , ambt en omgekeerd.
In afwachting van uw reactie op dit niet alledaagse verzoek wellicht, met achting,
Begrijpelijk, maar niet verstandig. Zo noemt Brice De Ruyver, de veiligheidsadviseur van Verhofstadt, de eis van ouders van vermoorde kinderen om daders niet langer vroeger vrij te laten. "Deze mensen willen vergelding, en als een dader twintig jaar krijgt en tien jaar zit, leeft bij de ouders de perceptie ' dat het precies toch niet zo erg is wat die man met hun kind gedaan heeft'. Ik begrijp deze ouders, maar ik ga niet akkoord met hun eis om vervroegde invrijheidsstelling dan maar af te schaffen. Vergelding is niet het enige wat telt. Het zou zelfs een slechte zaak zijn mocht elke dader zijn straf tot de laatste dag uitzitten, meent De Ruyver. "Als er geen kans bestond om vroeger vrij te komen, zouden gevangenen ook geen moeite doen om hun leven te beteren, ervoor zorgen dat ze werk hebben als ze buiten komen. Bij vervroegde invrijheidsstelling woden inzet en motivatie van daders om hun leven een nieuwe draai te geven beloond. " Vaak gelden er ook voorwaarden bij de invrijheidstelling, en kunnen we hen in de maatschappij laten stappen. Zonder de kans vroeger vrij te komen zouden gevangenen geneigd zijn om gewoon hun tijd uit te zitten en niks te veranderen. En dat zou een slechte zaak zijn voor iedereen. Als daders dan vrijkomen hebben ze niks geleerd. De ouders van vermoorde kinderen klagen ook daders aan die onterecht te vroeg zijn vrijgekomen. "Dat kan gebeuren, vergissingen zijn menselijk. Een vervroegde vrijlating is een berekende gok. Maar ik geloof dat het meer voordelen dan nadelen heeft. Je mag het kind niet met het badwater weggooien". Artikel in De Morgen
Reactie Ik heb de indruk dat Brice De Ruyver totaal niet weet waarover hij praat. Ik ben benieuwd mocht er een van zijn kinderen vermoord worden of hij dan ook akkoord zou gaan met 1/3 van de straf. Maar daar zal deze heer wel geen antwoord op geven denk ik. Marina mama van Karoline
Reactie
open bief aan : Dhr. Brice DeRuyver, veiligheidsadviseur van Dhr. Verhofstadt
Dhr . Brice De Ruyver, zegt in de krant De Morgen van heden, dat wij als ouder van een vermoord kind vergelding zoeken. En dat het een slechte zaak zou zijn dat elke dader zijn straf zou moeten uitzitten tot de laatste dag.
Vervroegde invrijheidsstelling zou er moeten toe bijdragen dat daders hun leven beteren, terwijl ze in de cel zitten.
Wij weten ondertussen ook al wel dat ze vroeger vrij komen. Maar als ik als normaal burger (denk ik toch) terugdenk aan de ontvoering van Anthony De Clerck, moet ik denken aan klassejustitie. De beide daders zijn LEVENSLANG VEROORDEELD VOOR ONTVOERING, werden vrijgelaten na ongeveer 12 jaar MAAR WEL ONDER ELEKTRONISCH TOEZICHT VOOR DE REST VAN HUN STRAF !!!!!!!! Waarom kan dat ook niet voor MOORDENAARS die vervroegd vrij komen. Ik persoonlijk vind dat dit zelfs nog een zwaardere straf, dan dat ze hun volledige tijd in de cel zouden moeten blijven. Ze zijn ergens vrij, maar kunnen toch niet doen, gaan en staan waar ze zin in hebben, naar kijken, maar niet aankomen en ik denk dat dit een zware straf moet zijn, te vergelijken met een kind dat een ijsje voor zich krijgt, maar het niet mag opeten.
Tevens wens ik er in naam van de vzw Ouders van een Vermoord Kind op te wijzen, dat wij zeker niet jaloers zijn op de ouders van Joe, Luna en NDoye, omdat zij (volgens de pers) meer aandacht zouden krijgen dan onze kinderen, ik vind dit laag bij de grond. Ik denk dat wij, de ouders en familieleden van de recente slachtoffers beter begrijpen dan het is eender wie.
Want erover schrijven en/of praten is gemakkelijk, maar je moet het zelf meemaken.
Wij hebben hetzelfde meegemaakt,
PERS toen de moord gebeurd was, je mag rekenen ongeveer 2 weken,
PERS tijdens het proces ongeveer 10 dagen
Pers tijdens de uitspraak. EN DAN ????
Waar is de PERS als de dader na 1/3 vrij komt ??????
Dan hoor je of zie je niemand,
zelfs niet als je als ouder naast de moordenaar mag gaan zitten in de gevangenis en voor een commissie moet gaan uitleggen, waarom je niet wil dat de dader vrijkomt na 1/3. Hij mag daarna wel achter gesloten deuren en zonder dat je erbij bent uitleggen waarom hij wel mag vrijkomen.
Is dat GERECHTIGHEID ???
En als je dit als groep, dan wil aankaarten, krijg je de opmerking dat we jaloers zouden zijn en belust op wraak.
Ik wens er tevens op te wijzen, dat wij met onze petitie zijn begonnen lang voor deze moorden gebeurd zijn en wij hopen nog veel handtekeningen te verzamelen, zodanig dat de moordenaars van ALLE kinderen een gepaste straf krijgen en niet na 1/3 vrijkomen, of misschien nog niet zo slecht, de rest van hun straf onder elektronisch toezicht zouden moeten uitzitten.
Of is dit enkel weggelegd als je genoeg geld hebt? (persoonlijke mening)
Wij wensen, langs deze weg nogmaals sterkte en medeleven te betuigen aan de ouders van de recente slachtoffers.
Lydia De Decker mama van Sally Planetariumlaan 31 2610 Wilrijk
Brice De Ruyver : Vergelding is niet het enige wat telt in DM 22mei
Als mama van vier kinderen waarvan één vermoorde kleine jongen, vind ik de reactie van Brice De Ruyver over Ouders van Vermoorde Kinderen, begrijpelijk, maar uitermate onverstandig en zeer ongepast en weinig inlevend naar de ouders van wie hun kind vermoord werd.
Het eert de heer De Ruyver veel te weten over hoe daders van levensdelicten zich voelen en hoe men deze kan motiveren tot een beter gedrag en een vooruitzicht tot een beter leven. Ik vermoed dat deze kennis grondt op allerlei statistieken en cijfermateriaal terug te vinden in studies over daders en de nodige ondersteuning voor daders.
Mijn ervaring leert me echter dat er heel weinig studiemateriaal terug te vinden is over hoe slachtoffers en nabestaanden van levensdelicten, kunnen overleven, ondersteuning en begrip vinden voor de ravage die in hun leven werd aangericht, en vaak wordt er met geen woord gerept over de financiële en economische nevenverschijnselen die hiermee gepaard gaan en waar niemand bij stilstaat.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de heer De Ruyver nooit voor soortgelijke situatie komt te staan dat iemand uit zijn gezin koelbloedig wordt vermoord. Waar zou de heer De Ruyver nog het vertrouwen in veiligheid en justitie vinden, als dit gebeurt nadat hijzelf aan instanties heeft laten weten dat er dreigementen waren. Zou hij het dan nog gepast vinden om de woorden berekende gok in zijn mond te nemen, als hij spreekt over vervroegde vrijlating ?
Ouders van Vermoorde Kinderen willen vergelding, is een uitspraak van de heer De Ruyver die mij heel erg bitter in de oren klinkt. Krijgen wij nu ook nog eens de stempel van wraaknemende dader ?
Wij, Ouders van Vermoorde Kinderen nemen het niemand, en zeker niet de heer De Ruyver kwalijk dat hij niet weet hoe het leven van een ouder van een vermoord kind door elkaar is gehaald. Het is een ellende die nooit overgaat, ook al gaan er jaren overheen.
Graag wil ik de heer De Ruyver uitnodigen om gedurende één enkele dag samen met mij op stap te gaan, en de moed te hebben om gedurende één luttele dag de ravage die niet ophoudt, te ondergaan en aan te zien.
Begrijpen en voelen zoals wij ons diep van binnen voelen, zal van hem niet verwacht worden. Het vraagt echter al heel wat moed om een paar uren de ogen niet langer te sluiten voor de pijn van Ouders van wie hun kind werd vermoord. Het vergt ook intellectuele eerlijkheid en heel veel inzicht en empathie om te zien dat het bij slachtoffers inderdaad niet alleen gaat over vergelding. Wat kan trouwens als vergelding staan tegenover de moord van hun kind. Niks, gewoon niks
Ik hoop dat de heer De Ruyver zich sterk genoeg weet om op mijn uitnodiging in te gaan en graag wil ik hem dan in een persoonlijk gesprek toelichten waarom zijn uitspraak naar de Ouders van Vermoorde Kinderen Je mag het kind niet met het badwater weggooien zo verschrikkelijk ongepast klinkt.
Vandaag is het de mars van de hoop , voor de ouders, de kinderen, familieleden en vrienden van de kinderen die vermoord werden.
Want tot vandaag zijn zij het allen die het verdriet diep van binnen meedragen.
Ze proberen, verder te gaan met hun leven, proberen terug te genieten en te lachen.
Maar diep van binnen zit de pijn die niemand kan voelen, dan wij, die het meegemaakt hebben.
Daarom vragen wij vandaag aandacht voor onze mars, niet van de mensen die het meegemaakt hebben, maar van alle mensen. Ik vraag jullie a.u.b. word wakker, doe die rolluiken niet naar beneden en blijf niet stil in jullie stoel zitten achter TV of PC. Maar kom mee op voor onze rechten. Er is nog zoveel te doen in ons klein landje. Maar zolang de maatschappij blijft slapen, gaat er zeker niets veranderen.
En dat willen wij juist niet.
Wij willen verandering op verschillende vlakken. Maar zéér zeker voor de straffen van moordenaars.
Zij die veroordeeld zijn voor 25 jaar of levenslang, geloof dit zeker niet, want na een aantal jaren komen ze vrij.
Dus waarom niet ze een vast aantal jaren effectief laten zitten.
Als dader en je bent een beetje mens, moet je tegenover jezelf rechtvaardig zijn en de straf aanvaarden en uitzitten. Zodat je tegen jezelf kan zeggen ik heb iets slecht gedaan, maar ik heb mijn straf uitgezeten DAN heb je als moordenaar recht op een tweede kans.
De pijn en het verdriet zal bij ons niet minder zijn, maar we kunnen er vrede meenemen dat de dader gestraft is geweest en zijn straf heeft uitgezeten.
Ons kind heeft nooit een tweede kans gekregen, om nog niet op te noemen wat wij van ons vermoord kind allemaal moeten missen.
A.u.b. mensen, denk niet mij overkomt dat niet, want voor je het weet maak je zo iets wel mee. En dan gaan jullie ons begrijpen.
Onze onmacht tegen de wet die voor ons helemaal niet goed te keuren is.
Onze wetten waar verandering in moet komen.
Onze wetten met hun draaiboeken, waar bladeren moeten bijgevoegd- en/of aangepast worden.
Onze regering moet eens heel even hun ogen sluiten in een stille kamer en hun kinderen voor de geest halen en zich dan voorstellen dat één van die kinderen word vermoord, dat je er niet meer aan kan, je ze niet meer ziet ouder worden, dat je een léég gevoel krijgt.
Voel en wees eerlijk wat je dan diep in je hart voelt, wel dat gevoel hebben wij alle dagen.
Bedankt dat deze mars in alle sereniteit heeft kunnen doorgaan
Mars van de hoop.
Wij zijn niet in het wit, de kleur van de hoop, maar in het zwart.
Dat klopt.
Wij hebben geen hoop meer, dat hebben ze ons afgepakt.
Daarom kozen wij voor zwart.
Ondanks het feit, dat we door zowat iedereen uit de media geboycot werden, zijn jullie talrijk opgekomen om onze eisen kracht bij te zetten, ook de nmbs wilde geen kortingen toekennen zoals bij eerdere marsen.
Men was blijkbaar bang voor een te grote volkstoeloop.
Bedankt dat jullie er zijn.
Het is inderdaad zo, als je niet vermoord word door een allochtoon of door een of ander dolgedraaide racist je het nieuws niet haalt.
Wij zijn geen nieuws meer, niet spectaculair genoeg.
De kranten schreven bijna niets over onze mars van de hoop.
Wat wij vragen druist in tegen de huidige wetgeving, dat is juist.
Is het misschien daarom dat wij geboycot worden?
Wij zijn een niet gebonden politieke vereniging. Toch wil ik de aanwezige politiekers bedanken voor hun komst. Wij stuurden naar alle politieke partijen een uitnodiging om naar de mars van de hoop te komen, maar helaas ..
Aan verschillende politici heb ik gevraagd: als uw kind vermoord wordt, zou u dan tevreden zijn of het normaal vinden dat de moordenaar van je kind na één derde vrijkomt?
De antwoorden die ik kreeg waren verschillend:
-dat is iets anders
-daar heb ik nog niet bij stil gestaan
-dat zal wel niet gebeuren zeker
-ik weet niet wat ik hier moet op antwoorden
-het strafste antwoord dat ik kreeg was: één derde van de straf mag blijven, maar, als een van mijn kinderen zou vermoord worden, dan weet ik zeker dat hij nooit de gevangenis levend zal verlaten.
Is men nu blank, zwart, bruin, rood of geel, welke rol speelt dat?
Niemand verdient het om vermoord te worden.
Er zijn geen redenen voor moord.
-We hopen dat deze mars niet voor niks is geweest
-We hopen dat dit een duidelijk signaal is naar de regering toe.
-We hopen dat we nu eindelijk gehoor krijgen en dat de wet aangepast word voor daders van levensdelicten, doodslag en moord
-Wij ouders hopen dat er effectieve straffen komen.
-Wij hopen dat de uitspraak van de rechters gerespecteerd wordt. Welke zin heeft een uitspraak van 20 jaar als de dader na een goede 6 jaar al weer vrij is?
-Wij hopen dat die onzekerheid van één derde van de straf verdwijnt. Het is juist dat een dader niet altijd juist op een derde vrijkomt. Maar zowel voor de dader als voor ons, is het beter om van op het proces te weten, wanneer de moordenaar van ons kind vrijkomt. Weg met die onzekerheid. Geef ons een juiste datum.
-We hopen dat men naar ons zal luisteren
-We hopen dat politici de handen in elkaar zullen slaan voor effectieve straffen
-We hopen en dat is een utopie, dat weten we, dat het moorden stopt.
-We hopen op strengere straffen, het is de enige afschrikmiddel voor criminelen. Want zo wie zo, krijgen zij altijd een tweede kans. Wij en ons kind kregen levenslang.
-Wij hopen dat ook jeugdige daders hun straf niet ontlopen.
-Wij hopen meer duidelijkheid te krijgen bij internering. Ook voor deze nabestaanden is het een hel, om geen informatie te krijgen.
-We hopen op meer rechten en gratis hulp voor de nabestaanden van de slachtoffers
-We hopen op rechtvaardige maar effectieve straffen
In februari zijn we gestart met een petitie, voor effectieve straffen voor levensdelicten, moord en doodslag. Onze petitie loopt tot eind september. In de maand oktober willen we die afgeven aan justitie, in de hoop dat die niet belanden in de kelders, zonder er gehoor aan te geven, zoals in 1993. Er werden ons toen veel beloften gedaan.
Wat ons het meest opvalt, is dat politiekers uit alle partijen, magistraten, politiemensen en advocaten onze petitie getekend hebben.
-We hopen dat onze petitie niet zal liggen verrotten in de kelders van het parlement zoals dat in het verleden met dergelijke petities al gebeurd is
-We hopen dat dit werkt als een afschrikmiddel voor potentiële daders
-We hopen dat dit helpt om zinloos geweld uit onze maatschappij te bannen
We hebben tot op heden 50.000 handtekeningen en we gaan door tot in september.
Wie nog niet getekend heeft kan dit hier nog altijd doen.
We zijn ook nog steeds op zoek naar medewerkers.
Wie wil kan hier bij ons petitiebladen komen halen.
Mogen wij vragen om één minuut stilte, voor alle slachtoffers van levensdelicten, doodslag, moord en niet alleen zinloos geweld, maar alle geweld.
We danken jullie voor jullie komst en dit in naam van alle ouders van een vermoord kind, minderjarig of meerderjarig, leeftijd speelt geen rol.
Het is altijd iemands kind die vermoord werd.
We wensen jullie een veilige thuiskomst en geven jullie en jullie kinderen een warme, dikke knuffel van ons, ouders van een vermoord kind.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
