Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
11-02-2007
Herdenkingskaartje Bart Bonroy
Bart Bonroy
Hij werd geboren te Oostende
Op 27 december 1988
Op 3 februari werd hem
Op brutale wijze het leven ontnomen.
Lieve Bart Wij zijn een stukje Zoveel vragen blijven Voor altijd onbeantwoord
Je genoot van het leven Alleen je lichaam is weggenomen Niet wat je was, en ook niet wat je zei Onze handen kunnen elkaar niet meer raken Maar in ons hart zullen we nog altijd Grapjes met je maken Wat in onze herinnering blijft, is je lach
Bedankt voor alles Wat je ons hebt gegeven We houden van je
Mama en papa
Lieve broer Waarom?! Afscheid van je nemen doet zon zeer! We missen je grapjes We zien je graag!!!
Verschillende mensen zie ik hier naar mij staan kijken met de vraag in hun ogen:
zal zij nu ook afkomen met zinloos geweld? Nee dat doe ik niet.
Omdat ik vind dat alle geweld zinloos is.
Het is ook niet mijn bedoeling om hier een preek af te steken, dat laat ik aan anderen over.
Ik sta hier als voorzitster van de vereniging ouders van een vermoord kind.
In naam van alle ouders van een vermoord kind, kom ik de ouders en familie een hart onder de riem steken.
Bart is er niet meer.
Net zoals velen voor hem en velen na hem is hij gedood, zomaar.
Met welke verhalen en drogreden ze ook afkomen, deze jonge man kan zich niet meer verdedigen.
Ik heb Bart niet gekend, spijtig.
Hij was voor velen een toffe kameraad.
Ook een fervente voetballer, daar kunnen zijn trainer en medespelers over getuigen.
De dood van Bart laat de voetbalwereld niet onberoerd.
Sporting Blankenberge, waar mijn zoon Brecht recent meespeelt in de eerste ploeg, zal gedurende het weekend één minuut stilte houden, dit van duveltjes tot en met de eerste ploeg. Dit als morele steun en erkentelijkheid voor de familie van Bart.
Zijn ouders, zijn broers Stijn en Hans en zijn zus Aïsha.
Wraak leidt tot geweld, gevangenisstraf en een levenslange stempel voor zowel jezelf en je familie.
We weten het, er zijn altijd een paar oproerkraaiers die het beter zullen weten en de dood van Bart als gelegenheid aangrijpen om amok te maken.
Spijtig.
Naar de ouders van de dader mag er geen steen geworpen worden.
Zij hebben hun zoon niet opgevoed tot een mens die een andere neersteekt.
Ook die mensen kunnen steun gebruiken in het verwerken van hun leed.
Ook zij, hebben hiervoor niet gekozen.
Met de tijd komt hij weer naar huis, hij krijgt een tweede kans. Bart niet.
Jullie staan hier massaal samen, maar zal dat binnen een paar maanden ook zo zijn?
Of zullen de ouders en familie stilletjes aan vergeten worden, zoals bij de andere ouders van een vermoord kind?
Zullen jullie eraan denken om af en toe iets van jullie te laten horen?
Een belletje, een kaartje, een mailtje, om te tonen dat jullie hen niet vergeten zijn, zal hen enorm veel deugd doen.
Ik hoop dat jullie dit niet zullen vergeten.
We staan hier nu op de zoveelste wake of mars.
De vraag is welke politieker durft hiervoor zijn verantwoordelijkheid opnemen en er iets aan doen.
Met deze vraag wil ik afronden en jullie bedanken er te zijn.
Elke dag opnieuw jouw melodie. Elke dag opnieuw naar jou op zoek. Elke dag opnieuw mijn fantasie. Elke dag opnieuw een traan, een zakdoek.
Elke dag opnieuw wil ik je voelen. Elke dag opnieuw schuil je in mijn hart. Elke dag opnieuw ervaar ik lege stoelen. Die stoel van jou was toch zo apart.
Elke dag opnieuw groet ik jou. Elke dag opnieuw een kaarsje dat brandt. De warmte van de kaars geeft me kou. De kilte van de dood lijkt in mij gestrand.
Elke dag opnieuw sta ik met je op. 's Avonds ga ik slapen met jou in gedachten. En 's nachts doolt verleden zo in mijn kop. Dat ik je telkens in mijn dromen kon verwachten.
wat betekent dat je naar een ander toegaat in een gelijke situatie - is dat je erkent dat je het niet alleen kunt. Die erkenning is wijs. Het verlies van een kind is vaak zo ingrijpend dat dit verlies niet alleen verwerkt kan worden. Ieder die de weg van dit verlies heeft te gaan zal momenten en zelfs tijden ervaren dat men zich "alleen" voelt. De ontmoeting met anderen maakt de weg lichter.
De tweede betekenis van zelfhulp is het vinden van een plaats waar herkenning en begrip is. De meeste mensen hebben zich tevoren niet of nauwelijks verdiept in wat rouwen is en welke gevoelens en gedragingen dit teweeg kan brengen. Het is niet vreemd als je denkt dat het vreemd is wat je voelt. Horen dat anderen gelijke ervaringen kennen, maakt je eigen ervaring minder vreemd. Dit kan je bevrijden uit een isolement.
De derde betekenis van zelfhulp is het vinden van begrip voor je behoefte aan herinneren. Het is de schrijnende ervaring van velen dat al na korte tijd de naam van de overledene vermeden wordt, niet meer genoemd wordt. Juist door te kunnen vertellen, door met verhalen te herinneren en daarvoor gehoor te vinden en de emoties te mogen uiten, kan aan het verlies een plaats worden gegeven, kun je door je verdriet heengroeien.
De vierde betekenis van zelfhulp is het vinden van vriendschap en solidariteit. Veel mensen ervaren in het verlies dat hun sociale netwerk ingrijpend verandert. Er zijn mensen van wie men veel verwachtte en die men niet meer terugziet of bij wie men niet meer terecht kan. Er zijn ook minder mensen op wie men echt kan terugvallen. Familiebanden bieden niet altijd die warmte en steun die verwacht worden. Ook binnen de eigen relatie is er vaak sprake van
ongelijkheid en ongelijktijdigheid in het omgaan met het verlies. Mannen blijken nog al eens moeilijk over hun gevoelens te kunnen praten of verbergen zich in hard werken en flink gedrag. Dat alles kan de relatie onder grote druk zetten. Juist nu je elkaar erg nodig hebt. Binnen de zelfhulpgroep worden deze ervaringen vaak sneller verstaan omdat meerderen een gelijke ervaring opdoen.
De vijfde betekenis van zelfhulp is de erkenning dat verdriet om een kind niet primair thuishoort bij de professionele hulpverlening. Voor sommigen is hulp van de geestelijke gezondheidszorg nodig omdat er zich gelijktijdig nog meer problemen aandienen. Maar in de meeste mensen is voldoende kracht aanwezig om zelf met dit verlies om te kunnen gaan, als zij daarbij terug kunnen vallen op mensen die de lange weg van de rouw met hen mee willen gaan.
De zesde betekenis van zelfhulp is dat je er van elkaar kunt leren hoe je om kunt gaan met nieuwe vragen waar je voor staat. Dat kunnen zeer uiteenlopende vragen zijn, zoals hoe ga je om met mensen die niet op bezoek durven te komen. Maar ook als één van de partners spreekt over de mogelijkheid om weer in verwachting te raken en je bent daar zelf niet aan toe. Of hoe ga je om met de feest- of gedenkdagen zoals vaderdag en moederdag.
De zevende betekenis van de zelfhulp is het hervinden van je eigen kracht. De zelfhulpgroep kan deels de functie van een soort baarmoeder zijn, waar je kunt schuilen; maar dat is geen einddoel. Het gaat erom dat je opnieuw wordt geboren. Of om het te zeggen met de titel van Heleen Schoots haar boek: opnieuw leren leven.
De achtste betekenis van de zelfhulp is dat zij bijdraagt aan een continu bewustwordingsproces in de samenleving die aandacht heeft voor de positie van rouwenden, in het bijzonder de rouw om een kind. In deze samenleving is het verdriet sterk geprivatiseerd. Verbanden van buurt en kerk zijn voor velen niet meer vanzelfsprekende leefverbanden waar zin en steun wordt gevonden. Op het werk is er vaak weinig of geen aandacht voor de mens in het verlies. De zelfhulp met verhalen in de pers, uitnodigingen naar ouders toe, blijft de samenleving attent maken op deze werkelijkheid. Soms leidt dit tot maatschappelijke actie, zoals op de indrukwekkende wijze is gedaan door de werkgroep van ouders van een vermoord kind in hun boek:"Leven met een schaduw".
De negende betekenis kan een pedagogische zijn: leden van de zelfhulp worden uitgenodigd om aan professionele hulpverleners te vertellen wat de behoeften en de noden zijn van mensen die een verlies doormaken. Ik noem als voorbeeld het verlies tijdens de geboorte, waarover Manu Keirse zijn studie deed. Het is van het grootste belang dat professionele hulpverleners weten hoe hier adequaat gehandeld moet worden. Door uit ervaringen te vernemen kan dit handelen verbeterd worden.
De tiende betekenis die ik tot slot noem is die van hoop. Dat op vrijwillige basis zoveel mensen zichzelf beschikbaar stellen voor elkaar om elkaar te steunen. Dàt is een teken van hoop en licht.
Arthur Polspoel, Monique Dujardin, Kathleen Roskams
Davidsfonds 2006 -128 blz
Een vernieuwend boek over een nog te weinig gekende troostbron: wat lotgenoten voor elkaar kunnen betekenen in een rouwgroep.
'Het leven gaat verder'. Vaak de laatste zin van een gesprek met iemand die een geliefde is verloren. Niet kwaad bedoeld, maar wel pijnlijk. Want de wereld staat stil na de dood van een dierbare. Men verdrinkt in verdriet. En niemand lijkt dat écht te willen begrijpen. Men draait het hoofd weg van het betraande gelaat.
Behalve lotgenoten misschien.
Mensen die worstelen met dezelfde woede en pijn, met hetzelfde gevecht tussen verstand en emotie, met dezelfde vragen naar zingeving. Verwerken kan niemand voor een ander doen. Maar anderen kunnen je wel steunen. 'Het leven gaat verder, zeggen ze.' toont hoe rouwgroepen troost en wat hoop kunnen bieden.
Wat is rouwen precies?
Hoe werkt een rouwgroep?
Hoe kan ik er terecht?
Op een heldere manier schetsen de auteurs de doelstellingen, de werking en de effecten van lotgenotengroepen voor rouwenden. Uit de vele aangrijpende getuigenissen en brieven kunnen zowel nabestaanden als spontane en professionele hulpverleners moed en inspiratie putten.
Aanbevolen voor ieder die rouwt en voor allen die in de hulpverlening staan.
Doe je ogen open vertel me wat je ziet. Is er een plekje voor mij in jouw wereld? Neen, ik kan hem niets vergeven zelfs niet, gewoon proberen te vergeten en beginnen, bij vandaag.
Om de dag denk ik aan jou aan wat ik jou nog had willen zeggen Maar de woorden, de woorden zijn lang niet alles. Ik loop tegen de muur, 'k ben steeds meer overstuur En ik ben niet alleen, maar denk steeds aan jou.
Ik kijk naar je foto ik zie in je ogen ons verhaal en nu dit voor eeuwig is allemaal ik laat je zien, laat mij ook zien. kom nou lat het me aub zien.
Ik ga weer terug ik ga tot het uiterste ik bedenk wat we vandaag hadden gedaan en of waar we naartoe zouden zijn gegaan Kijk toch eens om je heen, wees toch niet meer alleen Ik weet dat we ooit nog terug samen zullen zijn. Is het niet vandaag, dan morgen misschien?
Jij, jij was echt een wonder Jij was niet gewoon, maar heel bijzonder. Jij liep altijd met wijde armen. Armen waar iedereen zich mocht verwarmen. Jij was als de zon En scheen elke dag. Je gaf alles wat je kon En steeds met een brede lach. Maar niemand wist dat na die pijn Je nooit meer bij ons kon zijn. Ik mis je, heb veel verdriet Maar weet één ding Ik vergeet je niet!
Afscheid nemen... Misschien een tot ziens of een vaarwel Afscheid nemen... Eeen stukje van mezelf, dat ik ongewild, moet weggeven. Ik voel me nietig
Afscheid nemen... Is als een kaars, die je onmogelijk in één adem kan uitblazen als een bliksemflits. Maar die je moet laten uitdoven, om de diepste wonde te genezen.
Afscheid nemen... Is een langdurig proces, van dagen, maanden of jaren. Gelukkig blijft de herinnering bestaan. En een goede herinnering, aan datgene waarvan je moet afscheid nemen, is goud waard.
Als ik doodga, ween dan niet. Weet dan dat ik immers van je hield en slechts gelukkig was, als ik jou gelukkig kon zien.
Laat niet tot de dode komen die levend niet naar hem wou zien.
Blijf bij mij en warm mijn handen. Kus zacht mijn hart zodat 't nog eens warmen kan.
Als straks te vlug het eeuwige afscheid komt, laat dan bij mij jouw liefde blijven ... en ween niet ... en weet dat ik nog veel van je hou.
Als ik ooit doodga, begraaf me dan niet verstik me niet onder een zware steen maar laat me de kans om vrij te zijn en te gaan over de grenzen van de dood. Mee met de wind als de witte vogels in de groene natuur die ik bewonderde tijdens mijn leven.
Als ik ooit doodga, verstik me dan niet in je tranen, maar schep een herinnering aan mijn lach, niet op mijn graf, maar in je eigen levensfeer, daar waar je gelukkig was.
Weduwe pleit in gevangenis tegen vrijlating van moordenaar
Weduwe pleit in gevangenis tegen vrijlating van moordenaar
AALST/LEUVEN - Isabelle Ramon, de weduwe van de vermoorde agent Patrick Lanckman uit Aalst, stond gisteren na veertien jaar voor het eerst oog in oog met dader Guy Oste (54). De vrouw probeerde in Leuven Centraal de Commissie Voorwaardelijke Invrijheidsstelling te overtuigen om de dubbele moordenaar nog niet vrij te laten.
De zitting van de Commissie Voorwaardelijke Invrijheidsstelling in Leuven Centraal was voor de weduwe van de vermoorde agent Patrick Lanckman (31) een nachtmerrie. Isabelle Ramon kon al dagen niet slapen en zou niet kunnen leven met de gedachte dat de moordenaar van haar man nu al vrij zou komen nadat hij in 1994 door het Hof van Assisen werd veroordeeld tot levenslang.
Oste kreeg die straf omdat hij op 6 november 1992 twee politieagenten uit Aalst om het leven bracht aan supermarkt Colruyt. Weduwe Isabelle is strijdlustig, maar anderzijds ook aangeslagen: ,,Ik heb absoluut geen goed gevoel bij de eerste confrontatie met Oste. Hij zat daar als een koele kikker. De confrontatie was niet goed voor mijn gemoedsrust, maar gelukkig heb ik mijn zeg mogen doen voor de commissie. Toch komt het allemaal hard aan en is de eerste ontmoeting in veertien jaar maar moeilijk te verteren. Ik hoop dat de commissie tot het besluit komt om de moordenaar van mijn man nog niet vrij te laten.''
De beslissing valt binnen twee weken. De weduwe van agent Patrick Lanckman wijst op de brutaliteit van de zware feiten. ,,Mijn man zat in de wagen en probeerde nog zijn wapen boven te halen. Tevergeefs. Op het ogenblik van de moord was ik zeven maanden zwanger van mijn zoon Nick, ondertussen veertien jaar. De moordenaar heeft nooit spijt betoond.'' (bmk)
Op de laatste dagen vóór Kerstmis, haastte ik me nog naar de stad om cadeaus te kopen waar ik nog niet in geslaagd was om eerder te kopen. Terwijl ik aan het kijken was op speelgoedafdeling, merkte ik een kleine jongen op van ongeveer 5 jaar. Hij hield een pop tegen zijn borst gedrukt en streelde het haar van de pop en keek zo droevig. Ik was benieuwd voor wie deze pop bedoeld was.
Dan draaide de kleine jongen zich om en vroeg aan de oude vrouw naast hem: "Oma, weet u zeker dat ik niet genoeg geld heb?" De oude dame antwoordde: "Ik weet dat je niet genoeg geld hebt om deze pop te kopen, mijn beste kind."
Dan vroeg zij hem om hier 5 minuten te blijven terwijl zij gauw even rond ging kijken. De kleine jongen hield de pop nog in zijn hand. Tot slot liep ik naar hem toe en ik vroeg hem aan wie hij de pop wilde geven. Het is de pop die mijn zus zo graag wilde hebben voor Kerstmis. Zij was zo zeker dat de Kerstman hem zou geven.'
Ik antwoordde hem dat de Kerstman hem misschien wel zou brengen. Maar hij antwoordde droevig: "de Kerstman kan hem niet aan haar geven waar zij nu is. Ik moet de pop aan mijn moeder geven zodat zij hem aan haar kan geven wanneer zij daarheen gaat." Zijn ogen waren zo droevig terwijl hij dit zei. 'Mijn zus is naar God gegaan en papa zegt dat mama Ook spoedig naar God zal gaan. dus ik dacht dan kan zij de pop aan mijn zus geven. " Dan toonde hij me een zeer aardige foto van hem waar hij aan het lachen was. Hij zei: "ik wil ook dat ze deze foto meeneemt zodat ze mij niet vergeet."
Ontdaan van dit verhaal keek ik snel in mijn portemonnee en gaf de jongen wat geld. Gaf hem wat extra geld omdat hij eigenlijk ook nog een witte roos bij haar wilde leggen.
Toen ik thuis kwam herinnerde ik een lokaal krantenartikel 2 dagen geleden, wat melding maakte over Een dronken chauffeur in een vrachtwagen die een auto raakte waar een jonge vrouw en een klein meisje in zaten. Het kleine meisje stierf gelijk, en de moeder werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht en was in coma. Was dit de familie van de kleine jongen?
Twee dagen na deze ontmoeting met de kleine jongen, las ik in de krant dat de jonge dame was overleden. Ik kon het niet laten en ging een bos witte rozen kopen en ging naar het mortuarium waar het lichaam van de jonge vrouw was opgebaard. Zij lag daar, in haar doodskist, hield een mooie witte roos vast. Ook lag er een foto van de kleine jongen en de pop op haar borst.
De liefde die deze kleine jongen voor zijn moeder had en voor zijn zus is toch heel duidelijk. In een fractie van een seconde, had een dronken chauffeur dit alles van hem afgenomen.
Nu heb je 2 keuzes:
1) Verzend dit bericht naar iedereen die je kent.
2) Of delete het en doe alsof zoiets je nooit raakt.
Als je dit bericht verzendt, help je misschien mee om dronken chauffeurs er van te weerhouden toch te gaan rijden.
Het feit dat je dit nu leest maakt duidelijk wat mijn keuze is geweest!
Dit verhaal werd me per mail doorgestuurd. Ook hier werden twee levens ontnomen door een derde, misschien niet echt gewild, maar het is toch maar gebeurd. Marina
Elk afscheid doet ons stilstaan bij de dingen waar we zo zelden bij stilstaan. Zoals: bij wat tesamen brengt en niet te scheiden is bij het begrip "Moeder, Vader" dat meer herbergt
dan wij kunnen achterhelen bij de volheid van een leven en de leegte die het achterlaat bij alle onbestemde vragen waarop niemand het antwoord kent.
Elk afscheid doet ons stilstaan om te herinneren wat we zo licht vergeten. Zoals: de gratie van wat in het leven zomaar gegeven wordt het onberekende van trouw en vriendschap de zegenende kracht van tederheid en welke kwetsbaarheid ons toegemeten wordt in het dierbare.
Elk afscheid doet ons stilstaan om te zien wat ons aan deze aarde bindt. Zoals: het liefste dat we moeten leren loslaten het onzichtbare dat ons dieper met elkaar verbindt de vreugde van het samenhoren en de pijn van gescheiden zijn of het gevoel van leegte en gemis dat doet verlangen naar eeuwigheid.
Afscheid nemen betekent achterblijven omringd door stilte en gemis. Verdriet dat nergens onderkomen vindt. En teder aanraken van dingen die onontvreemdbaar zijn: dat woord, die plek en de herinneringen vol warmte en innigheid, zoals de dagelijkse jas die op een stoel bleef hangen en nu herbergt wat niet meer is. De kamer wordt een schrijn van pijn en hunker naar oneindigheid. Want alle armen zijn te kort om voor altijd het liefste te omarmen.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
