• 15 september: dag van de onafhankelijkheid

Vandaag was het Feest in heel het land, voor de dag van de onafhankelijkheid(de dag ervoor lopen kleine groepjes door heel het land die de 'fakkel' van het ene dorp naar het andere brengen FOTO 3, soms wel tot 100 km, maar ik heb ook valsspelers gezien met de fakkels in de pick-up vanachter). De straten en huizen waren gekleurd in lichtblauw en wit, de kleuren van de vlag van Guatemala. In de voormiddag was er een desfilé, dat is een stoet van muziekgroepen FOTO 1, kinderen van scholen, vaandeldragers, ... met als afsluiter het zingen vh volkslied. De moeders van het project gingen pastel (=taart) verkopen FOTO 2  (dat doen ze ook vaak op vrijdagvoormiddag) die ze zelf maken. Ik ben ook met hun meegegaan om te verkopen en mijn slogan ‘Rico(=lekker) pastel, por Los Angeles Gissel’ sloeg aan. Om 13.00u waren we uitverkocht en toch 40 euro kunnen verdienen, alle beetjes helpen...

’s Avonds was hier in San Rafaël niet meer veel te doen, maar we waren met een groepje van 7 naar Tapachula getrokken in pick-up, onder een zeil, want het regende het eerste stuk. In Mexico was het de dag erna onafhankelijkheidsdag, maar om 24.00u was daar in het centrale park (voor ons 23.00u, 1u tijdsverschil) vuurwerk en ook een concert van 'Emmanuel y Alexander Acha'FOTO 4, zeer bekende groep uit Mexico, beetje genre raggae, was echt super leuk daar... ook cervesa de raiz gedronken en jocoté(is een fruitsoort, combinatie tussen appel en mango) die ze voor de gelegenheid in likeur klaargemaakt hadden geproefd... rico.

Het evenement werd wel ferm bewaakt, heb zeker 4 tankwagens gezien en veel mensen vh leger.

Toen we terugreden nog aangehouden door de politie en boete gekregen (de chauffeur had zijn rijbewijs niet verlengd, hier moet je om de 2 jaar geloof ik telkens opnieuw betalen en een nieuw aanvragen).

• Museum Xela

Weekend van 18 sept ging ik naar Xela voor de Spaanse les, dit keer met de ‘Chicken´-bus, want Vivi haar lessen Engels zijn afgelopen voor dit schooljaar (hier eindigt het schooljaar half november, om dan in januari terug aan te vatten...). In de namiddag heb ik nog wat de toerist uitgehangen in Xela en ook een museum bezocht. ‘Natuurhistorisch museum’, maar het was een beetje allegaartje van alles: van ‘hoe maak je plastiek’ tot ‘alle kauwgums die je in Guatemala kan vinden’,tot... afdeling sport met bekers en foto’s, opgezette dieren (ook Quetzal, nationale vogel) en 1 zeer vreemd dier ('diablillo de mar' = duiveltje van de zee FOTO 5 eigenlijk mocht je hier geen foto's maken, maar de bewaker zat aan een tafeltje haast te slapen...), eerste computers, telefoons, heel veel maya-gebruiksvoorwerpen, munten van over de hele wereld (België was er... niet bij), herbarium, van koffieboon tot koffie...

• Vrijdag 25 september: ‘Medisch schooltoezicht’

Vandaag kwam er een arts om naar alle kinderen te kijken en het viel me eigenlijk dik tegen. Hij zei van alle kinderen ‘ondervoeding’, wat bij velen ook zo is, en gaf ijzerpillen en vitamines. Ja dat had ik ook kunnen doen! Voor de rest keek hij haast niet naar de kinderen of verwees door naar een specialist of een psycholoog. Hij gaat ons wel in contact brengen met een centrum gespecialiseerd in voeding ofzo die ook soms schenkingen doen, ben eens benieuwd. Voor de kinderen zonder diagnose, zullen we dus gespecialiseerde artsen moeten zoeken, maar ik denk beter in xela of in de hoofdstad, daar is de kwaliteit van de artsen toch net ietske beter, hoop ik...

• Antigua, postpakketten Guatemala City

Op donderdag 24 september kreeg ik een brief dat er 2 postpakken aangekomen waren (met nog materialen voor het project), in de hoofdstad, 7 uren hier vandaan. Omdat er in de hoofdstad niet zoveel te beleven is eigenlijk en het er ook gevaarlijk is, besloot ik eerst naar Antigua te gaan (is 6 uur hiervandaan...), waar het veel aangenamer vertoeven is. Dit was eigenlijk de vroegere hoofdstad, maar vele gebouwen zijn vernield door de vulkaanuitbarstingen (stadje is met laaggebouwde, kleurrijke huizen, lijkt wel een beetje Disneyland of Maasmechelen Village). Op zaterdagmorgen om 06.30 en iets over de middag was ik aangekomen. Ik was in een héél leuk, gezellig hostelletje beland(yellow house), heel goedkoop én heel proper én warm water... Voor 4,5 euro per nacht met ontbijt kan je al niet sukkelen, wel een gedeelde kamer met nog 5 anderen.  Misschien toch 1 minpuntje, veel lawaai van auto's omdat er kasseien liggen in heel de stad, dus best geen kamer aan de voorkant.  Ben me dan vroeg gaan wassen en heb boven FOTO 8 in de hangmat nog een beetje verder geslapen FOTO 9.  De voertaal was hier Engels en voornamelijk wereldreizigers, leuke sfeer, leuke babbels en we besloten met 5 pers. ’s avonds om de volgende dag in de late namiddag de vulkaan ‘Pacaya’ te beklimmen, een actieve vulkaan (was met de organisatie vh hostel, met gids met nog andere personen van andere organisaties, groepje van 12). FOTO 10: top die uitsteekt, hier moesten we naartoe. Was heeeeeel cool, alleen was het lava niet vloeibaar, maar brokkelde af en rolde in stukken naar beneden, dat was wel jammer, want normaal kan je het zien stromen een meter naast je voeten... Onderweg(was 1u40min heen zoiets, 4km van 800 nr 2350m, cijfers voor de ‘echte’ bergfanaten tijdens de klim boden plaatselijke bewoners constant een ‘taxi’=paard aan. Ze waren teleurgesteld dat maar 1 persoon vd groep er gebruik van maakte... Ik was ook de vertaler van de gids, want de anderen spraken haast geen Spaans. Onderweg prachtige zichten FOTO 12, vooral op ander vulkaan Agua en op het laatst mét zonsondergang. Het laatste stuk was wel moeilijk, want je zakte bij iedere stap terug een halve meter naar onder, omdat je eigenlijk kleine lavasteentjes liep. In andere landen kan je er ook op ‘volcanoboarden’.  Aangekomen: FOTO 11, 13.

In de voormiddag had ik een beetje cultuur opgesnoven en de meeste ruïnes (FOTO 7, wel 's avonds) en belangrijkste gebouwen bezocht.  Er was ook een fototentoonstelling toevallig over alle landen van Midden-Amerika, wel cool. FOTO 6: kindjes die naar straattheater keken, waar ik passeerde.

De volgende dag, maandag, dan naar de hoofdstad(super groot,24 zona’s, voor postkantoor eerst naar zona 1), met de chickenbus. Eerst overstappen op de stadsbus (beveiligd door 2 agenten, niet voor niets zeker?!?), maar de chauffeur dropte me netjes op de hoek van de straat, dichtbij het centrale postkantoor. PRACHTIG koloniaal gebouw, maar niet veel tijd om hierbij stil te staan... Pakketten werden eerst nog opengemaakt door de douane en moest geen extra taksen betalen gelukkig. Omdat dit niet de veiligste buurt is, het bussysteem best lastig in elkaar zit als je het niet goed kent en ik ook nog de pakken moest dragen, besloot ik een taxi te bellen (je kan hier best niet zomaar in een taxi stappen, zijn niet allemaal veilig) om me naar zona 12 (busmaatschappij die rechtstreeks naar Malacatan gaat, uurtje van San Rafaël) te brengen. Nog een uur wachten voor die bus (maar gelukkig zag er ook een leuke lange rebus in het pakket van Eefje, waarmee ik toch 10min. kon vullen . In de bus was het ijzig koud seg (terwijl buiten zeker 30 graden, omdat we via de kust reden, een airco van 1m op 1m, ik had al een trui aangedaan en later nog 1 over mijn hoofd gelegd, maar nog had ik het koud. Op den duur kregen ook andere mensen koud en ben ik gaan vragen of het wat minder kon. Echt een onvriendelijke man seg, die zei dat het automatisch zo ingesteld was en een half uur voor we er waren zette hij het af, ja hijzelf had geen koud gehad, want het blies niet zijn kant op). De andere busbegeleider of chauffeur, geen idee, vond het ook stom denk ik en ik mocht naast hem gaan zitten waar het een ‘beetje minder koud’ was. Dat ben ik niet meer gewoon, onvriendelijke mensen.-).

• 1 oktober: Dia del niño...

’s Nachts om 04.30u heel luide muziek door de straat (kan hier allemaal...), later hoorde ik dat het was om de oktobermaand in te zetten (is feestmaand, want deze maand is er ‘feria’= kermis hier).

Op 1 oktober was het Dia del niño, dag van het kind, maar we hebben niet uitgebreid gefeest, want de dag ervoor was er een kindje van de therapie, Luis Carlos, 2 jaar, gestorven(plots ziek geworden met hoge koorts). Na een verkort programma(enkel piñatas) FOTO 15 dat we voorbereid hadden voor deze dag, zijn we dan met een aantal ouders en kinderen naar Tumbador gegaan, waar het gezin woont. Oh zo triest... . Ik had een foto afgeprint in het groot van Luis Carlos FOTO 14(ook tafeltje gemaakt in centrum waar ouders iets konden schrijven voor de moeder) en dat was wel een leuk geschenk voor de familie denk ik (ze moesten wel nog harder huilen toen ze de foto zagen), want ze hadden enkel een kleine foto van toen het kindje al dood was en nog een piepkleine, onduidelijke foto van een verjaardagsuitnodiging. Ze was wel heel blij met onze aanwezigheid, de moeder bedankte iedereen persoonlijk. Hopelijk komt ze nog naar onze activiteiten, we gaan haar alvast uitnodigen...

We waren eerst bij hen thuis en er werd nog vanalles in het kistje bijgestoken: een knuffelbeer, de papfles, de snoepjes van ‘dia del niño’ die wij hadden meegenomen. Daarna gingen we naar de begraafplaats (eerst ging de familie nog een aantal huizen binnen met het kistje: de winkel waar de moeder werkt, bij vrienden...) in stoet (we droegen ook allemaal een ‘palma’, is een stokje met lichtblauwe en witte ‘crêpepapiersliertjes’, is de gewoonte bij een kindje), met het kistje voorop, gedragen afwisselend door 2 personen, zo een 4 km schat ik, bergop en na de eerste straat hield Lidia al een ‘tuktuk’ aan, want ze houdt niet van wandelen. Hier staan de graven boven de grond en w de kist eigenlijk ‘ingemetseld’. Net voor het inmetselen ging het kistje nog een laatste keer open, en het was wel vreselijk, want ze moesten de moeder echt ‘wegtrekken’...

Traditie bij sterfte hier in San Rafaël:

De dag na het overlijden (of soms dag zelf nog) rijdt er een auto met luidsprekers door de straten die de persoon aankondigt die overleden is, er w ook over diens leven verteld.

De dag erna al is de begrafenis. Eerst komt iedereen samen in het huis van de overledene en dan gaan ze in ‘stoet’ naar de kerk of direct naar de begraafplaats.

De familie draagt met 10 personen de kist en deze maken eerst ‘wiegend’ een paar rondjes, dan beginnen ze aan de tocht met de familie achter de kist met ervoor een auto met boxen in de koffer met een rustige muziek, voor iedereen dezelfde liedjes. De overige mensen vh dorp lopen rechts en links in 2 rijen. Dan worden er door een soort begrafenisondernemer mensen uit de rij ‘geplukt’ en vormt die een nieuwe groep van 10, zo geven ze die kist dan telkens door.

Hasta la vista,baby!

Marijke

05-10-2009 om 08:45 geschreven door Marijke