Vulkaan Zunil 4/5/6 september 2009

Vorig weekend GEEN Spaanse les en 2 aanbiedingen om me in het weekend te vermaken (ik kon met de leerkracht Spaans mee op uitstap naar de kust met haar studenten, geeft les op een school waar ‘vreemdelingen’ voor een vakantie of een project les volgen, maar ze gaat om de 6 weken, dus nog wel mogelijkheid toe... of met een groep (waar ook oa de vriend van Siebrig mee meegaat) naar de vulkaan Zunil, een heel weekend in de natuur. Mijn keuze was de vulkaan en in de aankondiging stond ‘geen goede fysieke conditie vereist’ en met mijn ‘dagelijkse wandelen naar het werk’ dacht ik, OK, we gaan ervoor! Nog efkes wat spullen moeten lenen (want het is KOUD daarboven) hier en daar en ik kon eraan beginnen. We hadden afgesproken in het park in Xela aan de kiosk (ik was er al eerder geweest en kon een lift krijgen met de auto vanuit San Rafaël). Ok daar aangekomen niemand te zien (maar rekeninghoudend met het ‘Guatemalteekse uur’ is dat normaal, want ik was een kwartier te vroeg). Toch maar even gebeld en ... ik was in het verkeerde park (dacht dat er maar 1 park was daar J.) Maar er rijden altijd ‘camionettes’ waar je vlotjes kan in-en-uitstappen, dus ik was snel in het andere park. Er waren nog 5 anderen en eerst met de auto gereden naar een ‘huis in de bergen’ waar we de nacht gingen doorbrengen. Er zouden nog 20 anderen komen logeren, maar die heb ik niet meer meegemaakt, om 1 uur ben ik in slaap gevallen. Ik was SUPERBLIJ dat mijn geleende slaapzak HEERLIJK warm was als ik die van anderen zag...! De volgende morgen om 05.30 ging de wekker af met een voor hun ‘Spaans sentimenteel liedje’ en om 6 uur konden we eraan beginnen. Eerst allen in een kring (intussen een groep van 27) en gingen ze nog bidden voor een goede reis. De eerste 5 uren wandelen gingen heel vlotjes voor mij (was afwisselend stijgen en dalen, DUS het te voet naar school heeft goed geholpen), maar shit seg, toen was het enkel nog stijgen en mijn hart ging nogal te keer, ik voelde me niet echt goed seg. Maar de anderen van de groep hadden het al eerder meegemaakt met ‘buitenlanders die het niet gewoon zijn de hoogte’, dus spoorden ze me de hele tijd aan, heel rustig wandelen, goed ademen en bleef er telkens iemand bij me. Op dat punt splitste de groep ook op, met 7 deden we enkel Zunil, de anderen, die dit bijna wekelijks doen, gingen nog verder... MAAR voor ons zat de tocht er ook nog niet op... eerst moesten we ook nog stukken afdalen aan rotsen, 1 keer dacht ik, nee, dit gaat te ver, nu moet een helikopter me komen ophalenJ, dit lukt niet... Maar op die stukken droegen anderen mijn rugzak wel gelukkig of gooide hem naar beneden, dit zou ook niet gegaan hebben met rugzak. Maar het is toch telkens een overwinning als je eerst denkt, OOOOOoooh nee en dan heb je het toch maar weer gedaan. De laatste klim naar de top was zwaar, maar ik wilde er toch geraken en boven aangekomen... mistig en geen uitzicht en ... net geen batterij meer op mijn fototoestel toen ik een foto wilde maken daar... maar de anderen vd groep gaan nog een foto mailen. Dan moesten we nog een stuk terug naar onder om naar de open ruimte te gaan waar we gingen overnachten. We namen een ‘kortere weg’, het zou nog maar 40 min. stappen zijn.... maar toen werd het donker en zijn we eigenlijk de weg kwijtgeraakt, ze hebben nog geprobeerd een hele weg naar onder struiken enz proberen uit te trekken, maar wat ik al dacht, het eindigde op niets... toen moesten we dus in die omgewoelde aarde terug naar boven, bij elke stap die je daar zette, zakte je een halve meter terug naar onder en NEE ik kon er even niet meer mee lachen! Jezelf omhoogsleurend aan planten en lianen, toch terug boven geraakt. Toen wilden ze eerst de weg nog gaan zoeken in het donker, maar gelukkig hebben we toch beslist de nacht daar door te brengen in open lucht. Het was al 21.30u toen we daar waren (en al van 6 u. ’s morgens onderweg... Eerst nog een pasta klaargemaakt (met zo een beetje ingrediënten van iedereen en met brood, HEERLIJK). Daarna heeeeel blij dat ik horizontaal (alhoewel eigenlijk bergaf en hobbelig)kon gaan liggen. Lento (hebben hier allemaal bijnamen) vroeg plots ‘Welke dieren leven hier eigenlijk?’ vraagt dan de Guatemalteek aan de Belg, weet eigenlijk niet waarom hij dit vroeg, ik antwoordde ‘Giraffen, olifanten en tijgers’ hahaha en viel in slaap. ´s Nachts heeft het nog geregend, maar we lagen redelijk onder het ‘bladerdek’, dus zoveel kwam er niet door... en de binnenkant van de slaapzak bleef toch droog.

De volgende dag zijn we afgedaald en naar de ‘Fuentas Georginas’ gegaan, de warmwaterbronnen, RICO (= heerlijk) na al dat wandelen. Daar nog onze ‘almuerzo’=middagmaal gehouden (om 15.00u eigenlijk) en toen toch nog even stressen. Ik zou een rit krijgen naar de Terminal om daar de bus te nemen. Ik wist dat ik de bus om half 5 moest nemen (anders zou ik de bus in San Marcos naar San Rafael niet meer halen en ik moest er zeker zijn maandag(vandaag, want de anderen gingen naar de dokter...). Op zijn Guatemalteeks deden ze ‘op het gemak, tijd genoeg’, dus om 5 uur waren we pas bij de terminal. Martita, de kinesiste, woont in San Marcos, dus een optie was ook nog haar te bellen en daar te blijven logeren. Aan de terminal was de laatste bus al weg, maar 2 straten verder wacht die normaal nog een kwartier, snel de taxi genomen naar daar en ik was er nog op tijd. Om 20.15 in San Rafaël aangekomen, nog even gedag gaan zeggen bij Lidia (die zich altijd ongerust maakt), doucheke genomen, nog een beetje gelezen en zalig geslapen.

PS er is ook ene foto bij waar je 'verbrande stukken boom ziet', overblijfselen toen de vulkaan nog actief was...

Adioooooooooos, Marijke

08-09-2009 om 07:20 geschreven door Marijke  

Hellow allemaal,

Sorry sorry sorry, ik weeeeeeeet het dat ik lang niets meer op de blog heb geschreven, maar bij deze ga ik dat helemaal goed maken!!!! Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen en bedankt voor jullie berichtjes, mailtjes, is altijd leuk om te lezen... Ook voor de post merciekes, leuk hoor!

De tijd vliegt hier voorbij seg, ik ben al 2,5 maand hier, kan het niet geloven!!! De laatste weken veel werk gehad in het project (komt ook doordat ik na observatie, cultuur verkennen en veel denkwerk hoe je het allemaal het best aanpakt stilaan ook ‘praktisch’ dingen kan uitvoeren) en ook wel al veel confrontatie/obstakels met het cultuurverschil :), nu omdat ik zelf ook nogal relaxed ben en wel veel kan relativeren, valt het voor mij nog wel mee hoor... Je zou hier meer willen bereiken dan je kan, alles gaat met kleine stapjes vooruit, maar dat hebben de vorige vrijwilligers ook al ervaren, dus daar zal ik mee moeten leven... We werken op het moment ook samen met een psychologe uit San Marcos (werkt voor de overheid, speciaal voor bijzonder onderwijs, wat hier natuurlijk pas ‘in opbouw’ is, ze is al 2 keer langsgekomen en het is wel een goed contact, met haar kan ik ook babbelen over welke mogelijkheden/instanties hier zijn, want de anderen in het project hier ter plaatse weten daar helemaal niets over...). Van haar kregen we ook een ‘pedagogische/psychologische’ vragenlijst, die we met Melva en Martita hebben aangepast aan onze noden. Hiervan maakte ik gebruik en vroeg of we voor het invullen huisbezoeken konden doen (dus zijn we 5 dagen ’s namiddags op pad gegaan...én we kwamen ook onderweg een meisje tegen die vroeger naar het schooltje kwam en z ineens ook bij haar ouders langsgegaan en intussen komt ze terug, JOEPIE, +1), het geeft een vollediger beeld van de kinderen. Oooooh, toch wat trieste dingen gezien hoor! Huizen die je geen huis kan noemen en 1 vreselijke gezinssituatie (vader had bijv. geen idee hoe oud kinderen waren, zelfs niet ongeveer, slaat kinderen en moeder, misbruik???...), het zijn de 2 kinderen die zo schuchter waren waar ik in het begin over vertelde. Er was ook een vraag bij ‘Op welke leeftijd kon uw kind praten en wat was het eerste woord? ‘put’ = ‘hoer’ bij Eliu. Moest even lachen, omdat Eliu er ook zo hard mee moest lachen, maar eigenlijk niet zo grappig... Nu hebben we ook fatsoenlijk de namen vd ouders, beroep, telefoonnrs., geboortedatum ...

Ook de ‘medische onderzoeken’ komen eraan en worden gepland, MAAR lees hetvolgende... vandaag (de eerste)konden er 7 kinderen op doktersbezoek in Xela voor een ‘auditief’ onderzoek, dus we hebben geselecteerd uit de groep (zowel therapie als kdn school). Ikzelf ben niet meegegaan(alhoewel ik wel graag wilde), heb de eer aan Melva gelaten, omdat zij sowieso al bijna nooit betrokken w en zij uiteindelijk ook verder werkt met de kinderen als ik er niet meer ben. Ik ben gewoon naar het centrum gegaan om te werken met deoverige kinderen van het klasje en om 12 uur kregen we telefoon van Rafaël, het onderzoek kon slechts bij 2 kinderen doorgaan, omdat de andere kinderen hun oren TE VUIL waren, was nodig om 8 dagen te reinigen, zo begonnen ze er niet aan. Lisbeth C., je moet DRINGEND langskomen hier met je oorstokjes en ikea-blauwe-dooske in de aanslag:)!!! Dus nieuwe noodzaak(HELP, ik heb de andere dingen waar ik mee bezig ben nog niet voor elkaar!), lessen hygiëne en bijv. dagelijks 1 kind wassen, infodag ouders hieromtrent om het hen ook te leren, ... ook een punt om iets rond te organiseren. Qua uitzicht zie je het niet echt aan de kinderen, alleen sommigen een geurke, ma besefte eigenlijk niet dat het zooooo erg was, en als de oren al zo erg zijn ...

Voor de rest begint het klasje stillekes aan ietske meer ‘vorm’ te krijgen, maar we zijn er nog lang niet... Ik probeer ook op die manier te werken dat ik ‘onderwerpen’ open en aanreik aan Melva en dan haar probeer te laten redeneren en oplossingen te bedenken en dat doet ze ook, omdat alle veranderingen niet alleen‘praktisch’ er moeten zijn, maar ook ‘in mentaliteit’. Deze manier van werken vraagt ook weer meer tijd, maar denk wel dat het voor de toekomst beter is. We organiseren nu ook sinds vorige week elke woensdag ‘sportdag’, waarvoor we naar een exclusieve, schitterende locatie gaan, nl. naar het openluchtzwembad hier in het dorp, FOTO 1, wel moeten we een ‘brug’ FOTO 2 over en speel ik ‘muilezel’ om Maricel ook aan de overkant te krijgen... Er zijn ook dieren, een grasveldje, omgeven door prachtige natuur,.... Eerst doen we spelletjes enz op het gras en daarna zwemmen we. Ik ga ook zwemles geven (misschien ook aan MelvaJ ineens, want zij kan ook niet zwemmen), maar eerst beginnen bij ‘watergewenning’. Eliu bijv., hij durfde zelfs niet in het water, eerst met zijn handjes, beetje spelen en stilaan durfde hij wel, eens erin, vond hij het wel super! En bovendien, we moeten NIETS betalen hiervoor. De zoon van de eigenaar van het zwembad is een vriend van Vivi, de dochter van Lidia en Lidia en ik waren zo de hele tijd tegen hem bezig ‘Seg, heeft je vader een goed hart, een hart voor andere mensen, zou het niet mogelijk zijn...’ Lidia heeft dan nog met de vader gesproken en het is ‘in de sjakosh’:).

Iedere morgen geven we de kinderen nu ook een halve beker melk, want velen hebben geen ontbijt gehad, en je moet zien hoe smakelijk sommigen het opdrinken(ik heb hen ook geleerd "melk, de witte motor" . Ook in de ‘gezonde tussendoortjes’ zijn vorderingen gekomen. We hebben een 4-wekenmenu opgesteld en nu proberen we eerst alles uit (neem ik ook foto’s om een ‘receptenboekje’ op maat te maken met picto’s en foto’s om dit aan te leren aan sommigen om dit in de toekomst zelfstandig te doen). Voorbeelden zijn: groentesoep, liquiado (is een soort milkshake van melk, fruit en cereales), havermout met kaneel en suiker, tortilla’s, fruitsalade ... Ook nog grappig, Merlin, zus van Thelma, waar ik ’s middags ga eten, noemt zichzelf directie van het project, vond onze keuze niet goed van tussendoortjes. Ik dacht ja als ik misschien dan ook de rede weet, en we het begrijpen kunnen we het veranderen, weet je wat de rede was ‘Kinderen lusten geen groenten, omdat haar zoontje Fernando (geadopteerd, maar heeft met dit verhaal niets te maken) bijna niets eet, geen vlees, geen groenten (enkel tamalitis, zie ‘weetjes over Guatemala op deze blog’, rijst of aardappelen). Hahaaaa, grappig als net het doel is de kinderen een gezond iets aan te bieden.

Voor de rest wil ik een aantal vaste ‘workshops’ doen per week met de kinderen (en dingen maken die we ook kunnen verkopen). Tot nu toe doen we al handwerk (kruisjessteek FOTO3, Jeremy werkt normaal zelden, maar nu volop in actie...), dit doen ze heel graag. Ik heb ook zo ‘houten cirkels’ gevonden om het stof tussen te spannen voor degenen die motorisch minder sterk zijn. Nu zoek ik nog een manier om zo eentje op ‘pootjes’ te maken, zodat ook ‘Maricel’ dit zelfstandig kan doen. Voor de rest heb ik ook mallen gevonden om ‘gips te gieten’ die ze dan ook kunnen schilderen, moet ik nog uitproberen, ook een ‘maagd’, bijna dezelfde als in het centrum, haha dit gaat verkopen!!! (eerst ook nog gips vinden, maar ik weet al dat het hier bestaat en niet duur is), lijkt me ook een geschikte activiteit... Dan wil ik ook nog iets doen met sieraden maken (ook kralen van papier in combinatie met gewone of in klei) en figuurzagen misschien. Maar bijv. het materiaal vinden is hier ook niet zo evident, vaak zeggen sommigen ‘ah nee dat hebben we hier niet’, maar kennen ze het gewoon niet. Dus nogmaals, alle ideeën, acties, ... vragen 10 keer meer tijd als in België.

Nog even bedenken wat ik voor de rest nog heb gedaan...

Een ‘verrassingsparty’ FOTO 4/5

Dinsdag, 11 augustus vroeg Lidia of ik ‘s avonds mee wou gaan om een ‘quesedia’ te gaan eten… Ik zei ok, leuk, maar we liepen een andere kant op. Omdat dat hier gewoonte is dat als je ergens naartoe gaat, soms nog even iets anders doet, iemand bezoeken of weet ik veel wat, heb ik het al afgeleerd om telkens te vragen ‘Waar gaan we nu naartoe?’ omdat het zo vaak voorkomt, dus ik volgde gewoon... Onderweg kwamen we ook de mama van ‘Linda, leerling in het schooltje’ tegen en ze vroegen aan haar ‘Waar ga je naartoe?’ en zij ‘Oh, solo caminar’, betekent ‘Oh, gewoon wat wandelen...’ Toen gingen we eerst ene drinken met die moeder in een eethuisje van een moeder van de therapie. We kwamen boven en toen waren alle moeders daar en begonnen ze ‘happy birthday’ te zingen. Ooh zoooooo lief van hen (2 moeders waren er niet op het vorige feestje en daarom wilden ze het overdoen...) Iedereen had zijn bijdrage geleverd tot het feest: de ene had rijst meegenomen,anderen groenten, vlees, én ... frijoles en tortilla’s natuurlijk. De rum ontbrak natuurlijk ook niet...

Te voet naar school

Ik ga vanaf de opening van het nieuwe centrum te voet naar school (3,5 km zoiet, al dalend naar beneden, met een beetje klim op het einde, easy om wakker te worden, maar terug is wel hevig alleen bergop). Je komt prachtige ‘sightseeing’ FOTO 6/7 tegen onderweg, het enige nadeel is dat het de hele tijd langs de grote weg is (met veeeeel uitlaatgassen), een binnenweg door de natuur is er niet volgens iedereen die ik het al gevraagd heb... Het feit dat ik te voet ga komt ook omdat ik na de ‘vulkaanbeklimming’ Chikabal inzag dat indien ik dat nog eens zou willen doen er echt wel oefening nodig is... De ‘tuk tuk’ chauffeurs hier snapten er in het begin niets van en wilden me telkens opladen, intussen weet iedereen het ongeveer:)... Dan krijg ik ook regelmatig aanbiedingen van mensen die me een lift willen geven hier uit het dorp. Als het nog maar een klein stukje is of als het regent, is dit natuurlijk wel super handig.

Schorpioen

Net voor het nieuwe centrum is ook een klein huisje dat dient als opbergruimte en ze hadden er (al veel langer geleden) al materialen naartoe gebracht, waaronder ook matraskes. We gingen die eruit halen en poooooooeeeeeeeeeeehhh wat een beestenboel: kakkerlakken, hele dikke mieren, wel 1000 eikes van mieren. 1 voor 1 eruit halen en met de borstel alles eraf keren. Ineens zei Melva “Pas op, een schorpioen” Mijn idee erbij was ´zo een heeeeeeele grote en krijg je er een steek van en je bent dood´, maar uiteindelijk was het een heel kleintje en krijg je er wel koorts van, maar zijn ze hier niet dodelijk, of toch niet allemaalJ.

Regenseizoen

Het regenseizoen hier nu volop bezig (eigenlijk al van juni, maar eigenlijk heb ik er tot hiertoe nog niet zo heel veel van gemerkt, kleine buikes, de mensen hier zeggen ook dat het minder is als andere jaren), dus vanaf twee uur ofzo ga je best niet zonder paraplu de deur uit (hoewel ik die telkens vergeet). In Xela toen ik nr de Spaanse les ging, was het daar aan de voet van de berg heel erg, het leek net een rivier, ook stukken ‘onberijdbaar’.

Uitstap Xétulul

Xétulul is eigenlijk een soort pretpark, maar de inkom is normaal 200 Q (20 euro ongeveer), dus eigenlijk hebben weinig mensen hier in San Rafaël dit ooit in hun leven kunnen doen. Nu, het was de verjaardag van het pretpark en gedurende 2 weken was er voor de inwoners van het departement(=provincie) San Marcos een speciale actie: nl. de volwassenen konden binnen voor 10 Q en kinderen gratis. Je moest dan wel nog ‘tickets’ kopen voor de attracties (5 euro voor 12 attracties, maar bijv. vele kindjes van de therapie kunnen toch niet in veel gaan, dus dé ideale actie voor ons). We hadden er pas weet van in de laatste week dat ze geldig was, dus snel alles regelen... In die week hadden we ook een vergadering met de moeders over ‘het vervoer’ en ‘de organisatie van de ‘radiomarathon’(leg ik wel uit als het zover isJ), en we gingen even ‘streng doen’, enkel de moeders die op de vergadering waren mochten mee (de anderen hebben we aangesproken en moesten beloven zeker te helpen op de radiomarathon). Dit om hun te laten weten dat we als ruil voor deze uitstap ook aan hun vragen hun steentje bij te dragen... Het was een SUPERLEUKE dag en zowel moeders(die zijn eigenlijk bijna allemaal jonger dan mij of net heel oud, en die konden weer even ‘kind zijn’FOTO8) als kinderen hebben genoten. Voor hen is dit een hele andere wereld en het is zoveel meer voor hen dan gewoon een uitstap: eens in een andere omgeving zijn, genieten met hun kinderen, kans om met andere moeders te babbelen en hun problemen te delen, ...) Ook was het heel gek dat de kinderen echt bijna nergens in durven(omdat ze het gewoon niet kennen, maar kon sommigen wel overtuigen en achteraf vonden we het dan wel heel leuk) en als je vroeg ‘Wat vond je het leukst?’ DE TREIN vonden ze geweldig, grappig toch... We hadden om te beginnen een paar tickets gekocht voor de attracties, maar volop genoeg want Lidia ging telkens afpingelen bij de mensen die bij de attracties stonden (‘Maar meneer, kijk, deze kinderen kunnen niet zonder hun moeders, laat alleen de volwassenen betalen’ maar in het Spaans klinkt het nog fellerJ) en dat lukte iedere keer. Zo zijn we ook met de hele groep de ‘magische show’ kunnen gaan bekijken en in de trein gegaan.

Dagje naar Mexico, Mexiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiicoooooooooo, la la la...

Vorige week ben ik een dagske naar Mexico gegaan met Lidia en Vivi (cool om te zeggen hé), ook oa om materialen voor het nieuwe centrum (bijv. rekken) te vinden en uit te kijken naar materialen voor de workshops. Zodra je de grens over bent (toen heb ik ook het liedje van ‘zangeres zonder naam’ gezongen in de auto voor hen, een stukske dan toch...), zie je het verschil tussen het ‘rijkere Mexico’ en ‘armere’ Guatemala. Ook bijvoorbeeld de douane, in Mexico is het een gebouw met toiletten enz. en in Guatemala kotjes langs de straat.

En met dat visum, seg wat een gedoe... Ik zei op voorhand dat het nog NIET verlengd moest worden en in Guatemala kreeg ik dan een stempel ‘uit Guatemala’ en moest ik 10Q betalen. Dan krijg je een paar meter verder een stempel in Mexico dat je daar binnen bent. Bij het terugkomen geen problemen, MAAR wel al verlengd voor 90 dagen! Nu ik dacht dat ik dan minder lang kon blijven, maar heb meer uitleg gevraagd aan de man aan de balie (trouwens heel vriendelijk, haha Siebrig zal van persoon tot persoon afhangen, ben eens benieuwd volgende keer, bij ‘bedankt’ op het eind zei hij, ‘neen, jij bent bedankt dat je voor ons land wil werken’) en het is eigenlijk geen probleem, maar als je visum nog geldig is, kan je gewoon over de grens en terug, hoef je eigenlijk niet langs de kotjes!

’s Middags hebben we daar gegeten, langs de straat bij een ‘fietskraamke’ FOTO 9 (kijk ook naar het vele water dat stroomt in de straat), ceviche, een koude soep met scampi’s, wel gekookt, met oa ketchup, chili, koriander, avocado, SUPER lekkere smaak seg, mmmmm. Maar telkens nog even afwachten of mijn ‘toch nog soms Europese maag en darmen’ het kunnen verteren, maar geen probleem hiermee...

Ook in een grootwarenhuis gaan winkelen, met airco, super raar om daar te zijn, lijkt een ‘andere wereld weer’. Ook hadden alle werknemers daar een mondmasker (ivm de Mex griep)en buiten waar je iets kon drinken, was om en om een tafelke afgebakend waar niemand kon zitten (ook een maatregel om minder dicht bij elkaar te komen).

Een volgend verslagje volgt meteen...

08-09-2009 om 00:00 geschreven door Marijke