Gisteren in een 'dortoir' geslapen. Alhoewel, mooie kamer voor vier. Vorige tocht was een dortoir een ruimte voor tien tot meer dan honderd. Soit: times they are a changing...
Dus met twee vrouwelijke pelgrims.
Nu heb ik toch een idee wat het geweest moet zijn in de loopgraven achter de IJzer.
Luc wilde mij 's nachts komen stompen, tot hij tot enige ontzetting bemerkte dat de afgeschoten houwitzers van de overkant kwamen, samen met toch wel zwaar mitrailleurvuur...
En dan heb ik soms wel spijt om niet in de loopgraven te zitten. Het blijkt dat ongeveer 90% van de pèlerins wenst te slapen met gesloten ramen en ook nog de luiken.
Realiseer u dan, na het artillerievuur des nachts, dat je geconfronteerd wordt met de resten van een gasaanval. Voor de zwakke magen ga ik die niet beschrijven. Als we dan de ramen mogen openen, God zij geprezen. Lucht.
