DAG 5 : Aangemeerd in de wildernis voorbij Vaucelles , op het kanaal van St. Quentin.
Veertien juli, nationale feestdag in Frankrijk. Dag waarop je van de Fransen niet veel moet verwachten: ze vullen hun tijd met vissen, in fanfares rond marcheren en vuurwerk afschieten.
Veertien juli wordt dus een verplichte rustdag voor ons. Erg dat we het vinden We liggen aangemeerd in het midden van de wildernis, tussen twee minuscule sluizen. Ondanks de strakke wind beloofd het bloedheet te worden. Helder water vol schitterende waterlelies kabbelt en lonkt verleidelijk Dit wordt een dagje zwemmen, zonnen, lezen en slapen!
Terwijl Jacques nog luid ligt te ronken - de kikkers zwijgen beschaamd - besluiten Dounia en ik hem te verrassen met croissants. Twee uur (!) hebben we geploeterd tussen maïsvelden en brandnetels ( ik meende een kortere weg te zien ) zonder ook maar één huis , laat staan dorp of bakkerij tegen te komen. Die laatste oude Brusselse boterhammen zullen moeten volstaan. Tja, het is de intentie die telt hé!
Na een roeitochtje duikt de bovendekkapitein in zijn Da Vinci code. Dounia en ik (de beneden dek kapitein) zwemmen dat het een lieve lust is. Correctie, Dounia besluit zich niet moe te maken: ze hangt met haar twee voorpoten over een reddingsboei die ik al zwemmend moet voorttrekken
Dolce far niente. Heerlijk na al die helse maanden stressen.
