DAG 5 : Aangemeerd in de wildernis voorbij Vaucelles , op het kanaal van St. Quentin.
Veertien juli, nationale feestdag in Frankrijk. Dag waarop je van de Fransen niet veel moet verwachten: ze vullen hun tijd met vissen, in fanfares rond marcheren en vuurwerk afschieten.
Veertien juli wordt dus een verplichte rustdag voor ons. Erg dat we het vinden We liggen aangemeerd in het midden van de wildernis, tussen twee minuscule sluizen. Ondanks de strakke wind beloofd het bloedheet te worden. Helder water vol schitterende waterlelies kabbelt en lonkt verleidelijk Dit wordt een dagje zwemmen, zonnen, lezen en slapen!
Terwijl Jacques nog luid ligt te ronken - de kikkers zwijgen beschaamd - besluiten Dounia en ik hem te verrassen met croissants. Twee uur (!) hebben we geploeterd tussen maïsvelden en brandnetels ( ik meende een kortere weg te zien ) zonder ook maar één huis , laat staan dorp of bakkerij tegen te komen. Die laatste oude Brusselse boterhammen zullen moeten volstaan. Tja, het is de intentie die telt hé!
Na een roeitochtje duikt de bovendekkapitein in zijn Da Vinci code. Dounia en ik (de beneden dek kapitein) zwemmen dat het een lieve lust is. Correctie, Dounia besluit zich niet moe te maken: ze hangt met haar twee voorpoten over een reddingsboei die ik al zwemmend moet voorttrekken
Dolce far niente. Heerlijk na al die helse maanden stressen.
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
13-07-2006
DAG 4 - Canal de Saint Quentin ( Dnain - Vauxelles)
Na het reinigen van de filters, het checken van de olie in de motoren en een uitgebreid ontbijt zijn we monter van wal gestoken. Achttien sluizen wachten ons! Achttien sluiswachters? Achttien vriendelijke mijnheren die het touw aannemen en me het werk lichter maken?
Niets is minder waar. In de eerste sluis krijgen we in ruil voor een handtekening een doosje cadeau: de afstandsbediening voor de volgende 17 sluizen. Jacques vindt het schitterend. Wanneer we op 100 meter van de sluis komen, moeten we op het groene knopje duwen en automatisch maakt de sluis zich klaar voor ons. Zeer gemakkelijk, maar we moeten wel bij de pinken blijven: de bassins vullen zich enorm snel met water, waardoor de boot snel vrij spel krijgt op de golven. Goed vasthouden is de boodschap!
s Avonds voelen we onze ruggen, handen en voeten niet meer; ofwel vol blaren, ofwel verbrand. Vakantie? Een werkkamp ja!
Enkel onze vierpoot mag zich de ganse tijd languit liggen verbazen: zoveel nieuwe belevenissen voor zon klein hoofdje... Op de koop toe heeft ze besloten te beginnen waken: een diepe grom en een zware bas telkens iemand in de buurt van de boot komt. Prima Dounia!
We weten dat we een heel pak sluizen voor de boeg hebben voor we in het zuiden zitten: wel, vandaag begint stilaan maar zeker het echte werk!
Het begint al goed. Jacques meldt zich bij de eerste aan met de marifoon en vraagt létat de lécluse. Antwoord: plein deau monsieur !
De toon was gezet, ook voor de volgende 7.
Het was bedoeling om na Mortagne du Nord stuurboord te Scarpe op te varen, maar deze is afgesloten wegens te weinig water. Dan maar verder over de Schelde die tot Cambrai vrij druk bevaren wordt door de beroepsvaart. Hierna verandert het landschap: een smallere en kronkelende waterweg, met veel groen en zo goed als geen boten. Eindelijk rust, zalig!
We liggen aangemeerd op een doodlopende arm achter de sluis van Denain, nabij het bos van E. Zola. Mooi, rustig, groen, helder water Op de kade heb ik Jacques haar veranderd in een coupe militaire: er staat nog 4 mm op. Dat zal een stuk frisser worden.
Daarna ons waterrat weer laten stoeien.
12-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
12-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
12-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
12-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
12-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
12-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
11-07-2006
DAG 2: Canal du centre -> Canal Nimy Blaton Peronne (Ronquières â Wiers )
Om 6 uur onder een druilerig wolkendek opgestaan, Dounia moest dringend plassen Maar eigenlijk wilde ze vooral kijken of haar speelmaatje al wakker was
Vandaag wordt een high tec dag: het hellend vlak van Ronquières én de scheepslift van Strépie het kan niet op. Beiden zijn zeer indrukwekkend.
Om het hoogteverschil sneller te overbruggen heeft men het hellend vlak van Ronquières aangelegd. De boten varen binnen in een gigantische waterbak van 85,5 x 15 meter. De sluispoorten gaan dicht. Vervolgens wordt die ganse bak, water én schepen, over een soort rolmechanisme zoals een roltrap 68 meter hoger en 1500 meter verder gebracht. Indrukwekkend.
Iets voorbij Péronnes arriveren we bij een andere hoogtechnologische snufje dat eventjes een 30tal sluizen overbodig maakt: de hydraulische scheepslift van Strépy-Thieu. Het is de grootste ter wereld: 177 meter hoog, 130 meter lang en 81 meter breed! Het geheel weegt 300.000 ton en het dak heeft de grootte van een voetbalveld! We varen onder een soort toren weerom in een gigantische waterbak van 112 meter lang en 12 meter breed. De sluispoorten gaan dicht. Vervolgens gaat die bak zoals een echte lift 73 meter vertikaal naar beneden. Petje af!
Via Mons, Dourain en Blaton belanden we aan een kade voor het dorpje Wiers. Ook hier kan Dounia weer naar hartelust vrij rondlopen; ze heeft zelfs gezwommen!
Wat een hondenleven
