DAG 4 - Canal de Saint Quentin ( Dnain - Vauxelles)
Na het reinigen van de filters, het checken van de olie in de motoren en een uitgebreid ontbijt zijn we monter van wal gestoken. Achttien sluizen wachten ons! Achttien sluiswachters? Achttien vriendelijke mijnheren die het touw aannemen en me het werk lichter maken?
Niets is minder waar. In de eerste sluis krijgen we in ruil voor een handtekening een doosje cadeau: de afstandsbediening voor de volgende 17 sluizen. Jacques vindt het schitterend. Wanneer we op 100 meter van de sluis komen, moeten we op het groene knopje duwen en automatisch maakt de sluis zich klaar voor ons. Zeer gemakkelijk, maar we moeten wel bij de pinken blijven: de bassins vullen zich enorm snel met water, waardoor de boot snel vrij spel krijgt op de golven. Goed vasthouden is de boodschap!
s Avonds voelen we onze ruggen, handen en voeten niet meer; ofwel vol blaren, ofwel verbrand. Vakantie? Een werkkamp ja!
Enkel onze vierpoot mag zich de ganse tijd languit liggen verbazen: zoveel nieuwe belevenissen voor zon klein hoofdje... Op de koop toe heeft ze besloten te beginnen waken: een diepe grom en een zware bas telkens iemand in de buurt van de boot komt. Prima Dounia!
13-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
14-07-2006 om 00:00
geschreven door Jutta
DAG 5 : Aangemeerd in de wildernis voorbij Vaucelles , op het kanaal van St. Quentin.
Veertien juli, nationale feestdag in Frankrijk. Dag waarop je van de Fransen niet veel moet verwachten: ze vullen hun tijd met vissen, in fanfares rond marcheren en vuurwerk afschieten.
Veertien juli wordt dus een verplichte rustdag voor ons. Erg dat we het vinden We liggen aangemeerd in het midden van de wildernis, tussen twee minuscule sluizen. Ondanks de strakke wind beloofd het bloedheet te worden. Helder water vol schitterende waterlelies kabbelt en lonkt verleidelijk Dit wordt een dagje zwemmen, zonnen, lezen en slapen!
Terwijl Jacques nog luid ligt te ronken - de kikkers zwijgen beschaamd - besluiten Dounia en ik hem te verrassen met croissants. Twee uur (!) hebben we geploeterd tussen maïsvelden en brandnetels ( ik meende een kortere weg te zien ) zonder ook maar één huis , laat staan dorp of bakkerij tegen te komen. Die laatste oude Brusselse boterhammen zullen moeten volstaan. Tja, het is de intentie die telt hé!
Na een roeitochtje duikt de bovendekkapitein in zijn Da Vinci code. Dounia en ik (de beneden dek kapitein) zwemmen dat het een lieve lust is. Correctie, Dounia besluit zich niet moe te maken: ze hangt met haar twee voorpoten over een reddingsboei die ik al zwemmend moet voorttrekken
Dolce far niente. Heerlijk na al die helse maanden stressen.
