Tegenwoordig moet knuffel alles doen wat Luna doet... Bij iedere activiteit die mijn kleine meisje onderneemt vraagt ze lief met haar hoofdje een beetje schuin, haar oogjes groot en vragend: 'knuffel ook?'. En dan smelt de mama helemaal weg...
Knuffel krijgt hier tegenwoordig dus ook een boterham, knuffel mag ook van de glijbaan glijden, knuffel wordt voorzichtig in het mama-bed gelegd en zorgzaam toegedekt, knuffel mag het tuutje hebben (even toch, want dan zwaait Luna met haar vingertje en wijst knuffel terecht: 'Luna tuutje!'), knuffel mag van haar melkje drinken,...
Knuffel mag van mama wel niet mee in bad. En dat snapt Lunaatje nog niet helemaal. De mama probeerde al uit te leggen dat de wasmachine eigenlijk het badje is van knuffel, maar dat gaat nog Luna's petje te boven... Gelukkig zorgen de badeendjes voor voldoende afleiding! Voorlopig toch...
Wat zie ik haar toch graag, dat lieve kleine meisje van me! Met of zonder windpokken. Lastig en huilend of lief en knuffelend. Braafjes, rustig spelend of eventjes onhandelbaar, luid tierend. Ze is het eerst waar ik aan denk als ik wakker wordt en het laatste voor ik in slaap val. En daartussen is ze alom tegenwoordig in mijn dromen. Als ik al diep genoeg slaap. Want meestal slaap ik 'wakend'. Ik wil het risico niet lopen dat ik haar niet zou horen als ze me zou nodig hebben. Als ze eventjes wakker zou worden en het eerste moment niet goed weet waar ze is.
Niemand kan me met één woord betoveren. Behalve zij. Ze hoeft maar 'mama' te zeggen. Ze hoeft eigenlijk helemaal niets te zeggen... Ik had nooit kunnen vermoeden dat ze zo'n ontzettend grote impact zou hebben op mijn leventje. Zij IS nu mijn leventje.
Ze is nog niet echt helemaal beter, mijn Lunaatje. Nog wat hangerig. Koortserig. Nog steeds veel blaasjes. En in de buurt van mama willen zijn. Let wel, ze zit al niet meer de hele tijd op mijn schoot, maar mama moet wel nog in de nabijheid blijven.
Dus zit de mama hier aan de living tafel. Aan de laptop. Eigenlijk heeft de mama nog 101 dingen te doen, maar kleine meid stelt haar veto: Luna kijkt naar Kaatje en mama moet 'poepe zitten' op de stoel. Dus dan maar even bloggen...
Mocht u geïnteresseerd zijn (en anders dan leest u het maar niet), ons dagje zag er tot nu toe zo uit: * Lang uitslapen (wegens véél te laat in bed gisteren) * In pyama naar beneden (want Luna had grote dorst en wilde NU en wel METEEN een vers flesje melk. En gezien haar koorstige toestand en haar weigering om te drinken gisteren, besloot de mama dan maar om kleine meid haar zinnetje te geven) * Er werd een Kaatje-aflevering aangezet * Kleine meid werd voorzien van flesje melk en boterhammen. En siroopje tegen de koorts * Lunaatje wil geen boterhammen. Het flesje melk (met anti-jeuk-drupeltjes) gelukkig wel * We zijn nu officieel al namiddag en er loopt hier nog steeds geen gewassen, laat staan aangekleed, meisje rond. Geen groot en geen klein. * De Kaatje-aflevering speelt al voor de 5de of 6de keer vandaag. Gelukkig zijn we die Bumba-fase voorbij. Kaatje is toch iets aangenamer om tig-keer te bekijken dan Bumba... Volgens grote meid toch. * Grote meid heeft het huis (of toch de leef-verdieping) gestofzuigd * Kleine meid heeft daarbij geholpen (en even een kwade bui gehad toen mama de zetels wou verzetten. Dat stond blijkbaar niet in de planning van kleine meid) * Kleine meid is bovenop de stofzuiger gekropen * En daar afgevallen * Omdat kleine Luna dacht dat mama de valpartij niet gezien had, volgden ook geen traantjes * Kleine meid heeft intussen haar bordje met haar boterham teruggevonden (mama had die na al die uurtjes nog steeds niet opgeruimd, neen) en is die nu toch braafjes aan het opeten * We hebben de boekjes van de boerderij, het circus, de school, de diertjes,... nu al een keer of 5 gelezen. Op één voormiddag. En kleine meid is ze nog niet beu * De lieve kleine schat speelde intussen ook al even in haar ballenbad * Er liggen zo goed als geen ballen meer in het ballenbad * In de rest van het huis daarentegen... * Grote meid snakt intussen naar een verfrissende was- of douchebeurt. Nu ja, bij ons is dat een bad bij gebrek aan een douche. Maar kleine meid mag met haar windpokjes niet in bad. En er loopt hier geen extra opvang-persoon rond. Dus moet grote meid wachten tot terug wil slapen. Of tot oma en/of opa langskomen. * Luna is haar melkje kwijtgeraakt * Samen zoeken naar het melkje (gevonden in het ballenbad) * Luna is haar knuffel kwijtgeraakt * Samen zoeken naar de knuffel (gevonden onder de zetel) * Luna wil helpen typen op mama's blog * Huilbui opgevangen omdat Luna niet aan de computer mag komen * Eigenlijk zou Lunaatje zich best kunnen uitleven op ons (meer dan ruime) terras. Maar dat zal niet lukken, want ze heeft nog steeds geen kleertjes aan. En wil ook geen kleertjes aandoen. En de mama heeft geen zin om hierover ruzie te maken. Want met die windpokken is een verkleedpartij geen evidentie * Luna is haar tuutje kwijt * Luna gaat zelf op zoek naar haar tuutje, maar is onderweg afgeleid door haar knuffel. En door Kaatje. De zoektocht naar het tuutje wordt dus gestaakt * Luna kijkt nog maar eens naar Kaatje * Luna danst met Kaatje
Aha! Die meiden van 'wijvenweek' willen dat we het vandaag eens hebben over 'multitasken'. En is dat nu juist iets waar wij getrainde experts in zijn...
Als vrouw worden we dat toch met de paplepel ingegeven, dat multi-tasken? Dat talent wordt nog stukken aangescherpt eenmaal er een baby in het plaatje wordt gepast. En als je als single mama met een klein lief spruitje door het leven gaat, dan is dat multi-tasken in no time je second nature geworden!
Alles, maar dan ook écht alles wordt hier in bijzijn van de kleine meid gedaan. Meestal wil Luna helpen, of minstens zien wat mama aan het doen is. Maanden aan een stuk leek het wel of dat meisje aangegroeid was aan mijn heup. Intussen kan ze al 'stap-stap' doen en weten we hier hoe letterlijk 'aan moeders rokken hangen' kan geïnterpreteerd worden.
Maar goed, multi-tasken dus. Tja, het hoort er niet alleen bij, het is ook bittere noodzaak! Hier is het dan ook zeker geen uitzondering als u grote meid aantreft op hoge hakken door het huis trippelend met kleine meid op de arm, in de potten aan het roeren terwijl de koffie wordt klaargezet en de vaatwasmachine wordt gevuld. Alles in combinatie met een dringend telefoontje. Telefoon tussen schouder een oor gekneld... Een beeld waar iedere moeder wellicht meer dan vertrouwd mee is. Deze week werd een extra uitdaging op 'multi-taskend-vlak': kleine meid had windpokken. En hoge koorts. En wou alleen maar dicht bij mama zijn. En 'dicht bij mama' mag u zo letterlijk nemen als maar kan: ze leek wel met superglue op mij geplakt. Niet dat we dat hier zo ontzettend erg vinden. Grote meid heeft liefst dat kleine meisje zo dicht mogelijk bij zich! Maar deze week was het toch een beetje érg veel en érg dicht bij mama. Even opmerken dat de mama ook nog steeds ziek is, dus dat bevorderde de vlotheid van de dagelijkse routine niet echt. En opa was hier de hele week om wat klusjes te doen. Dus de mama moest wel op tijd en stond zorgen voor koffie en middageten en nog eens koffie en koekjes en boterhammetjes. En tussenin tafel afruimen, vaatwas vullen, wasmachine vullen, vaatwas legen, wasmachine legen, af en toe een blogberichtje typen, windpokjes aanstippen met zalf, koortswerende siroop toedienen,... Absoluut geen grote werken of huishoudelijke taken deze week, enkel maar het hoogst noodzakelijke. Maar toch. Alles met een ziek meisje op de arm...
Lieve kleine Luna is nog maar 19 maanden. En is een héél nieuwsgierig en ondernemend karaktertje. Haar eventjes alleen in de woonkamer/veranda/slaapkamer/... laten is dan ook geen optie. Ook niet voor enkele seconden. U hebt er geen idee van wat er in enkele seconden allemaal kan mislopen! En omdat er hier geen extra paar handen/ogen/corrigerende wijsvinger in huis is om eventjes de kleine meid in de gaten te houden als de mama iets uit de kelder/badkamer/garage/slaapkamer/... wil halen, wordt alles hier een onderneming die samen aangepakt wordt. Zelfs een rustig toilet-bezoek wordt hier ofwel samen met Lunaatje geregeld ofwel uitgesteld tot dat lieve meisje slaapt. Tja, wat moet je anders?
Ze zal natuurlijk niet klein blijven. Het zal dus wel eenvoudiger worden in de toekomst. En bovendien: Luna zal ongetwijfeld minstens even bedreven worden in dat multi-tasken als grote meid!
Wat is ze er al ziek van geweest, van die windpokken! Nooit kunnen vermoeden dat mijn kleine meisje zo'n hoopje ellende zou kunnen zijn door die vervelende blaasjes... Héél haar lijfje, maar dan ook écht héél haar lijfje onder de blaasjes! Er werd hier gedept met de zalf, zoals de dokter en de apotheker hadden voorgeschreven. Maar Luna schreeuwde de hele buurt bij elkaar. En er was versterking nodig van opa om dat lieve meisje vast te houden terwijl de mama haar verder martelde. Afzien, mensen, afzien. Kleine meid én grote meid!
Er werd een 'verstuiver' aangeschaft. Omdat het deppen veel te lang duurde. Met die verstuiver was het een even grote marteling, maar het duurde toch minder lang. En er werden druppeltjes toegediend tegen de jeuk. Drie maal per dag. Stiekem. Anders wou Luna ze niet. Druppeltjes in de melk. Druppeltjes in de yoghurt. Druppeltjes in de platte kaas. En siroop tegen de koorts. Want wat had Lunaatje hoge koorts! Nooit gezien... Gelukkig vindt ze de siroop wel lekker en wil ze meestal 'nog mama, nog!'. Wat dan op zijn beurt weer tot huilbuien leidt, want ze mag helaas niet 'nog' van die siroop... Daar staat wel een maximum op per dag hé...
Het ging drie dagen lang van kwaad naar erger. Lunaatje wou enkel en alleen bij mama zijn. Op schoot. Heel dicht tegen mij. Niet bij oma. Niet bij opa. Bij mama. En niet in de stoel. Niet in de zetel. Niet in het eigen bedje. Bij mama. Tja, wat moet je dan? Gisteren hadden we hier al helemaal een dieptepunt: Lunaatje wou niet eten. En ook niet drinken. En zelfs geen siroopje. Vermoedelijk had ze ook blaasjes in haar mondje en keeltje, want als er na héél veel aandringen toch eens van het flesje gesipt werd, leek het haar veel moeite en pijn te kosten. Er werd hier dan ook lichtjes gepanikeerd. Hoge koorts en siroop, voeding en vooral vloeistof weigeren, dat zou niet zomaar goedkomen...
En toch! Na een moeilijke voormiddag leek ze er langzaam 'door te komen'. Ieder uur leek beter dan voordien. In die mate dat hier tegen 's avonds een meisje rondliep vol energie en met schijnbaar véél minder blaasjes in haar gezichtje! Het kan ook gezichtsbedrog zijn. Misschien zijn wij hier al zo gewend aan dat gezichtje-met-blaasjes dat we aan wishfull thinking doen en niet al die blaasjes meer zien of willen zien. Oma en opa kwamen nog op bezoek en kleine meid vond alles prima! Zolang we maar niet suggereerden dat ze naar bedje moest. Uiteindelijk zijn oma en opa om kwart voor elf vertrokken. Waarna kleine meid, veel te laat maar toch hélemaal tegen haar zin, in haar bedje werd gestopt. Grote meid ook trouwens, want die was meer uitgeteld dan Lunaatje...
Inmiddels is het hier zaterdagmorgen 10.30u en dat kleine meisje slaapt nog. Ergens wel logisch... Grote meid hoopt zo hard dat er geen blaasjes zullen bijgekomen zijn op dat lieve kleine lijfje! Hopelijk zijn er zelfs een aantal verdwenen. Want we hebben het hier nu wel gehad, met die windpokken.
Nog even wachten tot ze wakker wordt. En daarna het kleine lijfje van het lieve meisje aan een windpokken-inspectie onderwerpen...
Aiai, geen makkelijke dagthema in 'wijvenweek' vandaag: zelfcensuur. Het leuke aan een eigen blog is natuurlijk dat je de vrijheid hebt om net over die dingen te schrijven die je zelf graag kwijt wil of wil delen. En dat je bepaalde onderwerpen ook bewust uit de weg kan gaan. Want sommige dingen deel je nu eenmaal liever niet... Omdat niet iedereen daar zaken mee heeft, omdat je niet weet wie wel of niet meeleest, omdat het te gevoelig ligt, omdat ik er zelf te emotioneel over ben,...
Er zijn wel een aantal onderwerpen die ik (nog) niet kan bespreken in mijn eigen blogstekje: - mijn gezondheidsproblemen (omdat daar na al die tijd nog steeds geen duidelijkheid rond is en omdat ik ze soms bewust probeer te negeren. Lang leven de struisvogel-politiek...) - de reden van mijn single-mama-zijn (omdat dat niet mijn keuze was en ik het er soms nog moeilijk mee heb) - de moeilijke relatie met Lunaatjes papa - de relatie met andere mannen in mijn leven (en mijn angst om hen in Lunaatjes leven te brengen) - mijn groot verdriet dat ik mijn lieve kleine schat niet in een warm gezin kan laten opgroeien (al probeer ik héél hard om zelf voldoende warmte te voorzien)
Ooit zal ik er misschien wél uitgebreid over bloggen. Maar nu nog niet. Nu wil ik vooral de positieve zaken noteren. En de negatieve zaken die niet te emotioneel geladen zijn. Want ik wil dat dit blog vooral leuk blijft voor mezelf. Om te lezen, te herlezen en te herbeleven. Het is nu eenmaal fijner om positieve herinneringen te herbeleven...
Zélfs voor 'wijvenweek' lukt het me niet om even de zelfcensuur te doorbreken. Nog niet...
Vandaag is dromendag in 'wijvenweek'. Dat leek in eerste instantie één van de makkelijkste dagthema's, tot ik effectief een blogpostje wou typen... Blijkbaar toch wel moeilijker dan gedacht, die dromendag!
Ik ben een zondagskind: héél veel van mijn kinder- en jeugddromen zijn intussen al werkelijkheid geworden. En ja, ik besef hoe gelukkig ik mij hierover mag prijzen! Ik heb een leuke, vast job. Ik heb lieve collega's. Ik heb een prachtige familie.Trouwe vrienden. En inmiddels zelfs een eigen huisje, helemaal naar mijn smaak ingericht. Als puber droomde ik van twee dingen: ik wou slank zijn en ik wou een kind. Iedere vallende ster (of wat daarop leek), klavertje vier of andere wens-opportuniteit, werd hiervoor gebruikt. Een aantal jaren later zijn beide wensen realiteit. Nu ja, 'slank' zou ik mezelf niet noemen. Maar toch véél slanker dan in mijn puber-jaren. En die prachtige, schat van een dochter, daar ben ik inmiddels al 19 maanden de trotse mama van...
Verder ben ik eigenlijk niet zo'n dromer. Best wel spijtig eigenlijk... Want ik geloof stellig in het motto uit het boek 'the secret': als je het kan dromen, dan kan het ook gebeuren. Misschien droom ik daarom alleen van erg realistische zaken? Misschien moet ik wel meer m'n best doen om wat meer te durven dromen! Want die lotto winnen, dat zou ook wel leuk zijn... En een droomlijf met ideale maten. En nooit meer een bad hair day. En een perfecte gezondheid. Vooral dat eigenlijk... En dat ik samen met mijn lieve meisje verder heel gelukkig mag blijven. Beetje melig hé... Tja... Ik zal al die andere dromen-wijvenblogs eens moeten lezen ter inspiratie...
En tijdens het typen van dit berichtje heb ik me meteen voorgenomen: ik zal vanaf nu meer durven dromen!
Wij hebben de windpokken! Nu ja, eigenlijk is het vooral Lunaatje die de windpokken heeft. Maar de mama leeft heel erg mee met haar kleine meisje én heeft behoorlijk haar handen vol met die rode rotblaasjes, dus vinden we het hier terecht om te stellen dat 'we' de windpokken hebben.
Het zat er al even aan te komen want heel wat kindjes uit de crèche hadden 'het' al gehad. En gisterenochtend stond Lunaatje opeens vol rode blaasjes. Vreemd toch: je stopt dat kleine meisje gezond en wel 's avonds in haar bedje en een paar uur later staat ze vol windpokjes! Bij aanvang leek het nog mee te vallen, maar de voorbije nacht bleek al behoorlijk zwaar: Luna wakker. Mama dus ook wakker. Luna in mama's bed. En vervolgens twee meisjes die nauwelijks nachtrust hebben. En een kleine meid met een héél zwaar ochtendhumeur deze morgen!
Haar pyama mocht niet uit. Haar kousjes mochten niet aan. Ze wou geen verse pamper. Mama mocht zelfs niet in de buurt komen met het witte spul voor op die rode blaasjes. Kortom: fijne ochtend hier... Haar windpokken leken deze morgen wel verdrievoudigd! En vanavond was het nog erger...We moeten erdoor natuurlijk en het is beter dat ze ze nu heeft dan binnen enkele jaren. Maar het ziet er echt wel een beetje eng uit. Overal, maar dan ook echt overal blaasjes! Ook op plaatsen waar je écht geen blaasjes wil hebben... Voorlopig lijkt ze meest last te hebben van die blaasjes in haar haartjes. Daar krabbelt ze ook regelmatig aan. We proberen dat hier wel tegen te houden, dat krabben, maar hoe doe je dat? Ze is bovendien pas 19 maanden... Dat kleine meisje mag dan wel al veel begrijpen, het hele windpokken-en-niet-aan-krabben-concept gaat haar petje toch wel te boven...
Hopelijk is het gauw achter de rug. We zuchten dan eens diep. En durven al eens te klagen. Maar dan zien we het nieuws en zijn onze gedachten bij die ouders en familie van de slachtoffers van het busongeluk. En dan lijken die windpokken opeens maar héél relatief...
Op dag drie van wijvenweek werd een mening gevraagd. En o ja, die hebben we hier, die eigen mening! Over héél veel onderwerpen zelfs! Ik had al een blogpostje in mijn hoofd om vandaag gedreven, vurig en vol overtuiging neer te pennen.
Maar dan slaat het nieuws je keihard in het gezicht. Kranten, internet, televisie, radio... Het hele land in shock. Zoveel levens die op enkele uren tijd hélemaal overhoop werden gegooid. Zoveel pijn. Zoveel verdriet. Zoveel onzekerheid ook... Hoe kan je dit dragen als mama, als papa, als familie, als klasgenoot, als vrienden? Hoe moeten zij nu verder met dat ondraaglijke leed?
Mijn geplande blogpostje voor vandaag, dat doet nu even helemaal niet terzake. Mijn kleine ergernissen, beslommeringen en meningen die vallen nu opeens weer in het juiste perspectief.
Op dag twee van wijvenweek schrijft het thema voor: guilty pleasures en kleine kantjes... Vrij in te vullen door ieder bloggend wijf. Hmm... waar te beginnen? Natuurlijk heb ik guilty pleasures! En vanzelfsprekend heb ik kleine kantjes! Teveel om in één blog op te sommen... Maar wil ik die hier wel zo open en bloot op het net gooien?
Ik weet het, het centrale thema van 'wijvenweek' is 'maskers af'. En we wilden zo graag meedoen aan die wijvenweek, dus dan hoort het er ook een beetje bij, dat blootgeven... Dus hier gaan we dan: een kleine bloemlezing in mijn guilty pleasures en kleine kantjes. Maar ssht... laten we wel afspreken dat dit onder ons blijft?
* Dit geëmancipeerde wijf kan best wel veel zelf. De basis elektriciteits- of loodgieterwerkjes, daar draai ik mijn hand niet voor om (de basis-werkjes hé!). Maar o wee als er een man in de buurt is. Dan verandert dit geëmancipeerde, zelfstandige wijf plotsklaps in een naïef, onhandig en onzeker meisje... Want zou hij dat nu niet kunnen doen voor mij? Hij kan dat toch veel beter? Hé?? * Hetzelfde geldt bij het zien van een spin of, nog dramatischer, een muis! Als grote meid alleen in huis is zonder onmiddellijke toeschouwers, wordt er eventjes geslikt bij het zien van de spin/muis, maar wordt daarna een dappere poging gedaan om het desbetreffende ongedierte zoveel mogelijk te ontwijken. Vreemd genoeg lokt de aanwezigheid van 'mannenmensen' bij zo'n voorvalletjes een héél andere reactie uit. Véél theatraler vooral... (o mijn god, wat ben ik toch een drama-queen!) * Ik kan niet achteruit in-parkeren. Ik onderneem zelfs geen pogingen meer. Ik kan het niet, heb het nooit gekund (behalve die ene keer voor mijn rij-examen) en zal het nooit kunnen. En ik wil daar ook geen discussie of gesprek over voeren. En neen, ik wil geen tips om het wél te kunnen. En neen, je moet het me niet leren. Ik ga het nooit kunnen. Punt. * Aanvullend: als ik er van overtuigd ben dat ik iets niet kan en nooit zal kunnen ben ik zeer hardnekkig in de weigering om het te proberen. * Chocolade is goed voor ontelbaar veel doeleinden: troost, beloning, verveling,... Er is hier altijd chocolade in huis. Voor noodgevallen. * Hetzelfde geldt voor ijscrème. Uiteraard liefst met chocolade. * Er is hier een behoorlijke verzameling 'girly-serietjes' in huis: Friends, Will & Grace, Ally McBeal, Dharma & Greg, Absolutely Fabulous, Coupling, Mad about you,... Ja, daar wordt hier dus geld aan uitgegeven. Hoe zeemzoetiger hoe liever! En ja, die serietjes worden meer dan één keer bekeken. De volledige serie van Friends kan hier woord voor woord meegezegd worden. Letterlijk. Alle 10 de seizoenen, ja. En neen, ik ben ze nog steeds niet beu gezien. * De lade van mijn nachtkastje zit niet sex-and-the-city-gewijs volgestopt met spannende speeltjes. Integendeel... In die lade zitten vooral koekjes en snoepjes en meer van die dieet- en figuur killers! Maar wie kan nu een spannend boek lezen voor het slapengaan zonder daar een koekje (of twee, of drie,...) bij te eten? Ok, die kruimels in het bed neem ik er dan wel bij... * Ik kan er absoluut niet tegen als iemand tijdens een ruzie zomaar wegloopt! Tenzij ik zelf die iemand ben, dan is dat volledig verantwoord en zelfs verstandig. In mijn ogen toch... (hetzelfde geldt voor het dichtgooien van de telefoon: how rude!) * Mijn kleerkast is voor minstens de helft gevuld met kleding die niet mijn maat zijn. Veel kleren werden te klein gekocht ('cause you never know...) en andere kleren zijn te groot geworden, maar worden toch niet weggegooid (zelfkennis en jaren jojo-ervaring...) * Toen tijdens de zwangerschap bleek dat de kleine spruit een kleine meid was, overtuigde grote meid iedereen (en vooral zichzelf) dat dit niet betekende dat hier veel roze zou in huis komen. Wij wonen inmiddels in een huis waar 'roze' heel erg overheerst: de kamer van Lunaatje is in twee tinten roze. Met een roze bloem. En een roze tent. En een roze fiets. En een roze loopfiets. En roze popjes, boekjes, speeltjes, puzzels,... De lieve kleine meid heeft bovendien twee kleerkasten, één linnenkast en nog verschillende dozen, manden en zakken vol kleertjes. Uiteraard overwegend roze. En neen, grote meid wil niet herinnerd worden aan haar anti-roze-zwangerschap-beweringen... * Hierop aansluitend: hoe overtuigd, halstarrig en koppig ik ook kan vasthouden aan iets. Evengoed kan ik kort daarop van compleet het tegenovergestelde overtuigd zijn. En daar uiteraard even hastarrig en koppig over zijn. Mij daar op wijzen is meestal niet de meest verstandige optie.
Ik kan nog wel een tijdje doorgaan, maar misschien is té eerlijk zijn ook niet nodig...
Een wijvenweek blogpostje om de week te starten...
In mijn eigen ideaal-beeld-wereldje ben ik een jonge hippe single mama op stiletto's met de perfecte outfit, ideale maten, tandpasta glimlach, haar altijd net-van-de-kapper, pefect gemanicuurd en nauwkeurig opgemaakt. Met op de arm vanzelfsprekend de perfecte baby, breed lachend en voorbeeldig. In dat wereldje ben ik steeds relaxed, uitgerust en vrolijk. Leuk wereldje hoor, daar niet van!
Alleen ziet de werkelijkheid er vanzelfsprekend wat minder glamoureus en opgepoetst uit. Een dertiger op stiletto's. Zover klopt het plaatje nog een beetje.. Maar de perfecte outfit is al een grote illusie. Meestal wordt hier snel-snel iets van de wasdraad gegritst (in de hoop dat het een beetje kreukvrij én droog is) en gecombineerd met datgene wat binnen handbereik ligt. Dat blijkt meestal wel aan de verwachtingen te voldoen. Het helpt natuurlijk wel als de verwachtingen niet al te hoog liggen... Wat die outfit betreft: hier wordt het al een succes genoemd als grote meid zonder 'melkzoentjes' of 'snotneusjes' van de kleine meid op een versgewassen outfit het huis uit kan... Die ideale maten die zijn vooralsnog niet bereikt, de vele zumba- en start-to-run-pogingen ten spijt... Die laatste 5kg (ok ok, misschien wel 10kg) die willen er maar niet af. En de mama eet te graag, dat ook. Die tandpasta glimlach? Hmm... wegens ochtendhumeur en de stress toestanden die bij een doordeweekse ochtend horen, is die glimlach niet steeds even breed. Dat net-van-de-kapper haar? Dat ziet er een 3-tal keer per jaar zo uit. Als ik van de kapper kom. En dat duurt dan telkens welgeteld 1 dag. Daarna is het hier eerder van 'streuvelhaar' en bad-hair-days. Er wordt wél een conditioner gebruikt bij het wassen en soms wordt er zelfs een brush-borstel bijgehaald als de haartjes gedroogd worden. Maar daarmee is alles ook gezegd. Dat perfect gemanicuurd en nauwkeurig opgemaakt zijn, daar zullen we het al niet meer over hebben zeker? Ik zou maar al te graag mijn kleine meid als 'excuus-truusje' inzetten en roepen van 'hey, ik ben een single mama met een peutertje, ik heb daar geen tijd voor!'. Maar in alle eerlijkheid? In het pre-Luna tijdperk was dat al niet anders... En wat die perfecte baby betreft? Goh, in mama's ogen is en blijft ze perfect, dat Lunaatje van mij! Maar op een doordeweekse ochtend kan je grote meid even goed met een krijsende peuter op de arm naar de auto zien spurten. Stilletto's zijn dan wellicht niet het ideale schoensel...
Soms wordt hier wel een extra inspanning gedaan hoor. Bij feestjes of speciale gelegenheden wordt de hele trukendoos uitgehaald om toch zoveel mogelijk aan dat ideaal-beeld-wereldje te voldoen. Dan is er wel de perfecte outfit en dankzij het wonder van corrigerend ondergoed zelfs de bijna-ideale-maten! En dan wordt die tandpasta glimlach bovengehaald wordt het haar netjes gecoiffeerd, wordt de make-up perfect aangebracht en wordt hier zelfs af en toe van gemanicuurde gel-nageltjes gedaan, al blijft dat laatste wel een hoge uitzondering.
Om maar te zeggen: Als het écht moet, dan wordt hier dus van make-up gedaan. Met alles er op en er aan. Maar meestal is het hier eerder van wake-up, wash and go!
Dat zondag Luna-dag is, dat vertelden we vorige week al. Maar er is iedere week een zondag, dus die Luna-dagen, die volgen elkaar wel behoorlijk snel op! En die zijn soms behoorlijk druk.
Vandaag zag ons dagje er als volgt uit: - Luna werd wakker om 8u. Wie mij in het pre-Luna tijdperk zou verteld hebben dat ik 'tot 8u slapen op een zondag' als 'uitslapen' zou definiëren, had ik zéker gek verklaard... - Lieve kleine meid bleef nog een uur (jawel, een uur!) vrolijk vertellen en brabbelen in haar bedje. - Om 9u dan toch maar de lieve schat uit haar bedje gehaald. Helaas: alles drijfnat, zowel het Lunaatje als het bedje... - Dus: badje gevuld, kleine meid gewassen en laten 'pletse pletse' doen. - Kwade bui van Lunaatje getrotseerd omdat ze niet meer uit het badje wou. - Eenmaal uit het badje wou ze geen pamper aan en wou ze haar badjas niet meer uitdoen. - Badkamer gedweild (ja, dat komt er van met de 'pletse pletse' doen...). - Het Luna-bedje ververst. - Kleine meid aangekleed. - Samen uitgebreid ontbeten (nu ja, intussen was het al een brunch geworden...) - Eventjes buiten gespeeld. - Auto gevuld met de meest noodzakelijke Luna-spullen: gevulde verzorgingstas, wandelwagen,... - Te laat herinneren dat wandelwagen een platte band heeft. - Wandelwagen terug uit de auto. - Driewieler fietsje in de auto. - Kleine meid in de auto. - Hysterische huilbui omdat ze niet in het autostoeltje wou zitten, maar op de zetel naast het autostoeltje. - Onmiddellijk daarop aansluitend opnieuw een hysterische huilbui omdat ze haar fietsje had zien staan in de koffer en wel nu meteen wou fietsen. - Naar de tante gereden om haar mooie vaas terug te geven die we geleend hadden. - Richting kinderboerderij. - Lange wandeling op domein van kinderboerderij. Met Luna op de driewieler. Waar ze niet meer af wou. Ook niet om dicht bij de diertjes te kijken. Mama moest maar de fiets tot aan de draad duwen. Dat maakte de kleine meid méér dan duidelijk! - Terug richting huis. - Vlug frietjes halen (want de mama had écht geen zin of inspiratie om te koken). - Samen gezellig frietjes eten. - Buiten spelen met huisje, ballenbad en poes. Al vond poes daar weinig aan... Het mag wel gezegd: kleine meid speelt héél graag buiten en kan dit ook behoorlijk lang volhouden! Het is echt geen uitzondering als dat lieve kleine Lunaatje een uur aan een stuk zonder mopperen flink en braaf buitenspeelt... Zalig, zo'n zelfstandig-buiten-speel-kindje!
Uiteindelijk is ze compleet uitgeteld in haar bedje in slaap gevallen. De mama neemt nu ook even platte rust, want straks vliegen we er weer in voor deel twee van Luna's zondag!
De werken zijn voorbij! Hoera, hoezee, fantastisch!
Luna's kamertje ziet er prachtig uit, de dressing is hélemaal naar onze zin, de trap is mooi afgewerkt, de nieuwe bulex is geïnstalleerd,... Wij kunnen vanaf nu dus tevreden genieten van ons huisje! Volledig afgewerkt is het nog niet, maar we laten ons vertellen door andere huis-eigenaren dat dat helaas nooit het geval is met een eigen huis. Er valt altijd nog wel iets te doen, op te knappen, te herstellen,...
Wij zijn in ieder geval zéér tevreden met ons huisje. Dinsdag komt er nog een elektriciën langs om wat extra licht en stopcontacten te installeren in de veranda, maar daarna zou ons huisje toch voor een hele tijd klusjesman-vrij moeten blijven... Dat hopen we toch!
Er zal hier dan eerst een beetje gespaard worden! En daarna, ooit, wordt de buitenkant van ons huisje aangepakt: hervoegen, schilderen, nieuwe betegeling voor buitentrap en oprit,... En de mama moet ook nog eens goed nadenken hoe ze de tuin en terras wil zien. Maar dat is allemaal toekomstmuziek. Voorlopig is het even méér dan genoeg.
Trouwens: Lunaatje vindt haar kamertje fantastisch! Ze geeft met veel plezier rondleidingen aan ons bezoek, waarbij ze ieder hoekje van haar kamer toont en toelicht! En als ze 's morgens wakker wordt (na een hele nacht doorslapen, jawel!), ligt ze met veel plezier en enthousiasme nog een hele poos te vertellen, te spelen, te lachen en te zingen in haar bedje...
Luna vindt het fantastisch om in bad te gaan... Al loopt dat niet altijd even vlotjes.
Grote meid had de kraan opengezet en aan Luna gevraagd of ze haar eendjes in bad wou plaatsen. Dat wou ze héél graag, dat moest écht geen twee keer gevraagd worden. Terwijl kleine meid druk bezig was om al haar 'kakjes' één voor één te water te laten, glipte de mama eventjes weg om een vers rompertje en verse pamper uit het Luna-kamertje te halen. Het Luna-kamertje ligt vlak naast de badkamer en grote meid is maximum 10 seconden weg geweest en bleef die 10 seconden druk met Lunaatje praten. Om enig onheil te voorkomen.
Maar blijkbaar heeft Lunaatje slechts 10 seconden nodig om wat onheil te veroorzaken. Grote meid kwam terug de badkamer in en zag dat lieve kleine Luna niet alleen de eendjes in het badwater had laten plonsen, maar ook mama's versgewassen én gedroogde jeans, mama's pyama en enkele handdoeken. Lunaatje was zelfs zo 'attent' om de kleding nog een extra duwtje te geven, zodat alles toch wel goed onder water zat... Ze was zich van geen kwaad bewust en haalde haar meest onschuldige en charmerende glimlach boven... Daar kon mama toch niet boos om worden?
Trouwens, eigen schuld van de mama natuurlijk. Kleine kindjes mag je niet alleen laten in de badkamer. Dat heeft niet alleen met veiligheid te maken, maar ook met kattekwaad. En 10 seconden zijn daarvoor méér dan tijd genoeg.
Wie een klein beetje thuis is in het blog-wereldje weet ongetwijfeld waar ik het over heb... Voor alle anderen een klein woordje toelichting: volgende week is dus 'wijvenweek' in blog-land. Een week lang, iedere dag een blog-berichtje met een 'opgelegd' onderwerp. Er doen al meer dan 200 bloggende wijven mee, wat toch een beetje een 'wij-gevoel' oproept. Mochten jullie meer info wensen: www.wijvenweek.be!
Wij zijn hier thuis met twee 'wijven' en er wordt hier door het ene wijf nogal eens geblogt en het andere wijfje is nogal eens het onderwerp van de blogberichtjes, dus vonden wij dat we niet konden ontbreken op zo'n wijvenweek.
Dit jaar wordt trouwens met een centraal thema gewerkt: 'maskers af'. En zoals vermeld wordt er iedere dag een ander onderwerp besproken. Het wordt hier dus een klein beetje anders volgende week... Alhoewel: het gaat nog steeds over 'love' en ook over 'life', dus ongetwijfeld ook over Luna...
Meer van hetzelfde dus? Of toch een tikkeltje anders? We zullen zien...
Vandaag was een Luna-dagje! Nu ja, om eerlijk te zijn: iedere dag is hier Luna-dag... Maar op zondag hoeven er geen boodschappen gedaan worden, is er geen crèche, gaat mama niet werken en zijn er heel weinig dingen die 'moeten'. En zo'n zondagen zijn het uitgelezen moment om leuke dingen te doen samen met lieve kleine Luna...
Deze morgen kwam de klusjesman om de schilderwerken aan onze trap te starten. Wij konden dus de ganse dag geen gebruik maken van onze trap en dus ook niet van onze bovenverdieping en bovendien mocht er zo weinig mogelijk stof gemaakt worden in de gang. Tja... met een klein meisje in huis is dat allemaal minder evident dan het lijkt!
Maar er werden snel plannen gemaakt het werd een super-zondag, ook al zat het weer niet echt mee... De voormiddag brachten we grotendeels door in ons eigen tuintje. Of eerder: op de schommel in ons eigen tuintje. Luna is hélemaal gek op haar schommel en kan dit dan ook met gemak een uurtje volhouden! Geen evidentie voor een 19-maanden oude peuter! Eenmaal uitgeschommeld werd er nog heel even gepuzzeld, torens gebouwd en boekjes gelezen. En daarna? De wandelwagen in de auto, de regenlaarsjes aan en samen met oma en opa naar de kinderboerderij!! Diertjes kijken, dat is hier altijd een groot succesnummer!
Er werd eerst uitgebreid getafeld op restaurant. En kleine Luna was zeer voorbeeldig. Flink op de grote stoel, braaf haar bekertje met water drinken en ze kreeg van de lieve kelner een grote portie chipjes. Ja, daar scoor je mee bij Luna! Ze vond het allemaal schitterend! En ze smulde smakelijk van haar eigen croque monsieur. En van mama's pasta.. Er was een klein incidentje met een ketchup potje en Luna's iets te onstuimige armbewegingen, maar kom, daar zwijgen we over. Ze charmeerde het personeel en alle andere gasten, dus voor de mama en de oma en opa was het al bij al een rustig en aangenaam etentje...
De diertjes dus! Het regende een klein beetje, maar dat lieten we niet aan ons hart komen. Luna had haar regenlaarsjes aan en haar stoere leren jas, dus een paar druppels regen zouden haar niet tegen houden. Oma mocht de wandelwagen duwen, maar Luna was niet van plan om zich als een baby te laten rondvoeren. Neen. Luna doet zélf stap-stap. Het werd een grote wandeling voor dat kleine meisje in haar regenlaarsjes. Van de konijntjes naar de kipjes en van de kipjes naar de kalkoenen. We vonden ook mama schaap met haar lammetjes. Maar mama schaap vond het niet zo fijn dat we zo dicht bij haar lammetje kwamen kijken en liet ons dit duidelijk horen. Wat Lunaatje op haar beurt niet zo fijn vond... Er waren ook ezels. Luna vond die zeer interessant. Zolang de ezel haar niet aankeek. Van zodra de ezel dat wel deed voelde Luna zich blijkbaar nogal geïntimideerd en zocht ze haar toevlucht bij opa... De wandeling liep verder langs de haan en nog geitjes om te eindigen bij de koe en de paardjes.
Ze was versleten, dat lieve meisje van me! Om 17u werd het moeilijk om haar nog wakker te houden... Dus toch maar de pas geverfde trap omhoog en richting slaapkamer. Na een hoognodig badje. Want er moest nog ketchup uit de haartjes van dat lieve meisje gewassen worden. Maar we zouden dus zwijgen over dat incidentje . Uiteindelijk zat ze om 17.30u in haar bedje. En ze sliep quasi onmiddellijk... Of ze dat ook de ganse nacht en tot morgenochtend zal volhouden? We zullen zien...
Kleine meid is niet de enige die uitgeput is na een dagje buitenlucht. De nacht wordt hier vroeg ingezet ten huize love life and Luna...
Het Luna-kamertje is af! Nu ja, 't is te zeggen: de mama zal wel nog even wat werk en tijd nodig hebben om alle Luna-spulletjes een plaatsje te geven in dat kamertje... Maar 'de werken' in het kamertje zijn achter de rug! Het is een échte Luna-kamer geworden. Roze. Veel roze. Met haar roze tent. En haar eigen meubeltjes (en neen, die zijn niet roze...). En haar bloem-nachtlampje. En een roze kastje. En haar grote beer. En zelfs al een échte bureau! Kwestie dat we hier al hélemaal voorbereid zijn op huiswerk- en studiemomenten.
Het is eindelijk een feit: Luna ligt in haar eigen bedje in haar eigen slaapkamer!
Voorlopig is het helaas nog geen overdonderend succes. Ze vindt haar kamertje héél mooi en ze is dol enthousiast over het feit dat ze eindelijk, na bijna twee maanden, haar tent terug heeft. Maar slapen, dat lukt voorlopig niet echt. Grote meid is al enkele keren tot aan het kamertje gegaan om kleine meid tot de orde te roepen, maar veel indruk lijkt dat voorlopig niet te maken.
We zijn hier nochtans niet van plan om toe te geven aan dat kleine meisje. Mama heeft eindelijk haar slaapkamer terug voor zichzelf en is niet van zinnens om dat herwonnen territorium terug vrij te geven. We hebben elk onze eigen kamer, elk ons eigen bed. En dat gaan we vanaf nu zo houden.
Een rustige nacht lijkt het voorlopig niet te worden...
Trouwens: ook de andere werken zijn hier aan een eindspurt begonnen! De deuren hebben nieuwe klinken, de lampen hangen op, de stopcontacten en schakelaars werden teruggeplaatst, de dressing werd afgewerkt en gevuld met nieuwe meubeltjes, de gordijnen werden opgehangen, de balustrade in de gang kreeg een laatste verfbeurt, de kapstokken werden opgehangen,... Nu rest alleen de trap nog. Dat is nog een behoorlijk groot werk, want dat moet blijkbaar in verschillende fasen... Momenteel staat de trap in een 'primer'. Morgen worden eventuele oneffenheden en openingen 'opgespoten' en volgende week worden enkele treden in een eerste verflaag geschilderd. Enkele treden maar, want we moeten wel nog boven raken. Zonder in de natte verf te lopen.
De eindspurt wordt misschien toch nog een lange afstandsloop... Maar goed. We zijn al héél blij met de mooie kamers en de dressing!
In de late namiddag kreeg grote meid een telefoontje van de crèche: Lunaatje had hoge koorts, had overgegeven en had diarree. Of we haar konden oppikken? Natuurlijk!! Maar grote meid is zelf ziekjes, dus oma en opa vertrokken meteen richting zieke kleine Luna.
De mama wachtte thuis in spanning af. Mijn lief klein meisje ziek. Ocharme toch! Overgeven en diarree en koorts. Wat zou dat lieve meisje zich ellendig voelen... Bovendien zijn de windpokken in 'omloop' in de crèche. Dus misschien had ze dat ook wel... Grote meid wachtte ongeduldig af en stond al vol spanning in de deuropening van zodra de auto van oma en opa in zicht kwam.
En wat verscheen er uit die auto? Een stralend, vrolijk, lachend Lunaatje! Hoe kan dat nu?? Geen koorts meer te bespeuren (al had ze wel een koortswerend middeltje gekregen, wat duidelijk zijn werk deed!). Maar haar eetlust was duidelijk ook optimaal want ze vroeg meteen of ze chipjes mocht hebben. Dat mocht ze niet, trouwens. Chipjes zijn hier de uitzondering, niet de regel. Het werd dus een boterham. Luna kon zich daar wel bij neerleggen, op voorwaarde dat ze kaas én vleesje mocht eten bij die boterham. Van een ziek meisje dat moest overgeven was geen enkel spoor meer!
Vreemd. Maar wel zo fijn! Ze was wel erg moe, dat Lunaatje van mij. Dus werd ze om 18u al in haar bedje gelegd. Tegen haar zin. Maar goed, 't is voor haar eigen bestwil. Ze sliep binnen de 5 minuutjes...
Hopelijk slaapt ze nu de hele nacht door... Morgenochtend zullen we haar gezondheidstoestand eerst goed observeren. Misschien wordt het crèche, misschien wordt het dokter... We zullen zien...
Bij ons nieuwe huisje hoort ook een mooi tuintje. Mét een mooie houten-toren-met-grote-glijbaan voor de kleine meid! En een mooie schommel. We vertelden dit al eens eerder, ik weet het... We hebben het tuintje al eens samen 'geïnspecteerd' en goedgekeurd enkele weken geleden, in de sneeuw.
De sneeuw en vrieskou zijn nu eindelijk weg en af en toe komt het zonnetje zelfs al piepen! Lunaatje is nog wat te klein om helemaal alleen in de tuin te spelen (de glijbaan in de tuin is trouwens nog wat te hoog voor lieve Luna), maar ons terras, dat is perfect! Het terras grenst aan de veranda en aangezien we in een bel-étage huisje wonen ligt de leefruimte, de veranda en dus ook het terras, wat hoger. De tuin ligt eigenlijk 'in de diepte'. Het terras is behoorlijk groot en is héél veilig afgesloten door een doorzichtige 'omheining' in een soort plexi. Grote meid vindt het zàlig zo'n terras: lekker ruim, heel 'licht' (doordat het hoger ligt dan de tuin én door de doorzichtige plexi afsluiting) en perfect op het zuiden gericht! Oma en mama vinden het écht genieten om in het zonnige weertje het veranda venster helemaal open te schuiven, de stoelen in de zon te plaatsen en te kijken naar een spelend Lunaatje.
Het ballenbad werd van tussen de verhuisdozen in de kelder gevist en terug speel-klaar gemaakt. Een ballenbad in de woning is misschien niet helemaal gebruiksvriendelijk, maar een ballenbad op het terras, dat past perfect! Vooral omdat de ballen nét niet onder de terras-afsluiting kunnen... Luna is wild enthousiast over haar ballenbad!!
En nu heeft mama nog een nieuw speeltje ontdekt! In de kruipkelder onder de veranda en het terras ligt nog wat achtergebleven materiaal van de vorige bewoners. Niet allemaal even bruikbaar, maar soms vindt je er schatten! Zoals de mama enkele dagen geleden mocht ontdekken... Er lag nog een volledig, groot, speelhuis mét glijbaan! Grote meid haalde alle stukken vanonder het stof en vuil (ideaal werkje als je al met griep en snotneus en koorts rondloopt...), haalde een tuinslang naar de winkel (tja, dat hadden we nog niet, wegens nooit nodig gehad op een appartement...), maakte alle speelhuis-elementen moddervrij en kon dan samen met de opa aan het monteren beginnen... Zonder handleiding is dat voor ons niet zo vanzelfsprekend, maar het internet bracht redding...
En zo staat hier nu op het terras een écht huisje voor de kleine meid! Waar ze in kan. En onder kan. En waar er bankjes in bevestigd werden om op te zitten. En met vensterluikjes die ze open en dicht kan doen. En met een échte glijbaan. Er werd besloten om de kleine meid niets te verklappen, maar haar reactie af te wachten. En die bleef niet uit! Ze had het meteen gezien! Op 'haar' terras stond er een huisje! Een Luna-huisje! Helemaal voor haar alleen! Haar vreugde kreetjes waren zo schattig en dankbaar om te horen! Er was geen tijd om een boterham te eten of om haar melkje te drinken. Ze wou spelen en ontdekken en verkennen en kijken en klimmen. Die eerste keer glijden, daar had ze nog het handje van mama voor nodig. Maar intussen hoeft mama er niet meer bij te zijn. Luna kan het al hélemaal alleen. In het huisje klimmen. Koekoek doen door het venstertje. Glijden. Terug in het huisje klimmen. Terug koekoek doen,... Ontelbare keren na elkaar...
Zalig toch, om je kindje zo stralend, vrolijk en gelukkig te zien!!
Alleen de poes vindt het niet zo leuk. Het terras was tot nu toe haar terrein, maar de rust en kalmte wordt nu hélemaal verstoord door een bijna-19-maanden oud meisje dat al kirrend en lachend het poezen-territorium inneemt. Tja, poes zal er aan moeten wennen, want het zal er niet beter worden als kleine meid straks, in de zomer, ook de tuin zal inpalmen...
.
