Volgende week wordt mijn lieve meisje 10 maanden. Tien maanden al zeg! Wat gaat het toch snel allemaal...
Een jaar geleden was ik al behoorlijk zwanger. Een jaar geleden was het al duidelijk geworden dat ik een single mama zou worden. Een jaar geleden waren er heel wat twijfels en onzekerheden. Zou ik dat wel kunnen? Zou mijn kindje gezond zijn? Zou het geen huilbaby worden? Zou ze wel flink eten, groeien, spelen,...? Hoe moest dat dan zonder papa voor mijn lieve meisje? Zou dat wel lukken financieel? Zou ik mijn oude vertrouwde leventje niet teveel missen? Hoe zou dat dan lopen met de wekelijkse ladies-nights en etentjes en feestjes en... En een grote twijfel die ik nooit of te nimmer durfde uitspreken: zou ik wel gelukkig zijn?
En nu zijn we een jaartje verder.
Nooit eerder was ik zo gelukkig! Iedere dag met mijn lieve, kerngezonde, flink-slapende-etende-en-spelende meisje is zo mogelijk nog fijner dan de dag ervoor. Het lukt ons zoveel beter dan ik ooit had durven dromen. Ze is dus kerngezond. Ze is helemaal geen huilbaby, ze eet alles wat haar voorgeschoteld wordt, ze slaapt iedere nacht 13u, ze groeit en bloeit zoals het hoort, ze speelt, ze lacht, ze kraait, ze kirt, ze brabbelt,... Er gaat geen dag voorbij waarbij ik me niet gelukkig prijs. En neen, ik mis mijn oude leventje niet in het minst! Het zou zelfs helemaal niet meer vertrouwd aanvoelen... Die wekelijkse uitstapjes, dates, afspraken,... ze waren absoluut fijn, daar niet van... Maar ik mis ze niet. Mijn leventje is zoveel mooier en intenser geworden.
Niet dat er nooit zorgen of twijfels zijn. Dat nu ook weer niet... Maar het loopt allemaal zoveel makkelijker en vanzelfsprekender dan ik ooit had durven dromen, hopen of denken. We missen niets of niemand. We hebben écht alles wat we nodig zouden kunnen hebben. We hebben elkaar, mijn meisje en ik! En we hebben de hulp en de nabijheid van een onmisbare hulplijn: oma en opa! (Luna's oma en opa dus...) We are never looking back! Vroeger was leuk, maar nu is nog veel leuker.
Ik durf het nu wel luidop denken en zeggen: Wij zijn perfect gelukkig, mijn Lunaatje en ik! Dit mag eeuwig blijven duren...
Babygebrabbel is toch zo schattig!!! Bij baby's dan...
Hier ten huize probeert de mama zoveel mogelijk om 'volwassen' woordgebruik te hanteren in de gesprekken met de dochter. Een hond is een hond en geen wafwaf, een auto is een auto en geen vroemvroem,... Dat consequent zijn lukt nu nog behoorlijk, maar het vormt dan ook nog niet meteen een grote uitdaging, aangezien de kleine meid weinig herkenbaars terug zegt...
Maar bij 'dèdè doen' trappen we hier toch in de baby-taal-val... Het kan toch niet zo moeilijk zijn om haar te leren: 'zeg maar dag'? Maar instinctief worden hier de zinnen 'we gaan dèdè', 'doe maar dèdè', 'opa is dèdè',... er uitgefloept! Wat al meteen voor verwarring zorgt. Want is 'dèdè' nu iets dat je doet of bent of ziet of hoort of...??
Luna vindt het wel een leuk woordje en zegt het intussen al flink na. Cuteness overload, uiteraard!! Het obligate handgebaartje combineert ze er intussen al vlotjes bij! Alleen haar timing klopt nog niet helemaal. Of we nu ergens binnenkomen of net weggaan of gewoon midden in haar spel of tijdens een autoritje: Luna vindt dat 'dèdè' overal wel past...
En vanzelfsprekend doet ze het net NIET als we er naar vragen! Natuurlijk niet. Want als we met drie volwassenen rond Lunaatje staan en als gekken 'Luna, doe eens dèdè' staan te kirren, hoe moet je dan als bijna 10-maandertje reageren? Je hoeft geen geluid te maken om de aandacht te trekken, want die heb je op dat eigenste ogenblik al meer dan genoeg. En die grote mensen blijven even vrolijk en lief tegen je bezig of je hen nu wel of niet van antwoord dient... En omdat je als bijna 10-maandertje de taal nog onvoldoende machtig bent om die volwassenen er op te wijzen hoe compleet belachelijk die hele scène er wel niet uitziet, zwijg je liever.
Ze heeft dat zo slecht nog niet bekeken, dat lieve meisje van mij!
Lunaatje heeft het kruipen nog niet helemaal onder de knie (en dat mag gezien haar sluip-bewegingen behoorlijk letterlijk genomen worden), maar toch wil ze al de volgende stap nemen. Ze wil zich rechttrekken. En rechtstaan. En stappen. En dat lukt niet.
De 'ik-raak-niet-vooruit' frustratie die aan het kruipen vooraf ging is nauwelijks achter de rug en er is alweer een nieuwe frustratie bron gevonden. Het is natuurlijk wel fijn dat ze leergierig is. En het is maar door veel te proberen en met (opnieuw erg letterlijk) vallen en opstaan dat ze haar doel zal bereiken. En het is zo fascinerend en plezant om dat kleine meisje te zien evolueren!
Maar geduld is een mooie deugd. Maar daar is Luna het precies niet echt mee eens... Van wie zou ze dat geleerd hebben ;-).
Fantastisch om te zien! En nog fantastischer om te zien hoe fantastisch ze dat zelf wel vindt! De voorbije dagen deed de kleine meid nauwelijks moeite om haar frustratie over het-niet-vooruit-raken weg te stoppen. Maar nu lukt het haar dus wel! Ze kruipt! En snel! En de mama heeft ogen, handen en reflexen te kort...
Haar wereld is opeens zoveel groter! En spannender! En gevaarlijker! Maar vooral ook interessanter! En nieuw! Luna ontdekt écht haar eigen wereld. En wat is dat mooi om te zien... Elegant kruipen zoals in de boekjes en filmpjes geïllustreerd wordt, dat doet mijn kleine meisje niet. Ze is meer het type 'soldaat-in-de-loopgrachten-in-sluip-manouvre-houding'. Geëmancipeerd is ze dus wel.
Er duiken echter ook wel een aantal neveneffecten op: - Luna moet 's avonds vaak wat overgeven. Last heeft ze daar niet van, ze doet gewoon verder met wat ze bezig is. Maar er komt dan dus wat melk 'terug'. Of fruitpap. Of groentenpap. Of alles samen. Gisteren had ze in de crèche worteltjes gegeten. Blijkbaar. Het had toch een wortelkleur. Echt grondig heb ik het niet bestudeerd. Anyway. Ze spuugt dus een beetje. En did i mention: ze kruipt. Door het spuug dus. En dat had de mama niet onmiddellijk door. Van dat spuug. Dat kruipen hadden we hier wel door. Zo allert zijn we dan weer wel. Maar goed... vroeger moest alleen de onmiddellijke omgeving van de kleine meid geïnspecteerd worden op eventuele plasjes spuug. Dat was dus één vierkante meter. Hoogstens. Vandaag de dag is de onmiddellijke omgeving van de kleine meid echter het ganse appartement. En ze maakt er blijkbaar een ere-zaak van om de plasjes spuug zoveel mogelijk te verspreiden. Kwestie van haar territorium af te bakenen vermoed ik... En bij het kruipen is het blijkbaar van belang om de plasjes niet te vermijden, maar er zoveel mogelijk dwars doorheen te kruipen. Dat garandeert immers een maximale uitspreiding van het spuugplasje. Goed... de mama had dus behoorlijk de handen vol met het opsporen van de spuugplasjes en alles terug spuugvrij maken. Inclusief Luna... - Sinds ze kruipt ontdekt mijn lieve Lunaatje van alles en nog wat. Haar aandacht gaat daarbij vooral naar alles wat niet op speelgoed lijkt. Ontdekking van de dag gisteren: de handvaten op de keukenkasten. Die vindt ze ontzettend boeiend! Ze krijgt de kasten niet open. Voorlopig. Maar ze lijkt wel door te hebben dat ze zich op die handvaten moet focussen als ze de inhoudt van de kasten wil zien. Dat wordt nog leuk... - Er moet hier sinds kort ook regelmatiger gepoetst worden. Het valt immers behoorlijk op als Lunaatjes maagdelijk witte outfit er na een minuutje of drie eerder muisgrijs begint uit te zien. De mogelijkheid om swifferdoekjes aan de kleine meid te bevestigen worden hier nog onderzocht... - Omdat hier soms toch ook nog eens huishoudelijke taken moeten uitgevoerd worden door de grote meid (de kleine meid is daar nog niet zo'n grote hulp bij - tenzij dat swiffersysteem onder de kruipende meid bevestigen zou werken natuurlijk...), moet Lunaatje soms écht wel eens een beetje alleen spelen. En sinds ze dat kruipen onder de knie heeft wordt dat soms toch wel een beetje gevaarlijk. Gisteren werd de kleine meid in het midden van haar kamertje geplaatst, omringd door speelgoed. De mama vond het een mooi moment om de inhoud van de kleerkasten van haar lieve schat wat te herschikken. (Ja, ze heeft meer dan 1 kleerkast en neen, 4 kasten blijkt nog steeds niet voldoende om de kleine meid haar uitgebreide garderobe in op te bergen). Kleine meid mooi aan het spelen, grote meid flink aan het plooien en opbergen. En dan was er opeens een bonkend geluid te horen. Dat herhaald werd. En onderbroken werd door een soort gemopper. En Luna was op het eerste zicht niet meer in de ruimte aanwezig. Ok. Even paniek. En even nagaan uit welke richting het 'gebonk' en gemopper kwam. Luna was blijkbaar onder haar bedje gekropen en aangezien haar bedbodem nog niet helemaal op de laagste stand staat, maar ergens tussenin, kon ze onder haar bedje wel perfect haar hoofdje recht houden en neerzitten. Maar de bedomranding met de spijltjes komt wel tot beneden. Op de één of andere manier was ze daar dus wel ondergeraakt en zat ze nu wat 'gevangen' onder haar eigen bed. Er volgde een boeiend gesprek tussen de kleine en de grote meid (nu ja, eerder een monoloog van de grote meid eigenlijk) over 'hoofdje naar beneden' en 'kom, mama zal je wel helpen om je van onder je bed te trekken' en 'neen Lunaatje, niet hoofdje naar omhoog, kom nu hier en doe je hoofdje naar beneden' enzovoort. Luna vond het wel interessant dat mama daar op haar buik aan de andere kant van de spijltjesrand wat druk lag te doen... En op dat moment gaat natuurlijk de telefoon én de deurbel! Ze is terug bevrijd hoor, mijn lieve Lunaatje. En ze is zelfs nog steeds bluts- en builvrij... Voorlopig toch... - De avondroutine waarbij Luna rustig bij mama in het grote bed ligt, haar melkje drinkt en nog wat in haar ritsel- en voelboekjes bladert, is behoorlijk verstoort door de nieuwe vaardigheid die kruipen heet. Want ook het grote bed van mama moet al kruipend ontdekt en geïnspecteerd worden. Dat Lunaatje ook uit het bed kan vallen als ze niet op tijd remt, dat heeft ze precies nog niet helemaal begrepen. Dus de mama moet de dochter voortdurend terug naar het midden van het bed manouvreren. De dochter is het daar niet mee eens. Geen rustige avondroutine dus...
Maar het blijft nog steeds ontzettend leuk, zo'n klein meisje in huis!! Ze is mijn grote geluk, mijn hele wereld, mijn alles... mijn Lunaatje...
