De verlossende brief is binnen! De lening en de schuldsaldoverzekering zijn geregeld en goedgekeurd...
Grote meid trok deze namiddag met haar eigen papa (Luna's opa/baba) en haar kleine Luna naar de notaris. Met de brief. Er werd gelezen en uitgelegd en bekeken en afgesproken. En tussenin werd Lunaatje gesust, gewiegd, gekalmeerd en gerustgesteld. Niet zo handig om een peutertje mee te nemen naar zo'n officiële aangelegenheid, maar het kon even niet anders. En tot slotte gaat het ook wel om haar huisje natuurlijk...
We waren op voorhand 'gewaarschuwd' dat een leningsaanvraag bij het Vlaams Woningfonds wel eens lang kon duren. En dat het zelfs soms spannend kon worden om de procedure af te ronden binnen de wettelijke termijn van 4 maanden. Hier verliep alles echter bijzonder vlot. Geduld hebben is niet het grootste talent van ondergetekende, maar het mag gezegd: de mensen van het Vlaams Woningfonds werkten snel, efficiënt, correct en vriendelijk. En ze bleven telkens opnieuw heel behulpzaam als de grote meid nog maar eens opbelde met de vraag naar de stand van het dossier.
Voor wie de timing wil weten: - zondag 18 september 2011: huisje kijken, bod gedaan en bod werd aanvaard. - maandag 19 september 2011: telefoon van notaris, compromis werd opgesteld en ondertekend. - dinsdag 20 september 2011: aanvraag lening bij Vlaams Woningfonds in Brugge. - dinsdag 18 oktober 2011: brief van Vlaams Woningfonds in Brugge: leningsbundel is volledig en werd doorgestuurd naar maatschappelijke zetel in Brussel. - dinsdag 22 november 2011: brief van Vlaams Woningfonds met principieel positieve beslissing over de leningsaanvraag. Nu enkel nog wachten op goedkeuring van schuldsaldoverzekering door verzekeringsmaatschappij. - maandag 28 november 2011: telefoon van Vlaams Woningfonds met mededeling dat dossier volledig rond is (inclusief de schuldsaldoverzekering) en brief zal opgestuurd worden. - vrijdag 2 december 2011: ontvangst brief Vlaams Woningfonds met volledig leningsaanbod inclusief schuldsaldoverzekering.
Met andere woorden: Er zat maar een goeie twee maand tussen de leningsaanvraag en de goedkeuring. Dat noemen wij een vlotte service!
Nu wordt het helaas opnieuw wachten. Op een seintje van de notaris met een datum voor de ondertekening van de akte. En dan wordt het nog even wachten op de officiële sleuteloverdracht. Want neen, dat kan niet op hetzelfde ogenblik. Er wonen immers nog mensen in ons huisje...
Wachten, wachten, wachten,... Maar toch komt het nu stilletjesaan wel dichterbij...
Er ligt precies een zeehondje in het Luna-kamertje...
Vanuit de babyfoon hoort de mama alleen maar aanhoudende hoestbui-geluiden. Het klinkt niet zo gezond, eigenlijk. Kleine kindjes en de winter, het is niet steeds een even gezonde combinatie! En de verkoudheden worden ook heel loyaal doorgegeven in de crèche...
Het hoort er bij natuurlijk. En zolang het bij wat hoesten blijft mogen we eigenlijk niet klagen.
Maar het is toch leuker om een zingende Luna in de babyfoon te horen!
Kindjes leren bij door te kijken wat en hoe de grote mensen doen. Dat principe is bij ons goed gekend, dus de mama doet hard haar best om de dingen die ze doet ook goed te doen, zodat de kleine meid een juist voorbeeld ziet...
Dat gaat vanzelfsprekend over de grote waarden en normen en zo, maar evengoed over gezonde eet-gewoonten. En daar durft het schoentje hier wel eens wringen. Bij de mama dan. Want ontbijten, bijvoorbeeld, zit er nog steeds niet echt automatisch ingebakken bij de grote meid. Maar Lunaatje moet wel iedere morgen flink haar boterhammetje eten en haar melkje drinken. Daar zullen dus ongetwijfeld nog leuke discussies over volgen. Later. Als ze wat groter is. En vooral wat mondiger is.
Maar het gaat ook over WAT ze eet. Grote meid is gelukkig geen kieskeurige of moeilijke eter. Hier worden héél gevarieerde gerechtjes op tafel geserveerd en kleine meid eet flink alles wat haar voorgeschoteld wordt. Of het nu pikant of zuur of zoet is... Lunaatje zal alles proeven en smakelijk opeten. En ze weet wat lekker is! De verse garnaaltjes, bijvoorbeeld, daar kan ze maar niet genoeg van krijgen!
Maar er zijn ook dingen die de grote meid helemaal niet lust. Olijven zijn daar een mooi voorbeeld van. Groene of zwarte, maakt niet uit. De mama lust ze niet. En eigenlijk lust de mama zelfs geen gerechten waar olijfjes in verwerkt zijn. Dan worden die daar keurig uitgeplukt. Maar net omdat de grote meid geen olijven lust, worden hier dus ook geen olijven gekocht. En wat we niet in huis hebben, dat kan de kleine meid dus ook niet leren kennen...
Gelukkig hebben we af en toe bezoek. En dat bezoek brengt dan al eens iets mee. Zoals olijfjes. Zwarte olijfjes. En Luna kon niet snel genoeg het potje vastgrijpen! De mama en het bezoek keken afwachtend toe hoe de zwarte olijfjes door klein Lunaatje zouden beoordeeld worden. Olijf nummer één was nog maar goed en wel ingeslikt of Lunaatje nam al olijf nummer twee vast. En drie en vier en... Om een lang verhaal kort te maken: Kleine Luna heeft het volledige potje olijfjes in haar eentje opgegeten!
En de mama vindt dat eigenlijk héél erg fijn! Want ondanks het feit dat grote meid nog steeds geen olijven lust, heeft haar lieve kleine meid wel een nieuwe smaak 'ontdekt'. Flink, flink, flink!
Misschien moet grote meid eens overwegen om gedrag van Lunaatje te 'kopiëren'... Zo'n kindje opvoeden hoeft helemaal geen éénrichtingsverkeer te zijn. We kunnen nog veel van elkaar leren, Lunaatje en de mama!
Verbazend toch, hoe je als mama de subtiele verschillen in de huilbuien van je eigen lieve pruts zo nauwkeurig kan onderscheiden. Het is een vaardigheid die ik in het pre-Luna-tijdperk zeker niet bezat. Maar toen was er natuurlijk geen Lunaatje. En bijgevolg geen enkele reden om een dergelijke vaardigheid onder de knie te krijgen...
Maar het wordt ook niet op een bepaald moment of plaats 'aangeleerd'. Het kwam niet ter sprake tijdens de pre-natale bezoekjes aan de gyneacoloog, er was geen aanbod voor een cursus 'traantjes-onderscheiden', zoals er wel een cursus borstvoeding of babymassage bestaat, er werd geen toelichting gegeven door de kraamverzorgsters in de materniteit,... zelfs tijdens de bezoekjes van en aan Kind en Gezin krijg je geen handleiding...
En toch... Op de één of andere manier beheers je die vaardigheid als mama... Feilloos onderscheid maken tussen de verschillende huilbuien. De baby-taal vertalen, zeg maar...
- de traantjes als de baby honger heeft - de traantjes als de baby krampjes heeft - de traantjes als de baby een natte pamper heeft - de traantjes als de baby een knuffel wil - de traantjes als de peuter iets wil, maar nog niet kan - de traantjes als de peuter iets wil, maar dat niet mag - de traantjes als de peuter schrikt - de traantjes als de peuter bij mama wil zijn - de traantjes als de peuter écht verdriet heeft - de traantjes als de peuter niet begrijpt wat er precies gebeurt - ...
- of zoals nu: de traantjes als de peuter moe is, maar toch niet wil slapen...
Lunaatje is compleet gek op haar 'baba'. En dat laat ze maar al te graag blijken... Al gaan we zo goed als dagelijks op bezoek bij oma en opa, we hebben hier de gewoonte om hen 's avonds ook nog eens te bellen. En mocht de mama dat dreigen te vergeten, dan is Lunaatje er wel om haar daar aan te herinneren!
Van zodra ze de telefoon ergens ziet liggen komt ze die snel brengen, maar de dringende boodschap: 'baba, baba, baba!!!' En dan moet de mama dus even naar oma en opa bellen. En dan wordt Luna meteen weer rustig. Ze zingt dan even een liedje voor haar baba, vertelt welke geluidjes de diertjes maken en doet dan 'dèdè'.
Voor alle duidelijkheid: ze is ook gek op haar oma hoor! En oma en opa zijn ook hélemaal gek op Lunaatje...
Toen Lunaatje pas geboren was - intussen al bijna 16 maanden geleden! - kregen we héél erg veel cadeautjes! De meeste geboortegeschenkjes werden meteen dankbaar in gebruik genomen, een aantal werden zorgzaam bewaard tot de kleine meid groot genoeg is om er zelf van te genieten...
Maar nu moet de grote meid met de regelmaat van de klok toegeven dat haar kleine meisje vaak al toe is aan die 'grote' cadeau's nog voor de mama er erg in had! Toen we enkele dagen geleden bij de kinderkapster op bezoek waren verbaasde grote meid er zich over dat lieve kleine Luna meteen, zonder aarzelen, doelgericht naar het krijtbord toe liep. Ze wist duidelijk waar dat voor diende, zo'n krijtbord! En dat kan ze thuis niet geleerd hebben... Meer dan waarschijnlijk heeft ze dat in de crèche geleerd, maar het was de grote meid nog niet opgevallen dat ze daar een krijtbord hadden. Vermoedelijk heeft de mama daar geen aandacht voor gehad, voor dat crèche-krijtbord, omdat ze dacht dat Luna daar nog te klein voor was. Maar: niet dus! Luna is daar niet te klein voor. Luna weet perfect waar dat voor dient...
Bij thuiskomst haalde mama dus een goed bewaard geboorte-cadeautje boven: een groot houten giraf-krijtbord!! En de krijtjes, uiteraard... Lieve Luna had geen uitleg nodig en de giraf werd meteen in gebruik genomen. Er wordt hier nu veel getekend. Niet alleen door Luna. Ook de mama heeft het krijtbord ontdekt. En uiteraard de opa ook! Opa stond immers zijn hele professionele loopbaan in het onderwijs. Na jaren voor de klas volgende jaren als schooldirecteur. Dus opa weet wel waar een krijtbord voor dient. En hoe hij met krijtjes op het bord moet schrijven. Wie beter dan haar eigen ervaringsdeskundige-opa om Lunaatje te leren schrijven op het bord?
En de mama vindt het steeds opnieuw zo vertederend om haar eigen papa als lieve opa met dat kleine meisje te zien spelen!!
Vandaag hebben we 'officieel' een geboorteboom geplant voor kleine Luna!
Met dank aan de gemeente voor het jaarlijkse initiatief: alle kindjes uit het geboortejaar 2010 werden uitgenodigd om een boom te planten in de 'geboortedreef'. Voor dag en dauw opgestaan, laarsjes aan, goed ingeduffeld, spade mee en richting de boomplant-locatie. Opa kon helaas niet mee wegens andere verplichtingen, dus namen de drie generaties dames (oma, mama en kleine meid) de zware taak op zich om de boom schoon recht en in lijn met de andere bomen aan te planten...
Heel leuk om al die andere kindjes te zien, trouwens... Want dat worden de kindjes die straks misschien in Lunaatjes kleuterklas zitten. Met wie ze bevriend wordt, of met wie ze ruzie zal maken. Op wie ze verliefd wordt, of die verliefd worden op haar. Met wie ze misschien zal uitgaan later. Voor wie de mama haar misschien wel zal waarschuwen. Of subtiel het contact wat zal willen stimuleren...
In ieder geval: allemaal kindjes uit dezelfde gemeente en uit hetzelfde geboortejaar! Heel leuk om iedereen eens te zien... En die geboorteboom? Die zullen we wel af en toe eens 'bezoeken'. Want het is nu toch een beetje 'onze' boom...
Lunaatje was al een tijdje toe aan haar eerste kappersbezoekje, maar de mama bleef het om de één of andere reden maar uitstellen... Het heeft misschien te maken met het feit dat het héél lang geduurd heeft voor er effectief sprake was van een 'haardos' bij de kleine meid. Ze heeft erg fijne, blonde haartjes en de eerste tien maanden van haar leventje werden haar haartjes gewassen door even over het lieve kleine hoofdje te wrijven met een nat washandje. De kleine meid kreeg wel een haar-groei-spurt kort voor haar allereerste verjaardag. Tot grote vreugde van de grote meid die eindelijk aan de slag kon met roze haarspeldjes. En tot absolute euforie van de mama bleek Lunaatje zelfs fan van haarspeldjes! Andere mama's hadden ons nochtans gewaarschuwd dat kleine meisjes vaak de speldjes en elastiekjes al uit hun haartjes trekken nog voor ze er goed en wel in bevestigd werden. Het is voorlopig nog een veel te ver gegrepen ambitieus plan om met elastiekjes in Lunaatjes haartooi aan de slag te gaan. Maar die speldjes, daar is ze wel voor te vinden. Helaas zijn haar haartjes nog héél erg fijn, waardoor de speldjes er na enige tijd vanzelf uitschuiven. Maar dan komt de kleine poppemie wel 'vragen' aan de mama om het weerspannige speldje terug op z'n plaats te steken.
Goed. Om een lang verhaal kort te maken: de haartjes groeiden traag maar zeker en de speldjes werden steeds functioneler. Want op den duur belemmerde dat fijne froefroetje toch het zicht van kleine meid. Dus werd het hoog tijd voor een kappersbezoekje.
Grote meid ging op zoek naar een kinderkapper in de buurt. Ja, een kinderkapper. Ja, we weten wel dat iedere kapper er wel zou in slagen om die coupe van kleine meid vorm te geven. Maar de mama wou dus een kinderkapper. Die wel zou weten hoe een actieve peuter met een duidelijk eigen willetje stil te krijgen in een kappersstoel. Iets wat de grote meid zich nog niet meteen kon visualiseren...
De kinderkapper werd gevonden in Roeselare. Meer bepaald: 9 salon for kids. Voor de geïnteresseerde: www.ninesalon.be en even doorklikken naar hun 'kidz' afdeling. Wij zijn vanaf nu grote fan!!! - Er is een ballenbad en tekenbord en schommelpaard en zoveel meer! - De kindjes zitten niet op een veel te grote kappersstoel, maar in een rode brandweerauto, een gele bus of een draaimolen-paard! - Zelfs de kappersschortjes zijn kleurrijk, leuk en kindvriendelijk - Er staan overal DVD schermpjes en de kindjes kunnen zelf hun DVD kiezen. Of er wordt voor hen gekozen als ze nog wat te klein zijn. Voor wie hier af en toe eens meeleest: yep, het werd Bumba!! - De kapsters hebben een engelengeduld. Petje af: ik zou het niet zien zitten om met een scherpe schaar in de buurt te komen van een schreeuwende, kwade peuter die weigert stil te zitten... - Men is er trouwens héél flexibel: grote meid belde op woensdag rond 10u met de vraag of we 's namiddags nog een afspraak konden krijgen en dat bleek tot onze grote vreugde (en verbazing) geen probleem!
En ze bieden 'pakketjes' aan. Wij kozen voor het 'eerste knippakketje'. Beetje logisch natuurlijk. Allemaal héél leuk. Luna huilde wel, maar was een halve minuut later gefascineerd door de televisie. Waarna ze kwaad werd omdat haar haartjes werden nat gemaakt. Om dan opnieuw te kalmeren en naar het kindje naast zich te kijken. Om dan opnieuw te huilen omdat ze iets anders wou doen dan stilzitten. En dan terug blij te zijn omdat ze ontdekte dat er een stuur aan haar kapper-stoel-brandweerauto zat. Waar ze aan kon draaien. Bon. Ze had wat last van stemmingswisselingen. Maar gelukkig duurt zo'n eerste knipbeurt niet te lang. De afgeknipte haartjes werden in een zakje verzameld en het zakje werd aan haar aller-eerste-kappers-beurt-diploma geniet!!! Ze heeft dus écht een diploma op zak hé, dat meisje van mij!! Ondertekend door de kapster én de mama! En er volgde nog een foto van de pas-geknipte-Luna in de gele kapper-auto (opnieuw traantjes helaas, want ze wou NU in het ballenbad en die drie seconden wachten op een foto, die zijn er dan teveel aan). De foto werd ook aan het diplomaatje bevestigd en Lunaatje mocht nog even alle emoties kwijt in het ballenbad.
Omdat we voor de allereerste keer langskwamen kregen we 10 euro korting. Lunaatjes eerste kappersbezoek kostte de mama dus slechts 9 euro! En daar hoorde naast de knipbeurt dus ook het diploma en het fotootje en de haarlokjes bij! En het spelen in het kapsalon alias speeltuin! En het kijken naar de Bumba video!
Positiever kan zo'n eerste bezoekje aan de kapper bijna niet verlopen... De mama vraagt zich af of dit ook kan doorgetrokken worden naar andere 'eerste bezoekjes'? Een eerste tandartsbezoekje bijvoorbeeld... Nu ja, daar zijn we gelukkig nog niet aan toe, maar ooit komt dat wel!
Het leuke kappersbezoekje eindigde helaas alsnog in traantjes omdat Lunaatje weigerde om uit het ballenbad te komen. Dus moest de mama even kordaat ingrijpen. En zelf het ballenbad betreden. Gelukkig was oma mee, want er waren twee volwassenen nodig om Luna ervan te overtuigen haar jas aan te doen. We vertrokken dus met een weerbarstig, luid protesterend, maar wel mooi geknipt kindje uit het kapperssalon.
Chapeau aan de mensen van 9salon! Ons zien ze er zeker nog terug!! En we durven het iedereen aanraden...
Ze was wakker geworden... Ze huilde een beetje... Ze was nog zo moe... Ze mocht mee naar mama's bed... Ze zat op mama's schoot, gezichtjes naar elkaar gericht... Ze viel bijna onmiddellijk terug in slaap...
Haar hoofdje in mijn hals... Haar beentjes rond mijn middel... Haar knuffel stevig in haar armpje gekneld... Haar ander handje stevig rond mij... Haar warme wangetje tegen mijn huid... Haar kleine lijfje slapend in mijn armen...
Sinds grote meid twee streepjes op de zwangerschapstest ontdekte - op 28 december 2009 om precies te zijn - sinds die dag zijn we zo goed als onafscheidelijk, Lunaatje en de mama. Iedere dag zijn we samen. In het begin héél erg letterlijk, 24u/24u en 7d/7d. Maar na 9 maanden zwangerschap en 5 maanden zwangerschapsverlof moest de mama toch écht terug naar het werk. En Lunaatje naar de crèche.
Het was wennen. Voor ons alletwee. Misschien nét iets meer voor de grote meid dan voor de kleine meid...
Beetje bij beetje hebben we nu een klein stukje ons eigen leventje. Momentjes waarbij we niet samen zijn en waarbij we ook niet voor de volle 100% weten wat de ander allemaal doet... De mama kent wel de namen van de kindjes in de crèche en de lieve crèche mevrouwen vertellen veel over wat en hoe en wanneer... Maar hoe het er daar écht aan toe gaat, wat Lunaatje doet, wie haar liefste vriendjes zijn, hoe ze exact met hen omgaat, wat haar lievelingsspeeltje in de crèche is,... dat weet de grote meid niet helemaal precies... Zo hoort het ook, maar toch: het blijft moeilijk...
Het geldt ook een beetje in omgekeerde richting. De mama moet beetje bij beetje terug 'leren' om haar eigen leventje te leiden en daar horen ook momenten zonder Lunaatje bij. Die stap is wel héél groot. Grote meid is er nog steeds niet aan uit of ze daar écht wel al aan toe is... Maar het moet. En het komt. En het went. En soms, héél erg soms, is het zelfs een beetje leuk! Zo volgt de mama nu al sinds september op maandagavond salsa les. Lunaatje zit op het salsa-les-uur al veilig in haar bedje, dus de brave babysit-van-dienst heeft nauwelijks 'werk'. En in de wetenschap dat de mama geen quality time met haar meisje verliest (want ze slaapt dan toch, dat lieve Lunaatje), was het wel een stap die kon genomen worden. Een salsa-stapje dus. Het is zelfs fijn. Die salsa lessen. Het lukt ook steeds beter. De mama begint het al een beetje onder de knie te krijgen... Maandagavond is salsa avond geworden. Eén uurtje per week. Zonder Luna. Eventjes alles wegdansen op zuiderse muziek. En daarna weer vlug naar huis en naar Lunaatje kijken, die zich niet eens bewust is van het feit dat haar mama er iedere maandagavond even tussenuit knijpt...
Maar vanavond gaat de les niet door. De salsa juf zit in het gips. Niet handig als dansjuf. En vermoedelijk ook pijnlijk...
Vanavond lopen onze leventjes dus weer helemaal gelijk, dat van de kleine en de grote meid... Geen separate lives op deze maandagvond! We gaan er van profiteren en opnieuw gezellig samen onder mama's warme dekbed kruipen. Melkje drinken. Boterhammetje eten. Bumba kijken. Boekje lezen. Maakt eigenlijk niet uit wat we gaan doen... zolang we het maar samen kunnen doen...
Ze heeft een behoorlijk sterk en stevig eigen willetje, dat kleine Lunaatje van mij. Vannamiddag illustreerde ze dit nog maar eens met het nodige gevoel voor dramatiek.
Terwijl de kleine meid aan haar tweede middagdutje van de dag bezig was, maakte grote meid zich nuttig door wat huishoudelijk werk te doen. Waaronder een hoognodige wasmachine draaien. Met daarin vooral spulletjes van lieve Luna. Na, onder andere, een natgeplast bedje (lakens, kussensloop, onderlaken, deken, pyama, slaapzak, rompertje,... the works!), een herhaaldelijke overgeef-sessie-met-zure-melk, een weekje crèche met dagelijks een uurtje buitenspelen (waar de mama wél fan van is, van dat buiten spelen! Die vuile kleertjes nemen we er graag bij! Kleine meid heeft nood en deugd aan gezonde buitenlucht...) en standaard-melk-morsen-bij-iedere-gelegenheid, was er opnieuw sprake van een behoorlijk gevulde machine!
Luna's jasje werd meteen ook maar meegewassen. We doen hier wel ons best om gemorste melk onmiddellijk af te wassen, maar het jasje kon een iets stevigere wasbeurt wel gebruiken. Dus: wasmachine in! En daarna jasje op de verwarming, want zo'n dik winterjasje, dat droogt niet zo snel. En morgen moet lief Lunaatje wél weer haar jasje aan kunnen om naar de crèche te gaan...
Na haar 'power-nap-deel-twee' was Luna terug haar actieve zelf. In pyama en op één voetje in een pantoffel en één voetje in een sokje trippelde ze overal rond en in geen tijd had ze ontdekt dat haar jasje op de verwarming in de keuken lag. Dat is niet de gebruikelijke plaats voor de jas, dus Luna kwam dit meteen melden. Niet gewoon melden, eigenlijk... Ze rukte de jas van de verwarming, sleepte de pas-gewassen-en-nog-natte-jas achter zich aan over de grond al roepend 'jasch, jasch, jasch'!!! (Waarom ze 'ch' zegt in plaats van 's' is niet bekend. Maar er bestaat geen discussie over het feit dat ze 'jas' bedoelt)
Grote meid bleef stoïcijns rustig over het feit dat de pas gewassen jas een gans traject over de niet gedweilde vloer aflegde en probeerde lief en vriendelijk de situatie uit te leggen aan Lunaatje. 'Ja meisje, dat is jouw jas'. 'Jasje is gewassen en nu gaan we die drogen'. 'Kom Lunaatje, we gaan samen je jasje terug leggen'. Er volgde nog véél meer uitleg, maar Luna had al beslist: 'Jasch' moest aan!!!!! Er volgde opnieuw een geduldige uitleg van de mama met de nadruk op het feit dat de jas nog nat was en we die dus beter niet konden aandoen. Dat we bovendien niet weg gingen, maar samen in onze pyama wat zouden lezen in de boekjes. Of Bumba kijken. Of pannenkoek eten. Of spelen. Of, of, of,...
Maar Luna liet zich niet van de wijs brengen: 'Jasch' moest aan!!! En er volgde een hysterische huilbui toen de mama geen aanstalten leek te maken om te helpen. De mama had geen zin in een schreeuwend Lunaatje. We chose our battles wisely! En dit was niet meteen een 'battle' die belangrijk leek. Dus Luna mocht haar jas aan.
Daar stond ze dus te glunderen: Kleine Luna, in haar pyama, één voetje met een sokje, het ander voetje met een pantoffeltje, met een natte versgewassen winterjas aan. En ze wou hem niet meer uittrekken! Dus speelde ze met haar blokjes met haar natte jas aan. At ze een schelletje lunchworst met haar natte jas aan. Las ze een boekje met haar natte jas aan.
Het heeft nog een halfuur geduurd voor Lunaatje voldoende afleiding gevonden had en de grote meid er in slaagde om het jasje terug uit te trekken en opnieuw op de verwarming te leggen.
Volgens 'de boekskes' is het nog te vroeg om nu al in de peuterpuberteit te zitten... Wij hebben daar een andere mening over.
Ze heeft de gele clown nog maar een weekje of zo ontdekt, maar jongens toch, ze is écht superfan! Je kan van studio 100 zeggen wat je wil en ja, zij zijn écht wel héél erg commercieel, maar 't zijn kraks in hun job!
In alle eerlijkheid: ik begrijp haar fascinatie niet. Maar van het ogenblik dat het draaiend cirkustentje in beeld komt tot het moment dat de twee regenwormpjes elkaar een kusje geven en Bumba 'tot morgen' zwaait zit hier een klein meisje gekluisterd aan het scherm. Wel makkelijk dat je zo'n aflevering via telenet kan bestellen... En 's avonds maken we Bumba al deel van onze 'naar-bed-routine': pyama aan, samen in het grote bed, flesje melk drinken en nog even naar Bumba kijken op mama's laptop (dank u YouTube!). En dan gaan Bumba én Lunaatje slapen. Leuk én makkelijk toch...
Nu is het gelukkig nog maar Bumba. Ik vermoed dat het binnen enkele jaren K3 en Justin Bieber wordt. Of iets gelijkaardigs... Hopelijk blijft het nog enkele jaartjes Bumba...
We kennen het allemaal: het gevoel dat 24u in een dag gewoon te kort is. Luna heeft er ook 'last' van. Ze wil zoveel doen, zoveel zien, zoveel beleven,... Haar dagen zijn eenvoudigweg te kort. Het helpt ook niet dat haar dagjes normaal gezien onderbroken worden met 'tukjes' en 'slaapjes' en 'middagdutjes'. Hoe we ze ook noemen, Luna vindt ze compleet overbodig.
Dus begon ze gisteren om 4u aan haar dagje. Om 4u. Ja. Grote meid begon dus ook op dat ontiegelijke uur aan haar dagje. Al was dat onder lichte dwang van een over-actief Lunaatje.
Middagdutje, daar deed Luna gisteren niet aan mee. No way. Ook al werd ze door de grote meid zo liefdevol mogelijk in haar bedje gelegd. Luna was niet van plan om te slapen. Ze was tijdens de namiddag wel wat lastiger en huileriger. Maar slapen? Neen dus.
Ook 's avonds was ze niet echt van plan om haar nachtje wat vroeger in te zetten en zo haar vroege ochtenduur wat te compenseren. Neen neen. Luna vond dat niet passen in haar schema. Het werd uiteindelijk 22u alvorens mijn kleine meisje naar dromenland vertrok! Van 4u 's morgens tot 22u 's avonds. Zonder onderbreking wakker. Dat is héél lang voor een meisje van 15,5 maand!
Maar vandaag is ze dus moe. Mijn lief klein Lunaatje is aan haar tweede middagdutje van de dag bezig. En straks mag ze na haar melkje ook wat vroeger aan haar nachtje beginnen. 't Was goed voor één keer, zo'n marathondagje. Maar we gaan er geen gewoonte van maken...
Iedere werkdag staan wij in de file, Lunaatje en de mama. Soms slechts 10 minuutjes, soms ook 45 minuten. We proberen er telkens opnieuw het beste van te maken en onze tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Quality time voor de kleine meid en de grote meid, zeg maar...
Er wordt dus gezongen in de auto. En van 'handjes draaien' gedaan. En melkje gedronken. En boterham gegeten. En verhaaltjes verteld.
En vandaag werd er vooral van 'dèdè' gedaan. Lunaatje zwaaide enthousiast 'dèdè' naar iedere auto die ons passeerde en iedere auto die wij passeerden. En zoals dat gaat in files, waren dat vaak dezelfde auto's. De wagens die ons aan 2km per uur voorbijreden, dat zijn net dezelfde wagens die wij een half minuutje later aan een even indrukwekkend tempo voorbij reden. En aan deze snelheden hebben bestuurders al eens tijd om in de wagens naast zich te gluren. Vooral als daar een klein enthousiast uitgeslapen vriendelijk zwaaiend peutertje in blijkt te zitten. Dat telkens opnieuw heel vrolijk lacht naar iedere bestuurder of bestuurster...
Wij waren érg populair in de file deze morgen! Wel... Lunaatje was erg populair. De mama was meer de 'side-kick' van haar kleine meid. Wij hadden helemaal geen last van file-leed vandaag, integendeel: we hadden ontzettend veel file-plezier! En aan de reacties rond ons te zien heeft dat lieve meisje van mij bij veel mede-file-rijders het file-leed toch minstens voor heel even verzacht.
Ik ga zo meteen nog eens kijken of mijn meisje nog braaf slaapt. En of ze haar dekentje nog over zich heeft, zodat ze geen koud krijgt. En of ze haar knuffels nog dichtbij zich heeft, zodat ze niet bang is als ze plots wakker wordt. En of ze haar tuutjes nog in haar bedje heeft liggen, zodat ze ze vindt als ze haar oogjes opent. En of ze nog rustig ademt. En of ze niets nodig heeft...
Het is volstrekt onnodig. Maar ik doe het iedere avond/nacht opnieuw. Ontelbare keren per avond/nacht... Lunaatje kan het perfect: slapen zonder de mama. Misschien zou ze zelfs al eens een nachtje bij oma en opa kunnen blijven slapen. Maar de mama kan het niet: slapen zonder haar Lunaatje. Ik kon het nochtans 31 jaar lang hoor! Slapen zonder Lunaatje. Maar nu lukt dat dus niet meer.
Mijn lief klein meisje ligt in haar bedje. Al anderhalf uur. De mama ligt ook in bed. Al anderhalf uur. Maar slapen doen we voorlopig geen van beiden. Door de babyfoon is van alles en nog wat te horen:
- Luna doet de diertjes na. Toch de drie dierengeluidjes die ze kent: beu, k(w)ak en waf. - Luna speelt met haar knuffeltjes. En slaat nogal hard met het harde plastic handvat tegen haar bedje. - Luna vertelt verhaaltjes aan haar knuffels. Of aan zichzelf. Of aan de babyfoon. Maakt eigenlijk niet uit: ze vertelt dus verhaaltjes. - Luna doet indiaantjes na. - Luna doet van 'brrrrrr' (en blaast daar vermoedelijk belletjes bij). - Luna doet stemoefeningen ('dèè', 'bèè', 'baa',...). Misschien is het wel een verhaaltje. Of een versje. Of nog iets anders... - Luna zingt.
Luna is in ieder geval nog klaarwakker. De mama dus ook. Maar de mama is wel erg moe, ook al zegt de klok dat het nog niet echt bedtijd is... Hoe lief de geluidjes uit de babyfoon ook mogen klinken, nu mag het toch stilletjes aan wat rustiger worden in dat Luna-kamertje... De mama kan natuurlijk ook de babyfoon uitzetten, maar grote meid is daar nét iets te neurotisch voor! Het wordt hier dus nog even geduldig wachten tot dat lieve kleine meisje in slaap valt. Dan pas is het mama's beurt...
We hebben een dagje verlof vandaag! Omdat vrijdag 11 en dinsdag 15 november wettelijke verlofdagjes zijn op het werk van grote meid, leek het bijna vanzelfsprekend om vandaag - maandag - een dagje vakantie te boeken. Zo wordt het lange weekend wel héél erg lang. De meiden maken de brug!
Ons dagje zag er tot nu toe als volgt uit: - Grote meid had haar dagje graag zien aanvangen na een lange luie nachtrust. Maar kleine meid was om 3.30u klaarwakker. Na een pamperwissel was ze nog niet bereid om terug in haar eigen bedje de nacht verder te zetten. Omdat grote meid te moe was om de discussie aan te gaan, werd kleine meid in het grote bed gedeponeerd. - Na drie kwartier woelen, schoppen, draaien, rondkruipen (kleine meid) en krampachtige pogingen om het voorgaande te negeren (grote meid), werd Lunaatje om 4.15u terug naar haar eigen kamertje gebracht. Ze kon zich gelukkig onmiddellijk bij deze actie van de mama neerleggen. Letterlijk en figuurlijk. Lieve Luna sliep onmiddellijk terug in... - Om 7u was het kleine meisje terug wakker. Maar grote meid negeerde dat volledig en na een tijdje besloot Lunaatje om toch nog wat te rusten. Of met haar knuffels te spelen. In ieder geval: ze stopte met huilen en hield zich nuttig bezig. - Om 9u klonk er een luide en duidelijke, maar vooral héél lieve kreet uit de Luna-kamer. Ze riep 'mama!' en wie kan daar nu aan weerstaan? - Er werden dekentjes en ontbijtbordjes naar de zetel gesleept en we installeerden ons met z'n tweetjes knusjes en warmpjes in de living. - Er werd voor de allereerste keer in Lunaatjes jonge leventje naar Bumba gekeken. We hebben een fan in huis! Kleine Luna leek wel in trance! Bumba heeft hier een onnavolgbare intrede gemaakt in huis en zal ongetwijfeld nog regelmatig eens langs komen. Op de buis natuurlijk. We zullen wel ons best doen om het hele arsenaal aan Bumba-accessoires dat op de markt is, te negeren! - Na het ontbijt, Bumba, wassen en aankleden gingen we 'weg'. Luna vindt dat zowiezo altijd super. Maakt haar weinig uit naar waar of wie en hoe lang het duurt. Maar 'weg' is hier altijd een groot succes. - We trokken richting 'oma flatje'. Met andere woorden: de oma van de grote meid. Die in een serviceflatje woont. Daar is Lunaatje al een plaatselijke beroemdheid. Van zodra we aankomen zet Luna automatisch koers naar de 'zitjes': de gemeenschappelijke ruimte van waaruit de bewoners de omgeving kunnen bekijken en becommentariëren. Na demonstratie van haar nieuwste kunstjes (nu ze alleen kan stappen scoort ze geweldig hoge punten!) en de obligate handjes aan de aanwezigen, gaat het richting lift. De achterste wand van de lift is een spiegel. Dat vindt Luna geweldig. Ze weet inmiddels héél erg goed dat er een kindje in de lift zit! - Bij oma flatje weet de kleine meid perfect waar de bal, het speelgoed (een doos kleurrijke wasspelden die ze leuker lijkt te vinden dan de hele inhoud van een speelgoedwinkel), de koekjes en de blaadjes liggen. De rust in het serviceflatje is gedurende ons volledige bezoek wel compleet verstoord, maar goed... Luna brengt leven in de brouwerij! - Van daar ging het richting oma en opa. Waar ze kan spelen, lezen, eten, hondje kijken, bij opa zitten, terug in de eetstoel, met oma naar de bureau, terug naar opa, naar de living, naar de keuken, terug naar de living, boekje kijken, blaadje scheuren, terug naar opa, opnieuw naar oma,... - Na de marathon bij oma en opa trokken drie generties dames (oma, mama en lieve Luna) naar de speelgoedwinkel (de sint wat helpen...) en de tea-room. - Oma en mama bestelden een verwenkoffie, maar moesten het verwen-gedeelte van de koffie wel delen met Lunaatje. Luna kreeg een kinderpannekoek die ze niet wou delen met oma en mama. - Op terugweg naar huis viel de kleine meid vermoeid in slaap. Wat vanzelfsprekend voor een hysterische huilbui zorgde toen ze uit de auto werd gehaald. Ze ligt nu in haar bedje. Doodmoe. Buikje vol. Maar eigenlijk te laat voor haar middagdutje en te vroeg om haar nacht te beginnen. - Grote meid heeft straks salsa les en is toch wat bezorgd dat haar kleine meisje dan nét zal wakker zijn. Normaalgezien slaapt Lunaatje op het ogenblik dat de mama naar de dansles vertrekt. Dat maakt het voor de babysit van dienst een vrij rustige opdracht. Fingers crossed dat dit vanavond ook het geval zal zijn...
Best wel vermoeiend eigenlijk, zo'n dagje verlof! Gelukkig kunnen we morgen nog wat recupereren...
Ze is geen baby meer, dat kleine Lunaatje van mij! Ze is al een echte 'little lady'.
Dus als de grote meid vriendinnen op bezoek heeft voor een 'good old-fashioned ladies night', dan hoort Luna daar vanzelfsprekend bij. Alsof het nooit anders geweest is. En ze neemt dat behoorlijk ernstig hoor, dat lieve meisje van me:
- Al de ladies hebben een glaasje, dus Luna wil haar fles. - Als iedereen 'santé' klinkt, doet Luna dat ook. En niet zomaar 'doen alsof'! Ah neen: er moet effectief 'geklinkt' worden. Haar flesje moet écht even tegen het glas van de 'tegenpartij' tikken. En niet zomaar met één van de ladies. Natuurlijk niet. Luna neemt haar flesje en wandelt van de ene lady naar de andere om, zoals een échte lady, met iedereen te 'klinken'. - De grote ladies eten aperitiefhapjes, dus dat wil Luna ook. - De grote ladies zitten in de zetel, dus dat wil Luna ook. - Dus zat kleine Luna bijna de hele avond in haar zeteltje. Naast de andere ladies. Met haar flesje. En een eigen bordje gevuld met chipjes en hapjes. - Als de ladies aan tafel gaan om Chinese rijsttafel te eten, dan doet Luna dat ook. Maakt niet uit dat het intussen al na 21u is. Op ladiesnight is Luna niet moe. En maakt niet uit dat de kroepoek pikanter is dan ze gewoon is en de Chinese rijsttafel tot nu toe 'onbekend' voedsel voor haar was. Luna gaat voor de volledige 'ladies-night-experience' en doet alles wat de grote ladies doen. - Als de ladies na de veel te uitgebreide menu terug in de zetel wegzakken om nog het einde van de romantische 'chick-film' te zien, dan wil Luna dat eigenlijk ook. Maar ze was uitgeteld... Sleepless in Seattle was niet meer aan Lunaatje besteed. Dat zal voor een ander keertje zijn...
Ze was zo flink, dat kleine Lunaatje van mij! Een échte lady! Ze heeft er zichtbaar evenveel van genoten als de grote meid...
Ik zeg het haar iedere dag. Al sinds de dag dat er twee streepjes de zwangerschapstest positief kleurden. Ik wil dat ze het heel goed weet. En nooit vergeet. Ik zie haar liever dan ik ooit iemand anders graag zou kunnen zien. Ik zie haar liever dan mijn eigen leven.
Het leven zit vol dilemma's. En kiezen is telkens ook een beetje verliezen. Dat is niet leuk en best wel een harde les om te leren, maar het hoort bij het opgroeien. Lunaatje ontsnapt er dus ook niet aan. Al zijn de dilemma's waar mijn kleine meisje voor staat gelukkig nog erg onschuldig en weinig ingrijpend.
Zonet stond haar gezichtje opnieuw vol twijfel: er zwommen drie eendjes in haar badje. En ze wou ze alle drie in haar handjes nemen. Maar drie 'kakjes' en twee handjes, dat is dus geen perfecte puzzel. Ze bekeek de situatie aandachtig en ondernam verschillende verdienstelijke pogingen om toch maar alle drie de eendjes in haar armpjes te houden. Maar het badwater bleek niet haar beste vriend, want telkens opnieuw zwom één van haar 'kakjes' onverbiddelijk weg.
Er volgde dus een huilbui. Uit frustratie. En misschien een beetje uit verdriet. Maar vooral uit frustratie.
Het badje werd dan maar snel afgerond, want een krijsende peuter in de badkamer is voor niemand aangenaam. Maar het dilemma was daarmee nog niet opgelost. Ze wou alledrie haar eendjes meenemen naar haar kamertje. En haar 'knuffeknuf' moest ook mee. Dat lukte opnieuw niet zo goed. Opnieuw een huilbui dus.
Er werd gesust en getroost en afgeleid en uiteindelijk raakte Lunaatje toch afgedroogd, aangekleed en herenigd met haar badeendjes. Maar het leven kan hard zijn en de mama kan kordaat zijn: Luna mocht nog een boterham eten, maar dan moest ze wel flink op haar stoeltje zitten en niet rondlopen en overal kruimels achterlaten. Maar ook kiezen tussen rondlopen en een boterham eten bleek een hartverscheurende keuze. Het feit dat grote meid consequent bleef werd niet echt in dank aangenomen. Het leven kan hard zijn voor zo'n peutertje. Het werd de boterham. Op haar stoeltje. Maar wel tegen haar zin.
En of ze het nog niet moeilijk genoeg heeft, dat kleine meisje van mij, zit er ook nog een tandje aan te komen ergens achterin haar mondje... Opgroeien... Het is toch geen evidentie...
