Ze was wakker geworden... Ze huilde een beetje... Ze was nog zo moe... Ze mocht mee naar mama's bed... Ze zat op mama's schoot, gezichtjes naar elkaar gericht... Ze viel bijna onmiddellijk terug in slaap...
Haar hoofdje in mijn hals... Haar beentjes rond mijn middel... Haar knuffel stevig in haar armpje gekneld... Haar ander handje stevig rond mij... Haar warme wangetje tegen mijn huid... Haar kleine lijfje slapend in mijn armen...
Sinds grote meid twee streepjes op de zwangerschapstest ontdekte - op 28 december 2009 om precies te zijn - sinds die dag zijn we zo goed als onafscheidelijk, Lunaatje en de mama. Iedere dag zijn we samen. In het begin héél erg letterlijk, 24u/24u en 7d/7d. Maar na 9 maanden zwangerschap en 5 maanden zwangerschapsverlof moest de mama toch écht terug naar het werk. En Lunaatje naar de crèche.
Het was wennen. Voor ons alletwee. Misschien nét iets meer voor de grote meid dan voor de kleine meid...
Beetje bij beetje hebben we nu een klein stukje ons eigen leventje. Momentjes waarbij we niet samen zijn en waarbij we ook niet voor de volle 100% weten wat de ander allemaal doet... De mama kent wel de namen van de kindjes in de crèche en de lieve crèche mevrouwen vertellen veel over wat en hoe en wanneer... Maar hoe het er daar écht aan toe gaat, wat Lunaatje doet, wie haar liefste vriendjes zijn, hoe ze exact met hen omgaat, wat haar lievelingsspeeltje in de crèche is,... dat weet de grote meid niet helemaal precies... Zo hoort het ook, maar toch: het blijft moeilijk...
Het geldt ook een beetje in omgekeerde richting. De mama moet beetje bij beetje terug 'leren' om haar eigen leventje te leiden en daar horen ook momenten zonder Lunaatje bij. Die stap is wel héél groot. Grote meid is er nog steeds niet aan uit of ze daar écht wel al aan toe is... Maar het moet. En het komt. En het went. En soms, héél erg soms, is het zelfs een beetje leuk! Zo volgt de mama nu al sinds september op maandagavond salsa les. Lunaatje zit op het salsa-les-uur al veilig in haar bedje, dus de brave babysit-van-dienst heeft nauwelijks 'werk'. En in de wetenschap dat de mama geen quality time met haar meisje verliest (want ze slaapt dan toch, dat lieve Lunaatje), was het wel een stap die kon genomen worden. Een salsa-stapje dus. Het is zelfs fijn. Die salsa lessen. Het lukt ook steeds beter. De mama begint het al een beetje onder de knie te krijgen... Maandagavond is salsa avond geworden. Eén uurtje per week. Zonder Luna. Eventjes alles wegdansen op zuiderse muziek. En daarna weer vlug naar huis en naar Lunaatje kijken, die zich niet eens bewust is van het feit dat haar mama er iedere maandagavond even tussenuit knijpt...
Maar vanavond gaat de les niet door. De salsa juf zit in het gips. Niet handig als dansjuf. En vermoedelijk ook pijnlijk...
Vanavond lopen onze leventjes dus weer helemaal gelijk, dat van de kleine en de grote meid... Geen separate lives op deze maandagvond! We gaan er van profiteren en opnieuw gezellig samen onder mama's warme dekbed kruipen. Melkje drinken. Boterhammetje eten. Bumba kijken. Boekje lezen. Maakt eigenlijk niet uit wat we gaan doen... zolang we het maar samen kunnen doen...
Ze heeft een behoorlijk sterk en stevig eigen willetje, dat kleine Lunaatje van mij. Vannamiddag illustreerde ze dit nog maar eens met het nodige gevoel voor dramatiek.
Terwijl de kleine meid aan haar tweede middagdutje van de dag bezig was, maakte grote meid zich nuttig door wat huishoudelijk werk te doen. Waaronder een hoognodige wasmachine draaien. Met daarin vooral spulletjes van lieve Luna. Na, onder andere, een natgeplast bedje (lakens, kussensloop, onderlaken, deken, pyama, slaapzak, rompertje,... the works!), een herhaaldelijke overgeef-sessie-met-zure-melk, een weekje crèche met dagelijks een uurtje buitenspelen (waar de mama wél fan van is, van dat buiten spelen! Die vuile kleertjes nemen we er graag bij! Kleine meid heeft nood en deugd aan gezonde buitenlucht...) en standaard-melk-morsen-bij-iedere-gelegenheid, was er opnieuw sprake van een behoorlijk gevulde machine!
Luna's jasje werd meteen ook maar meegewassen. We doen hier wel ons best om gemorste melk onmiddellijk af te wassen, maar het jasje kon een iets stevigere wasbeurt wel gebruiken. Dus: wasmachine in! En daarna jasje op de verwarming, want zo'n dik winterjasje, dat droogt niet zo snel. En morgen moet lief Lunaatje wél weer haar jasje aan kunnen om naar de crèche te gaan...
Na haar 'power-nap-deel-twee' was Luna terug haar actieve zelf. In pyama en op één voetje in een pantoffel en één voetje in een sokje trippelde ze overal rond en in geen tijd had ze ontdekt dat haar jasje op de verwarming in de keuken lag. Dat is niet de gebruikelijke plaats voor de jas, dus Luna kwam dit meteen melden. Niet gewoon melden, eigenlijk... Ze rukte de jas van de verwarming, sleepte de pas-gewassen-en-nog-natte-jas achter zich aan over de grond al roepend 'jasch, jasch, jasch'!!! (Waarom ze 'ch' zegt in plaats van 's' is niet bekend. Maar er bestaat geen discussie over het feit dat ze 'jas' bedoelt)
Grote meid bleef stoïcijns rustig over het feit dat de pas gewassen jas een gans traject over de niet gedweilde vloer aflegde en probeerde lief en vriendelijk de situatie uit te leggen aan Lunaatje. 'Ja meisje, dat is jouw jas'. 'Jasje is gewassen en nu gaan we die drogen'. 'Kom Lunaatje, we gaan samen je jasje terug leggen'. Er volgde nog véél meer uitleg, maar Luna had al beslist: 'Jasch' moest aan!!!!! Er volgde opnieuw een geduldige uitleg van de mama met de nadruk op het feit dat de jas nog nat was en we die dus beter niet konden aandoen. Dat we bovendien niet weg gingen, maar samen in onze pyama wat zouden lezen in de boekjes. Of Bumba kijken. Of pannenkoek eten. Of spelen. Of, of, of,...
Maar Luna liet zich niet van de wijs brengen: 'Jasch' moest aan!!! En er volgde een hysterische huilbui toen de mama geen aanstalten leek te maken om te helpen. De mama had geen zin in een schreeuwend Lunaatje. We chose our battles wisely! En dit was niet meteen een 'battle' die belangrijk leek. Dus Luna mocht haar jas aan.
Daar stond ze dus te glunderen: Kleine Luna, in haar pyama, één voetje met een sokje, het ander voetje met een pantoffeltje, met een natte versgewassen winterjas aan. En ze wou hem niet meer uittrekken! Dus speelde ze met haar blokjes met haar natte jas aan. At ze een schelletje lunchworst met haar natte jas aan. Las ze een boekje met haar natte jas aan.
Het heeft nog een halfuur geduurd voor Lunaatje voldoende afleiding gevonden had en de grote meid er in slaagde om het jasje terug uit te trekken en opnieuw op de verwarming te leggen.
Volgens 'de boekskes' is het nog te vroeg om nu al in de peuterpuberteit te zitten... Wij hebben daar een andere mening over.
Ze heeft de gele clown nog maar een weekje of zo ontdekt, maar jongens toch, ze is écht superfan! Je kan van studio 100 zeggen wat je wil en ja, zij zijn écht wel héél erg commercieel, maar 't zijn kraks in hun job!
In alle eerlijkheid: ik begrijp haar fascinatie niet. Maar van het ogenblik dat het draaiend cirkustentje in beeld komt tot het moment dat de twee regenwormpjes elkaar een kusje geven en Bumba 'tot morgen' zwaait zit hier een klein meisje gekluisterd aan het scherm. Wel makkelijk dat je zo'n aflevering via telenet kan bestellen... En 's avonds maken we Bumba al deel van onze 'naar-bed-routine': pyama aan, samen in het grote bed, flesje melk drinken en nog even naar Bumba kijken op mama's laptop (dank u YouTube!). En dan gaan Bumba én Lunaatje slapen. Leuk én makkelijk toch...
Nu is het gelukkig nog maar Bumba. Ik vermoed dat het binnen enkele jaren K3 en Justin Bieber wordt. Of iets gelijkaardigs... Hopelijk blijft het nog enkele jaartjes Bumba...
We kennen het allemaal: het gevoel dat 24u in een dag gewoon te kort is. Luna heeft er ook 'last' van. Ze wil zoveel doen, zoveel zien, zoveel beleven,... Haar dagen zijn eenvoudigweg te kort. Het helpt ook niet dat haar dagjes normaal gezien onderbroken worden met 'tukjes' en 'slaapjes' en 'middagdutjes'. Hoe we ze ook noemen, Luna vindt ze compleet overbodig.
Dus begon ze gisteren om 4u aan haar dagje. Om 4u. Ja. Grote meid begon dus ook op dat ontiegelijke uur aan haar dagje. Al was dat onder lichte dwang van een over-actief Lunaatje.
Middagdutje, daar deed Luna gisteren niet aan mee. No way. Ook al werd ze door de grote meid zo liefdevol mogelijk in haar bedje gelegd. Luna was niet van plan om te slapen. Ze was tijdens de namiddag wel wat lastiger en huileriger. Maar slapen? Neen dus.
Ook 's avonds was ze niet echt van plan om haar nachtje wat vroeger in te zetten en zo haar vroege ochtenduur wat te compenseren. Neen neen. Luna vond dat niet passen in haar schema. Het werd uiteindelijk 22u alvorens mijn kleine meisje naar dromenland vertrok! Van 4u 's morgens tot 22u 's avonds. Zonder onderbreking wakker. Dat is héél lang voor een meisje van 15,5 maand!
Maar vandaag is ze dus moe. Mijn lief klein Lunaatje is aan haar tweede middagdutje van de dag bezig. En straks mag ze na haar melkje ook wat vroeger aan haar nachtje beginnen. 't Was goed voor één keer, zo'n marathondagje. Maar we gaan er geen gewoonte van maken...
Iedere werkdag staan wij in de file, Lunaatje en de mama. Soms slechts 10 minuutjes, soms ook 45 minuten. We proberen er telkens opnieuw het beste van te maken en onze tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Quality time voor de kleine meid en de grote meid, zeg maar...
Er wordt dus gezongen in de auto. En van 'handjes draaien' gedaan. En melkje gedronken. En boterham gegeten. En verhaaltjes verteld.
En vandaag werd er vooral van 'dèdè' gedaan. Lunaatje zwaaide enthousiast 'dèdè' naar iedere auto die ons passeerde en iedere auto die wij passeerden. En zoals dat gaat in files, waren dat vaak dezelfde auto's. De wagens die ons aan 2km per uur voorbijreden, dat zijn net dezelfde wagens die wij een half minuutje later aan een even indrukwekkend tempo voorbij reden. En aan deze snelheden hebben bestuurders al eens tijd om in de wagens naast zich te gluren. Vooral als daar een klein enthousiast uitgeslapen vriendelijk zwaaiend peutertje in blijkt te zitten. Dat telkens opnieuw heel vrolijk lacht naar iedere bestuurder of bestuurster...
Wij waren érg populair in de file deze morgen! Wel... Lunaatje was erg populair. De mama was meer de 'side-kick' van haar kleine meid. Wij hadden helemaal geen last van file-leed vandaag, integendeel: we hadden ontzettend veel file-plezier! En aan de reacties rond ons te zien heeft dat lieve meisje van mij bij veel mede-file-rijders het file-leed toch minstens voor heel even verzacht.
Ik ga zo meteen nog eens kijken of mijn meisje nog braaf slaapt. En of ze haar dekentje nog over zich heeft, zodat ze geen koud krijgt. En of ze haar knuffels nog dichtbij zich heeft, zodat ze niet bang is als ze plots wakker wordt. En of ze haar tuutjes nog in haar bedje heeft liggen, zodat ze ze vindt als ze haar oogjes opent. En of ze nog rustig ademt. En of ze niets nodig heeft...
Het is volstrekt onnodig. Maar ik doe het iedere avond/nacht opnieuw. Ontelbare keren per avond/nacht... Lunaatje kan het perfect: slapen zonder de mama. Misschien zou ze zelfs al eens een nachtje bij oma en opa kunnen blijven slapen. Maar de mama kan het niet: slapen zonder haar Lunaatje. Ik kon het nochtans 31 jaar lang hoor! Slapen zonder Lunaatje. Maar nu lukt dat dus niet meer.
Mijn lief klein meisje ligt in haar bedje. Al anderhalf uur. De mama ligt ook in bed. Al anderhalf uur. Maar slapen doen we voorlopig geen van beiden. Door de babyfoon is van alles en nog wat te horen:
- Luna doet de diertjes na. Toch de drie dierengeluidjes die ze kent: beu, k(w)ak en waf. - Luna speelt met haar knuffeltjes. En slaat nogal hard met het harde plastic handvat tegen haar bedje. - Luna vertelt verhaaltjes aan haar knuffels. Of aan zichzelf. Of aan de babyfoon. Maakt eigenlijk niet uit: ze vertelt dus verhaaltjes. - Luna doet indiaantjes na. - Luna doet van 'brrrrrr' (en blaast daar vermoedelijk belletjes bij). - Luna doet stemoefeningen ('dèè', 'bèè', 'baa',...). Misschien is het wel een verhaaltje. Of een versje. Of nog iets anders... - Luna zingt.
Luna is in ieder geval nog klaarwakker. De mama dus ook. Maar de mama is wel erg moe, ook al zegt de klok dat het nog niet echt bedtijd is... Hoe lief de geluidjes uit de babyfoon ook mogen klinken, nu mag het toch stilletjes aan wat rustiger worden in dat Luna-kamertje... De mama kan natuurlijk ook de babyfoon uitzetten, maar grote meid is daar nét iets te neurotisch voor! Het wordt hier dus nog even geduldig wachten tot dat lieve kleine meisje in slaap valt. Dan pas is het mama's beurt...
We hebben een dagje verlof vandaag! Omdat vrijdag 11 en dinsdag 15 november wettelijke verlofdagjes zijn op het werk van grote meid, leek het bijna vanzelfsprekend om vandaag - maandag - een dagje vakantie te boeken. Zo wordt het lange weekend wel héél erg lang. De meiden maken de brug!
Ons dagje zag er tot nu toe als volgt uit: - Grote meid had haar dagje graag zien aanvangen na een lange luie nachtrust. Maar kleine meid was om 3.30u klaarwakker. Na een pamperwissel was ze nog niet bereid om terug in haar eigen bedje de nacht verder te zetten. Omdat grote meid te moe was om de discussie aan te gaan, werd kleine meid in het grote bed gedeponeerd. - Na drie kwartier woelen, schoppen, draaien, rondkruipen (kleine meid) en krampachtige pogingen om het voorgaande te negeren (grote meid), werd Lunaatje om 4.15u terug naar haar eigen kamertje gebracht. Ze kon zich gelukkig onmiddellijk bij deze actie van de mama neerleggen. Letterlijk en figuurlijk. Lieve Luna sliep onmiddellijk terug in... - Om 7u was het kleine meisje terug wakker. Maar grote meid negeerde dat volledig en na een tijdje besloot Lunaatje om toch nog wat te rusten. Of met haar knuffels te spelen. In ieder geval: ze stopte met huilen en hield zich nuttig bezig. - Om 9u klonk er een luide en duidelijke, maar vooral héél lieve kreet uit de Luna-kamer. Ze riep 'mama!' en wie kan daar nu aan weerstaan? - Er werden dekentjes en ontbijtbordjes naar de zetel gesleept en we installeerden ons met z'n tweetjes knusjes en warmpjes in de living. - Er werd voor de allereerste keer in Lunaatjes jonge leventje naar Bumba gekeken. We hebben een fan in huis! Kleine Luna leek wel in trance! Bumba heeft hier een onnavolgbare intrede gemaakt in huis en zal ongetwijfeld nog regelmatig eens langs komen. Op de buis natuurlijk. We zullen wel ons best doen om het hele arsenaal aan Bumba-accessoires dat op de markt is, te negeren! - Na het ontbijt, Bumba, wassen en aankleden gingen we 'weg'. Luna vindt dat zowiezo altijd super. Maakt haar weinig uit naar waar of wie en hoe lang het duurt. Maar 'weg' is hier altijd een groot succes. - We trokken richting 'oma flatje'. Met andere woorden: de oma van de grote meid. Die in een serviceflatje woont. Daar is Lunaatje al een plaatselijke beroemdheid. Van zodra we aankomen zet Luna automatisch koers naar de 'zitjes': de gemeenschappelijke ruimte van waaruit de bewoners de omgeving kunnen bekijken en becommentariëren. Na demonstratie van haar nieuwste kunstjes (nu ze alleen kan stappen scoort ze geweldig hoge punten!) en de obligate handjes aan de aanwezigen, gaat het richting lift. De achterste wand van de lift is een spiegel. Dat vindt Luna geweldig. Ze weet inmiddels héél erg goed dat er een kindje in de lift zit! - Bij oma flatje weet de kleine meid perfect waar de bal, het speelgoed (een doos kleurrijke wasspelden die ze leuker lijkt te vinden dan de hele inhoud van een speelgoedwinkel), de koekjes en de blaadjes liggen. De rust in het serviceflatje is gedurende ons volledige bezoek wel compleet verstoord, maar goed... Luna brengt leven in de brouwerij! - Van daar ging het richting oma en opa. Waar ze kan spelen, lezen, eten, hondje kijken, bij opa zitten, terug in de eetstoel, met oma naar de bureau, terug naar opa, naar de living, naar de keuken, terug naar de living, boekje kijken, blaadje scheuren, terug naar opa, opnieuw naar oma,... - Na de marathon bij oma en opa trokken drie generties dames (oma, mama en lieve Luna) naar de speelgoedwinkel (de sint wat helpen...) en de tea-room. - Oma en mama bestelden een verwenkoffie, maar moesten het verwen-gedeelte van de koffie wel delen met Lunaatje. Luna kreeg een kinderpannekoek die ze niet wou delen met oma en mama. - Op terugweg naar huis viel de kleine meid vermoeid in slaap. Wat vanzelfsprekend voor een hysterische huilbui zorgde toen ze uit de auto werd gehaald. Ze ligt nu in haar bedje. Doodmoe. Buikje vol. Maar eigenlijk te laat voor haar middagdutje en te vroeg om haar nacht te beginnen. - Grote meid heeft straks salsa les en is toch wat bezorgd dat haar kleine meisje dan nét zal wakker zijn. Normaalgezien slaapt Lunaatje op het ogenblik dat de mama naar de dansles vertrekt. Dat maakt het voor de babysit van dienst een vrij rustige opdracht. Fingers crossed dat dit vanavond ook het geval zal zijn...
Best wel vermoeiend eigenlijk, zo'n dagje verlof! Gelukkig kunnen we morgen nog wat recupereren...
Ze is geen baby meer, dat kleine Lunaatje van mij! Ze is al een echte 'little lady'.
Dus als de grote meid vriendinnen op bezoek heeft voor een 'good old-fashioned ladies night', dan hoort Luna daar vanzelfsprekend bij. Alsof het nooit anders geweest is. En ze neemt dat behoorlijk ernstig hoor, dat lieve meisje van me:
- Al de ladies hebben een glaasje, dus Luna wil haar fles. - Als iedereen 'santé' klinkt, doet Luna dat ook. En niet zomaar 'doen alsof'! Ah neen: er moet effectief 'geklinkt' worden. Haar flesje moet écht even tegen het glas van de 'tegenpartij' tikken. En niet zomaar met één van de ladies. Natuurlijk niet. Luna neemt haar flesje en wandelt van de ene lady naar de andere om, zoals een échte lady, met iedereen te 'klinken'. - De grote ladies eten aperitiefhapjes, dus dat wil Luna ook. - De grote ladies zitten in de zetel, dus dat wil Luna ook. - Dus zat kleine Luna bijna de hele avond in haar zeteltje. Naast de andere ladies. Met haar flesje. En een eigen bordje gevuld met chipjes en hapjes. - Als de ladies aan tafel gaan om Chinese rijsttafel te eten, dan doet Luna dat ook. Maakt niet uit dat het intussen al na 21u is. Op ladiesnight is Luna niet moe. En maakt niet uit dat de kroepoek pikanter is dan ze gewoon is en de Chinese rijsttafel tot nu toe 'onbekend' voedsel voor haar was. Luna gaat voor de volledige 'ladies-night-experience' en doet alles wat de grote ladies doen. - Als de ladies na de veel te uitgebreide menu terug in de zetel wegzakken om nog het einde van de romantische 'chick-film' te zien, dan wil Luna dat eigenlijk ook. Maar ze was uitgeteld... Sleepless in Seattle was niet meer aan Lunaatje besteed. Dat zal voor een ander keertje zijn...
Ze was zo flink, dat kleine Lunaatje van mij! Een échte lady! Ze heeft er zichtbaar evenveel van genoten als de grote meid...
Ik zeg het haar iedere dag. Al sinds de dag dat er twee streepjes de zwangerschapstest positief kleurden. Ik wil dat ze het heel goed weet. En nooit vergeet. Ik zie haar liever dan ik ooit iemand anders graag zou kunnen zien. Ik zie haar liever dan mijn eigen leven.
Het leven zit vol dilemma's. En kiezen is telkens ook een beetje verliezen. Dat is niet leuk en best wel een harde les om te leren, maar het hoort bij het opgroeien. Lunaatje ontsnapt er dus ook niet aan. Al zijn de dilemma's waar mijn kleine meisje voor staat gelukkig nog erg onschuldig en weinig ingrijpend.
Zonet stond haar gezichtje opnieuw vol twijfel: er zwommen drie eendjes in haar badje. En ze wou ze alle drie in haar handjes nemen. Maar drie 'kakjes' en twee handjes, dat is dus geen perfecte puzzel. Ze bekeek de situatie aandachtig en ondernam verschillende verdienstelijke pogingen om toch maar alle drie de eendjes in haar armpjes te houden. Maar het badwater bleek niet haar beste vriend, want telkens opnieuw zwom één van haar 'kakjes' onverbiddelijk weg.
Er volgde dus een huilbui. Uit frustratie. En misschien een beetje uit verdriet. Maar vooral uit frustratie.
Het badje werd dan maar snel afgerond, want een krijsende peuter in de badkamer is voor niemand aangenaam. Maar het dilemma was daarmee nog niet opgelost. Ze wou alledrie haar eendjes meenemen naar haar kamertje. En haar 'knuffeknuf' moest ook mee. Dat lukte opnieuw niet zo goed. Opnieuw een huilbui dus.
Er werd gesust en getroost en afgeleid en uiteindelijk raakte Lunaatje toch afgedroogd, aangekleed en herenigd met haar badeendjes. Maar het leven kan hard zijn en de mama kan kordaat zijn: Luna mocht nog een boterham eten, maar dan moest ze wel flink op haar stoeltje zitten en niet rondlopen en overal kruimels achterlaten. Maar ook kiezen tussen rondlopen en een boterham eten bleek een hartverscheurende keuze. Het feit dat grote meid consequent bleef werd niet echt in dank aangenomen. Het leven kan hard zijn voor zo'n peutertje. Het werd de boterham. Op haar stoeltje. Maar wel tegen haar zin.
En of ze het nog niet moeilijk genoeg heeft, dat kleine meisje van mij, zit er ook nog een tandje aan te komen ergens achterin haar mondje... Opgroeien... Het is toch geen evidentie...
Luna heeft een nieuwe vaardigheid ontdekt. Nadat ze er een tijdje geleden in slaagde om zelfstandig haar pampertje te verwijderen, lukt het haar nu al twee nachten op rij om haar pyama truitje uit te trekken. Geen idee hoe ze het doet eigenlijk.
Er zijn knopjes aan het truitje en die worden zorgvuldig dichtgeknoopt voor het kleine meisje in haar bedje wordt gestopt. Naar dagelijkse (of avondlijke/nachtelijke) gewoonte checkt grote meid verschillende keren per avond/nacht of haar kleine Lunaatje nog braaf en veilig ligt te slapen, de knuffeltjes en tuutjes nog binnen handbereik liggen en of ze nog onder haar dekentje ligt. En al twee nachten op rij vindt de mama het pyamatruitje in een hoekje van het bedje in plaats van rond het kleine lijfje van lieve Luna.
Omdat we hier tegenwoordig ook aan nachtelijke pamperwissels doen (wegens de eerder vermelde vreselijke poepjesuitslag/allergie), wordt het pyama truitje 's nachts zonder veel commentaar terug aangetrokken. Om het 's morgens terug in datzelfde hoekje van datzelfde bedje terug te vinden.
Het is niet zo dat het opeens te warm is in het Luna-kamertje. De aangeraden kamertemperatuur door Kind & Gezin wordt hier nauwkeurig gerespecteerd. De mama is daar nogal neurotisch in. Dus daar kan het niet aan liggen. Kleine meid draagt de laatste dagen een rompertje met korte mouwtjes in plaats van lange mouwtjes, dus het zou wel erg verwonderlijk zijn als ze dat truitje uittrekt omdat ze het te warm heeft.
Het is ook niet zo dat Luna inmiddels al zo zelfstandig is om 's morgens zelf haar pyama uit te trekken zodat grote meid de kleertjes kan aandoen. Het wat en waarom van de nachtelijke 'undress' sessie ontgaat de mama volledig.
Dus laten we het maar zo... Al zou grote meid toch héél graag eens zien hoe ze dat doet, dat kleine meisje!
Grote meid kan écht genieten van een restaurantbezoekje. Dat is altijd zo geweest. En dat is ook wel een beetje te zien aan de grote meid, maar dat laten we nu even buiten beschouwing.
De zwangerschap veranderde weinig aan de hoeveelheid restaurantbezoekjes. Integendeel zelfs. Zo'n dikke buik die steeds dikker wordt, maar die perfect te verantwoorden valt door de groeiende baby en niet door de groeiende eetlust, dat is toch een ideaal excuus voor een extra restaurantbezoekje? Het werd wel even puzzelen met de menu's, wegens compleet neurotische grote meid die een panische angst had om dat klein prutske te vergiftigen met besmette rauwe groentjes en zo... Een zwangerschap in de zomer blijkt dan niet zo'n evidentie, want alle slaatjes werden van het menu geschrapt. En een lekker stukje vlees met als cuisson 'bleu' dat mocht ook niet. Het werden véél pasta gerechtjes. En vis. Maar dan de 'juiste' vis. En doorbakken vlees. En er werd telkens verzocht om eventuele groentjes apart te serveren. Maar het mag gezegd: geen enkel restaurant, brasserie, eetcafé,... deed daar moeilijk over.
Toen Lunaatje nog een baby'tje was werd ze in de wandelwagen overal mee naar toe genomen. Ook dat vormde geen enkel probleem. De wandelwagen mét ligbakje was méér dan groot genoeg voor dat kleine meisje. Als ze moe werd deed ze eenvoudigweg haar oogjes dicht en sliep ze braaf doorheen het hele restaurant bezoek. Als ze wakker werd speelde ze met haar speeltjes in datzelfde ligbakje of werd ze door de tafelgenoten verwend en geknuffeld en bewonderd... Behalve het feit dat de wandelwagen met ligbakje behoorlijk wat plaats innamen, verliep dat vlekkeloos: baby op restaurant.
Maar nu is Lunaatje dus al een heuse peuter-Luna. En wordt een restaurantbezoekje misschien toch iets meer 'tricky'. 's Avonds een hapje gaan eten is helaas geen optie meer. Kleine meid moet op tijd naar bed. Grote meid kan natuurlijk een babysit zoeken en zelf wél gezellig gaan tafelen, maar grote meid heeft het nog steeds erg moeilijk om haar kleine meisje achter te laten. We ondernemen pogingen hoor, daar niet van. Maar toch...
Goed. Met een peuter op restaurant dus. Dat blijkt met kleine Luna wonderwel te lukken! 't Is een vrouw van de wereld hé, dat meisje van mij! We begonnen met 'kleine stapjes', zijnde een terrasje doen, een croque monsieur gaan eten,... Maar al snel waren we klaar voor het 'echte' werk. Dus: op 1 november (wat door restaurants aanzien wordt als een 'zondag') werden oma, opa en kleine Luna in de auto van grote meid geïnstalleerd en trokken we richting Wok Palace in Beernem. Om diverse redenen geen evidente keuze: * Kleine meid zou haar middagdutje moeten overslaan * Er is daar geen baby/peuter/kinderhoekje * Men heeft er enkel chinees en japans eten, dus niet meteen voor de hand liggende babyvoeding * Het is buffet-vorm, dus we moeten wel af en toe eens van de tafel (en van Luna) weglopen * Het restaurant zou compleet volzet zijn, wij kregen de laatste plaatsjes
Grote meid was wel goed voorbereid: boekjes mee, dekentje mee, tuutje mee, knuffeltjes mee, boterhamdoos met broodjes én haar lievelingsbeleg mee, koekjes mee, flesje mee,...
Maar alles verliep méér dan vlekkeloos! De mama groeide van trots!! Luna zat flink en vrolijk in de kinderstoel die de lieve mevrouwen van Wok Palace voorzien hadden. Lieve Luna liet de boterhamdoos met inhoud en de koekjes compleet links liggen! De kroepoek die bij het aperitief werd geleverd daarentegen, liet ze zich méér dan smaken. Chinese aperitiefhapjes, gefrituurde scampietjes, vis, vis en nog eens vis: Luna likte er letterlijk haar vingertjes bij af!! Van aperitief, voorgerecht over hoofdgerecht tot dessert, ze liet het zich allemaal héél erg smaken! De oma, de opa en de mama ook trouwens! Heerlijk getafeld! En zo'n buffetvorm is ideaal met een klein peutertje in het gezelschap: je neemt wat je wil (en wat je vermoedt dat de kleine meid wil) en vooral ook wanneer je wil (dus geen risico op afgekoelde borden en ijskoude schotels omdat je nét de kleine spruit moest verversen toen ze met de borden kwamen). Alles was 'nam, nam' en 'nog' volgens Luna. Bovendien had ze nog tijd over om haar charmerende zelf te zijn en de mensen aan de tafels rond ons te belonen met een stralende lieve Luna lach. Wat dan weer voor complimentjes aan het adres van grote meid zorgde. Iedereen gelukkig!
En voor wie het ook eens wil proberen met de eigen kleine peuter: in de toiletten werd een zeer handig en hygiënisch hoekje voorzien om de peuter of baby in kwestie te verversen. Zelfs de vochtige doekjes zijn voorzien! Niet onbelangrijk hoor, als je op restaurant bezoek gaat met zo'n klein peutertje...
We doen het zeker nog eens opnieuw, Lunaatje en de grote meid! Samen op restaurant! We kennen onze wereld
Stilletjesaan begint kleine Luna een beetje te praten. Ze maakt zich nog voornamelijk 'verstaanbaar' via gebarentaal en daar slaagt ze wonderwel in. Het lijkt hier wel van 's morgens tot 's avonds een marathon aflevering van pictionary. Maar af en toe sijpelt er al eens een taalkundig verantwoord woordje door. Of toch op z'n minst een woordje dat de grote meid lijkt te interpreteren zoals de kleine meid het bedoelt.
Een kleine bloemlezing: Mama: Daarmee wordt de grote meid bedoeld. Glunder, glunder... Soms wordt het zelfs 'mamaje'. De kleine charmeur...
Mmma: Dat is oma. Oma wordt ook wel eens met 'mama' aangesproken en af en toe met 'oMA'. Met kleine, korte o en grote, duidelijke en langgerekte MA dus.
Papa/Baba: Luna sprak een tijd lang iedere manspersoon aan met 'papa'. Wat behoorlijk genant begon te worden voor grote meid. Intussen is kleine meid iets selectiever geworden. Met 'papa' (soms ook 'baba') wordt 'opa' bedoeld. Ze duidt hem zo aan op foto's, roept hem enthousiast als we het huis van oma en opa naderen, brengt af en toe de telefoon met de uitdrukkelijke mededeling 'papa'/'baba' en dan moet grote meid even opa opbellen zodat kleine meid zijn stem kan horen,... We doen hier hard ons best om opa ook effectief met 'opa' aan te spreken, maar voorlopig volhard Luna in de boosheid: ze spreekt haar opa aan hoe zij wil...
Op: Het melkje, het koekje, het broodje, de fruitpap, de banaan,... vroeg of laat raakt alles hier 'op'.
Nog: Volgt nogal vaak na 'op'. Geen discussie over mogelijk. Luna wil nog. Ze gebruikt het ook als ze 'nog' wil verderspelen.
Weg: Het standaard antwoord op de vraag: 'Luna, waar is...?' Of het nu haar speeltje, haar tuutje of haar voetjes zijn... Ze zijn 'weg'. En na die mededeling gaat Luna op zoek naar het gevraagde voorwerp of lichaamsdeel.
Nee: Wordt meestal geantwoord op vragen waarbij de grote meid een 'ja' verwachtte/hoopte/veronderstelde.
Ja: Is vrij nieuw in haar 'vocabularium'. Grote meid is telkens erg verrast als ze een 'ja' krijgt op een vraag waar voordien steevast een 'neen' op werd geantwoord.
Dèdè: Uiteraard de standaard afscheidsgroet. Maar als ze 's avonds in haar bedje verhaaltjes vertelt aan haar knuffeltjes dan komt dèdè er ook erg veel in voor, dus vermoedelijk heeft het een dubbele betekenis. Denken wij dan zo...
Koek: Geen discussie of vrije interpretatie mogelijk. Ze zegt koek. Ze bedoelt koek. Soms wordt Luna afgeleid met een stuk fruit of een boterham, maar het mag toch duidelijk zijn: ook al aanvaard ze die boterham of dat stuk fruit, ze bedoelde toch echt koek.
Kak: Haar eendjes. Badeendjes. Eendjes zeggen 'kwak', dus de eendjes zijn Lunaatjes 'kakjes'. En ook al antwoorden wij hier telkens zeer educatief: 'Ja Lunaatje, dat is je eendje en je eendje zegt kwak. Zeg eens eendje...', dat heeft voorlopig nog nergens toe geleid. Het zijn en blijven haar kakjes.
Beu: Koetjes. En idem als bij de 'kakjes', ook al corrigeren we op een pedagogisch verantwoorde manier en noemen wij een koe hier écht wel een koe en niet een 'beu'. Voor Luna is en blijft het voorlopig 'beu'. Bij uitbreiding: al wat er uitziet als een koe wordt ook 'beu' genoemd. Een paard wordt hier dus ook 'beu' en een dekentje of doekje of wat dan ook met een 'koe-dessin' wordt hier ook 'beu'.
Waf: Om het rijtje af te maken. Hondje is dus waf. En idem met de pedagogische uitleg die hierboven wordt beschreven. Waf is waf. En ze heeft een heel nauwkeurig gehoor, dat kleine meisje van mij! Als de hond van enkele huizen verder blaft, dan heeft Luna het zeker gehoord! Nog voor de mama er notie heeft van gemaakt komt kleine Luna al 'waf' zeggen...
Boe: Haar boekjes. Ze heeft er al een hele uitzet van. En het blijkt een héél leuke hobby! Luna doet niets liever dan boekjes lezen...
Mel: Haar melkje. Of eigenlijk haar flesje. Want er mag ook water inzitten. Dat lijkt haar niet zo heel veel uit te maken.
Beeb: Baby. En die zijn leuk en mooi en lief om even naar te kijken. Maar niet te lang. En mama mag er vooral niet teveel aandacht aan besteden. Laat staan dat de baby in kwestie door de mama wordt opgepakt en geknuffeld! Dat wordt hier een beetje aanzien als hoogverraad.
Lab: Haar slabje. En ze kent de routine héél goed: slabje aan wil zeggen dat er eten volgt... Ze heeft graag haar 'labje' aan!
Li: Lichtje. Of lampje. Oorspronkelijk moest het lichtje ook effectief branden om als dusdanig benoemd te worden, maar intussen worden ook gedoofde lichtjes herkend door kleine Luna.
Het lijkt misschien weinig, maar met dit lijstje lijkt Luna wel de wereld aan te kunnen. En het lijstje wordt dagdagelijks aangevuld, dus we maken er ons hier weinig zorgen om: Lunaatje komt er wel!
Haar woordenschat kunnen we misschien nog in een beperkt lijstje opsommen, haar begrip van woorden is iets anders. Het lijkt er soms op dat Luna àlles begrijpt wat er gezegd wordt. Ongetwijfeld is dat een overdrijving van een veel te trotse mama. Maar toch: ze begrijpt toch wel erg veel, dat kleine meisje van mij!
Mijn meisje stapt dus! Helemaal alleen! Ik weet het, het werd hier al eerder vermeld en ik val in herhaling. Maar het maakt hier dan ook een erg grote indruk: Luna stapt alleen!
Die eerste stapjes waren écht 'stapjes': twee seconden zonder houvast en dan werd ze ofwel opgevangen, ofwel viel ze pardoes op de poep. Gelukkig dus achteruit en op de poep. Dat poepje wordt immers beschermd door een impact-verzachtende-pamper. Vooruit op haar gezichtje vallen zou wellicht iets minder onschuldig en 'harmless' zijn... Al kunnen we een voorwaartse val in de toekomst niet uitsluiten, helaas...
Iedere dag lukt het haar iets beter, dat stappen. Iets eleganter ook. Al is er nog een lange weg te gaan. Letterlijk.
Het blijft een ontzettend grappig zicht, die eerste stapjes: * Nog erg onzeker en wankel. * Het lijkt wel of ze haar kleine beentjes vooruit 'gooit' in plaats van haar voetjes mooi vooruit te zetten. * De knie-gewrichtjes lijkt ze nog niet helemaal ontdekt te hebben. * Die allereerste stapjes werden gezet van persoon 1 naar persoon 2. Persoon 1 was variabel (crèche mevrouw, oma, opa, nonkel, meter, tante...), persoon 2 was altijd de grote meid. Stapjes zetten van persoon 1 naar persoon 2 lukte redelijk. Omgekeerd (van persoon 2 naar persoon 1) was moeilijker. De bestemming, het eindpunt van Lunaatjes 'wandeling' moest blijkbaar bij de mama zijn. Waar grote meid uiteraard geen enkel bezwaar tegen had. * Omdat de mama telkens opnieuw met uitgestrekte armen haar kleine meisje opwachtte, kwam lieve Luna ook telkens met uitgestrekte armpjes aangewaggeld. * Bij de eerste stapjes zonder persoon 1 en persoon 2 - maar heel erg zelfstandig in de woonkamer - deed ze dat dus ook: die uitgestrekte armpjes. * Die eerste 'stap-dagjes' was Lunaatje klaarblijkelijk in de veronderstelling dat het zo hoorde: stappen, daarbij moest je dus je armpjes uitsteken. Al kan het ook helpen om het evenwicht te bewaren uiteraard. * Intussen kan ze het ook zonder uitgestrekte armpjes, maar liefst wel met iets in de handjes. * Als ze niets in haar handjes heeft houdt ze met haar beide handjes haar buikje vast. Of dat helpt om het evenwicht te bewaren betwijfel ik, maar vermoedelijk weet de kleine meid niet goed waar ze haar armpjes anders moet laten tijdens het stappen.
Ze legt behoorlijk wat meters af intussen. Er lijkt zelfs wat automatisme in te zitten... Al lijkt ze voorlopig vooral op een dronken Forrest Gump. Een héél erg lieve, schattige Forrest Gump uiteraard.
Langzaam komt het dichterbij: onze verhuis! We zijn er natuurlijk nog niet: we weten nog niet of onze lening en schuldsaldoverzekering wordt goedgekeurd, er moeten nog officiële aktes ondertekend worden bij de notaris, er moet nog afgesproken worden wanneer we 'onze' sleutel krijgen,...
Maar voorzienig als we zijn werden wel al verhuisdozen voorzien. Even nuanceren: oma is voorzienig en oma heeft verhuisdozen voorzien. Dankuwel oma. Want grote meid ziet het nog allemaal niet zo concreet voor zich. Al die spulletjes die van huis 1 naar huis 2 moeten... Er lijkt geen beginnen aan... Dus de verhuisdozen werden in eerste instantie een tijdje genegeerd. Maar oma bracht nog meer verhuisdozen en het werd al wat moeilijker om ze allemaal te negeren. Ze nemen dan ook nogal wat plaats in...
Vandaag bleek maar een regenachtige, triestige zaterdag te zijn. Dus werd hier besloten om een eerste poging te wagen om enkele van die dozen te vullen. Pfff... Dat wordt dus een werk van lange adem! Eerst en vooral vindt je tijdens zo'n verhuispoging van alles en nog wat terug. Allemaal spulletjes die al een jaar of 7 achteraan een kast lagen en nooit van nut bleken. Maar die nu toch op de één of andere manier te nuttig lijken om weg te gooien. En dus worden ze eerst bekeken, bestudeerd, er worden herinneringen opgehaald, er wordt gedagdroomd en uiteindelijk belanden ze dus van achteraan in de kast naar onderaan een verhuisdoos. Waar ze vermoedelijk nog een hele tijd zullen liggen...
Wat ook niet zo heel handig bleek tijdens deze eerste inpakpoging, is de hulp van kleine meid. Ze barstte nochtans van energie en enthousiasme. Ze klom op de dozen, in de dozen, door de dozen, onder de dozen. Ze raakte vast in één van de dozen wat tot een klein beetje hysterie leidde. Ze scheurde een andere doos. Wat de grote meid niet zo leuk vond. Ze vond de zwarte alcoholstift ontzettend intrigerend. Wat de grote meid ook niet zo leuk vond. Maar ze deed wel haar best om mama na te doen. Terwijl grote meid de inhoud van haar schoenenkast in dozen trachtte te krijgen (ter info: 3 bananendozen vol! En de winterschoenen werden dan nog niet ingepakt...), zat kleine meid geboeid te kijken. Waarna ze opeens haar eigen schoentjes uittrok en bij mama's schoenen in de doos deponeerde. De kleine schat! Cuteness...
Maar na de schoentjes volgden ook haar kousenbroekje, waarna ze duidelijk maakte dat ze NU en wel ONMIDDELLIJK in bad wou en met haar 'kakjes' spelen. Voor alle duidelijkheid: haar 'kakjes', dat zijn dus haar 'kwakjes' oftewel haar eendjes. Mensen kijken soms nogal vreemd op als Lunaatje op straat om haar 'kakjes' roept, maar het is dus allemaal erg onschuldig en hygiënisch hoor. We hebben hier nogal veel badeendjes in huis... Het is niet zo dat Luna op ieder moment zomaar haar zin krijgt, maar grote meid was het hele inpak-verhuis-gedoe in alle eerlijkheid ook vrij snel beu, dus mocht kleine meid 'pletse-pletse' doen in bad. En werd hier niet meer verder ingepakt.
Als we aan dit tempo verder doen zijn we in 2020 nog niet verhuisd...
Ons laatste vakantiedagje verliep gisteren een beetje in mineur...
Lieve Luna had een extreme allergische reactie, vermoedelijk op de antibiotica die ze een tijdje geleden moest nemen. Vreemd genoeg leek ze er zelf betrekkelijk weinig last van te hebben. Maar het zag er vreselijk uit: haar poepje en bij uitbreiding al wat onder haar pampertje verstopt lag, was héél zwaar ontstoken, blazen, vellen,... écht bijna rauw vlees!
Grote meid kon wel huilen bij het zien van zo'n pijnlijke uitslag!!! Na alle inotiol en andere zalfjes zijn we toch maar naar het ziekenhuis getrokken...
De lieve arts van dienst begreep de ernst én stelde ook meteen gerust. Hoe vreselijk het er allemaal ook uitzag, het zou met de juiste zalfjes en goede zorgen ook weer snel overgaan. Er diende wel nog een blaassonde gestoken worden. Daar was Luna het niet mee eens. Mijn lief klein meisje schreeuwde het ganse ziekenhuis samen! Die hulpeloze armpjes die krampachtig de mama willen grijpen, haar oogjes die smeken om haar vast te pakken, haar hele lijfje dat vécht om maar in mama's armen te mogen komen,... Haar verdriet en haar pijn!! Grote meid was er kapot van.
We hebben de halve apotheek leeg gekocht: zalfjes en pilletjes en nog andere zalfjes en speciale ontsmettende zeep en did i mention: nog zalfjes... En thuis smeren we dat het een lieve lust is! Centimeters dik wordt die zalf erop gepleisterd! In de hoop dat het leed zo sneller geleden is. Het pampertje wordt wel ieder uur ververst, want een natte pamper zou het erger kunnen maken. Of het herstel remmen. En dat willen we natuurlijk niet. Dus wordt hier nu ook 's nachts ververst. Half slapend. Zowel de kleine als de grote meid. Uit bed - broek af - pamper af - zalfje smeren - verse pamer aan - broek weer aan - terug in bed. Lunaatje denkt wellicht dat het een nieuw tijdverdrijf is van de mama. En ze ondergaat alles gewillig. Dat lief meisje van mij!
Deze morgen werd de hele zalf-en-pil boetiek mee verhuisd naar de crèche. Met de dringende vraag om evenveel pamperwissels door te voeren als de mama deed. En even dik te pleisteren met de zalf als mama deed. En kleine meid evenveel te knuffelen als mama deed.
Grote meid heeft het volle vertrouwen in de crèche mevrouwen. Dat komt echt wel goed. Maar nu wil ik toch héél erg graag mijn kleine meisje weer zélf pamperen en knuffelen... Dat mama-zijn, het is me toch wel een emotioneel gedoe hoor!
Voor wie volgt: - Ons dossiertje ligt dus op een Brussels bureau. Hoera! - We kregen een briefje waarin stond dat het op dat Brussels bureau lag en dat men er binnenkort eens zou naar kijken. Binnenkort dus. Maar wanneer is binnenkort? Kwestie van dagen? Of weken? Dat stond er helaas niet bij... - Eerst mocht de grote meid een lange, uitgebreide brief invullen over haar gezondheid en algemeen welbevinden. Fijn, fijn, fijn,... Iets met levensverzekering en schuldsaldo en zo. In ieder geval belangrijk genoeg om aandachtig en uitgebreid te lezen. - We hebben die brief héél braaf en eerlijk ingevuld en vandaag flink afgegeven in het plaatselijke filiaal van de bank die de schuldsaldoverzekering zal bekijken. - En nu moeten we weer wachten. Want nu moet er een medische meneer of mevrouw bepalen of de grote meid gezond genoeg is om een huisje te kopen. Denk ik. Het is ook zo'n gedoe zeg... - Als de medische meneer of mevrouw de grote meid 'goedkeurt', dan pas kan de Brusselse meneer of mevrouw eens kijken naar ons dossiertje. Denk ik. Soit... Ik kan het compleet verkeerd voor hebben, maar zo heb ik het toch begrepen...
Een huisje kopen is vooral veel wachten eigenlijk... En dat we daar nu net zo goed in zijn
De herfstblues zijn hier nog niet helemaal over... Grote meid is nog altijd een beetje down en ziekjes en mottig en slechtgezind. Vreemd genoeg helpt het wel om vandaag weer braafjes aan de slag te gaan: Het werk brengt de nodige afleiding van alle muizenissen.
En kleine meid? Die was haar vrolijke zelf! Helaas ook vannacht! Maar kom... Na bijna drie volle weken in de verwen-aanwezigheid van mama en oma en opa, mocht dat kleine Lunaatje vandaag terug naar de crèche. En ze lachte vrolijk en lief naar de crèche-mevrouw! Opluchting bij de mama dat Luna toch nog niet hélemaal vervreemd was van haar opvangplekje!
Maar de mama zal zo ontzettend blij zijn als ze straks haar meisje weer mag oppikken! Niets geeft zo'n fijn gevoel als bij mijn meisje zijn...
