Voor wie ons huizenjacht avontuur volgt: even een update.
Het huisje hebben we dus al gevonden. Wie meer info wenst over onze zoektocht: zie één van de vorige posts... En de leningaanvraag bij het Vlaams Woningfonds is inmiddels ook gebeurd. Nu volgt een administratieve wachtperiode.
Omdat nogal wat mensen komen polsen bij de grote meid hoe en wat er dan allemaal moet geregeld worden, hier even een kort overzichtje. Voor het geval u het ook voelt kriebelen om een huisje te kopen... De eigen 'huisje kopen for dummies' uitgetest door grote en kleine meid (voornamelijk door grote meid eigenlijk. Kleine meid trekt er zich bijzonder weinig van aan):
- Officieel de leningaanvraag gaan doen bij het Vlaams Woningfonds (met de opa mee, want grote meid heeft haar eigen papa toch wel nodig als 't gaat over officiële aangelegenheden. Altijd een 'daddy's girl' geweest...) - Voorzienig als we zijn had de grote meid alvast de volgende papieren mee: * kopie van identiteitskaart (voor- en achterkant) * kopie van recentste aanslagbiljet van de belastingen * kopie van laatste loonbriefje * kopie van rekeninguittreksel met daarop de storting van de kinderbijslag * kopie van bankkaart (om aan te tonen dat kinderbijslag op juiste rekening werd gestort) * kopie van de compromis - Grote meid heeft gelukkig geen enkele andere lening of krediet lopen. Dat maakte de aanvraag wat eenvoudiger. - Van de meneer van het Vlaams Woningfonds kreeg de grote meid volgende zaken mee: * papier dat moest ingevuld worden door werkgever van de grote meid * papier dat moest ingevuld worden door notaris van de grote meid * complimenten omdat grote meid zo voorzienig was en alle eerder vermelde kopies al bij zich had - Gelukkig werken de notaris en de werkgever van de grote meid héél vlot. Ingevulde paperassen werden dan ook dezelfde week nog terug bezorgd aan de meneer van het Vlaams Woningfonds. - Notaris (we namen dezelfde als de verkopers omdat we niet onmiddellijk een voorkeur hadden. En daar eigenlijk toch niets van kennen) wou ook nog wat info. Dus opnieuw papiertjes invullen en terug bezorgen aan notaris waarvan sprake. - En dan was het even wachten: de schatter van het Vlaams Woningfonds zou contact opnemen met de grote meid om een afspraak te maken om het huisje dat wij willen kopen te gaan schatten. Logisch. Een schatter die schat. Gelukkig zijn er nog evidenties in het leven. En die schatting is nodig om te zien of het huis effectief waard is wat er voor betaald werd (of wat er voor geleend wordt. Of wat het Vlaams Woningfonds dus moet voorschieten aan de kopers...). Volgens de mensen van het Vlaams Woningfonds wordt vooral gecheckt of het huis voldoende bewoonbaar is en of het afgestemd is op de gezinssituatie. Een gezin met 5 kindertjes die een huis koopt met 1 slaapkamer bijvoorbeeld, dat zou wat moeilijk liggen. Maar wij zijn geen gezin met 5 kindertjes. En het huis heeft meer dan 1 slaapkamer. Dus dat zou normaal gezien wel moeten lukken... - Even een beetje oponthoud want de schatter belde maar niet. Misschien bijvermelden: de grote meid heeft niet zo heel erg veel geduld en belde al na enkele dagen naar het Vlaams Woningfonds met de dringende vraag waarom meneer de schatter haar nog niet gecontacteerd had. Gelukkig maar, want bleek dat de meneer van het Vlaams Woningfonds een verkeerd telefoonnummer doorgegeven had aan meneer de schatter. Bon. Dat werd dus rechtgezet. - Vervolgens dus telefoon van meneer de schatter met een datum waarop hij graag de woning zou gaan schatten. Grote meid moest daar niet bij aanwezig zijn. Even overleggen met de huidige bewoners, die gelukkig thuis waren op de voorgestelde datum. - Schatter ging langs in de woning. Grote meid heeft intussen nog steeds niet geleerd om meer geduld aan de dag te leggen, dus werd er 's avonds gepolst bij de huidige bewoners (de dochter van de eigenaars trouwens) hoe de schatting was verlopen. Volgens haar gelukkig erg goed. Schatter zou haar mondeling meegedeeld hebben dat alles in orde was. - Opnieuw even wachten op officieel bericht. U begrijpt wel dat de grote meid verschillende keren gebeld heeft naar het Vlaams Woningfonds om te vragen of het verslag van de schatter al binnen was. Zonder resultaat: grote meid moest wachten. Zucht... - Gisteren officiële brief van Vlaams Woningfonds: alle documenten waren nu binnen (dus ook verslag van de schatter) en het dossier werd nu overgemaakt naar Brussel. De meneer of mevrouw in Brussel zal het dossier verder afwerken, verdere informatie opvragen en daarna voorleggen aan de raad van bestuur.
Dus: grote meid moet nu wachten. Tot ze iets hoort uit Brussel. Eigenlijk loopt alles wel vlotjes momenteel. Maar toch... Wachten is zo moeilijk!
Nog wat onzeker en onvast. En het lijkt alsof ze een glaasje teveel op heeft... Maar ze loopt! Zonder steun van een helpende hand of een muur of stoel of wat dan ook!
Ze loopt! Zelfstandig! Helemaal in haar eentje!
Hélemaal klaar voor het echte leven, dat meisje van mij...
Ja, wij rijden ook rond met zo'n bordje van 'baby on board'! Al van toen de baby waarvan sprake nog in de buik van de mama zat, eigenlijk...
Oorspronkelijk wou de mama dit vooral omdat ze het gewoon leuk vond. Maar langzaamaan begint het nut van zo'n bordje wel door te dringen. Want kijk: zo'n baby aan boord, dat is écht geen evidentie! Natuurlijk beseft de mama héél goed dat ze zich op het verkeer moet concentreren en niet op de kleine meid. En natuurlijk mag niets of niemand voor afleiding zorgen in de auto. Maar laat ons eerlijk zijn: zo'n baby aan boord dat kan écht wel een uitdaging zijn!
Want Luna heeft haar eigen wensen: ... ze wil NU en wel ONMIDDELLIJK aandacht ... als ze die niet krijgt, krijst ze de hele autostrade samen ... een boze/sussende/lieve/emotionele/... mama maakt dan geen enkel verschil ... ze wil NU en wel ONMIDDELLIJK haar flesje/koek/speeltje/... ... ze laat merken dat ze haar flesje/koek/speeltje/... heeft laten vallen ... dat doet ze eerst nog vriendelijk: 'weg, mama, weg!' ... maar kort daarna eisend en krijsend
Bovendien heeft Lunaatje gevonden hoe ze zich uit de veiligheidsgordels van haar stoeltje moet wurmen! Leuk is anders... De mama kan natuurlijk de veiligheidsgordels meer aanspannen, maar dan kleine meid mét jas er niet in. Zucht...
Dus de mama begrijpt nu beter waarom die bordjes 'baby on board' in zoveel auto's terug te vinden zijn. Ze dienen als waarschuwing, als zwaailicht: er is gevaar tot afleiding in de wagen aanwezig!
Kleine meid is al de hele week overdag bij oma en opa in plaats van in de crèche. Wegens oorontsteking. Ze slaapt héél veel. 's Morgens wel tot 10u en haar middagdutje duurt ook nog 2 tot 3 uurtjes. In 'gezonde' toestand duurt een middagdutje bij de kleine meid gemiddeld een uurtje, dus 2 tot 3 uurtjes, dat is écht wel een teken aan de wand!
Grote meid hoopt op een erg rustig weekend...Vroeg in bed en lekker lang uitslapen. Daar dient de herfst toch voor?
Ze was al enkele dagjes wat 'hangerig', dat kleine meisje van mij. Niet helemaal in haar gewone doen, steeds dicht bij mama willen zijn, bij het minste wat (volgens haar) fout liep waren er traantjes,... Deze morgen had ze helemaal geen zin in haar melkje. Ze sabbelde ruim een half uur op een klein stukje brood. Te moe en te weinig energie om te protesteren, maar het was allemaal wat tegen haar zin.
Grote meid moest deze voormiddag naar de endodontoloog (en weet nog maar sinds kort wat voor iets dat is), voor een tand-wortel-kanaal-behandeling. Deel 1 van 3. En mocht daar twijfel over bestaan: neen, dit was ook niet helemaal naar haar zin! Maar goed. Na twee uur en 15 minuten in de tandarts stoel - excuseer: de endodontologe stoel - werd de GSM terug aangelegd en bleek er een gemiste oproep van de crèche te zijn: Lunaatje had 39.2 graden koorts. En dan mag de grote meid nog maar pas een grondige tandartsbeurt achter de rug hebben, nu pas deed het pijn! Het besef dat de crèche al een uur geleden gebeld had. En dat de mama dus pas nu kon reageren!!
Met het gezicht nog half verdoofd werd getelefoneerd naar de oma en dan naar de crèche en dan terug naar de oma... om toch maar te zorgen dat dat kleine zieke meisje naar huis kon. Mama naar het werk, oma om de lieve meid. En de lieve meid met oma naar de dokter. O wat breekt de grote meid haar hart dat ze er niet kon zijn voor haar lieve schat. Maar ook al is ze mijn allerbelangrijkste prioriteit, soms moet de mama écht gaan werken. En centjes verdienen. Om dat huisje te betalen waar we zo graag binnen enkele maandjes zouden intrekken...
Oma liet inmiddels weten dat het oordeel van de dokter binnen is: oorontsteking. Voor de tweede keer... Haar vorige oorontsteking dateert nog maar van enkele weekjes geleden. Hopelijk wordt dit geen vaste routine!
Grote meid telt al flink de uurtjes af... Nog even en kleine meid mag terug hangerig zijn bij mama. Onder een warm dekentje. Gezellig samen in het grote bed...
We lezen en schrijven: zondagmorgen, 9u. En mijn kleine meisje slaapt nog!!
Dus zou de mama eigenlijk ook wel eens kunnen uitslapen... Maar mijn biologische Luna-klok stond blijkbaar ingesteld op 7u. Dus werd hier al gedweild, gewassen, gestreken en opgeruimd dat het een lieve lust is...
... en nu maar wachten tot dat lieve peutertje aan haar dagje wil beginnen
Lunaatje had een knuffelochtend deze morgen. Dat mag dan leuk, lief en gezellig klinken, toch waren er traantjes...
Hélemaal uitgeslapen was de kleine meid niet. Ze had nochtans 13u aan één stuk geslapen! Maar omdat wij ons - ondanks glijdende werk- en crèche uren - toch op een min of meer acceptabel uur op het werk (respectievelijk de crèche) moeten aanbieden, werd Lunaatje met de nodige zachtheid wakker gemaakt. 't Is te zeggen: van zodra de mama de babykamerdeur opendoet veert de kleine meid recht in haar bedje. Maar de oogjes bleven nog even op slaap-stand staan. En haar 'knuffe-knuf' werd héél hard tegen haar warme nog-half-slapende-lijfje gehouden... (Hij moet trouwens dringend nog eens in de wasmachine, die 'knuffe-knuf'! Maar dat is iets makkelijker gezegd dan gedaan...)
Ze wou onmiddellijk door mama geknuffeld worden. Handjes rond mama's nek, beentjes stevig rond mama's middel en hoofdje op mama's schouder. The works... En de mama smelt natuurlijk bij zoveel signs of affection! En dan wil de grote meid zich liefst samen met haar kleine meisje terug in het grote bed nestelen, samen rustig wakker worden en genieten van die mama-Luna momenten...
Helaas... Reality called! Kleine meid moest écht even op het verzorgingskussen liggen om het hele ochtendlijke ritueel te doorlopen: pyama af, pamper af, wassen, afdrogen, verse pamper aan, kleertjes aan, schoentjes aan,... En daar had ze géén zin in! Ze wou op mama's arm blijven! En dat is dus écht hartverscheurend: een klein meisje dat dikke tranen huilt omdat ze haar mama wil knuffelen... Hoort u mijn moederhartje al breken?
Hebt u ooit al geprobeerd om een pamper te verversen terwijl de pamper-dragende-peuter bij u op de arm zat? Wij hebben deze morgen een meer dan verdienstelijke poging gewaagd! Het bleef bij een poging...
De traantjes waren trouwens gauw weer droog. En kleine meid was terug haar vrolijke zelf eens we in de crèche aankwamen. Naar de mama keek ze, bij het zien van al haar crèchevriendjes, zelfs niet meer om! Wat heeft mijn moederhart soms toch te lijden...
... en hoe een knuffelochtend en traantjes héél dicht bij elkaar in de buurt liggen!
't Is zo'n dotje, dat kleine meisje van mij! Dat vindt iedere moeder waarschijnlijk over haar eigen dochtertje...
Gisterenavond was ze de ganse avond zo ontzettend lief en charmerend. Nog meer dan anders zelfs... - Ze kwam voorbeeldig haar (roze, uiteraard!) haarspeldje brengen en toonde aan de mama dat het de bedoeling was dat het haarspeldje in haar haartjes vastgespeld werd. Voor wie er aan mocht twijfelen: Kleine Luna is écht een meisje-meisje! En dat vindt de mama hélemaal niet erg! - Ze knuffelt en zoent er tegenwoordig op los! Tot groot genoegen van iedereen, de mama in het bijzonder! Al beseft de mama ook wel dat de kleine meid deze vaardigheid binnen een jaar of 15 liefst wat selectiever mag toepassen. Zorgen voor later... - Ze kan nu ook al zoentjes 'gooien' met haar handjes... - Ze vindt het super om met haar beide handjes haar gezichtje te bedekken en 'kiekeboe' te doen. Cuteness overload, i tell you!! - Ze toont haar neusje als we vragen 'Luna waar is je neusje?' Nu ja, ongeveer toch... Kan ook haar wangetje of mondje zijn en soms bijna haar oortje. Maar we doen daar niet moeilijk over. 't Situeert zich daar ongeveer wel in de buurt. - Ze is tegenwoordig zo ontzettend moe als de mama haar in bedje legt, dat ze eenvoudig weg geen energie meer heeft om te protesteren. Ze knuffelt mama nog heel even, legt haar hoofdje neer en slaapt... - Ze mag dan wel al een flinke peuter zijn, als ze helemaal opgekruld in haar bedje ligt (beentjes onder zich getrokken en poep in de lucht), dan ziet ze er nog zo ontzettend klein, kwetsbaar en ontschuldig uit. Wat ze ook nog is. Uiteraard.
Ieder half uurtje is de grote meid even gaan piepen in de babykamer. Toegegeven: stiekem in de hoop dat lieve Luna nog eventjes zou wakker worden. En dat de mama haar dus nog even zou kunnen bij zich nemen in het grote bed en zalig knuffelen... Maar ze was zo moe, mijn kleine meisje. Ze heeft de ganse nacht flink geslapen... Die knuffels waren voor deze ochtend!
Wij zochten een huisje. Zochten, ja. Want intussen hebben we er eentje gevonden!
Even kort de zoektocht schetsen... Grote meid woont intussen al een jaar of 7 in haar huurappartement. Zalig wonen in een schitterend pand én tegen lage huurprijs. Bovendien knal in het centrum van het dorp waar grote meid geboren en getogen is, waar oma en opa wonen, waar de ruime familiekring en vrienden wonen,... kortom: het centrum van de wereld voor grote meid! Klein nadeel: er is geen tuintje of terrasje. Dat was de eerste 6 jaar geen enkel probleem, want het marktplein met de leuke bruine kroeg is dichtbij en zoals vermeld: oma en opa wonen in de buurt, dus tuin/terras was nooit ver weg.
Maar toen was de kleine meid er opeens! Onverwacht maar o zo gewenst! Kleine meid groeit, kruipt en doet al dappere pogingen om stapjes te zetten. En dan begint het toch een beetje te 'kriebelen': een eigen huisje zou toch fijn zijn. Met een eigen tuintje. En een eigen terrasje. In plaats van maandelijks huur 'weg' te geven, zelf een eigen nestje afbetalen...
De droom kreeg meer een meer vorm. Er werden gesprekken gevoerd met oma en opa. Er werd geluisterd naar 'ervaringsdeskundige' vrienden. Er werd geïnformeerd, gediscussieerd en nagedacht. Er werd gerekend en geteld. En uiteindelijk ook beslist: Grote meid ging informeren bij het Vlaams Woningfonds. Als alleenstaande mama mét een klein Lunaatje, vast werk én een klein spaarpotje mocht het volgens de mensen van het Vlaams Woningfonds geen probleem zijn om een eigen huisje te kopen.
Dus konden we op zoek! Kleine meid en grote meid samen op zoek naar een huis!! Met oma en opa in het kielzog uiteraard... Wie de grote meid een beetje kent weet dat er ontzettend kan getwijfeld worden en dat er voor de meest eenvoudige aankopen goedkeurend advies vereist is! Een huisje hoort niet thuis in de categorie 'eenvoudige aankopen', dus no way dat de grote meid dit alleen ging beslissen!
Maar goed... De zoektocht kon beginnen. Er werd een 'wensen-lijstje' aangelegd. Het huisje moest aan volgende voorwaarden voldoen: - In het geboortedorp van grote meid (wegens oma en opa, familie en vrienden in de buurt. Als alleenstaande mama is dit een zéér belangrijk argument) - Een kleine tuin (wegens chronisch gebrek aan groene vingers bij de grote meid, maar terugkerende acute nood aan luieren in het gras. En vooral een klein meisje dat straks zal willen schommelen en glijden en tenten bouwen en fietsen en...) - Liefst ook een terrasje (wegens voorliefde om met eventueel bezoek buiten te genieten van een aperitiefje. Terwijl we samen kijken naar een spelend Lunaatje in de tuin) - Voldoende speelruimte voor de kleine meid (wegens grote liefde voor mijn lieve Lunaatje! Dat spreekt!) - Garage (wegens gebrek aan parkeerkwaliteiten van de grote meid) - Geen al te groot huis (wegens het feit dat wij maar met zijn tweetjes zijn. En wij zijn niet groot.) - Geen grote verbouwingswerken (wegens overvloed aan linkerhanden en tekort aan rechterhanden.) - Betaalbaar (wegens gebrek aan lotto winst)
Met het 'wensen-lijstje' in aanslag gingen we op zoek. De immo-sites werden dagelijks bezocht, er werd rondgereden in de hoop 'te koop' bordjes te zien, er werd rondverteld dat we 'op zoek' waren,... En regelmatig gingen we huizen bekijken. Met de kleine meid op de arm huisjes kijken. Het is trouwens een aanrader om een baby mee te nemen op huizenjacht: de kleine meid zorgde vaak voor wat afleiding zodat oma en opa rustig en kritisch konden kijken terwijl de immo-meneer of mevrouw alleen maar aandacht had voor de kleine meid.
Gelukkig hadden we geen deadline om rekening mee te houden, want er werden héél wat huisjes bezocht, gekeurd en uiteindelijk afgekeurd. Binnen ons budget leken alleen maar huizen te vallen met héél veel renovatiewerk. Voor de grote meid is het belangrijk om geen dubbele kosten te hebben. Blijven wonen in het appartement en dus nog huur betalen terwijl de lening al moet afbetaald worden en er gewerkt wordt in het nieuwe huis, dat is niet meteen een haalbare optie voor ons. Dus 'instapklaar' was wel belangrijk! Al is 'instapklaar' ook een rekbaar begrip.
We zagen huizen zonder badkamer. En zelfs zonder mogelijkheid om een badkamer te installeren. Wat ons toch vragen deed stellen bij de hygiëne van de laatste bewoners, maar goed. We zagen huizen waar alle nutsvoorzieningen moesten vernieuwd worden (elektriciteit, waterleidingen, verwarming,... de hele mikmak!). We zagen huizen zonder tuin. We zagen huizen met een veel te grote tuin. We zagen vooral veel huizen met een veel te hoge vraagprijs. We zagen huizen waar de zon niet bij kon. We zagen lelijke huizen.
En uiteindelijk zagen we ons huisje. Instapklaar. Zonder renovatiewerk. De voorgevel moet wel nog 'hervoegd' worden en kan een likje verf gebruiken, maar dat doen we wel eens we er al wonen. En wat gespaard hebben... Maar de grote meid was meteen verliefd op de keuken. En de net geschilderde salon en living (in exact de kleuren die de grote meid zelf zou kiezen!). En de veranda. En het terras. En het tuintje. En nog zoveel meer... De kinderkamer is zelfs volledig Luna-proof (lees en begrijp: roze!!). Ook de kleine meid leek er zich meteen thuis te voelen. Al kan dat ook te maken hebben met het feit dat de huidige bewoonster er een kinderopvang uitbaat en het huis er dus wel érg kindvriendelijk uitziet. Luna wist niet meteen met welk speelgoed eerst gespeeld...
Het leek even te mooi om waar te zijn. Grote meid vroeg of ze een tweede keer mocht langskomen, deze keer met oma en opa. Maar het huis bleek verkocht. Zo jammer... Maar opnieuw: wie de grote meid een beetje kent weet dat ze nogal eens kan aandringen! Dus: toch nog eens gemaild en gebeld naar de eigenaars met de vraag of ze ons zouden contacteren als er eventueel heel misschien iets zou verkeerd lopen tijdens de verkoop met de huidige 'kandidaten'. En wat bleek: compromis was nog niet getekend. We mochten het huis op zondag nog eens bezoeken. We deden onmiddellijk een bod. Het werd onmiddellijk aanvaard. De notaris werd op maandagmorgen gecontacteerd. De compromis werd op maandagavond ondertekend. De lening werd op dinsdagmorgen officieel aangevraagd.
En nu moeten we wat geduld hebben... Nog eventjes wachten. Maar als er nu geen onverwachte zaken meer mislopen verhuizen wij in januari met ons tweetjes naar ons eigen huisje. Spannend. Een nieuwe start!
Nog even niet denken aan alle stress die een verhuis-met-baby met zich meebrengt. Nog even niet denken aan alle cijfertjes en rekeningen en facturen. Nog eventjes niet denken aan 1001 praktische zaken.
Maar dromerig kijken naar de foto's van ons huisje... Nog even...
Dat de kleine meid ontstellend veel heeft bijgeleerd de afgelopen 14 maanden, dat staat buiten alle discussie. Van hulpeloze piepkleine vederlichte baby tot zelfbewuste kordate lieve peuter...
Maar ook grote meid leerde bij. Iedere dag opnieuw. Van kleine details tot levensnoodzakelijke kennis: met zo'n kleine spruit in huis wordt je héél snel ervaringsdeskundige! Een opsomming maken van alle nuttige tips is onbegonnen werk. Zelfs een selectie maken van essentiële weetjes is onmogelijk...
Toch even een poging wagen. Dit leerde de grote meid de afgelopen dagen: - Nagels lakken doe je best bij het begin van het middagdutje van de kleine meid. En niet 2 minuten voor lieve Luna uit haar bedje wil. - Versgelakte en nog niet in-droge nagels zijn geen goeie combinatie met een levendige, uitgeslapen peuter. - De peuter in kwestie kan àltijd nét iets meer dan de mama dacht. Dus: * peuter niet in nabije omgeving van een trap deponeren (want die beklimt ze nog voor je er erg in hebt) * peuter voldoende 'afleidings-speel materiaal' bezorgen in badje (want ze klimt bij gebrek aan voldoende afleiding in een fractie van een seconde terug uit het badje) * peuter altijd een pyamabroekje aantrekken boven de pamper (want ze kan die pamper zelf verwijderen - lees: 'nog meer gepamper') * peuter stevig genoeg in het autostoeltje gespen (want ze heeft ontdekt hoe ze haar armpjes uit de gordels moet wringen) * peuter niet in nabijheid van flesjes zetten, ook al denk je dat de dop goed is dichtgedraaid (ze slaagt er toch in om die open te draaien) - Altijd en overal voldoende speelgoed en/of afleiding voorzien. Momenteel scoort de bellenblazer hoge ogen. Al is dat een delicaat 'spelletje', want Lunaatje wil liefst zelf met haar handje in het zeepsop grabbelen... - Roze loopfietsjes zijn héél aantrekkelijk voor kleine peuter-meisjes, maar als het peuter-meisje in kwestie nog niet helemaal door heeft hoe ze dat loopfietsje vooruit moet krijgen, leidt dat vaak tot onnodige frustratie. Zowel bij de kleine als de grote meid. Maar het hoort wel bij het leer- en groeiproces natuurlijk... - Als de kleine meid aandacht wil dan zal ze er àlles, maar dan ook echt àlles aan doen om die aandacht te krijgen. Desnoods plant ze zichzelf neer op het toetsenbord van mama's laptop. - De kleine meid heeft een erg goeie fijne motoriek. Dat is leuk. Maar niet als blijkt dat ze er in slaagt om de toetsen van de laptop los te peuteren. - De wasmachine doe je best dicht. Voor de kleine meid is dit immers héél interessant speelgoed. Alles wat in de wasmachine zat haalt ze er weer uit en zelf heeft ze heel wat suggesties over zaken die volgens haar wél in de machine horen (boterhammen, gsm's, afstandsbedieningen, niet-wasbaar-speelgoed, papflesjes,...)
Het blijft wel boeiend, zo een klein meisje in huis
Terwijl we toch 'on the subject' zijn: nog een berichtje over het gepamper.
Dankzij de tropische temperaturen tijdens dit eerste oktober weekend mocht kleine meid zonder rompertje, pyama of slaapzak naar bed. Lunaatje heeft het altijd al behoorlijk warm, maar haar in deze temperaturen induffelen voor het slapengaan zou écht wel grenzen aan kindermishandeling. Dus: verse pamper aan en in blote buik naar bed.
Alles verliep prima tot een uurtje later. Gehuil uit de babykamer. Grote meid slaagt er al behoorlijk in om het gehuil te interpreteren, maar dit was nieuw. Geen ijselijk schreeuw omwille van een nachtmerrie, geen gemopper omwille van 'ik-wil-spelen-en-niet-slapen', geen half-slapend-gehuil omwille van 'ik-ben-te-moe-om-echt-te-huilen-maar-toch-wil-ik-niet-slapen'. Deze keer was het een verveeld en geïrriteerd gehuil. Kleine meid ergerde zich aan iets. Misschien haar tuutje of knuffel uit haar bed gegooid? Toch maar eens gaan inspecteren wat het probleem is...
Grote meid werd enthousiast onthaald door kleine meid die triomfantelijk rechtstond in haar bedje. Poedelnaakt! De (droge!) pamper lag aan het hoofdeinde van haar bedje. En de pamper was zo ongeveer het enige wat nog droog was. Dus hup: kleine meid uit bed, lakens verversen, pampertje terug aan én toch maar een licht pyamabroekje aan om te vermijden dat dit soort zaken een nieuw ritueel wordt! Leuk als Lunaatje nieuwe vaardigheden leert, maar zélf haar pamper afdoen stond niet meteen hoog op mijn verlanglijstje...
Ik weet niet hoe het er aan toe gaat in andere huishoudens met kleine kindjes, maar hier heeft het verversen van een pamper meer iets weg van een moeilijke judo-oefening onder zware stress-factoren!
Héél af en toe blijft ze mooi, rustig en stil liggen, dat meisje van mij. Maar meestal krijst ze van begin tot einde en haalt ze het onderste uit de kast om weg te kruipen. En geloof me: ze is behoorlijk sterk en heeft een stevig willetje! Het verversen van de kleine meid haar pamper behoort hier absoluut niet tot het -gelukkig lange- lijstje van leuke momenten. En dan heb ik het nog niet eens over de inhoud van de pamper...
Speeltjes willen al eens voor afleiding zorgen. Het flesje melk ook. Maar het blijft zoeken naar creatieve oplossingen voor het ververs-moment. Recentste succesvolle afleidingsmanouvre is de vieze vuile volle pamper. Hygiënisch is het ongetwijfeld niet en er zijn wat risico's aan verbonden, maar éénmaal de vuile pamper verwijderd is van de kleine meid haar poep, wordt die vakkundig opgerold en dichtgeplakt. Dan volgt dus het moeilijkste moment van het verversen: Luna moet stil blijven liggen tot de verse pamper stevig en correct rond het net gewassen poepje is aangebracht. En nu blijkt dus dat Lunaatje behoorlijk geïntrigeerd is door de vieze vuile opgerolde en dichtgeplakt pamper. De intrige ligt vooral in het mysterie: hoe krijg ik die dichtgeplakt pamper open, hoe lang duurt dat en wat zit er in?
Het wordt hier dus een beetje een wedstrijd: de mama moet er in slagen om de verse pamper rond het poepje te bevestigen vooraleer de kleine meid de vuile pamper heeft opengekregen. De 'stevigheid' (of het gebrek daaraan) van de inhoud van die vieze pamper zorgt voor extra druk op de schouders van de grote meid om de wedstrijd te winnen!
Tot nu toe wordt de kleine meid nog steeds geklopt in snelheid door de grote meid! Maar we zoeken hier toch verder naar andere, betere en vooral minder risicovolle afleidingsmanouvres...
Uitgeteld... zo valt kleine Luna op dit moment nog het best te beschrijven...
Zalig weer zeg vandaag: 28 graden op 1 oktober! Te mooi om binnen te blijven, dus trokken we er samen op uit. Kleine meid mét al haar accessoires (wandelwagen, verzorgingstas, melk, water, pampers, knuffels, boekjes, zonnecrème, zonnebril, hoedje,...) in de auto geïnstalleerd, even een tussenstop bij oma en opa gemaakt en dan richting Lunaatjes meter!
Een lekker luie namiddag zalig nietsdoen en rondkuieren in een zonovergoten Brugge... Straatje in, straatje uit, gezellig slenteren, leuke marktkraampjes bekijken, verassende binnentuintjes ontdekken en halt houden op een prachtig tuinterras. Zo mogen er nog veel zaterdagen volgen!
Kleine meid kon haar geluk niet op: paardjes kijken, mensen kijken, kindjes kijken (ja, kindjes zijn ook mensen, maar voor Lunaatje vormt dat toch een aparte categorie. Kindjes verdienen meer van haar aandacht dan grote mensen...), eindeloze brabbelgesprekken voeren met meter, uitrusten in de wandelwagen, terug op de arm, op de wenken bediend worden bij dorst, honger of hoge nood aan aandacht,...
Met lieve Luna een tea-room bezoeken valt normaalgezien behoorlijk goed mee. Kleine meid is meestal te overdonderd door alle nieuwe indrukken, waardoor ze heel flink en rustig haar melkje drinkt, haar boekje leest of mama's koekje/taartje/pannenkoek opeet. Maar een garantie op een rustige pauze is het ook niet. Vandaag verliep het vlekkeloos: Tea-room 'Koets 27b' scoorde bij ons hoge ogen! Pal in het centrum, maar met een prachtige, grote en vooral erg rustige binnentuin! Lunaatje kon braaf in het gras haar boekjes lezen, blaadjes van de bomen inspecteren (28 graden of niet, officieel zijn we wel al herfst), melkje drinken,... En meter en mama konden in alle rust genieten van hun glaasje. Geen stress dat de kleine meid zou morsen, want we zaten in de tuin, dus op het gras. Geen stress dat anderen zich zouden ergeren aan babydrukte, want grote tuin en weinig drukte. Geen stress dat we snel zouden 'buitengekeken' worden om plaats te maken voor volgende klanten, want erg vriendelijk personeel (die behulpzaam was bij het gestuntel van de grote meid: de combinatie trappen-wandelwagen blijft ontzettend moeilijk).
Kortom: zalige namiddag!!
Bij thuiskomst werd de kleine meid onmiddellijk in haar bedje gedeponeerd. Mét vuile knietjes en ongewassen gezichtje. Ze was écht te moe. Dat doen we dan morgen wel...
Intussen al weer een hele tijd geleden dat hier nog iets verscheen... Vandaar een korte update!
Luna... ... vierde inmiddels haar eerste verjaardag (met véél familie, véél taart, véél plezier...) ... kreeg véél te veel cadeautjes (vooral oma en opa deden hun best en brachten maar liefst 12(!!) pakjes mee!) ... heeft een voorkeur voor roze (wat wel een meevaller is, gezien de overvloed aan roze speelgoed, fietsjes, kleertjes,...) ... stapt al flink rond (achter haar fietsje en loopspeeltje... helemaal alleen lukt nog nét niet) ... breidt dagelijks haar woordenschat uit (en past haar stemvolume daarop aan!) ... verkiest 'mama' als favoriete woordje (en daar is de mama het volledig mee eens!) ... kruipt de trap alleen op (wat de mama met een klein, maar trots hartje aanschouwt...) ... weet uitermate goed wat ze wil (en vooral ook wat ze niet wil!) ... houdt ervan om boekjes te lezen en voorgelezen te worden (wat de mama met véél plezier doet) ... blijft een waterratje (zwembad, douche, bad of emmer water: zolang ze maar 'pletsplets' kan doen!) ... zingt mee met de mama (vooral de 'hihihi-hahaha' uit de klassieker 'ik zag twee beren...', is hier een groot succes) ... vindt het fijn om met andere kindjes te spelen (oudere kindjes dan. In kleine baby's heeft Luna bijzonder weinig interesse) ... trekt graag op ontdekkingstocht (zolang de mama nog binnen het gezichtsveld blijft) ... kan behoorlijk dramatisch doen (als de mama even uit het gezichtsveld verdwijnt) ... vindt springkastelen, stoelen, tafels,... bijzonder fijn (als ze er op, onder, over, doorheen,... kan kruipen, is Luna fan!) ... antwoordt correct op volgende vragen: (en zonder dat de mama het antwoord voor zegt) - wat doet het koetje? - wat doet het hondje? - wat doet het eendje? - hoe groot zal Luna worden? - waar zijn je haartjes? ... antwoordt op de vragen 'waar is Luna's tuutje/knuffel/flesje/speeltje/muts/... steevast met 'weg' ... haalt haar schouders op en steekt haar handpalmpjes naar boven bij het woordje 'weg' ... gaat uiteindelijk wel op zoek naar het verloren voorwerp (en komt telkens erg triomfantelijk melden als ze het gevonden heeft)
Ze is geen baby meer, dat kleine Lunaatje van mij! Ze is al een heuse peuter geworden... Maar uiteraard wel nog steeds de mama's liefste schat. Dat spreekt.
Ze ontroert me zo, mijn kleine meisje. In alles wat ze doet.
- als ze geconcentreerd in een boekje zit te bladeren - als ze luidop en enthousiast voorleest wat er in dat boekje wel te lezen valt - als ze mooi en rustig met al haar speelgoed in de weer is - als ze haar spel even onderbreekt om mij een zoen te geven en dan gewoon verder gaat met wat ze bezig was - als ze vrolijke gesprekken voert met de hond van oma en opa - als ze me met een brede smile toelacht als ik haar ga halen in de crèche - als ze stampvoetend staat te springen in haar bedje, maar onmiddellijk lacht als ik haar kamerdeurtje openzwaai - als ze vrolijk kwettert in haar autostoeltje en alles aanwijst wat ze ziet - als ze 'dèdè' doet naar alles en iedereen - als ze al blij begint te kirren als we bij oma en opa aankomen - als ze véél te wild 'pletsplets' doet in het grote bad - als ze haar armpjes rond mijn nek zwaait en me stevig in een knuffelgreep houdt - als ze lief haar hoofdje op mijn schouders legt - als ze mij een dikke knuffel en bijhorende zoenen heeft - als ze snoezelend op mijn schoot ligt terwijl ze 's avonds haar laatste flesje drinkt - als ze als een engeltje zo mooi en rustig slaapt - als ze mijn lieve Lunaatje is
Nooit gedacht dat ik zoveel liefde voor iemand kon voelen...
Volgende week wordt mijn lieve meisje 10 maanden. Tien maanden al zeg! Wat gaat het toch snel allemaal...
Een jaar geleden was ik al behoorlijk zwanger. Een jaar geleden was het al duidelijk geworden dat ik een single mama zou worden. Een jaar geleden waren er heel wat twijfels en onzekerheden. Zou ik dat wel kunnen? Zou mijn kindje gezond zijn? Zou het geen huilbaby worden? Zou ze wel flink eten, groeien, spelen,...? Hoe moest dat dan zonder papa voor mijn lieve meisje? Zou dat wel lukken financieel? Zou ik mijn oude vertrouwde leventje niet teveel missen? Hoe zou dat dan lopen met de wekelijkse ladies-nights en etentjes en feestjes en... En een grote twijfel die ik nooit of te nimmer durfde uitspreken: zou ik wel gelukkig zijn?
En nu zijn we een jaartje verder.
Nooit eerder was ik zo gelukkig! Iedere dag met mijn lieve, kerngezonde, flink-slapende-etende-en-spelende meisje is zo mogelijk nog fijner dan de dag ervoor. Het lukt ons zoveel beter dan ik ooit had durven dromen. Ze is dus kerngezond. Ze is helemaal geen huilbaby, ze eet alles wat haar voorgeschoteld wordt, ze slaapt iedere nacht 13u, ze groeit en bloeit zoals het hoort, ze speelt, ze lacht, ze kraait, ze kirt, ze brabbelt,... Er gaat geen dag voorbij waarbij ik me niet gelukkig prijs. En neen, ik mis mijn oude leventje niet in het minst! Het zou zelfs helemaal niet meer vertrouwd aanvoelen... Die wekelijkse uitstapjes, dates, afspraken,... ze waren absoluut fijn, daar niet van... Maar ik mis ze niet. Mijn leventje is zoveel mooier en intenser geworden.
Niet dat er nooit zorgen of twijfels zijn. Dat nu ook weer niet... Maar het loopt allemaal zoveel makkelijker en vanzelfsprekender dan ik ooit had durven dromen, hopen of denken. We missen niets of niemand. We hebben écht alles wat we nodig zouden kunnen hebben. We hebben elkaar, mijn meisje en ik! En we hebben de hulp en de nabijheid van een onmisbare hulplijn: oma en opa! (Luna's oma en opa dus...) We are never looking back! Vroeger was leuk, maar nu is nog veel leuker.
Ik durf het nu wel luidop denken en zeggen: Wij zijn perfect gelukkig, mijn Lunaatje en ik! Dit mag eeuwig blijven duren...
Babygebrabbel is toch zo schattig!!! Bij baby's dan...
Hier ten huize probeert de mama zoveel mogelijk om 'volwassen' woordgebruik te hanteren in de gesprekken met de dochter. Een hond is een hond en geen wafwaf, een auto is een auto en geen vroemvroem,... Dat consequent zijn lukt nu nog behoorlijk, maar het vormt dan ook nog niet meteen een grote uitdaging, aangezien de kleine meid weinig herkenbaars terug zegt...
Maar bij 'dèdè doen' trappen we hier toch in de baby-taal-val... Het kan toch niet zo moeilijk zijn om haar te leren: 'zeg maar dag'? Maar instinctief worden hier de zinnen 'we gaan dèdè', 'doe maar dèdè', 'opa is dèdè',... er uitgefloept! Wat al meteen voor verwarring zorgt. Want is 'dèdè' nu iets dat je doet of bent of ziet of hoort of...??
Luna vindt het wel een leuk woordje en zegt het intussen al flink na. Cuteness overload, uiteraard!! Het obligate handgebaartje combineert ze er intussen al vlotjes bij! Alleen haar timing klopt nog niet helemaal. Of we nu ergens binnenkomen of net weggaan of gewoon midden in haar spel of tijdens een autoritje: Luna vindt dat 'dèdè' overal wel past...
En vanzelfsprekend doet ze het net NIET als we er naar vragen! Natuurlijk niet. Want als we met drie volwassenen rond Lunaatje staan en als gekken 'Luna, doe eens dèdè' staan te kirren, hoe moet je dan als bijna 10-maandertje reageren? Je hoeft geen geluid te maken om de aandacht te trekken, want die heb je op dat eigenste ogenblik al meer dan genoeg. En die grote mensen blijven even vrolijk en lief tegen je bezig of je hen nu wel of niet van antwoord dient... En omdat je als bijna 10-maandertje de taal nog onvoldoende machtig bent om die volwassenen er op te wijzen hoe compleet belachelijk die hele scène er wel niet uitziet, zwijg je liever.
Ze heeft dat zo slecht nog niet bekeken, dat lieve meisje van mij!
Lunaatje heeft het kruipen nog niet helemaal onder de knie (en dat mag gezien haar sluip-bewegingen behoorlijk letterlijk genomen worden), maar toch wil ze al de volgende stap nemen. Ze wil zich rechttrekken. En rechtstaan. En stappen. En dat lukt niet.
De 'ik-raak-niet-vooruit' frustratie die aan het kruipen vooraf ging is nauwelijks achter de rug en er is alweer een nieuwe frustratie bron gevonden. Het is natuurlijk wel fijn dat ze leergierig is. En het is maar door veel te proberen en met (opnieuw erg letterlijk) vallen en opstaan dat ze haar doel zal bereiken. En het is zo fascinerend en plezant om dat kleine meisje te zien evolueren!
Maar geduld is een mooie deugd. Maar daar is Luna het precies niet echt mee eens... Van wie zou ze dat geleerd hebben ;-).
Fantastisch om te zien! En nog fantastischer om te zien hoe fantastisch ze dat zelf wel vindt! De voorbije dagen deed de kleine meid nauwelijks moeite om haar frustratie over het-niet-vooruit-raken weg te stoppen. Maar nu lukt het haar dus wel! Ze kruipt! En snel! En de mama heeft ogen, handen en reflexen te kort...
Haar wereld is opeens zoveel groter! En spannender! En gevaarlijker! Maar vooral ook interessanter! En nieuw! Luna ontdekt écht haar eigen wereld. En wat is dat mooi om te zien... Elegant kruipen zoals in de boekjes en filmpjes geïllustreerd wordt, dat doet mijn kleine meisje niet. Ze is meer het type 'soldaat-in-de-loopgrachten-in-sluip-manouvre-houding'. Geëmancipeerd is ze dus wel.
Er duiken echter ook wel een aantal neveneffecten op: - Luna moet 's avonds vaak wat overgeven. Last heeft ze daar niet van, ze doet gewoon verder met wat ze bezig is. Maar er komt dan dus wat melk 'terug'. Of fruitpap. Of groentenpap. Of alles samen. Gisteren had ze in de crèche worteltjes gegeten. Blijkbaar. Het had toch een wortelkleur. Echt grondig heb ik het niet bestudeerd. Anyway. Ze spuugt dus een beetje. En did i mention: ze kruipt. Door het spuug dus. En dat had de mama niet onmiddellijk door. Van dat spuug. Dat kruipen hadden we hier wel door. Zo allert zijn we dan weer wel. Maar goed... vroeger moest alleen de onmiddellijke omgeving van de kleine meid geïnspecteerd worden op eventuele plasjes spuug. Dat was dus één vierkante meter. Hoogstens. Vandaag de dag is de onmiddellijke omgeving van de kleine meid echter het ganse appartement. En ze maakt er blijkbaar een ere-zaak van om de plasjes spuug zoveel mogelijk te verspreiden. Kwestie van haar territorium af te bakenen vermoed ik... En bij het kruipen is het blijkbaar van belang om de plasjes niet te vermijden, maar er zoveel mogelijk dwars doorheen te kruipen. Dat garandeert immers een maximale uitspreiding van het spuugplasje. Goed... de mama had dus behoorlijk de handen vol met het opsporen van de spuugplasjes en alles terug spuugvrij maken. Inclusief Luna... - Sinds ze kruipt ontdekt mijn lieve Lunaatje van alles en nog wat. Haar aandacht gaat daarbij vooral naar alles wat niet op speelgoed lijkt. Ontdekking van de dag gisteren: de handvaten op de keukenkasten. Die vindt ze ontzettend boeiend! Ze krijgt de kasten niet open. Voorlopig. Maar ze lijkt wel door te hebben dat ze zich op die handvaten moet focussen als ze de inhoudt van de kasten wil zien. Dat wordt nog leuk... - Er moet hier sinds kort ook regelmatiger gepoetst worden. Het valt immers behoorlijk op als Lunaatjes maagdelijk witte outfit er na een minuutje of drie eerder muisgrijs begint uit te zien. De mogelijkheid om swifferdoekjes aan de kleine meid te bevestigen worden hier nog onderzocht... - Omdat hier soms toch ook nog eens huishoudelijke taken moeten uitgevoerd worden door de grote meid (de kleine meid is daar nog niet zo'n grote hulp bij - tenzij dat swiffersysteem onder de kruipende meid bevestigen zou werken natuurlijk...), moet Lunaatje soms écht wel eens een beetje alleen spelen. En sinds ze dat kruipen onder de knie heeft wordt dat soms toch wel een beetje gevaarlijk. Gisteren werd de kleine meid in het midden van haar kamertje geplaatst, omringd door speelgoed. De mama vond het een mooi moment om de inhoud van de kleerkasten van haar lieve schat wat te herschikken. (Ja, ze heeft meer dan 1 kleerkast en neen, 4 kasten blijkt nog steeds niet voldoende om de kleine meid haar uitgebreide garderobe in op te bergen). Kleine meid mooi aan het spelen, grote meid flink aan het plooien en opbergen. En dan was er opeens een bonkend geluid te horen. Dat herhaald werd. En onderbroken werd door een soort gemopper. En Luna was op het eerste zicht niet meer in de ruimte aanwezig. Ok. Even paniek. En even nagaan uit welke richting het 'gebonk' en gemopper kwam. Luna was blijkbaar onder haar bedje gekropen en aangezien haar bedbodem nog niet helemaal op de laagste stand staat, maar ergens tussenin, kon ze onder haar bedje wel perfect haar hoofdje recht houden en neerzitten. Maar de bedomranding met de spijltjes komt wel tot beneden. Op de één of andere manier was ze daar dus wel ondergeraakt en zat ze nu wat 'gevangen' onder haar eigen bed. Er volgde een boeiend gesprek tussen de kleine en de grote meid (nu ja, eerder een monoloog van de grote meid eigenlijk) over 'hoofdje naar beneden' en 'kom, mama zal je wel helpen om je van onder je bed te trekken' en 'neen Lunaatje, niet hoofdje naar omhoog, kom nu hier en doe je hoofdje naar beneden' enzovoort. Luna vond het wel interessant dat mama daar op haar buik aan de andere kant van de spijltjesrand wat druk lag te doen... En op dat moment gaat natuurlijk de telefoon én de deurbel! Ze is terug bevrijd hoor, mijn lieve Lunaatje. En ze is zelfs nog steeds bluts- en builvrij... Voorlopig toch... - De avondroutine waarbij Luna rustig bij mama in het grote bed ligt, haar melkje drinkt en nog wat in haar ritsel- en voelboekjes bladert, is behoorlijk verstoort door de nieuwe vaardigheid die kruipen heet. Want ook het grote bed van mama moet al kruipend ontdekt en geïnspecteerd worden. Dat Lunaatje ook uit het bed kan vallen als ze niet op tijd remt, dat heeft ze precies nog niet helemaal begrepen. Dus de mama moet de dochter voortdurend terug naar het midden van het bed manouvreren. De dochter is het daar niet mee eens. Geen rustige avondroutine dus...
Maar het blijft nog steeds ontzettend leuk, zo'n klein meisje in huis!! Ze is mijn grote geluk, mijn hele wereld, mijn alles... mijn Lunaatje...
Wat is het leven met mijn meisje toch zalig... Niet dat ik in het pre-Luna tijdperk doodongelukkig was. Integendeel zelfs. Maar sinds Luna is mijn wereld zoveel mooier en wordt iedere dag zoveel intenser beleefd. Vreemd eigenlijk, dat zo'n klein meisje zoveel oprecht geluk met zich kan meebrengen!
Het eerste paasweekend met de kleine meid was fantastisch. Gewoon perfect! Van de eerste tot de laatste minuut was het genieten. Een kleine bloemlezing: Donderdag Het stralende weer donderdag zorgde voor een verlaagde werklust bij de grote meid. Omdat Lunaatje in de crèche was en maar 's avonds mocht opgehaald worden, was naar huis gaan niet onmiddellijk een optie. Maar een telefoontje naar de oma en de namiddag was georganiseerd: mama en dochter (eigenlijk dus oma en mama) samen gezellig terrassen, lekker lunchen, kuieren in de winkelstraat (en eindelijk het mooie rode kleedje met witte stippen gevonden waar ik al tijden naar op zoek was!! I love the 50's style dresses!!), ijsje eten, nog wat kuieren, nog een terrasje doen, kleine meid ophalen en dan 's avonds nog gezellig bezoek ontvangen! Donderdag was geslaagd! Even terzijde: Lunaatje doet het uitstekend in de crèche, maar mijn kleine spruit toont er ook haar sterk karaktertje. Met als gevolg dat mijn bijna-9-maandertje al af en toe eens in 'de hoek' moet staan. 't Is te zeggen: ze maakt zich soms zo ontzettend kwaad omdat ze niet onmiddellijk haar zin krijgt, dat de crèche mevrouwen zich genoodzaakt zien om Luna met relax en al even naar de muur te draaien. In de hoop dat ze wat kalmeert als ze minder 'prikkels' krijgt. Helaas vaak ijdele hoop, maar ik bewonder het doorzettingsvermogen en het consequent-zijn van de crèche mevrouwen...
Vrijdag Vrijdag was de crèche een dagje gesloten, dus mocht Lunaatje naar oma en opa. Een hele dag wandelen en spelen dus... En 's avonds bezoek van opa Eddy en Luna's marraintje, die alletwee een 'paasklok' cadeautje mee brachten! Verwend?? Denk je?? Fantastische cadeautjes trouwens: een voorleesboek-met-giraf-knuffel-en-groeimeter-in-mooie-doos en een volledige ontbijtset ook met giraffen!! En Luna charmeerde het bezoek met 101 gekke bekken en vrolijk gekraai! 's Avonds had mama nog bezoek van een vriendin, dus opnieuw: heel erg geslaagd dagje!!
Zaterdag Shoppen, shoppen, shoppen! Op zoek naar schoentjes en een zomerhoedje voor mijn lief prinsesje! Ze was het meest voorbeeldige kindje die men zich kan indenken: auto in, auto uit, op de arm, in de wandelwagen,... Ze bleef er allemaal vrolijk bij... De schoentjes hebben we gevonden. En een kleedje. En een T-shirtje. En een shortje. Wat we dus allemaal niet nodig hadden... Het zonnehoedje vonden we niet, maar intussen was de mama al compleet uit het oog verloren wat we nu eigenlijk wilden kopen... 's Namiddags dan maar met ons tweetjes zalig gewandeld in het zonnetje. Op bezoek bij mama's oma en opa in de serviceflatjes en naar mama's tante, waar we gezellig in het gras konden genieten van een luie zaterdagnamiddag. Grote meid en kleine meid sloten hun zaterdagavond af door samen een relaxerend badje te nemen. Waarna de kleine meid uitgeput in slaap viel op mama's schoot. Wat wil een mens nog meer?
Zondag Pasen!! Samen met mijn meisje ontbijtkoeken gebracht naar oma en opa en dan met ons viertjes (oma, opa, Luna en mama) naar de kinderboerderij in Torhout. We hadden er een fantastische namiddag: samen schommelen (Lunaatjes eerste keer op de schommel en dat ging eerst gepaard met wat traantjes, maar ze klampte zich stevig aan mama vast en omdat opa zo enthousiast aan het schommelen was naast ons, wou de kleine meid het toch nog wel eens proberen. Het was niet echt volledig haar ding, maar kom, er waren ergere dingen...) Het zand werd afgekeurd. Luna houdt niet van voetjes in het zand. En liet dit erg duidelijk merken. De diertjes werden één voor één heel aandachtig bestudeerd. Kipjes, duifjes, ezeltje, geitjes, kuikentjes,... 't Was allemaal wel goed voor lieve Luna, zolang ze maar op mama's arm mocht blijven zitten... De lammetjes mochten zelfs héél dicht komen kijken. Maar toen bleek dat lammetjes ook geluid konden maken, bleek dat Lunaatje ook geluid kon maken! Lammetjes zijn lief zolang ze stil zijn. Als lammetjes onverwacht iets 'zeggen', dan schrikt Lunaatje zich rot en dan wil ze NIET meer kijken naar de lammetjes!!! Er was geen discussie mogelijk! Maar we beleefden een zalige pasen, daar in de kinderboerderij. Sangria en aperitiefhapjes voor de 'grote' mensen en groentepapje voor de kleine meid. Lunaatje sliep heel voorbeeldig haar middagdutje in haar wandelwagen onder de grote boom naast mama... We sloten onze paaszondag af met koffie en taart bij mama's oma en opa en nog een bezoekje aan mama's tante en Luna's meter. Met opnieuw paascadeautjes: een mooie knuffel en spaarpot!! Nooit eerder was mijn Pasen zo mooi...
Maandag Zo'n extra dagje weekend is toch fantastisch! Vooral met dit weer... Dus: grote meid en kleine meid sliepen lekker lang uit en trokken daarna richting oma en opa. Onder het alziend en goedkeurend oog van Luna werd het opblaasbaar zwembadje geïnstalleerd, opgeblazen en voorzien van lekker lauw water (want ons prutske mag geen kou krijgen natuurlijk...). Lunaatje vond al die bedrijvigheid fantastisch. Haar eetstoel stond buiten op het terras, dus de juffrouw kon alles vanop de eerste rij aanschouwen... Er werden talloze parasols aangevoerd om een zonneslag te vermijden, er werd driftig met zonnecrème gesmeerd en kleine meid werd met zwembroekje en zonnehoedje in het water neergeplant. Wat ben ik blij dat mijn meisje een waterratje is!! Ze gierde het uit en spetterde zichzelf helemaal nat... Het zonnehoedje kon na 3 minuten al uitgewrongen worden, maar wie liet dat aan zijn hart komen? Zo'n wateravontuur is vanzelfsprekend erg vermoeiend, dus mocht mijn klein meisje samen met de mama in de hangmat uitrusten... Bestaat er een zaliger gevoel?
Dit neemt niemand ons nog af! Dit is puur en onversneden geluk...
Ze loopt! Dat kleine, lieve meisje van mij loopt!
Ja, wij rijden ook rond met zo'n bordje van 'baby on board'! Al van toen de baby waarvan sprake nog in de buik van de mama zat, eigenlijk...
We zijn alletwee nogal moe...
