|
Waar ligt de top?
We hebben de Bourgogne definitief achter ons gelaten. De rit
van gisteren heeft ons een beetje dood gedaan. De hele bende zat om 23u in zijn
bed. Geloven of niet. En na zo een helse rit duurt het even eer je de slaap kan
vatten. Sommigen doen een Rik Van Looyke en blijven met nog een tijdje met de
benen bewegen als de fiets niet meer tussen de benen hangt. Het bed is dan des
te meer omgewoeld.
Campanile-kamers zijn wel goed geconditioneerd en qua
temperatuur was het gelukkig goed te doen. Alle ongemakken ten spijt ging de
gemeenschappelijke wekker om 6u45 . Het ontbijt was alweer zonder eitje en wij
cyclistes hebben die eierdooier nodig. Fausto Coppi ook, ook al deed hij die in
een trappist.
Vertrekken dan maar. Niet echt helemaal gerust want de
eerste echte col stond vandaag als starter op het programma. Maar Buumratte
Nimmegeers had de juiste geruststellende
woorden om iedereen in zijn eigen comfortzone deze eerste echte beklimming aan
te vatten.
De col zonder naam. Start in het Département de lYonne,
eindigen in het Département du Nièvre. Tot vandaag nooit over deze
departementen gehoord. Veel te moeilijk voor de tour. Want hier komen (alleen)
de meeste vervelend eigenschappen van dit onding. Een beetje plat, een beetje
vals plat, een beetje stijgen, even heel hard stijgen, dan weer een beetje
vlak, meer pek dan asfalt, meer grind dan asfalt. Daarom zal de Tour hier niet
passeren want hier froemkes doen is wishfull thinking. En waar is de top?
Minstens 15 keer denk je aan de top te zijn maar telkens fluit die grillige
natuur je terug. En als je dan finaal die top bereikt en hoopt op een
Bahamontes-afdaling ben je lelijk mis. Een zeupje regen had het wegdek hier en
daar spekglad gemaakt.
Net beneden stoten we alweer op een verrassing. Een lokaal
terras, een meer dan bejaarde mopshond met defecte achterpoten die voor deurmat
speelde, een bazin die luistert naar de naam Cathy én La Mama en Peter op het
terras. Vervroegde middagstop. Tourdirecteur had al lang gezien dat de benen en
de kop niet 100% waren en zocht en vond een afspanning waar ook even een
powernap (vermogenslaapje) kon meegepikt worden. Het broodje met kaas werd
vooraf gegaan door een lokaal , ongedefinieerd, maar bijzonder lekker
aperitiefhapje, behalve voor Frank.
Driesje is even Pantani af. Zij gsm doet het weer, gelukkig.
Want hoe had hij zijn mama kunnen bellen op de top van onze col. Mama Dries
wordt vandaag 60. En de LL-trappers zongen zo van langzalze enz. En Dries zong
zelfs eventjes mee. Dat beetje adem had hij nog over omdat Frank hem meegesleurd had naar de top. Aan mama
draagt Dries deze rit op. En Ivan is 19 jaar getrouwd en dus een zoen richting
Tania in Oostakker. En zo dragen we allemaal elke rit op aan iemand of iets.
Maar we vertellen het niet altijd.
Rond 13u gaat het onverbiddelijke fluitsignaal van Peter en
wijleweerweg. Op naar Bernadette in Nevers. Een ander hotel. Kyriad. De
receptioniste deed bij de reservaties bijzonder moeilijk en vond dat Peter
niets kent van on-line boekingen. Maar
bij de aankomst was alles OK en ons aperitief-en-blogmoment houden op een
gezellige palier op de eerste verdieping.
Maarten plooit niet, Stefaan vindt het geheel zwaarder dan
Ganda Roma 2 jaar geleden, Frank wordt nog steeds geplaagd, niet alleen door de
fietsvrienden maar alweer door de wespen . Jeroen is helemaal gerecupereerd en
kan aldus zonder zuigmachientje van La Mama de angel en ingespoten gif
verwijderen. Gelukkig komen we toch vrij vroeg aan in Nevers. En morgen zullen
we nog vroeger aankomen. Een beetje minder tijd verliezen bij het
opstaan-ontbijten-verhuizen. Een beetje meer helpende handen bij het laden van
de camionette, bijvoorbeeld. Ach, alle kilometers in de ochtendluwte zijn
gewonnen en wie weet kunnen we moren nog een frisse duik nemen in een zwembad.
Wie zal morgen een Gregje doen? Niet dat we wedstrijdjes
houden maar toch. Eerst boven komen op een col of colletje is leuk. Niet omdat
je eerst aankomt, wel omdat je de natuur bedwingt.
Bernadette is blij. Ze zet ons op goede weg naar Lourdes en
ze glimlacht. Goed gek zijn ze die EDUGO-trappers, denkt ze misschien. Maar in
mijn tijd was ik ook goed gek, zegden ze.
OK, het goede
Bednet-doel doet mirakels. Ze bestaan dus
nog denken we dan maar.
Jarrive
|
