|
Klappen
Na de belevenissen van de voorbije dagen heb ik iets met dat
woord. Op quatorze juillet wordt er geklapt voor onze renners, voor we
vertrokken werd er over ons geklapt en sinds deze blog nog meer. Frankje Grafi
zit al twee dagen in de hoek waar de klappen vallen met bancontact en ander
platte tubes maar Ivan spant de kroon want hij slaagt er in zijn voorband te
laten klappen.
Het was gisteravond al heet bij het afscheid van Sofie en
Nathalie, vandaag werd het zo nodig nog heter, letterlijk dan. Stefaan noteerde
een maximumtemperatuur van 44,1°. Als je dan vanuit een schaduwrijk bos komt,
valt die hitte als een omgekeerde mistral op je hoofd. Het snijdt letterlijk je
adem af. En dixit Franky: Als geu beirgaf vaste reijt in den asfalt zalt
redelijk woarme zijn. Stefaan noemde het slalommen tussen de pekvlekken. En
zelfs Capitano Jeroen moest heel even happen. En dat moet het erg zijn. Geen
bergprijspunten vandaag voor Jeroen. Het was deze keer voor Stefaan en Ivan.
Gisteren had ik het nog over wegen die niet meer durven
kronkelen, vandaag smolt de asfalt bij het zien van de zon. Gestart in de
relatieve koelte van Troyes rond 8u30 keken we aan tegen een Bompie-rit van
liefst 147km. En normaal draaien we daar onze hand niet voor om maar vandaag
was het er echt over. We kwamen pas aan in Avallon om 19u, gestoofd, tevreden
en voldaan.
Maar dat neemt niet weg dat het een fantastische koninginnenrit
was. We konden eindelijk de eentonige korenvelden van tijd tot tijd achter ons
laten en werden vergast op niet onbelangrijke boomsecties. De verkoelende
schaduw van die bospartijtjes waren echt nodig.
Maar hier en daar speelde het noodlot ons toch parten. Frank
kreeg alweer rake klappen met twee platte tubes en een wespensteek. Het
uitzuigmachientje van Claudine deed, na herhaalde lezing van de handleiding
toch zijn werk zoals het hoort en een toegevoegd zalfje deed de rest van het
werk.
En er was nog het
geteisterde been van Maarten. Zijn val van gisteren heeft een pijnlijke
kuitspier opgeleverd en bij het vertrek zag hij het even niet zitten. Een
donderpreekje van onze Tourdirecteur deed wonderen en Maarten klom toch op de
fiets. Hij zou zo nodig afstappen na 80km. Maar gaandeweg werd hij beter al
gelooft hij dat zelf nog niet. Hij reed de rit helemaal uit en stond bij de
aankomst fier en zelfvoldaan te blinken. Terecht. Proficiat.
Wat is Lourdes-Lourdes zonder vrouwen? Tenslotte gaat het in
beide plaatsen over een vrouw. Over Maria. En wij, wij hebben onze vrouwen
overboord gegooid. Nou ja. Ze hebben hun missie volbracht, tot de laatste snik.
Met vrouwelijke verve. Jeroen, Ivan en Dries deden dus voor de gelegenheid dan
maar een geleend kleedje over hun koerspak.
En hoe vergaat het Franky Buumratte? Hij groeit. Best, want
echt groot is hij niet. Zijn conditie groeit, zijn vertrouwen groeit, kortom
hij geniet. Maar hij plast niet meer. Is langs de ene kant gemakkelijk maar het
stemt tot nadenken. Waar gaat al dat vocht dan naartoe? Zweten dus. Best dat
Franky een buumratte is en geen hond of hij zou de hele rit met zijn tong uit zijn
mond gehangen hebben.
Toscane heeft niets aan de verzengende hitte van deze
bourgondische streek. Gelukkig mochten we hier een aantal lieve mensen
ontmoeten die ons fris water gaven. Want het water in de volgwagen stond tegen
de kook aan. Eén bijzonder vriendelijke dame gaf ons een bakje lokale abrikozen
cadeau. Zo maar, ook gepakt door de hitte en waarschijnlijk door medelijden met
die geteisterde maar o zo schone mannenlijven. Een local in de Vallée de
Cousin, een prachtige binnenkomer in Avallon verklaarde ons terecht vermoedelijk
voor gek. Hij geniet dus duidelijk niet meer van deze vallei, wij des te
meer.
Na de nodige liters recoveryshake, door iedereen op zijn
eigen manier ingevuld zullen we de inwendige mens versterken. Niet dat we geen
eten kregen want de broodmaaltijd onderweg was alweer af. We eten graag kaas en
salami en worst en rundscarpaccio maar van het toetje van vandaag kunnen onze
bakkers nog iets leren: eclairs met een chocoladelaagje met chocoladevulling en
die met een caramellaagje met
caramelvulling. De lokale bakker had zijn hele
toog leeg verkocht.
Ach Claudine en Peter zullen het me niet kwalijk nemen maar
wij renners hebben een stevige warme maaltijd nodig om helemaal te recupereren.
En daar gaan we nu van genieten.
Tot schrijfs, tot blogs, geniet van de zomer die er nu bij
jullie ook aankomt en denk aan onze geteisterde maar des te sexier lijven. Want
zweten is lijnen!
|
om bandenpech te mijden. 
