|
Het betere bochtenwerk.
Als je de champagnestreek verlaat, val je in een tranendal
van alweer gouden korenvelden, verlaten dorpen, verlaten straten, ja zelfs in
de hemel speur je geen vogel. Enkel boosaardige beesten zoemen onophoudelijk
rond je hoofd en haken zich ogenblikkelijk vast in vel en vlees. Dazen dus.
Duizenden.
Meer nog, zelfs de wegen vergeten te kronkelen in de
verzengende hitte zelfs zo dat onze cyclistes vergeten waar het stuur van hun
fiets is laat staan dat ze nog zouden weten hoe ze er moeten aan draaien.
Frank begon zijn dag met een pirouette rond een paaltje dat,
na een horizontale blik van Frank bleek niet deftig in de grond geplant te
zijn. Het was de voorbode van nog meer miserie later op de dag.
Het banaanmoment verliep dus zoals altijd: banaan,
wickiekoek, water, aquarius.
Peter beloofde dat het deze middag alweer verrassend zou
worden maar we hebben daar niet veel van kunnen speuren. Behalve dan dat La
Mama een perfect abri gevonden had in een gerestaureerd pomphuis in Dampierre.
Dampierre waar die graaf van Vlaanderen zijn naam aan ontleende ergens in de
dertiende eeuw.
De inwendige mens was versterkt, de banden waren verslapt.
Wiens banden? Franks banden natuurlijk. Niet één maar allebei tegelijk. We
hebben onze gedachten aan sabotage direct de kop ingedrukt, gelukkig maar. Want
even later liep Frank alweer bandbreuk op. Capitano Jeroen heeft dan
uiteindelijk de dader ontdekt: een doorn doorheen de buitenband.
Deze rit zou gecatalogeerd worden als quantité négligable
ware het niet dat we vanavond nog tegen een zeer droevig moment zullen moeten
aankijken: de dames zullen ons morgenvroeg verlaten en vanavond is het dus
laatste avondmaal.
Maar dat was dus zonder Bompie gerekend. De éminence grise
van de fietsrouteplannings had nog een spetterend moment in petto: De
namiddagstop aan het strand (jawel) van het Lac de LOrient. De koele duik
heeft onze verhitte lijven bijzonder snel opgefrist en de laatste kilometers
kunnen we er weer tegenaan.
Maarten heeft nog even geprobeerd de paus na te doen door de
grond te willen kussen maar het was jammer genoeg zijn rechterkuit die
geteisterd werd met zeven kettinghaperingen. t Zag er erger uit dan dat het
was en voor dokter Penning was het een kleintje om de kuitspier weer toonbaar
te maken.
Allez, dan maar heel goed nieuws bovenop de prutsen en
miserie van vandaag. Dries Pantani is back. Anderhalve dag rust, 2
Voltarenpatches, een ingenieuze herplaatsing van de klikkers op de pedalen
hebben wonderen verricht.
s Morgens nog een beetje twijfelend maar gaandeweg met meer
vertrouwen én zonder kniepijn. De laatste twintig kilometer reed hij op de
fiets van Sofie, niet omdat zijn benen het niet meer deden, wel omdat hij het
elektrocutiegevoel van Sofie wilde leren kennen. En Sofie? Zij reed die
kilometers op de fiets van Dries.
Geflankeerd door Nathalie kwamen de twee dames gelijk over
de Campanile-meet.
Deze volledig vernieuwde vestiging verwelkomt ons bijzonder
hartelijk en terwijl we op ons avondmaal wachten krijg ik de boodschap van
Bompie dat ik de dames moet trakteren op champagne voor zijn rekening. Zal ik
doen, Bompie. De bubbels zijn nu aan het afkoelen en rond 10u sluiten we af.
Morgen vertrekken de dames. Ze worden opgepikt door papa
Erik en Magda, zijn vrouw. Ze hebben nog een deel van onze frisdrankjes
meegebracht en nemen Sofie, Nathalie met pak en zak terug mee naar Vlaanderen.
We zullen jullie missen. Hoe erg en hoeveel? Dat laten we
morgen wel weten want nu zijn jullie er nog
voor even.
Santé, bedankt voor de compagnie, blijf aan ons denken
terwijl wij de hitte trotseren op onze verdere Bednetvaart.
Jarrive
|
